Coffee on the rooftop #2

“WILL YOU… DRINK COFFEE WITH ME…?”

typ: oneshot, dodatek do TM (akcja rozgrywa się jakiś czas po „Colorful”)

gatunek: angsto-fluff, obyczaj, drama

paringi: 2min, JongTae (?!), pobocznie: Taemin/Henry, Minho/Yuri

ostrzeżenia: dużo draaamyyy [*], przekleństwa + mały trolling
długość: 24 573 słów (!!!)

narrator: Taemin

inspiracje: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 (należy kliknąć na cyferkę, by wyświetlić obrazek)

uwagi: pod każdym ♥ znajduje się link z muzyką~

1.

♥

Kolory zawsze mnie fascynowały. To była jedna z tych rzeczy, które od lat niezmiennie kojarzyły mi się z ojcem. Czasem łapałem się na tym, że instynktownie szukam ich ukrytego znaczenia, starając się dopasować różne uczucia i emocje do każdego z milionów istniejących na świecie odcieni, zastanawiając się przy tym mimo woli, jak tata nazwałby ten kolor. Trochę głupie i sentymentalne z mojej strony, przyznaję. Na szczęście dawno już przestałem walczyć z tą lekko kompromitującą i niejednokrotnie nieźle irytującą częścią mojej duszy, która najwidoczniej należała do melancholijnego romantyka.

Właśnie dzięki kolorom zacząłem malować, co zresztą było chyba dosyć oczywiste. Chociaż szare ołówki i szkicowniki były w większości przypadków zdecydowanie wygodniejsze, to jednak ciężko było wyobrazić sobie, by szorstkie strony zeszytu zastąpiły gładką delikatność płótna. Uczucie sunięcia pędzlem po miękkiej strukturze, lekkie ruchy dłoni, które nie zawsze musiały być precyzyjne, ale przede wszystkim mieszanie mozaiki barw na palecie – to była kwintesencja tego wszystkiego, w tych kilku z pozoru prostych rzeczach znajdowała się cała filozofia tworzenia sztuki. Nieważne, co się malowało. Nieważne, czy były to niezidentyfikowane maziaje, czy przyszłe wielkie dzieło. Sztuka była uczuciem, nie pracą czy zadaniem domowym do odwalenia. Najlepsze w niej były właśnie te emocje, które wywoływała.

Okej, dobra, koniec tego filozoficznego pieprzenia o niczym, używania wyszukanych metafor których pewnie i tak nikomu nie będzie się nigdy chciało rozbierać na czynniki pierwsze, celem dojścia do tego, co autor miał na myśli. Smutna prawda jest końcowo taka, że nikt i tak nie zrozumie podniosłego uczucia towarzyszącego tworzeniu sztuki, jeśli sam nie ma w sobie nic z artysty. Więc idąc tym tropem, moje produkowanie się w tym temacie jest kompletnie bezsensowne.

Jeśli jednak już przy barwach jesteśmy, muszę dodać, że te same kolory wyglądają zupełnie inaczej na różnych tworzywach i konstrukcjach. To pewnie nie odkrycie Ameryki, ale taki właśnie był temat mojej pracy semestralnej – odcień perspektywy. Dosyć patetyczne, jeśli miałem być szczery, ale tak to już chyba było urządzone na studiach, że ambitni ludzie mieli obowiązek komplikować sobie życie zamiast walić prosto z mostu. Cóż, gdybym to ja prowadził zajęcia z malarstwa, temat pewnie brzmiałby „namalujcie obrazek na czymś, co nie jest papierem, wy mało kreatywni i zbyt ambitni frajerzy”, ale profesor Cha ograniczyła się do banalnego „zaskoczcie mnie”. To prawda, parę akapitów wcześniej zapewniałem, że w sztuce nie chodzi o odwalanie zadań domowych, ale o kreatywność, uczucia oraz duchowe połączenie ze swoimi wewnętrznymi, artystycznymi czakrami.... I właśnie dlatego postanowiłem bardzo kreatywnie połączyć wszystkie te uduchowione bzdety z czymś jednocześnie miłym i przyjemnym, a przy tym wyjątkowo satysfakcjonującym.

- Aaaauuu… Aaahhh! Taaaemin… Ahh, PRZESTAŃ! Czy ty musisz być taki brutal-aaaaahhh…! Czekaj, haha, to akurat było przyjemne - …Zrób to jeszcze raz. AAAA, TAE… TAEMIN! Nie to! Stop! Alarm czerwony! Parzy, do cholery…!

- Alarm czerwony…? – powtórzyłem powoli, łaskawie na moment zaprzestając czynności, w jakiej akurat byłem całkowicie zatracony. – Ustaliliśmy jakiś alarm? Próg bezpieczeństwa, jak w tanim pornolu? Kiedy?

- Daj spokój, nie bądź sadystą – jęknął błagalnie Minho głosem przytłumionym przez poduszkę, którą wciskał sobie w twarz, wiercąc się pode mną tak gwałtownie, że musiałem oprzeć dłonie na jego nagich ramionach, żeby nie spaść z jego bioder.

- Nie rozumiem, o jakim sadyzmie mówisz – powiedziałem ze stoickim spokojem. Pochyliłem się ostrożnie, żeby nie dotknąć niechcący jego pleców i zatrzymałem się w odległości kilku centymetrów od jego prawego ucha. Dopiero wtedy pozwoliłem sobie na pełen mściwej satysfakcji, okrutnego triumfu i podwójnej dawki złośliwości uśmiech, którego on, będąc w takiej pozycji, niestety nie mógł zobaczyć, ale byłem pewien, że sobie go idealnie wyobrażał. Przytykając lekko usta do płatka jego ucha, wydałem z siebie złowieszczy szept: - Ja tu tylko tworzę sztukę. – Zabrzmiało nieco drapieżnie, co zresztą było w mojej intencji, ale jego jedyną reakcją był cierpiętniczy skowyt. Wyprostowałem się więc, przewracając oczami. – No dobra, tworzę sztukę i odwalam zadanie domowe. Może to się faktycznie jakoś łączy. Nieważne. Daj spokój, jesteś dużym chłopcem, wytrzymasz. Dla sztuki?

Prychnął, nadal z twarzą zatopioną w poduszce.

- Raczej dla ciebie, bo dla sztuki nie poświęcałbym się tak nigdy w-aaaaahhhhh, TAEMIN! BEZ UPRZEDZENIA?!

- Wybacz. Aż się zamyśliłem ze wzruszenia. Nikt nigdy jeszcze dla mnie nie dawał się polewać gorącym woskiem, wiesz?

- Uhhh… Jak stąd wstanę, to cię zamorduję. Dlaczego nie możesz do tego używać zwykłych farb, jak zrobiłby to każdy, normalny człowiek?

- Ponieważ to byłoby za mało kreatywne i zniszczyłoby mi wizję. Ale nie martw się, farb też już użyłem. To była ta przyjemna część, którą chyba przespałeś i obudziłeś się dopiero na samo wykańczanie woskiem.

Na to już nic mądrego nie odpowiedział, tylko westchnął ciężko i ukrył twarz z powrotem w materiale poduszki. Uśmiechnąłem się do siebie zwycięsko, myśląc z pewnym rozczuleniem, że on naprawdę dałby mi ze sobą zrobić praktycznie wszystko, do tego stopnia był skończony dla świata. Gdybym kazał mu skoczyć w ogień, prawdopodobnie zrobiłby to, chociaż z drugiej strony kiedy mówiłem mu, żeby przestał wlewać w siebie hektolitry kofeiny, bo w końcu kiedyś umrze na nadciśnienie, to mnie nie słuchał. Najwyraźniej jednak istniała rzecz, która przeważała nad jego dozgonną miłością do mnie. Przegrać z kawą, to naprawdę kompromitujące.

W milczeniu kontynuowałem swoją pracę, decydując się w końcu zmienić kolorowy wosk ze stopionych świeczek na zwykłą farbę, niech ten przewrażliwiony Żabol zna moją litość. Był spokojny poranek w Seulu, początek jednego z tych rzadkich dni, kiedy obaj mieliśmy zajęcia w późniejszych godzinach. Słońce już przebijało się przez zasłony, a w dole za oknem słychać było świsty kół samochodowych, zawzięte klaksony, w które bezlitośnie walili spóźnieni kierowcy i cały ten gwar ulicy tworzył dziwnie przyjemną atmosferę. Zdecydowanie wolałem bezustanny hałas od monotonnego spokoju małego miasteczka. Przypominał mi, że moje życie zmieniło się całkowicie.

Wracając jednak na ziemię i nawiązując do aktualnej sytuacji: ledwo wybudziłem się tego ranka z ciężkiego snu, splątany w kołdrę i rozwalony jak pan i władca na całej powierzchni leżącego na ziemi materaca – pierwszym, co zauważyłem, była obecność Minho, którego niechcący zepchnąłem we śnie na podłogę i do tego zabrałem mu całe okrycie. W pierwszej chwili zdziwiło mnie to. Prawie zawsze wychodził wcześniej niż ja. Będąc super ambitnym studentem prawa i muzyki harował jak wół, czy raczej naćpana kofeiną sarenka Bambi, jakkolwiek ciężko sobie to zwizualizować. Nie było go od świtu do nocy, właściwie rzadko kiedy widywaliśmy się w ciągu tygodnia, nawet pomimo wspólnego mieszkania. Uniwerek, biblioteka, drugi uniwerek, praca w kawiarni – tak mniej więcej kursował mój tak zwany chłopak, przerywając tę trasę przystankami na mocne cappuccino. A ja tym czasem, artysta za dwa wony, nawet nie mogłem dołożyć się do rachunków za nasze mieszkanie. Cóż, głównie dlatego, że zwyczajnie mi nie pozwalał, ale sam zaczynałem źle się z tym czuć. Byłem przyzwyczajony do radzenia sobie samemu, oszczędzania i skrupulatnego przeliczania ile i na co mam wydać, natomiast fakt, że żyłem na czyjeś konto niczym jakiś pasożyt, nadal był dla mnie głęboko frustrujący. Tego typu niepotrzebne wyrzuty sumienia dopadały mnie ostatnio denerwująco często, a ja nie wiedziałem, jak skonfrontować Żabola w tej sprawie, żeby wreszcie wziął mnie na serio i zrozumiał, że nie chciałem pozostawać w naszej relacji całkowicie bierny, czując się jak biedna sierota, która żeruje na kasie swojego bogatego chłopaka.

Zakląłem pod nosem, kiedy ręka z pędzlem lekko mi drgnęła i pejzaż na plecach Minho przecięła niewielka, ale zdecydowanie niepożądana, niebieska krecha. Zdmuchnąłem włosy z czoła i zmieniłem pozycję, schodząc z jego bioder na materac, żeby spojrzeć na swoje dzieło pod innym kątem. Nie było źle. Namalowałem dość melancholijny i smutny krajobraz, ale większość moich pseudo dzieł była utrzymana w takim kimacie, bo pesymistycznej psychiki nie dało się niestety tak łatwo wymienić. Celem malowania na ciele Minho było pragnienie zobaczenia, jak obraz żyje. Połyskujący, kolory wosk miał dodać realizmu i trójwymiarowości. Przez chwilę z pewnym podziwem obserwowałem, jak obraz porusza się delikatnie na umięśnionej, miękkiej powierzchni, poprzecinanej dolinami zagłębień i pagórkami łopatek oraz ramion. Wrażenie było niesamowite, aż przybiłem sobie mentalną piątkę za ten pomysł. Profesor Cha miała rację. Wszystko zależało od perspektywy.

To nie był pierwszy raz, kiedy Minho zostawał moim modelem, niekoniecznie z własnej woli. Najwyraźniej jemu to jednak nie przeszkadzało, co mnie zresztą nigdy nie dziwiło.

Zmarszczyłem brwi, w myślach odnotowując, że następnym razem będę musiał spróbować malowania na jego klacie.

- Skończyłeś? – Rzeczona żywa sztaluga uniosła lekko głowę znad poduszki, wyczuwając, że od dłuższego czasu nie maluję. Był cały rozczochrany, z włosami stojącymi we wszystkie strony świata i odbitym od poduszki wzorkiem na lewym policzku. Zamrugał z dezorientacją, starając się skupić na mnie zaspany wzrok. – Co to właściwie jest, hmm? Mona Lisa?

- Tak, Mona Lisa z wąsami i penisem, moja interpretacja – odparłem dla świętego spokoju, przewracając oczami, za co zostałem obdarzony szerokim, wciąż lekko nieprzytomnym uśmiechem.

- Czyli mogę już wstać i zmyć to z siebie, Leonardo…?

- NIE! Zaczekaj. Muszę zrobić temu sesję zdjęciową, żeby mieć co pokazać na zajęciach. Poza tym, jeszcze nie wyschło. Nie ruszaj się – poinstruowałem go cierpliwie, macając dookoła naszego niby-łóżka w poszukiwaniu telefonu. Minho wymamrotał coś niezrozumiałego, z powrotem opadając na poduszki, ale chyba już się całkiem rozbudził, bo jego wzrok śledził teraz uważnie każdy mój ruch. Wielkie, sarnie oczy koloru kawy, wlepiające się we mnie praktycznie bez mrugnięcia, ze szczenięcym oddaniem, czułością i całą resztą tych krępujących, romantycznych bzdetów, za każdym razem, gdy tylko nadarzała się ku temu okazja. To była przynajmniej jedna z tych rzecz, do których chcąc nie chcąc wreszcie przywykłem. Nie ruszało mnie to już do tego stopnia, że nawet przestałem się przez to dziewiczo rumienić. Pomijając momenty, kiedy porcja sarniej czułości zostawała przedawkowana.

Miłość to straszna choroba.

- Okej, mam. – Wyłowiłem komórkę spod sterty porozrzucanych na podłodze ubrań. – Teraz naprawdę się nie ruszaj. I nie patrz tak na mnie. Muszę się skupić – dodałem z wyrzutem. Parsknął cicho, ale posłusznie wykonał moje polecenie i wbił wzrok w przestrzeń, opierając brodę na dłoniach.

Zrobiłem parę ujęć, ustawiając się pod różnymi kątami. Kiedy skończyłem i popatrzyłem na zrelaksowanego, rozleniwionego Minho, przyszło mi do głowy, że to jest dobry moment na rozmowę. Z tym zwykle nadpobudliwym i w gorącej wodzie kąpanym wariatem lepiej się konwersowało, zanim kofeina zaczynała lasować mu mózg.

- Wiesz, ostatnio tak myślałem… - zacząłem ostrożnie, siadając na materacu ze skrzyżowanymi nogami. – Właściwie zastanawiałem się, co nasi sąsiedzi sobie o nas myślą. Nie, żeby obchodziła mnie gówniana opinia obcych ludzi, ale to jednak zastanawiające. Musi im się wydawać podejrzane, że mieszkamy tu sobie razem. Jeśli spytają, to co im powiesz? Gdybym był twoim współlokatorem, to powinienem płacić czynsz.

Powoli obrócił ku mnie twarz i uniósł pytająco brwi. Potem wyciągnął rękę i chciał chyba przewrócić się na bok, żeby mnie do siebie przyciągnąć, ale w porę podniosłem alarm, przypominając mu, że był teraz częścią dzieła sztuki i jego mobilność została przez to znacznie ograniczona.

- Nie, bo nie jesteś – powiedział łagodnie, takim tonem jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. – Jesteś moim chłopakiem, nie współlokatorem. Tak bym im powiedział, gdyby spytali.

Popatrzyłem na niego jak na idiotę.

- Taaak, to zrozumiałe, że tak byś powiedział. Bo przecież żyjemy w Vegas, gdzie ludzie wieszają sobie w oknach tęczowe flagi zamiast firanek, a płeć zmieniają częściej niż skarpetki.

- Cóż, nie żyjemy też w średniowieczu. Skoro Korea chce być taka podobno do Zachodu, to powinno im zwisać, czemu ze mną mieszkasz.

Po lekkim drganiu kącików jego ust byłem w stanie stwierdzić, że zwyczajnie się już ze mną droczył, nieudolnie starając się zachować powagę. Nie wiedzieć czemu, zirytowało mnie to. Nieustanny problem z Choi Minho polegał na tym, że jemu wszystko wydawało się tak cholernie proste.

- Nic nie rozumiesz! – Odsunąłem się gwałtownie, kiedy znowu próbował mnie przyciągnąć. – To jest takie… takie nie fair. Czuję się przez ciebie naprawdę beznadziejnie. To miało być nasze mieszkanie, tak się przecież umawialiśmy.

- I jest nasze! Mieszkamy tu razem, jest nam tu bardzo dobrze, ja płacę czynsz, ty gotujesz…

- Nie gotuję. Sandara nam gotuje. Do tego i tak tylko w weekendy, bo w tygodniu jemy na mieście. Wciąż za twoje pieniądze, chociaż pewnie nie zauważyłeś, bo to takie mało ważne, jak ci banknoty uciekają z kieszeni. Wszystko tu jest za twoje pieniądze. – Rozejrzałem się po pokoju, ze złością obejmując wzrokiem meble i najdroższe sprzęty, które nas otaczały. Jedynym, czego brakowało, było właśnie konkretne łóżko, a i to ledwo wynegocjowałem, zapewniając Minho, że zepsułoby klimat. – Twierdzisz, że to wszystko jest nasze, ale prawda jest taka, że nie czuję się, jakbym miał do tego wszystkiego prawo. Rozumiesz? Nic tu nie jest moje.

Zdawałem sobie sprawę, że brzmię jak rozkapryszony dzieciak, ale nie taka była moja intencja. Naprawdę nie podobało mi się, że nie mogłem mieć swojego wkładu w to mieszkanie. Chciałem też w tym uczestniczyć, a do tej pory wyglądało to w ten sposób, że byłem tylko biernym obserwatorem, który jedynie brał, nie dając niczego w zamian.

Minho przyglądał mi się spokojnie, z pewnym subtelnym pobłażaniem, które zaczynało powoli doprowadzać mnie do szału. W takich sytuacjach musiałem bardzo się pilnować, żeby trzymać język za zębami i nie pozwolić Dawnemu Lee Taeminowi wybuchnąć.

- Pomalowałeś ściany. – Przysięgam, że w tamtej chwili od zdzielenia go po głowie dzielił mnie już maleńki kroczek. Chyba to zauważył, bo nagle całkiem spoważniał. – Taemin, ty nie musisz mi płacić za to, że tu mieszkasz. To jest nasze mieszkanie. Nasz własny kąt. Nie mów mi, że czujesz się tutaj obco, bo to nieprawda, wiem o tym. Ale nie możesz myśleć, że mnie wykorzystujesz, czy coś w tym stylu, bo dla mnie teraz dawanie ci tego wszystkiego, domu, szczęścia - to jest dla mnie najwspanialsza rzecz i jedyne, co mogę zrobić, by wynagrodzić ci te stracone lata. CHCĘ, żebyś czuł się tutaj swobodnie i nie musiał się niczym martwić. Proszę. Kocham cię i chcę cię uszczęśliwiać, i mam szczerze gdzieś, co ktokolwiek sobie pomyśli. Ty masz żyć teraz jak książę, a ja postaram się o to, żebyś tak się poczuł. Co ty na to? Proszę?

Milczałem uparcie, przetwarzając powoli jego słowa i starając się utrzymać w stałym stanie skupienia, a nie ciekłej papki, w którą mnie zamieniał za każdym razem, kiedy wygłaszał te swoje tandetnie sentymentalne monologi. Wpatrywałem się w swoje dłonie, wiedząc dobrze, że jeśli teraz spojrzę mu w oczy, będę skończony i całą moją siłę woli szlag trafi, a poważna próba wynegocjowania sprawiedliwych warunków jak zwykle spełznie na niczym.

W końcu Minho przerwał ciszę, najwyraźniej domyślając się, że odgrywając obrażoną panienkę, będę się starał zachować resztki godności i nie odezwę się pierwszy.

- Zresztą naprawdę nie musisz się przejmować czynszem – powiedział wesoło, tonem sugerującym, że za moment zabije cały patetyczny nastrój. – Ty mi płacisz w naturze.

Tym razem naprawdę zdzieliłem go po głowie pierwszą poduszką, jaka wpadła mi w ręce.

- Acha, czyli to jest cennik za to mieszkanie?! Seks z właścicielem? Wiedziałem, że jest jakiś haczyk!

- Dopóki w papierach nadal widnieje nazwisko mojego ojca jako prawowitego właściciela, to eww, nie. Ale łapiesz ogólną zasadę.

Nim zdążyłem się choćby oburzyć, błyskawicznie uniósł się na łokciach i chwycił za materiał mojej umazanej farbami, roboczej koszulki, w ciągu kilku sekund sprawnie wciągając mnie pod siebie. Wstrzymałem powietrze, nie bardzo wiedząc, jaką minę przybrać, ale wyręczył mnie w podejmowaniu tej decyzji, opierając dłonie po obu stronach mojej głowy i całując mnie mocno, gwałtownie, całkowicie z zaskoczenia. Czułem jego triumfalny uśmiech na swoich własnych wargach, ale nie miałem siły się już bronić. Stało się to, czego zawsze najbardziej obawiałem się w relacji z Minho – ten człowiek mnie zniszczył, dosłownie i kompletnie, odbierając mi całkowicie trzeźwość umysłową i twardy charakter, którym kiedyś się szczyciłem.

Wzdychając żałośnie, poddałem się i objąłem go za szyję, przyciskając mocniej do siebie, aż prawie całkowicie przygniótł mnie do materaca swoim ciepłym ciężarem, mrucząc z aprobatą, kiedy pogłębiłem pocałunek, wślizgując język pomiędzy jego rozchylone wargi. Przeszło mi przez myśl, że nie umył jeszcze zębów, ale podczas gdy jego poranny oddech powinien odrzucić mnie na kilometr, w jakiś dziwny sposób wywołał we mnie tylko uczucie kompletnego rozrzewnienia. Poczułem, jak wsunął mi jedną dłoń we włosy, a drugą przesunął po moim nagim udzie i w górę pod koszulkę, aż zaczęło brakować mi powietrza i lekko go od siebie odepchnąłem, oddychając ciężko.

Minho zawisł nade mną z błyszczącymi gorączkowo oczami i rumieńcami na policzkach. Zakładałem, że wcale nie wyglądałem lepiej.

- Ja ci zaraz pokażę prawdziwą sztukę – mruknął mi do ucha, muskając ustami moją szyję. Bezwiednie wbiłem paznokcie w jego plecy, zamierając na moment, kiedy poczułem pod palcami wciąż mokrą farbę. Obraz musiał być już zrujnowany, a większa jego część znajdowała się na moich dłoniach.

- Jest za piętnaście dziewiąta – oznajmiłem, zerkając w kierunku tykającego na szafce budzika, kiedy usta Minho zaczęły znaczyć wilgotny ślad na mojej szyi i obojczykach, a długie palce zahaczyły o gumkę bokserek. Doprawdy fakt, że głos mi nie zadrżał, był w tym momencie niesamowitym cudem, bo wewnątrz wszystko we mnie gorączkowo drgało. – …Za kwadrans musisz być na zajęciach.

Zastygł na chwilę, jakby głęboko rozważając wszystkie możliwe opcje. A potem uniósł się nade mną i ze wzrokiem utkwionym w mojej twarzy, jak gdyby nigdy nic, delikatnie nacisnął udem na moje podbrzusze.

Wydałem z siebie tak żenujący jęk, że do końca życia miałem zamiar się go wypierać.

Cholera.

Minho uśmiechnął się z dziką satysfakcją, całując mnie przelotnie w rozchylone usta.

- Zdążę.

2.

♥

Jeśli chodzi o SHINee Cafe, to biznes rozkręcał się bardzo dobrze. Wiadomo, Seul był wielkim miastem, a konkurencja wręcz nie do przebicia, ale najwyraźniej wciąż istniało wąskie grono nieskomercjalizowanych, miejskich hipsterów, którzy woleli przesiadywać w zaciszu małej, przytulnej kawiarenki, niż w kolejnym Starbucsie na rogu ulicy. Z tego też powodu nasi klienci stanowili zazwyczaj bardzo interesujące obiekty do obserwacji i dlatego siedząc tutaj na drugiej zmianie, mogłem sobie do woli pooglądać różnych ekstrawaganckich dziwolągów. Nie powiem, że nie czułem się wśród nich niekomfortowo, bo prawda była taka, że doskonale tu pasowali, a ja doskonale pasowałem do nich. Widocznie taki był już urok niepozornego SHINee Cafe i to odkąd tylko powstała ta zacna nazwa - przyciągaliśmy świrów jak magnesy, sami nie będąc całkiem normalni. W zupełności mi to odpowiadało.

