9.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Kolory. Ciekawe zjawiska. Nie do końca namacalne, są raczej czymś niematerialnym, bo przecież coś, co ma jakiś kolor, nie jest samym kolorem. Jest rzeczą. Po co w ogóle istnieją barwy? Bo bez nich świat byłby szary i ponury, a dzięki kolorom jest w pewnym sensie urozmaicony? Ale zaraz, szary to też kolor, jakby na to nie patrzeć. Nie istnieje żadna rzecz, która nie miałaby jakiegoś koloru, a więc mimo to, że kolor sam w sobie nie jest przedmiotem, to żaden przedmiot nie może bez niego egzystować. Pokrętna logika, ale prawdziwa.

Lubię, kiedy wszystko ma jakieś logiczne wytłumaczenie, zawsze to lubiłem. Poczucie, że jest coś takiego jak fakty, tezy, odpowiedzi i wyjaśnienia każdego, nawet najdziwniejszego zjawiska. Nie zawsze proste, ale dzięki nim człowiek ma świadomość, że jest bezpieczny i nic nie może go zaskoczyć. Bo wszystko dzieje się z jakiegoś powodu, rządzi się swoimi prawami i ma swoje skutki.

Filozofuję. Niedobrze. Nienawidzę wpadać w filozoficzny nastrój i męczyć swój biedny mózg myśleniem o takich popieprzonych rzeczach, nad którymi żaden normalny szesnastoletni chłopak w dwudziestym pierwszym wieku by się nawet nie zastanawiał, chyba, żeby ktoś zaoferował mu w nagrodę parę szlugów, jakieś dragi i wejściówkę do night clubu. Chyba nie jestem i nigdy nie byłem normalnym szesnastolatkiem. Uf, tyle wygrać.

- Czujesz się na fioletowo..?

Omal nie spadłem z łóżka, słysząc tuż nad uchem dość przerażający szept i po chwili owionął mnie zdecydowanie zbyt mocny zapach pasty do zębów o smaku mango, którą tata wręcz uwielbiał. Zjadać. Wyjrzałem ostrożnie spod kołdry i popatrzyłem na niego podejrzliwie. Jego włosy były przetłuszczone, skóra blada i niezdrowa od ciągłego siedzenia w domu no i miał już więcej niż trzydniowy zarost, głównie z powodu swojej niewytłumaczalnej awersji do maszynek do golenia. Poza tym wyglądał jak zwykle, smutny i zagubiony w jakimś odległym wszechświecie.

- Na fioletowo, czyli, że jak?

Rozpromienił się, słysząc w moim głosie nutkę ciekawości. Musiałem przyznać, że niezły był, wyczuwając taką jedną, maleńką emocję pośród morza lodowatej obojętności i rezygnacji, w którym tonąłem od wczoraj.

Kurde, co za beznadziejna metafora. Ty się lecz, Lee Taemin, a nie filozofuj, bo skończysz jak ten facet przed tobą.

- Na fioletowo czujesz się wtedy, kiedy wszystko wydaje ci się zimne i brzydkie, i chcesz się schować jak najgłębiej, żeby nikt cię nie znalazł.

Uniosłem brwi z powątpiewaniem.

- A jaki to kolor, kiedy czujesz się, jakby cały świat był przeciwko tobie, wszystko było do dupy i popieprzone, masz ochotę pozabijać pewnych ludzi, obedrzeć ich ze skóry, spalić, porozrzucać ich prochy po całej Korei, po czym schować się jak najgłębiej, żeby nikt cię nie znalazł..?

Tym razem tata musiał się dłużej zastanowić.

- To chyba zielony.

- No to czuję się na zielono, szlag by to. – Chwilę milczeliśmy, ja wciąż zagrzebany po uszy w swojej kołdrze, łypiąc jednym okiem w sufit i spekulując, kiedy tlen mi się skończy i zejdę z tego świata, żegnając się w końcu ze swoją żałosną egzystencją. Tata z kolei wyglądał, jakby intensywnie myślał, zapewne znowu snując teorie na mało ważne tematy. Czasami mu zazdrościłem. Nie musiał się niczym przejmować. Wyrażał uczucia w kolorach. Żył w swoim własnym świecie, do którego nikt z zewnątrz nie miał dostępu.

Westchnąłem ciężko, bo trochę mnie to wszystko dobijało, a poza tym coraz trudniej było mi oddychać.

- A biały to jakie uczucie?

- Kiedy wszystko jest na swoim miejscu i jest ci ciepło tutaj! – Uderzył się parę razy w pierś po lewej stronie, uśmiechając się szeroko. Tak właśnie myślałem. To dlatego tak dawno nie widziałem czystego, białego koloru, chyba, że w swoich snach, które szybko zamieniały się w koszmary.

Chrzanić moje życie, to już postanowione, uduszę się poduszką i będzie spokój.

- TAAEEMIIN!

Już miałem przystępować do realizacji swojego niecnego planu, ale w tym momencie pisk Sulli przeszył powietrze i zakłócił mój spokój powolnego umierania. Zakląłem pod nosem. Dlaczego ona miała prawo brzmieć tak radośnie, podczas, gdy ja byłem w stanie głębokiej depresji, chowając się przed resztą wszechświata we własnym łóżku?

- CZEGO?!

- TELEFON DO CIEBIE!

- NIE MA MNIE!

Rozległo się cierpiętnicze westchnięcie.

- Tak, wciąż utrzymuje, że go nie ma. Zadzwoń może później.

