11.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Krytyczna sytuacja w kawiarni jakimś cudem dość szybko się ustabilizowała, chociaż nie można powiedzieć, że wrócił stan sprzed tygodnia. Jonghyun co prawda przestał świecić inteligencją i na powrót zachowywał się, jak na nierozgarniętego głupka przestało, a Kibum znowu był irytującą divą z przerośniętym ego, której wydawało się, że robi nam łaskę samą swoją egzystencją. Minho też wrócił już jego chory entuzjazm i podczas pracy musiałem wtykać sobie do uszu słuchawki od mojej mp3 i podkręcać muzykę na fulla, żeby nie słyszeć jego dobijająco wesołego nucenia pod nosem. Do nowości z pewnością można było zaliczyć rosnącą obsesję Onew hyunga, który zamiast sypać beznadziejnymi żartami i uśmiechać się niezręcznie do zachwyconych jego osobą klientek, teraz nigdzie nie ruszał się bez stosu poradników o wiele mówiących tytułach typu „10 przykazać młodego ojca” oraz „Dziecko i jak go niechcący nie zabić”. To nieco ostudziło zapały jego fanklubu, którego członkinie siedziały teraz w kącie kawiarni z głęboką depresją i rzucały mu stamtąd tęskne spojrzenia, kiedy stał przy barku, jedną ręką ubijając piankę do kawy, a drugą podtrzymując sobie tą niezwykle pasjonującą lekturę.

- Co za marnotrawstwo – westchnęła cierpiętniczo jedna z dziewczyn, kiedy przyszedłem przyjąć od nich zamówienie. – Wpadka w tak młodym wieku… Na pewno jest załamany.

- W dodatku ta jego laska, widziałam ją, nic specjalnego – dodała druga krytycznie.

Rzuciłem im takie spojrzenie, że natychmiast się zamknęły.

Pocieszał mnie przynajmniej fakt, że ja nadal pozostawałem sobą i nieważne, jak bardzo Minho chciał zrobić ze mnie miłego, słodkiego chłopaczka z sąsiedztwa, nad czym zawzięcie pracował od pewnego czasu, ja nie miałem zamiaru dać mu się tak łatwo. To, że zacząłem go tolerować i przyjąłem w końcu do wiadomości, że prawdopodobnie prędko się od niego nie uwolnię, nie znaczyło jeszcze, iż miałem zamiar zrobić sobie ołtarzyk czci żabola i modlić się do niego dwadzieścia cztery godziny na dobę, jak on sam pewnie zakładał. Nasza relacja była teraz jeszcze bardziej zawiła niż wcześniej, chociaż Bambi lubił przy każdej okazji zaznaczać, że jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, ufamy sobie i bla, bla, bla, inne tego typu sentymentalne bzdury. Wątpię, żeby ktokolwiek to kupił, ale nikt na szczęście nas o to nie pytał, nawet Kibum. Najwyraźniej tak jak ja obrał w stosunku do Minho taktykę „lekarz kazał przytakiwać” i udawał, że przestało go obchodzić cudze życie prywatne. Według mnie marnie mu to szło, ale przynajmniej Jonghyun wziął sobie do serca moją radę, żeby „dał Kibumowi szansę” bo sporo czasu teraz razem spędzali i póki co był z nimi spokój.

Amber i Sulli podobnie, z tą różnicą, że moja siostra miała ograniczony czas na przesiadywanie w kawiarni, dlatego zazwyczaj można było wpaść na samą Amber, ale za to stukającą na komórce niekończące się ememesy, z głupim uśmieszkiem na twarzy.

Doszedłem do wniosku, że gdyby nie Onew i Dara, ten lokal zacząłby przypominać jakiś pieprzony homo - dom, a nie zwykłą, porządną kawiarenkę. Biorąc pod uwagę JongKey, Sulber i Minho, który był zapewne równie straight, jak gotowane spaghetti, wszelkie nadzieje podtrzymania dobrej reputacji sklepu spadały na przyszłego ojca – właściciela oraz jego dziewczynę. Co do mnie samego, wciąż wolałem uważać się raczej za postronnego obserwatora, nie chcąc dopuścić do siebie myśli, że zaczynam traktować to przeklęte miejsce jak swój drugi dom. Albo może raczej jedyny dom, bo ciężko mi było nazywać ten bałagan, do którego wracałem na noc, prawdziwym domem. Tak czy inaczej, druga wersja była jeszcze bardziej niepokojąca i niebezpieczna, dlatego odrzuciłem ją na dno swojego mózgu i postanowiłem, że zastanowię się nad nią, kiedy będę miał lepszy humor, czyli prawdopodobnie nigdy.

- Zmęczony? – Bambi uśmiechnął się krzywo, kiedy nie zdążyłem stłumić ziewnięcia, kładąc przed nim kartkę z kolejnym zamówieniem. Popatrzyłem na niego z niechęcią.

- Niestety nie posiadam motorka w tyłku, napędzanego hormonami szczęścia i marihuaną, jak co poniektórzy tutaj obecni.

Uśmiech Minho jeszcze się poszerzył.

- Mały pesymista. Dla ciebie szklanka zawsze jest do połowy pusta, hm?

- Zależy, czym jest wypełniona – wtrącił sugestywnie Jonghyun, który wycierał wyciągnięte ze zmywarki naczynia i niezbyt krył się z tym, że nas w najlepsze podsłuchuje. Oboje rzuciliśmy mu ponure spojrzenia, na co uniósł ręce w poddańczym geście. – Dobra. Sorry. Już się zamykam. Nie można wam przerywać waszych niewinnych flircików, bo od razu macie miny, jakby wam ktoś co najmniej kota zabił.

- To nie są niewinne flirciki – syknąłem przez zęby, czując, że zaczynam się rumienić, niczym jakaś cholerna, zawstydzona dziewica. Dino zamrugał, zdezorientowany.

- To nie są niewinne..? Przynajmniej tyle, że są w granicach przyzwoitości, bo nie wiem, czy moje cnotliwe uszy byłyby w stanie znieść te bardziej „winne” w waszym wykonaniu…

- Nikt ci nie kazał słuchać, hyung – zauważył kulturalnie Minho, wracając do przygotowywania wiedeńskiego espresso. Spojrzałem na niego z ukosa, dając mu do zrozumienia, że spodziewałem się po nim raczej zanegowania zaczepek Jonghyuna, ale tylko uśmiechał się pod nosem, nawet na mnie nie patrząc. Boże, jak ten typ mnie irytował.