Żabol próbował parę razy wyperswadować mi pomysł podjęcia pracy w kawiarni, twierdząc, że nie powinienem się przemęczać, tylko skupiać wyłącznie na nauce i zostawić wszystko w jego rękach, ale tutaj znowu zaczynała się rozmowa o pieniądzach, niesprawiedliwym traktowaniu i podziale obowiązków, aż w końcu dawał za wygraną. Te potyczki zazwyczaj nie miały najmniejszego sensu, ale były przynajmniej zdrową odskocznią od zbyt sielankowego krajobrazu, który czasem zaczynał grać mi na nerwach. Chyba takie było już nasze przeznaczenie, zresztą jak to się mówi? Nie może być długo zbyt kolorowo, bo w końcu wszystko zaczyna się pieprzyć i to nawet nie w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Gdybym wtedy wiedział, jak bardzo miałem rację, może zastanowiłbym się dwa razy, czy przesłodzona sielanka naprawdę jest taka trudna do zniesienia…

- No WRESZCIE jesteś! – Usłyszałem czyjś poirytowany głos, ledwo przestąpiłem próg kawiarni. Już miałem zrobić ostentacyjny w tył zwrot, nie patrząc nawet, kto chciał mnie aktualnie zamordować, ale Sandara dorwała mnie, zanim zdążyłem z powrotem otworzyć drzwi. – Zwariować można z wami! Przychodzicie jak chcecie i kiedy chcecie, a klienci się sami nie obsłużą. Wiesz, jak brzmi pierwsza zasada etykiety biznesowej?! – Nie wiedziałem. Pokręciłem potulnie głową, nie śmiąc się odezwać, bo wściekła Sandara była tak rzadkim okazem, że wydawała się ciekawszym obiektem do obserwacji niż siedzący przy oknie facet z fioletowym irokezem i wytatuowanymi na twarzy cytatami z Szekspira. Dara prychnęła z frustracją i podciągnęła na kolanie wysuwającego się z jej objęć Soo Ha, który z mściwą radością szarpał ją za włosy. Przy tym ani na chwilę nie rozluźniła uścisku swojej drugiej ręki na moim ramieniu, zapewne słusznie podejrzewając, że mam ochotę czmychnąć, czekając tylko na dogodny moment. – Przede wszystkim nigdy nie powinno się zatrudniać własnych przyjaciół bo nigdy nie będą traktować cię poważnie i jeszcze będą sobie myśleć, że wszystko im się należy! Popełniam tutaj prawie jawny nepotyzm, a to wszystko dla was! To ja tu jestem szefową i ja rozkazuję. Ze mną nie ma żartów, nie to co z tym rozmiękczonym tofu, Jinkim. Rozumiesz, Taemin-ah?!

- Taaak, całkowicie. – Przewróciłem oczami z niecierpliwością, odbierając jej z rąk usmarowanego czekoladą Soo Ha. Stęknąłem z wysiłku, zastanawiając się, ile ten bachor ważył, a on, wykorzystując chwilę mojej nieuwagi, poczuł się w obowiązku odcisnąć mi na policzku upapraną czekoladowym kremem łapę. Odpowiedź była jasna, najwięcej ważyła jego demoniczna dusza. – Słuchaj, idź na przerwę – zwróciłem się do Sandary, która odetchnęła z ulgą, odgarniając do tyłu spocone włosy. – Postaram się ogarnąć ten bajzel. Jonghyun, Amber i Victoria są?

- Tak, na ladzie. Dzięki, Tae. – Spojrzała na mnie cieplej, uśmiechając się kątem ust. – Jak tam studia? Dajesz radę?

- Nie jest trudno, jeśli robisz coś, co kochasz – odparłem krótko, wymijając ją powoli. Stukilowy gówniarz na moich rękach prawie przygniatał mnie do ziemi, wsadzając upaćkane łapki w moje włosy, ale z szacunku dla Sandary nie skomentowałem tego. Faktycznie, stałem się ostatnio zastraszająco miękki. Wszystko przez Żabola. – Hej Amber, hej Vicks. Hej Dino.

Rzucili mi przelotne spojrzenia, nie racząc odpowiedzieć na moje rezolutne powitanie. Uwijali się gorączkowo za ladą, przyjmując zamówienia od ustawiających się w coraz dłuższą kolejkę klientów. Odetchnąłem głęboko i zabrałem się do roboty, starając się przy tym zignorować ciężar wariującego dzieciaka na swoim ramieniu.

- Co słychać u Minho? – zagadnęła Amber, rzucając mi pod nos kolejny notes z milionem oczekujących zamówień. Ktoś życzył sobie latte na odtłuszczonym mleku i z podwójną porcją bitej śmietany, bo to przecież takie logiczne.

- Wszystko chyba okej.

- Chyba…? Myślałam, że mieszkacie razem.

- Taaa, czasami spotykamy się na śniadaniu albo mijamy w drzwiach od łazienki. A jeśli nie, to sprawdzam rano, czy jego część materaca jest ciepła. Zazwyczaj jest, więc uznaję, że wciąż żyje.

Amber pokręciła głową z politowaniem.

- Ten człowiek się kiedyś wykończy. Wciąż mu się wydaje, że nie jest wystarczająco dobry dla tego świata.

Nie mogłem się nie zgodzić z tym stwierdzeniem. To było zdanie, które opisywało Choi Minho wręcz idealnie.

- Prędzej to my się tutaj wykończymy, niż ten mocarny superman – prychnął Jonghyun, wynurzając się spod lady z kolejną wieżą papierowych kubków, chyboczącą się niebezpiecznie nad jego głową. – Nie ma co się nad nim litować. Wiecie jak mówią, ropuchy mają dziewięć żyć i zawsze spadają na cztery płetwy.

- Jestem pewna, że chodziło o koty, Jjong. I dla twojej informacji, ropuchy nie mają płetw.

Przewrócił oczami, rzucając nam pogardliwe spojrzenie, czym wprawił nas w kompletne osłupienie. Pogardliwe spojrzenia były z reguły zarezerwowane dla mnie.

- Wiem, geniusze. Naprawdę czasem nie mogę uwierzyć, że macie mnie za takiego idiotę. To tylko moje personalne poczucie humoru.

- Na tyle dziwne, że nikt go nie łapie – skomentowałem, czując mimowolne drganie w kącikach ust. Poklepałem go niezdarnie wolną ręką, co demoniczny Soo Ha natychmiast wykorzystał, zanurzając buzię w mojej perfekcyjnie białej koszuli, przy okazji uwalając ją czekoladowym kremem. Potem odsunął się, podziwiając swoje dzieło i śmiejąc się szyderczo. Przeszło mi przez myśl, że dwuletni potworek wyrośnie na kawał złośliwego drania i byłem z niego niemal dumny.

Piętnaście minut i dwadzieścia zamówień później poczułem, że głowa zaczyna pulsować mi tępym bólem, jakby ktoś łupał w nią od środka, spocone włosy przyklejały mi się do czoła, a ramiona dosłownie odpadały. Jedyny plus był taki, że Soo Ha, widocznie przyzwyczajony do kawiarnianego zgiełku, znacznie się w tym czasie uspokoił i przestał mnie molestować, coraz częściej ziewając. Miałem nadzieję, że niedługo zaśnie i będę mógł zanieść go do kawalerki na górze, którą teraz wynajmował Jonghyun.

Prawie jęknąłem z ulgi, kiedy dzwonek nad drzwiami zadźwięczał po raz tysięczny, tym razem jednak zamiast przybycia kolejnego klienta, obwieszczając dumne wejście Kim Kibuma.

Kibum był jedynym z moich starych przyjaciół, z którym od naszego ponownego spotkania spędzałem niewiele czasu. Mając Amber, Jjonga, Darę i Jinkiego zwykle na co dzień w pracy, nie mogłem narzekać na brak ich towarzystwa, które czasami, nie oszukujmy się, bywało większym utrapieniem niż przyjemnością, ale mimo wszystko nie sądzę, bym chciał zamienić ich na inną ekipę. Natomiast Kibum był wiecznie zabiegany, zajęty i rozchwytywany przez całe hordy swoich zapewne ciekawszych od nas znajomych ze studiów. Wstyd się przyznać, ale nawet nie byłem całkiem pewien, co on studiował, jedynie obiło mi się o uszy, że to coś związanego z prowadzeniem biznesu. Właściwie pasowało do niego idealnie - był urodzonym kandydatem na wzorowego biznesmana. Dara czasem patrzyła na niego krzywo, powtarzając, że kiedyś założy konkurencyjny lokal po drugiej stronie ulicy i wystawi nas do wiatru, ale póki co nie zapowiadało się na to. Kibum nie pracował z nami, wpadał kiedy chciał i znikał kiedy miał na to ochotę, czasem nam pomagając, a czasem zwyczajnie przeszkadzając w pracy. Nie mogłem dziwić się noonie, że była tym poirytowana. Tym, co niedoszły pan biznesman od siedmiu boleści zazwyczaj ze sobą przynosił, było totalne roztrzepanie i jeden wielki chaos, jak gdyby ten i tak już obecny w kawiarni nie był wystarczający. Z dziwnego powodu mnie to osobiście nie przeszkadzało.

- Cześć, frajerzy. Wow! – omiótł wzrokiem pękający w szwach lokal i nas, wyciskających z siebie siódme poty za ladą. – Przydałaby wam się tu jakaś pomoc.

- Co ty nie powiesz – burknęła Amber, popychając go w stronę zaplecza. – Dara nas wystawiła, więc ty na pewno chętnie zajmiesz się pilnowaniem ciasteczek, skoro już raczyłeś się tu przywlec.

- On ma rację, powinniście jeszcze kogoś zatrudnić – rzuciła Victoria. Amber westchnęła.

- Właściwie też o tym myślałam, mam nawet pewnego kandydata na oku, ale cóż, najpierw szefowa musi go zaakceptować. A jak wszyscy wiemy, nie jest ostatnio w najlepszym nastroju.

Kiedy Amber i słabo protestujący Key zniknęli na zapleczu, dzwonek nad drzwiami znowu się odezwał. Przetarłem spocone czoło wierzchem dłoni, czując stróżkę śliny, którą przysypiający na moim ramieniu Soo Ha zostawił mi na szyi, po czym przybrałem najuprzejmiejszy uśmiech, na jaki było mnie w tak ciężkiej sytuacji stać.

- Witamy w SHINee Cafe, czego sobie pani życzy…?

Pierwszym, co rzuciło mi się w oczy, był fakt, że dziewczyna, która przede mną stanęła, kompletnie nie pasowała do tego miejsca. Miała długie, idealnie proste, czarne włosy i modny płaszcz, a połowę jej twarzy przysłaniały wielkie, ciemne okulary, których najwyraźniej nie miała w zwyczaju zdejmować nawet w pomieszczeniu, albo po prostu wydałem się jej zbyt pospolity, by zechciała zaszczycić mnie widokiem swoich oczu. Wyglądała jak stała klientka Starbucsa i przez chwilę myślałem, że pomyliła sklepy. Ona jednak chyba nie miała zamiaru odwrócić się na pięcie i odejść, bo stała przez moment nieruchomo i, jak się mogłem domyślać – taksowała mnie wzrokiem zza ciemnych szkieł drogich raybanów.

Typowa lalunia z wyższych sfer. Wolałbym zajmować się dziesięcioma gówniarzami pokroju Soo Ha, niż ją obsługiwać, bo byłem świecie przekonany, że zażyczy sobie jakiegoś kosmicznego specjału, oczekując, że jej go przyrządzę w trzy sekundy, dodatkowo gnąc się w pokłonach. No ale może byłem po prostu uprzedzony.

- Ehm – odchrząknąłem, całą siłą woli podtrzymując przylutowany do twarzy, szeroki uśmiech. – Co podać?

- Och. – Tym razem bez namysłu odwzajemniła gest, unosząc lekko kąciki czerwonych ust. Zreflektowała się i ściągnęła wreszcie okulary. Była, musiałem przyznać, bardzo ładna. Nagle zaczęły przeszkadzać mi moje spocone włosy, ubabrana przez Soo Ha koszula i wreszcie sam Soo Ha. – Właściwie… szukam kogoś. Choi Minho? Znasz go może? Powiedziano mi, że tu pracuje.

Uniosłem brwi, całkowicie zbity z tropu tym niecodziennym zamówieniem.

- Minho? Taaak, pracuje tu… czasami. Ale obecnie ma chyba zajęcia. Studiuje.

- Wiem, że studiuje – roześmiała się dosyć nerwowo, wprawiając mnie automatycznie w jeszcze większe zakłopotanie. – Jestem jego… znajomą. Ze studiów właśnie. Niedawno wróciłam ze Stanów i chciałam się z nim zobaczyć, no wiesz… Odnowić starą przyjaźń. Dobrze go znasz?

Zamrugałem.

- …Wystarczająco.

- To świetnie, masz może jego numer telefonu? – uciszyła się, wyciągając z malutkiej torebki drogiego iPhone’a w błyszczącej obudowie. – Pewnie zmienił numer tak jak ja po powrocie do Korei i dlatego nie mogłam go złapać.

- Eeee, nie, właściwie chyba nie mam – wypaliłem, zanim zdążyłem się nad tym głębiej zastanowić. – Aż tak bardzo się nie przyjaźnimy. Ale mogę mu przekazać, że o niego pytałaś.

- Byłabym bardzo wdzięczna! – Chwyciła serwetkę i szybko zanotowała na niej ciąg cyferek. Sulli prawdopodobnie dałaby się zabić za taki manicure, jaki miała ta dziewczyna.

Wciąż lekko zdezorientowany, wziąłem od niej serwetkę, zastanawiając się, dlaczego do cholery nagle cały się spiąłem. Obserwowałem w milczeniu, jak chowała z powrotem telefon i długopis, prostując się wreszcie z czarującym uśmiechem. Też chciałem się uśmiechnąć, ale moje mięśnie zastygły nagle w mało przychylnym, raczej obojętnym grymasie i za nic w świecie nie chciały się poruszyć. Kątem oka zarejestrowałem, że Jonghyun, jakby wyczuwając ciężką atmosferę, jaka nagle zapadła, przerwał na moment pracę i zerkał teraz na mnie pytająco, co jakiś czas przenosząc wzrok na dziewczynę, która nadal nie wychodziła. Za lekko uchylonymi drzwiami na zaplecze też zapanowało jakieś poruszenie. Usłyszałem głos Kibuma, który gorączkowo tłumaczył coś Amber, ale nie byłem w stanie wyłapać poszczególnych słów. Za dziewczyną zaczęła ustawiać się już kilkuosobowa kolejka.

- Jednak na coś się pani skusi? – wydusiłem wreszcie, przeklinając się w duchu za to, że z niewiadomych przyczyn głos mi nieco zadrżał.

Ocknęła się wreszcie i szybko pokręciła głową, rzucając mi przepraszający uśmiech.

- Nie, nie, w porządku. Przepraszam, że tak długo cię trzymam… Już idę. Proszę, powiedz Minho, że byłam. – Machnęła na serwetkę, którą bezwiednie miąłem w dłoni. – Kwon Yuri. Zapisałam na wszelki wypadek, ale myślę, że się domyśli. Ach, i słodkie maleństwo. – Jej wzrok spoczął na sekundę na Soo Ha w moich ramionach. – Twoje?

- …Nie.

- Uroczy. – Wyciągnęła swoje wymalowane szpony, by delikatnie pogłaskać Soo Ha po policzku, a ja nagle poczułem ogromną chęć wykonania błyskawicznego uniku. Potem zrobiła coś jeszcze bardziej nieoczekiwanego, mianowicie wrzuciła do słoiczka na napiwki plik banknotów i nie przestając uśmiechać się tajemniczo, odrzuciła na plecy długie włosy. – To… do zobaczenia. Pozdrów Minho!

Wyszła wreszcie, a ja odetchnąłem z ulgą, wracając do pracy i starając się poukładać mętlik w głowie. Nie miałem pojęcia, skąd wzięło się to dziwne uczucie niepokoju, ale zwaliłem je na zwykłe zaskoczenie faktem, że Minho znał w ogóle kogoś takiego, jak ta bogata laska. Nie, żeby to do niego nie pasowało - w końcu sam był bogaty, ale on zazwyczaj nie zaprzyjaźniał się z takimi osobami. Jego przyjaciółmi byliśmy, cóż, my, w większości wyrzutki z problemami i ciężką przeszłością. Minho lubił obracać się w kręgach takich ludzi, bo czuł się w obowiązku ich naprawić, udowodnić im, że świat nie jest okrutny i brutalny, a każde przeznaczenie można zmienić. Zrobił to ze mną, z Jonghyunem, z Sulli, z Donghae - naprawił nasze życia. A co mógł zaoferować takiej dziewczynie, która wyglądała, jakby miała wszystko i świetnie sobie ze sobą radziła?

Prawdopodobnie znowu oceniałem ludzi po wyglądzie, a już dawno obiecałem sobie, że nie będę tego robił, bo to zwyczajnie chamskie i nie fair.

Po kolejnych pięciu minutach doszedłem do wniosku, że nie dam rady skupić się na przyrządzaniu zamówień. Wziąłem głęboki oddech i skierowałem się w stronę schodów na piętro ze śpiącym dzieciakiem w ramionach, bezlitośnie ignorując odprowadzające mnie, niezadowolone spojrzenie Victorii. Amber miała rację - SHINee Cafe przydałby się jakiś pomocny dodatek w personelu.

Ledwo udało mi rozplątać z objęć śliniącego się gówniarza, dopadł mnie Kim Kibum. Powinienem się już prawdopodobnie przyzwyczaić do jego widowiskowych wejść smoka i złego nawyku przypierania człowieka do muru bez słowa wyjaśnienia (nie dosłownie oczywiście, ostatecznie była tylko jedna osoba, której dawałem się aktualnie przypierać do czegokolwiek, a to i tak kosztowało mnie trochę ubytków na psychice).

- Nie dałeś jej chyba jego numeru telefonu, co?!

Przycisnąłem palec do ust, posyłając  mu ostrzegawcze spojrzenie i wskazałem na śpiącego Soo Ha. Nie po to niańczyłem diabolicznego bobasa przez ostatnie pół godziny, żeby zaraz zaczął męczyć mnie od nowa, a wszystko za sprawą ultradźwięków, które wydawał z siebie ten tleniony bałwan. Key przewrócił oczami i chwycił mnie za ramię, wyprowadzając z pokoju do mini-kuchni, którą pamiętałem aż za dobrze z okresu, gdy Minho tutaj mieszkał i to głównie dlatego, że nadzwyczaj często obściskiwaliśmy się na stole. Bez komentarza, proszę.

- Kim była ta laska na dole? – zapytałem szybko, widząc, że już powoli brał oddech, przygotowując się do jakiejś nudnej i mało zrozumiałej przemowy. Zamarł z otwartymi ustami, wpatrując się we mnie intensywnie, jakby nad czymś się głęboko zastanawiał. Jego stalowe spojrzenie zawsze wierciło mi dziury w mózgu w ten lekko niepokojący i frustrujący sposób, ale tym razem zdecydowałem się to wytrzymać. Poza tym wciąż nie mogłem wyrzucić z siebie niepokojonego uczucia niepewności, jaki wzbudziła we mnie nieoczekiwana znajoma Minho, skądkolwiek się znali.

- Kwon Yuri – wyrzucił w końcu Kibum, nagle spuszczając ze mnie wzrok, jakby w zakłopotaniu. – Nie mam pojęcia, co tu robi, poważnie. Byłem pewien, że spłonęła na stosie gdzieś w tej całej Ameryce, jak każda czarownica.

- Studiowała z Minho? – zapytałem, siląc się na zdawkową obojętność. – Zapisała mi swój numer, żebym mu go przekazał. To jakaś jego koleżanka, albo…

- Czekaj. Nie mów mi, że nie wiesz, kim jest Kwon Yuri – przerwał mi Kibum, otwierając szeroko oczy.

Zacisnąłem zęby, coraz bardziej zniecierpliwiony.

- Najwidoczniej nie jest nikim na tyle ważnym, by zasługiwała na moją uwagę, więc nie.

- Poważnie?! Znaczy… Niemożliwe, musiał ci o niej chociaż wspomnieć… Ona… To znaczy… - Jąkający się Kim Kibum, należałoby to uwiecznić dla potomnych. – Uhh, na serio sobie nie przypominasz? Yuri-tornado? Yuri-przylepa? „Yuri - gdyby nie była Azjatką, urodziłaby się jako tleniona blondynka, żeby pasowało jej do IQ”…?

- Rozmawiacie o Yuri? – Sandara wynurzyła się z łazienki, przyglądając nam się z pełną niedowierzania miną. – Wróciła? Była tutaj?!

- Ciszej, Soo Ha śpi. – Wyglądało na to, że tylko ja się tym przejmowałem. – Przestańcie zachowywać się, jakby w kawiarni pojawił się duch i powiedzcie mi wreszcie, kim jest ta laska, skoro to takie ekscytujące. Czuję się nieco zbity z tropu, bo tylko ja się nią nie podniecam. Powinienem zacząć…?

- Właśnie, ja też chcę wiedzieć, czy powinienem. – Przyszedł zaintrygowany Jonghyun, który trzasnął za sobą drzwiami do kawalerki tak głośno, że na moment wstrzymałem oddech, szykując się na rozdzierający ryk wybudzonego bachora, ale na szczęście młody miał chyba twardszy sen niż przypuszczałem. Prawdopodobnie po Jinkim.

- Co do diabła, Jonghyun, zostawiłeś na dole dziewczyny same? W godzinach szczytu?! – Dara na moment wróciła do siebie. – Co jak co, ale tego na pewno nie powinieneś robić, bo to, że tutaj teraz mieszkasz nie znaczy jeszcze, że możesz panoszyć się bezkarnie po mojej kawiarni, albo potrącę ci z pensji i…

- Noona, z całym szacunkiem, ale się zamknij – uciął Kibum, wyraźnie rozgorączkowany. Na jego blade policzki wystąpiły lekki rumieńce, ale ciężko było powiedzieć, czy to z ekscytacji czy złości. Spoglądał na mnie nerwowo, raz po raz otwierając i zamykając usta, jak gdyby chciał coś powiedzieć, ale nie wiedział, jak zacząć. Przez to jego idiotyczne i niecodzienne niezdecydowanie ja też zaczynałem coraz bardziej się denerwować, nie wiedząc, czego mam oczekiwać, ani w ogóle dlaczego cała trójka robiła z tego taką wielką szopkę. Może moja osobista lista rzeczy, których nienawidziłem, była już trochę za długa, ale na pewno znalazłby się na niej jeszcze miejsce dla bezsensownych afer robionych z niczego. To była domena Kim Kibuma, nie moja. Ja lubiłem konkretne, nie pozostawiające żadnych wątpliwości i dobitne…

- Kwon Yuri to była dziewczyna Minho.

Uniosłem brwi, wpatrując się w Kibuma z niedowierzaniem i wolno przetwarzając tę informację, podczas gdy on odetchnął z ulgą, bo to wyznanie najwyraźniej kosztowało go sporo nerwów. Rozejrzałem się po twarzach pozostałej dwójki. Wszyscy patrzyli na mnie w napięciu.

Nie wytrzymałem i parsknąłem śmiechem. Obraz Choi Minho z dziewczyną wydał mi się tak surrealistyczny i abstrakcyjny, że aż zabawny. Etykietki etykietkami – wiedziałem, że ich nie lubił – ale sama próba wyobrażenia sobie Żabola w związku z jakąś laską, w dodatku taką pokroju tej całej Yuri spełzła na niczym. Nie miałem pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi, ale jeśli Key sądził, że zacznę być zazdrosny o jakąś bogatą lalunię, studentkę prawa z cholernego Beverly Hills, to się grubo przeliczył.

- Hej, to jest dla ciebie śmieszne? – Dara wyglądała na wyraźnie zatroskaną. – Nie wspomniał ci o niej ani słowem, a teraz ona pojawia się ni stąd, ni zowąd w jedynym miejscu, w którym definitywnie nie powinna się pojawić, a ciebie to bawi? Tae, ty chyba nie rozumiesz wagi sytuacji. Kwon Yuri to zły omen, miałam nieprzyjemność poznać ją kiedyś i mam dziwne wrażenie, że jej obecność tutaj oraz fakt, że szukała Minho, nie wróży niczego dobrego. Jednak dużo bardziej martwi mnie fakt, że on ci o niej nie powiedział.

- Mnie to jakoś nie boli – odparłem z uśmieszkiem. – Minho mógł być z nią co najwyżej w poprzednim życiu, w sumie nie dziwię się, że go rzuciła. Takie kasiaste panny zazwyczaj wolą nadzianych celebrytów. Poza tym, nie mam zamiaru rozliczać go z każdej znajomości. Było, minęło, dawno i nieprawda. – Chciałem uciąć temat i zręcznie wyminąć zastanawiającego drogę Jonghyuna, by wrócić na dół, gdzie pewnie Amber i Victoria już planowały seryjne morderstwo, obgadując nasze leniwe tyłki, ale Kibum mnie zatrzymał. Skrępowanie całkiem zdążyło już z niego ujść, teraz wyglądał bardziej jak Key, którego znałem – stał z założonymi na piersi rękami i hardą miną, marszcząc brwi i mierząc mnie świdrującym spojrzeniem. Och, więc jednak nie obejdzie się bez typowego monologu króla dramatów.

- To nie było dawno – wysyczał, nie reagując na ostrzegawcze chrząknięcia Dary. – Taemin, nie rozumiesz. Minho i Yuri chodzili ze sobą jeszcze w zeszłym roku. Przepraszam, że ci to mówię, bo wiem, że dotrze to do ciebie ze sporym opóźnieniem i dopiero wtedy się nad tym zastanowisz, ale Choi umawiał się z Yuri, kiedy ty jeszcze mieszkałeś w SM Town, pozostawiony sam sobie i do tego bez jakiegokolwiek znaku życia od Minho.

