10.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Szlag by to, cholera jasna!

Trzy siedzące przy najbliższym stoliku dziewczyny wzdrygnęły się, wyraźnie zdegustowane moim szerokim zasobem słów i rzuciły mi karcące spojrzenia. Pewnie przerwałem im wielce interesującą konwersację na temat najnowszego koloru lakieru do paznokci i powinno się mnie za to spalić na stosie. Prychnąłem, zirytowany, nie spuszczając wzroku z niewielkiego przedmiotu z korbką, której za nic w świecie nie dało się przekręcić. Nieważne, jak bardzo się starałem, przeklęte ustrojstwo ani drgnęło. Stałem chwilę w bezruchu, próbując je zahipnotyzować i sprowokować do działania samym spojrzeniem, ale niestety nie posiadałem paranormalnych zdolności Kibuma. Nawet głupi młynek do kawy się mnie nie bał i kpił sobie ze mnie w żywe oczy. To się nazywa złośliwość rzeczy martwych. Zagryzłem zęby, zdmuchując z twarzy wchodzące mi do oczu włosy i pociągnąłem jeszcze raz, z całej siły. Tym razem coś w środku kliknęło, rozległ się zgrzyt i dolna cześć młynka odpadła, a wraz z nią posypały się na podłogę drobne ziarenka.

- Kurwa.

Trzy dziewczyny zaczęły szeptać coś między sobą i chichotać, co jakiś czas spoglądając w moją stronę, a ja poczułem, że oblewam się gwałtownym rumieńcem. Odgarnąłem z furią spocone kosmyki i zanurkowałem pod barek, szukając zepsutej części młynka na oślep, bo oczy zaszły mi łzami z wściekłości i bezradności. Taemin, ty nie ryczysz z byle pierdoły, jesteś facetem, a nie jakąś tam życiową kaleką. To, że nie umiesz nawet zrobić kawy i nie nadajesz się na baristę nie znaczy jeszcze, że musisz wpadać w depresję z tego powodu. I przestań rozmawiać ze sobą w swojej głowie, bo to trochę nienormalne, bez urazy.

- Co ty znowu narobiłeś?!

Przełknąłem ślinę, nie odrywając oczu od rozsypanych na podłodze ziarenek. W zasięgu mojego wzroku znalazły się świeżo wypastowane, eleganckie, czarne buty, z których jeden przytupywał nerwowo. Buty były tak samo przerażające, jak ich właściciel, z którym wciąż odmawiałem nawiązania kontaktu wzrokowego, przekonany, że to może być ostatnia rzecz, jaką zobaczę w swoim życiu.

- Czy ty naprawdę nie możesz wziąć się w garść?! Przynajmniej raz oszczędź nam problemów i chociaż spróbuj zrobić coś dobrze, zamiast nieudolnie starać się wzbudzić w nas poczucie winy. Nikt cię tutaj nie trzyma siłą, Taemin, zawsze możesz rzucić tą robotę, skoro tak bardzo nienawidzisz tego miejsca!

Zacisnąłem usta, cierpliwie czekając, aż buty oddalą się wraz z właścicielem, ale wszystko wskazywało na to, że Key miał ochotę jeszcze trochę mnie podręczyć. Zawsze był wredny i złośliwy, ale od naszej nieprzyjemnej wymiany zdań na balu zachowywał się wręcz nie do zniesienia. Tylko w stosunku do mnie, oczywiście. Kiedy przychodziło co do Jonghyuna, stawał się tak słodki i miły, że aż niedobrze mi się robiło na widok jego oczu w kształcie mangowych serduszek. Dino nie był lepszy. Zamienił się w głupkowatego tyranozaura na diecie i brakowało mu tylko ogona, którym mógłby radośnie wymachiwać, bo najwyraźniej bycie uwiązanym na smyczy pieskiem preriowym Kibuma było spełnieniem jego marzeń. Przy nim nawet Satan sprawiał wrażenie rozgarniętego.

Od nieszczęsnego Winter Party wszystko się zmieniło i to bynajmniej nie na lepsze. W kawiarni panowała dziwna atmosfera, mam na myśli dziwniejsza, niż kiedykolwiek wcześniej. Teraz było cicho i ponuro, pomijając szczebioczących po kątach, wspomnianych wcześniej Keya i Jonghyuna, którzy nieco ratowali sytuację. Dara większość czasu spędzała w kuchni i rzadko się odzywała, chociaż nikt nie miał pojęcia, co tak na nią wpłynęło. Onew hyung chodził bardzo przybity z tego powodu, raz nawet słyszałem, jak mruczał pod nosem wyjątkowo depresyjne „Ona już mnie nie kocha” i „To wszystko moja wina”, co byłoby nawet zabawne, gdyby nie fakt, że rzeczywiście coś się popsuło w ich idealnym związku rodem z dramy dla nastolatek. Co do Amber, nie było nawet szans, żeby się z nią porządnie pokłócić i rozładować trochę emocje, bo kiedy tylko rzucałem w jej stronę jakąś zaczepkę, patrzyła na mnie ze współczuciem i nic nie mówiła, ukradkiem pisząc esemesy do mojej siostry. Wiedziałem, że o mnie rozmawiały, ale nie miałem pojęcia, o co im chodziło i czego mi współczuły, a to doprowadzało mnie do szału. Nienawidziłem współczucia i nie było mi ono potrzebne.

Co do Minho… Minho nie było. Nie przychodził do kawiarni, w szkole też go nie widziałem, nie, żebym się za nim rozglądał. Już od tygodnia nie dawał znaku życia, przynajmniej nie mnie, bo Kibum czasami rozmawiał z nim przez telefon. Dowiedziałem się tyle, że jest teraz czymś strasznie zajęty i nie wiadomo kiedy wróci do pracy, więc dopóki to nie nastąpi, ja miałem przejąć jego obowiązki. Czyli wracamy do punktu wyjścia, rozsypanej kawy i zepsutego młynka, a co za tym idzie do konkluzji, iż kompletnie nie nadawałem się na baristę.

Poczułem, jak po twarzy spływa mi coś mokrego i miałem nadzieję, że to tylko niewinna strużka potu a nie, na przykład, jakaś cholerna i niechciana łza. Starłem ją gwałtownie rękawem koszuli i pociągnąłem nosem, bo roznoszący się w powietrzy zapach kawy stał się jakimś cudem nawet intensywniejszy. Kibum wciąż stał nade mną, jakby wahając się, czy lepiej jeszcze na mnie pokrzyczeć, czy może od razu powinien wykopać mnie za drzwi, ale nie zrobił żadnej z tych rzeczy i nieoczekiwanie uklęknął, zniżając się do mojego poziomu.

- Hej… Wszystko w porządku? – zapytał niepewnie.