Zadźwięczał dzwonek nad drzwiami wejściowymi i do środka wpadła wielka, nadpobudliwa chmura gradowa w wymiętym, szkolnym mundurku, z rozczochranymi włosami i ze sporym już, ale wciąż brzydkim i śliniącym się gdzie popadnie rotwailerem, plątającym się pod jej nogami. Zanim zdążyłem zerwać się z miejsca i wyrzucić ich oboje na bruk, pies skoczył na mnie i omal nie spowodował mojego bliskiego spotkania z podłogą.

- Żadnych zwierząt w lokalu! – zawołał Kibum, który właśnie zbiegał z góry, w pośpiechu zawiązując fartuch. Zatrzymał się i zmierzył zaskoczonym spojrzeniem moje bezskuteczne próby uwolnienia się od bydlaka, podczas gdy Minho dostał nagłego ataku wesołości (nie, żeby było w tym coś nadzwyczajnego), a Jonghyun już zaczął przemawiać do Satana cienkim głosikiem. Oboje kompletnie zignorowali Keya oraz poruszenie, jakie zapanowało wśród gości.

- Sulli, zamorduję cię – oświadczyłem grobowo, kiedy udało mi się chwycić psa za nowiutką obrożę i odciągnąć go jak najdalej od siebie. – Nie przypominam sobie, żebym pozwolił ci wyjść dzisiaj z domu i przywlec to ze sobą.

- Nie potrzebuję twojego pozwolenia – odparowała, sadowiąc się na swoim ulubionym miejscu przy ladzie i sięgnęła po menu, nie zaszczycając mnie spojrzeniem. – Poza tym, nie do ciebie przyszłam, tylko do Minho oppy.

- O? – zainteresował się żabol, podnosząc na nią wzrok. – Myślałem, że chciałaś odwiedzić Amber..?

- To też, ale później. Mógłbyś zrobić mi duże, truskawkowe frappe z parasoleczką? Mam bardzo ważną sprawę, a przy frappe zawsze lepiej się myśli. – Zrobiła niewinną minkę, podpierając brodę na dłoni i trzepocząc przymilająco rzęsami. Zmarszczyłem brwi, przyglądając się jej podejrzliwie. Sulli i jej „ważna sprawa” do Minho na pewno nie wróżyły niczego dobrego, więc na wszelki wypadek postanowiłem nie spuszczać jej z oczu, bo nigdy nie wiadomo, co smarkuli wpadnie do głowy. Niestety, moje plany spełzły na niczym.

- Taeminnie, nie masz czasami czegoś do roboty? – zagadnął Key, mierząc mnie groźnym spojrzeniem. – Klienci czekają. Jonghyun, ty zabierz stąd tego psa, bo jeśli nasika mi na środku podłogi, to nie ręczę za siebie. Weźcie się wszyscy w garść, bo zaczynam się denerwować i krem nawilżający mi się dobrze nie wchłonie. Aish, czasami mam wrażenie, że pracuję z bandą nierozgarniętych matołów.

Zagryzłem zęby i chwyciłem notatnik, zagłębiając się z powrotem między pozajmowane stoliki. Kątem oka wciąż obserwowałem pochylonych nad ladą Minho i Sulli, którzy szeptali coś do siebie z błyszczącymi oczami i powstrzymałem zbierający się we mnie powoli wybuch złości. Co to miało znowu być? Nie dość, że ta nieodpowiedzialna gówniara znowu zostawiła tatę w domu, tym razem pozbawiając go nawet towarzystwa psa – ochroniarza, to jeszcze przylazła tutaj jak gdyby nigdy nic, żeby w najlepsze przywalać się do Minho? Po pierwsze, odciągała go od pracy i opóźniała całą robotę, a po drugie, miała Amber, tak? Myślałem, że kwestia jej orientacji została już rozstrzygnięta, ale najwyraźniej się myliłem. No, istniała jeszcze opcja, że zwyczajnie próbowała mnie sprowokować i ta była najbardziej prawdopodobna, jeśli liczyć jej ukradkowe spojrzenia rzucane w moją stronę. Podstępna, mała wariatka. Co, teraz bawiła się w ciotkę swatkę i chciała sprawdzić, czy jestem zazdrosny o żabola? Idiotyczne. Powinni razem z Kibumem założyć jakąś konspirację, skoro tak bardzo lubili mnie dręczyć.

Zresztą, co mnie to obchodzi. Niemal agresywnie rzuciłem tackę na stolik grupki niczego nieświadomych staruszek, z których jedna zatrzęsła się, przerażona i wyglądała, jakby dostała przeze mnie zawału. Szybko starłem z blatu rozlaną kawę i posyłając Sulli jeszcze jedno wściekłe spojrzenie, powlokłem się do kuchni.

Nie ze mną takie numery. Zazdrość, też mi coś. Pfff, kto tu jest zazdrosny?!

~*~

- Ktoś tu jest chyba w nie najlepszym nastroju! – zaćwierkała mi do ucha Amber, ledwo wyciągnąłem swoje książki na ławkę. Wyglądała, jakby niezmiernie się z czegoś cieszyła, co dało mi pierwsze powody do podejrzeń.

- Taaak? Co ci podsunęło takie przypuszczenia, Sherlocku? – mruknąłem sarkastycznie, udając, że z wielkim zapałem szukam czegoś w torbie, byleby tylko nie patrzeć na jej triumfalny uśmieszek.

- No nie wiem, ty przecież zazwyczaj tryskasz takim optymizmem, wszystko widzisz w tęczowych kolorach, uśmiech nie schodzi ci z twarzy, a kiedy pojawiasz się w zasięgu mojego wzroku, mam ochotę śpiewać z radości…

- Daruj sobie. Czego chcesz?

Wydęła policzki, myśląc pewnie, że dzięki temu wygląda słodko.

- Niby dlaczego sądzisz, że czegoś chcę? Miałam ochotę sobie z tobą pokontemplować o sensie życia, które zapewne według ciebie nie ma sensu, ale to zawsze lepszy temat niż gdybyśmy mieli gadać o pogodzie.

- Brałaś jakieś prochy Jonghyuna? – parsknąłem złośliwie, kładąc torbę na sąsiednim krześle, żeby czasami nie przyszło jej do głowy usiąść obok mnie. Nie miałem ochoty rozmawiać ani z nią, ani z nikim innym. Byłem cholernie zmęczony. W nocy znowu prawie nie zmrużyłem oka, dręczony koszmarami, w których po raz kolejny byłem świadkiem śmierci mamy i za każdym razem budziłem się, zlany potem, próbując uspokoić walące serce oraz przyspieszony oddech. Teoretycznie przechodziłem przez to już tyle razy, że powinienem się do tego przyzwyczaić, ale jakimś cudem zamiast przywyknąć, za każdym razem bolało coraz bardziej.