- Kibum, przestań. – Po raz pierwszy od dawna słyszałem tak stanowczy protest Jonghyuna, który w dodatku zrobił się nagle przerażająco wręcz poważny. – Tae nie był sam. Ja przecież zostałem. I Amber…

- Przepraszam, jeśli to brzmi zbyt brutalnie – kontynuował Key, całkowicie go ignorując. – Ale nie boli cię to? Ani trochę…? Minho umawiający się z jakąś laską niedługo po tym, jak cię zostawił i nawet teraz, kiedy do siebie wróciliście, sprawy zaczęły się robić coraz bardziej poważne, zamieszkaliście razem i tak dalej, a on nadal nie raczył ci wspomnieć o tym małym incydencie…? Znam Minho i wiem, że dla niego to nic wtedy nie znaczyło i to ta mała wiedźma się do niego lepiła, ale wciąż… Powinien ci chociaż wspomnieć, że miał kogoś. I w dodatku ona nagle wraca, pytając o niego. Co teraz o tym myślisz?

Zrobiło mi się dziwnie sucho w ustach, kiedy tak wyczekująco na mnie patrzył, oczekując odpowiedzi. Przełknąłem ślinę, starając się poukładać w głowie właśnie zasłyszane informacje. Nie miałem pojęcia, co właściwie czułem.

- Key, wyluzuj – wtrącił znowu Jonghyun. – On ma rację, co było, to było i nie ma co tego roztrząsać. – Poczułem, jak jego umięśnione ramię oplata mnie w pasie i przyciąga niepewnie. Poklepał mnie niezręcznie po plecach, co chyba miało być jakiś przejawem jego troski. Potem wydał z siebie nerwowy chichot. – I to nie tak, że Tae żył przez te dwa lata w całkowitym celibacie, bez przesady! Przecież chyba nie oczekiwałeś, że będzie czekać wiernie, aż Minho ogarnie swój żabi odwłok i łaskawie się odezwie. Nikt już nie robi takich rzeczy, więc wszystko jest rozegrane sprawiedliwie. Prawda, Tae…?

Zamrugałem, niezdolny zmusić mięśni do jakiegokolwiek ruchu. Nagle poczułem, jak cała krew odpływa mi z twarzy i zrobiło mi się bardzo, ale to bardzo nieswojo. Mimo woli oparłem się o Jonghyuna, próbując zapanować nad nagłą słabością, która mnie ogarnęła.

- Tae? – Kibum patrzył na mnie w napięciu, w jego stalowych oczach pojawiła się nagła troska. – Jjong ma rację? Nie… czekałeś, prawda? Przez te dwa lata, ty… Spotykałeś się… z kimś… Czy może…?

 Zamilkł, kiedy na niego popatrzyłem. Mój wyraz twarzy powiedział mu wystarczająco.

3.

♥

To nie tak, że po wizycie rzeczonej wieźmy Yuri na kawiarnię został rzucony jakiś mroczny urok, jak usilnie utrzymywał Kibum, który zresztą jak zawsze dramatyzował. Fakt faktem, to nie on musiał ocierać krwawy pot z czoła w godzinach szczytu, kiedy wszystkie Starbucsy w całym Seulu zostawały wypełnione po brzegi burżuazją, a zwykły, spragniony zwykłej kofeiny plebs lgnął do zatłoczonego SHINee Cafe. W pewnym sensie cieszyłem się, że cały czas było coś do roboty, bo coraz więcej wolnego czasu między zajęciami mogłem spędzać w tym miejscu. To dziwne, ale coraz rzadziej miałem ochotę spieszyć do mieszkania zaraz po lekcjach, bo i tak wiedziałem, że zastanę je puste. Minho siedział do nocy na uczelniach, wieczornych wykładach, dodatkowych próbach gitary i w bibliotekach. Gdyby ktoś spytał mnie, kiedy ostatni raz go widziałem, musiałbym się nieźle zastanowić. Jedynym, co przypominało mi, że nie mieszkam sam, były te momenty w środku nocy, kiedy próbując przekręcić się na drugi bok, natrafiałem na przeszkodę w postaci ciężkiego ramienia oplatającego mnie ciasno w pasie i wyczuwałem na karku ciepły, miarowy oddech albo łaskotanie rozczochranych włosów. Były też smsy.

Co robisz? J – MH.

Wykład… - TM.

A potem? :D – MH.

Kawiarnia. O której będziesz w domu? – TM.

Aaah, nie wygrzebię się stąd szybko, przepraszam. L L Milion dziwnych kazusów! Prawo ssie. Nie wierzę, że nadal to robię. Wiesz, że niedługo będę musiał nosić sztywne garniturki i wsadzić sobie kij w tyłek?? L - MH.

Ha. – TM.

???? Kocham cię???? <3 Przepraszam!!! L – MH.

Ok, kolacja bd w lodówce. – TM.

<33333333333333333 – MH.

Tak. Patrząc na to ogólnie, można by uznać, że nasza relacja zrobiła się dość smutna i raczej zaczęła przypominać związek na odległość, ale nie mogłem go za to winić. Chociaż prawdopodobnie podświadomie go winiłem, a on to dostrzegał i było mu z tego powodu przykro. Już dawno powinienem uodpornić się na to i nie narzekać, czego jak wiadomo nigdy zresztą nie robiłem, ale dopiero wizyta Yuri zasiała we mnie jakieś niechciane wątpliwości w sens tego wszystkiego i to mnie niesamowicie denerwowało. Nie wspominałem o niej Minho, bo jakiś złośliwy, jadowity głos w mojej głowie za każdym razem mnie powstrzymywał. Możliwe, że to było upierdliwe echo Dawnego Lee Taemina. Czasem wyłaził ze swojego zamurowanego grobu i był wielkim dupkiem. Jak za starych, dobrych czasów.

Ciekawiło mnie tylko, czy ta wymalowana laska znalazła sposób, by dostać się do Minho i czy się z nim spotkała. I co Minho o niej w ogóle myślał. Czy rzeczywiście chodził z nią w czasie mojej nieobecności? Co do cholery mu się podobało w tej maniurze?! To nie był jego typ. Znałem jego typ – wszystko, co było biedne, pokrzywdzone, zabarykadowane we własnej świątyni rozpaczy, niedostępne i najlepiej bardzo niemiłe. To był jego typ. Wizja Żabola i bogatej laski była zupełnie odrealniona, nieważne, co mówili Kibum i Dara. Chociaż w jednej kwestii mieli rację i ciężko było mi przy nich udawać, że się nie zgadzam – ta informacja oraz fakt, że nigdy się ze mną nią nie podzielił, sprawiły, że w głębi duszy byłem zły, zdezorientowany i czułem się zwyczajnie oszukany. Nawet, jeśli uznał to za nic nieznaczący detal, to jednak myśl, że podczas gdy ja kisiłem się w przeklętym SM Town, nie mając pojęcia, czy go jeszcze kiedykolwiek zobaczę, on bawił się w najlepsze, najwyraźniej wcale nie przeżywając rozstania tak bardzo, jak mi się wydawało. Chociaż to zupełnie nie pasowało do jego charakteru.

Uhhh, cholera! Naprawdę aż trząsłem się w środku z niecierpliwości, czekając na dogodną chwilę, by go o to zapytać i zmusić do gadania. Musiałem tylko pamiętać o kontrolowaniu swoich głupich reakcji na szczenięce spojrzenia jego krowich oczu, godnych postrzelonego jelonka Bambi. Żabol, kiedy chciał, potrafił zamienić się w całe zoo, jeśli doda się do tego jeszcze jego żabią twarz i mózg zatrzymany w rozwoju na etapie szympansa.

- Taemin, przestań się głupio gapić w tę filiżankę, mleko się samo nie spieni. – Dara wyjrzała zza drzwi na zaplecze, trzymając brytfankę pełną ciepłych ciasteczek. Uśmiechnęła się kpiąco. – Zakochałeś się, czy co? Aaaa, no tak, wybacz -

- Skończyłaś inspekcję?! Świetnie nam idzie! – Delikatnie acz stanowczo wepchnąłem ją z powrotem do kuchni. – O, Amber. Jak miło, że nas zaszczyciłaś swoją obecnością, to nie tak, że umieramy z wyczerpania.

- Nie przesadzaj. – Wyżej wymieniona rzuciła mi na powitanie radosny uśmiech, który u niej nigdy nie wróżył niczego dobrego. Stanęła po drugiej stronie lady, najwyraźniej nie mając zamiaru dołączyć się do mnie, Jonghyuna i Vicky w akcie zbiorowego umierania. Spojrzałem na nią podejrzliwie. Wyglądała na zdecydowanie zbyt zadowoloną z siebie. – Zawsze przesadza. Taki już jest, ale przyzwyczaisz się, jak chce, to potrafi stać się uuuuroczy. Chociaż ja osobiście jeszcze nie doświadczyłam tego cudu. – Uniosłem brwi, zastanawiając się, kiedy przegapiłem moment, w którym stała się na tyle psychiczna, by zacząć gadać do siebie, ale zanim zdążyłem to ustalić, stojący obok niej wysoki chłopak, którego wcześniej uznałem za jednego z tłoczących się klientów, ukłonił się nisko, wyciągając do mnie rękę.

- Hej. – Miał kasztanowe włosy i uśmiech modela z okładki Playboya, nie żebym coś takiego czytywał. Po prostu czasem używaliśmy tego na uczelni jako materiału pomocniczego w rysowaniu ludzkiej anatomii. Dość niekulturalnie otarłem ręce o fartuch i uścisnąłem jego dłoń. Amber wyglądała na zachwyconą.

- Henry, to jest Taemin, a tamci to Jonghyun i Victoria. Darę już poznałeś. Ludzie, to jest Henry, mój kuzyn i nasz nowy pracownik! Liczę na to, że się zakolegujecie, Henry niedawno wynajął własne mieszkania i potrzebował kasy, a ja pomyślałam, że skoro wy cały czas narzekacie na brak wsparcia, to się nam tutaj przyda. – Klepnęła Henry’ego w plecy, co chyba miało być według niej gestem braterskiej solidarności, a skończyło się na tym, że omal biedaka nie przewróciła. Szybko się jednak wyprostował, najwidoczniej niezrażony i przesunął wzrokiem po całej naszej trójce, w końcu zatrzymując spojrzenie na mnie, pewnie dlatego, że stałem najbliżej. Uśmiechnął się z rozbawieniem.

- Miło mi was poznać. Sporo o was słyszałem. Oczywiście same dobre rzeczy.

Jasssne. Z całą pewnością.

Amber odchrząknęła nerwowo, potwierdzając moje obawy.

- Idę zamienić parę słów z unnie. Wy, dzieciaczki, się zapoznajcie i postaracie się nie pozabijać, czy coś. Mówię na wszelki wypadek, z tym tu obecnym Lee Taeminem nigdy nic nie wiadomo!

Zniknęła na zapleczu, a ja rzuciłem temu całemu Henry’emu pełne współczucia spojrzenie, łącząc się z nim bólu z powodu posiadania takiej kuzynki. W odpowiedzi tylko wywrócił wymownie oczami. Wydawał się całkiem w porządku, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Oby tylko za dużo nie gadał i nie oddychał zbyt głośno…

- Hej, młody – odezwała się Victoria, przyglądając mu się podejrzliwie. – A ty w ogóle umiesz parzyć kawę, hm? Bo wiesz, tutaj nie wystarczy dobrze wyglądać. Wszyscy dobrze wyglądamy i niestety nie płacą nam za to dodatkowo. Umiesz przyrządzić każdą pozycję z menu, czy któreś z nas musi pobawić się w niańkę…?

Henry zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów i uśmiechnął się kątem ust.

- O mnie się nie martw, mała. Metoda prób i błędów jeszcze nigdy mnie nie zawiodła.

Oho, arogancki chłoptaś ze sporym ego. Nieco obniżyłem mu punktację. Vicky też to zauważyła, bo zacisnęła wargi, piorunując go spojrzeniem. Na ogół była miła, ale tego dnia wszyscy byliśmy zbyt zmęczeni, żeby jeszcze tracić czas i energię na bycie miłym.

- Nie będzie czasu na żadne błędy, kiedy rzuci się na ciebie znienacka kofeinożercza wataha klientów! Masz się zachowywać i w miarę możliwości nic nie spieprzyć. I nie podrywaj mnie, cwaniaczku, bo znam takich jak ty. Rozwalają związki zawodowo. Nie próbuj tego ze mną, skarbie, bo mój chłopak zna kung fu, chociaż nigdy byś się tego po nim nie domyślił.

Henry parsknął śmiechem, zwracając się z powrotem w moim kierunku. Mrugnął łobuzerko.

- A ciebie można podrywać? Czy twój chłopak trenuje ju-jitsu…?

Fakt, że od razu uznał, iż mam chłopaka a nie dziewczynę, dał mi do myślenia, ale zanim wykrzesałem z siebie jakąś sarkastyczną kontr-wypowiedź, Jonghyun nieoczekiwanie wszedł mi w słowo.

- Jego chłopak trenuje sztukę walki o dźwięcznej nazwie „mniej gadania, więcej pracowania”, polecam, jest w tym niezły. Lepszy niż ty, kolego.

- Tylko żartowałem. – Henry westchnął, przechodząc na naszą stronę lady. Nie miał jeszcze uniformu baristy, ale kiedy zakasał rękawy białej koszuli, wyglądał prawie profesjonalnie. Wyglądał mi trochę na pozera, ale z czystej uprzejmości postanowiłem tego nie komentować. Wręczyłem mu listę najnowszych zamówień i przystąpiliśmy do pracy już bez słowa. Jakimś cudem od razu udało nam się zgrać i nawet Victoria nie mogła narzekać. Rzeczywiście, wsparcie bardzo wiele nam dało. Pracowaliśmy szybciej i mniej się męczyliśmy, a Henry był naprawdę niezły w tym, co robił. Potem wyjaśnił, że skończył kurs baristyczny i pracował wcześniej w Starbucsie. Nie zdziwiło mnie to nawet, grunt, że na szczęście podczas pracy faktycznie mało gadał. Tylko raz szturchnął mnie lekko w bok, pochylając się nade mną konspiracyjnie i zniżył głos do szeptu.

- Ale chyba nie chodzisz z tym osiłkiem? – zerknął kątem oka na przyglądającego nam się z dezaprobatą Jjonga. – Jest strasznie kurduplowaty, nie uważasz? Dobrze, że przynajmniej szeroki w barach. Gdyby miał małe rączki, przypominałby miniaturowego T-Rexa.

Wybuchnąłem śmiechem, w ostatnim momencie zasłaniając usta obiema rękami, co i tak ściągnęło uwagę kilku blisko siedzących klientów. Cóż, Henry, witaj w załodze. Myślę, że się jakoś dogadamy.

4.

♥

Dopóki Minho wysyłał regularnie swoje głupkowate, uśmiechnięte buźki i jeszcze głupsze serduszka, uznawałem, że wszystko jest między nami w porządku. Chcąc nie chcąc musiałem przyznać, że brakowało mi go i byłem coraz bardziej zniecierpliwiony, mimo woli wracając myślami do incydentu z Yuri i tego, co powiedziała Sandara. Potajemnie odliczałem dni do najbliższego weekendu, kiedy będę mógł wreszcie go dopaść i przesłuchać. Nie chciałem brzmieć jak zazdrosna nastolatka, ale chyba należały mi się wyjaśnienia. No i miło by było jednak od czasu do czasu zobaczyć się twarzą w twarz ze swoim tak zwanym chłopakiem, zwłaszcza jeśli hipotetycznie się z nim mieszka, prawda…?

Jednak kiedy obudziłem się w sobotę rano, z ulgą odnotowując, że ciężki tydzień wreszcie dobiegł końca, w następnej chwili dotarło do mnie, że coś jest nie tak. Usiadłem półprzytomny na rozrzuconej pościeli i odruchowo pomacałem lewą część materaca.

Była zimna, a poduszka wygładzona. Pod nią spoczywała starannie poskładana w kostkę piżama Minho, którą osobiście prasowałem poprzedniego wieczora.

W jednej chwili się ocknąłem, czując się tak, jakby ktoś wylał mi na głowę kubeł lodowatej wody. Zerwałem się i pobiegłem do kuchni, nie bardzo chcąc przyjąć do wiadomości to, co powoli zaczynało wydawać się oczywiste. Naczynia leżały poukładane w rządku na suszarce, zlew był pusty, a na stole walały się tylko moje przybory do malowania i dwa brudne kubki, z napisami „paint water” i „not paint water”, które Minho kupił mi kiedyś, żeby mnie zirytować. Wszystko tak, jak wczoraj pozostawiłem.

Przekaz był jasny i sprawił, że nogi się pode mną ugięły. Usiadłem ciężko na poręczy fotela, wpatrując się intensywnie w pustą kuchnię z chorą nadzieją, że zaraz w jakiś magiczny sposób pojawi się w niej Minho w swoim różowym fartuszku, kapciach z króliczkami i rozczochranymi włosami, nieudolnie próbujący usmażyć bekon z tak skupioną miną, jak gdyby to była jego życiowa misja, do której zawsze podchodził rozbrajająco poważnie.

Nie wrócił na noc do mieszkania. Nigdy wcześniej mu się to nie zdarzało, nawet wtedy, kiedy był tak pochłonięty nauką, że wychodził zanim ja się obudziłem – zawsze pozostawały jakieś ślady jego obecności. Brudne po kawie kubki w zlewie, pozostawione na blacie kuchennym pałeczki po szybkim śniadaniu, mokry ręcznik na fotelu, włączony telewizor. Czasami tuż przed wyjściem wpadał jeszcze do pokoju i całował mnie w policzek, co zawsze komentowałem niezadowolonym prychnięciem, naciągając kołdrę na głowę, a on wybiegał w pośpiechu, paplając jeszcze jakieś czułe bzdury, których na szczęście nie przyswajałem, wciąż głęboko uśpiony.

Ale teraz panowała cisza i przytłaczający wręcz porządek, a mieszkanie było puste, jak gdybym mieszkał tutaj sam.

Nie miałem pojęcia, co o tym myśleć, ale kiedy już otrząsnąłem się z szoku, błyskawicznie wezbrała we mnie zwyczajna złość. Gdzie do cholery podziewał się ten nieodpowiedzialny kretyn?! Dlaczego nie zostawił żadnej wiadomości, że nie ma zamiaru wrócić na noc…? Sprawdziłem telefon, ale nie było żadnych nieprzeczytanych smsów. Zadzwoniłem i przywitała mnie przeklęta automatyczna sekretarka.

Czy on sobie kpił, do diabła?! Kompletnie mu się pomieszało w tym mózgu wielkości orzeszka? Nigdy nie należał do specjalnie inteligentnych, ale tym razem przeszedł samego siebie. Co niby miałem o tym wszystkim myśleć? Szukać go? Ale gdzie?! Nagle poczułem niechciane, niekontrolowane ukłucie strachu. To było dla mnie nowe i kompletnie zaskakujące. Nigdy wcześniej nie musiałem martwić się o Żabola, bo wiedziałem, że sobie poradzi. Potrafił wybrnąć z każdej sytuacji. Ale co, jeśli coś mu się stało?...

Wziąłem głęboki oddech, próbując uspokoić szalejące myśli. Na pewno jak zawsze dramatyzowałem. Amber miała rację, moje skłonności do przesady gotowe były mnie kiedyś wykończyć. Jeszcze raz wybrałem numer Minho i zostawiłem mu wiadomość na skrzynce, a potem dla pewności wysłałem smsa. Szkoda, że nie znałem za bardzo jego kolegów z roku, bo przecież możliwe, że zwyczajnie zasnął u któregoś z nich, ucząc się do późna. Taki już był z niego nadgorliwy szaleniec, nie posiadający żadnych zahamowań. Pieprzony gnojek z wygórowaną ambicją. Dlaczego jeszcze się do tego nie przyzwyczaiłem?!

Doprowadziłem się do porządku w błyskawicznym tempie i z popędziłem do SHINee Cafe, pierwszego miejsca, jakie przyszło mi do głowy. To w sumie zastanawiające, że kawiarnia zawsze nasuwała mi się na myśl jako pierwsza, kiedy potrzebowałem jakiejś bezpiecznej przystani i stabilności.

Ruch był zdecydowanie mniejszy niż w tygodniu, co zauważyłem już od progu. Nie było się co dziwić, sobota rano to pora, kiedy zmęczonym po całym tygodniu ludziom nie chce się wychodzić nawet po kawę, bo mogą ją nieśpiesznie wypić we własnym mieszkaniu. Kiedy ruszyłem w stronę lady, uderzył mnie zapach świeżych wypieków i mój pusty żołądek odpowiedział serią niezbyt melodyjnych dźwięków.

- No proszę, kogo my tu mamy! – Victoria ucieszyła się na mój widok. – Nie spodziewaliśmy się tutaj ciebie dzisiaj. Amber mówiła, że pewnie będziecie z Minho nadrabiać stracony czas. Urocze z nich gołąbeczki, prawda, Tao?

Była o wiele bardziej zrelaksowana i mniej nerwowa. Na wysokim stołku przy barku siedział wysoki Chińczyk o podkrążonych oczach, sączący powoli waniliową latte, która tak bardzo nie pasowała do jego mrocznego wizerunku. Chłopak Victorii skinął posłusznie głową, patrząc na mnie nieśmiało.

Wzmianka o Minho nieco wytrąciła mnie z równowagi. Przypomniałem sobie, po co tu przyszedłem i już miałem zadać najważniejsze, dręczące mnie pytanie, ale zastygłem z na wpół otwartymi ustami.

Zaraz. Skoro Victoria i Amber sądziły, że Minho spędzał ten dzień ze mną, to znaczy, że go tutaj nie było. Targający mną od środka niepokój jeszcze się nasilił, a moje serce zaczęło pompować krew dwa razy szybciej.

- Cześć, Taemin! – Zza ekspresu do kawy wyłonił się najnowszy nabytek SHINee Cafe, gwiazdorsko uśmiechnięty jak zawsze. Z tego co zdążyłem zauważyć, Henry zyskał już sobie swój osobisty fanclub, bo grupka czekających na swoje zamówienia nastolatek nieustannie chichotała, zerkając na niego niezbyt ukradkowo. Wyprostowałem się, za wszelką cenę próbując skupić się na tym, co działo się wokół mnie.

- Hej. Muszę… Pogadać z Darą nooną. Jest na zapleczu…?

- Nie, z tego co wiem, wzięła dzisiaj urlop. Powiedziała, że damy sobie radę bez niej, więc napakowany karzełek zajmuje dzisiaj jej stanowisko. Chyba wczuł się w rolę, nawet muszę przyznać, że nieźle się prezentuje w rękawicach kuchennych na swoich małych łapkach. – Henry mrugnął do mnie porozumiewawczo, na co udało mi się wykrzesać z siebie krzywy uśmiech. Jak wiadomo, niektóre żarty są śmieszne tylko raz, a najnowszym hobby Henry’ego oficjalnie stało się dogryzanie Jonghyunowi. Podejrzewałem, że robił to, bo za pierwszym razem udało mu się rozbawić mnie w ten sposób, ale im częściej Jonghyun posyłał mu poirytowane spojrzenia albo odburkiwał półsłówkami na jego zaczepki, tym mniej mi się to podobało. Zresztą jeśli ktoś tu miał być nadwornym złośliwcem, to chyba tylko ja i nie zamierzałem nikomu oddawać tej pozycji.

Jeszcze raz sprawdziłem telefon, ale Minho nie odpisał ani nie oddzwonił. To było tak bardzo do niego niepodobne, że z sekundy na sekundę coraz bardziej się denerwowałem. Napisałem do Dary i Jinkiego i zacząłem żałować, że nie miałem numeru do Donghae, za którym w dalszym ciągu nie przepadałem, ale był jedną z najbardziej prawdopodobnych osób, które mogły wiedzieć, gdzie ten przeklęty Ropuch się podziewał.

Wreszcie dla zabicia czasu zacząłem segregować szklanki i papierowe kubeczki, ustawiając je na półce według rozmiaru. Cholera jasna, że też wtedy, kiedy najbardziej potrzebowałem jakiegoś zajęcia, to prawie w ogóle nie było klientów.

- Hej… - Wzdrygnąłem się, słysząc przyciszony głos Henry’ego tuż nad swoim uchem. Oparł się plecami o ladę, krzyżując szerokie ramiona i posyłając mi jedno ze swoich firmowych spojrzeń. – Dobrze się czujesz, Tae? Wyglądasz na zmęczonego.

Skrzywiłem się lekko. Bardzo nie lubiłem, kiedy ktoś zdrabniał moje imię. No dobra, konkretniej nie lubiłem, kiedy zdrabniał je ktokolwiek poza Minho, miejcie już tę satysfakcję. W ustach Henry’ego brzmiało jakoś nienaturalnie.

- Wszystko gra. – Wysiliłem się na spokojny ton. – Ciężki tydzień.

- Wow, rozmowny jesteś dzisiaj. – Henry przechylił głowę, przyglądając mi się z rozbawieniem. – Hm, każdy byłby zmęczony po takim tygodniu. Pomyślałem, że może powinniśmy gdzieś wyskoczyć po pracy? Zamykamy dzisiaj wcześniej, prawda?