O, tak, jasne. Pewnie, wszystko gra i śpiewa, to tylko ja jak zwykle mam doła, nie ma się czym przejmować. Gdybym zaczął nagle emanować radością i tryskać endorfinami we wszystkie strony świata, można by się dopiero zastanawiać, czy wszystko ze mną w porządku, ale przecież nic takiego się nie działo, byłem po prostu sobą.

- Płaczesz?! – Kibum wyglądał na zbitego z tropu. Cała złość nagle z niego wyparowała i zastąpiło ją poczucie winy oraz współczucie. Stłumiłem przekleństwo.

- Nie, tylko oczy mi się pocą, bo smród twoich perfum drażni mi spojówki. Daj mi spokój.

Prychnął pod nosem, po czym wyciągnął zmiotkę spod lady i zaczął energicznie zgarniać na nią ziarenka.

- Nie ma co płakać nad rozsypaną kawą, czy jak to tam się mówi. Nie wiem za bardzo, jak można załamać się, będąc już złamanym, ale twój dół rozpaczy musi być już dosyć głęboki. Pomóż mi to posprzątać, bo Dara się wścieknie. Ostatnio wszyscy są jacyś dziwni, aż boję się oddychać w tej kawiarni.

Więc nie tylko ja to zauważyłem. Głupio było mi to przyznać, ale tęskniłem za szaloną atmosferą, do której już się przyzwyczaiłem. Brakowało mi nawet suchych żartów Onew, które nikogo nie śmieszyły, wkurzającego nucenia Sandary, złośliwych przytyków Amber, nawet naćpanego szczęściem i radością uśmiechu żabola, kiedy w ciągu trzydziestu sekund udawało mu się zaparzyć pięć kaw z narysowanymi kakaem na piance, równiutkimi serduszkami. Jemu na pewno nigdy jeszcze nie zepsuło się to narzędzie szatana, jakim był młynek do kawy.

- Chodź, zrobisz sobie na razie przerwę – zaproponował Kibum, a ja spojrzałem na niego podejrzliwie, bo nieczęsto zdarzały mu się przejawy miłosierdzia do bliźnich, chyba, że mówimy o Jonghyunie. Przewrócił oczami na widok mojej nieufnej miny. – Nie patrz tak na mnie, wzbudzasz we mnie instynkty macierzyńskie. Jinki hyung zajmie się zamówieniami, prawda, hyung?

Onew, który właśnie zszedł flegmatycznie z góry, obracając w dłoniach jakiś podłużny, biały przedmiot i wpatrywał się w niego z głupią miną, omal nie wywalił się na ostatnim stopniu. Spojrzał na nas spłoszony, chowając to coś za plecami i uśmiechnął się niezręcznie.

- Ehm, tak, jasne.

Kibum wzruszył ramionami, bynajmniej niezainteresowany problemami swojego hyunga i pociągnął mnie za sobą na schody. Weszliśmy do części mieszkalnej, omijając garderobę i łazienkę. Byłem tutaj tylko raz, w pokoju Dary i Onew, kiedy pomagałem Minho opatrywać jego rany wojenne i… No tak, to było wtedy, kiedy mnie pocałował. Zacisnąłem ręce w kieszeniach i próbowałem zignorować dreszcz, który przebiegł mi po plecach na wspomnienie tego dziwnego, ale nie nieprzyjemnego uczucia rozpadania się. Teraz miałem wrażenie, jakby to się zdarzyło całe wieki temu – dawno i nieprawda. Zauważyłem, że Key zerka na mnie katem oka, dlatego natychmiast przybrałem maskę zimnej obojętności i wyprostowałem się, piorunując go wzrokiem.

- Gdzie ty mnie znowu ciągniesz?

- Do mojego pokoju. To tutaj, wchodź i czuj się jak u siebie. Nie przestrasz się za bardzo, wystrój może trochę razić, odkąd ostatni raz tu przemeblowałem.

Wszedłem za nim i omal z miejsca nie oślepłem. Ściany były wściekle różowe, podobnie jak puchaty, okrągły dywan, narzuta na łóżku i zasłony. Meble na szczęście były białe, chociaż i tak całość przypominała nastrój przerażającego domku dla lalek Barbie. Zwariowany Ken rozejrzał się dookoła z wyraźną dumą, dając mi do zrozumienia, że oczekuje oklasków za tak wyrafinowany gust, na co tylko popatrzyłem na niego z politowaniem i rzuciłem się na łóżko, nie zwracając uwagi na moje ubłocone glany. No co, miałem czuć się jak u siebie, prawda? Przekręciłem się na plecy, sprawdzając minę Kibuma ale on nie wydawał się za bardzo przejęty, że moje buty właśnie dewastują jego pościel, co lekko zbiło mnie z tropu. Stał oparty o toaletkę i robił coś na swojej komórce, po czym rzucił nią we mnie. Złapałem telefon i popatrzyłem tępo na wyświetlacz.

- Co..?

- Zadzwoń do niego. Porozmawiacie i wyjaśnicie sobie wszystko, zamiast zachowywać się jak rozpuszczone przedszkolaki.

- Co?!

Usiadłem sztywno i wbiłem wzrok w komórkę, na której wyświetliło się imię Minho i zielona słuchawka z napisem „połącz”. Odrzuciłem ją jak najdalej od siebie, piorunując Keya wściekłym spojrzeniem. Co on sobie myślał, bawił się w cholerną ciotkę swatkę, czy co?

- Żartujesz sobie?! Niby po co miałbym dzwonić do żabola? Nie mam o czym z nim rozmawiać, jego urlop jest dla mnie zbawieniem. Nie ma mowy, nie zadzwonię do niego, nie jestem masochistą…

Już miałem wstać i opuścić pokój, ale Key złapał mnie za rękę i zagrodził przejście. Patrzył na mnie z niedowierzającą miną, jednocześnie używając diabelskiej mocy swojego przeszywającego spojrzenia, pod którego wpływem ugięły mi się kolana.

- Żal mi was, poważnie. Nie wiem, czy się pokłóciliście, czy co, szczerze mówiąc już nie orientuję się w waszych relacjach. Raz skaczecie sobie do gardeł, innym razem chcecie sobie nawzajem wyssać duszę przez usta, teraz jeszcze się unikacie. – Westchnął ciężko, jakby chciał mi uświadomić moją w tym winę i fakt, że on musi to znosić. Nikt mu nie kazał. Mógłby się zająć swoimi sprawami i zostawić mnie w świętym spokoju.

Założyłem ręce na piersi, przyjmując obronną pozycję.

- Czego po mnie oczekujesz? Ja i Bambi nie nadajemy na tych samych falach, nigdy się nie dogadamy. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego, nawet go nie lubię.