Prychnąłem pod nosem i zanurkowałem z powrotem pod kołdrę, ignorując zrzędzenie Sulli oraz tatę, który najwyraźniej nie miał zamiaru wynieść się z mojego pokoju, bo rozsiadł się wygodniej w nogach łóżka, z łbem Satana na kolanach i zaczął nucić jakąś sobie tylko znaną melodię. W pewien sposób to mnie zaczęło stopniowo uspokajać. Muzyka zawsze działała na mnie kojąco i pozwalała mi chociaż przez chwilę o niczym nie myśleć, a ponieważ obiecałem sobie, że nawet kijem nie dotknę odtwarzacza mp3 od pewnego zbzikowanego, zboczonego wielkoluda, musiałem zdać się na dziwne rytuały taty. Powoli się rozluźniałem i zaczynałem odpływać w sen, wyłączając pędzące myśli i emocje. Tak, tego właśnie mi było trzeba…

- TAEMIN! Co ty tu jeszcze robisz, zwariowałeś?! – Oczywiście nie mogłem liczyć nawet na chwilę odpoczynku. Niechętnie otworzyłem oczy i spojrzałem na bardzo złą Sulli, która stanęła w drzwiach, ubrana w krótką, czarną sukienkę i niebotycznie wysokie szpilki, na których w ogóle nie umiała się utrzymać i w rezultacie chodziła jak kaczka. Nawet nie chciało mi się tego komentować w jakiś wyjątkowo sarkastyczny sposób. Modliłem się tylko, żeby w końcu poszła na ten swój głupi bal i zostawiła mnie w świętym spokoju.

- O co ci chodzi? – wymamrotałem, zwijając się w kłębek, kiedy pies wepchnął mi się na łóżko i rozłożył w poprzek, obśliniając całe prześcieradło.

Sulli mierzyła mnie zdegustowanym spojrzeniem.

- A o to, że zostało już tylko jakieś pięć godzin do balu, a to CHOLERNIE mało czasu, żeby zrobić z ciebie laskę - seksownego kociaka!

- Nie chcę być seksownym kociakiem, a już tym bardziej laską. Nie idę na żaden bal. Siłą mnie tam nie wyciągniesz, w kiecce czy nie.

Wyrzuciła ręce w powietrze i tupnęła nogą niczym prawdziwa bohaterka jednej z tych swoich beznadziejnych dram, od których była uzależniona.

- Nie mam pojęcia, co się z tobą dzieje! Minho oppa, Amber unni, nawet Kibum oppa, wszyscy wydzwaniają tutaj od rana, a ja ciągle muszę powtarzać, że mam nienormalnego brata, który zawinął się w kołdrę i udaje buritto przez cały dzień!

- Tak i dobrze mi z tym. A teraz idź sobie, nie mogę na ciebie patrzeć, a co dopiero cię słuchać. Przeżywam traumę – oznajmiłem dramatycznie, mając nadzieję, że takie wytłumaczenie jej wystarczy. Nie wystarczyło.

- Amber mówiła, że wczoraj wybiegłeś z kawiarni jakby ktoś cię gonił, do tego stratowałeś po drodze parę stolików i Onew oppę – powiedziała oskarżycielsko. – Możesz mi to jakoś wytłumaczyć? Coś się tam wydarzyło..?

- Uhhh – warknąłem niewyraźnie, mocniej przyciskając poduszkę do palących policzków. – Nie twoja sprawa.

Westchnęła, tym razem bardziej z rezygnacji niż ze złości i już zaczynałem wierzyć, że naprawdę  się poddała, ale niestety była upartą i natrętną smarkulą, więc jak gdyby nigdy nic przysiadła się do reszty rodziny, która nadal okupywała moje łóżko. Jęknąłem z frustracją. W tym domu nie można było liczyć na prywatność.

- Ty zawsze robisz z igły widły – powiedziała Sulli, mierzwiąc moje potargane włosy, na co łypnąłem na nią groźnie z mojego schroniska.

- Tym razem to nie była igła. To były wielkie, ostre i bardzo niebezpieczne widły. Brrr. Boże, nie mogę nawet o tym myśleć bez odruchu wymiotnego. – Wzdrygnąłem się lekko.

- To ma coś wspólnego z faktem, że zużyłeś wczoraj cały płyn do płukania ust i mój żel antybakteryjny? – Bardziej stwierdziła, niż spytała. Odchrząknąłem, zażenowany.

- Cóż…

- Naprawdę jesteś psychiczny. Tatusiu, Taemin jest psychiczny, powiedz mu coś.

Ojciec przerwał swoją monotonną piosenkę i spojrzał na nas wielkimi oczami. Po chwili na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Nieco przerażający, trzeba dodać.

- Brązowy, Minnie. Właśnie to do mnie dotarło. Najlepszy sposób na zielony to brązowy. Brązowy jest miły i przyjemny, jeśli znajdziesz brązowy, to poczujesz się lekko i radośnie, i będzie chciało ci się śmiać! Brązowy, brązowy, brązowy. Brązowy jak kawa!

Oboje wpatrywaliśmy się w niego z konsternacją. Tata definiował szczęście kolorem brązowym jak kawa? Co za ironia losu. Sulli przeniosła pytający wzrok na mnie, spodziewając się, że wytłumaczę jej o co chodzi. Zawsze twierdziła, że lepiej rozumiałem tatę, ale ja nie byłem tego taki pewien. Zamknąłem na chwilę oczy, policzyłem do dziesięciu, po czym gwałtownie skoczyłem na równe nogi, powodując spłoszony kwik Satana i równie zaskoczony okrzyk mojej siostry.

Nabrałem powietrza w płuca, dochodząc do wniosku, że moje dramatyczne samobójstwo będzie musiało jeszcze trochę poczekać.

- Tylko nie wsadź mi do oka eyelinera, bo będę bardzo zły.

Podekscytowany pisk Sulli zagłuszył moje przekleństwo.

~*~

Podsumujmy wszystko na spokojnie, nie wpadając w panikę, nie dając się ponieść emocjom i odsuwając na jakiś czas plany zabicia Choi Minho. Zacznijmy od tego, że nie chcę mieć z nim już nigdy, przenigdy, nic wspólnego. Zawsze mnie przerażał, ale wczorajszego popołudnia po prostu przeholował i to przeważyło czarę. Miałem zamiar jak najszybciej zrezygnować z pracy w SHINee Cafe, zmienić szkołę i numer telefonu, wyprowadzić się z tego miasta, zmienić nazwisko i wyrzucić ze swojej głowy wszystkie dotyczące go wspomnienia – to był mój harmonogram na najbliższą przyszłość. Ponieważ wyszło szydło z worka, czy jak to tam się mówi. Okazało się, że do tej pory zdecydowanie źle oceniałem Choiego Minho. Zawsze myślałem, że jego matka pewnie upuściła go w dzieciństwie, albo łażenie z pełną pieluchą na głowie tak podziałało na jego mózg, że teraz po prostu nie pracował prawidłowo. Ale to wszystko było kłamstwo, ponieważ właśnie zobaczyłem jego prawdziwe oblicze i doszczętnie mną ono wstrząsnęło.