- Sulli mi mówiła, że wstałeś lewą nogą – kontynuowała wesoło Amber, niezrażona moją niemal błagalną miną. – Doszłam do wniosku, że ty w takim razie musisz codziennie wstawać lewą nogą. Pewnie masz dwie lewe nogi. Jinki ma dwie lewe ręce, a ty dwie lewe nogi. To zabawne, nie uważasz? To jest żart, powinieneś się teraz zaśmiać.

Jęknąłem cierpiętniczo. Co jest z dzwonkami w tej szkole, że nigdy nie dzwonią, kiedy człowiek jest na granicy wytrzymałości nerwowej?

- Coś ci nie idzie rozśmieszanie mnie, jeśli taki jest twój cel.

- Nie schlebiaj sobie, chciałam cię tylko trochę podrażnić, dla rozruszania.

- Tak myślałem.

Amber westchnęła i popatrzyła na mnie dziwnym wzrokiem, w którym zamiast zwykłej złośliwości pojawiła się bezradność i coś na kształt… współczucia? Natychmiast spiąłem się cały, zaskoczony tą niespodziewaną reakcją. Nienawidziłem współczucia, tym bardziej wtedy, kiedy nie wiedziałem, co wywołało u niej takie emocje. Nagle przeszył mnie dreszcz. A co, jeśli Sulli jej powiedziała? O naszej sytuacji, o chorobie taty i o tym, że ledwo wiążemy koniec z końcem, co nas z dnia nadzień coraz bardziej przytłacza i nie pozwala normalnie funkcjonować? Nie. Przecież nawet Sulli nie mogła być tak głupia, nie było mowy, żeby powiedziała o tym komukolwiek, nawet Amber. Z drugiej strony, Sulli była głupia. Co teraz?

Już otwierałem usta, chociaż tak naprawdę nie miałem pojęcia, jak zacząć. Jeśli Amber rzeczywiście wiedziała, to za chwilę dowie się Sandara, potem Onew, a następnie cała banda, aż w końcu dojdzie do Minho, a z jakiegoś powodu myśl, że Bambi mógłby się dowiedzieć, mroziła mi krew w żyłach.

- Amber…

Zanim zdążyłem powiedzieć cokolwiek więcej, do sali wszedł nauczyciel i rozległ się ogłuszający dźwięk dzwonka. Amber chwilę jeszcze stała, opierając się o moją ławkę, jakby czekała na kontynuację, ale kiedy stało się jasne, że wyczerpałem swoje zapasy odwagi jak na chwilę obecną, oddaliła się na swoje miejsce. Wyglądała na zawiedzioną. Zagryzłem dolną wargę i wbiłem wzrok w książkę, pozwalając, by włosy zasłoniły mi twarz. Naprawdę nie chciałem zdradzać nikomu swojego największego sekretu, tak mocno strzeżonego przez tyle lat. Lat, które kosztowały mnie niemały wysiłek. Jeszcze nie. Może kiedyś, ale póki co nie.

Następną część lekcji przesiedziałem jak w transie, gorączkowo kombinując, jak zmusić Amber do trzymania buzi na kłódkę, jeśli faktycznie została wtajemniczona. Nie chciałem jej współczucia - sam jej współczujący wzrok doprowadzał mnie do szału. Może jeśli zabronię jej spotykać się z Sulli, to o tym zapomni? Niestety ten plan był beznadziejny, bo Sulli i tak głęboko gdzieś miała moje zakazy i rozkazy. Byłem tylko jej starszym bratem, w dodatku różnica wieku między nami była prawie niewidoczna, chyba, że mówimy o tej intelektualnej. Zaraz, ile ja właściwie miałem lat? Szesnaście, czy już siedemnaście? Super, nawet tego nie mogłem sobie przypomnieć.

Puk puk puk.

Wzdrygnąłem się i podobnie jak pozostała, przysypiająca część klasy, spojrzałem w stronę drzwi. Nauczyciel odchrząknął, zdenerwowany, że właśnie przerwano mu pasjonujący monolog na temat japońskich pilotów z czasów drugiej wojny światowej, którzy mieli coś nie po kolei w głowie i sami siebie wysadzali w powietrze. Podszedł do drzwi i uchylił je lekko.

- Tak?

- Przysyła mnie dyrektor.

Omal nie spadłem z krzesła na dźwięk niewinnego głosu Minho, który właśnie stanął w progu, lustrując salę poważnym spojrzeniem. Kiedy jego wzrok spoczął na mnie, jego wielkie oczy zaświeciły się niebezpiecznie, ale szybko przeniósł je z powrotem na zirytowanego profesora.

- O co chodzi?

- Pan dyrektor prosi Lee Taemina do swojego gabinetu. Mówi, że to nie może czekać do przerwy.

- No dobrze – burknął nauczyciel, niespecjalnie poruszony urokiem osobistym Minho, który natomiast zrobił spore wrażenie na siedzących w pierwszej ławce, wymalowanych laluniach. Wszyscy odwrócili się, żeby  spojrzeć na mnie, a ja zsunąłem się nieco z krzesła, modląc się, żeby ziemia mnie pochłonęła. – Skoro musi, to niech idzie. Lee Taemin, jest takie dziecko?

Niechętnie zgarnąłem książki do torby i ociągając się, przeszedłem przez ucichłą salę, czując na sobie ciekawskie spojrzenia ludzi, które sprawiały, że miałem wielką ochotę wysadzić się w powietrze, jak ci japońscy żołnierze. Zamiast tego posłałem Minho najbardziej mordercze spojrzenie, na jakie było mnie stać, w odpowiedzi otrzymując tylko czuły uśmiech, przez który moje wnętrzności wykonały obrót o sto osiemdziesiąt stopni. Mogłem się założyć, że usłyszałem chichot Amber, zanim zamknąłem za sobą drzwi.

~*~

- CO?! Chyba sobie żartujesz! Popierdoliło cię do reszty?! Co to do diabła znaczy, że mnie właśnie PORWAŁEŚ?!