- I usychasz z tęsknoty za nim od tygodnia, wywołując toksyczną atmosferę w kawiarni? – warknął sarkastycznie, a potem jego twarz nagle złagodniała. Daję słowo, dobijały mnie jego skoki nastrojów. – Wiesz, na balu coś mi uświadomiłeś i z początku byłem na ciebie wściekły, ale teraz widzę, że chyba muszę ci podziękować. Gdyby nie ty, pewnie nadal bym ze sobą walczył. Ale już nie walczę i powiem ci, że to cholernie miłe uczucie. Polecam.

- Nie mam pojęcia, o czym ty mówisz – syknąłem przez zęby, gorączkowo zastanawiając się, co takiego mogłem mu uświadomić na tym balu, podczas gdy jedyną moją intencją było zdenerwowanie go i pobożna nadzieja, że się przez to odwali. Coś mi chyba nie wyszło, jak zwykle zresztą.

Zamiast odpowiedzieć, wepchnął mi komórkę w rękę i wyszedł z pokoju, zamykając z hukiem drzwi. Ścisnąłem mocno plastikową obudowę, zastanawiając się, czy nie dałbym rady zepsuć jej tak samo, jak zepsułem młynek do kawy i moją tak zwaną przyjaźń z Minho, ale nie zrobiłem tego. Usiadłem z powrotem na różowym łóżku Kibuma i chwyciłem się mocno za włosy, doszczętnie niszcząc przy tym prowizorycznego kucyka. Jemu łatwo mówić, przestań walczyć. Byłem wojownikiem odkąd pamiętałem i zwyczajnie nie potrafiłem podnieść białej flagi.

Bo biały to kolor spokoju, a ja czułem wszystko, poza spokojem.

~*~

- O, hej Kibum, zastanawiałem się, kiedy zadzwonisz! Miałeś rację, odpisali mi, proponują stypendium i mam zamiar je zaakceptować, ojciec nie ma prawa mną rządzić, mam go gdzieś i jak tylko skończę szkołę, to jadę do Seulu i… hyung? Halo?

- ...

- Uch… hyung?! Słyszysz mnie?

- Um, to ja. Taemin.

- … Och. OCH. Taemin-ah?! Coś się… stało?

- Nic poza tym, że ten świrnięty Ken zamknął mnie w swoim pokoju, gdzie ściany są oczojebnie różowe i aż chce się rzygać z tego powodu, zostawił mi swój telefon i kazał z tobą rozmawiać, a teraz pewnie podsłuchuje pod drzwiami, bardzo z siebie zadowolony. Czuję się tak, jakby ktoś trzymał mi przy głowie odbezpieczony pistolet. Pozdrawiam.

- Uch… No tak, mogłem się tego spodziewać. Kibum to w końcu Kibum, nieważne, jak bardzo chciałby się zmienić.

- …

- Taemin-ah, ja…

- Nie przychodzisz do pracy. Jak zwykle się obijasz, czy tym razem faktycznie na zawsze postanowiłeś oszczędzić mi koszmaru oglądania twojej mordy i mogę z czystym sumieniem zacząć świętować? A może znowu sobie ze mnie kpisz?! Dobrze wiesz, że przez ciebie zwaliły mi się na głowę wszystkie twoje obowiązki i tak cholernie cię to bawi?! Wiesz co, cokolwiek to jest, nienawidzę cię. Nigdy już nie wracaj, do szybkiego nie-zobaczenia, papa, jedź do tego swojego Seulu czy gdzieś tam, nie przejmuj się mną, w końcu kto by…

- Przepraszam.

- Za to, że istniejesz? Tego ci raczej nie wybaczę.

- Nie, ja… Przepraszam za to, że tak długo się nie odzywałem i za ten cały bal, i za całą resztę. Nie wiedziałem, czy nadal jesteśmy przyjaciółmi, czy wszystko posypało się jeszcze bardziej i było mi tak cholernie głupio o to pytać, że postanowiłem dać ci trochę czasu, aż sam zdecydujesz. A teraz ty dzwonisz i… Twój głos… Tak strasznie przepraszam, Minnie, nie masz pojęcia, w jakim jestem stanie przez to wszystko. Myślałem, że mnie nienawidzisz...

- Przecież właśnie powiedziałem, że owszem, nienawidzę cię, przeczyść sobie czasem uszy. Żebyś sobie nie myślał, że tęsknię za tobą, czy co tam ci się roi. Jestem po prostu tak potwornie wkurzony, że sobie nie wyobrażasz. Uch, dlaczego właśnie mnie przyszło żyć w takim patologicznym świecie…

- Minnie.

- Nie nazywaj mnie tak. Już ci mówiłem, kojarzy mi się to z ksywką męskiej dziwki, a tak nisko jeszcze chyba nie upadłem.

- Taemin, wybacz, ale jestem trochę zdezorientowany. Zawsze mnie zaskakiwałeś, ale zaczynam tracić nadzieję, że cię kiedykolwiek rozgryzę. Budujesz mur, a kiedy już mi się wydaje, że uda mi się przez niego przebić, ty dokładasz kolejną cegłę. Eh, nie wiem, co mam z tobą zrobić.

- Cóż za kreatywna metafora, żabciu. Ukulturalniasz się na tym swoim pseudo urlopie, jak widzę.

- …

- …

- Co z ojcem?

- Co z IU?

- Mów pierwszy, to się zaczyna robić dziwne, za chwilę będziemy się kłócić, kto ma się pierwszy rozłączyć, a Key chyba zsika się pod tymi drzwiami z emocji.

- Tata wyjechał. Wzywała go jakaś ważna sprawa, poza tym chyba nie do końca zrozumiał, co się stało na tym balu. Nawet nie krzyczał, tylko patrzył na mnie z taką niechęcią i zdegustowaniem, ale to w sumie nic nowego.

- Hm, mam wrażenie, że twój ojciec jest w pewnym sensie do mnie podobny, ale wciąż go nie lubię.

- Spotkajmy się.

- Co? Czemu tak nagle? Przywlecz tyłek do roboty, to wtedy będziesz mógł się nacieszyć moim widokiem, o ile wcześniej nie wydłubię ci oczu łyżką do lodów. Poważnie, potrafisz doprowadzać mnie do szału nawet wtedy, kiedy nie jesteś w pobliżu. Mentalne granie na nerwach, po prostu.

- Nie, chodzi mi o nasz dach. I tak spędzam tu większość czasu, bo w tym miejscu najlepiej mi się myśli, więc… Gdybyś chciał, mógłbyś mnie tutaj odwiedzić. Rozbiłem nawet namiot, więc…

- Rozbiłeś namiot na dachu..? W sumie dlaczego ja się dziwię.

- Więc wpadniesz? Po pracy? Proszę, daj mi jeszcze jedną szansę.

…

- Uh… Halo?