Choi Minho był zabawiającym się uczuciami innych ludzi, okrutnym draniem. Najpierw powoli wkradał się w ich łaski, walił jakieś kretyńskie gadki o przyjaźni i zaufaniu, a potem znienacka atakował ofiarę, zostawiając z niej kompletny chaos w postaci sponiewieranych strzępek różnego rodzaju emocji i nieposkładanych myśli. Oto, co robił ten obrzydliwy, wielkooki Żabi Książę i mało tego, widocznie sprawiało mu to ogromną satysfakcję. Podobnie jak jego kumpel, Donghae – (naprawdę byli siebie warci, miałem nadzieję, że Minho też szybko wyląduje w więzieniu za molestowanie nieletnich) – nie miał skrupułów bawienia się innymi, jakby ich uczucia były czymś zupełnie nieważnym i nadprogramowym.

Wiedziałem, że tak będzie. Wiedziałem, że nie należało mu nawet odrobinę zaufać, bo prędzej czy później wykręci mi taki numer i to ja zostanę tym, który nie będzie w stanie się pozbierać. Ale chwileczkę. Nazywam się LEE TAEMIN i nikt nie będzie się mną bawić. Nie miałem zamiaru nabrać się na żadne teksty typu „Pogadajmy jak najlepsi przyjaciele. No dalej, możesz mi się wyżalić ze swoich zmartwień. O, współczujesz mi, zaraz to wykorzystam i rzucę się na ciebie, bo jesteś słaby i bezbronny. Och, masz jakieś problemy? Chcesz o tym porozmawiać? A tam, kij z tym, chodź, wsadzę ci język do gardła, zobaczysz, będzie fajnie.”

NIE, NIE BĘDZIE.

Może na razie mój pomysł z unikaniem go jak ognia wydawał się mało realistyczny, tym bardziej, że jak kompletny idiota dałem się wrobić w tą akcję z przebieraniem za dziewczynę (swoją drogą, ciekawe, czy to też była jego kolejna, zboczona perwersja), ale już planowałem sposób, w jaki się na nim zemszczę. Żeby sobie nie myślał, że może ze mnie żartować. Ugh, tak bardzo go nienawidzę, że z tej palącej rządzy zemsty za chwilę rozpłynie mi się cała tapeta na twarzy i Sulli będzie wściekła. Wolałem tego uniknąć. Zresztą, teraz miałem inne zmartwienia.

- Balony! – pisnęła moja siostra, chwiejąc się niebezpiecznie na swoich obcasach. Spojrzałem na nią krytycznie. Albo mi się wydawało, albo naprawdę JA lepiej od niej radziłem sobie w chodzeniu na szpilkach, co wcale nie było pocieszającą nowiną. – Uwieeelbiam balony! Są takie słodkie~! Nie uważasz, unni, że są urocze..?

Miałem wielką ochotę kopnąć ją w kostkę, ale zbyt trzęsły mi się nogi i mógłbym jeszcze spudłować.

- Nie nazywaj mnie „unni”. To czyni całą sytuację jeszcze bardziej żenującą.

Posłała mi tylko złośliwy uśmieszek.

- Mówiłaś coś, unni?! Przez tą muzykę zupełnie nic nie słyszę!

Zagryzłem dolną wargę, starając się nie rozmazać błyszczyku, czy jak tam nazywało się to badziewie, które Sulli nałożyła mi na usta. Rozejrzałem się ostrożnie po ciemnej sali gimnastycznej, mając nadzieję, że sztuczne włosy skutecznie zasłaniają większą część mojej twarzy. Nie wiedziałem, co mnie podkusiło, żeby przyjść na tą imprezę, w dodatku w takim stroju. Być może to ten obiecany przez Kibuma awans, albo pragnienie udowodnienia Choiemu, że nie jestem ostatnim tchórzem i mimo, że zdecydowanie bardziej pasowało mi chowanie się przed nim w swoim łóżku do końca świata, to bądź co bądź mam jaja, bo jestem chłopakiem i nie robię tego dla niego, tylko dla siebie i swojej premii. Koniec kropka.

- Widzisz gdzieś Amber..? – jęczała mi do ucha Sulli, która uczepiła się kurczowo mojego ramienia. – Mówiła, że pójdzie zrobić sobie ze mną zdjęcie pod tą uroczą, oszronioną altanką w kształcie serca…

- Taemin! Jednak jesteś! Dzięki Bogu, już mieliśmy wkroczyć w Plan B i przebrać mnie za sexy cheerleaderkę! – Ledwo powstrzymałem wrzask, kiedy Jonghyun złapał mnie w pasie i okręcił w powietrzu, ściągając tym samym uwagę najbliżej stojących. Dino bynajmniej się tym nie przejął, nadal cieszył mordę jak po marihuanie, którą prawdopodobnie naprawdę zaczął ostatnio jarać. – Ale wiesz co, Taemin-ah, Key mi powiedział, że musiałbym do tego ogolić nogi, a to byłoby dosyć…

- TAEYEON! – wszedł mu w słowo Kibum, rozdzielając nas niemal brutalnie. Uśmiechnął się, usatysfakcjonowany, na co nie wytrzymałem i pokazałem mu język. – Hej! Słodkie noony raczej tak się nie zachowują w stosunku do swojego oppy. Ale cieszę się, że jednak przyszedłeś.

- Ledwo dał się wyciągnąć – mruknęła Sulli, wykrzywiając usta w podkówkę. – Gdzie jest Amber? Chcę moje zdjęcie pod altanką i buziaka.

- Pomaga Onew i Darze nalewać poncz i uzupełniać przekąski. Możesz iść jej pomóc – rzucił Key, na co ona pisnęła radośnie i już jej nie było. Teraz poczułem się jeszcze bardziej niekomfortowo, o ile to w ogóle było możliwe.

- No i co teraz? Mam udawać, że świetnie się bawię w tym tłumie spoconych nastolatków bez większych ambicji niż schlanie się w sztok?

