12.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Dochodziła dziewiąta wieczorem, kiedy Minho uznał, że najwyższa pora się zbierać. Nawet nie zauważyłem, kiedy zrobiło się ciemno, bo pobliskie latarnie oraz jasność bijąca od tętniącego życiem centrum Seulu oświetlały całą okolicę, tym samym stwarzając przytulną atmosferkę na dachu. Ocknąłem się z tej dziwnej i w żadnym wypadku niepożądanej nostalgii, na powrót przybierając najbardziej ponury wyraz twarzy, na jaki było mnie stać. Co ja sobie myślałem? Nie wolno mi ni z tego ni z owego wyskakiwać z jakimikolwiek pozytywnymi emocjami przy Minho, że już o śmianiu się radośnie nie wspomnę. Jeszcze sobie głupek pomyśli, że czuję się komfortowo w jego towarzystwie. Nie mogłem do tego dopuścić, już za sam ten niefortunny incydent z graffiti cały czas przeklinałem w duchu swoją nieostrożność. Zawsze miałem bardzo silną wolę. Musiałem mieć, tylko tak udało mi się przetrwać te wszystkie lata, zdanym tylko na siebie i nauczonym, żeby nie ufać nikomu. Byłem silny, tak? Zawsze byłem. Po czym nagle wyskakuje sobie takie Choi Minho ze swoim głupawym uśmieszkiem i niepoprawnym optymizmem, i wydaje mu się, że potrafi mnie złamać, ale niestety coś mu nie wychodzi. Jaka szkoda.

- Jest strasznie późno – burknąłem oskarżycielsko, bez emocji obserwując, jak zbierał porozrzucane dookoła puszki z farbami w spreju i opakowania po kanapkach Dary, które zdążyliśmy już dawno opróżnić. Kątem oka zerknąłem na murek z rysunkami. Obok tłustej żaby znalazło się jeszcze kilka nowych bazgrołów, w tym filiżanka parującej kawy (a jakże), podobizna Satana, który wyszedł mi zdecydowanie ładniej, niż wyglądał w rzeczywistości, parę nutek i koślawych serduszek oraz coś, co wyglądało jak siedzący na sedesie niedźwiedź z pięcioma łapami, ale Minho utrzymywał, że była to jego gitara. W jedynym pustym miejscu żabol narysował jeszcze dwa trzymające się za ręce patyczaki, z których ten niższy wyglądał, jakby został porażony piorunem, bo jego pomarańczowe włosy odstawały na wszystkie strony niczym lwia grzywa, a prowizoryczne usta były wygięte w podkuwkę wyrażającą nienawiść do całego świata, jak to uroczo ujął kreatywny artysta malarz, Choi Minho. Odparłem mu na to zgryźliwie, że na pewno zostanie drugim Picasso i postanowiłem nie pytać, kogo ten żałosny malunek miał przedstawiać, żeby nie psuć sobie nerwów.

- Tak bardzo spieszy ci się na dobranockę? – odparował na moje stwierdzenie, zapewne myśląc, że kompletnie powali mnie swoją ciętą ripostą. Prychnąłem w odpowiedzi, jeszcze raz sprawdzając godzinę w telefonie. Aż dziwne, że Sulli jeszcze do mnie nie wydzwaniała, bo zazwyczaj niecierpliwiła się i irytowała, kiedy zostawiałem ją na dłużej samą z ojcem. Cóż, miałem nadzieję, że w ogóle była teraz w domu i nie wpadł jej znowu do głowy jakiś durny pomysł, chociaż właściwie, czego można się było spodziewać po tej rozpuszczonej smarkuli? Wciąż zastanawiało mnie, jaki miała cel w tym, że kazała Minho mnie porwać na cały dzień, bo nie ulegało wątpliwości, że właśnie o tym szeptali, wisząc nad ladą w godzinach pracy. Szczerze wątpiłem, że zapragnęła zrobić mi takie małe „wakacje” zupełnie bezinteresownie. Nastawiałem się psychicznie na to, że jak tylko wrócimy do SM Town, będzie żądała zapłaty w postaci nowej kiecki albo innych pierdół, które nie wiadomo do czego jej były potrzebne...

- Halo?! Ziemia do Taemina! – Ocknąłem się gwałtownie z zamyślenia, kiedy uświadomiłem sobie, że Minho coś do mnie mówi. – Naprawdę musimy już iść, bo nie lubię jeździć po nocy, poza tym reszta na pewno się o nas martwi.

- Akurat. Pewnie odetchnęli z ulgą, że udało im się ciebie pozbyć. – Rozwiałem jego złudzenia i ruszyłem w kierunku okienka. Szybko spojrzałem jeszcze raz w stronę rozświetlonego miasta, obiecując sobie, że kiedyś będę miał ten widok na co dzień - jak tylko naprawdę uda mi się wyrwać z mojej twierdzy więziennej zwanej SM Town. O ile kiedykolwiek mi się to uda. Westchnąłem z rozżaleniem, mają nadzieję, że Minho tego nie zauważył. – No już żabciu, rusz tyłek, bo jestem głodny, a niekoniecznie gustuję w kolacji złożonej z much, jak to wy, ropuchy, lubicie najbardziej.

Zachichotałem triumfalnie, kiedy rzucił mi ciężkie spojrzenie.

- To było tak suche, że aż się pokruszyło. Pustynia Sahara wydaje się przy tym lasem równikowym. Poza tym, żarty o żabach zaczęły robić się już nudnawe, zmień płytę.

- W porządku, skoro wolisz żarty o objoniakowatych jeleniach z Dinseya… - Zamyśliłem się, próbując wymyślić coś kreatywnego, ale nic nie przychodziło mi akurat do głowy. – Neh, jednak żarty o żabach są wciąż najzabawniejsze. Hej, hyung, uważaj na bociany, w końcu zaczęła się wiosna, a zdaje się, że Onew i Dara czekają na jednego!

Ugryzłem się w język, uświadamiając sobie, że przez nieuwagę nazwałem go hyungiem i rzuciłem mu zaniepokojone spojrzenie, ale chyba tego nie zauważył. Przeciągnął się i ziewnął, obdarzając mnie tym samym co zawsze, irytującym uśmieszkiem. Wracaliśmy spacerkiem do centrum, przekomarzając się przy tym jak jakaś żałosna para niewyżytych nastolatków in love, czy coś w tym stylu i aż mi się niedobrze zrobiło od tej cukierkowatej atmosfery, ale nawet nie miałem ochoty jej psuć. Ten fakt powinien mnie przerazić i skłonić do gorączkowego zaprzeczania przed samym sobą, że wcale nie podoba mi się taki obrót spraw, ale na to też nie miałem siły. Co tam, niech chociaż raz będzie tak, jakbym był normalnym, cieszącym się z życia chłopakiem bez żadnych problemów, zamiast zgorzkniałym i znudzonym chamem bez uczuć. Mogłem się założyć, że Minho będzie mi później wytykał tą chwilową odmianę do końca świata, poza tym za dużo cukru to też niezdrowo. Znając figlarną naturę losu, za chwilę i tak ta marna iluzja pryśnie niczym bańka mydlana, jakkolwiek banalnie nie brzmi ta metafora. Świat jest stworzony z przeciwności, wszystko musi się równoważyć. Dopiero niedawno doszedłem do tej konkluzji, ale rzeczywiście, coś w tym było, niczym w chińskiej filozofii, gdzie smutek i ciemność miały swój odpowiednik w bieli. Biel oznaczała spokój i radość, prawda? Tata miał rację, dzięki kolorom można było naprawdę wiele wyrazić.