~*~

Jeśli Kibum oczekiwał, że po tej rozmowie poczuję się lepiej, to był w błędzie. Miałem ochotę coś rozwalić i tym razem bynajmniej nie niechcący, ale tak się niefortunnie złożyło, że w zasięgu mojego pola widzenia nie znalazł się żaden bezbronny młynek do kawy, na którym mógłbym się wyżyć. Boże, Minho był taki dziwny. Czasami nie mieściło mi się w głowie, jak ktoś taki ma prawo w ogóle istnieć. Może był androidem zaprogramowanym specjalnie po to, żeby utrudniać biednym ludziom i tak już ciężką egzystencję. Poza tym przerażała mnie myśl, że być może troszeczkę, ociupinkę, minimalnie mogę go lubić. Sama taka spekulacja doprowadzała mnie do białej gorączki. Uch, jak tylko go zobaczę, to go po prostu zepchnę z tego dachu i będzie spokój. Co prawda jeszcze nie zdecydowałem, czy na pewno mam zamiar się tam wybrać, ale z drugiej strony coś mnie ciągnęło, żeby go zobaczyć. Przerażające.

Zszedłem z powrotem na dół, nie spotykając Kibuma po drodze, chociaż specjalnie otworzyłem drzwi bardzo gwałtownie, żeby w ramach zemsty nabić mu nimi porządnego guza. Ale ku mojemu zdziwieniu, tęczowy Ken wcale nie podsłuchiwał, albo był wystarczająco szybki, żeby czmychnąć, zanim zdążyłem wypaść z jego pokoju.

W kawiarni było prawie pusto. Zaskoczyło mnie to, bo zwykle lokal pękał w szwach od słodkich do zemdlenia licealistek , które okupywały wszystkie kąty i robiły dzikie awantury, kiedy ich latte z podwójną piankę okazywało się za słodkie lub za gorzkie. Hm, być może dzisiaj odbywała się jakaś wielka wyprzedaż w Hello Kitty albo koncert Biebera i wszystkie je wywiało. Albo miało to coś wspólnego z nieobecnością Minho. Skarciłem się w duchu za tą myśl. Nie wszystko kręci się wokół Bambiego, Taemin.

- … Mnie to wygląda na termometr. Wiecie, taki nowej technologii, co się wsadza do ucha i pokazuje, czy masz gorączkę. Niezły bajer.

- Ale… tu pisze „Positive”, czyli co, że niby Dara jest chora? W sumie to by się zgadzało, zachowuje się ostatnio jakoś nieswojo…

Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, co ta banda debili znowu wymyśliła i podszedłem do barku, zaglądając Jinkiemu przez ramię. Stojący obok niego Jonghyun trzymał ów podłużny, biały przedmiot, który wcześniej rzucił mi się w oczy i obaj oglądali go ze wszystkich stron, niczym jacyś następcy Sherlocka.

- A może to po prostu coś do sprawdzania, czy ciasto wyrosło? – podsunąłem ze znudzeniem. – I jak pisze „Positive” to znacz, że tak.

Jonghyun popatrzył na mnie jak na idiotę.

- Naoglądałeś się za dużo sience-fiction, młody. Ja wam mówię, że to jest termometr.

- No nie wiem. – Onew nie wyglądał na przekonanego. – Ma ktoś może lupę?

Nagle drzwi na zaplecze otworzyły się i wszedł Key, pogwizdując wesoło i przygładzając swoją nienaganną fryzurę. Rzuciłem mu spojrzenie pod tytułem „policzę się z tobą później”, na co zrobił minę niewiniątka i oparł brodę na ramieniu Jonghyuna.

- Hej, co tam macie?

Dino pomachał w powietrzu tajemniczym przedmiotem.

- Termometr do ucha. Śmieszny, prawda? Widziałem takie same w Dr Housie.

Kibum zbladł lekko, gapiąc się na „termometr” szeroko otwartymi oczami.

- … Błagam, powiedz, że nie próbowałeś sobie tego wsadzać do ucha.

- O, co to takiego?! – Wpadła Amber z wielkim pudłem cukru pudru do pączków, które kawiarnia miała sprzedawać z okazji karnawału. Uh, skąd ci wszyscy ciekawscy ludzie się nagle wzięli? Kiedy potrzeba, to się człowiek musi sam męczyć, a jak marzy o chwili spokoju, zaraz przyłażą. Ze zirytowanym westchnięciem wyjąłem Jonghyunowi przedmiot z rąk i podsunąłem jej pod nos. – Aha – powiedziała z głupią miną, zezując na trzymane przeze mnie coś. – Jesteś w ciąży. Gratulacje. Zawsze podejrzewałam, że książka od biologii kłamie. To już teraz przynajmniej wiemy, gdzie się ojciec szlaja od tygodnia – stoi w kolejce po pampersy, hahaha.

Wszyscy zamarliśmy, wpatrując się w nią zszokowani, a chwilę później jak na komendę przenieśliśmy niedowierzające spojrzenia na Onew hyunga, który wyglądał, jakby nie do końca wiedział gdzie jest i jak się nazywa. Kibum odchrząknął, szturchając Jonghyuna w ramię, żeby zamknął buzię, a Amber przekrzywiła głowę, zdezorientowana, nachylając się w moją stronę.

- Powiedziałam coś nie tak?

~*~

Jak już ma się walić, to od razu wali się cały Mur Chiński. Następną część dnia biegaliśmy jak zwariowani po kawiarni, próbując uspokoić Onew hyunga, który dostał jakiegoś ataku paniki i odmawiał wyjścia spod lady, mimo, że próbowaliśmy zwabić go świeżym kurczakiem. Sandara z kolei była wściekła, głównie o to, że jej narzeczony grzebał w jej torebce, przez co znalazł ten nieszczęsny test ciążowy, który ponoć miał być tajemnicą. Kiedy już się wykrzyczała, zaczęła szlochać w ramię Amber, powtarzając w kółko, że faceci są tępi i gdyby to przewidziała, zostałaby lesbijką. Amber ochoczo się z nią zgodziła i rozpaczały razem. Tylko Sulli im tam jeszcze brakowało, ale wolałem nie wywoływać wilka z lasu, bo moja siostra była nieprzewidywalna.

Skończyło się na tym, że wszyscy klienci pouciekali i Kibum wcześniej wywiesił tabliczkę z napisem „zamknięte”, żeby czasem żadnemu nie zachciało się wracać. Szczerze mówiąc, lekko bawiła mnie cała ta sytuacja, jeszcze bardziej utwierdzając mnie w przekonaniu, że w SHINee Cafe nie mogło być mowy o nudzie, nigdy. Reszta nie podzielała mojego nastroju, a Key zastanawiał się na głos, czy powinien wezwać karetkę, straż pożarną, czy policję, bo nie wiedział, do jakiego rodzaju wypadków sklasyfikować to szaleństwo. Swoją drogą, ciekawe. Panikujący przyszły ojciec i zrozpaczona kobieta w ciąży właśnie dowiedzieli się, że zostaną rodzicami w wieku niespełna dwudziestu lat. Chyba od razu powinniśmy zadzwonić do szpitala psychiatrycznego, zamiast się z nimi cackać.