- Hmm? – Zmarszczyłem brwi, nie bardzo wiedząc, o co mu chodzi. Prawdę mówiąc jego kpiąca mina zaczynała działać mi na nerwy, a jego gadanie przeszkadzało mi w zamartwianiu się. – No tak, zamykamy dzisiaj o piętnastej. Harmonogram pracy kawiarni wisi na zapleczu, jakbyś potrzebował, to możesz…

- Więc zgadasz się?

- Na co?

- No… Żebyśmy gdzieś dzisiaj wyskoczyli. Skoro już mamy razem pracować, to chyba powinniśmy się trochę lepiej poznać, co ty na to?

Zamrugałem powoli.

- Po co…?

Pewny siebie uśmieszek Henry’ego trochę zbladł, a on są zaczął patrzeć na mnie niepewnie, jak gdyby zastanawiał się, czy nie jestem czasem lekko opóźniony w rozwoju.

- Nooo… Żeby spędzić razem trochę czasu, poza pracą? Zrelaksować się? Pogadać… Postawię ci piwo…

- Dlaczego? – wyrwało mi się, ale na widok jego miny szybko się zreflektowałem. – To znaczy, eee, jasne, dobry pomysł. Nie lubię piwa, ale Jonghyun na pewno będzie zachwycony. Może dzięki temu poprawią się wasze relacje.

- Taemin. – Teraz naprawdę przyglądał mi się z politowaniem i rozbawieniem jednocześnie, a ja, coraz bardziej tym zdenerwowany, zacząłem zastanawiać się, jak wyglądałyby jego lalusiowata buźka i śnieżnobiała koszula, gdybym niechcący wylał na nie wrzątek. – Miałem na myśli tylko ciebie i mnie. Naszą dwójkę. No wiesz, randka? Mówi ci to coś…?

Szklanka nieomal wypadła mi z rąk z wrażenia.

…Aha. Okeeej. To było dziwne. I zdecydowanie niecodzienne. Szczerze mówiąc nie miałem pojęcia, jak się w takiej sytuacji zachować, co tylko dodatkowo mnie rozproszyło i lekko spanikowałem.

- Słuchaj, Henry… - zacząłem, wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczami, nie do końca pewien, czy się nie przesłyszałem. – Um. Nie zrozum mnie źle, ale… To nie tak, że jest z tobą coś nie tak… - To zdanie tak bardzo nie miało sensu, że aż zaczerwieniłem się na myśl o własnej głupocie, a on chyba pomyślał, że poczułem się skrępowany jego propozycją, bo jeszcze bezczelnie przysunął się do mnie, żeby położyć mi dłoń na ramieniu.

- Nie daj się prosić dwa razy, Tae. Dobrze ci to zrobi, obiecuję. Przyda ci się takie rozluźnienie, już ja zadbam, żebyś zapomniał o problemach! – Wziął chyba moje niezręczne milczenie za oznakę nieśmiałości, bo rozkręcał się z jeszcze większym entuzjazmem, nie omieszkając przesunąć swojej łapy z ramienia na moje plecy. – Może  wcześniej pójdziemy do kina? Albo lepiej, do teatru! Amber wspomniała mi, że jesteś artystą…

Ale najwyraźniej nie wspomniała już, że mam chłopaka. Który notabene szlaja się nie wiadomo gdzie.

Ta myśl podziałała na mnie na tyle otrzeźwiająco, że odzyskałem wreszcie język i zręcznie wywinąłem się pod jego ręki.

- Rozważę to, ale dzisiaj nie mam czasu – powiedziałem już całkiem obojętnie. Rozważę może w przyszłym życiu. Trochę zrobiło mi się go żal, kiedy zrobił zszokowaną minę, bo byłem prawdopodobnie pierwszą osobą w całym jego życiu, która ośmieliła się mu odmówić, ale szybko wyłączyłem mechanizm odpowiedzialny za empatię i wyminąłem go bez dalszych ceregieli, kierując się do łazienki. Tam dopiero wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do Minho po raz kolejny, zgrzytając zębami z frustracji przy każdym kolejnym głuchym sygnale.

Już miałem się rozłączyć, ale nagle coś po drugiej stronie kliknęło i przeciągły sygnał się urwał. Zalała mnie fala ulgi i już nabrałem powietrza w płuca, szykując się do udzielenia mu porządnego ochrzanu, ale przerwał mi wysoki, melodyjny głos, który z całą pewnością nie przypominał ciepłego tonu Żabola.

- Słucham?

Zabrało mi kilka sekund dopasowanie głosu do osoby. Ścisnąłem mocno telefon i przylgnąłem plecami do zimnej, wykafelkowanej ściany, bo nagle zrobiło mi się dziwnie słabo.

- Yuri…? – Zabrzmiałem tak piskliwie i nienaturalnie, że przynajmniej nie musiałem się martwić, że mnie rozpozna.

- Taaak, po tej stronie Kwon Yuri. A kto mówi? …Halo?

- Jesteś… Min… ho…? – wydusiłem nieskładnie, coraz bardziej zdezorientowany. Przez chwilę po drugiej stronie słychać było jakieś szuranie i szelest. Potem rozległ się jej cichy śmiech.

- Tak, jestem tu z Minho. On śpi, był tak wyczerpany, że nie mam serca go jeszcze budzić. A z kim rozmawiam? Czy mam mu coś przekazać?

Patrzyłem na swoje odbicie w prostokątnym lustrze. Byłem tak blady, że wyglądałem, jakbym miał zaraz zemdleć. Nawet moje usta stały się prawie sine i drżały lekko. Prawdopodobnie dlatego nie potrafiłem wykrztusić z siebie logicznego zdania.

- Halo? Jest pan tam jeszcze…?

- Nie. Proszę… Nic mu nie przekazywać. Nieważne.

Rozłączyłem się mechanicznie, bo nie mogłem dłużej znieść jej spokojnego, cichego głosu i myśli, że szeptała, by go nie obudzić. Spuściłem głowę, mając dość nawet swojego własnego odbicia.

Kurwa.

Co to miało znaczyć?! Minho spędził noc poza domem, nie dawał znaku życia, a jego telefon z samego rana odbierała jego rzeczona była dziewczyna.

Powoli zsunąłem się na podłogę, próbując złapać oddech. Podwinąłem nogi i oparłem brodę na kolanach, czując ze zgrozą, że moje oczy zaczynają podejrzanie szczypać, a w gardle formuje się kłująca blokada, która nie pozwalała mi normalnie przełknąć śliny.

Byłem idiotą. Wiedziałem przecież, co to znaczyło.

5.

♥

Była sobota. Kawiarnia zamykała się o szesnastej. Mój telefon milczał.

Spędziłem tam praktycznie cały dzień, przyjmując i wykonując zamówienia, roznosząc tace, zanosząc brudne naczynia do zmywarki, uśmiechając się mechanicznie do klientów, czując się jak ostatnie gówno. To chyba nie powinno być zaskakujące, że właśnie tak się czułem. Przygnębiony, zdezorientowany, wściekły, o s z u k a n y. Jednocześnie miałem wrażenie, że jestem w tym wszystkim do tego stopnia zatopiony, że te wszystkie negatywne emocje wywołały we mnie stan całkowitego zobojętnienia. Było tak, jakby nic mnie nie obchodziło, a jednocześnie wszystko. Właściwie ciężko było określić, które z tych skumulowanych uczuć przeważało, ale razem tworzyły najbardziej depresyjną mieszankę z możliwych i nawet moi współpracownicy musieli zauważyć unoszącą się wokół mnie aurę kompletnego marazmu, chociaż kto jak kto, oni powinni być już przyzwyczajeni do tego, że często emanowałem tego typu ekspresjami.

Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić, więc pracowałem z zapałem dobrze zaprogramowanego robota. Byleby tylko nie myśleć. Byle tylko nie roztrząsać, nie wnikać, nie analizować. Nie, nie, nie. Nie teraz. Jeszcze nie. Nie, dopóki nie będę całkowicie pewien…

Mój telefon nadal milczał, choć wcale go nie wyłączyłem. Miałem ochotę to zrobić, ale jakaś wewnętrzna siła za każdym razem wstrzymywała mój palec od naciśnięcia odpowiedniego przycisku. Może to wszystko było tylko jednym wielkim nieporozumieniem. Może jest jakieś logiczne wyjaśnienie.

Jakiekolwiek cholerne wyjaśnienie. Przecież on nie mógłby… Zwyczajnie nie mógłby.

- Taemin. Taemin! – Drgnąłem, czując mocny uścisk na przegubie. Mała, ale silna dłoń chwyciła stanowczo moją rękę tuż przy podwiniętym rękawie koszuli. Nie miałem ochoty podnosić wzroku. – Zasnąłeś? Wołam cię od kilku minut. Zaraz zamykamy, więc pomyślałam… eee… że moglibyśmy pójść gdzieś dzisiaj wszyscy razem? Dawno nie robiliśmy takich wypadów, a teraz, skoro Henry jest w załodze… Chce nas wszystkich poznać… Taemin? Dobrze się czujesz?

Nie odpowiedziałem, wzruszając jedynie ramionami. Nie chodziło o to, że nie chciałem z nią rozmawiać, po prostu wytłumaczenie tego wszystkiego, tego jak się w tamtej chwili czułem, przerastało moje możliwości.

Uścisk Amber nieco zelżał, aż w końcu, z lekkim wahaniem, opuściła rękę i odsunęła się o krok. Nie widziałem jej twarzy, ale mogłem się domyślić, że była zaskoczona moim brakiem odzewu i poirytowana.

- Dobra, jak tam sobie chcesz. Wiedz tylko, że z reguły nie mieszam się w sprawy innych, bo to dziedzina Kibuma, ale lepiej szybko pogódź się z Minho, cokolwiek znowu zrobiłeś. Nie chcemy kolejnej dramy i uwierz mi, ty też nie chcesz. Cześć.

Odeszła, w nagłym przypływie furii, rzuciłem młynkiem do kawy o stół, dysząc ciężko z powstrzymywanej złości i patrząc, jak drobne ziarenka rozpryskują się po blacie i podłodze.

Oczywiście. Co JA znowu zrobiłem. To przecież zawsze byłem ja, tylko ja mogłem być źródłem wszelkiego zła i powodem wszelkich spięć, dram, kłótni i zgrzytów. Nigdy on. On był przecież taki dobry, miły, czysty jak łza i w ogóle bez skazy. Święty, kurwa, Choi Minho. Zawsze tak było. Wspaniałomyślny i pełen empatii dla biednych, zagubionych owieczek, troskliwy anioł z wiecznie wyszczerzonym ryjem, a ja tylko sprawiałem mu kłopoty, raniłem go i wykorzystywałem. To właśnie wszyscy myśleli, a ja nigdy nie robiłem nic, żeby to sprostować. Być może dlatego, że sam w to wierzyłem.

Cóż, wasz ukochany, cudowny książę Minho okazał się podłym, zdradliwym sukinsynem, mającym gdzieś wszystko i wszystkich. Jaka szkoda.

Odwróciłem się napięcie, tocząc po sali wściekłym wzrokiem. Wszystkie potencjalne ofiary, na których mógłbym wyładować swoją kipiącą złość i frustrację, rozpłynęły się w powietrzu. Byłem tak zajęty staraniem się, by nie myśleć, że nie zauważyłem nawet, kiedy kawiarnia opustoszała. Światła były powyłączane, okna zasłonięte. Puste stoliki lśniły w półmroku, świeżo wypolerowane, w powietrzu unosił się chemiczny zapach płynu do mycia i jakiegoś lawendowego odświeżacza powietrza.

Poczułem, jak wszystko ze mnie w jednej chwili ulatuje. Nie miałem po co się wściekać. Pod koniec i tak zostałem całkiem sam, roztrzęsiony, bez żądnych odpowiedzi.

Okrążyłem barek i ladę, drżącymi rękami rozwiązując fartuch. Wspiąłem się na jedno z wysokich, obrotowych krzeseł, to najbliżej ściany, na którym wcześniej siedział chłopak Victorii. Minho też zawsze je wybierał. Był z niego najlepszy widok na całą salę i na ścianę ze zdjęciami.

Było ich może w sumie z dwadzieścia. Pomysł Dary, Minho i Kibuma. Czysty sentyment. Wszystkie były starannie oprawione w kolorowe ramki, a zza szybek patrzyły znajome, roześmiane twarze, które jednocześnie wydawały się tak odległe. Klienci też często je oglądali. W napadach artystycznej melancholii zastanawiałem się czasem, co może o nich myśleć postronny obserwator. Co właściwie widzi, nie znając widniejących na nich osób ani ich przeszłości. Obserwując te same, może tylko trochę bardziej wydoroślałe twarze, uśmiechające się też po drugiej stronie ekspresu do kawy. Nie znając historii. Tylko nic nieznacząca grupa ludzi, całkowicie dla niego bezimienna.

To byliśmy my, prawie wszystkie fotografie pochodziły z SM Town, sprzed lat, kiedy jeszcze nie mieliśmy pojęcia, gdzie zaprowadzi nas życie i gdzie te zdjęcia się potem znajdą.

Długowłosy chłopak w wytartej, skórzanej kurtce przyglądający się z krzywą miną, jak brzydki, łaciaty pies usilnie starał się wskoczyć mu na kolana.

Brązowowłosa kobieta w sukni ślubnej i mężczyzna o nieśmiałym uśmiechu, trzymający ją w objęciach przed jakąś starą farmą na wsi, stojący pod dorodną jabłonką. Bardzo młodzi.

Dwie dziewczyny, szeroko uśmiechnięte, pozujące do zdjęcia z mrożonymi napojami w dłoniach, jedna z nich ostrzyżona na chłopaka, druga nieco zbyt umalowana jak na swój wiek.

Blondyn o stalowym spojrzeniu, w uniformie kelnera, patrzący w obiektyw z lekkim niezadowoleniem, ale nie robiący nic, by przerwać sesję.

Cała ekipa przed maleńką kawiarenką, o wiele skromniejszą od tej w Seulu. Wszyscy trzymający papierowe kubki z firmowym logo, uśmiechnięci, beztroscy, prawie całkiem szczęśliwi. To zdjęcie zostało wykonane dzień przed spłonięciem SHINee Cafe.

Kolejne przedstawiało dwie osoby i to na nim zatrzymałem wzrok, czując narastające kłucie w klatce piersiowej. Wziąłem ostrożny oddech, zaciskając palce na plastikowym krzesełku. Długowłosy chłopak znów miał na swojej delikatnej twarzy niewyraźny grymas, tym razem przypominający jednak coś na kształt uśmiechu. Osobą, która miażdżyła go w niedźwiedzim uścisku, był roześmiany brunet o dużych, brązowych, błyszczących czystym szczęściem oczach. Przytulał go do siebie zdecydowanie zbyt mocno, jakby obawiał się, że gdy tylko rozluźni uścisk, tamten natychmiast ucieknie, odejdzie, rozpłynie się w powietrzu. Mimo wyraźnego dyskomfortu długowłosy się jednak nie bronił. Stał spokojnie, w dość neutralnej pozie, pozwalając, by gruby, odgradzający go od ludzkich uczuć mur powoli walił się pod wpływem ciepła drugiej osoby. Tej osoby, którą podświadomie kochał od samego początku, której ufał najbardziej na świecie, której był gotowy oddać wszystko.

Która go zdradziła.

Zeskoczyłem z krzesełka, wycierając spocone dłonie o materiał spodni. Zrobiło mi się przeraźliwie duszno. Chciałem znaleźć się jak najdalej od tego miejsca, od tego zdjęcia i wspomnień, które teraz stały się jeszcze bardziej nie do zniesienia, ale jednocześnie chciałem zostać tam na zawsze. Wiedziałem, że jeśli teraz odejdę, stanie się coś strasznego. Być może cały ten kruchy obrazek rozsypie się po podłodze, jak ziarenka kawy z zepsutego młynka. Nagle poczułem, że się duszę. Potrzebowałem powietrza. Nie mogłem znieść tej samotności. Potrzebowałem… kogoś.

Zamiast do drzwi wyjściowych, rzuciłem się w stronę tych prowadzących na zaplecze. Wiedziałem, że on jeszcze mnie nie zostawił. Jedyna osoba, przy której nigdy nie czułem się w żaden sposób gorszy, która nauczyła mnie więcej, niż mogłoby się wydawać. Nie myliłem się, stał nadal przy olbrzymim piekarniku, czyszcząc go skrupulatnie od środka, nucił coś pod nosem. Moje nieoczekiwane nadejście trochę go wystraszyło, bo podskoczył lekko, upuszczając namoczoną gąbkę.

- Taeminnie? – Jonghyun popatrzył na mnie z zaskoczeniem. – Mówiłem Amber, żebyście na mnie nie czekali. Chętnie bym z wami gdzieś wyskoczył, ale nie lubię tego typa, Henry’ego. Typowy cwaniaczek z Seulu. Wkurza mnie, bo… Ej, coś się stało?

- Jjong – wychrypiałem, nie rozpoznając własnego głosu. Gula w moim gardle stała się tak twarda, że nie potrafiłem przełknąć już śliny. Ruszyłem w jego stronę, gryząc nerwowo dolną wargę. – Ja… Ja muszę… Przepraszam jeśli… Po prostu… Nic nie mów okej? Obiecaj, że… Po prostu stój i się nie odzywaj. Nawet jeśli to, co teraz zrobię, będzie dziwne i nienaturalne.

Jego oczy zrobiły się wielkie jak spodki, co w innej sytuacji wydałoby mi się komiczne. Opuścił ramiona, wpatrując się we mnie z niepokojem. Zbliżyłem się do niego ostrożnie, wypuszczając z płuc wstrzymywane powietrze. Jezu, Henry miał rację. Dino naprawdę kurczył się chyba z roku na rok.

- Ale czekaj, co…

Nie pozwoliłem mu dokończyć. Ostatnie, czego chciałem, to jego głupie gadanie. Potrzebowałem tego, chociaż myśl o tym, że tego potrzebuję, napawała mnie idiotycznym wstydem. Nie wahając się już dłużej, jednym susem znalazłem się przy nim i objąłem go niezdarnie, chowając twarz w pachnącym czekoladą materiale jego bluzy.

Moje zachowanie musiało go kompletnie ogłupić, bo przez kilka sekund stał jak wmurowany, nawet chyba nie oddychając. Jedynym dźwiękiem, jaki odbijał się echem po pomieszczeniu, było czyjeś żałosne pociąganie nosem. Kiedy uświadomiłem sobie, że najprawdopodobniej należało ono do mnie, całą moją ledwo trzymającą się samokontrolę diabli wzięli.

Jonghyun ocknął się z transu, czując chyba, jak jego bluza robi się coraz bardziej wilgotna i zasmarkana. Wydał z siebie jakiś niezidentyfikowany okrzyk i złapał mnie wpół, z całej siły przyciskając do siebie. Położył mi brodę na ramieniu, mamrotając pod nosem jakieś uspokajające słówka, których znaczenia nie rozumiałem. Kiedy zaczął głaskać mnie po włosach, kompletnie się rozkleiłem.

- Ciii, już dobrze… No już, już w porządku… Możesz to wszystko z siebie wyrzucić… Wszystko. Nie krępuj się. No, stary… Jesteś twardzielem, tak jak ja. Twardziele zawsze trzymają się razem. I czasami muszą sobie ulżyć. Już, spokojnie, mały… Eeej, ciii…

Gadał jakieś totalne bzdury, ale uznałem, że to nawet lepiej, bo nie miałem nastroju na doświadczanie jego przebłysków geniuszu. Potrzebowałem tylko, żeby ktoś mnie trzymał i pozwolił mi na chwilę zapomnieć, że powinienem być silny i nieporuszony jak skała.

Przez głowę przeszła mi myśl, jak prosty i nieskomplikowany byłby związek z Kim Jonghyunem. Nie musiałbym czuć cały czas, że nie jestem wystarczająco dobry. Nie musiałbym cały czas się starać, żeby brał mnie na poważnie. Byliśmy do siebie bardzo podobni, mieliśmy za sobą podobną przeszłość. Obaj byliśmy wyrzutkami społeczeństwa, którym ledwo udało się podnieść. Cholera, przecież poznaliśmy się właśnie w ten sposób. To on był pierwszą osobą, która zwróciła na mnie uwagę. Dla której nie byłem tylko cieniem, przemykającym przez życie cicho i niepostrzeżenie, by nikt nie odkrył moich problemów.

Jonghyun zawsze był na swoim miejscu. Zawsze, kiedy go potrzebowałem. Był jedyną osobą, z którą nie straciłem kontaktu, kiedy wszyscy inni wyjechali. Zawsze był podporą, na której mogłem się wesprzeć, nawet, jeśli o to nie prosiłem.

Kiedy wreszcie względnie się uspokoiłem, dotarło do mnie, że jakimś cudem udało mu się posadzić mnie na krześle i otrzeć twarz ściereczką. Poczułem się jak ostatni palant. Musiałem go zupełnie przerazić tym niecodziennym wybuchem. Dziwne, że nie zwiał w popłochu, dzwoniąc po drodze po egzorcystę.

- Dzięki – wybąkałem cicho, chowając zarumienioną ze wstydu twarz z szorstkim materiale. Boże, ale byłem żałosny. Płakać z powodu jakiegoś faceta.

No dobrze, nie jakiegoś faceta. Z powodu Minho. Ale wciąż.

- Nie ma problemu. Zawsze i wszędzie, do usług. – Głos Jonghyuna brzmiał nieco zbyt entuzjastycznie, ale tym razem postanowiłem mu to wybaczyć. Klepał mnie delikatnie po plecach, jakby się bał, że się rozlecę. Albo znowu zacznę ryczeć jak jakaś miękka ciotka. Właściwie wcale by mnie to nie zdziwiło, bo nadal pozostała we mnie całkiem spora porcja frustracji. – Um. Czy… Albo nie. Sorry. Miałem się nie odzywać. Poza tym nie musisz nic tłumaczyć, to całkowicie normalne, że czasem czujemy potrzebuję wyrzucenia z siebie negatywnych emocji. Typowy ludzki odruch. Ty jesteś człowiekiem, Taemin. Nie zapominaj o tym, co…?

Pociągnąłem nosem, czując się jak żałosna sierota.

- Myślę, że Minho mnie zdradza.

Byłem tak zaskoczony, że to zdanie wyślizgnęło się z moich ust całkowicie gładko, że aż przeszył mnie nieprzyjemny dreszcz. Samo wypowiedzenie tego na głos nie było takie trudne, jak wcześniej myślałem. To co było trudne, to przyjęcie tego do wiadomości, bo mimo usłyszenia tych słów wciąż w nie nie wierzyłem.

Poklepująca mnie dłoń Jonghyuna zawisła w powietrzu. Cisza nigdy jeszcze nie była tak przeszywająca.

- Z tą… Tą całą… Tą, co tu była?

- Tak, z Yuri. Nie wrócił na noc. W ogóle nie pamiętam, kiedy go ostatnio widziałem. Nie odpisuje, a dziś rano jego telefon odebrała ona. Powiedziała, że jeszcze śpi.

- Taemin… Wiesz, że Minho by nigdy… nigdy… - Brakowało mu słów. – To jest… Znaczy… To jest po prostu do niego niepodobne.

- Wiem. – Oparłem się o niego, wbijając wzrok w przestrzeń. – Ja już nic z tego nie rozumiem. I szczerze nie mam pojęcia, co teraz robić. Czy to znaczy, że on już mnie w ogóle… W ogóle nie… - W ogóle mnie nie kocha…? To akurat było ciężkie nawet do wypowiedzenia.

Jonghyun objął mnie mocniej ramieniem.

- Daj spokój. To jakiś cholerny, totalny absurd! WIESZ, że to absurd! Jakieś fatalne nieporozumienie. Wszystko się wyjaśni. Zobaczysz.

Taaa, chciałem w to wierzyć bardziej niż w cokolwiek innego. Siedzieliśmy chwilę w ciszy i ciepło bijące od Jonghyuna z wolna mnie uspokajało. Nawet fakt, że jego bluza była nieco przepocona działał raczej kojąco, niż odpychająco, bo widziałem, że jest obok mnie i jest znajomy. I że jest po mojej stronie nieważne co się stanie. Bo dla niego to nie była moja wina.

Jeśli coś takiego jak ta przereklamowana przyjaźń faktycznie istniało, to nazywało się Kim Jonghyun, miało ledwo metr siedemdziesiąt i przepoconą bluzę. Nie najgorzej.

Siedzieliśmy w komfortowej ciszy. Tak bardzo nie chciało mi się jej przerywać, czułem się zupełnie wypruty z chęci do czegokolwiek. Myślałem o nim, o nim z nią, aż zrobiło mi się niedobrze i musiałem zgiąć się w pół, żeby powstrzymać mdłości. To było przecież chore, nienaturalne i niemożliwe. Znałem Minho lepiej, niż on siebie. A przynajmniej tak mi się zawsze wydawało. Czy to możliwe, że istniała jakaś jego głęboko ukrywana strona, której nigdy mi nie pokazał? Potarłem skronie, czując, że mózg za moment eksploduje mi z nadmiaru tych wszystkich pytań. Od popadnięcia w całkowity obłęd wybawiło mnie na szczęście zdawkowe chrząknięcie Jonghyuna, który wstał powoli, rozprostowując kończyny z głośnym chrupnięciem. Wyszczerzył zęby na widok mojej pytającej miny.