Ledwie dopadł mnie nastrój na filozofowanie, los rzeczywiście postanowił się wtrącić i zburzyć moją i Minho chwilową normalność. W bardzo brutalny i nieprzewidziany sposób, trzeba dodać.

- No proszę, proszę… A kogóż to moje piękne oczy widzą..?

Minho stanął jak wryty i chwycił mnie mocno za nadgarstek, gdy już odwracałem się, żeby spojrzeć na intruza. Doszliśmy do miejsca, gdzie żabol zaparkował swój motocykl i który owszem, stał tak, jak go zostawiliśmy, ale był również ze wszystkich stron obstawiony przez cztery postacie w skórzanych kurtkach, które w dodatku wyglądały tak, jakby zaliczyły kilka kolejek w jakimś tutejszym barze. Skrzywiłem się, kiedy uderzył mnie w nozdrza smród potu i papierosów. Minho stał jak wrośnięty w ziemię, patrząc zmrużonymi oczami po twarzach tych dziwnych gości, a po jego minie można było się łatwo domyślić, że to raczej nie byli jego starzy kumple. Więc kto to był? Miejscowi podpici chuligani? Sądząc po ich umięśnionych sylwetkach, we dwójkę z Minho za nic w świecie nie dalibyśmy im rady. Rozejrzałem się dookoła w poszukiwaniu wsparcia, ale okolica była całkowicie pusta.

- Heeej, czy to nie nasz książę Choi?! – zawołał jeden z facetów, który opierał się niedbale o nasz motocykl i fajczył jakiegoś śmierdzącego skręta. Mimo woli przypomniał mi się Jonghyun i okoliczności, w jakich go poznałem, ale szybko skarciłem się za to w duchu, przepraszając telepatycznie poczciwego Dinozaura, że w ogóle śmiałem porównywać go do takiego obleśnego typa.

Grubas po jego lewej zachichotał donośnie, jakby właśnie usłyszał jakiś świetny dowcip.

- Ja pierdole, chłopaki… Choi wrócił do domciu!

- Kurde, a już miałem nadzieję, że zdechł w jakimś rowie…

- Co, tatuś przyjął z powrotem w ramiona swojego syna marnotrawnego? Stary musiał się nieźle za tobą stęsknić, skoro sprawił ci w ramach zadośćuczynienia taką piękną bryczkę…

Wysoki brunet poklepał z uznaniem siodełko harleya, szczerząc przy tym zęby, które zalśniły w ciemność i tak, jakby posiadał sztuczną szczękę ze złota. Dobra, przestało mi się to podobać, tym bardziej, że dłoń Minho na moim nadgarstku zacisnęła się tak mocno, że byłem pewien, iż odcięła mi krążenie.

- Czego chcecie?! – warknął Bambi nad wyraz spokojnie, chociaż z bliska mogłem zauważyć, ze nozdrza drgają mu niebezpiecznie, jak zawsze, kiedy coś go okazjonalnie wytrącało z równowagi. A niewielu się to jak do tej pory udało. Właściwie widziałem go takiego tylko raz, po rozmowie z ojcem i ten fakt leciutko mnie przeraził. Kim do cholery byli ci ludzie? Mógłbym posłać im później kwiaty z wyrazami uznania za wkurzenie Choiego Minho, albo pozwać do sądu za odbieranie mi tlenu przez swoje cuchnące papierosy.

- Och, bez nerwów, wasza wysokość. Przyszliśmy się tylko przywitać. - Głos, który przedtem usłyszałem za sobą, teraz odezwał się po raz kolejny i dochodził z dużo bliższej odległości. Podskoczyłem, czując czyjś oddech na swojej szyi i odwróciłem się, stając oko w oko z szefem bandy. Co do tego, jaka była jego pozycja w tym gangu, nie miałem wątpliwości. Już sama jego pogardliwa mina mówiła sama za siebie, poza tym miałem wielką ochotę zwrócić mu uwagę, że przecież jest noc, więc nie ma potrzeby nosić okularów przeciwsłonecznych, ale zapewne jemu wydawało się, że z takim rekwizytem wyglądał bardziej cool, jak na miejscowego mafiosa.

Prawdziwy szok przeżyłem, kiedy wyciągnął rękę i pogłaskał mnie po twarzy. Cofnąłem się z obrzydzeniem, wpadając przy tym na Minho, który w jednej chwili zmienił naszą pozycję i stanął przede mną. Po prostu zawodowy James Bond w akcji, zauważyłem kwaśno, ale nie było czasu, żeby teraz mu docinać.

Gangster uniósł brwi, podsuwając okulary na czoło. Uśmiechnął się ironicznie, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Proszę, proszę. Wasza wysokość znalazła sobie królewnę. W dodatku królewna jest królewiczem. Zawsze lubiłeś różnorodność, co, Choi?

- Serio?! Cholera, byłem pewien, że to panienka! – zawołał z niedowierzaniem jeden z matołów, ten od papierosa. Rzucił niedopałek na ziemię i zmiażdżył go pod obcasem, po czym podszedł bliżej, przyglądając mi się z zainteresowaniem. Minho natychmiast odwrócił się w jego stronę, skutecznie uniemożliwiając mu podziwianie widoków.

- Też mi nowina, w życiu bym się nie domyślił, że Choi to pedał! – prychnął blondyn, który wciąż opierał się leniwie o motocykl. Minho wzdrygnął się lekko na to ostatnie słowo, zresztą podobnie jak ja.

- Zostawcie nas w spokoju – powiedział cicho, ale stanowczo, cofając się powoli do tyłu i przy okazji zmuszając mnie do tego samego. Nie widziałem jego twarzy, ale już sam jego ton dał mi do zrozumienia, że to, co się tutaj działo, niewiele miało wspólnego z przyjacielskimi przekomarzaniami. - Heechul, wydaje mi się, że już wyrównaliśmy rachunki. Powiedziałem, że nie będę wchodzić ci w drogę i trzymam się tego, więc nie ma powodu, żeby rozdrapywać stare rany.

Grubas zachichotał po raz kolejny, aż miałem ochotę cisnąć w niego czymś ciężkim, bo jego piskliwe rechotanie doprowadzało mnie już do szału. Na szczęście tym razem szef bandy machnął w jego kierunku, żeby się przymknął, na co natychmiast pokornie zamilkł. Heechul z kolei wciąż nie przestawał się uśmiechać niczym psychopata z bajki dla dorosłych. Wyglądał dokładnie jak ktoś, przed kim rodzice ostrzegali mnie i Sulli, kiedy jeszcze byliśmy mali.

- Och, może robię to z sentymentu. Byłem ciekawy, jak ci się wiedzie… Jak widać, całkiem nieźle. – Omiótł mnie wzrokiem, spoglądając Minho przez ramię. – Chłopak czy nie, lubię takie bezbronne stworzonka ze słodkimi buźkami… Jak to szło? Żeby życie miało smaczek… Czy jakoś tak. Jest chociaż dobry w łóżku?

Zachwiałem się niebezpiecznie, czując, że zaczynam gotować się od środka z wzbierającej wściekłości. Bezbronne stworzonko, tak?! To było bardzo złe posunięcie, panie gangsterze. Zanim Minho zdążył coś odpowiedzieć, wyrwałem mu się i stanąłem tuż przed tym gburem w pełnej gotowości do zasadzenia mu porządnego kopa tam, gdzie boli najbardziej.

- Słuchaj, albo zabierzesz stąd teraz tyłek i swoich przydupasów – machnąłem lekceważąco w kierunku reszty bandy – albo pożegnamy się w trochę mniej kulturalny sposób. Wierz mi albo nie, moja słodka buźka będzie ostatnim, co zobaczysz w tym życiu. Wybieraj.