Od początku wiedziałem, że ta akcja z dyrektorem to jedna wielka ściema, bo po pierwsze, dyrektor nie miał mi absolutnie nic do zarzucenia – wzorowa frekwencja, oceny w porządku i inne pierdoły, które nikogo nie obchodziły, miałem zaliczone na najwyższym poziomie, a po drugie, już samo to, jak Choi bajerował biednego historyka swoim słodkim do zemdlenia uśmiechem, wzbudził we mnie złe przeczucia. Ale na pewno nie spodziewałem się tego, że zostanę brutalnie zaciągnięty w stronę parkingu. Kiedy w połowie drogi zacząłem się opierać, oświadczając Minho, że jeśli mnie nie puści, to zacznę krzyczeć, ten idiota bez większej trudności przerzucił mnie sobie przez ramię, jakbym był zwykłym workiem ziemniaków i nie zwracając uwagi na moje spanikowane piski, doniósł mnie w ten sposób aż do swojego motocykla.

- Postaw mnie, kretynie! Nienawidzę cię! To jest odbieranie mi przestrzeni osobistej i do tej pory to znosiłem, ale tym razem przegiąłeś! PUSZCZAJ W TEJ CHWILI!

- Wytrzymaj jeszcze pięć sekund i spróbuj nie pokopać mi nowej koszuli – rzucił, rozbawiony, po czym poklepał mnie uspokajająco po tyłku. Zamarłem z oburzenia, na chwilę zapominając, jak się przeklina.

- IDIOTA! SPIERDALAJ, OŚLIZGŁA, WSTRĘTNA, POKRĘCONA ROPUCHO! Nigdzie z tobą nie jadę, słyszysz?! NIGDZIE!

- Taaak? No to zobaczymy, w najgorszym wypadku przypnę cię kajdankami. Na wszelki wypadek wziąłem sporo tego typu sprzętu. Zgadnij, skąd go mam.

- JESTEŚ ZBOCZONY!

- Niee, ty jesteś! Mój ojciec pracuje w FBI, pożycza mi czasami różne takie gadżety. Nie mam zielonego pojęcia, o czym ty myślisz, dzieciaku. AUUU!

Jaka szkoda, że nie przyszło mu do głowy, że posiadam jeszcze zęby. Skoro taki był mądry, mógł bardziej się postarać, jeśli już postanowił stać się kryminalistą. Cóż, wolałem mu nie podsuwać żadnych dobrych pomysłów, bo to był w końcu Choi Minho, mógł je jeszcze zechcieć wypróbować. Zeskoczyłem na ziemię, podczas gdy on rozmasowywał sobie kark i patrzył na mnie z niedowierzaniem szeroko otwartymi oczami.

- Nieźle, teraz wszyscy będą mnie pytać, kto mi zrobił malinkę.

Spiorunowałem go wzrokiem, przeklinając się za swoje genialne pomysły i spróbowałem zignorować powoli wpełzający mi na twarz rumieniec.

- Powiesz mi chociaż, gdzie jedziemy?! Do kawiarni?

- Nie. Dzisiaj w ogóle się tam nie wybieramy. Onew hyung dał nam wolne, żebyśmy się trochę odstresowali, odetchnęli świeżym powietrzem i wrócili pełni nowego zapału do ciężkiej pracy.

Patrzyłem na niego z powątpiewaniem, kiedy podawał mi swój zapasowy kask. Jakoś nie chciało mi się wierzyć w nagły zryw miłosierdzia ze strony Jinkiego, tym bardziej, że ostatnio nie raz narzekał na nawał roboty. Zresztą jeszcze nie całe dwa tygodnie temu przystał na „odstresowujący” urlop Minho, dlatego miałem nadzieję, że teraz w odwecie trochę go przyciśnie, ale niestety, jak widać wciąż dawał się nabierać na jego piękne oczy.

Dyskretnie zacząłem się wycofywać, w myślach kalkulując, jakie mam szanse na ucieczkę, ale zanim zdążyłem wziąć rozbieg, żabol odwrócił się w mgnieniu oka i jakby przeczuwając moje zamiary, złapał mnie za ramiona, po czym wsadził na przednie siedzenie swojego motocykla. Uśmiechnął się zwycięsko.

- Jedziesz z przodu, bo muszę mieć cię na oku.

- Przecież nie będę skakać z pędzącego motoru! – zdenerwowałem się. Minho wyjął mi kask z rąk i założył na głowę, po czym klepnął w niego parę razy, jakby chciał wbić mi go do mózgu.

- Wiem, ale wolę być na wszelki wypadek zabezpieczony, w końcu mam do czynienia z Lee Taeminem.

Zrobiłem naburmuszoną minę i postanowiłem się do niego już więcej nie odzywać.

Jak się okazało, moja fascynacja jazdą na motocyklu wcale nie osłabła, a wręcz przeciwnie, kiedy tylko poczułem kłąb powietrza uderzający mnie w twarz z niewyobrażalną siłą, przeszył mnie dreszcz ekscytacji i korzystając z tego, że Minho nie może mnie zobaczyć, pozwoliłem sobie na lekki uśmiech. Tego było mi trzeba. Zupełnie inaczej to wszystko wyglądało, kiedy siedziało się na przednim miejscu, gdy przed tobą rozciąga się niezmierzona, niekończąca się droga, a nie widok czyichś pleców. To było niesamowite wrażenie. Jakby czas nagle przyspieszył. Wokół mnie migały rozmazane kształty oraz kolory i nie musiałem zastanawiać się, jakie uczucia określają. Co prawda Minho nie pozwolił mi prowadzić – pan egoista trzymał ręce nad moimi ramionami i sam naciskał pedał gazu. Postanowiłem mu to wspaniałomyślnie wybaczyć, bo przyspieszał coraz bardziej i po chwili mknęliśmy chyba ze sto pięćdziesiąt na godzinę.

Zacząłem się niepokoić dopiero wtedy, kiedy minęliśmy tablicę z napisem „SM Town” i wyjechaliśmy z miasta. Nie miałem pojęcia, dokąd Minho mnie uprowadza, a znając tego szaleńca, to mogło być gdziekolwiek. Bałem się mu zaufać, a jednocześnie chciałem, bo to wszystko w jakiś sposób mi się… podobało? Adrenalina buzowała mi w żyłach, ciepło klatki piersiowej Minho grzało moje plecy, wiatr targał włosy, pomimo, że były częściowo przykryte kaskiem. Było tak, jakbym rzeczywiście uciekł z tego przeklęte SM Town, w końcu zostawiając przeszłość za sobą. Na samą myśl drżałem z podniecenia. Wiedziałem, że to tylko niespełnione marzenie, ale w tym momencie wydawało się takie realne.

Na następną część drogi odrzuciłem wszystkie myśli jak najdalej od siebie, skupiając się tylko na tym, co czułem. Kiedy motor gwałtownie zahamował, miałem wrażenie, jakby ktoś chlusnął mi w twarz kubłem zimnej wody i tracąc panowanie nad mięśniami, dosłownie zsunąłem się z siedzenia na ziemię. Minho zeskoczył za mną i pomógł mi wstać, dla odmiany nie komentując mojego zachwiania równowagi.