- Teoretycznie tak – odparł Jonghyun, nie przestając się szczerzyć. – Ale nie musisz być taki… taka spięta. Bezalkoholowy poncz tajnej receptury wujka Onew jest już mniej bezalkoholowy. Sam o to zadbałem, więc może byśmy teraz wrzucili na luz i rozkoszowali się moją przebiegłością, zamiast…

- Minho za chwilę powinien przyjść – przerwał mu po raz kolejny Kibum. – Ze swoim ojcem, bo to on jest tutaj kierownikiem imprezy. Musisz iść się z nim przywitać i błagam cię, nie palnij jakiejś głupoty. Przy jego mamie naprawdę świetnie ci szło. Postaraj się. Dla Minho.

Popatrzyłem na niego ostrzegawczo i zniżyłem głos do szeptu, korzystając z tego, że Jonghyun został w tyle, żeby wyplątać się z serpentyn.

- Daję słowo, że jeśli komuś o tym powiesz, to cię zamorduję.

- Ale o czym? – Zrobił niewinną minę. – Aaa… O tym, jak radośnie wymienialiście się śliną wczoraj w…

- TAK, o tym. A teraz się przymknij. Nie wypaplałeś tego nikomu, prawda?

- Nie, zwykle nie mieszam się w sprawy, które mnie nie dotyczą. Taka tam złota zasada każdej divy. – Machnął lekceważąco ręką, przyglądając się, jak Dino klnie na wszystkie poplątane serpentyny świata. – Nie mam pojęcia, co jest między tobą a Minho. Szczerze mówiąc, nawet nie chcę wiedzieć, ale jedno musimy sobie wyjaśnić…

- Błagam, jak teraz uderzysz w ton „Jeśli go skrzywdzisz, będziesz miał ze mną do czynienia” to stanowczo odradzam, bo chyba szlag mnie trafi – ostrzegłem go, czując, jak krew zaczyna się we mnie gotować. Key uśmiechnął się krzywo, poprawiając jedwabną muszkę, która lekko mu się przekrzywiła.

- Nie ująłbym tego w ten sposób, bo wiem, że sobie poradzicie, ale na twoim miejscu byłbym ostrożniejszy w doszukiwaniu się w tym wszystkim drugiego, trzeciego i dziesiątego dna, co tak uwielbiasz robić.

Zmarszczyłem brwi.

- Nic o mnie nie wiesz.

- Znam cię już trochę, zresztą za bardzo mi przypominasz mnie samego, więc mniej więcej orientuję się, co się tutaj dzieje. – Poklepał mnie po głowie, na co odskoczyłem od niego jak oparzony.

- NIC nie wiesz – wysyczałem przez zęby. – Wkurza mnie, że ciągle jesteś taki pewny siebie, ale to nieprawda. Ty też nosisz maskę! Te twoje ciągłe zmiany stylów, nastrojów… Nie wiesz, czego chcesz ani kim jesteś, a ośmielasz się mówić to innym.

Z satysfakcją obserwowałem, jak zmienia się jego wyraz twarzy. Już miałem coś dodać, żeby dobić go kompletnie i tym samym dać upust swoim emocjom, ale w tym momencie Jonghyun uwolnił się z diabelskich sideł serpentyn i zarzucił nam ręce na ramiona.

- No to jak, idziemy schlać się w sztok, czy nadal będziemy tu stać i udawać, że G-Dragon jest najlepszym DJ’em świata, nawet jeśli to, co on puszcza, jest do dupy?

- Idź sam – syknął Kibum, wywijając się pod jego ręką. – Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza. Głowa mnie boli.

- No weeeź, jeszcze nawet nie potańczyliśmy! – Jonghyun wyglądał na zawiedzionego. – Sam mówiłeś, że chcesz tańczyć..!

Ze sfrustrowanym jękiem zasłoniłem uszy, które zaczynały mnie już boleć od dudniącej muzyki, chociaż przebywałem tu dopiero od pięciu minut. Korzystając z nieuwagi JongKeya, zanurkowałem w tłum tańczących, lub jakkolwiek inaczej można było nazwać to, co wyprawiali ludzie na sali. Wielka kula dyskotekowa rzucała kolorowe światełka na ściany, ale poza tym było ciemno, więc zaryzykowałem i wyprostowałem się, mając nadzieję, że nikt mnie nie rozpozna.

Co teraz? Miałem szukać faceta, od którego samego widoku robiło mi się niedobrze? Chyba tak nisko jeszcze nie upadłem. Zacząłem przeciskać się między ludźmi i próbowałem dostrzec Onew lub Sandarę, jedyne osoby, które byłem w stanie znieść, głównie dlatego, że nie naraziły mi się jeszcze za bardzo. Poza tym wypadałoby mi chyba przeprosić Jinki hyunga za to, że go wczoraj stratowałem, wybiegając na oślep z kawiarni. Nie moja wina, że plątał się pod nogami.

- Taemin..? Taemin oppa… To ty?

Zmroziło mi krew w żyłach na dźwięk cieniutkiego, znajomego głosu tuż za mną, który zdecydowanie nie należał ani do Dary, ani do Onew, ani nawet do Minho. Przez chwilę wahałem się, czy lepiej odwrócić się, czy zacząć uciekać, sprawiając wrażenie, że ja to wcale nie ja, ale było za późno. Wielkie, niewinne i pełne bezgranicznego szoku oczy IU taksowały mnie skonfundowanym spojrzeniem.

- Ty… Ty wyglądasz jak dziewczyna, oppa.

Poczułem, że oblewam się krwistym rumieńcem.

- Uch… Nie, to nie… Proszę cię, IU, nie tak głośno.

- Kto… Dlaczego ty… Czy to… - Plątała się, robiąc krok do tyłu i omal nie wpadając na szklanego łabędzia, który pełnił funkcję dekoracji. Przełknąłem ślinę, rozglądając się, czy nikt nie słucha, po czym złapałem ją za nadgarstek i pociągnąłem w stronę toalet. Tam dudnienie muzyki aż tak nie docierało. Była zbyt zszokowana, żeby się opierać, więc wcisnąłem ją w kąt i sam schowałem się w cieniu, mając nadzieję, że nikomu nie zachce się do kibla w ciągu najbliższych pięciu minut.