- Taemin! – krzyknął Minho ostrzegawczo, a Heechul parsknął pogardliwym śmiechem, podobnie jak pozostała czwórka. Nim zdążyłem wziąć zamach, poczułem, jak ktoś chwyta mnie za włosy i ciągnie brutalnie do tyłu, aż krzyknąłem z bólu, a oczy zaszły mi łzami. Upadłem na ziemię, czując się tak, jakby ktoś mi wyrwał połowę mózgu razem z kucykiem i jak przez grubą ścianę usłyszałem przerażony okrzyk Minho. Spróbowałem podnieść się do pozycji siedzącej, ignorując pulsujący ból głowy, ale w tym momencie ktoś wymierzył mi siarczysty policzek. Upadłem z powrotem, jęcząc żałośnie, pokonany i wściekły jak nigdy dotąd.

Zamrugałem kilka razy, próbując odgonić palące łzy furii i wstydu, zebrać się w sobie, stanąć na nogi, po czym wreszcie pokazać tym gnojkom, że nie zadziera się z Lee Taeminem, ale nie było mi to dane. Nagły świst powietrza spowodował kolejny szok, moje ciało zostało oderwane od zimnego bruku i przyciśnięte do czyjejś spoconej koszuli, pod którą znajdowała się twarda, rozgrzana klatka piersiowa i serce, które waliło prawie tak szybko jak moje.

- ZABIJĘ CIĘ, HEECHUL! – ryknął Minho, niczym wściekły lew gotowy do skoku na ofiarę i miałem nadzieję, że przynajmniej mnie puści, zanim rzuci się na Heechula, bo nie miałem ochoty zostać jego tarczą obronną. – KURWA, PATRZ, CO ZROBIŁEŚ! O CO CI W OGÓLE CHODZI?! POCZEKAJ, NIECH TYLKO…

- …twój ojciec się o tym dowie? Leć do tatusia, no już! Boimy się jak cholera! Co mu niby powiesz? Oboje wiemy, że on cię nienawidzi, zresztą z wzajemnością.

- ZAMKNIJ SIĘ!

- Co, uderzyłem w czuły punkt..? – Rozległ się triumfalny śmiech. – Gdybyś cokolwiek obchodził ojczulka, to nie pozbyłby się ciebie i twojej głupiej matki, na rzecz jakieś dziwki, która i tak mu się później znudziła! Mam ci może przypomnieć całą historię? Staremu Lee było was żal, dlatego wyświadczył wam przysługę, a teraz za to odpokutowuje. I na co mu to było? Okazał ci trochę łaski, ale ty wolałeś swojego uroczego tatuśka i jego pękające w szwach konto bankowe. Bardzo oryginalnie, Choi. Wyobrażam sobie, jak bardzo Donghae musi cię teraz nienawidzić.

Minho dyszał ciężko, słuchając kpiącego tonu Heechula, a ja kurczowo zaciskałem palce na jego koszuli, obawiając się, że w każdej chwili może mnie niechcący upuścić. Był roztrzęsiony. Nigdy w życiu nie podejrzewałem, że coś może doprowadzić go do takiego stanu, a fakt, że wyrwało mu się nawet przekleństwo, totalnie zbił mnie z tropu. Przeklinający Choi Minho? To się nie łączyło ze sobą w naturze. Nie wiedziałem, kim był ten cały Heechul, ani o czym bredził, ale im dłużej mówił, tym Minho bardziej opadał z sił. Uścisk jego ramion zelżał, a on sam zaczął dziwnie drżeć, chłonąc każde jego słowo.

Wzdrygnąłem się na dźwięk imienia Donghae i wbiłem w Heechula uważne spojrzenie. Mogłem się domyślić, że niedźwiedziowaty kumpel Minho miał z tym coś wspólnego, ale jakkolwiek był on dziwakiem i wzbudzał we mnie irytację, stwierdzenie, że nienawidził żabola wydawało mi się wręcz absurdalne. Kiedy ostatni raz go widziałem, wyrażał w stosunku do Minho wszystko, ale na pewno nie nienawiść.

- Heechul, zmywajmy się stąd. – Jęknął błagalnie brunet z bandy, który wyraźnie się już znudził. Reszta uciszyła go szturchnięciami, w skupieniu śledząc całe przedstawienie, jakby oglądali jakiś film akcji. Grubas wyciągnął nawet żelki, albo coś, co wyglądało na żelki, ale równie dobrze mogły być to jakieś halucynogenne prochy.

- Nie masz pojęcia  o czym mówisz – wycedził tymczasem Minho. Chyba z trudem przeszło mu to przez gardło. Objąłem go mocniej za szyję, prawie wbijając mu paznokcie w skórę na karku. – Nigdy nie wiedziałeś, jak było naprawdę. Po prostu… po prostu zostaw mnie i mojego ojca w spokoju. Nie mieszaj się sprawy, których nie rozumiesz.

Heechul już otwierał usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. W tym momencie poczułem, jak powoli wyślizguję się Bambiemu z ramion i gdyby szybko nie postawił mnie do pionu, zaliczyłbym kolejne bliskie spotkanie z ziemią.

- Biegniemy w stronę centrum – syknął mi do ucha, po czym chwycił mnie za rękę i pociągnął za sobą. Omal nie pogubiłem nóg, nie mogąc za nim nadążyć. Usłyszałem stek przekleństw i podniesiony głos Heechula.

- Co jest z wami?! Gońcie ich, debile! Shindong, przestań się obżerać, robota nam ucieka!

A więc byliśmy w pewnym sensie ich „robotą”. No tak, widziałem to już w jakiejś dramie. Pościgi, dobra i zła strona mocy, banda drani dobierających się do skóry głównym bohaterom… Troszkę oklepane. Zaczynałem tracić czucie w nogach, kiedy razem z Minho minęliśmy kolejny zakręt i wypadliśmy na ulicę pełną pędzących samochodów. Jeden z nich o mało nas nie rozjechał. Rozległ się dziki dźwięk klaksonu. Nie potrafiłem biegać tak szybko, jak Minho. Miałem wrażenie, że za moment wypluję puca, w dodatku głowa pulsowała mi tępym bólem w miejscu, gdzie Heechul chwycił mnie za włosy. Dotarliśmy do centrum i teraz biegliśmy główną ulicą Seulu, potrącając przy tym przechodniów i ściągając na siebie ogólną uwagę. Kiedy już myślałem, że za moment padnę w miejscu i dalej Minho będzie musiał wlec mnie po ziemi, Choi gwałtownie przystanął, chwycił mnie za ramiona i przygwoździł do ściany za rogiem jakiejś zamkniętej restauracji, gdzie nie docierało światło latarni. Opałem na kolana, z trudem łapiąc powietrze.

- Cooo… Co… - Nie stać mnie było nawet na porządne sklecenie zdania. Mogłem tylko rzucić mu wściekłe spojrzenie i mieć nadzieję, że odpowiednio je zinterpretuje. Tak bardzo kręciło mi się w głowie…

- Już w porządku. Spokojnie. – Uklęknął obok mnie i delikatnie chwycił moją twarz w dłonie, dotykając zaczerwienionego po uderzeniu miejsca. Potem zaczął badać tył mojej głowy, mając przy tym minę, która wyrażała jednocześnie strach, złość, troskę i niesamowite zmęczenie. W każdej innej sytuacji najprawdopodobniej zabiłbym go gołymi rękami za cały ten cyrk, ale nadal nie mogłem otrząsnąć się z szoku po tym, co właśnie miało miejsce. – Dobrze się czujesz? Wyglądasz… - Cokolwiek chciał powiedzieć, chyba stwierdził, że woli tego nie mówić. Westchnął ciężko i usiadł, opierając czoło o moje ramię. – Przepraszam. Tak strasznie cię przepraszam… To było… Tego nie było w planach. Ja… Tak się cieszyłem na myśl o tej rand… tej wycieczce, że kompletnie zapomniałem o ostrożności. Przepraszam. To wszystko moja, cholerna wina.