- Hej, wiesz, co jest najlepsze na takie rzeczy? Gorąca czekolada. Zapamiętaj, bo kiedy zostanę prezydentem, tak właśnie będzie brzmiał pierwszy punkt konstytucji. Gorąca czekolada to lekarstwo na wszystko. Zrobię ci zaraz porządną, gorącą czekoladę.

Uśmiechnąłem się słabo. Odbicie mojej twarzy w drzwiczkach piekarnika przypominało mordkę spuchniętego królika.

- Ale ja nie lubię słodkich rzeczy.

- To ją posolę.

6.

♥

Skończyło się na tym, że Jonghyun dosłownie wywlókł mnie z kawiarni, a niestety to, co tracił wzrostem, zdecydowanie nadrabiał siłą. Doszedł do wniosku, że skoro mam się teraz pogrążać w czarnej depresji, co zresztą miałem w planach, to lepiej będzie, jeśli zacznę się w niej pogrążać między ludźmi, a nie samotnie, co już mniej mi odpowiadało. W pięć minut bo moim nieoczekiwanym wybuchu słabości zacząłem żałować, że w ogóle pozwoliłem sobie na podobne zachowanie, bo to sprawiło, że Jonghyun widocznie uznał, iż jestem nieszkodliwy i może jeszcze, co gorsza, że jestem normalnym człowiekiem z ludzkimi potrzebami, a do tego nigdy nie powinienem był dopuścić. Zanim obmyśliłem plan, jakby tu przekonać go, że cały ten cyrk, łącznie z feralnym, zainicjowanym przeze mnie kontaktem cielesnym był tylko wytworem jego zboczonej wyobraźni, wywołanym przez nawdychanie się końskiej dawki kofeiny, ten wariat już ciągnął mnie w stronę wyjścia z kawiarni, nawijając o głupotach jak to tylko on potrafił (poważnie, w tej dziedzinie mógł konkurować tylko z moją siostrą, a i tak prawdopodobnie by przegrała).

- Dokąd idziemy?! Masz mi powiedzieć, skurczony pterodaktylu. Słyszysz mnie? Gadaj w tej chwili – marudziłem, kiedy wciągał mnie do zatłoczonego, seulskiego metra, gdzie spocone ciała przedstawicieli ludzkiej rasy o różnym wieku i płci naparły na mnie, prawie całkiem odcinając mi dopływ tlenu do płuc. Musiałem bardzo się starać, żeby nie zemdleć z nadmiaru czuciowo-zapachowych bodźców. Ew, ludzie. Może i czarodziej Minho zmienił mnie w płaczącą z byle powodu, miękką gąbkę, ale nad wzbudzeniem we mnie zapału do obcowania z ludźmi wciąż jeszcze pracował.

Minho.

Wzdrygnąłem się lekko, chcąc jakby otrzepać się z dotyczących go myśli, które wciąż mnie bombardowały. Nie powinienem w ogóle zaprzątać sobie głowy tym dupkiem, a zwłaszcza nie wtedy, kiedy byłem wśród ludzi i nie mogłem pozwolić sobie na to, by całkiem pogrążyć się w rozpaczy. A jednak jakimś cholernym zrządzeniem losu wszystko naokoło mi go przypominało. Każdy, najdrobniejszy szczegół wywoływał szereg skojarzeń z nim, a ja wciąż odruchowo zaczynałem myśleć o tym, co by zrobił, gdyby był obok mnie, co by powiedział i jak by na mnie patrzył. Widziałem go w podobnie zbudowanych przechodniach, w witrynach sklepów muzycznych i kawiarni, w zmieniających się ciągle, kolorowych reklamach na wielkich billboardach, prezentujących jak na złość jego ulubione produkty. Ze zgrozą zaczynałem uświadamiać sobie, w jak wielką paranoję powoli wpadałem. Ukradkowo spojrzałem na wyświetlacz telefonu, ale był czarny. No tak, wyłączyłem go, zanim jeszcze wyszliśmy na miasto. Samo czekanie aż oddzwoni stało się dla mnie w pewnym momencie wręcz nie do zniesienia.

Nie, nie powinienem o nim myśleć. Nie teraz, nie tutaj, nie dzisiaj i nawet, chociaż może to zabrzmi melodramatycznie i irracjonalnie – może nawet nigdy. Nieważne. Miałem teraz na głowie poważniejsze problemy. Na przykład jak by tu nie dać się zmiażdżyć przez falę wylewających się z metra, człekopodobnych kreatur i nie zgubić w tej szarej masie miniaturowego dinozaura, który lubił kakao i przytulanie. Pomyślcie, jak kretyńsko brzmiałoby zawiadomienie o jego zaginięciu.

- Jonghyuuun, zaczynam się martwić! – jęknąłem, drepcząc za nim przez zaludniony dworzec. – Mógłbym teraz siedzieć w łóżku i w spokoju obmyślać plany opanowania świata, ale muszę się z tobą szlajać nie wiadomo gdzie. Jak niby chcesz mi poprawić humor, co? Ej… Ale chyba nie idziemy na dziwki…? To znaczy, znam cię dość długo i na tyle dobrze, by wiedzieć, że miewasz jednak normalniejsze pomysły niż Kibum, ale twoje nieoczekiwane przebłyski geniuszu czasami lekko mnie konfundują… Jonghyun?! Nie idziemy na dziwki, prawda?! Błagam, powiedz, że nie idziemy!

Banda mijających nas staruszek, z których każda dzierżyła wypchane siatki z supermarketu, popatrzyła na mnie z niemą dezaprobatą. Jonghyun parsknął i wyszczerzył zęby, co w neonowym świetle budzącego się na noc miasta upodobniało go do szaleńca.

- Sorry, że muszę cię rozczarować, ale nie, nie idziemy. Właściwie zanim wyszliśmy, Amber napisała mi, żebym cię jednak wyciągnął na ten przyjacielski wypad, który sobie zorganizowali, bo byłeś dzisiaj nie w sosie – wyznał, patrząc na mnie z lekką skruchą. – Serio przepraszam, że ci wcześniej nie powiedziałem, ale wiem, że byś nie poszedł. Ja też normalnie kazałbym się jej odwalić, ale wiesz, jaka jest Amber. Poza tym, teraz już rozumiem, co cię… gryzie. I niechętnie muszę przyznać Amber rację. Musisz się rozerwać.

- Och, no tak, mogłem się domyślić, że na tym się skończy. – Westchnąłem ciężko, wbijając wzrok w ulicę, po której przejeżdżały ze świstem setki samochodów. To miasto nigdy nie spało – okna wysokich budynków wciąż były jasno rozświetlone, a kolorowe szyldy klubów i restauracji zapraszały do środka głośną muzyką. Urywane kawałki piosenek przeplatały się z klaksonami aut i gwarem rozmów. Prawdę mówiąc nie pamiętałem już, kiedy ostatnim razem wychodziłem się rozerwać. Wcześniej czasem bywaliśmy gdzieś z Jią i Jiyongiem w weekendy, ale zwykle odwiedzaliśmy tylko hipsterskie, awangardowe knajpki na obrzeżach miasta, a z wiecznie zapracowanym Minho dość ciężko było imprezować. Zresztą nigdy mi to nie przeszkadzało. Lubiłem spędzać z nim czas w domu. Kiedy jeszcze raczył wracać do domu.

- Oho, znowu masz tę swoją minę. – Jjong przyglądał mi się krytycznie. – Już prawie zapomniałem, jak wyglądasz, kiedy ją robisz. Ale ups, wróciła.

- Jaką minę?

- Minę mówiącą „nie przeszkadzać, zamartwiam się życiem”. Lepiej wyglądasz, kiedy się uśmiechasz. Dobra, koniec filozofowania, bo jeszcze pomyślisz, że cię podrywam. Albo i nie, bo w tej kwestii jesteś dosyć ograniczony.

- W jakiej kwestii? – burknąłem, podążając za nim niechętnie, kiedy zapaliło się zielone światło. Nie podobało mi się, kiedy nie kojarzyłem, o co chodzi, a Jonghyun tego wieczora chyba postanowił bawić się w zagadki.

- Uważaj na tego typa, Henry’ego. Wyraźnie na ciebie leci.

- Aaa, to. Tak, zauważyłem. Chociaż trochę mnie zaskoczył, nawet myślałem, że coś mu się może pomyliło i bierze mnie za laskę, albo…

- Taemin, błagam cię. – Jonghyun przewrócił wymownie oczami. – Żyjemy w XXI wieku, bądź co bądź. Facet lubi najwidoczniej urozmaicenie. Ale uważaj na niego, tak czy inaczej. Nie podoba mi się on i NIE, to nie ma nic wspólnego z faktem, że jest irytująco wysoki, wyobraź sobie. O, jesteśmy na miejscu, właź.

Wszedłem za nim do niewielkiego baru, krzywiąc się na dźwięk głośnego dudnienia jakiejś mało wyrafinowanej muzyki. Nie lubiłem takich miejsc, chociaż na szczęście nie był to typowy klub. Zostaliśmy prześwietleni groźnym wzrokiem zwalistego ochroniarza, a potem znaleźliśmy się w średniej wielkości pomieszczeniu, gdzie jedynym oświetleniem były krążące po ścianach i podłodze, rzucane przez dyskotekową kulę refleksy i porozmieszczane gdzieniegdzie, kolorowe lampy wodne. Na parkiecie wywijało już kilkoro wstawionych delikwentów, przez których mieliśmy nieprzyjemność się przeciskać, bo torowali przejście. Poza tym śmierdziało papierosami i tanim alkoholem.

Wow. Wiedziałem, że Amber lubiła imprezować, ale nigdy nie sądziłem, że ma tak koszmarny gust do wybierania miejscówek. W tym momencie cieszyłem się, że Sulli jednak się z nią nie spotykała, a jej obecna dziewczyna, Soojung, wolała raczej wykwintne restauracje i bankiety dla sztywniaków z kupą kasy.

Resztę ekipy znaleźliśmy przy barze i już na pierwszy rzut oka można było rozpoznać, kto wychlał za dużo soju. Victoria i jej chłopak radośnie lizali się w kącie, co z mojego punktu widzenia wyglądało dość obleśnie, a z kolei Kibum leżał prawie na Henry’m, rozczochrany i zaczerwieniony, w dodatku z do połowy rozpiętą koszulą, i obaj chichotali z czegoś jak idioci, chwiejąc się niebezpiecznie na wysokich stołkach. Zerknąłem na Jonghyuna, który przypatrywał się temu z miną wygłodzonego triceratopsa, który miał ochotę rozszarpać Henry’ego pazurami, a potem pożreć go na surowo razem z kośćmi i mózgiem, o ile ten w ogóle coś takiego posiadał. Świetnie. Jeszcze więcej dram, wręcz cudownie, tego mi właśnie było trzeba.

Na szczęście lub na nieszczęście, zauważyła nas Amber. Podbiegła i uwiesiła mi się na szyi, a ja pomyślałem, że to zdecydowanie za wiele skinszipu, jak na jeden dzień.

- Taeeeemiiiin. – Trochę bredziła, ale była jeszcze względnie trzeźwa, dzięki Bogu. – Dobrze, że jesteście! Bardzo się cieszę! Dara i Jinki w ogóle nie chcieli przyjść! Są tacy nuuudni, od kiedy urodził się Soo Ha. Nie, żeby wcześniej nie byli. Nie znoszę ludzi w związkach, a ty? A, no tak – czknęła lekko, dźgając mnie palcem w policzek. – TY też jesteś związku. Dość żałosnym na dodatek, bo twój super sexy chłopak w ogóle nie ma dla ciebie czasu! Uważam, że to nie faaaair!

Spiąłem się mimo woli na tę wzmiankę i odepchnąłem ją od siebie. Nagle doszedłem do wniosku, że w ogóle mi się tu nie podoba i cierpienie z samotności, bez zrzędzącej za uchem bandy nietaktownych świrów to o wiele bardziej pociągająca perspektywa.

Jonghyun złapał mnie za kołnierz, zanim zdążyłem się obrócić i ruszyć do wyjścia.

- Może pobawimy się w „kto szybciej ukradnie Kibumowi alkohol”?! Z tego co widzę, to miał już tego zdecydowanie za dużo!

- Wolę zabawę w „kto szybciej dopadnie drzwi wyjściowych” albo „zabierajmy się stąd póki jeszcze mamy szare komórki”! – odparowałem, ale popatrzył na mnie błagalnym wzrokiem. Zazwyczaj jego psie spojrzenie nie robiło na mnie większego wrażenia, bo tak naprawdę spojrzenie tylko jednej osoby było w stanie mnie zmiękczyć, ale tym razem dałem za wygraną, bo Key jednak przeginał. Zapowiadało się na to, że miał zamiar zacząć publicznie molestować Henry’ego, a nie byłem nawet pewien, czy choćby znał jego imię. Ten człowiek naprawdę nie miał oporów, a cholerny Henry wcale nie wyglądał, jakby miał coś przeciwko. Szlag by ich wszystkich trafił. Dlaczego miałem wrażenie, że ostatnio tylko ja posiadałem tu jeszcze jakiś rozum?

Jednak kiedy ruszyliśmy z Jonghyunem w ich kierunku, Nowy Nabytek Kawiarni bez naszej pomocy zdołał wyplątać się z macek pijanego Kibuma i pomachał do mnie entuzjastycznie, wykrzykując coś z szerokim uśmiechem, chociaż dudniąca muzyka całkiem zagłuszała jego głos. Chciałem wymienić z Jonghyunem pełne politowania spojrzenie, ale on już poleciał do Kibuma, który, pozbawiony podpory w postaci Henry’ego, omal nie spadł ze stołka. No tak, czego niby mogłem się spodziewać po tym pokurczonym ośle? Koniec przebłysków geniuszu i przyjacielskiego porozumienia na ten wieczór.

- Tae, nie sądziłem, że się jednak pojawisz! – powitał mnie entuzjastycznie Henry. O dziwo pomimo sporej dawki alkoholu, całkiem nieźle trzymał się na nogach i wyglądał też nienagannie. Odwzajemniłem uśmiech krzywym grymasem, z niechęcią odnotowując obecność jego dłoni, która chyba miała wbudowany jakiś magiczny czip z GPS-em, bo zawsze w niesamowity sposób znajdowała drogę na moje plecy. Popchnął mnie lekko w kierunku długich sof, gdzie już obściskiwało się kilka uroczych do porzygania parek tak ciasno ze sobą splecionych, że ciężko było określić, gdzie ręka, a gdzie noga. Neonowa, czerwona lampka miała zapewne nadać tej części sali intymnego klimatu, tym czasem przywodziła na myśl raczej burdelowe oświetlenie. – Siadaj tutaj! Jest miękko. Stawiam ci drinka!

Nie bardzo wiedząc, jak zaprotestować, dałem się posadzić na sofie i starałem się nie myśleć o tym, że wcześniej ktoś na nią chyba zwymiotował. Równie dobrze mógłbym teraz skorzystać z nieuwagi Henry’ego i całej reszty, i cichcem stąd zwiać, ale kiedy już miałem wziąć rozbieg, coś mnie nagle zatrzymało. Dlaczego nie mogłem się wyluzować? Co mnie tak ciągle blokowało, skoro ktoś inny nie miał takich skrupułów i potrafił świetnie bawić się beze mnie…?

Minho. Co się teraz z nim działo? Wrócił już do mieszkania, czy dalej tam był, z nią, gdziekolwiek tak właściwie byli? Czy on naprawdę u niej spał? Jeśli tak, to co do cholery robili?! Pisali super poważną pracę licencjacką z prawa, której i tak bym nie zrozumiał? Uczyli się? Grali w pieprzone szachy?!

Idiotyczne. Nie byłem głupi. Kurwa, przecież gdyby to było tylko tyle, to przynajmniej by do mnie zadzwonił, powiedział, że nie wróci, wyjaśnił to jakoś. Napisałby pieprzonego smsa, wysłał list w butelce, nie wiem, cokolwiek?! Nigdy wcześniej się tak nie zachowywał, więc coś musiało być na rzeczy, coś musiało się stać. Sprawa wydawała się oczywista i świadomość tego rozrywała mnie od środka na drobne kawałeczki. Nie chciałem brzmieć patetycznie, ale nagle zacząłem się zastanawiać, dlaczego mi to zrobił. Znudziłem mu się? Stwierdził, że jednak nie jestem go warty, bo byłem sierotą, bez kasy, na studiach artystycznych, po których prawdopodobnie będę bezrobotny, a do tego byłem chłopakiem, więc nie mogłem mu nigdy dać rodziny, jak ona…? Może po prostu zrozumiał, że staranie się o mnie przez tak długi czas było największym błędem jego młodości i dotarło do niego, że woli żyć w normalnym związku, z dziewczyną, z normalnym człowiekiem, który nie odrzuca go uparcie na każdym kroku od lat, nie mogąc się wyzbyć resztek pierdolonej dumy.

Ze zgrozą uświadomiłem sobie, że tak naprawdę orientacja Minho była dla mnie zawsze zagadką. On wciąż gadał te bzdury o tym, że nie chce być szufladkowany, że nic go ta kwestia nie obchodzi, a jednak nigdy wcześniej nie widziałem go, zainteresowanego kimś innym niż ja. Nie mógł być Taeminoseksualny, bez przesady. „Facet lubi najwidoczniej urozmaicenie.” Więc po prostu zatęsknił za możliwością bycia z dziewczyną? Czy to mogło być tak proste? Czy też problem rzeczywiście znowu, niezmienni tkwił we mnie…?!

- Sex on the beach. – Oznajmił wesoło jakiś głos nade mną.

Spojrzałem do góry z rosnącym przerażeniem.

- Że co?!

- Drink. – Henry parsknął śmiechem, siadając obok mnie i wciskając mi do ręki jakiś różowopomarańczowy specyfik ze słomką i kolorową parasoleczką. Przyglądałem się tej miksturze podejrzliwie, co jeszcze bardziej go rozbawiło. – Nie martw się, nie zatrujesz się. Nie jest mocne. Amber mówiła, że nie przepadasz za alkoholem.

- No proszę, Amber najwyraźniej sprawiła, że mógłbyś napisać moją biografię – prychnąłem, ostrożnie maczając usta w tym czymś. Skrzywiłem się. Słodkie cholerstwo.

Henry pokiwał głową z uśmieszkiem, wyciągając swoje ramię na oparciu sofy tuż za moją głową. Poważnie, wyszłoby mu subtelniej, gdyby udał, że się przeciąga, ale on jak widać nie lubił bawić się w subtelności.

- Sporo o tobie mówiła. O was wszystkich, ale o tobie najwięcej. Głównie to były ostrzeżenia i rady, jak mam się z tobą obchodzić, żebyś mnie nie zabił.

- Aaa… No to niezła reklama, nie powiem. Ale miała rację. Ode mnie lepiej jest się trzymać z daleka, szybko się irytuję – przyznałem, sam siebie zaskakując tym momentem szczerości przy prawie całkiem obcej osobie. Czyżbym był już tak żałośnie wykończony samotnością, że zaczynałem otwierać się na ludzi? Niedopuszczalne.

- Ja z kolei lubię wyzwania. – Mrugnął do mnie łobuzersko. – No i myślę, że jednak trochę przesadziła, spodziewałem się spotkać wielkiego, wytatuowanego potwora w typie metalowca, warczącego na ludzi z kilometra, a tu taka niespodzianka. Ty jesteś naprawdę milutki.

O jezu. Nie.

- A co jeszcze ci o mnie mówiła? – Wyprostowałem się, żeby niechcący nie dotknąć plecami jego ramienia. – Wspomniała, że cierpię na zaawansowaną ludziofobię? Że nie lubię pomarańczowego? Że mam chłopaka…?

- Coś chyba mówiła. – Przysunął się jeszcze bardziej, zapędzając mnie praktycznie na sam skraj sofy razem z moim obrzydliwie słodkim Seksem w kieliszku. – Ale uznałem, że się pomyliła? No wiesz, gdybyś faktycznie miał chłopaka, to byłby tutaj teraz, prawda? Albo, no nie wiem, odwiedzałby cię w kawiarni, jak chłopak Victorii… Może czasem by dzwonił, żeby zapytać co słychać, powtórzyć milion razy, że cię kocha, takie tam duperele, które chyba powinno się robić, będąc czyimś chłopakiem. Więc jak? Powiedz szczerze, on jest prawdziwy, czy to tylko taka zasłona, żeby nikt się do ciebie nie zbliżał, hmm? Patent na zgrywanie niedostępnego, czy toksyczny związek? Jestem zwyczajnie ciekawy.

Naparł na mnie nagle całym ciałem, aż zacząłem zsuwać się na podłogę. W ostatniej chwili złapałem się oparcia i z wrażenia wylałem na siebie połowę drinka, ale nawet nie zwróciłem na to uwagi. Patrzyłem na niego szeroko otwartymi oczami, czując, jak każde jego słowo rani mnie głęboko, bo prawda była taka, że trafił w dziesiątkę. Jego zmrużone, ciemne oczy śledziły uważnie moją zmieniającą się minę, a kąciki wąskich warg powędrowały do góry w triumfalnym uśmieszku. Pochylił się, owiewając mi twarz alkoholowym oddechem.

- Daj spokój, Tae. Przecież nic się nie stanie, jeśli raz się trochę wyluzujesz…

Już miał mnie pocałować, ale wtedy wydarzyło się bardzo szybko kilka kompletnie nieoczekiwanych rzeczy.

Henry nagle wrzasnął, odrywając się ode mnie gwałtownie i upadł na podłogę. Ktoś pociągnął go mocno za włosy, a potem chwycił za przód koszuli i postawił do pionu. Kilka najbliżej znajdujących się osób wydało z siebie przestraszone piski, które zagłuszyła dudniąca muzyka.

BANG.

Henry zatoczył się do tyłu z jękiem, zasłaniając dłońmi rozkrwawiony nos.

Gdzieś dalej rozległy się zaskoczone okrzyki Amber i Victorii.

Skoczyłem na równe nogi, czując, jak moje serce nagle zaczyna przyspieszać. Ledwo zarejestrowałem dźwięk rozbijającego się na podłodze kieliszka z niedopitym drinkiem.

- MINHO?!...

BANG.

Henry upadł na kolana, trzymając się kurczowo za żebra.

Cholera. Rzuciłem się pomiędzy nich, w dalszym ciągu otępiały z niedowierzania, jakie mną zawładnęło. Klubowe oświetlenia nie pozwalało mi na wiele, ale wiedziałem, że jeśli chodziło o Minho, nigdy bym się nie pomylił. Wysoka sylwetka wyraźnie rysowała się na tle innych, a w jego ruchach wszystko było znajome. Chciałem chwycić go za ramię i odciągnąć od zdezorientowanego Henry’ego, ale ktoś mnie ubiegł.

PLASK. Minho krzyknął, chwytając się za lewą część twarzy, w którą został mu wymierzony siarczysty policzek. Usłyszałem przytłumione przeleństwo.

- ZA CO?!

- ZA SPRAWIENIE, ŻE MÓJ NAJLEPSZY PRZYJACIEL PRZEZ CIEBIE CIERPIAŁ, TY DUPKU! – Jonghyun napiął mięśnie, jakby szykował się do kolejnego ciosu. Minho wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami, dysząc ciężko, a Henry usiadł powoli, próbując zatamować krwotok z nosa. Amber podbiegła do niego, a chłopak Victorii złapał Jjonga w pół, kiedy ten chciał znowu rzucić się na Minho.

Poczułem, że dłużej tego nie wytrzymam. W mojej głowie kotłowało się tysiąc pytań, emocje zmieniały się jak w kalejdoskopie, a ja nie potrafiłem zdecydować się, czy mam ochotę zacząć wrzeszczeć, ryczeć, wtulić się w niego i nigdy nie puścić, czy pobić na kwaśne jabłko za to wszystko. Co on tutaj robił? Skąd się wziął? Gdzie ta jego długowłosa wywłoka?! Dlaczego mi to zrobił, do cholery?!

- Co tu się dzieje?! – Zwalisty ochroniarz przybiegł w towarzystwie barmana, obrzucając podejrzliwym wzrokiem całą scenę. – Podobno była jakaś szamotanina. Proszę o natychmiastowe opuszczenie lokalu!

Minho odwrócił się z zaskoczeniem i dopiero wtedy jego wzrok po raz pierwszy padł na mnie. Napięty wyraz twarzy całkowicie złagodniał. Jego lewy policzek zaczął robić się krwistoczerwony.

- Taemin…

- Nie. Koniec. – Mój głos brzmiał nienaturalnie wysoko. W dwóch susach znalazłem się przy nim i ze wzrokiem wbitym w ziemię pociągnąłem go za rękę w kierunku wyjścia. – Właśnie wychodziliśmy. Przepraszamy.

Poszedł za mną bez słowa protestu, jak zawsze zresztą. Czasami wydawało mi się to wręcz niebezpieczne, a myśl, że poszedłby za mną właściwie wszędzie, napawała mnie bardziej strachem niż dumą. Ufanie mi nie było nigdy jego najlepszym pomysłem. Tak, jak ufanie jemu nie było chyba moim najlepszym pomysł.

♥

Nie wiedziałem, jak reszta ekipy wypląta się z awantury z ochroniarzami, ani w jakim stanie jest Henry i w najmniejszym stopniu mnie to nie obchodziło. Powoli mętlik w mojej głowie zaczął się przekształcać w czystą złość. Na nich, na siebie, na Minho. Wręcz czułem tykający zegar, który tylko odlicza sekundy do wybuchu bomby. Ale wystarczyło, że na niego spojrzałem i w jednej chwili wszystko to straciło znaczenie.