- Posłuchaj, wiem, co myślisz, ale to nie tak – zacząłem tłumaczyć, nie mogąc znieść widoku jej wystraszonej miny, pełnej czegoś na kształt obrzydzenia. – Ktoś mnie do tego zmusił. Nie mogę ci powiedzieć kto i najlepiej by było gdybyś zapomniała, że w ogóle widziałaś mnie w tym stroju, albo…

- Choi Minho? – Teraz jej oczy zrobiły się jeszcze większe i błysnęło w nich coś niebezpiecznego. Odsunąłem się, zbity z tropu, bo złość nie była reakcją, której kiedykolwiek bym się po niej spodziewał. – Minho oppa, prawda? On cię do tego zmusił? To okrutne, Taemin-sshi! Okrutne i takie nienaturalne!

Oblałem się zimnym potem, odgarniając z twarzy sztuczne włosy, które zaczynały mnie irytować bardziej, niż moje własne.

- Nie, to nie jego wina. On nie ma z tym nic wspólnego. – Nie miałem pojęcia, co mi nagle odbiło, żeby bronić tego kretyna. Powinienem raczej wyżalić się IU z mojej nienawiści do żabola i pozwolić jej obrażać go do woli, ale nie potrafiłem. Z jakiegoś powodu nie podobał mi się fakt, że mogłaby myśleć o nim źle. Tylko ja miałem prawo na niego narzekać. – Po prostu zapomnij o tym, okay? Idź potańczyć, albo coś… Udawajmy, że nigdy się tu nie spotkaliśmy.

Nie wyglądała, jakby miała zamiar przystać na moją propozycję. Pobladła i wolno pokręciła głową.

- Oppa, ten Minho to jakiś bardzo chory człowiek, skoro kazał ci się ubrać jak dziewczyna. Powinieneś szybko zerwać z nim kontakty, a jeśli wciąż by cię prześladował, lepiej natychmiast zgłoś to na policję.

Potarłem nerwowo czoło, bo głowa zaczynała mi pękać od natłoku emocji, zbyt głośnej muzyki i całej reszty. Przysunąłem twarz do jej twarzy, żeby upewnić się, że dobrze mnie zrozumie.

- Nie masz się o co martwić, IU. Znam Minho i owszem, jest trochę psychiczny, ale do niczego mnie nie zmusza. Myślisz, że bym mu na to pozwolił? Nie daję sobą pomiatać.

Nagle dotarło do mnie, że to prawda. Zachwiałem się z wrażenia na tych przeklętych szpilkach, kiedy uświadomiłem sobie, że skoro Minho do niczego mnie nie zmuszał, to ten cały pseudo pocałunek wczoraj nie mógł wyjść jedynie z jego inicjatywy. Nie rządził mną, więc co to miało znaczyć..? Jakaś porąbana część mnie chciała się z nim całować? Przypomniałem sobie, jak przycisnął moje plecy do zimnej ściany, dotykał mnie i błądził językiem po wnętrzu moich ust, sprawiając, ze widziałem gwiazdy i miałem wrażenie, że się zapadam. Co to miało znaczyć? Może Sulli miała rację i rzeczywiście byłem psychiczny? Może odziedziczyłem to po tacie? Może dostawanie świra było genetyczne i może…

To, co poczułem chwilę później, zdecydowanie nie spowodowało uczucia miękkiego spadania ani tym bardziej buzujących w głowie gwiazdek, chociaż równie mocno mną wstrząsnęło.

IU zarzuciła mi ręce na szyję i przyciągnęła do siebie, gryząc mnie w wargę i zmuszając do otwarcia ust. Byłem zbyt szokowany, żeby ją odepchnąć, czy zrobić cokolwiek innego. Całowanie IU było czymś zupełnie innym od całowania Minho. Jej oddech smakował miętową pastą do zębów, miała szorstki język i była tak niska, że musiała pociągnąć mnie za kark, żebym się pochylił. To było dziwne. Mogłem zarejestrować tyle rzeczy, podczas, gdy wczoraj zwyczajnie straciłem zdolność myślenia. Co się ze mną działo? Nie powinienem tego nawet porównywać.

- Ty, Sungmin, patrz, lesbijki! – dotarł do mnie czyjś pijacki chichot i to mnie otrzeźwiło. Odskoczyłem od IU, zasłaniając ręką usta, podczas gdy ona wbiła wzrok w ziemię i zaczęła cichutko pochlipywać. Obok nas zmaterializowało się nagle dwóch kolesi ze starszej klasy, oboje już nieźle wstawieni czymś zdecydowanie mocniejszym, niż poncz Onewa.

- Ale jaja, no ja nie mogę, Ryeowook, po prostu zaraz mi stanie! Lesby!

- MASZ Z TYM JAKIŚ PROBLEM, NIETOLERANCYJNA ŚWINIO?! – Podskoczyłem na dźwięk głosu Amber, która właśnie wychodziła z łazienki, wyglądając jak rozwścieczony byk na rodeo, rozdrażniony kolorem czerwonym. Długa, różowa sukienka i makijaż zdecydowanie nie pasowały do jej codziennego, amberowego stylu niechlujnej chłopczycy, ale zadziwiająco dobrze w tym wyglądała. Sungmin i Ryeowook popatrzyli po sobie niepewnie, wymamrotali coś niezrozumiałego, po czym rzucili się w stronę sali gimnastycznej.

Amber zmierzyła mnie uważnym spojrzeniem, a potem przeniosła wzrok na IU i z powrotem na mnie. Miałem ochotę zapaść się pod ziemię pod wpływem jej niedowierzającej miny.

- Wy… Zresztą nieważne. Taeyeon, Minho cię szukał, pożegnaj się z koleżanką i idziemy do niego.

Wzięła mnie za rękę, jakbym był zagubionym dzieckiem i zaczęła ciągnąć za sobą. Rzuciłem IU ostatnie spojrzenie, chcąc coś jeszcze powiedzieć, ale nie wydałem z siebie żadnego dźwięku. Wyglądała tak bezbronnie, stojąc w tym kącie, zarumieniona ze wstydu i z oczami pełnymi łez.

Dlaczego to wszystko musiało być takie skomplikowane?