Zignorowałem jego chaotyczne mamrotanie i dźwignąłem się na nogi, w jednej chwili zapominając o bólu i zmęczeniu. W kieszeni moich spodni coś już od dawna irytująco wibrowało, ale dopiero teraz dotarło do mnie, co to takiego. Wyszarpałem telefon i nie patrząc na wyświetlacz, szybko odebrałem.

- Gdzie wy do licha jesteście?! – pisk Sulli był zarówno niemożliwe głośny, jak i uspokajająco znajomy. Przez chwilę nie mogłem się zdecydować, czy lepiej odsunąć komórkę od ucha, czy przycisnąć ją jeszcze mocniej. – Sorry, jeśli przerywam jakąś super gorącą akcję albo nie wiem co i szczerze nie obchodzi mnie, co wy tam robicie, ale chyba wyraziłam się jasno, że macie wrócić przed dwunastą w nocy! Cały plan zaraz szlag trafi przez wasze buzujące hormony. Daj mi porozmawiać z  Minho oppą w tej chwili, słyszysz?!

- Przymknij się! – uciszyłem ją ze złością. – Co za plan?! Wiedziałem, że to przez ciebie. Masz szlaban na wszystko do końca świata! Tak się składa, że owszem, właśnie przeżyliśmy bardzo gorącą akcję i nawet nie masz pojęcia, jak cholernie…

- Oszczędź mi szczegółów! – przerwała mi z rozdrażnieniem. – Nieważne, macie w tej chwili wracać. Jest prawie jedenasta, jeśli przed dwunastą was nie będzie, to Kibum powiedział, że potnie was swoim pilniczkiem!

- Co..? Sulli, nie mów mi, że ty teraz jesteś w kawiarni…

- W tej chwili! Rozłączam się!

- Sulli, co ty robisz w kawiarni, masz zaraz wracać do domu, co z ta…

Odpowiedział mi głuchy dźwięk przerwanego połączenia. Wydałem z siebie sfrustrowany jęk i opadłem z powrotem na kolana, czując się jeszcze bardziej bezsilnie, niż pięć minut temu.

- Musimy wracać – mruknąłem do swoich glanów, nie zadając sobie nawet trudu, żeby podnieść wzrok. – Musimy pójść tam po motor i natychmiast wrócić do domu.

- Chyba żartujesz. Nie wracamy tam – powiedział kategorycznie Minho, który wciąż siedział pod ścianą i starał się uspokoić oddech. – Zresztą i tak wątpię, czy ten motor jeszcze tam jest. Kyuhyun wyglądał, jakby od dawna o takim marzył.

- Zadzwońmy na policję.

- Mój ojciec jest policją. Nie może się dowiedzieć, że tutaj jestem.

- No to co zrobimy?! – Teraz, kiedy strach zaczynał ze mnie wyparowywać, zastąpiła go czysta wściekłość. – Nie możemy czekać do rana. Kim w ogóle była ta banda i czego od ciebie chciała?! I skąd wiedzieli, że tutaj dzisiaj będziesz?

- To mnie właśnie najbardziej zastanawia. – Dźwignął się na nogi i zaczął nerwowo chodzić w kółko, próbując coś wymyślić. Obserwowałem go w milczeniu, nie wiedząc, jak to skomentować. Miałem ochotę krzyczeć, bić i kopać, ale wiedziałem, że i tak nic by mi to nie dało. Najbardziej uderzył mnie fakt, że to nie na Heechula i jego gang byłem najbardziej wściekły, nawet nie na Sulli i jej głupi plan, tylko na samego Minho. Coś mi w tym wszystkim mocno nie pasowało i byłem pewien, że on mi nie mówi czegoś bardzo ważnego.

- O co chodzi z twoim ojcem i tą całą mafią? – wyrzuciłem z siebie, nie mogąc się powstrzymać. Wstałem, żeby lepiej widzieć jego reakcję, ale nawet na mnie nie spojrzał. Wbijał wzrok w ziemię i marszczył brwi. Zniecierpliwiony, założyłem ręce na piersi. – Coś przede mną ukrywasz. Wcale nie jest tak, że nie masz o niczym pojęcia. Te wszystkie rzeczy, które Heechul ci powiedział… Co to miało znaczy, że Donghae cię nienawidzi? Wydawało mi się, że się przyjaźnicie. Mówiłeś, że to wasi ojcowie się nie znoszą i dlatego on jest oskarżony o współpracę z tym swoim, który jest rzekomo szefem bandy… Ale Heechul mówił coś innego. To brzmiało tak, jakby ten „stary Lee” i ty… No nie wiem, spiskowaliście przeciwko twojemu ojcu?

Uważnie śledziłem drgnięcie każdego mięśnia na jego twarzy, ale nic nie umiałem z tego wyczytać. Nie cierpiałem nie wiedzieć, na czym stoję i on świetnie zdawał sobie sprawę, jak bardzo mnie to denerwowało. Był mi winien wyjaśnienia. W końcu to przez niego agresywny koleś wyrwał mi pukiel moich świętych włosów i tkwiliśmy teraz jak idioci daleko od domu, bez kompletnie żadnego planu, jak dostać się z powrotem do SM Town.

- Odpowiesz mi?! – ponagliłem go, tracąc cierpliwość. – Ty nigdy nic mi nie mówisz. Myślisz, że sam się domyślę, czy jak..?

Ku mojemu zdumieniu Minho zaśmiał się nagle gorzko, a potem popatrzył na mnie ze… złością? No dobrze, na to nie byłem przygotowany. On nigdy się na mnie nie złościł. Mimo woli cofnąłem się nieco do tyłu, opuszczając ręce.

- Ja ci nic nie mówię?! To TY nigdy nic mi nie mówisz! Wydaje ci się, że kim jesteś, Taemin? Wiem, że ciężko ci się przed kimkolwiek otworzyć i dlatego chciałem być twoim przyjacielem, pomóc ci się jakoś wydostać z tej skorupy, którą sobie zbudowałeś… Ale to chyba nie na tym polega, bo ty zwyczajnie wykorzystujesz fakt, że mam do ciebie słabość i myślisz, że możesz się ze mną drażnić ile tylko ci się podoba! Ale tak nie jest i czas, żebyś sobie to uświadomił. Nie będziesz mną manipulować i bawić się moimi uczuciami, a ja nie będę się z tobą tak delikatnie obchodzić, bo w jednym się z tobą zgodzę - nie jesteś słaby, tylko bardzo uparty! Krzywdzisz wszystkich naokoło, a najbardziej siebie, udajesz, że nie widzisz, jak wszyscy się o ciebie martwią i są w stanie żyły sobie dla ciebie powypruwać! Nie patrz tak na mnie, wiem, że znowu to robisz. Nie bierzesz mnie na poważnie. Wcale nie jesteś taki naiwny, Taemin. Wszyscy skaczą dookoła ciebie i cackają się z tobą jak z lalką z porcelany – Sulli, Jonghyun, Amber, a najbardziej JA, bo jestem idiotą i cię kocham, więc może niech to w końcu do ciebie dotrze, a jeśli chcesz, żebym ci cokolwiek mówił, najpierw naucz się mi ufać!