- Nie odbierasz telefonu! – Chwycił mnie za ramiona, jak tylko znaleźliśmy się na ulicy. W jego dużych oczach odbijały się światła migających neonów, desperacja i kompletne wyczerpanie. Wyglądał na poirytowanego i już samo to sprawiło, że tykająca bomba w mojej głowie zatrzymała się nagle, zaalarmowana. – Dzwoniłem do ciebie setki razy. Dopiero Amber powiedziała mi, gdzie jesteście. Taemin, co ty sobie wyobrażasz?! I co to za cholerny, wypacykowany zboczeniec cię tam obłapiał?! Rany, na sekundę cię nie można z oka spuścić! I Amber, czy jej całkowicie odbiło, zabierać cię do takiego miejsca, bez mojej wiedzy, zostawiając cię na pastwę losu jakiegoś pieprzonego…

- Ej, ej, czekaj… CZEKAJ! – przerwałem mu, odzyskując wreszcie głos. Pierwszy szok wywołany jego nagłym pojawieniem się w końcu minął, tak samo jak i ukłucie troski, spowodowane widokiem jego zapadniętych policzków i sińców pod oczami. Miałem wrażenie, że minęły wieki odkąd ostatni raz patrzyłem na niego z tak bliska i dlatego nie dostrzegłem tych rażących symptomów skrajnego zmęczenia w jego twarzy. Tęskniłem za nim cholernie, ale wciąż posiadałem resztki przyzwoitości, które powstrzymały mnie od natychmiastowego rzucenia mu się na szyję. Początkowo słuchałem jego słów w otępieniu, ale w końcu coś zaczęło mi wyraźnie nie grać i wtedy przypomniałem sobie o tym, co właściwie doprowadziło nas do znalezienia się w obecnym położeniu.

Wyrwałem mu się, robiąc krok do tyłu.

- Nie odbierałem telefonów… JA nie odbierałem…? Próbowałem się z tobą skontaktować od wczoraj, Minho! Nie wróciłeś do domu na noc. Dlaczego?! – Tylko na tyle było mnie póki co stać, bo już przy ostatnim pytaniu poczułem ze zgrozą, że głos zaczyna mi się niebezpiecznie załamywać.

Opuścił ręce, wpatrując się we mnie ze skruchą.

- Przepraszam. Zasnąłem wczoraj u znajomego. Wiem, że się martwiłeś i nie wyobrażasz sobie, jak źle się czuję z tą świadomością… Chciałem zadzwonić jak tylko się obudziłem, ale ty…

- Nie zwalaj tego na mnie. – Mój głos zabrzmiał tak lodowato, że na jego dźwięk aż przeszył mnie zimny dreszcz. Minho też lekko się wzdrygnął, po czym spuścił pokornie głowę. Ale ja już nie potrafiłem się powstrzymać. – Dlaczego to zrobiłeś, Minho…? Czy ty… pamiętasz w ogóle, kiedy ostatni raz rozmawialiśmy?

- Pisaliśmy do siebie…

- Smsy się nie liczą, dobrze o tym wiesz! – Teraz już musiałem podnieść głos, czując, że lada chwila eksploduję. Miałem ochotę nim potrząsnąć, dać mu w twarz jeszcze mocniej, niż zrobił to Jonghyun. Krew napłynęła mi do głowy. – Wiem, że się uczysz, że jesteś na elitarnej uczelni, na prestiżowym kierunku, że jesteś wybrańcem i nadzieją narodu, diabli wiedzą co jeszcze! Nie masz czasu, rozumiem to. Zawsze to rozumiałem! Zawsze wiedziałem, że należymy do dwóch różnych światów i że nie dorównam ci nawet, jeśli będę próbował, ALE – przycisnąłem mu dłoń do ust, kiedy zobaczyłem, że zamierza mi przerwać - …ALE TO CIĘ NIE USPRAWIEDLIWIA! Cholera, czy ty uważasz, że jestem… byłem, jakimś twoim, nie wiem, wyzwaniem, czy co?! A teraz, kiedy już się ze mną uporałeś, możesz sobie robić co chcesz? Tym właśnie jestem, Minho…? Kłopotem? Jeden problem z głowy, bo już jestem odhaczony na twojej liście owieczek do zbawienia?

Głos mi się trząsł, ale łykałem łzy gniewu i upokorzenia, które nagle mnie zalało. Dopiero teraz, widząc, jak patrzył na mnie z przerażeniem i niedowierzaniem, poczułem się naprawdę podle.

- Taemin?! Zwariowałeś?! O czym ty…

- Mogłeś mi chociaż powiedzieć, że tak to będzie wyglądać, ja… Wiem, jaki jestem. Wiem, że nie jest ci ze mną łatwo, nigdy nie było. Ale… Ale… Wydawało mi się, że ty… Że tobie to pasuje. Umiałeś sobie z tym poradzić… Ze mną. KURWA, MINHO, TY PIEPRZONY IDIOTO! EGOISTO! – Zacisnąłem dłonie w pięści, czując, jak zaczyna kręcić mi się w głowie, a cały świat zamienia się w karuzelę chaotycznych barw i kształtów. Zamknąłem oczy, mając wrażenie, że zaraz zwymiotuję. – Mogłeś mnie chociaż uprzedzić, że tak będzie, zamiast pozwolić mi się w tobie zakochać!

Jego ciepłe ramiona zamknęły się wokół mnie, a ja nie miałem siły się poruszyć, czy choćby zmusić się, by na niego spojrzeć. Twarz paliła mnie ze wstydu i bezsilnej złości.

- Tae, tak strasznie przepraszam… - Jego głos też się załamywał, ale choć brzmiał łagodnie i czule jak zawsze, tym razem nie potrafiłem zdobyć się na to, żeby mu uwierzyć. – Ja… Nie wiedziałem, że to tak bardzo cię zmartwi! Przysięgam, że już nigdy cię nie zostawię, nawet… nawet zrezygnuję z tych studiów i nie obchodzi mnie zdanie mojego ojca, zrobię wszystko, żebyś…

- Nie gadaj głupot. Dlaczego Kwon Yuri odebrała twój telefon dzisiaj rano? – Mój głos był przytłumiony przez materiał jego koszuli, ale wiedziałem, że usłyszał, bo nagle zesztywniał, a jego mięśnie napięły się lekko.

- Co? Skąd ty… Jaki…

- Nie udawaj, że nie wiesz. Zasnąłeś u znajomego, tak? Dlaczego nie znam twoich znajomych? – Wreszcie zebrałem w sobie dość siły, by wyplątać się z jego objęć, ale wciąż nie potrafiłem spojrzeć mu w oczy, niepewny, co w nich zobaczę ani co on mógłby zobaczyć w moich. – Wiem o Yuri. Poznałem ją. Wiem, kim dla ciebie była. Na początku to wszystko wydawało mi się kompletnie absurdalne, ale potem zacząłem się zastanawiać. Dlaczego nie powiedziałeś mi, że byłeś z kimś, kiedy się rozstaliśmy…?

Zmusiłem się, by unieść głowę. Minho wpatrywał się we mnie szeroko otwartymi oczami, chłonąc każde moje słowo z taką miną, jakby było ostrzem, które w niego bezlitośnie wbijałem, ale paradoksalnie ja czułem się podobnie. Pobladł – widziałem to nawet w mdłym, kolorowym blasku klubowych neonów.

- Nie… Nigdy nie uważałem tego za… ważne – powiedział w końcu, jąkając się nieco. Nigdy wcześniej nie słyszałem, żeby się jąkał. Jego usta drżały. – Powinienem ci powiedzieć, ale… Taemin, ty… Chyba nie myślisz, że cię zdradziłem?!

Zacisnąłem zęby tak mocno, że aż zabolały mnie dziąsła.

- Spałeś u niej? – Brak odpowiedzi. Wpatrywałem się w niego w napięciu, a on wyglądał na coraz bardziej zszokowanego. – Dobrze. Przejdę do konkretów. Spałeś Z NIĄ?...

- NIE! – No proszę, nagle odzyskał głos. Wyciągnął do mnie ręce, ale się cofnąłem. Był zdesperowany, a ja zbyt zajęty wznoszeniem wokół siebie grubego muru zimnej niedostępności. – NIGDY nie zrobiłbym ci czegoś takiego! Czy ty nie rozumiesz?! Kocham cię, zawsze…

- Co z nią robiłeś?

- Przepraszam. – Teraz w jego sarnich oczach lśniły najprawdziwsze łzy i przez chwilę miałem ochotę zburzyć liche fundamenty obronnej fortecy. – Nie mogę… Chcę, ale nie mogę ci powiedzieć. Jeszcze. To nie ma nic wspólnego z nią, to… Ona tylko mi pomagała…

- Z czym? – Zabrnęliśmy w to już a daleko. – Z czym ci niby pomagała?! Chociaż nie, wiesz co? Właściwie nie chcę wiedzieć.

- Nie rozumiesz! Nigdy nic nie zrobiliśmy! To był bardzo krótki epizod w moim życiu, coś, czym chciałem udowodnić sobie, że mogę żyć bez ciebie, ale nie udało mi się. Ona jest tylko moją przyjaciółką… Wczoraj pomogła mi podjąć ważną dla mnie decyzję, o której nie mogę ci na razie powiedzieć, ale proszę, błagam, zaufaj mi jeszcze ten jeden raz…

- Sądzę, że powinniśmy dać sobie trochę czasu na odzyskanie tego zaufania – wyrzuciłem z siebie, zanim dotarło do mnie, co właśnie zamierzałem zrobić. – Dać sobie przerwę.

Zamilkł wpół zdania, otwierając oczy jeszcze szerzej.

- Co… Co masz na myśli…? Tae…

- Nie zrywamy. – Mój głos brzmiał nadzwyczaj spokojnie i zwyczajnie, co było dla mnie sporym zaskoczeniem. Korzystając z tego nagłego przypływu odwagi, zbliżyłem się, kładąc dłonie na jego policzkach. – Nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi, ale… Chcę wierzyć, że nie jesteś taki. Chociaż kompletnie cię już nie rozumiem. Chyba obaj potrzebujemy… przestrzeni. Na jakiś czas. Rozumiesz?

Wyglądał, jakby miał ochotę naprawdę się rozpłakać. Chwycił mnie kurczowo za ręce.

- Przysięgam, że cię nie zdradziłem. Nigdy, nawet kiedy nie byliśmy razem, nie zrobiłbym tego, nie umiem… Musisz mi uwierzyć…

- Nie chodzi tylko o to. Chodzi o to, że już od dawna nie jest między nami tak, jak powinno być. – Czułem się tak, jakbym tłumaczył coś małemu dziecku. Nie umiałem obchodzić się z dziećmi, a co dopiero z Żabolem. – Musimy to przemyśleć. Cały ten… związek i tak dalej. Nie szukaj mnie. Nigdzie się stąd nie ruszam, ale wrócimy do tego wszystkiego dopiero, kiedy uznam, że jestem gotowy. I kiedy ty będziesz mógł mi powiedzieć o tym, o czym w tej chwili nie możesz. – Patrzenie na niego mnie bolało. Przez jego przystojną twarz przemykały całe gamy emocji, od głębokiego smutku, przez desperację, po całkowite przerażenie.

Przełknąłem ślinę, wysuwając powoli dłonie z jego uścisku. Stanąłem na palcach i lekko musnąłem ustami jego gorący, zaczerwieniony po uderzeniu policzek.

A potem odwróciłem się i odszedłem, nie oglądając się za siebie ani razu.

7.

♥

Blefowałem.

Tak naprawdę nie miałem pojęcia, dokąd pójść i uświadomiłem sobie to dopiero po przejściu kilku ruchliwych ulic i prawie całego parku. Zatrzymałem się dopiero tam, kiedy szum samochodów i gwar miasta zostały nieco zagłuszone przez szelest liści na drzewach, plusk fontanny i krzyki jakichś pijanych gości, którzy rozbili się kilka metrów dalej, wznosząc toasty puszkami z piwem i wyjąc jakieś ordynarne piosenki. Obudziłem się jakby z jakiegoś transu i dopiero po chwili zorientowałem się, gdzie jestem. Ogarnęła mnie nagła słabość, jak gdyby cała trzymająca mnie na nogach adrenalina nagle uszła ze mnie niczym powietrze z przebitego balona i poczułem się dziwnie pusty w środku. Osunąłem się na najbliższą ławkę, bezwiednie masując pulsujące skronie. Rozbolała mnie głowa. Pewnie z emocji. Zawsze tak się działo, kiedy zbyt długo tłumiłem coś w sobie, ukrywając prawdziwe uczucia pod maską fałszywego opanowania. Nienawidziłem tego. Wolałem się wykrzyczeć, pozłościć, ulżyłoby mi nawet, gdybym to ja uderzył Minho… Ale nie, do końca pozostałem otumaniony jakimś potwornym spokojem i odszedłem tak po prostu, bez krzyku, trzaskania drzwiami, całując go tylko na pożegnanie w policzek, jak gdyby nigdy nic. To do mnie nie pasowało i on też o tym wiedział – dlatego sam był tak przerażony. Wolałby, gdybym go zwyzywał, zranił ostrymi słowami, do tego był przecież przyzwyczajony, po tylu latach cierpliwego wytrzymywania ze mną nie mogło go to zaskoczyć. Natomiast teraz… Teraz był inaczej. Przed oczami stanęła mi jego przestraszona, zszokowana twarz i szeroko otwarte w niemym proteście oczy, kiedy mijałem go bez słowa, zachowując zimną powłokę nieczułego drania, co mi przecież tak cholernie dobrze zawsze wychodziło.

Zagryzłem wargi aż do krwi, czując budującą mi się w gardle, niebezpieczną gulę, której nie potrafiłem przełknąć. Zeskoczyłem z ławki, wsuwając dłonie do kieszeni i zaciskając je w pięści tak mocno, że aż poczułem ból od wbijających się w skórę paznokci. Ruszyłem szybko przed siebie, pragnąc znaleźć się jak najdalej, uciec od własnych myśli i poczucia winy, które już zaczynało mnie wysysać od środka.

Wiedziałem, że nie mogę pójść schronić się do Jii ani Jiyonga, ani tym bardziej do nikogo ze starej ekipy. Byłem pewien, że Minho nie wytrwa długo w obietnicy pozostawienia mi tymczasowej przestrzeni. Przychodziło mi do głowy tylko jedno miejsce, w którym mogłem liczyć na względny spokój, przynajmniej dopóki nikt nie wpadnie na to, by mnie tam szukać.

Pół godziny później stałem przed jednym z odnowionych bloków w centrum miasta, trzy przecznice od salonu fryzjerskiego. Było mi zimno i bolała mnie głowa, wkurzał mnie już nawet szum samochodów na ulicy. Zrobiło się już całkiem ciemno, ale Seul dopiero odżywał. Ja nie chciałem być tej nocy częścią tego denerwująco radosnego życia. Wbiegłem po schodach budynku, zbyt nabuzowany wciąż kipiącymi emocjami, by czekać na windę. Drzwi do mieszkania otworzyły się prawie natychmiast, jak tylko nacisnąłem dzwonek.

Kobieta, która stanęła w progu, wydała z siebie okrzyk zaskoczenia.

- Taemin?! Co ty tu… Och. – Lee Chaerin szybko otaksowała mnie wzrokiem, a potem otworzyła drzwi szerzej. – Wchodź. Masz szczęście, bo akurat uzupełniłam moją kolekcję kiczowatych telenoweli i chusteczek higienicznych. Rozgość się w salonie, a ja sprawdzę, czy mam jeszcze lody czekoladowe. Ostatecznie Nutella też da radę.

Powoli wszedłem do środka, lekko zszokowany.

- Skąd wiedziałaś, że…?

Posłała mi zatroskane spojrzenie i uśmiechnęła się słabo, co w jednym momencie wywołało we mnie dziwne, mgliste wspomnienie innej kobiety, która pewnie tak samo by teraz na mnie patrzyła, gdyby nadal żyła i była przy mnie.

- Intuicja. Możesz tutaj zostać, jak długo zechcesz. – Położyła mi dłoń na ramieniu i popchnęła lekko w głąb mieszkania. Musiałem pewnie wyglądać zupełnie żałośnie, jeśli domyśliła się, w jakim jestem stanie po jednym, krótkim spojrzeniu. Nawet nie poczułem skrępowania. I tak byłem na przegranej pozycji. Siedząc na wygodnej sofie Chaerin, z poduszką przyciśniętą do siebie, poczułem, jak wszystkie duszące się wewnątrz mnie uczucia nie są w stanie dłużej się powstrzymać. Cała złość na Minho, Yuri, Henry’ego i w końcu na siebie – wszystko to we mnie eksplodowało, wywołując w moim organizmie taki szok, że aż zacząłem drżeć na całym ciele. Schowałem twarz w poduszce, wdychając zapach jakiegoś lakieru do włosów, który trochę mnie uspokoił, bo skojarzył mi się z kojącym zapachem pracowni malarskiej. Emocje wylewały się ze mnie bezdźwięcznymi strumieniami. Po chwili poduszka zaczęła coraz bardziej nimi nasiąkać, ale nie potrafiłem ich już zatrzymać.

Chaerin siedziała ze mną, na początku nieśmiało poklepując mnie po plecach, aż w końcu pochyliła się i objęła mnie, kołysząc uspokajająco. Świetnie, dzisiejszy dzień był dniem, w którym zebrało mi się na uzewnętrznianie przed wszystkimi naokoło. Nie ma co, robiłem sobie wśród znajomych opinię prawdziwego macho. Myślałem, że po wybuchu w kawiarni nie zostało już we mnie więcej łez, ale najwidoczniej się pomyliłem, bo teraz hektolitry wody tryskały ze mnie jak z zepsutej fontanny. Ciekawe, czy da się w ten sposób odwodnić.

Kiedy siła strumienia nieco zelżała, odważyłem się otworzyć oczy. Czułem się pusty w środku, jakby nic już tam nie zostało. Nie wiedziałem, czy to była oznaka ulgi, czy jeszcze większego przygnębienia.

- No już, dobrze. – Chaerin odsunęła się lekko i posłała mi łagodny uśmiech. Przejechała dłonią po moich czarnych włosach i śmiesznie zmarszczyła nos. – Pójdę sprawdzić, czy został mi jeszcze rozjaśniacz. Nic tak nie podnosi na duchu, jak nowa fryzura! Muszą być jasne. W czarnych wyglądasz jak jakiś zdołowany dzieciak ze złamanym sercem, czy coś w tym stylu.

8.

♥

„- …Hej. Taemin? To ja… Przepraszam, że dzwonię, wiem, że nie powinienem. Miałem dać ci przestrzeń na przemyślenie tego wszystkiego i… Ale ja tak nie mogę, zrozum, po prostu nie potrafię. Nie masz pojęcia, jak bardzo mi przykro, że cię zraniłem. Przepraszam. Boże, błagam, nie nienawidź mnie. Proszę, umrę, jeśli mnie znienawidzisz, ja… Porozmawiajmy o tym, błagam. Wszystko ci wyja-” *WIADOMOŚĆ ZOSTAŁA USUNIĘTA*

„Taeminnie?! Jak tam, trzymasz się? Obiecałeś, że będziesz na siebie uważać, ale i tak wariuję, bo nie mam pojęcia gdzie jesteś i co robisz. Wszyscy wariujemy, serio. Nie to, że ci nie ufam, bo nie wątpię, że sobie poradzisz, ale… No wiesz, czułbym się o wiele bardziej komfortowo, jeśli oddzwoniłbyś do mnie, albo chociaż odpisał na któryś z moich smsów… Nie musisz się rozwlekać, wiesz… Wystarczy coś krótkiego, jakieś szybkie info, że z tobą wszystko w porządku. Całkowicie by mnie to usatysfakcjonowało i dałbym ci spokój. Przysięgam. Uhh… Co do Min… Tego przeklętego, obrzydliwego ropucha, o którym pewnie w ogóle nie chcesz słuchać… Um. Mam nadzieję, że masz to zupełnie gdzieś, ale jakby coś, to jemu nic nie jest. Ma siniaka i tyle, żadnej tragedii. Nie złamałem mu nawet nosa. Cholera, wypadłem z wprawy, chyba będę musiał znowu zacząć chodzić na siłkę… Nieważne. Wiesz dobrze, że mu się należało, prawda? Chociaż akurat wątpię, czy dostał wystarczająco mocno, żeby jego zaginiona w akcji piąta klepka wróciła na swoje miejsce, ale nie martw się, popracuję nad swoim lewym sierpowym i może wtedy jeszcze trochę poprawię mu tę uroczą buźkę. Rozumiesz, że możesz zawsze na mnie liczyć, Taeminnie? Prawda? Napisz, czy wszystko z tobą okej i-” *WYKORZYSTAŁEŚ CZAS PRZEZNACZONY NA TĘ WIADOMOŚĆ GŁOSOWĄ. NAGRAJ KOLEJNA WIADOMOŚĆ, WYBIERAJĄC…*

„Tae… To znowu ja… Wiem, że nie chcesz ze mną rozmawiać, ale proszę, wysłuchaj mnie, ja muszę-” *WIADOMOŚĆ ZOSTAŁA USUNIĘTA*

„Cześć, braciszku. Jak tam się ma mój ulubiony brat, hmm…? Dzwoniłam parę razy, ale nie odbierałeś. …I bardzo dobrze, bo chyba nie zniosłabym dźwięku twojego ohydnego głosu! Wcale nie chciałam z tobą gadać i wcale się o ciebie nie martwię. Wiesz co?! Właściwie to rób sobie co chcesz, nic mnie to nie obchodzi! Jestem tylko twoją głupią młodszą siostrą, która i tak cię nigdy nie zrozumie, bla, bla, bla… O nie, prawie słyszę ten twój ohydny głos w swojej głowie, jak to powtarzasz, świdrując mnie tym swoim pseudo-morderczym spojrzeniem, którego już i tak nikt się nie boi! Arghh, naprawdę mnie wkurzasz, Lee Taemin! Czy mógłbyś wreszcie odebrać ten pieprzony po stokroć telefon?!”

„Gdzie jesteś?! Powiedz mi tylko tyle, chcę tylko wiedzieć, czy jesteś bezpieczny. Przysięgam na własne życie, że nie będę cię szukał. Powiedz tylko, gdzie jesteś… Tęsknię za tob-” *WIADOMOŚĆ ZOSTAŁA USUNIĘTA*

„Taeminnie! ODPISAŁEŚ! Aaaa, czuję się taki wyróżniony, bo tylko mnie odpowiedziałeś! Wprawdzie twoja wiadomość nie była zbyt, eee, kwiecista i bogata w refleksje, ale mnie całkowicie zadowoliła, też zawsze byłem zwolennikiem konkretnego wyrażania uczuć! Twoje zbawienne „OK” napawało mnie nadzieją i jakąś błogością. Przez to jedno słowo przemówiła cała twoja powściągliwa natura! Ledwie odczytałem tę wiadomość i już wiedziałem – to jest mój Taeminnie, żyje i ma się dobrze, bo jest twardym facetem, a my, twardzi faceci, zawsze trzymamy się razem, nie?! Naprawdę jestem szczęśliwy, że z tobą wszystko w porządku, od razu spadł mi kamień z serca, bo już miałem wizje ciebie, umierającego w jakimś rynsztoku, z dala od cywilizacji, bez jedzenia i wody… Widzisz, do czego mnie doprowadziłeś?! Od zeszłego tygodnia chodzę cały rozdygotany, dzisiaj niechcący wylałem odrobinkę americano na spódnicę jakiejś babki… Prawie nie było widać, ale paniusia podniosła taki ryk, że drzemiący na górze Soo Ha się obudził i mieliśmy dwie wojny światowe na raz. Dara się wściekła i powiedziała, że potrąci mi z pensji, tylko nie wiem, czy z powodu tamtej dzikiej klientki, czy dlatego, że zakłóciłem nienaruszalny spokój jej demonicznego bachora… Mniejsza z tym, wiedz tylko, że twoje krótkie „OK” zadziałało jak balsam na moją niespokojną duszę i mam nadzieję, że niedługo znowu do mnie-” *WYKORZYSTAŁEŚ CZAS PRZEZNACZONY NA TĘ WIADOMOŚĆ GŁOSOWĄ. NAGRAJ KOLEJNA WIADOMOŚĆ, WYBIERAJĄC…*

„-napiszesz. Cholera, powinienem nagrywać krótsze wiadomości. Naprawdę przydałyby mi się lekcje streszczania swoich myśli. Myślisz, że mógłbyś mi ich udzielić? Hahaha, oczywiście nie teraz, to nie tak, że chciałem subtelnie wyciągnąć z ciebie twoje aktualne miejsce zamieszkania… Uhm. Kończę, trzymaj się i wysypiaj! Nie zapominaj o tym, żeby dużo jeść! Musisz być silny, żeby wrócić i wtłuc Min… To znaczy ropuchowatemu draniowi osobiście!”