Na szczęście Amber nie zadawała żadnych pytań, bo byłem zbyt wykończony, żeby na nie odpowiadać. Żałowałem, że nie zostałem w domu, rozmawiając z tatą o bezsensownych rzeczach, zamiast teraz radzić sobie z nowymi problemami. Minho miał rację, przyciągałem kłopoty jak magnez.

- Tusz ci się rozmazał – zauważyła z troską Amber, kiedy przedzieraliśmy się przez tłum pijanych ludzi. Zrobiła taki ruch, jakby chciała zetrzeć mi ciemną smugę z policzka, ale zawahała się i cofnęła dłoń. Czasami naprawdę miałem wrażenie, że rozumie mnie najlepiej ze wszystkich.

~*~

Nie znaleźliśmy Bambiego, mimo, że obeszliśmy całą salę dwa razy. Jonghyun i Key gdzieś zniknęli, a Dara, Onew i Sulli powiedzieli nam, że jego ojciec kręcił się w tłumie i witał wszystkich nauczycieli. Samego żabola żadne z nich nie widziało. Przyszło mi do głowy, że pewnie już dawno sobie poszedł, olewając tą głupią imprezę, swojego tatuśka i całą resztę. Nie dziwiłem mu się, ale mógł przynamniej dać jakoś znać, że chrzanimy plan Kibuma i nie ma już potrzeby angażować w to mnie oraz Taeyeon. Bolała mnie głowa i było mi niedobrze, chociaż nic jeszcze nie wypiłem. Za dużo rzeczy miałem do przemyślenia, a tata wciąż siedział w domu zupełnie sam, nie licząc psa. Mimo zapewnień Sulli, że Satan dobrze się nim zaopiekuje, miałem co do tego poważne wątpliwości. Ruszyłem w kierunku wyjścia, ignorując Amber, która krzyczała coś za mną i próbowała chwycić mnie za ramię, ale jakaś tańcząca para skutecznie jej to uniemożliwiła, wpychając się pomiędzy nas. Byłem wolny.

Kiedy w końcu znalazłem się na zewnątrz, wciągnąłem do płuc chłodne powietrze i usiadłem na oblodzonej fontannie. Miałem ochotę wetrzeć sobie śnieg w twarz, żeby przestała palić mnie żywym ogniem.

- Taemin-ah.

Zamknąłem oczy, modląc się, żeby to była tylko halucynacja spowodowana zmęczeniem, ale niestety to naprawdę Minho stał przede mną ze zmartwionym wyrazem twarzy, rozczochranymi włosami i rozwiązanym krawatem. Zacisnąłem zęby, mierząc go nienawistnym spojrzeniem, bo ostatnie, na co miałem ochotę, to konfrontacja z nim, kiedy czuję się i wyglądam jak ostatnie gówno. W milczeniu patrzyłem, jak zdejmuje marynarkę i zarzuca mi ją na ramiona. Gentleman się znalazł. Usiadł niepewnie kawałek dalej i spojrzał na mnie poważnie.

- Musimy porozmawiać.

Wypuściłem wstrzymywany oddech, który szybko zamienił się w zamarznięty obłok pary.

- Nie chcę z tobą rozmawiać. Rozmowy z tobą zawsze kończą się dla mnie upadkiem moralnym, zresztą nie tylko moralnym.

- Chciałem cię przeprosić – mruknął cicho, przenosząc wzrok na swoje buty. – Nie. Chciałem błagać cię o wybaczenie. Nic nie poszło zgodnie z planem. Wszystko się posypało i to moja wina. Wybacz mi, błagam. Mogę nawet klęknąć, jeśli chcesz.

- O Boże, nie przeginaj.

- Wiem, że prawdopodobnie zepsułem naszą przyjaźń. Być może zaprzepaściłem ostatnią szansę na utrzymanie dobrych stosunków z tobą. Przepraszam za ten pocałunek. I przepraszam też za to, że wcale tego nie żałuję.

Mój wzrok był prawdopodobnie bardziej lodowaty, niż śnieg, na którym siedzieliśmy, bo Bambi zadrżał lekko, kiedy na mnie spojrzał. Założyłem ręce na piersi, nienawidząc się za to, że jestem tak spokojny, chociaż od środka rozsadzała mnie dzika wściekłość. Nie byłem w stanie nawet powiedzieć mu, co o nim myślę i jak bardzo go nie cierpię. Miałem wrażenie, że on też jest lekko zaniepokojony moim zachowaniem. Żadnych wybuchów złości. Żadnego ciskania ciężkimi przedmiotami. Żadnych chamskich przytyków. Tylko spokój, cisza i przeszywający chłód zimowego powietrza.

- Przykro mi, że tak się czujesz – odezwałem się w końcu zachrypniętym głosem. – Nie wiem, dlaczego mnie pocałowałeś, nie wiem, czy to był jakiegoś rodzaju eksperyment, czy po prostu chciałeś sprawdzić, jak dużo wytrzymam. Przyjaciele się raczej ze sobą nie całują, no chyba, że ty i twój kumpel Donghae wyznajecie jakąś inną zasadę.

Minho ukrył twarz w dłoniach i westchnął ciężko.

- Nie chciałem tego. To znaczy, chciałem, ale nie w ten sposób. Ja też jestem zdezorientowany, wierz mi. Nigdy nie czułem czegoś takiego do chłopaka.

- Czegoś takiego – powtórzyłem głucho. – Powiedz, że żartujesz.

- Mówię poważnie. Jesteśmy przyjaciółmi, a przynamniej byliśmy. Byliśmy?

- Byliśmy. Chyba. Dopóki nie zorientowałem się, że mam w ustach twoje organy. – Zamilkłem na moment, analizując to zdanie. – Język. Mam na myśli język.

Zaśmiał się nerwowo, ale nie było w tym cienia jego zwykłego optymizmu.

- A teraz co?

- Teraz mam dziewczynę. – Czułem się, jakby ktoś inny wypowiadał to zdanie moim głosem. Pomyślałem o IU i jej słodkiej buzi, niewinnych oczach i miękkich wargach, i o tym, jak smutno wyglądała, stojąc sama w kącie za drzwiami do łazienki po tym, jak mnie pocałowała. Czułem coś do niej w ogóle? Chyba nie, ale właśnie o to chodziło. IU była bezpieczną opcją. Nie irytowała mnie. Sprawiała, że czułem się normalnie i nie próbowała wyciągać ze mnie nieodpowiednich wspomnień ani myśli. Nie miałem przy niej okropnego wrażenia, że się roztapiam.