- Jesteśmy na miejscu – oznajmił wesoło. – No i jak podoba ci się Seul..?

~*~

Naprawdę byłem przekonany, że znowu sobie ze mnie żartuje, dlatego idąc obok niego z parkingu do centrum, w urażonym milczeniu znosiłem jego napady niekontrolowanego śmiechu, kiedy w kółko zapewniał mnie, że naprawdę jesteśmy w Seulu. Nie wiedziałem dokładnie, jak daleko od stolicy położone jest SM Town, bo nigdy nie byłem jeszcze poza miasteczkiem, ale po prostu nie było mowy, że właśnie znalazłem się w Seulu. Nie i koniec. Minho na pewno w najlepsze się ze mnie nabijał, myśląc, jakie to fajne, kpić sobie ze zdezorientowanego, bezbronnego gówniarza, który nigdy w życiu nie widział świata na oczy. Ale po chwili żabol uspokoił się i wsadził ręce w kieszenie, kierując twarz w stronę pierwszego, wiosennego słońca. Westchnął, rozanielony.

- Możesz mi wierzyć albo nie, ja tam wszędzie rozpoznam seulskie powietrze.

- Bo jest zasyfione spalinami? – prychnąłem z politowaniem. – To nie jest Seul. Nieważne, jaką prędkość rozwinąłeś na tym swoim kombajnie, nie ma mowy, że dojechaliśmy aż do stolicy.

- Ktoś tu przespał lekcje geografii, huh? Wbrew pozorom nasza zabita deskami dziura wcale nie jest tak daleko od tego raju. Zresztą nigdzie mi się nie śpieszy, poczekam, aż sam przyznasz mi rację.

Kiedy dotarliśmy do centrum, zacząłem pluć sobie w brodę za swoją bezmyślność. Stanąłem jak wryty na przejściu dla pieszych i po prostu gapiłem się szeroko otwartymi oczami na to wszystko, co mnie otaczało, co jakiś czas mrugając z powodu oślepiającego mnie słońca i ogólnego błysku bijącego zewsząd. Minho obserwował moją reakcję kątem oka i wyglądał, jakby za chwilę miał zamiar odtańczyć tutaj dziki taniec zwycięstwa.

Wystarczyło rozejrzeć się dookoła. Po raz pierwszy uświadomiłem sobie, że naprawdę jestem w samym sercu Seulu. Z wielkich budynków spoglądały na mnie twarze celebrytów i modeli na plakatach, tysiące małych sklepików zapraszało do środka kolorowymi wystawami. Tłumy ludzi przewijały się ulicami, pomiędzy nowoczesnymi samochodami i autobusami co jakiś czas przemykały rowery oraz motocykle. Tutaj było zupełnie inaczej, niż w SM Town. Tak nowocześnie, świeżo, a zarazem trochę dziwnie i onieśmielająco obco.

- Jak wrażenia? – zapytał wrednie Bambi i wykorzystując fakt, że byłem lekko skołowany, objął mnie ramieniem. – Seul czy nadal obstawiasz, że to jakaś pierwsza lepsza wiocha?

- Zamknij się – mruknąłem nieważnie, starając się nacieszyć oczy tym nieziemskim widokiem.

- To co chcesz najpierw robić? Idziemy na małe zwiedzanie, do parku, czy… oooo, tam musimy koniecznie wejść!

Okręciłem się dookoła, kiedy chwycił mnie za rękę i ignorując wciąż zapalone czerwone światło oraz trąbiących i przeklinających kierowców, pociągnął mnie na drugą stronę ulicy. Nie ma co, poczucie bezpieczeństwa to on miał zawsze na najwyższym poziomie. Najpierw łażenie po dachach, potem zabójczy pęd na motorze, teraz olewanie przepisów ruchu drogowego. Chyba wplątałem się w dziwną relację z kryminalistą i masochistą w jednym.

Wpadliśmy do jednego z kolorowych sklepów, powitani przez jakąś egzotyczną muzykę i znudzoną dziewczynę przy ladzie. Na widok Minho natychmiast się ożywiła i odgarnęła włosy za ucho, ale kiedy jej wzrok padł na mnie i nasze splecione dłonie, mina lekko jej zrzedła. Szybko wyrwałem rękę z uścisku Bambiego, niezręcznie omijając spojrzenie sprzedawczyni.

- Czym mogę…

- Proszę wymieszać wszystkie smaki – zapalił się Minho, zanim zdążyła dokończyć. – I mocno wstrząsnąć. Może być też z podwójną tapioką, na zimno.

Zamrugała, zbita z tropu, ale bez słowa odwróciła się w stronę maszyny. Najwidoczniej już miała do czynienia z nadpobudliwymi klientami. Z powątpiewaniem obserwowałem, jak wstrząsała mieniącą się wszystkimi możliwymi kolorami, podejrzaną substancję.

- Zrzygasz się po tym – szepnąłem mu na ucho, kiedy schylił się, żeby wyciągnąć portfel. – Byle nie na mnie.

- Zaufaj mi, już parę razy to testowałem – odszepnął beztrosko. – Jest tak, jakbyś miał tęczę w ustach.

- Uh… - jęknąłem z obrzydzeniem i zajrzałem do menu, które podsunął mi pod nos. – Ja poproszę czekoladowo truskawkową. Jeśli się da, to bez tych glutów na dnie.

Minho popatrzył na mnie, jakbym zaczął głosić niewybaczalne herezje.

- Żartujesz, w bąbelkach tkwi cała frajda! Chcesz Bubble Tea bez bąbelek?!

- Tak, bo co?

- Proszę dać mu podwójne – zwrócił się do ciekawie przysłuchującej się sprzedawczyni. Przewróciłem oczami, czując, jak moje zwykłe zirytowanie na niego powraca na swoje miejsce, mimo tej zdecydowanie nie niemiłej niespodzianki, jaką mi zafundował.

- No dobra – warknąłem bez przekonania. – Najwyżej zostawię te gluty dla ciebie, skoro tak bardzo je lubisz.

- To takie romantyczne – westchnęła z podziwem dziewczyna, podając nam zamówienia. Spojrzałem na nią jak na idiotkę, na co tylko mrugnęła do mnie porozumiewawczo. Victoria, bo takie imię widniało na jej przypiętej do fartucha plakietce, zapatrzyła się z rozmarzeniem w plecy Minho, który podszedł po słomki do jednego ze stolików. – Taka dupa… Umm, to znaczy, taki mężczyzna – zreflektowała się szybko – to niecodzienność. Lepiej dobrze go pilnuj, życzę wam dużo szczęścia… A, jeszcze wasza reszta.