- Zabiję tego gada – warknął Kibum, który od dobrych dwudziestu minut starał się przemówić Jinkiemu do rozsądku. – Zabiję, po prostu rozszarpię, nigdy go nie ma, kiedy trzeba i wszystko na mojej głowie…

- Płaza – poprawiłem usłużnie, uśmiechając się krzywo. – Żaby to płazy, nie gady.

- No i co z tego?! Durny Minho, musiał sobie wybrać akurat taki moment na rozmyślanie nad sensem życia. On by wiedział, jak to wszystko ogarnąć, on zawsze wiedział… Aish, ale on mnie wkurza!

- Witaj w klubie – powiedziałem ponuro, a cały mój dobry nastrój nagle prysnął.

- Przysięgam, że jak wróci, to powyrywam mu nogi z tego zgrabnego tyłka – zrzędził dalej Key, nie zwracając na mnie uwagi. Musiałem się z nim zgodzić, może nie co do zgrabnego tyłka, ale Minho należała się porządna kara. Gdyby zachowywał się jak normalny człowiek a nie obrażona nastolatka, wszystko szybko wróciło by do normy. Może nawet my byśmy się pogodzili i zaczęli się chociaż tolerować, albo może, ale tylko może, moglibyśmy się rzeczywiście troszkę zaprzyjaźnić. Bez całowania, przytulania i innych niezręcznych bonusów, które tylko rujnowały wszystkim życie. Może mógłbym mieć swoją namiastkę normalnego życia. Może.

- Ja tam lubię dzieci – stwierdził Jonghyun z namysłem. – Serio, dzieci są słodkie. Sam chciałbym mieć kiedyś jedno. Albo dwoje.

Key zaczerwienił się lekko, patrząc na niego kątem oka.

- Ale przecież małe dzieci są irytujące. Ciągle płaczą i trzeba im zmieniać pieluchy… Co jakby zaczęły płakać?

- Wtedy rzuciłbym je tygrysom na pożarcie – oznajmił całkowicie poważnie Dino, a potem wyszczerzył zęby z błyskiem w oku. – Żartuję. A ty Bommie, nie chciałbyś mieć kiedyś dzieci?

- Ja…

- Jak ja mam się zająć dzieckiem? – Rozległ się głos spod barku, aż wszyscy podskoczyli, a Kibumowi nie dane było już dokończyć swojej myśli. Z niepokojem obserwowaliśmy, jak Onew hyung powoli wyłania się ze swojej świątyni rozpaczy, blady i z wielkimi, lekko wilgotnymi oczami. Key objął go opiekuńczo ramieniem, a ja i Jonghyun zaczęliśmy się dyskretnie wycofywać. – Nie jestem odpowiedzialny. Właściwie, jestem kompletnie beznadziejny, nic nie potrafię zrobić dobrze i mam zachwianą koordynację ruchową! Jak ktoś taki ma zostać ojcem?!

- Przecież masz nas. Mnie, Minho, Darę, Amber, Jonghyuna, któremu bardzo to odpowiada, nawet Taemina… Nie musisz się tak bać, to się już stało i przejdziemy przez to razem, bo jesteśmy twoimi przyjaciółmi, hyung. Nie zostawimy cię.

Wyszedłem na zewnątrz za Jonghyunem i od razu uderzyła mnie fala zimnego powietrza. Pokręciłem energicznie głową, próbując otrząsnąć się z otumanienia, które nagle mną zawładnęło. Te wszystkie słowa Kibuma były takie miłe, że aż nie chciało mi się wierzyć w ich prawdziwość. Ale jednak coś mi podpowiadało, że były prawdziwe. Tak mówią do siebie przyjaciele, a fakt, że ja też zostałem do nich zaliczony (mimo tego frustrującego „nawet”) sprawił, że zakręciło mi się w głowie. Przyjaźń to obowiązek. Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób. Więc jeśli założymy, że faktycznie w jakiejś niewielkiej, minimalnej, mikroskopijnej części chciała się przyjaźnić z Minho, lub chociaż spróbować być jego przyjacielem, to chyba mnie też obowiązywał jakiś regulamin przyjaźni, czy jak to się tam nazywało. Poczułem wyrzuty sumienia. Przecież to nie moja wina, że za każdym razem, kiedy chciałem choć trochę się przed nim otworzyć, od razu wylewało się ze mnie tysiąc zgryźliwych słów i końcowo wszystko psułem, raniąc wszystkich naokoło, na czele ze sobą samym. To bolało, ale nie potrafiłem inaczej. Nienawidziłem się za to.

- Ej, w porządku, Taeminnie? – spytał Jonghyun niepewnie, na wszelki wypadek stając w bezpiecznej odległości ode mnie. – Nie musisz się tak tym przejmować, wiem, że jesteś wrażliwy, ale…

- Nie jestem wrażliwy i nie przejmuję się – wysyczałem, zastanawiając się, gdzie on był, kiedy sprzedawali szare komórki. A tak, pewnie stał w kolejce po kokainę albo inną marihuanę. – Chodzi o to, że czasami kompletnie się nie rozumiem.

- O, no to jest nas dwóch. Razem raźniej. – Zarzucił mi rękę na ramiona. – To co, idziemy na szluga, czy…

- Kiedyś taki nie byłem – wypaliłem, zanim zdążyłem ugryźć się w język. Potem przyszło mi do głowy, że w sumie co mi szkodzi, Jonghyun i tak nie był zbyt inteligentny, jego najmniej się tutaj bałem. – Zmieniłem się i to bardzo. Czasami nie czuję nic oprócz strachu i zimna, ale próbuję nie dać po sobie tego poznać, dlatego jestem taki chamski i złośliwy. Nie wiem, dlaczego chcecie się ze mną przyjaźnić, nie wyobrażam sobie, jak można lubić kogoś takiego jak ja. Jak można mnie znosić? Ja sam siebie czasami nie znoszę, a wy sprawiacie wrażenie, że to akceptujecie. Czasem myślę, że robicie to specjalnie, żeby sprawdzić, kiedy się rozlecę i wtedy dopiero zostawicie mnie w spokoju. Hyung, czy ja jestem nienormalny..?

Zamarłem, kiedy poczułem, jak muskularne ramiona przyciągają mnie do siebie, a ciepłe ręce poklepują mnie po plecach. Dotarło do mnie, że poza Minho to już druga osoba tak mnie przytula, od czasów, kiedy umarła moja matka. Przełknąłem ślinę, nie wiedząc, co zrobić. To było dziwne, ale nie nieprzyjemne. Inne.