„Wróć… Proszę… Odezwij się… Cokolwiek… Kocham c-” *WIADOMOŚĆ ZOSTAŁA USUNIĘTA*

„Tylko ciebie. Zawsze. Nie potrafię żyć bez ciebie…. Czuję się podle.” *WIADOMOŚĆ ZOSTAŁA USUNIĘTA*

„Kochamciękochamciękoch-” *WIADOMOŚĆ ZOSTAŁA USUNIĘTA*

„To znowu ja, ty głupi, nieczuły daniu! ZAWSZE sobie wszystko mówiliśmy. ZAWSZE. Przez te wszystkie lata mogłeś na mnie polegać. Dlaczego teraz nie chcesz ze mną porozmawiać?! Obiecuję, że cię wysłucham. Umiem słuchać. Możemy razem nawrzucać Żabolowi ile wlezie. Kłamałam mówiąc, że się nie martwię. Prawda jest taka, że martwię się jak cholera, a ty nadal jesteś idiotą bez serca. Tak, przesłuchałam wszystkich twoich znajomych, żeby cię znaleźć, dupku. Jia powiedziała mi, że przynajmniej nadal chodzisz na uczelnię i trochę mnie to uspokoiło. Co nie zmienia faktu, że jak już się ogarniesz i wrócisz do żywych, to będziesz mieć przechlapane. …Dbaj o siebie, okej?”

„Hej, tu Amber. Jak widać jeszcze tylko ja cię nie napastowałam… Cóż. Chyba domyślasz się, co chcę powiedzieć. Wracaj i pogódź się z Minho. Albo chociaż daj znać Sulli, gdzie się zatrzymałeś, bo ona odchodzi od zmysłów. Wszyscy się martwimy.”

„Minnie, błag-”*WIADOMOŚĆ ZOSTAŁA USUNIĘTA*

„Cześć, tu Kibum. Załatwię to szybko i dam ci spokój, a ty i tak zrobisz co zechcesz, niczym uparta, egoistyczna świnia, którą w tym momencie jesteś. Nie mam zamiaru głaskać cię po główce i z namaszczeniem lizać ci podeszwy butów jak Jonghyun, zapewniając cię przy tym, że dobrze zrobiłeś, mszcząc się na Minho w tak okrutny sposób. Prawda jest taka, że właśnie popełniasz największy błąd w swoim zasranym życiu, ty psychopatyczny idioto! Mało się wycierpiałeś?! Nagle wszystko ci się układa, a ty zaczynasz panikować, bo to nie jest życie, do którego byłeś przyzwyczajony i nie potrafisz sobie z tym poradzić, więc wymyślasz sztuczne problemy, by jeszcze bardziej wszystko spieprzyć…? Taemin, przestań zachowywać się jak drama queen i skończ z tym żałosnym cyrkiem, który właśnie odstawiasz. Mówię poważnie. Nigdzie cię to nie zaprowadzi i ty dobrze zdajesz sobie z tego sprawę. Czy ty nie widzisz, co właśnie robisz? Zamykasz się. Znowu. Odcinasz się od nas, swoich przyjaciół, którzy wypruwają sobie dla ciebie żyły, odcinasz się od Minho, który kocha cię jak szalony i nigdy, powtarzam, NIGDY by cię nie zdradził. Za długo pracował sobie na twoją miłość, żeby cię teraz tak potraktować, ale ty jak widać nie masz nadal żadnych skrupułów, jeśli chodzi o bezlitosne torturowanie go. Szczerze mu współczuję takiego beznadziejnego chłopaka, jak ty. To najlepszy człowiek na świecie. Nie wiem, co zaszło między nim a Yuri, ale to na pewno nie jest to, co myślisz. Więc weź się w garść, przestań zachowywać się jak skrzywdzona królewna i porozmawiaj z nim, do diabła! Dorośnij wreszcie. Może wtedy w końcu zobaczysz, ile masz do stracenia i jakim jesteś niewdzięcznym szczęściarzem.”

„…Wybacz mi tamtą wiadomość. Może brzmiałem zbyt ostro, ale tobą po prostu trzeba porządnie potrząsnąć, żebyś się opamiętał. Nadskakiwanie ci i cackanie się z tobą nic nigdy nie dawało. Wiem to, bo pod pewnymi względami jesteśmy bardziej podobni niż ci się wydaje. W każdym razie przemyśl to i daj mu szansę. On usycha.”

„Przepraszamprzepraszamprzepraszamprzepra…”*WIADOMOŚĆ ZOSTAŁA USUNIĘTA*

9.

♥

Według idei dziewiętnastowiecznych romantyków przyroda powinna odzwierciedlać nastrój bohatera. Cierpieć z nim i przeżywać razem z nim jego radości, smutki, gwałtowne emocje i spokojne dni. Cóż, gdyby ta zasada nadal obowiązywała, w ciągu ostatnich dwóch tygodni powinna była towarzyszyć mi cmentarna pogoda, z ponurymi chmurami, siekącym bezlitośnie deszczem i okazjonalnie przeszywającą czarne jak moja dusza niebo błyskawicą czystej furii. No dobrze, jeśli przesadzałem i to rzeczywiście były za wysokie wymagania, zasługiwałem przynajmniej na małą, kreskówkową chmurkę, ciskającą mi na głowę bezustannym gradem.

Niestety, wyglądało na to, że nawet pogoda buntowała się przeciwko mnie, a siły wyższe dawały mi tym samym do zrozumienia, że mają gdzieś mój pogrzebowy nastrój i przypływy mrocznych uczuć, które miksowały się we mnie dzień i noc, tworząc śmiercionośną mieszankę smutku, bezsilnej złości i zalążków żałosnej depresji, która była gotowa eksplodować w każdej chwili.

Bywały też momenty, kiedy coraz bardziej miękłem i dopadały mnie gryzące wyrzuty sumienia. Wydawało mi się wtedy, że to wszystko wina moja i mojego beznadziejnego, trudnego charakteru, przeklętej upartości, której nigdy się do końca nie pozbyłem. Może faktycznie to ja byłem źródłem wszelkich problemów. Może tworzyłem je sam, bo nie mogłem po prostu wytrzymać z myślą, że choć raz coś mogło się dla mnie układać w życiu. Musiałem to skutecznie spieprzyć, żeby… no nie wiem, podnieść poziom adrenaliny, rozdrapać stare rany i raz jeszcze udowodnić sobie brutalnie, że nie ma czegoś takiego jak happy endy. Wyimaginowane kłopoty, które kolekcjonowałem, przyciągając je jak magnes i napawając się nimi, raniąc siebie i najważniejsze dla mnie osoby, bo nie umiałem docenić tego, co miałem. Minho miał rację, nazywając mnie sprawiaczem kłopotów. Może gdybym wreszcie przestał grać takie biedne, doświadczone przez życie dziecko, którego nikt nie kocha i w końcu dojrzał, znormalniał…

Ale im dłużej myślałem w ten sposób, biczując sam siebie za całą tę chorą sytuację, przychodziło mi do głowy, że – chwila! – przecież to nie ja tu najbardziej zawiniłem. Miałem całe mnóstwo najgorszych wad, ale tego, że byłem nieszczerym dupkiem, nie można było mi za nic zarzucić. Nigdy nie byłbym w stanie zdradzić kogoś bliskiego, nie mówiąc już o bezwstydnym okłamywaniu go. Czekałem na niego, żyjąc w celibacie przez prawie dwa lata, bo nie chciałem nikogo innego, niż on. Więc jak on mógł nawet nie wspomnieć mi o tej głupiej lali?! Okej, mógł zapomnieć po tym, jak do siebie wróciliśmy, ale jego parszywym obowiązkiem było poinformowanie mnie, kim ona w ogóle dla niego była, kiedy znowu pojawiła się na horyzoncie. Albo kiedy zaczęła wyciągać go gdzieś na całe dnie. Pewnie nawet noce, bo czemu nie, takie zwodnicze jędze przed niczym się nie cofną. A już zdecydowanie powinien wyjaśnić mi, dlaczego ta pusta kretynka zarządzała jego telefonem, jak jakaś jego pieprzona sekretarka. Ale nie, dlaczego miałbym zasługiwać na jakiekolwiek słowa wyjaśnienia…? Przecież byłem tylko jego chłopakiem. Przecież tylko cały czas powtarzał, jak bardzo mnie kocha i jak bardzo mu na mnie zależy. Dlaczego więc tylko on mógł być nieszczery w tym związku?!

Tego typu dramatyczne przemyślenia dopadały mnie w najmniej odpowiednich momentach, kiedy zdecydowanie nie powinienem przeżywać swoich problemów sercowych jak jakaś dwunastolatka, tylko, chociażby, skupiać się na wykładzie. Efekt był taki, że przez beznadziejnego Choi Minho i jeszcze bardziej beznadziejną Yuri-Jakąś-Tam wychodziłem z uczelni z mętlikiem w głowie, nie mając pojęcia, co właściwie działo się przez ostatnie parę godzin.

Wracając jednak do kwestii pogodowej, która tak bardzo mnie rozdrażniła, kiedy po skończonych zajęciach razem z Jiyongiem i Jią przekroczyliśmy próg Akademii. Wszędzie wokół było irytująco jasno i zielono, i wyglądało na to, że cały świat robił mi na złość, ciesząc się z mojej porażki. Po kampusie łaziło całe mnóstwo obrzydliwie radosnych ludzi, słychać było gwary rozmów, śmiechy i gdyby tej ironii było mało, nawet beztroski trel ptaszków, które ukryły się na gałęziach kwitnących na różowo wiśni, i miały szczęście, że nie posiadałem kuszy lub jakiejś innej broni masowego rażenia, którą mógłbym je równie beztrosko wymordować.

To nie tak, że żal i rozczarowanie rozbudziły we mnie jakieś mordercze zapędy. Po prostu wkurzało mnie to, że kiedy ja czułem się tak, jakby cały mój świat się rozpadał, wokół tak naprawdę wszystko nadal spokojnie egzystowało. To było niesprawiedliwe.

- Hej, Taemin? Taemin! – Jia szturchnęła mnie łokciem w bok, przez co o mało nie spadłem ze schodów przed głównym wejściem do Akademii. Rzuciłem jej wściekłe spojrzenie, na co nawet się nie skrzywiła. Sulli miała rację, moje mordercze spojrzenia chyba straciły swoją piorunującą moc, bo zdawały się od pewnego czasu nikogo już nie ruszać.

- Musisz się tak drzeć? Próbuję mentalnie użalać się nad sobą i swoim popieprzonym życiem. To mi sprawia ulgę i niezwykłą frajdę, więc nie przejmujcie się mną, tylko po prostu dajcie mi spokój.

- Och, przepraszam, w takim razie czy mógłbyś na chwilę zaprzestać mentalnego terroryzowania się, drogi masochisto i posłuchać mojego pomysłu? – Zagrodziła mi drogę, kiedy już chciałem ją wyminąć. Jiyong zignorował moje błagalne spojrzenie i chyba miał zamiar współpracować z Jią, bo stanął po drugiej stronie, tym samym odcinając mi drogę ucieczki. Byłem otoczony. Musiałem wdawać się w interakcje z ludźmi. Boże, nieee. – Wymyśliłam, że powinniśmy zrobić dzisiaj coś niecodziennego – kontynuowała z zadowoleniem różowowłosa wiedźma. – Właściwie ty mnie do tego zainspirowałeś. Powinniśmy się wyluzować, zapomnieć o głupich problemach i zacieśnić więzy prawdziwej przyjaźni między sobą, czyli słowem, iść się dzisiaj wieczorem porządnie schlać. No wiecie, uwalić się tak, jak ci frajerzy, którymi zawsze gardziliśmy. Mamy być tak pijani, żebyśmy nie pamiętali nawet własnych imion. Brzmi jak zabawa, co?

- To… - zamilkłem na moment, szukając odpowiedniego określenia na te brednie, ale nic kreatywnego nie przychodziło mi nawet do głowy. – To najdurniejszy twój pomysł ze wszystkich twoich durnych pomysłów. Nawet nie wiem, czy jestem w stanie się nie zgodzić.

Klasnęła w dłonie, podskakując, jak na mój gust zbyt entuzjastycznie.

- Prawidłowo! Już ja ci nie pozwolę się dzisiaj zadręczać. Wiesz jak mówią, smutki najlepiej topić w alkoholu. Możemy nawet zainwestować w absynt, jeśli zwykła wódka jest dla was za mało hipsterska…

- Okej, dobra, jak sobie chcecie – westchnąłem ciężko, opierając się o marmurową poręcz. – Ostatecznie wszystko lepsze niż przesłodzone, lepkie drinki. I kawa. Z jakiegoś powodu mdli mnie na sam jej widok.

- Oo-o, melduję alarm. Kod tęczowy. – Jiyong złapał mnie kurczowo za ramię, robiąc ostrzegawczą minę. Popatrzyłem na niego jak na idiotę, nie próbując nawet domyślić się, w jakim języku teraz gadał.

- O co ci chodzi?

- Twój chłopak na dwunastej. Czy już ex-chłopak…? – Dłuższą chwilę zajęło mi przyjęcie sensu tych słów do wiadomości. Poczułem, jak w jednej chwili oblewa mnie nieprzyjemny, zimny pot, a mój puls w ciągu kilku sekund gwałtownie przyspieszył. Rozejrzałem się w panice, mając nadzieję, że to tylko głupi żart, mający na celu jeszcze bardziej mnie zirytować. Jiyong prychnął, chwycił mnie za ramiona i siłą ustawił przodem do dziedzińca. – Widzisz? Tam. Czeka na ciebie pod schodami niczym grzeczny piesek i jak na moje wyczulone, artystyczne oko, to wygląda nawet na bardziej zmaltretowanego, niż ty. O, chyba nas zauważył. Lepiej do niego… Hej, przestań się za mną chować!

Nie tchórzyłem, to była instynktowna reakcja. Nie chodzi o to, że bałem się konfrontacji z Minho. Ja po prostu nie byłem jeszcze na nią gotowy. Chciałem wcześniej przygotować sobie scenariusz tej rozmowy, rozważyć różne kierunki, w które może ona pójść i przede wszystkim zdecydować, co w ogóle chciałem powiedzieć. Jego niezapowiedziane pojawienie się na uczelni kompletnie wytrąciło mnie z równowagi, którą nieudolnie starałem się zachowywać. Uzgodniliśmy przecież, że damy sobie czas, czego więc ten drań tutaj chciał?! Minęły dopiero dwa tygodnie, a ja, chociaż musiałem niechętnie przyznać, że cholernie za nim tęskniłem, to nadal nie potrafiłem zdobyć się na odwagę, by wrócić i dać mu się wytłumaczyć. Zdawałem sobie sprawę, że zachowuję się dziecinnie, nie odpowiadając na żadne wiadomości i telefony przyjaciół, izolując się od nich dobrowolnie i sam siebie tym najbardziej krzywdząc. Ale naprawdę potrzebowałem przerwy, oddechu na to, żeby ogarnąć jakoś swoje życie. Już nawet nie chodziło tylko o sprawę z Yuri, raczej o samego Minho i moje wieczne wątpliwości co do tego, czy nasz tak zwany związek miał w ogóle jakiś sens. Kochałem go, a on kochał mnie, a przynajmniej tak wciąż zapewniał. Ale wciąż czułem się przy nim kompletnym zerem, kulą u nogi, problematycznym dzieciakiem, nawet, jeśli teoretycznie już byłem dorosły. Nie umiałem się zmienić, nie umiałem dać mu szczęścia. Nie w ten sposób, jaki byłby dla niego najlepszy.

- Idź do niego – syknęła Jia, popychając mnie w stronę dziedzińca. – W końcu i tak musiałbyś stanąć z nim twarzą w twarz, więc przestań być cholernym tchórzem, Taemin. Nie mogę patrzeć, jak się męczysz. Idź i mu nawrzucaj do woli, a potem pocałujcie się na zgodę. To nie tak, że to pierwszy raz, kiedy się kłócicie, prawda…?

Miała rację, to nie był pierwszy raz, a jednocześnie tym razem było jakoś inaczej. Czułem gryzące wyrzuty sumienia. Nie byłem pewien, czy teraz zwykły pocałunek na zgodę załatwi sprawę.

Zszedłem chwiejnie po schodach, ociągając się jak tylko to było możliwe, ze wzrokiem wbitym w ziemię. Dłonie wsunąłem do kieszeni marynarki i zacisnąłem je tam w pięści, mając nadzieję, że jedyna oznaka mojego zdenerwowania pozostanie niewidoczna.

- TAE! – Oczywiście mój plan z miejsca dał plamę, bo nagle moje ręce zostały gwałtownie wyszarpnięte, a nadgarstki zakleszczone w stalowym uścisku, który lada moment mógł odciąć mi krążenie. Wytrącony z równowagi, na którą tak usilnie pracowałem, poderwałem głowę i spojrzałem na niego, wydając przy tym mimowolne westchnięcie.

Jiyong miał rację. Minho wyglądał strasznie, jeszcze gorzej, niż po nieprzespanych nocach, kiedy uczył się do egzaminów. Teraz prezentował się tak, jakby przez ostatnie dwa tygodnie w ogóle nie zmrużył oka i zapominał o jedzeniu. Jego twarz była bardzo blada, wręcz sina, kompletnie wyczerpana, a kości policzkowe zrobiły się nagle o wiele bardziej uwydatnione, niż zwykle. Pod oczami widniały wielkie sińce, a jego zazwyczaj lekko kręcone, brązowe włosy straciły połysk i wyglądały tak, jakby od dawna nie widziały grzebienia. Do tego dochodziły jeszcze ubrania, założone tak niechlujnie, jak gdyby ich właściciel narzucił na siebie to, co akurat miał pod ręką nie patrząc, gdzie tył a gdzie przód. Ale najgorsze były w tym wszystkim jego oczy. Z Minho było tak, że nie zawsze musiał uśmiechać się otwarcie, choć zazwyczaj wręcz tryskał energią i entuzjazmem. Jednak nawet jeśli sytuacja wymagała powagi, jego oczy były jedynym, co zawsze zdradzało jego prawdziwą naturę. Błyszczące, wielkie, sarnie oczy o barwie kawy z mlekiem, okalane kurtyną rzęs, których łagodne spojrzenie potrafiło rozmiękczyć nawet MNIE, teraz były matowe jak otchłań, wyrażały tylko całkowitą rozpacz. To było tak bardzo niepodobne do Żabola, którego znałem od lat, że przez chwilę nie widziałem, czy to na pewno on przede mną stoi.

Boże, Minho, co ja ci zrobiłem.

Zszokowany, instynktownie chciałem mu się wyrwać, ale tym razem mi na to nie pozwolił. Ścisnął moje nadgarstki tak mocno, że aż jęknąłem z bólu.

- Musisz mnie wysłuchać! – zawołał z desperacją. – Nie pozwolę ci uciec, dopóki mnie nie wysłuchasz. Tu i teraz. Ja już tak dłużej nie mogę, Taemin, ta cała przerwa, szanuję to, że chciałeś przestrzeni, ale to musi się skończyć, w tej chwili…

- Dobrze. Dobrze! – wyksztusiłem, ciągnąc go w stronę najbliższej ławki, z dala od wścibskich spojrzeń, jakie już zaczęto nam rzucać. Kątem oka zauważyłem, że Jia i Jiyong wciąż stoją na schodach, przyglądając się nam z fascynacją. Pewnie zdążyli się już założyć, czy wybuchnę, czy nie. Zacisnąłem usta w wąską linijkę. Bałem się, bałem się jak diabli tego, co zaraz miałem usłyszeć, a jednocześnie nie miałem zamiaru uciekać, bo chciałem wiedzieć, co miał do powiedzenia. I on też na to zasługiwał – tyle przynajmniej mogłem mu dać.

Usiadłem na brzegu ławki, pociągając go za sobą, bo wciąż nie wypuszczał moich nadgarstków z uścisku. Czułem, że później pojawią się tam siniaki, ale postanowiłem nie zwracać na to uwagi. Kiedyś pewnie zrobiłbym z takiej pierdoły niezłą aferę, ale to już należało do przeszłości. Kolejna niepodobna do mnie rzecz. Obaj tak bardzo się zmieniliśmy.

- Yuri to tylko przyjaciółka – zaczął, przechodząc od razu do sedna. Drgnąłem lekko, słysząc to imię, co nie umknęło jego uwadze, bo jeszcze bardziej się do mnie przysunął, sprawiając, że nasze uda stykały się teraz ze sobą i czułem wręcz niemożliwe ciepło bijące od jego ciała, którego tak bardzo mi brakowało. Spuściłem głowę, podczas gdy on usilnie starał się zajrzeć mi w oczy. – Wiem, co mówili ci Kibum i Sandara. Tak, ja… spotykałem się z nią, jakiś czas po tym, jak się rozstaliśmy. Podczas studiów w Waszyngtonie, gdzie ją poznałem. To było… Nie jestem z tego dumny. Do tej pory nie wiem, dlaczego w ogóle zgodziłem się na coś takiego. – Zamilkł na moment, najwyraźniej oczekując, że zaraz zacznę krzyczeć. Musiał się nieźle zdziwić, kiedy nie wydałem z siebie nawet najmniejszego dźwięku, wciąż uporczywie wbijając wzrok w przestrzeń. Odchrząknął nerwowo. – To moja wina. Nie wiem co sobie myślałem, ale sądzę, że… Chciałem się sprawdzić. Nie wiedziałem, czy cię jeszcze kiedykolwiek zobaczę, a fakt, że byliśmy tak daleko, że musiałem dla twojego własnego dobra zrezygnować z jakiegokolwiek kontaktu z tobą, kompletnie mnie dobijał. Rzuciłem się w wir nauki i obowiązków, ale niewiele to dawało, myślenie o tobie wciąż mnie rozpraszało. Więc zacząłem się zastanawiać, czy potrafię o tobie zapomnieć. Przynajmniej na jakiś czas. Byłem tam całkiem sam, nikogo nie znałem. Zacząłem szukać kogoś, kto mógłby chociaż w jednej dziesiątej mi ciebie zastąpić, chociaż wiedziałem, że to nie w porządku wobec ciebie, wobec tego kogoś i wobec mnie samego. Poznałem Yuri na zajęciach. Czułem się winny, kiedy dawałem jej nadzieję, wiedząc, że wykorzystuję ją tylko do zapełnienia pustki. To jest prawdopodobnie najgorsza rzecz, jaką w życiu zrobiłem. Dlatego właśnie nie powiedziałem ci o tym, kiedy znów się zeszliśmy. Był mi cholernie, całkowicie, okropnie wstyd. Nie chciałem, żebyś widział mnie w takim świetle. To było z mojej strony złe i egoistyczne. To, co zrobiłem, jak ją potraktowałem i to, że nie powiedziałem ci o tym. Nie oczekuję, że natychmiast mi wybaczysz, bo ja sam nadal nie potrafię sobie tego wybaczyć, ale błagam, uwierz w jedną rzecz – ona nigdy nic dla mnie nie znaczyła. Umawiając się z nią, czułem się jeszcze gorzej i wszędzie widziałem tylko ciebie. Nie umiem się z ciebie wyleczyć, Taemin-ah. Nigdy przedtem nikogo nie kochałem w ten sposób i nie sądzę, żebym kiedykolwiek potrafił.

- Skąd ona nagle się tutaj wzięła? – Nie chciałem, by to pytanie zabrzmiał tak agresywnie, ale nie mogłem się powstrzymać. – Przylazła do kawiarni i zachowywała się, jakby dobrze wiedziała, kim jestem. Wyglądała, jakby świetnie się bawiła, kiedy już mnie sobie dokładnie obejrzała i zrozumiała, jakim jestem frajerem. Może wydawała się trochę zdziwiona, że tracisz czas na coś takiego, podczas, gdy…

Urwałem w pół słowa, kiedy nagle złapał mnie mocno za brodę i obrócił w swoją stronę. Wzdrygnąłem się. Jego zmęczone oczy płonęły czystą złością.

- Nigdy. Nie Mów. Czegoś. Takiego – wypowiedział dobitnie każde słowo, wpatrując się we mnie ognistym wzrokiem. Nie wiedziałem, czy cieszyć się, że jego oczy znów zaczęły znajomo błyszczeć, czy zacząć bać się tego twardego tonu, którego prawie nigdy w stosunku do mnie nie używał. Nie wiedzieć czemu zaczerwieniłem się mocno pod wpływem jego spojrzenia. – Tamtego wieczoru, w piątek, spotkałem się z nią pierwszy raz, odkąd wróciła do Seulu i nigdy nic między nami nie zaszło. Nic z tych rzeczy. NIGDY. Rozumiesz?!

- Rozumiem… - wyjąkałem, nie poznając własnej uległości.

- To dobrze. Nie okłamałem cię, mówiąc, że spotkaliśmy się w mieszkaniu znajomego. Kojarzysz Eunhyuka, prawda? On i Donghae są w tym samym wieku. Zanim przeprowadziłem się do SM Town, przyjaźniłem się z nim, a później kontakt się urwał. Tamtego wieczoru Eunhyuk robił małą imprezę dla starych znajomych, Donghae też tam był, więc możesz go zapytać, jeśli wciąż mi nie wierzysz. Yuri bardzo chciała się ze mną zobaczyć, a ja pomyślałem, że to idealna okazja, by poprosić ją o pomoc w pewnej… kwestii, która męczyła mnie od dłuższego czasu. Więc napisałem jej adres Eunhyuka z prośbą, by wpadła.