Kiedy wyszliśmy z powrotem na zewnątrz, po moim dobrym humorze nie zostało ani śladu. Wbiłem wzrok w swoje glany i cały czas trzymałem słomkę w buzi, odmawiając odpowiadania na wszelkie zaczepki Minho i jego beznadziejne próby nawiązania kontaktu. Nagle znowu wypełniła mnie wściekłość na jego głupotę. Nie dość, że zaciągnął mnie tu bez mojej zgody, to jeszcze kretyn łudził się, że będę skakać z radości i całować go po rękach..? Niech spada, miałem go gdzieś. Nic mu nie byłem winien.

Przeszliśmy parę ulic w napiętej atmosferze, którą głównie ja tworzyłem, bo żabol oczywiście starał się jak mógł, żeby ją rozładować, ale byłem uparty. W końcu nie wytrzymał i zaszedł mi drogę, zmuszając do zatrzymania się. Zerknąłem na niego z irytacją.

- Powiesz mi, co się znowu stało? Bo chyba nie złościsz się o te bąbelki w swojej Bubble Tea…

Parsknąłem bez cienia wesołości, wyciągając na chwilę słomkę z buzi.

- Ta niedorozwinięta baba w sklepie pomyliła mnie z dziewczyną! – wyrzuciłem z siebie i zaraz tego pożałowałem. Co ja sobie wyobrażam, nagle zachciało mi się mu zwierzać? Z powrotem spuściłem głowę, zaciskając zęby na słomce, w oczekiwaniu na wybuch śmiechu tego nieczułego drania. – Wyglądam jak dziewczyna?! Pytam poważnie!

Gdzieś nade mną rozległo się cierpiętnicze westchnięcie.

- Nie, nie wyglądasz jak dziewczyna. Mówię poważnie. Jesteś bardzo męski, tak męski, że robisz kompleksy każdemu facetowi w tym wielkim mieście. Zupełnie, jakbyś miał tutaj – postukał palcem wskazującym w grzywkę opadającą mi na czoło – napisane „Manly Tae”. Albo „Tae – Man”. Zadowolony?

Nie, nie byłem zadowolony. Właśnie udało mu się mnie doprowadzić do szału. Wydałem z siebie bliżej niezidentyfikowany dźwięk, coś pomiędzy wściekłym piskiem, a żałosnym jękiem i wyminąłem go szybkim krokiem. Szedłem nie oglądając się za siebie, kipiąc z furii i wstydu, zupełnie głuchy na jego nawoływania.

- Taemin?! Taemin, przepraszam. – Dogonił mnie i próbował chwycić za ramiona, ale mu się wyrwałem. W jego głosie słychać było rozpaczliwą prośbę, ale w tym momencie byłem urażony do żywego i nie miałem zamiaru wplątać się znowu w jego durne gierki. Przeklęty idiota. – Daj spokój, wiesz, że tylko żartowałem. Przepraszam, to było głupie…. Taemin.

Wciąż nie zwalniałem kroku, odmawiając wszelkiej konfrontacji, dopóki nie poczułem jego silnych ramiona łapiących mnie mocno w pasie i wrzasnąłem, upuszczając niedopitą Bubble Tea, kiedy okręcił mnie dookoła w powietrzu, nie przejmując się dziwnymi spojrzeniami mijających nas ludzi.

- CO TY WYPRAWIASZ?! – wydarłem się, stając na nogi. W głowie mi się zakręciło i z trudem złapałem równowagę, ciskając z oczu pioruny, które wcale nie zrobiły na nim wrażenia. – Pojebało cię! Nie chcę tu być, wracajmy do domu.

Szeroki uśmiech Minho nieco przybladł.

 - Taemin, naprawdę przepraszam. Zachowałem się głupio i niedojrzale.

- Nie, żebyś kiedykolwiek zachowywał się mądrze i dojrzale – fuknąłem ze złością. – Chcę wracać.

- Nie pokazałem ci jeszcze najważniejszego… Proszę, daj mi jeszcze jedną szansę, obiecuję, że się poprawię. – Jego oczy były tak smutne i błagalne, jakby patrzył na mnie wyrzucony na ulicę szczeniaczek. Skrzywiłem się z niesmakiem.

- Co to za „najważniejsza” rzecz? Znowu jakiś magiczny napój, z którym zdradzasz swoją nieśmiertelną kawusię?!

Uznał to chyba za moją zgodę, bo odetchnął z ulgą i uniósł lekko kąciki ust.

- Nie, sam zobaczysz. – Na chwilę się zamknął i znowu szliśmy w milczeniu, tym razem bardziej znośnym, chociaż ja wciąż byłem obrażony. Zastanawiałem się, co teraz robiła cała reszta. Lekcje w szkole już się skończyły, więc Jonghyun i Amber poszli do kawiarni, zaczynając kolejny dzień pracy. Wiedziałem, jak to musiało wyglądać, ale wciąż nie mogłem pozbyć się wrażenia, że Onew hyung pozwolił Minho na ten „urlop” z jakiegoś głębszego powodu, niż zwykła wycieczka turystyczna. Chyba, że znowu doszukiwałem się dziury w całym, zupełnie niepotrzebnie.

Zamyślony, dopiero po jakimś czasie zorientowałem się, że Minho coś do mnie mówił.

- Czemu uważasz, że tamta kobieta pomyliła cię z dziewczyną? – Spojrzałem na niego z niedowierzaniem, że nadal miał zamiar ciągnąć ten temat. Chyba rzeczywiście był masochistą. – Bo myślała, że jesteśmy parą? Według ciebie zawsze musi być dziewczyna i chłopak, nie może być dwóch chłopaków, którzy są razem?

Lekko zbił mnie z tropu jego oskarżycielski ton, więc ograniczyłem się do wzruszenia ramionami, ale wciąż świdrował mnie natarczywym wzrokiem, domagając się odpowiedzi.

- Nie… Nie jestem NIETOLERANCYJNY – wykrztusiłem w końcu. – Znaczy… Ani Kibum, ani Jonghyun, Amber i Sulli mi nie przeszkadzają, chociaż co do mojej siostry, to nadal mam wątpliwości, czy ona po prostu nie udaje. Ale Key… Key na pewno jest gejem, prawda?

Minho wbił wzrok w ziemię, a po jego zawiedzionej minie mogłem się domyślić, że nie takiej odpowiedzi oczekiwał.