Odetchnął głęboko, kończąc swój monolog i rzucił mi jeszcze jedno niechętne spojrzenie, po czym przeszedł tuż obok mnie i zniknął za rogiem budynku, wyciągając z kieszeni telefon. Zostawił mnie oniemiałego, z mętlikiem w głowie i kompletnie pozbawionego zdolności racjonalnego myślenia.

Niewiarygodne.

~*~

Nie miałem bladego pojęcia, co on wymyślił, ale cokolwiek to było, raczej nie poprawiło mu humoru, a wręcz przeciwnie, teraz wydawał się jeszcze bardziej rozdrażniony, niż kiedy bezceremonialnie wydzierał się na mnie na środku ulicy. Gdyby tego było mało, atmosfera między nami zrobiła się tak gęsta, że można byłoby ją ciąć nożem. Albo pilniczkiem Kibuma, obie wersje dozwolone.

Prawda była taka, że zupełnie nie wiedziałem, jak zareagować na to wszystko, co mi powiedział. To było do mnie takie niepodobne, że aż niepokojące. Zwykle na wszystko miałem złośliwą, rozładowującą sytuację odpowiedź, podczas gdy w tym momencie nie potrafiłem wykrztusić z siebie słowa. Wlokłem się za nim ze wzrokiem wbitym w ziemię, włosami opadającymi mi na rozpaloną twarz i czułem się tak, jakbym naprawdę dostał gorączki. Poza tym, coś po lewej stronie klatki piersiowej nieznośnie mnie bolało. Nie wiedziałem, co to takiego, ale cokolwiek to było, sprawiało, że nie potrafiłem spojrzeć Minho w twarz bez poczucia winy, wstydu i niedowierzania.

Wcale nie jestem taki naiwny.

Krzywdzę wszystkich naokoło.

Cackają się ze mną jak z lalką z porcelany.

Nauczę się mu ufać.

Kocha mnie.

Opuściłem głowę jeszcze niżej, zaciskając spocone dłonie na materiale swojej kurtki, bo zaczęły mi się dziwnie trząść. Jakim cudem uroczy i nieszkodliwy dzień w Seulu zamienił się w coś… takiego? I gdzie podział się Minho – niepoprawny optymista z wiecznie zajaranym uśmiechem i błyszczącymi oczami sarenki Bambi..? Przeklęty los i jego wybryki. Kiedy mówiłem, że wszystko musi się równoważyć, naprawdę nie miałem na myśli takiego obrotu spraw.

Kiedy nagle stanął w miejscu, omal na niego nie wpadłem. Natychmiast odskoczyłem, zachowując bezpieczną odległość i popatrzyłem na niego niepewnie, bezskutecznie starając się odgonić ten niemożliwy rumieniec, który w jednej sekundzie wypłynął mi na policzki. Ale Minho na mnie nie patrzył.

- Pożyczymy samochód od mojego ojca i wrócimy nim do domu – powiedział bezbarwnym tonem, ruszając w kierunku luksusowego apartamentowca, którego mieszkańcy najwidoczniej jeszcze nie spali, bo prawie wszystkie okna były jasno rozświetlone.

- Powiedziałeś, że twój ojciec nie może wiedzieć, że tu jesteś – przypomniałem mu cicho. Wzruszył ramionami, naciskając guzik domofonu.

- Mojego ojca i tak nie ma w mieszkaniu.

Chciałem zapytać, jaki jest w takim razie sens dzwonienia domofonem, skoro i tak nikt nam nie otworzy, ale ku mojemu zaskoczeniu już po chwili rozległ się piskliwy głos po drugiej stronie.

- Kochanie, to tyyy?!

- Nie, to jaaa – warknął Minho, na co nieoczekiwanie zachciało mi się śmiać, mimo, że byłem w tak beznadziejnym nastroju i daleko mi było do wesołości. Damski głos w domofonie na chwilę zamilkł, a potem odezwał się po raz kolejny, tym razem mniej entuzjastycznie.

- Jeśli jesteś włamywaczem, to ostrzegam, że mam przy sobie rozgrzaną do czerwoności prostownicę i nie zawaham się jej użyć.

Minho westchnął z rezygnacją.

- Hyuna, to tylko ja. Otwórz. Ojciec mnie przysłał po kluczki do samochodu, które niechcący zostawiłem u niego ostatnim razem.

Cóż, dzisiaj był chyba jakiś dzień niespodzianek, bo oto dowiedziałem się, że Choi Minho potrafił kłamać jak z nut. Kobieta natychmiast zrobiła się słodka jak miód, kiedy go rozpoznała i bez zbędnych ceregieli wpuściła nas do środka, trajkocząc o tym, jak bardzo się za nim stęskniła. Byłem bardzo ciekawy kim z kolei ona była dla Minho i jego ojca, ale nie zapytałem o to, bo jak tylko znaleźliśmy się razem w windzie, zrobiło się na powrót cholernie niezręcznie. Ciężko jest unikać czyjegoś wzroku w pomieszczeniu mającym metr szerokości, choćby nie wiem, jak bardzo się chciało. Zerknąłem na niego kątem oka, zastanawiając się, o czym myślał. Żałował tego, co mi powiedział? Oczekiwał, że jakoś na to zareaguję? Nic nie przychodziło mi do głowy. Zacisnął usta w wąską linijkę i wbił wzrok w szklane drzwi windy, jakby zupełnie mnie tam nie było. Czułem się dziwnie. Chciałem, żeby stary Minho wrócił.

Kobieta, która nam otworzyła, mogła być niewiele od nas starsza. Nie miałem pojęcia dlaczego, ale z miejsca skojarzyła mi się z Sulli, chociaż moja siostra na szczęście nie miała zwyczaju paradować po domu w kusej koszuli nocnej i z tipsami długości dziesięciu centymetrów. W każdym razie Hyuna, kimkolwiek była, zaczęła piszczeć na nasz widok i natychmiast porwała nas w ramiona. Zanim się zorientowałem, całą twarz miałem umazaną jej szminką, podobnie zresztą jak Minho, który posłał jej krzywy uśmiech na to powitanie i bez słowa wszedł do mieszkania. Hyunie widocznie nie przeszkadzało, że kompletnie mnie nie znała, bo niemal siłą zaciągnęła mnie do kuchni i uparła się, że zaparzy mi herbaty. Przekonany, że nic gorszego nie może mnie już tego wieczora spotkać, nawet się z nią nie kłóciłem.

Mój telefon znowu się odezwał. Tym razem dzwonił Kibum, poza tym miałem kilka nieodebranych połączeń od Jonghyuna, Amber, a nawet od Onew hyunga. Wyłączyłem komórkę i powiedziałem Hyunie, że muszę skorzystać z łazienki. Kiedy już się tam znalazłem, oparłem się o umywalkę i spojrzałem w lustro, bojąc się tego, co tam zobaczę. Istotnie, wyglądałem strasznie. Rozczochrane włosy, blada skóra i zaczerwieniony policzek, w który uderzył mnie Heechul upodobniały mnie trochę do postaci żywcem wyciągniętej z horroru, aż sam się siebie przestraszyłem. Przemyłem twarz zimną wodą i jeszcze raz na spokojnie postanowiłem wszystko sobie przemyśleć.

 No dobra, Minho mnie kochał. Właśnie tak powiedział. Poza tym wszystkim, co jeszcze mi nagadał i co niestety chyba mi się należało, dosyć dobitnie powiedział mi, że mnie kocha.

Hm.

No i co z tego..?