Minho patrzył na mnie w niemym szoku, pobladły i nieszczęśliwy. Zachciało mi się ryczeć, ale zacisnąłem zęby i postanowiłem, że nie rozkleję się jak jakiś bachor w depresji.

- Dziewczynę – powtórzył cicho. – IU?

- Owszem. Bo lubię dziewczyny. I lubię IU. Wybacz, hyung.

Zagryzłem wargę aż do krwi, próbując zignorować walące serce. Upłynęła kolejna, bardzo długa sekunda.

- Mogę cię przytulić? Ostatni raz? – zapytał drżącym głosem.

Zawahałem się przez moment, myśląc nad jakimś złośliwym komentarzem, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Powoli przysunąłem się do niego i niezdarnie objąłem go za szyję, wciągając zapach kawy z cynamonem. Niewiarygodne, jak wszystko się pozmieniało w ciągu pół roku. Czasami naprawdę żałowałem, że tamtego poranka spojrzałem w górę i dostrzegłem postać na dachu.

- Co tu się wyrabia?! Mój syn nie będzie migdalić się z pierwszą lepszą lafiryndą w miejscu publicznym!

Czyjaś silna ręka gwałtownie pociągnęła mnie za włosy, przez co omal nie spadłem z zamarzniętej fontanny. Krzyknąłem cicho i odwróciłem się z zamiarem obrzucenia intruza lodowatym spojrzeniem, ale zamarłem na widok miny Minho, który wyglądał, jakby zobaczył ducha. Powoli uniosłem głowę i napotkałem bardzo zdezorientowany wzrok pana Choi seniora, który trzymał w dłoni moją kasztanową perukę.

Nigdy nie mów „mogło być gorzej”.

~*~

DODATEK SPECJALNY – JONGKEY

- No chooodź, zobaczysz, będzie fajnie, musimy do tego zatańczyć, to moja ulubiona piosenka!

- Jonghyun, ostatnie dziesięć piosenek też było twoimi ulubionymi, a nie znałeś tytułu żadnej z nich. Pogadamy, jak wytrzeźwiejesz.

Westchnąłem ciężko, zastanawiając się, za jakie grzechy właśnie mnie zawsze to spotyka. Skumulowałem w sobie całą negatywną energię i cisnąłem nią w Jonghyuna, ale był zbyt pijany, żeby się chociażby wzdrygnąć. Zaczynałem żałować, że przefarbowałem włosy. Mój stary imidż księcia mroku robił zdecydowanie większe wrażenie i skuteczniej odstraszał namolnych ludzi. Co mnie podkusiło, żeby zmieniać styl? A tak, Kim Jonghyun i jego niewinny tekst, że zawsze wolał blondynki. Na samą myśl o tym miałem wielką ochotę utopić się w wazie z ponczem.

- Ale Bummie, ja jestem całkiem – hik – trzeeeźwyyy! Zobacz, zaraz ci to udowo… uwodo… undo… pokażę!

Znalazł sobie kawałek wolnego miejsca między kołyszącymi się w rytm muzyki parami, po czym stanął na jednej nodze, rozkładając ręce na obie strony. Zachwiał się niebezpiecznie, a wraz z nim kieliszek z szampanem, który wciąż kurczowo trzymał w ręce. Próbowałem mu go już parę razy dyskretnie odebrać, ale skończyło się na tym, że przytulił go do piersi, przy okazji wylewając połowę zawartości na swoją koszulę i przemawiał do niego cienkim głosem, twierdząc, że to jego dziecko. Kieliszek z szampanem. Gdzie ja żyję.

- Rzeczywiście jesteś super trzeźwy – przyznałem beznamiętnie, bo jak to mówią, lekarz kazał przytakiwać. – Co nie zmienia faktu, że nie zatańczę z tobą do tego szitu, który tutaj puszczają, a poza tym, to by dziwnie wyglądało, facet tańczący z facetem.

- Ale… ale… ale… Ja nie jestem facetem! Jestem szekszi czirle… czireli… czire… No tą taką, co skacze z tamponami!

- Pomponami! – Boże, trzymaj mnie, bo nieodwracalnie stracę wiarę w ludzkość. Niewiele mi brakuje. Dobrze przynamniej, że nie chodziłem tutaj do szkoły, bo najbliżej stojący ludzie już się dziwnie na nas patrzyli.

- Kibum, zabierz stąd Jonghyuna – powiedział błagalnie Onew, gapiąc się w wazę z ponczem, który był odpowiedzialny nalewać. – Chyba troszkę przesadziłem z aromatem wiśniowym.

- Jasne, a szampan Piccolo zalatuje wódką, bo bąbelki wyparowały – syknęła z irytacją Sandara, niemal agresywnie rzucając nową porcję ciasteczek na tackę. Jinki hyung popatrzył na nią z miną zbitego psa.

- Dlaczego jesteś dzisiaj taka zła? Zrobiłem coś nie tak..?

- Owszem!

Przewróciłem oczami, łapiąc za kołnierz Jonghyuna, który od paru sekund kręcił się w kółko i próbował utrzymać balon na nosie, chichotając przy tym jak idiota. Czasami naprawdę zastanawiałem się, co ja w nim widzę. To nie tak, że leciałem na każdego ładnego chłopaka, bez względu na to, czy jego mózg był wielkości orzeszka arachidowego, czy nie. Zwykle trzymałem ludzi na dystans i to mnie łączyło z Taeminem, ale kiedy już komuś zaufałem, to nie miałem zamiaru się tego wypierać, jak pewien wkurzający smarkacz, którego wszyscy znamy. Co do Jonghyuna, to budził we mnie uczucie rozczulenia i za każdym razem, kiedy go widziałem, miałem ochotę złapać go w ramiona i nigdy nie wypuścić. Był jak zagubiony szczeniak, nieco nieporadny, ale przy tym niegłupi. Ta cała historia z jego rodziną naprawdę mną wstrząsnęła, a niewiele było rzeczy, które tak mnie poruszały. Współczułem mu i cieszyłem się, kiedy Onew hyung zaproponował mu mieszkanie u nas, nie tylko dlatego, że nie miał dachu nad głową, ale też z całkiem prostego powodu – chciałem częściej być przy nim.