- Ty cały czas swoje. Dlaczego wszystko musi być tak dosadnie określone? Nienawidzę etykietek. „Gej”, „lesbijka”, zwyczajnie denerwują mnie te określenia. Przecież to nie od ciebie zależy, czy zakochasz się w dziewczynie, czy w chłopaku. A może na to też masz specjalną nazwę?

- Proste. Biseksualizm – odparłem beztrosko, rozbawiony jego poważnym tonem.

- Jasne. Dla ciebie wszystko musi być czarne, albo białe.

- Nieprawda. Po prostu lubię nazywać rzeczy po imieniu.

- A ja nie. Lubię myśleć, że jestem sobą, bez żadnych specjalnych podpisów.

- To może jesteś aseksualny? – zauważyłem złośliwie.

Popatrzył na mnie jakoś dziwnie.

- Wątpię, szczerze w to wątpię…

~*~

Kiedy dotarliśmy w owo „najważniejsze” według Minho miejsce, zaczynało się już ściemniać. Mimo wczesnej wiosny, wieczorami wciąż było dosyć chłodno, ale Bambiemu najwyraźniej to nie przeszkadzało, bo zdjął kurtkę i zapytał, czy nie chcę jej pożyczyć. Bez przesady, aż tak zimno mi nie było, poza tym wiedziałem, że chce się tylko pochwalić nowiutką koszulą oraz idealnie wyprasowanymi spodniami, w których jego nogi wydawały się jeszcze dłuższe. Ciekawe, ile kasy wyrzucił na te ciuszki.

- Nieźle się odstrzeliłeś – stwierdziłem z kamienną twarzą. – Jakbyś na randkę miał iść.

Przeciągnął się, demonstrując zarysy mięśni pod cienkim materiałem.

- Kto wie, może idę.

- Ooo, pewnie. Idź sobie – burknąłem pod nosem. – Jeszcze mnie tu zostaw najlepiej, w miejscu, które pierwszy raz widzę na oczy.

- Jesteś zazdrosny?

- No chyba ty – odparowałem, nie mogąc wysilić się na bardziej kreatywną ripostę.

- Huhu, cięty się zrobiłeś ostatnio. Teksty na poziomie przedszkola, coraz lepiej… O, jesteśmy. To tutaj.

Z zaciekawieniem podniosłem wzrok i moim oczom ukazała się sporych rozmiarów willa, obrośnięta pnącym się po ścianach bluszczem. Wyglądała na opuszczoną, a wbita w ziemię tabliczka z napisem „Na sprzedaż” mówiła sama za siebie. Bambi miał nieobecny wzrok. Wyminął mnie i zbliżył się do bocznej ściany budynku, chwytając za najniższy parapet. Chwilę majstrował coś przy okiennicy, aż otworzył ją na oścież i pomachał do mnie.

- Nie wiem, czy włamywanie się do czyjegoś domu figuruje na liście moich największych marzeń – powiedziałem sarkastycznie, przyglądając się, jak podciągnął się na ramionach i zniknął w ciemnym wnętrzu. Wyjrzał stamtąd, mierząc mnie wyzywającym spojrzeniem.

- A podobno taki z ciebie badboy… Poza tym, to nie jest czyjś dom, to jest mój dom. Witam w moich skromnych progach.

Wciąż nieufnie, ale już bez większego opierania się, poszedłem za jego przykładem, zeskakując po drugiej stronie i przy okazji wzbijając tuman kurzu z podłogi.

- Rzeczywiście skromne te twoje progi. Trochę zapuściłeś tą chatę, przydałoby jej się porządne odkurzanie i odchwaszczanie.

- Nie byłem tutaj odkąd się przeprowadziliśmy. Myślałem, że ojciec już dawno ją sprzedał, ale jak widać, nikt nie chce jej kupić.

- Pewnie nikogo nie stać.

- Możliwe. Tamtędy na górę. – Poszedłem za nim w stronę schodów i już w połowie drogi zorientowałem się, co się szykuje.

- No nieee, nie mów mi, że idziemy na DACH.

Odwrócił się do mnie z diabelskim błyskiem w oku, który utwierdził mnie w przekonaniu, że owszem, tam właśnie idziemy. Stłumiłem westchnięcie i bez dalszych pytań wspiąłem się po schodach, a później jeszcze wyżej, przez okno na poddaszu. Już dawno dotarło do mnie, że Choi Minho nic nie było w stanie zmienić, podobnie, jak i mnie. Miał te swoje drobne, czasem lekko chore dziwactwa, ale głównie dzięki temu było w nim coś niezwykłego. „To niecodzienność” – przypomniał mi się podziw w głosie Victorii i od razu serce zaczęło walić mi szybko i nierównomiernie. Spiąłem się na tą niechcianą reakcję i zacząłem ją sobie tłumaczyć zwykłym zmęczeniem po przebyciu tysiąca schodów w pałacu wyżej wspomnianego, żabiego księcia.

Widok z góry rzeczywiście robił wrażenie. W oddali majaczyły światła Seulu, budzącego się do nocnego życia, z którego docierał przytłumiony zgiełk i zagłuszona muzyka, ale poza tym panowała cisza. Dach starego domu Minho był o wiele przytulniejszy od tego w SM Town. Jego obsesja na punkcie tej części budynków zawsze wydawała mi się cokolwiek dziwna, ale teraz w pewnym sensie ją zrozumiałem. W SM Town stworzył sobie namiastkę tego, co miał tutaj. Moją uwagę przykuł przede wszystkim murek oddzielający część dachu od niewielkiego balkonowego ogródka, w którym wszystkie kwiaty i inne rośliny już dawno uschły. Murek był pokryty tysiącami obrazków i rysunków, niektóre wykonane jeszcze ręką dziecka, czasami przetykane jakimiś napisami i graffiti, cytatami oraz ciężkimi od odszyfrowania bazgrołami. Podszedłem o kilka kroków, żeby przyjrzeć się temu z bliska.

- To coś w rodzaju twojego pamiętnika?

- Można tak powiedzieć. – Minho wysunął się zgrabnie z okienka, razem z jakimś ubrudzonym farbami workiem, który położył ostrożnie u moich stóp. Spojrzałem sceptycznie na ten ekwipunek.

- Jeżeli oczekujesz, że zjem cokolwiek, co leżało w tym domu od roku, to się grubo mylisz.

- To nie jest prowiant – uspokoił mnie z rozbawieniem. – Dara zrobiła nam kanapki, mam je w plecaku, jeśli jesteś głodny. To akurat jest coś zgoła… innego.

- Mam się zacząć bać?