Zdusiłem w sobie ochotę na przywalenie głową w lustro z tej bezradności, ponieważ moja czaszka już i tak wystarczająco dzisiaj ucierpiała. Byłem w kropce. Jeszcze nigdy nie czułem się tak nie na miejscu, jak teraz. W dodatku z daleka od SM Town, w zupełnie obcym miejscu było mi jeszcze bardziej nieswojo. Marzyłem już tylko o tym, żeby zakopać się w swoim własnym, ciepłym łóżku i nie wychodzić z niego, dopóki nie wymyślę dobrej riposty na wszystkie głupoty, jakie Minho sobie powymyślał. To prawda, nie brałem go na poważne. Ale jak mógł oczekiwać, że będę brał jego słowa na poważnie, skoro cały czas tak się zachowywał..?

Aish, naprawdę, ten człowiek doprowadzi mnie kiedyś do grobu.

Wyszedłem z łazienki, przecierając gorączkowo piekące oczy i rozejrzałem się dookoła, próbując zorientować się w terenie, bo apartament pana Choi był naprawdę sporych rozmiarów. Nie wiedzieć czemu zamiast w kuchni znalazłem się w obszernym pokoju, który musiał być sypialnią, biorąc pod uwagę olbrzymie łóżko z baldachimem, w którym spokojnie mogłaby się zmieścić dziesięcioosobowa armia z Korei Północnej plus czołg, jeśli by się ścieśnili. Prychnąłem pogardliwie i już miałem wynieść się stamtąd, zanim faktycznie wyskoczy na mnie uzbrojony po zęby antyterrorysta, kiedy coś przykuło moją uwagę.

Błyszcząca, elegancka ramka na zdjęcia stała na nowoczesnej komodzie i odbijała światło lampy, tworząc na ścianie coś w rodzaju mini tęczy. Podszedłem ostrożnie, żeby przyjrzeć się temu z bliska i stanąłem w bezruchu, gapiąc się bezmyślnie na zdjęcie, które zostało w niej umieszczone.

Przedstawiało pana Choi, chociaż chwilę mi zajęło dotarcie do tej konkluzji. Przede wszystkim, gdzieś zgubił swój ponury wyraz twarzy przesiąkniętego złem i chamstwem do szpiku kości typa, którego miałem nieprzyjemność poznać. Uśmiechał się i wyglądał na szczęśliwego, co kompletnie do niego nie pasowało, a poza tym zamiast nieodłącznego, sztywnego garniturka miał na sobie zwykły podkoszulek. Prawie przypominał człowieka. Zdjęcie musiało zostać zrobione dosyć dawno temu, bo wyglądał dużo młodziej i dużo mniej przerażająco. Jednak nie dlatego tak intensywnie wpatrywałem się w jego portret, który i tak niewiele mnie interesował – moją uwagę przyciągnęła druga osoba, która na zdjęciu była lekko rozmazana, ukazana od tyłu i chyba właśnie rzucała mu się na szyję, kiedy ktoś pstryknął fotkę. Kobieta, ale jak na matkę Minho zbyt szczupła i za wysoka.

Miała długie, czarne, rozpuszczone włosy, z których dwa pasma zostały zebrane w kucyk z tyłu jej głowy.

Moja ręka mimowolnie powędrowała do mojej własnej fryzury, lekko już rozwalonej od intensywnych wrażeń ostatnich godzin, ale wciąż tak bardzo podobnej. Nie byłem idiotą, wiedziałem, że nie tylko jedna osoba na świecie mogła się czesać w ten sposób, ale jednak to obudziło we mnie bolesne uczucie smutku i niemocy. Potem mój wzrok padł na niebieski, drewniany przedmiot w kształcie kwiatka, który leżał tuż obok ramki, w połowie owinięty jedwabną chusteczką i zdębiałem do reszty.

- Taemin?! Co ty tu robisz? – Odskoczyłem do tyłu na dźwięk rozdrażnionego głosu Minho i omal nie przewróciłem się na zajmujące pół pokoju łóżko.

- Ja… - Zamilkłem, czując, że znowu to się ze mną dzieje. Nie potrafię znaleźć odpowiedniego słowa. Rumienię się jak dziewica w noc poślubną. Kurwa mać.

- Zbieraj się, jedziemy – powiedział, zniecierpliwiony, podrzucając kluczyki do samochodu. – Jinki właśnie do mnie dzwonił, już się o nas niepokoją.

- Masz prawo jazdy klasy B..? – udało mi się wykrztusić.

- Nie, ja w ogóle nie mam prawa jazdy.

- Co… Ale przecież…

Widocznie nadal był na mnie zły, bo nie czekając, aż wyjdę z szoku, po prostu odwrócił się na pięcie i poszedł pożegnać się z Hyuną. Działając pod wpływem jakiegoś niewyjaśnionego instynktu złapałem niebieską spinkę z komody i wrzuciłem ją do plecaka, zanim zdążyłem się zorientować, co ja w ogóle wyprawiam. Przecież to nie mogła być Jej spinka. Takich spinek na pewno były tysiące. Co Jej spinka miałaby robić w domu ojca Minho? Pewnie tak naprawdę należała do Hyuny, albo jakiejś innej kochanki pana Choi i ja bezkarnie ją sobie kradłem, bo przypominała mi jakiś dawno zagubiony przedmiot należący do Niej.

Wtedy uderzyła mnie dosyć boleśnie świadomość, że jeśli nadal będę przywiązywać wagę do takich rzeczy, zeświruję zupełnie jak tata. Z tą depresyjną myślą wyszedłem z pokoju.

~*~

Drogę powrotną do miasteczka przebyliśmy w bardzo niezręcznej ciszy. Parę razy chciałem coś powiedzieć, ale język natychmiast stawał mi kołkiem i wystarczyło, że kątem oka zerknąłem na mocno zaciśnięte na kierownicy dłonie Minho, żeby szybko zrezygnować z próby nawiązania kontaktu. Dręczyły mnie setki pytań, ale nie miałem pojęcia, jak zadać którekolwiek z nich. Śmieszne, jak nagle role się odwróciły. Byłem przez to niezwykle skonfundowany, bo w normalnej rzeczywistości to ja byłbym tym, który siedział z zaciętą miną, obrażony na cały świat. Miałem nadzieję, że jak tylko wrócimy do domu, wszystko wróci do normy, żabol znowu zacznie cieszyć się jak idiota, a ja będę mógł wreszcie wygarnąć mu, co o tym wszystkim myślę.

Taką miałem nadzieję.

Pędziliśmy na złamanie karku chyba dwusetką i modliłem się w duchu, żebyśmy czasem nie skończyli w rowie, a informacja, że ten wariat nie posiada nawet prawa jazdy niekoniecznie mnie pocieszała. Na szczęście udało nam się dojechać bez niepożądanych przygód i kiedy zaparkowaliśmy pod kawiarnią, dochodziło wpół do dwunastej. Światła były pogaszone, a na drzwiach wsiała powiewająca na wietrze wywieszka z napisem „Zamknięte”. Spojrzałem na Minho i odchrząknąłem znacząco.

- Chyba już wszyscy śpią. Pozwól, że, um… Pójdę teraz do domu. Sulli mnie zabije, jeśli…

- Jeśli wrócisz w takim stanie, jeszcze bardziej ją przerazisz – padła cierpka odpowiedź. Bambi podszedł do drzwi i zaczął szukać klucza po kieszeniach. Stałem parę kroków od niego, obserwując te poczynania, niepewny, czy lepiej skorzystać z jego nieuwagi i czmychnąć pod osłoną nocy, czy też dać mu wolną rękę. Spojrzał na mnie przelotnie i westchnął. – Pozwól sobie chociaż zrobić zimny okład na ten policzek. I może uczesz się, czy coś, bo bez urazy, ale wyglądasz gorzej niż Kibum po zdjęciu papilotów.