- Wiesz co, Taemin-ah, według mnie to ty masz mocno nasrane w głowie – stwierdził po chwili Jonghyun, tym samym rujnując cały nastrój. Odsunął się ode mnie i popatrzył na mnie z wyższością, co było tragicznie zabawne, bo był sporo niższy. – Ale nie łam się. Są osoby, którym to kompletnie nie przeszkadza. Minho na przykład, jak na ropucha przystało, lubi babrać się w błocie, także tego, no… Możecie potaplać się w nim razem… Jeśli wiesz, co mam… No dobra, to jest beznadziejna metafora, wybacz.

Nieoczekiwanie poczułem, że coś łaskocze mnie w żołądku i robi mi się ciepło. Zachciało mi się śmiać, pierwszy raz od miliona lat miałem ochotę wybuchnąć śmiechem. Z całej siły stłumiłem tą chęć, pozwalając wypłynąć na twarz tylko niewinnemu półuśmiechowi.

- Okay, chyba rozumiem. Muszę teraz gdzieś iść. Daj mi znać, co z Onew i Darą.

Jonghyun skinął głową i w podskokach skierował się z powrotem do kawiarni. Coś mnie tknęło i zanim zdążyłem powiedzieć mojemu wewnętrznemu ja, żeby siedziało cicho, już było za późno.

- Hyung?!

Odwrócił się, zaskoczony.

- Emm… - Potarłem nerwowo kark, zastanawiają się, co, u licha wyrabiam. – Kibum. Daj szansę Kibumowi. To znaczy… On cię chyba lubi, wiedziałeś?

Dino przekrzywił głowę, przyglądając mi się z nieodgadnioną miną.

- Jasne, że wiedziałem. Wiem od dawna. Wiem też o paru innych ważnych rzeczach, bo prawdopodobnie jestem z was najmądrzejszy. Nie pojmuję, dlaczego wszyscy mają mnie za głupka, poważnie, to trochę irytujące, ale swoją drogą, zabawnie jest patrzeć z boku, jak się cała akcja rozwija. To lepsze niż niejedna drama… No, a teraz leć już do tego Minho, młody.

Po czym zostawił mnie w stanie kompletnego szoku na zlodowaciałym podjeździe przed kawiarnią.

~*~

Wieżowiec był ledwo widoczny z daleka, w oknach nie paliły się prawie żadne światła. Przyszło mi na myśl, że pewnie wszyscy mieszkańcy wyprowadzili się, bo nie mogli znieść Minho i jego muzyki. W końcu sam powiedział, że siedzi tam od tygodnia. Mogłem się założyć, że na przemian tylko brzdąka na gitarze i pije kawę, żeby nie usnąć, brzdąkając. Fascynujące zajęcie.

Im bliżej byłem celu, tym gorzej się czułem. Miałem ochotę odwrócić się i uciec, póki jeszcze był na to czas, chociaż nie wiedziałem, czego znowu się boję. Świeżo odkryty fakt, że byłem tchórzem też mi niespecjalnie pomagał, ale słowa głupka Jonghyuna dodawały mi otuchy. Nie, nie głupka. Przyrzekłem sobie, że już nigdy nie pomyślę o Dinozaurze w kategorii głupka, bo największym głupkiem byłem ja. Chociaż nie, ten zaszczyt wciąż w pierwszej kolejności przypadał żabolowi. Pewne rzeczy nigdy się nie zmienią.

Ociągając się, wszedłem na górę, mijając po drodze pochrapującego dozorcę, a na ostatnim piętrze ostrożnie wyślizgnąłem się przez otwarte okno i po schodkach przeciwpożarowych, na dach. Minho już tam był, delikatny zapach kawy z cynamonem i pojedyncze dźwięki gitary zarejestrowałem będąc dopiero na trzecim piętrze. Wcale nie żartował z tym namiotem. Naprawdę rozbił sobie cały obóz, a teraz siedział po turecku, z kocem narzuconym na ramiona i powoli przesuwał długimi palcami po strunach gitary, co jakiś czas notując coś na kartce papieru. Pisał piosenkę? Dziwne, przecież mówił, że nie lubi śpiewać.

Nagle podniósł wzrok i zauważył mnie, uśmiechając się radośnie, a potem zostawił gitarę i zaczął wstawać. Zrobiłem krok w tył, modląc się, żeby nie wpadła mu do głowy chęć rzucenia się na mnie w porywie czułości, bo przytulanek miałem dosyć jak na jeden dzień. Na szczęście zatrzymał się pod wpływem ciężkiego spojrzenia, jakie mu posłałem. Mina nieco mu zrzedła i usiadł z powrotem, zażenowany. Odetchnąłem z ulgą.

- Przyszedłeś – stwierdził, lekko unosząc kąciki ust. Przewróciłem oczami.

- Naprawdę? Nie zauważyłem. Ktoś ci już mówił, że jesteś psychiczny? – Machnąłem ręką w stronę namiotu. Proszę, proszę, nawet miał tam śpiwór i lampę, która jakimś cudem świeciła, chociaż nie widziałem kabla. Magia, czysta magia. Choi Minho to nowy Harry Potter. – Co twoja mama na to, że zamieszkałeś na dachu jakiegoś wieżowca? Próbowała już ściągać cię dźwigiem?

- Nie mieszkam tu cały czas… – Minho rozprostował nogi i ziewnął, zasłaniając usta rękawem. Mimo woli przypomniało mi się, jakie miękkie i ciepłe były jego wargi, i z miejsca zapragnąłem rzucić się z tego przeklętego dachu. – Wciąż jest dosyć zimno. Przychodzę tutaj, bo im wyżej, tym lepiej mi się myśli. Jako dziecko, zawsze chciałem umieć latać. Lubię przestrzeń, może to ma coś wspólnego z tym, że u góry powietrze jest czystsze.

- Szczególnie dzięki dymom z fabryk i kwaśnym deszczom – powiedziałem zgryźliwie, gratulując sobie, że uważałem na chemii.

Minho popatrzył na mnie uważnie tymi swoimi nieproporcjonalnie dużymi oczami, aż musiałem odwrócić wzrok, bo miałem wrażenie, że prześwietla mnie na wylot.

- Przepraszam, że cię unikałem. Przepraszam, że cały czas wszystko psuję. Czasami boję się odezwać, bo wydaje mi się, że palnę coś nieodpowiedniego, a zapominam, jak ostrożnie trzeba się z tobą obchodzić.

Zacisnąłem zęby.

- No to najlepiej nic już nie gadaj, bo ja nie jestem lalą z porcelany, nie roztłukę się przy pierwszej lepszej okazji.