- Ooo, Bummie, śnieg padaaa! – zawołał z entuzjazmem, jak tylko wyszliśmy na taras. Było zimno jak cholera i w przeciwieństwie do niego nie widziałem powodu do ekscytowania się spadającą z nieba, zamrożoną wodą, która tylko burzyła mi fryzurę. Postanowiłem jednak nie psuć mu radochy, kiedy zaczął biegać z otwartą buzią i łapać zimne płatki na język. Co za dzieciak.

- Wiesz, że w ten sposób zachorujesz na zapalenie płuc i umrzesz..?

Zatrzymał się i zmarszczył brwi, próbując skupić na mnie wzrok, a potem uśmiechnął się szeroko.

- UMRZYJMY RAZEM!

- Cooo…

Zanim zdążyłem zareagować, zostałem brutalnie wrzucony w zaspę śnieżną tuż pod migotającą altanką w kształcie serca, gdzie zakochane pary robiły sobie zdjęcia przed balem. Niestety nie było nic romantycznego w pluciu śniegiem, co zaraz uczyniłem, wycierając mokrą twarz.

- Pogięło cię?! Zużyłem cały lakier, żeby utrzymać tą fryzurę w nienaruszonym stanie przez cały wieczór, że już o kremie nawilżającym i kredce do oczu nie wspomnę! Własnoręcznie zaniesiesz mój garnitur do pralni!

Jonghyun nie przejął się zbytnio tą groźbą, bo najwyraźniej nadal był zbyt pijany, żeby zrozumieć powagę sytuacji. Westchnął tylko błogo i przyturlał się do mnie, kładąc głowę na mojej piersi, tym samym uniemożliwiając mi jakikolwiek ruch. Zamarłem. Pijany czy nie, było w tej sytuacji coś niekomfortowo intymnego. Postawione na żelu, dwukolorowe włosy Dino łaskotały mnie w policzek, a jego ciało było tak rozgrzane, że czułem się, jakby leżał na mnie ogromny termofor. Nawet śnieg wydał się nagle mniej lodowaty niż minutę temu.

- Mówiłem, że będzie zabawnie – wymamrotał Jonghyun ledwo słyszalnie. – Szkoda tylko, że ze mną nie zatańczyłeś. Może gdyby GD nie zaczął puszczać Biebera, to dałbyś się namówić.

Skrzywiłem się lekko, wbijając wzrok w rozgwieżdżone niebo nad nami.

- Nie sądzę.

Właśnie, że tak. Bardzo chciałem z nim zatańczyć, to było moje marzenie, nieważne, do jakiej muzyki, od biedy mógłby być nawet Gangnam Style. Albo nie, to byłoby nieco dziwne. Ale prawda była taka, że zawsze marzyłem o wolnym tańcu z chłopakiem, który sprawiał, że czułem się w stu procentach sobą, nie musiałem chować się za jakąś maską…

- Czy ja chowam się za maską? – wypaliłem, zanim zdążyłem ugryźć się w język. – Taemin mówi, że nie wiem, czego chcę i dlatego cały czas się zmieniam. Myślisz, że coś w tym jest?

- Taemin to popieprzony dzieciak, ale go lubię. – Jonghyun ziewnął, chowając twarz w mojej koszuli. Miałem nadzieję, że nie słyszy, jak szybko bije mi serce. – Ale czasami koleś ma rację.

Natychmiast się spiąłem.

- Więc to prawda? Jestem encyklopedycznym przykładem niezdecydowanego nastolatka z problemami? Świetnie. Chyba zamknę się w sobie.

- Nieee, Bummieee, nie o to mi chodziło! Mam na myśli, że nie powinieneś przejmować się Taeminem ani nikim innym, bo jesteś wspaniały taki, jaki jesteś. A jeśli jeszcze nie wiesz, kim jesteś, to nic nie szkodzi. Możesz się powoli dowiadywać, a my ci pomożemy. Możesz zawsze na mnie polegać.

Zamrugałem parę razy, czując, że moje oczy robią się podejrzanie wilgotne. Jonghyun podparł się niezdarnie na łokciu i spojrzał na mnie z góry z błąkającym się na ustach, czułym uśmiechem. Kilka kropel roztopionego śniegu z jego włosów skapnęło na moją twarz i mogłem się założyć, że natychmiast wyparowały, bo moje policzki były rozpalone jak kuchenna blacha. Odchrząknąłem nerwowo, próbując się szybko pozbierać.

- Wow. To naprawdę… Naprawdę filozoficzna myśl, Jjongie. Jestem z ciebie dumny. Nie spodziewałem się takiej wyczerpującej odpowiedzi, um… Dziękuję.

Rozpromienił się, kiedy wyciągnąłem rękę, żeby strzepnąć mu z głowy biały puch.

- Dostanę buziaka w nagrodę?! Jjongie chce buziaka w nagrodę!

- Uh… Pogadamy, jak wytrzeźwiejesz.

___________________________

Z dedykacją dla Kei-chan. Głowa do góry. Mam nadzieję, że szybko wszystko sobie uporządkujesz, przemyślisz i powrócisz z nowymi, genialnymi pomysłami. Będę czekać i na pewno nie tylko ja. Jesteś moją inspiracją, nie wyobrażam sobie k-popowego świata bez Twoich opowiadań. Hwaiting!~ :3

A tak na marginesie, to jest najdłuższy rozdział na tym blogu. Umiarem o.o Osobiście jestem fanką fragmentu z JongKey (tak myślałam, że ten paring zdobędzie najwięcej głosów, nieważne jak bardzo miałam ochotę na Sulber ^^). Miło było napisać coś, co dla odmiany nie zawiera poplątanych filozofii Taemina.

Ach i taka mała zapowiedź. Planuję opowiadanie. Nowe. O EXO. Czekam na aplauz albo deszcz pomidorów.

Ferie się kończą. Z krótkie, za krótkie TT.TT