- Och, dzięki – warknąłem, przeczesując spocone włosy palcami. Minho tymczasem znalazł klucz i przekręcił go w zamku, po czym wszedł do środka, zapalając światło, a ja za nim, oślepiony przez ogólną jasność, jaka nagle zapanowała.

A potem rozległ się mrożący krew w żyłach wrzask.

- NIESPODZIANKA!

Potknąłem się o zaskoczonego Minho i tym razem oboje wylądowaliśmy na tyłkach, rozglądając się z dezorientacją. Sala była przystrojona balonami, kolorowymi lampionami, które wciąż lekko dymiły i innymi dziwnymi dekoracjami, a na środku stali Onew, Dara, Kibum, Jonghyun, Amber oraz Sulli, szczerzyli się jak wariaci i nie przestawali się przekrzykiwać. Tak, zdecydowanie wszystko wróciło do normy.

- Czekaliśmy chyba ze sto lat, już mieliśmy zgłosić wasze zaginięcie, albo jechać tam po was! – Napadł na nas wściekły Key, podczas gdy Jonghyun zaczął trąbić mi w twarz rozwijanym gwizdkiem i obsypywać nas garściami kiczowatego konfetti.

- Jeszcze dwadzieścia minut i byłoby już jutro! – Amber oskarżycielsko wycelowała we mnie palcem. – To TWOJA wina! Od początku im mówiłam, że spieprzysz cały nasz genialny plan, ale nieee, wszyscy tutaj bezgranicznie ci ufają!

- Wiesz, że inaczej Minho oppa by nie pojechał – jęknęła przepraszająco Sulli, która wyglądała idiotycznie w dziecinnej, urodzinowej czapeczce na głowie, ale najwyraźniej świetnie się z tym czuła. Zaraz też poczułem, że ktoś wkłada mi podobną, ale nawet nie zadałem sobie trudu, żeby sprawdzić, kto to. – W każdym razie, wciąż jest dzisiaj i Minho oppa wciąż może zdmuchnąć świeczki! Unnie, gdzie jest tort?!

- Jaki tort? – jęknąłem słabo, ale zostałem po raz kolejny brutalnie zagłuszony.

- Wszystkiego najlepszego, Minho. – Sandara objęła oniemiałego żabola i wycałowała go, rozpromieniona, a Onew podsunął mu pod nos największy tort, jaki w życiu widziałem. Key tańczył dookoła niego z zapalniczką i klął siarczyście za każdym razem, kiedy jakaś świeczka gasła.

- Pamiętaliście – powiedział Bambi z niedowierzaniem, wpatrując się w tort szeroko otwartymi oczami. – Już myślałem, że… No dobra, domyślałem się, że to jest powód, dla którego postanowiliście pozbyć się mnie z miasta na cały dzień, ale… Potem zupełnie wyleciało mi to z głowy. Miałem tyle innych spraw…

- Proszę cię, nie co dzień obchodzi się osiemnastkę! – prychnął Kibum, kiedy już uporał się ze świeczkami. – Wybacz, że jest dosyć skromnie, ale ponieważ główną atrakcją była twoja całodniowa randka z Taeminem…

- Hej, to nie… - Chciałem zaprotestować, ale Amber wbiła mi łokieć w żebra i omal się nie zapowietrzyłem.

- Ty się nie odzywaj. Spierdoliłeś sprawę. Dobrze przynajmniej, że nie przyszło nam do głowy wtajemniczyć cię w ten plan, bo byłoby jeszcze gorzej. Co wy w ogóle tam robiliście, co..?

- Wyglądają, jakby dobrze się bawili – podsumował Jonghyun triumfalnie. – Tae jest cały poobijany i wymięty, nie wiem jak wy, ale ja nie chcę wiedzieć, jak…

- A ja chętnie posłucham! – Wszedł mu w słowo Kibum. – Sam kupowałem ci tą koszulę, Minho, co ty z nią zrobiłeś?! Kąpałeś się w błocie..?

- Co się dziwisz, w końcu to żaba, hehe…

- Cisza! – Onew hyung wszedł na jeden ze stolików i zachwiał się niebezpiecznie, więc Jonghyun i Amber natychmiast przyskoczyli do niego, żeby w razie czego zapobiec katastrofie. Jinki odchrząknął uroczyście. – W imieniu swoim i wszystkich tutaj obecnych chciałbym złożyć Minho najserdeczniejsze życzenia. Za te wszystkie lata, przez które to ty wychowywałeś mnie bardziej, niż ja ciebie kiedykolwiek mógłbym wychować… Uh. Po prostu czasami mam wrażenie, że gdyby nie ty, nie byłoby nas tutaj teraz. Nie byłoby SHINee Cafe, ani tej niepowtarzalnej atmosfery… Chociaż dla postronnego obserwatora możemy wydawać się bandą psychopatów, to jednak jesteśmy rodziną. Wszystkiego najlepszego Minho. Cokolwiek zdecydujesz, zawsze będziemy cię wspierać. Zaopiekujemy się tobą dobrze.

Brakowało jeszcze, żeby się wszyscy rozryczeli z tego wzruszenia. Popatrzyłem się po ich minach i stwierdziłem, że niewiele im właściwie brakowało. Twarz Minho rozświetlał ogromny uśmiech, jeden z tych, które zawsze mnie irytowały, uspokajały i których mu tak cholernie zazdrościłem. Co do mnie, nieoczekiwanie zrobiło mi się niedobrze. Czułem się kompletnie nie na miejscu.

Zacisnąłem ręce w pięści i powoli wycofałem się z tego radosnego grona, kiedy wszyscy rzucili się na Minho, żeby złożyć mu osobiście życzenia, a Kibum zaczął kroić tort pod czujnym spojrzeniem Onew i Jonghyuna, którzy wyraźnie mieli ochotę pierwsi dokonać degustacji. Nie pasowałem do tego obrazka, a przy okazji dręczyło mnie poczucie, że kompletnie spaprałem żabolowi urodziny. Gdybym wiedział... To co bym zrobił? Postarałbym się być milszy? Ja? Sam nie wiedziałem, za co się obwiniałem.

Minho mnie kochał. Tak powiedział.

No cóż, jeśli rzeczywiście właśnie TO miał na myśli, to popełniał prawdopodobnie najgorszy błąd swojego życia.

~*~

- Och, jeszcze nie śpisz? Nad czym ty znowu ślęczysz po nocach, Taemin?! Rano znowu będziesz wyglądać jak zombie i znowu ja będę musiała wyprowadzić psa na spacer… Zaraz, moment. Czy ty właśnie… RYSUJESZ?!

Ocknąłem się z letargu na jawie, podczas gdy moja ręka wciąż bezwiednie kreśliła po tysięcznej już kartce papieru. Sulli stała nade mną w szlafroku i kapciach - króliczkach taty, a woda z jej świeżo umytych włosów jak gdyby nigdy nic kapała mi na moje niedokończone dzieło. Zerwałem się szybko, zasłaniając je własnym ciałem i posłałem Sulli spojrzenie godne niewyspanego mordercy.

- Nie. Tak. Może. Co ci do tego?