- Przepraszam.

- Bożż… Długo tak jeszcze możesz?

- Przepra… Um. Co słychać w kawiarni? Stęskniłem się za wszystkimi. Coś ciekawego?

Parsknąłem śmiechem, ale zaraz się opanowałem, udając, że to tylko nagły atak kaszlu.

- W kawiarni po staremu. Praktycznie nic interesującego się nie dzieje, może poza faktem, że Dara jest w ciąży, więc wszyscy świrują i straciliśmy wszystkich klientów, bo najwyraźniej przychodzili tam tylko ze względu na ciebie.

Uniosłem głowę, spodziewając się gwałtownej reakcji w postaci szoku, krzyku bądź ataku paniki, ale ku mojemu zdziwieniu Minho tylko pokiwał głową z roztargnieniem, jakbym właśnie stwierdził, że ładna jest pogoda.

- Tak myślałem. Noona od pewnego czasu rzeczywiście zachowywała się, jakby była w ciąży.

Choi Minho – wszechwiedzący specjalista od ciąż. Rany, jeśli tak dalej pójdzie, uzyska wszystkie możliwe tytuły i pseudonimy tego świata.

- Twój ojciec kompletnie nic nie mówił po balu? – Zmieniłem temat na ten, który najbardziej mnie interesował. – Przecież chyba się zorientował, prawda? Musiał być zszokowany, że umówiłeś się z chłopakiem. Szczerze mówiąc kiedy następnego dnia nie przyszedłeś w pracy, myślałem, że cię za to zabił. Bałem się, że twój duch zacznie mnie nawiedzać, ale na szczęście Kibum trochę mnie uspokoił.

Bambi prychnął rozbawiony, po czym wyciągnął rękę i zmierzwił mi włosy z rozczuloną miną. Zmarszczyłem brwi, odsuwając się trochę, dlatego natychmiast cofnął dłoń, uśmiechając się przepraszająco.

- Chyba jednak się nie zorientował. Owszem, był zdziwiony, ale tak jak mówiłem ci przez telefon, nie wiedział, co powiedzieć. Chyba go zagięliśmy. Odetchnąłem z ulgą, kiedy sobie pojechał.

- A co z tą sprawą z Donghae? Naprawdę go zamknęli?

Spoważniał i zauważyłem, że spiął nieco mięśnie.

- Nie zamknęli, ale jest pod stałą obserwacją. Przed jego akademikiem dzień i noc stoją gliny. On uważa to za śmieszne, ale jego chło… przyjaciel, Eunhyuk, trochę się martwi. Prawdę mówiąc, ja też. Mój ojciec ma obsesję na punkcie tego gangu, którym przewodzi ojciec Donghae, bo kiedyś… Bo kiedy byłem mały, udało im się mnie porwać.

Otworzyłem usta ze zdumienia, wpatrując się w niego z niedowierzaniem. Członkowie jakiejś mafii go porwali, kiedy był dzieckiem? Nie mogłem sobie tego nawet wyobrazić.

- Dlaczego?!

- Mówiłem ci, tu chodzi o jakąś grubszą sprawę z przeszłości, ale nie znam szczegółów. Mój tata i rodzina Donghae nienawidzą się, dlatego od początku był przeciwny naszej przyjaźni. Ale mój ojciec to fanatyk, jemu wszystko przypomina zbrodnię… Możemy o tym na razie nie rozmawiać?

Właściwie miałem wielką ochotę o tym porozmawiać, bo wreszcie zaczynałem dowiadywać się ciekawych rzeczy o Minho, ale posłusznie nie naciskałem. Bądź co bądź wiedziałem, co to znaczy mroczna przeszłość i nagle poczułem niewielki, minimalny, mikroskopijny przypływ sympatii do żabola, myśląc, że może też powinienem podzielić się z nim jakąś częścią mojej historii. Ale szybko pozbyłem się tej chęci. Wciąż mu nie ufałem. Nie wiedziałem, czego mogę się po nim spodziewać, bo Minho był wieczną zagadką.

- Jak ci się układa z IU? – To pytanie sprowadziło mnie na ziemię. Spojrzałem na niego, zbity z tropu.

- Że z kim?

Zrobił śmieszną minę.

- IU? Twoja dziewczyna? Niska, słodka, z irytująco piskliwym głosem i…

- A tak, ta, przypominam sobie teraz – warknąłem, czując, że się rumienię, ale nie wiedziałem, czy to ze złości, czy ze wstydu. – U nas super. Wszystko gra i śpiewa. Niedługo ślub, wpadnij, jak masz wolną chwilę.

- Na pewno.

Tak naprawdę, nie miałem zielonego pojęcia, co z IU. Od balu zupełnie już o niej nie myślałem i nagle zaczęły gryźć mnie wyrzuty sumienia z tego powodu. Nie widziałem jej w szkole, może była chora? Jeśli tak, a ja nic o tym nie wiedziałem, to musiałem być najgorszym chłopakiem na świecie. O ile w ogóle byłem jej chłopakiem, bo to osobna kwestia. Sulli, która nie wiadomo skąd dowiedziała się o naszym pocałunku na balu (czytaj: od Amber), powiedziała, że IU pewnie wcale nie jest mną zainteresowana, bo „żadna dziewczyna nie chciałaby, aby jej chłopak był ładniejszy od niej”. Na początku wziąłem to za komplement, ale później dotarło do mnie, że wręcz przeciwnie, Sulli jak zwykle popisywała się zaczerpniętą od Amber, wysublimowaną złośliwością.

- Taemin, połóż się.

Podskoczyłem nerwowo, słysząc głos Minho tuż przy swoim uchu i rzuciłem mu ostrzegawcze spojrzenie.

- Po co? Chcesz mnie molestować? Wiedziałem, że twoje spotkajmy się na dachu ma jakieś drugie dno.

- Nie, popatrz na gwiazdy.

Nie czekając na moją reakcję, osunął się na ziemię i podłożył ręce pod głowę, wbijając wzrok z ciemne niebo. Ociągając się chwilę, w końcu poszedłem za jego przykładem, zachowując odpowiednią odległość między naszymi ciałami i popatrzyłem w górę. Rzeczywiście, było ich dużo. W niektórych miejscach mniej, w niektórych całe skupiska, tworzące zapewne skomplikowane gwiazdozbiory, ale ja nigdy nie interesowałem się takimi pierdołami, więc nie pamiętałem ich nazw.

- Wyobrażasz sobie, jak daleko od nas one się znajdują? Miliony lat świetlnych. Każda z nich jest pewnie sto razy większa od Ziemi, a my widzimy stąd tylko małe punkciki.

Gapiłem się w górę bez większych emocji. Minho miał tendencję do podniecania się naprawdę dziwnymi rzeczami, ale na tym chyba opierał się jego charakter, o którym wciąż nie wiedziałem zbyt wiele.