- I nie raczyłeś napisać też do mnie? Bo to nie tak, że jestem twoim chłopakiem i ty znasz moich znajomych, ale ja twoich nie i…

- Taemin. Poczekaj. Chciałem też cię zabrać, ale ta… kwestia, którą musiałem uzgodnić z Yuri, dotyczyła ciebie. NIE, CHWILA, NIE PRZERYWAJ! Zaraz do tego dojdę, po kolei. Wtedy postanowiłem, że zostanę tylko chwilę, załatwię to, co powinienem i wrócę do domu. Ale byłem totalnie padnięty. Nie wiem, jak to się stało, wiesz, że nie lubię alkoholu. Nic wtedy nie piłem. Po prostu… Rozmawialiśmy, a wtedy zasnąłem. Spałem prawie do południa następnego dnia. Kiedy się obudziłem, byli już tylko Eunhyuk i Donghae. Powiedzieli mi, że wszyscy już się zmyli i że mój telefon nie przestawał dzwonić, więc Yuri w końcu go odebrała.

- Tak, odebrała – warknąłem, przypominając sobie jej słodki głosik po drugiej stronie linii, który sprawiał, że miałem ochotę udusić ją na odległość. – Twoja była dziewczyna jest mistrzynią aluzji, niedopowiedzeń i nieprecyzyjnego wyrażania się.

Minho jęknął z rezygnacją, masując palcami powieki. Drugą ręką wciąż trzymał mnie za nadgarstek, ale jego uścisk znacznie zelżał.

- Boże, niedobrze mi się robi, kiedy pomyślę, co musiała ci nagadać. Chyba chciała się zemścić na mnie za to, jak ją potraktowałem. Właściwie wcale nie powinienem być na nią o to zły, ale jestem tylko człowiekiem. Prawie zniszczyła coś, co jest dla mnie najważniejsze na świecie.

- Wyłączyłem później telefon – wyznałem, zmieniając temat. Nie mogłem mu pozwolić na popadanie w sentymenty i ckliwe gadki, dopóki wszystkiego mi nie wyjaśni. – Szczerze mówiąc kompletnie nie wiedziałem, co o tym wszystkim myśleć. Ryczałem Jonghyunowi w ramię, dasz wiarę?! To najlepiej pokazuje, jak bardzo mi odbiło.

Objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie, kładąc brodę na mojej głowie. Przez moment czułem się niekomfortowo, że robimy coś takiego publicznie, ale nie mogłem się zmusić do odepchnięcia go. Jednak dwa tygodnie to zdecydowanie za długo, a on wciąż posiadał nade mną zbyt dużą władzę.

- Amber napisała mi w końcu, gdzie jesteście. Pobiegłem tam natychmiast i zobaczyłem, że ten facet się do ciebie przystawia. O Jezu, miałem ochotę urwać mu w tamtej chwili głowię, albo coś innego, bo tacy nigdy nie myślą głową…

- Tak, resztę historii znam – westchnąłem ciężko. – Uwierz mi, nigdy nie pozwoliłbym mu się pocałować, ani nic. Chociaż nie przeczę, byłem wtedy na ciebie tak wściekły, że najchętniej tobie bym coś wyrwał. Ja… - przełknąłem nerwowo ślinę, nie wiedząc, co właściwie chcę powiedzieć. – Też przepraszam. Powinienem pozwolić ci się wtedy wytłumaczyć, ale znowu dała o sobie znać moja pieprzona duma.

- Czyli mi wybaczasz?! – wyprostował się nagle, sprawiając, że prawie na niego poleciałem. Rzuciłem mu niechętne spojrzenie, odnotowując, że na jego twarz znów powrócił ten naćpany szczęściem uśmiech, choć na razie dość ostrożny, prawie nieśmiały.

Przewróciłem oczami.

- Nie, musisz jeszcze błagać mnie o wybaczenie na kolanach. Tak, wybaczam ci. O ile ty mi wybaczysz, bo obaj zachowaliśmy się bezsensownie i dziecinnie. Prawie jak za starych, dobrych czasów. – Na szczęście zdążyłem nabrać powietrza, zanim zatopił mnie w niedźwiedzim uścisku, wplatając palce w moje włosy. Całował mnie w czubek głowy, mamrotając jakieś banalne, kiczowate nonsensy, jak to tylko Żabol potrafił, a ja nie miałem serca mu przerwać, zbyt zajęty napawaniem się jego ciepłem, znajomym zapachem i bliskością. Ocknąłem się dopiero, kiedy zaczął kończyć mi się zapas tlenu. – Hej, jest jeszcze jedna rzecz, której mi nie wyjaśniłeś – stwierdziłem, z trudem mu się wyślizgując. – W czym, do licha jasnego, miała pomóc ci ta wredna lala?! Bo szczerze mówiąc nie mam pojęcia, jakie specjalne usługi może proponować ktoś taki, jak ona, oprócz tych oczywistych, rzecz jasna…

- A. – Minho nagle spoważniał i wziął głęboki oddech. Z zaskoczeniem zauważyłem, że jego dłonie zaczęły lekko trząść się w moich. O cholera, czyżby Choi-Żabol-Minho-Pewna-Siebie-Sarenka-Bambi czymś się stresowała…? Żaden logiczny powód jego zdenerwowania nie mógł przyjść mi do głowy, poza zagrożeniem wyczerpującymi się zasobami drzewek kawowca w Etopii. – Um… Tak. Chodziło o coś… Wręcz żałośnie banalnego. Od pewno czasu, ja… Musiałem podjąć pewną ważną dla mnie decyzję. Nie mogłem poradzić się nikogo z naszych wspólnych przyjaciół, bo wiesz, jakie oni wszyscy mają długie języki. To musiało pozostać w tajemnicy, dopóki… Dopóki sobie tego dokładnie nie… przygotuję.

- Okej – powiedziałem z zaskoczeniem. – I co, już sobie przygotowałeś?

Zaczął podejrzanie wiercić się na ławce.

- Właściwie to… tak. Ten pomysł… Uh, właściwie nie pomysł, nie można tego tak trywialnie traktować… Zrobienie tego chodziło mi po głowie już od dłuższego czasu, ale dopiero nasza ostatnia rozmowa na temat dzielenia pieniędzy i mieszkania mnie do tego całkowicie przekonała. Taemin… - Oblizał nerwowo usta, po czym zaśmiał się cicho. – Właściwie miałem poukładaną w głowie całkiem długą przemowę, która powinna nastąpić w tym momencie, ale wiem, jak bardzo nienawidzisz sentymentalnych monologów i czułych wywodów, które musisz przeze mnie znosić dość często, więc… eee… Po prostu przejdę do rzeczy.

- Wow, naprawdę stało się z tobą coś niesamowitego, skoro nagle dobrowolnie rezygnujesz z przynudzającego gadania o uczuciach – rzuciłem i już w następnej chwili byłem zmuszony spojrzeć na niego jak na wariata. – Heeej, daj spokój… Minho… - Rozejrzałem się szybko dookoła, ale o dziwo nikt nie zwracał na nas uwagi. – Ej, poważnie. Żartowałem z tym klękaniem, nie musisz błagać mnie o wybaczenie na kolanach. Już ci wybaczyłem. Serio. Nie musisz…

Spojrzał na mnie takim wzrokiem, że natychmiast się zamknąłem. Przyglądałem się z dezorientacją, jak wsuwa rękę do kieszeni marynarki, by wydobyć z niej jakieś małe pudełeczko.

- Owszem, muszę klęknąć, żeby to zrobić odpowiednio.

- Żeby co zrobić odpow… Czekaj, CO TY WYPRAWIASZ?! – Cholera?!

Ręce tak mu się trzęsły, kiedy otwierał pudełko, że omal go nie upuścił, a na widok tego, co znajdowało się w środku, moje serce zrobiło obrót o sto osiemdziesiąt stopni i pogalopowało z prędkością światła, tłukąc się o żebra jak szalone. Nagle zaczęło dzwonić mi w uszach i poczułem, jak powoli oblewa mnie pot. On chyba nie…?

- Lee Taemin. – Przysięgam, że jeszcze nigdy nie słyszałem Żabola mówiącego z taką powagą i gdyby nie docierało do mnie z wolna, co właśnie miało nastąpić, zapewne parsknąłbym śmiechem na widok jego przesadnie oficjalnej miny. Jednak w obecnej sytuacji mogłem tylko nerwowo mrugać oczami, zastanawiając się, czy aby na pewno jestem przytomny. – Taemin-ah, kochanie, wyjdziesz za mnie?

Daleko od strony schodów dobiegł mnie pisk Jii. Jiyong i kilku innych chłopaków z naszego roku zaczęło skandować „POWIEDZ TAK, POWIEDZ TAK!”, tak głośno, że kilka spacerujących po dziedzińcu osób przystanęło, wyraźnie zaciekawionych. Rozejrzałem się w panice, uświadamiając sobie, że wokół nas zbierał się powoli coraz większy tłum gapiów, z których większość podłapała od Jiyonga to magiczne hasło, jak gdyby mojego przerażenia i oszołomienia było jeszcze mało.

Bałem się poruszyć, wciąż słysząc w głowie to pytanie, które uderzyło we mnie jak rozpędzona ciężarówka, pozostawiając mnie na wpół przytomnym.

Dlaczego to nie mogło być takie proste i banalne, jak mi się zawsze wydawało?! Przecież miałem tylko dwie opcje. No dobra, trzy, jeśli się uprzeć. Tak, nie i może. Nic trudnego, nic, co by wymagało specjalnych zdolności manualnych. Więc dlaczego nie potrafiłem wykrztusić z siebie jednego, pieprzonego słowa…? Minho wpatrywał się we mnie w napięciu, blady z emocji. Zdawało mi się, że utonę w jego oczach, jak w morzu płynnej czekolady. Całe moje ciało mrowiło jak naelektryzowane.

Ludzie nadal skandowali „powiedz tak!” w zaskakująco równym tempie, a Jiyong stał na przodzie i dumnie nimi dyrygował. Zdałem sobie sprawę, że nie krępowało mnie to ani trochę i nagle poczułem nieoczekiwany przypływ sympatii do tych ludzi. Oni wszyscy byli inni, wszyscy mnie akceptowali i scena, która rozgrywała się właśnie na ich oczach, była dla nich czymś naturalnym, nieodbiegającym od normy. W środowisku artystów nawet fakt, że oświadczał mi się mężczyzna, nie był niczym niezwykłym, odrzucającym, nienormalnym. Po raz pierwszy w życiu poczułem się tak komfortowo w tłumie praktycznie obcych mi ludzi.

Przeniosłem wzrok z powrotem na pudełeczko z błyszczącym w słońcu pierścionkiem, a potem na Niego i odetchnąłem płytko. No tak, miałem przecież jeszcze do udzielenia pewną ważną odpowiedź.

Powoli zsunąłem się z ławki, by uklęknąć na trawie tuż przed nim. Ostrożnie położyłem mu dłonie na ramionach, starając się, by moja twarz wyrażała jak najmniej emocji, choć wewnątrz cały drżałem konwulsyjnie. Minho nie spuszczał ze mnie wzroku pełnego nadziei, niepewności i nieumiejętnie maskowanego przerażenia. Wyobraziłem sobie, jakie musiał cierpieć właśnie katusze i stłumiłem triumfalny uśmiech. Musiałem pozwolić sobie na odrobinę złośliwej satysfakcji, ten ostatni raz.

- Nie możesz klęczeć sam – oznajmiłem zaskakująco stabilnym, jak na mój obecny stan, tonem. – Gdybyś zapomniał, ja też jestem mężczyzną. Więc nie pozwalaj sobie, Żabolu. Jak już, to klęczmy razem.

Wrzaski dookoła nas się nasiliły. Być może przybyło więcej ciekawskich studentów, albo nasi widzowie zaczynali niecierpliwić się brakiem mojej reakcji. Wziąłem głęboki oddech i pochyliłem się ku niemu, tak, że moje usta znalazły się tuż nad jego uchem. Słowo, które nieśmiało wyszeptałem, było przeznaczone tylko dla niego i dla nikogo więcej.

- Tak.

W następnej chwili znalazłem się w powietrzu, z nogami zwisającymi nad ziemią i cały świat wokół mnie zaczął wirować jak szalony. Jedynym punktem zaczepienia stały się ramiona Minho, które obejmowałem kurczowo, czując się tak, jakby siły grawitacji zupełnie przestały na mnie oddziaływać.

- Zgodził się! ZGODZIŁ SIĘ! – Jego głos był schrypnięty i podejrzanie drżący, ale byłem pewien, że wszyscy w promieniu kilometra zrozumieli ogólny przekaz, bo nagle wokół nas wybuchła dzika wrzawa, krzyki, gwizdy i brawa, od których moja twarz zrobiła się czerwona jak papryczka chilli.

Naprawdę byłem zaręczony? Z Choi Minho?! Gdyby ktoś powiedział mi coś takiego kilka lat temu, miałbym niezły ubaw, a teraz mogłem tylko uśmiechać się jak kompletny kretyn i rumienić niczym typowa dziewica z dramy, na samą myśl o tym, co się właśnie wydarzyło. Byłem zaręczony. Nic innego nie miało znaczenia. Może faktycznie zamieniłem się w rozmiękły budyń, dla którego nie było już ratunku, wybaczając mu wszystko i wymazując z pamięci ostatnie dwa tygodnie, ale każda komórka mojego ciała krzyczała, że podjąłem właściwą decyzję. Może nawet najlepszą w całym moim życiu.

10.

♥

Następnego dnia rano obudził mnie dzwoniący telefon. Jęknąłem cierpiętniczo w poduszkę, przeklinając tego, kto w ogóle wymyślił telefony, bo ostatnio ta dziedzina technologii nieźle grała mi na nerwach, tylko niepotrzebnie mnie stresując. Przeszło mi przez myśl, że chyba powinienem wyrzucić komórkę. Może wtedy stałbym się nawet tru hipsterem, bo to podobno ostatnio na topie, szczególnie wśród zbzikowanych pseudo artystów, do których prawdopodobnie zaliczało mnie społeczeństwo.

Przekręciłem się leniwie na bok, przy okazji odsuwając się subtelnie od Minho, którego klatka piersiowa grzała jak kaloryfer, czemu zresztą nie było co się dziwić, kaloryfer to kaloryfer (haha, moje poczucie humoru o szóstej rano w sobotę było naprawdę wyszukane - w tym momencie powinniście się zaśmiać, gdyby ktoś nie załapał). Niestety Żabol miał wbudowany w mózg jakiś specjalny czujnik wykrywający moją obecność, bo natychmiast przykleił się z powrotem, tym razem napierając swoim nagim torsem na moje plecy i poczułem się tak, jakby ktoś przyłożył mi tam rozgrzaną patelnię, co może było przydatne podczas zimy, ale w gorące poranki jak ten funkcja Minho jako etatowego grzejnika nie miała racji bytu. Spróbowałem delikatnie go przesunąć, ale natychmiast wrócił do tej samej pozycji, tym razem jeszcze zarzucając na moją talię równie rozgrzane ramię i zachrapał głośno, sygnalizując mi, że śpi jak zabity i potrzebowałbym dźwigu, żeby go ruszyć. Dałem więc za wygraną, z ociąganiem splatając swoje palce z jego.

Mój telefon znowu się odezwał. Ktokolwiek dzwonił, miał już u mnie przerąbane po całości i nie mógł liczyć na moją łaskawość, chyba, że coś się paliło, waliło albo umierało. Mrucząc pod nosem najkreatywniejsze przekleństwa, jakie tylko mogły przyjść mi do głowy podczas gdy jeszcze na wpół spałem, a moje mięśnie krzyczały z bólu przy każdym gwałtowniejszym ruchu. Uniosłem się na łokciu, zezując nieprzytomnie na wyświetlacz.

No jasne, mogłem się tego spodziewać. Oczywiście dzwonił mój samozwańczy BFF od siedmiu boleści, którego nowym celem życiowym stało się ostatnio gnębienie mnie, czytaj - okazywanie niepotrzebnej troski i nadopiekuńczości, która wychodziła mi już bokiem, uszami i nie powiem, którędy jeszcze.

Odebrałem wreszcie, czując, że jeśli jeszcze raz usłyszę tę wkurzająca melodyjkę, uszkodzę coś lub kogoś, a niestety Bambi był najbliższą rzeczą, jaką miałem pod ręką. Oto dlaczego zawsze jemu się obrywało.

- Czego chcesz?! – zachrypiałem, wkładając w to tyle jadu, ile byłem w stanie z siebie wykrzesać.

- Cześć Taeminnie, też się cieszę, że słyszę twój słodki głosik o tak pięknej porze! Prawie jakbym miał deja vu…

- Właśnie zauważyłem, że twoje telefony o nieludzkich godzinach zaczynają stawać się naszą tradycją – przerwałem mu burkliwie, opadając z powrotem na poduszki. – Powinieneś chyba zacząć brać prochy na sen, a nie ćpać cukier puder, udając, że to kokaina. Serio, gadaj czego chcesz, Jonghyun, póki jeszcze się do końca nie obudziłem i jestem zbyt nieprzytomny, by potem pamiętać tę rozmowę.

- Aish, ale jesteś niemiły… Wolałem, jak moczyłeś mi bluzę swoimi słonymi łzami, a…

- JONGHYUN. Streszczaj się. Mówię poważnie.

- Dobra, doobraa, już… Przede wszystkim pewne urocze, różowiutkie ptaszki o dźwięcznych imionach Jia i Jiyong poinformowały mnie o bardzo ważnej sprawie, o której ty nie raczyłeś mnie poinformować. Dobrze, że ja mam głowę na karku i wyręczyłem cię w zawiadomieniu o tym całej kawiarni. – Wydałem z siebie zbolały dźwięk, postanawiając, że oskalpuję Jonghyuna, jak tylko go zobaczę, a potem zrobię sobie płaszcz z dinozaurzej skóry i sprzedam, zbijając na nim fortunę. Teraz cała ta zgraja wariatów nie da mi spokoju i nikt nie będzie żyć niczym innym. Znając ich durne pomysły, możliwe nawet, że wyprawią dla nas specjalne przyjęcie w ramach gratulacji, a Dara upiecze tęczowy tort i… Dobry Boże, tylko nie to. – Rozumiem, że powiedziałeś „tak” i będę drużbą?! – Jonghyun nie wydawał się niestety przerażony faktem, że właśnie obmyślałem w głowie plan, jakby go tu wolno i boleśnie pozbawić życia.

Prychnąłem, krzywiąc się na to pytanie.

- Tego jeszcze nie ustaliliśmy, więc nie napalaj się za bardzo. Być może będziemy woleli poprosić o to Kibuma albo Jinkiego hyunga…? Albo Donghae…

- Pfff, akurat! Z całym szacunkiem, ale obaj wiemy, że ja jestem jedyną sensowną opcją! – W jego głosie zabrzmiało autentyczne oburzenie. – Kibum zajmie się wystrojem, poza tym będzie ryczeć przez całą ceremonię, wiec proponuję postawić go gdzieś z tyłu, bo brzydko wyjdzie na zdjęciach i będzie potem robił z tego aferę. Jinki wywali się przed ołtarzem, a Donghae to ty przecież nadal nie lubisz. Więc kto ci zostaje? JA! No dobra, jest jeszcze twój dziwny kumpel Jiyong, ale nie oszukujmy się – mnie lubisz bardziej. W końcu gdyby nie ja, to wiesz, że prawdopodobnie nie wszedłbyś wtedy na ten dach i…

- Dobra, nie schlebiaj sobie! – przerwałem mu szybko. – Jeżeli wydaje ci się, że twoja marna egzystencja nadała sens mojemu życiu, to puknij się w swój pusty łeb.

- Ha! Jak miło usłyszeć, że jeszcze nie całkiem znormalniałeś i wciąż jesteś małą, wredną żmijką. Okay, rozważ sobie spokojnie moją kandydaturę, a ja tym czasem zacznę pisać przemowę drużby. Porozmawiajmy o ciekawszych kwestiach. Co się stało po tym, jak się zgodziłeś i oficjalnie się pogodziliście, hmm? Pewnie byliście potem bardzo, hm, hm, zmęczeni. Po której padliście?

- A, wcześnie. Jakoś po dwudziestej drugiej.

Przez moment panowała cisza.

- …RUNDZIE?! Jezu, jak ty żyjesz?! Co ten Minho, zwariował? Czy kofeina ma jakieś właściwości wzmagające potencję, czy…

- GODZINIE, TY ZBOCZEŃCU! – Podniosłem się gwałtownie do pozycji siedzącej, czym niechcący obudziłem Żabola. Przeciągnął się, ziewnął szeroko i zamrugał, starając się skupić na mnie zaspany wzrok i ogarnąć, czemu nagle zacząłem się wściekać i rumienić o szóstej rano. – Ty… Zginiesz, Jonghyun, przysięgam – oświadczyłem grobowo. – Powinieneś… Nie wiem, napisać opowiadanie, w którym wyżyjesz się seksualnie. Minho, przywitaj się z nim.

Bambi posłusznie przejął ode mnie telefon.

- Cześć Jonghyun. Pa Jonghyun – rzucił, po czym rozłączył się bezlitośnie. Zalała mnie czysta duma. Dobrze go wychowałem.

Westchnąłem błogo i rzuciłem się z powrotem na łóżko, przylegając do jego gorącego jak diabli ciała (wszelkie dwuznaczności całkowicie zamierzone).

- Czemu on zawsze dzwoni tak wcześnie?

- Nie wiem. Może chce z nami trójkącik.

- …No nie, TY TEŻ?! Dla twojego własnego dobra udam, że tego nie powiedziałeś.

Uśmiech Minho oślepiał mnie bardziej niż przebijające się przez zasłony promienie słońca. Pocałował mnie w nos, cmokając przy tym przesadnie głośno. Chciałem skrzywić się teatralnie, ale moje mięśnie twarzy kompletnie mnie zdradziły. Wtuliłem się w niego mocniej, niczym zawodowy masochista, czując, że się zaraz ugotuję.

Leżeliśmy w ciszy, trochę przysypiając, trochę przytomniejąc. Moje usta dotykały jego obojczyka, a ufarbowane na jasny blond włosy łaskotały go po twarzy, ale nie wydawał się w ogóle tym przejmować, co jakiś czas przesuwając po nich palcami. Byłem całkowicie odprężony, spokojny. Stabilność. Brakowało mi jej od dawna, bo wciąż bałem się tego, co przyniesie jutro. Dopiero teraz zrozumiałem, że mój strach zawsze był nieuzasadniony. To był Minho, to byłem ja. Byliśmy Taeminem i Minho, którzy przetrwali razem tyle burz i huraganów, że nic nie było w stanie już nas ruszyć. Stabilnie. Może i się zmieniliśmy, przede wszystkim dorośliśmy, zaczynając lepiej rozumieć świat i siebie nawzajem. Ludzie przecież dojrzewają. Zmieniają się, czasem na lepsze, czasem na gorsze. Ale uczucia, te prawdziwe, nigdy nie poddają się tym zmianom. I to jest właśnie ta stabilność, której powinniśmy się trzymać.

Mieliśmy przed sobą całą przyszłość. Miesiące, lata, podczas których będziemy uczyć się zaufania i szczerości, bo na miłość składa się przecież wiele czynników. Ale dopóki będziemy brnąć przez to razem, to nigdy nie przestanie mieć sensu.

Uniosłem nieco głowę, napotykając czułe spojrzenie jego błyszczących oczu. Nadzieja. To właśnie w nich widziałem.

- Kocham cię. – Rozbawiło mnie wręcz to, jak łagodnie i spokojnie to powiedziałem. Teraz te słowa przechodziły mi przez gardło bez najmniejszej trudności. – Nie wiem właściwie za co, bo jesteś czasem całkowitym idiotą, ale chyba właśnie dlatego do siebie pasujemy. W jakiś chory sposób, ale pasujemy. Kocham cię. Żabciu.

END

___________________________________________________

* Gdyby ktoś się nie domyślił, Yuri pomagała Minho z wyborem pierścionka, bo jako dziewczyna z wyższych sfer najlepiej zna się na takich rzeczach. Chciałam gdzieś o tym wspomnieć, ale nie mogłam już znaleźć na to miejsca, więc uznajmy, że to oczywiste? x'D

NOTKA AUTORSKA jest dosyć obszerna i nie chcę już zaśmiecać nią tego i tak zbyt długiego posta, więc można przeczytać ją TUTAJ. Zapraszam.

+ Dziękuję bardzo Julianowi za udzielenie mi pomocy w moim researchu dotyczącym malowania woskiem po ciele (pierwszy fragment oneshota – musiałam się upewnić, czy nie zabiję niechcący Minho x.x) i Uszati za śliczny, nowy szablon, który możecie podziwiać.

A cały oneshot dedykowany jest Ayo, za to, że mnie niesamowicie motywowała, dawała sobie bezlitośnie spoilerować, wysłuchiwała cierpliwie mojego marudzenia i przeżywała to wszystko razem ze mną. Dziękuję. <3

No to… Do napisania? :D

Aliss~

P.S. Opcja komentowania tym razem na górze, nad postem i pod nagłówkiem, po lewej stronie~ Komentarze jak zawsze mile widziane i tak, hm, hm, idę się schować w czarnej dziurze i sobie cichutko tam płakać. Kocham Was bardzo.

EDIT: 

♥♥♥