- Może. Malowałeś kiedyś farbą w spreju?

- Chodzi ci o graffiti? – Wytrzeszczyłem oczy, sięgając po worek, ale zabrał go i schował za siebie, unosząc brwi.

- Czyżbym widział jakieś przejawy zainteresowania..? Nie mogę w to uwierzyć. Ty i pozytywne emocje… Niesamowite.

Założyłem ramiona na piersi, przyjmując obronną pozycję i cierpliwie poczekałem, aż znudzi mu się droczenie się ze mną. Nie musiałem zresztą długo czekać, bo po chwili nie wytrzymał i wyciągnął z worka kilka kolorowych puszek. Wziąłem jedną, o intensywnym, zielonym kolorze i dla wypróbowania prysnąłem jej zawartością prosto w Minho, ze złośliwą satysfakcją obserwując, jak odskakuje do tyłu, wydając przy tym mało męski pisk.

- Popatrz, co narobiłeś! – zawołał, zrozpaczony. Wskazywał na swoją zdewastowaną koszulę i wyglądał, jakby miał się za moment rozpłakać. Tym razem już nie mogłem powstrzymać ataku śmiechu, po naprawdę, to był widok godny każdego poświęcenia.

- Idź sobie teraz na tą swoją randkę! – wykrztusiłem, opierając się o murek, żeby nie paść z rozbawienia. Wstrząsnąłem puszką, przygotowując się na kolejny strzał. Minho chyba nie miał w swoim przewodniku seulskich atrakcji paintballu, a szkoda. – Masz jeszcze tutaj, zostaniesz kreatorem wielkomiejskiego stylu! – Tym razem prysnąłem mu w plecy, praktycznie na oślep, bo oczy zaszły mi łzami od zbyt gwałtownego śmiechu. Przetarłem je rękawem i spojrzałem na żabola, oczekując jakiegoś odwetu, ale on chyba nadal nie mógł wyjść z depresji nad stanem swojego nowego ubrania.

Minho stał jak wrośnięty w ziemię i przyglądał mi się wielkimi oczami, lekko uchylając usta. Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, o co mu znowu chodziło. Odchrząknąłem, lekko zażenowany, kiedy tak się we mnie intensywnie wpatrywał.

- Okay, przepraszam? To była taka zemsta za wszystkie twoje głupie zaczepki, idiotyczne pomysły i samą twoją egzystencję. Ale przyznaję, trochę mnie poniosło. Wybacz. Um… mogę ci wyprać tą koszulę, albo…

- Czy ty się właśnie śmiałeś?

Takiego pytania kompletnie się nie spodziewałem. Zamrugałem, zdezorientowany i oblałem się zimnym potem, jednocześnie czując, jak krew zaczyna szybciej krążyć mi w żyłach.

- Nie! Nie, ja tylko…

- ŚMIAŁEŚ SIĘ! Śmiałeś się z radości! Pierwszy raz widziałem, żebyś naprawdę się śmiał!

Złapał mnie w ramiona, zanim zdążyłem otrząsnąć się z osłupienia i zmierzwił mi włosy, szczerząc się przy tym jak wariat. W tamtej chwili naprawdę wyglądał, jakby oszalał – z tymi wielki, błyszczącymi oczami, czułym uśmiechem i plamami od farby na koszuli, sprawiał wrażenie człowieka, którego spełniły się nagle wszystkie marzenia. Chciałem coś odpowiedzieć, zaprzeczyć, zapierać się rękami i nogami, że wcale nie jestem szczęśliwy, że wszystko to sobie wymyślił w swojej zbyt wybujałej wyobraźni, ale kiedy otworzyłem usta, nie wydostał się z nich żaden dźwięk. Bo właściwie po co cokolwiek mówić, skoro on i tak potrafił przejrzeć mnie na wylot? Przypomniałem sobie słowa Keya, które wypowiedział podczas jednej z naszych częstych sprzeczek. „Boisz się pokazać, że tak naprawdę czujesz więcej, niż robot kuchenny”. Może. Może się bałem. Może nie byłem jeszcze gotowy, żeby stanąć twarzą w twarz z prawdą.

Dłonie Minho na mojej talii paliły mnie żywym ogniem. Zagryzłem zęby i odepchnąłem go jak najdalej od siebie, aż zachwiał się i wpadł na murek. Mina nieco mu zrzedła, ale chyba spodziewał się takiej reakcji.

Nic w tym dziwnego. Naprawdę potrafił przejrzeć mnie na wylot.

Tym razem jednak, zamiast poobrzucać go kolejną serią obelg, bez słowa zakasałem rękawy i zbliżyłem się do murku, jakby sytuacja sprzed minuty w ogóle nie miała miejsca. Chyba chciałem mu udowodnić, że wcale aż tak dobrze mnie nie zna.

Z należytą powagą i zdając sobie sprawę, że wciąż jestem obserwowany, ostrożnie wykonałem kilka ruchów dłonią, rozpryskując zieloną farbę na ścianie. Już kiedyś to robiłem. Graffiti. Rysunek. Część mojego życia, która faktycznie sprawiała mi radość, z którą mógłbym być może wiązać jakąś lepszą przyszłość. Ta część, którą skazałem na śmierć.

Po chwili odsunąłem się, podziwiając efekty.

Wielka, tłusta ropucha patrzyła na mnie olbrzymimi, brązowymi oczami, jakby chciała mnie zjeść, co zresztą jeszcze bardziej upodabniało ją do oryginału. Wykrzywiłem usta w ironicznym uśmieszku, który niewiele miał wspólnego z radością.

- Jak powinniśmy to zatytułować? Co powiesz na „Minhosz jadowity”?

Wyrwany z transu, niechętnie oderwał ode mnie wzrok i spojrzał z zaciekawieniem na moje dzieło. Jego mina była bezcenna.

- Oj, Taeminnie...

_______________________________

Alice. Stahp. Napisałaś 15 stron, jesteś nienormalna o__o Pozwólcie, że nie będę więcej komentować, może ograniczę się do stwierdzenia, iż Taemin to mały, upierdliwy uparciuch, a 2min is back, bitches. Co do tego drugiego faktu, niekoniecznie mam na myśli opowiadanie *.*

Jak tam, dobrze się spało? ^^

Plus niespodzianka - dobra, czy zła, nie jestem pewna, w każdym razie zapraszam TUTAJ. W razie, gdybyście mieli ochotę poznać Alice od strony, od której nawet ona sama siebie dotąd nie znała.

Kocham Was i dziękuję za wszystkie przemiłe komentarze <3

P.S. Musiałam usunąć playlistę bo coś się popsuło ;___;