- W Seulu też miałem dach.

- Och. Wow?

- Pokażę ci kiedyś.

Zacząłem się wiercić, nagle dochodząc do wniosku, że powierzchnia dachu jest niewygodna i niekomfortowo się na niej leży. Pokażę ci kiedyś? Brzmiało to jak kwestia z tandetnej komedii romantycznej. W ogóle cała ta sytuacja zaczynała niebezpiecznie przypominać fragment tandetnej komedii romantycznej. Zrobiło mi się gorąco i duszno, chociaż temperatura nie przekraczała pięciu stopni.

- Hyung, więc my tak jakby jesteśmy przyjaciółmi?

Miałem ochotę zastrzelić się za to, jak bardzo żałośnie zabrzmiało to zdanie. Minho odwrócił się na bok i spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami.

- Jesteśmy? – powtórzył cicho moje pytanie.

Objąłem się rękami, próbując uspokoić walące serce. No nie gap się już tak na mnie, bo przyrzekam, że pomimo mojej niechęci do używania przemocy, dam ci w łeb.

- Chyba. Nie wiem. Możemy spróbować, ale bez przesady.

Pozostawało mi mieć nadzieję, że sam się domyśli co to znaczy „bez przesady”. Bez przesady w postaci jego języka w mojej buzi, czy ewentualnie odwrotnie. Chciałem mu zaufać, potrzebowałem tego. Co wcale nie oznaczało, że byłem w stanie całkiem się na to poświęcić. Wciąż czekała mnie długa droga, ale chyba w końcu odważyłem się stanąć na starcie.

Wydałem z siebie okrzyk przerażenia, kiedy nieoczekiwanie mnie objął i wybuchnął śmiechem. Zacząłem się wyrywać, kopiąc i drapiąc, ale był silniejszy. W końcu poddałem się zupełnie, klnąc na wszystko i wszystkich, z cholernym Jonghyunem w szczególności, bo gdyby nie jego idiotyczna gadka, prawdopodobnie olałbym sprawę i cieszył się przestrzenią osobistą, którą właśnie zabierał mi pewien oślizgły żabol.

Po paru dłużących się w nieskończoność sekundach Minho odsunął mnie od siebie i chwycił moją rękę, przyciskając ją sobie do piersi.

- Pamiętaj, że jesteś i zawsze będziesz tutaj.

Gapiłem się na niego jak na idiotę.

- Gdzie, w twojej kieszeni?

~*~

Zacisnąłem zęby, biorąc wdech przez nos i wbiłem pałające żądzą zemsty spojrzenie w młynek do mielenia kawy. Tym razem miałem zamiar odpłacić mu za wszystkie krzywdy, jakie mi wyrządził. Narzędzie szatana jeszcze mnie popamięta. Oparłem łokcie na blacie, ignorując rudobrązowe kosmyki, które wchodziły mi do oczu i buzi, po czym pociągnąłem za korbkę. Rozległ się odgłos miażdżonych ziarenek i sypki proszek spadł prosto do filiżanki. Przymknąłem powieki, napawając się triumfalnym zwycięstwem. Szło mi coraz lepiej, chociaż wciąż musiałem się nieźle namęczyć, żeby wprawić oporną korbkę w ruch.

Skupiony na tym trudnym zajęciu, ledwo poczułem, jak ktoś zgarnia moje zdecydowanie za długie włosy z czoła i związuje je w na czubku głowy w durnowatą kitkę. Posłałem Minho ciężkie spojrzenie, kiedy zaczął chichotać na widok swojego dzieła, podobnie jak obserwujące nas noony przy pobliskim stoliku. Tak, jasne, śmiejcie się, ludzie. Zdaję sobie sprawę, że wyglądam jak kretyn.

- Co teraz?

- Teraz zalej ją mlekiem, tylko ostrożnie, po ściankach lejka, żeby nie zrobiły się oczka z kawy na wierzchu. Potem to samo z wanilią i następnie ubijemy piankę, a później…

- A możesz wolniej?! – syknąłem, pochylając się nad filiżanką. – Nie jestem robotem, nie zapiszę sobie tego w pamięci wewnętrznej.

Dokładnie pół minuty później wpatrywałem się z dumą w parującą zawartość filiżanki, podczas gdy Minho robił kakaem wzorki na piance. Kiedy skończył, odsunął się i obaj podziwialiśmy efekty. Były… całkiem niezłe, przynajmniej na tyle, na ile można było to stwierdzić bez degustacji.

- Idę, idę! – Onew hyung tradycyjnie przewrócił się na ostatnim schodku i szybko wstał, udając, że nic się nie stało. – Hm, jesteście pewni, że się tym nie zatruję..? Uh… No dobra. Skoro nalegacie… - Wziął spory łyk, parząc sobie przy tym język i przełknął, a potem popatrzył na nas z uznaniem. – Niezłe! Powinno trafić do naszego Menu jako 2min Caffee!

Spojrzeliśmy po siebie z dezorientacją.

- Czemu, bo zrobiliśmy ją w dwie minuty? – spytał Minho.

Jinki stropił się nieco.

- Uh, nie… Bo obaj macie w imionach „Min”, więc to taka nazwa paringu „2 - min”… Haha… Dobra, wiem, to było suche. – Oddalił się, unosząc kciuki do góry. – Ale hwaiting!

- Skoro on już zaczyna rzucać nieśmiesznymi żartami, to faktycznie wszystko wraca do normy – podsumowałem, nie bardzo wiedząc, czy powinienem cieszyć się, czy płakać z tego powodu. A może jedno i drugie.

___________________________

Zastanawiałam się, kiedy ja przestanę pisać takie długie rozdziały i doszłam do wniosku, że chyba nigdy. Będę zanudzać do końca świata. Szczerze, to nie podoba mi się. Mam wrażenie, że czegoś brakuje. I tak jak przewidywałam, skupienie się na innym projekcie odebrało mi wenę na pisanie Troubles Makera. Mam nadzieję, że to przejściowe.

Co do opowiadania o EXO, mam już 2 rozdziały, z których jestem cholernie dumna. Nie wiem, kiedy zacznę publikować, jeszcze się chyba trochę wstrzymam.
Dziękuję za komentarze *.* Jesteście takie kochane, że mam ochotę Was wszystkie wyściskać :3 *hug hug hug* Następny postaram się napisać szybciej niż ten. Ach, a gdyby były jakieś błędy, nie krępujcie się zwracać mi na to uwagi. Jeszcze raz zwalam winę na dysleksję oraz moją ślepotę przy sprawdzaniu. Przepraszam za literówki, powtórzenia i przecinki nie tam, gdzie trzeba. Wybaczcie, będę nad tym pracować :<