- Och, to wspaniale! – Zaklaskała w dłonie z podziwem, nieudolnie próbując zerknąć na moje szkice. – Zawsze tak ślicznie rysowałeś, nigdy nie mogłam zrozumieć, dlaczego nagle przestałeś…

Zignorowałem ją i pochyliłem się z powrotem nad kartką, w milczeniu kontynuując ciągnięcie przypadkowych linii, które na razie nie przypominały żadnego określonego kształtu. Bałem się, że nie potrafię już rysować tak, jak potrafiłem kiedyś. Zbyt długa przerwa, zbyt mało ćwiczeń… Tyle zmarnowanych kartek papieru… Miałem ochotę rzucić tym w cholerę, ale za każdym razem, kiedy już się do tego zbierałem, stawała mi przed oczami rozczarowana twarz Bambiego w Seulu i zaciskałem zęby, próbując od nowa.

Jeszcze zobaczysz, na co mnie stać, gnojku. Jeszcze będziesz ze mnie dumny.

- Aaaa… Można wiedzieć, co takiego rysujesz? – Sulli nadal wisiała nade mną i ani myślała zostawić mnie w spokoju.

- Nie, nie można. Jesteś zbyt ciekawska, idź spać, albo porozmawiaj z Amber, zamiast mordować mnie o tej godzinie.

Wydała z siebie krótkie westchnięcie, ale wyprostowała się, gotowa zaakceptować moją potrzebę pobycia sam na sam ze swoimi wewnętrznymi dylematami.

- Dobra, chciałam być tylko miła… O, hej, gdzie to znalazłeś?! Czy to jest… Myślałam, że już dawno się zgubiło!

Niech to szlag, zupełnie zapomniałem o niebieskiej spince w kształcie kwiatka, którą po przyjściu do domu rzuciłem niedbale na swoją szafkę nocną. Moja siostra wzięła ją ostrożnie do ręki i zaczęła obracać w dłoniach, z niedowierzaniem oglądając jej delikatną fakturę. Przełknąłem ślinę. A więc ona też zauważyła, że ta ozdoba wyglądała dokładnie tak, jak spinka mamy?

- To… - Zająknąłem się, nie wiedząc, co odpowiedzieć. – Znalazłem to gdzieś… Gdzieś się zawieruszyło w tym syfie, który tutaj notorycznie panuje. Możesz sobie to zresztą wziąć, jak chcesz. Nie jest mi do niczego potrzebne.

- Neh, dam to tacie – stwierdziła wesoło, na szczęście nie dostrzegając mojego nagłego zdenerwowania. – Wiesz, jak on lubi takie rzeczy. Założę się, że to też będzie pamiętał…

Zadowolona, skierowała się do drzwi, gwizdając na Satana, który zeskoczył z mojego łóżka, przeciągnął się i kichnął, obśliniając mi jak zwykle całą poduszkę. Pod wpływem jakiegoś dziwnego impulsu chwyciłem ją za rękaw szlafroka, zanim zdążyła zniknąć za drzwiami. Zesztywniała i popatrzyła na mnie niepewnie, a ja spuściłem wzrok, przeklinając się za to, co Minho ze mną zrobił, zabierając mi tego dnia kolejną część mojej twardej skorupy. Westchnąłem, zrezygnowany.

- Sulli, ty… Nie powiedziałaś nikomu o tacie, prawda? Nawet Amber..?

- Za kogo ty mnie masz? – żachnęła się, ale zauważyłem, że odetchnęła z ulgą. – Nie, nie powiedziałam i nie powiem nikomu bez twojej wiedzy. Ale wiesz co… Czasami zastanawiam się, jak długo my tak jeszcze pociągniemy, Taeminnie – dodała z wahaniem.

Przemilczałem to, pocierając siniaka na policzku. Chwilę zbierałem się w sobie.

- Sulli?

- Co znowu?

- Dziękuję. Za dzisiaj. Za to, że zmusiłaś mnie do tego dnia urlopu, mimo, że czuję się po nim jeszcze bardziej przemęczony, niż byłem wcześniej. Następnym razem wyślij mnie na Hawaje, jeśli naprawdę chcesz dla mnie dobrze.

- Och to… Ja… Zrobiłam to dla Minho oppy, nie dla ciebie. Nie myśl sobie, że jesteś nie wiadomo kim! To, że ty się przypadkowo napatoczyłeś, to już nie było w mojej intencji. Dobranoc!

Powiedziałem jej dobranoc i życzyłem najstraszniejszych koszmarów, po czym o wiele spokojniejszy i lekki powróciłem do pracy. Zadziwiające, jak bardzo zagmatwany był ten dzień. Nie miałem siły go wspominać i nie wiedziałem, czy mogę zaliczyć go do kategorii tych nielicznych dobrych dni, czy tych okropnych, które bezustannie mi się przytrafiały. Tak wielu rzeczy nie rozumiałem, a jeszcze więcej mnie przerażało. Jedyne, czego w tej chwili byłem całkowicie pewien to to, że jak na jeden dzień zdecydowanie wystarczyło mi wrażeń. Teraz niemal z niecierpliwością czekałem na kolejny nudny, zapracowany tydzień w SHINee Cafe, a całą resztę niedokończonych spraw odrzuciłem daleko w kąt swojej świadomości.

Po paru godzinach zniecierpliwionego wzdychania wreszcie skończyłem. Przyjrzałem się krytycznie ołówkowej podobiźnie Minho, która tym razem nie przedstawiała go w wersji żabiej, co wcale nie ujmowało mu podobieństwa do wielkiej, nadętej ropuchy.*

Postanowiłem, że dam mu to następnego dnia razem z porządnymi życzeniami i postaram się zacząć wszystko od początku.

Bo początki są dobre.

________________________

* powiedzmy, że coś w TYM stylu. To jest takie urocze *.* Gdzie się rodzą ludzie z takim talentem? TT.TT Te oczy, te oczy *__*

WRESZCIE dodaję ten rozdział. Napisanie go zajęło mi kupę czasu, co zresztą myślę, że zauważyliście i za co znowu bardzo przepraszam -,- W każdym razie teraz idą święta i postanowiłam sobie, że w ciągu następnego tygodnia dodam przynajmniej dwa rozdziały (w tym obiecany Minho Pov.), więc mam nadzieję, że to zaniedbanie zostanie mi wybaczone :<

Ten rozdział jest dosyć ważny, można powiedzieć, że w pewnym sensie przełomowy z pewnych względów, a z jakich, to już sami sobie możecie odpowiedzieć. Ale już trzynastka będzie luźniejsza, tak myślę. Bądź co bądź to ma być komedia obyczajowa z elementami dramy, nie mix tysiąca gatunków, co jak na razie z tego wychodzi… Przepraszam, tutaj znowu pokazuje się moja miłość do kryminałów i zawikłanej fabuły. Nic z tym nie zrobię ;__;

Kto właściwie prosił o agresywnego Minho? :D Bo pamiętam taki komentarz i ten pomysł tak bardzo wrył mi się w mózg, że postanowiłam to jakoś wpleść w akcję. Może nie tyle agresywnego, co wreszcie tracącego cierpliwość do Taemina, ale blisko. W każdym razie ktokolwiek rzucił ten pomysł, jestem niesamowicie wdzięczna :* Taki Minho to dobra odmiana od niepoprawnego optymisty z niekończącą się cierpliwością ^^

Plus, zrobię tu sobie jeszcze małą reklamę, a co. ‘Deflowered Angel’, moje nowe dzieło, dziecko, radosna twórczość, coś „innego”, w czym chciałam się sprawdzić. Byłabym bardzo wdzięczna, jeśli zechcielibyście zerknąć i wypowiedzieć się, jak mi idzie w tym nowym dla mnie gatunku, nawet jeśli nie do końca lubicie EXO (what the hell is wrong wiht you? ;__;) to mimo wszystko nie pogardziłabym kilkoma słowami komentarza xD

Ale się rozpisałam. Dziękuję za wszystko jeszcze raz, jesteście kochani~