13.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Zapowiadał się kolejny pracowity dzień w SHINee Cafe. Zresztą, tutaj każdy dzień był pracowity. Klientów wciąż przybywało, zaczęli się o nas dowiadywać także ludzie spoza miasta, więc korzystając z ładnej pogody i rześkiego, wiosennego powietrza, wystawiliśmy z Jonghyunem kilka dodatkowych stolików na tarasie. Ogródek miał zostać otwarty dopiero w kwietniu, ponieważ wciąż sporo roślin było owiniętych folią ochronną, na wypadek przymrozka. Dara bardzo chciała mieć dookoła kawiarni klomby pachnących tulipanów i fiołków, a ponieważ Jinki hyung spełniał teraz każdą jej zachciankę, nie pozwalał jej się przemęczać oraz wyręczał ją dokładnie we wszystkim, ona niecnie to wykorzystywała. Daję słowo, że niedawno lider kawiarni mignął mi gdzieś przed oczami, świecąc różowym fartuszkiem i profesjonalną czapką kucharską, więc najwidoczniej zabrał się także za pichcenie. Nie ukrywam, że go rozumiałem. W końcu wiadomość o tym, że ma się niedługo zostać ojcem, każdego dwudziestolatka by lekko poruszyła. Mimo wszystko trochę się o niego martwiłem. O nich oboje. Może to zabrzmi kompletnie sentymentalnie, ale Dara i Jinki byli dla mnie bardziej jak rodzice, niż przyjaciele. Można powiedzieć, że mnie wychowali, chociaż wcale nie było tak wielkiej różnicy wieku między nami. Moja matka zawsze była zbyt zapracowana i zajęta, żeby znaleźć chwilę dla mnie, a z ojcem, hm, mówiąc delikatnie, nigdy nie nadawaliśmy na tych samych falach. Mówiąc mniej delikatnie, naprawdę go nienawidziłem.

Wiem, co myślicie. Jak można nienawidzić własnego ojca..? W dodatku za co? Za to, że zawsze chciał dla mnie jak najlepiej, zaplanował całe moje życie i wytyczył idealnie równiutką ścieżkę, po której nic, tylko spacerować? Rzeczywiście, to raczej ja tutaj wychodziłem na wyrodnego syna, deklarując takie uczucia do niego. Ale kto wie, może byłem wyrodnym synem. Nigdy nie będzie ze mnie dumny, nawet nie chciałem, żeby kiedykolwiek był.

Naszą relację można chyba określić oklepanym, ale jakże prawdziwym „to skomplikowane”.

Nieważne, nie miałem zamiaru psuć sobie tak pięknego dnia rozważaniem na temat ojca i naszych stosunków. Nieśpiesznie zawiązałem fartuch, rozpiąłem kilka pierwszych guzików koszuli, ponieważ w lokalu zrobiło się trochę duszno, podwinąłem rękawy i nucąc wesoło pod nosem zszedłem na dół, żeby zająć się przygotowywaniem zamówień. Sala pękała w szwach. W większości stoliki okupowane były przez noony ze starszych klas naszej szkoły, które jak na komendę odwróciły się wszystkie w moją stronę i zbiorowo westchnęły. Uśmiechnąłem się z zażenowaniem i spróbowałem w miarę dyskretnie zapiąć koszulę aż pod szyję. Nieważne, że się tu prawdopodobnie ugotuję, ale chyba nie mógłbym się skupić ze wzrokiem tych wszystkich wygłodniałych hien wbitym w swoją klatkę piersiową. Wciąż czułem się z tym niekomfortowo, chociaż udawałem, że kompletnie mnie to nie rusza.

No, dalej Minho, musisz zachować twarz pokerzysty. Jesteś profesjonalistą, tak? Skupiony wyraz twarzy, żadnego głupiego suszenia zębów i jedziemy z tym koksem. To znaczy, z tą kawą.

- Wyglądasz, jakbyś kij połknął – wytknął mi Kibum, nie odrywając oczu od srebrnej łyżeczki, w której się przeglądał. – Zluzuj trochę, nie musisz być aż taki profesjonalny.

Uniosłem brwi, po raz kolejny dogłębnie zaskoczony tym, jak on zawsze potrafił przejrzeć mnie na wylot. Chyba powinienem się już do tego przyzwyczaić, co? To w końcu Kibum, on mógł posiadać różne paranormalne zdolności.

- Gdzie Jonghun? – zapytałem, zabierając mu to prymitywne lusterko i nie zważając na jego okrzyk protestu, wsadziłem je z powrotem do cukierniczki.

Key zrobił naburmuszoną minę i prychnął z pogardą.

- A co ja jestem, jego niańka? Nie wiem, gdzie znowu polazł. Może wije sobie gdzieś gniazdo i znosi wielkie, tyranozaurze jajka, z których potem zrobimy gigantyczny omlet dla całej kawiarni.

- Mniejsza z tym. – Jeszcze raz uważnie przeskanowałem wzrokiem salę, skrzętnie omijając wpatrzone we mnie kilkanaście par oczu. Ich właścicielki zaczęły otwarcie ślinić się na blaty, kiedy chcąc nie chcąc, poluzowałem kołnierz, bo zaczynał mnie dusić. Skrzywiłem się z niesmakiem i zerknąłem na Amber, która z ekspresją cierpiętnicy lawirowała między gośćmi i wycierała stoliki płynem dezynfekującym.

- Dwie wiedeńskie do dwójki – burknęła, przechodząc obok barku i niemal ciskając we mnie notatnikiem. Popatrzyłem na nią z zainteresowaniem. Czyżbym tylko ja miał dzisiaj dobry dzień? Hm, czasami naprawdę nie byłem pewien, czy mój nadmierny optymizm nie przerodził się czasem w jakąś schizofrenię, bo naprawdę byłem chyba jedynym, który czerpał tutaj jakąkolwiek radość z życia.

Zadźwięczał dzwonek nad drzwiami i podskoczyłem lekko, odwracając się w tamtą stronę z nową salwą euforii i ekscytacji, nie mogąc powstrzymać wypływającego mi na twarz, czułego uśmiechu, który Kibum niesłusznie brał za „minę naćpanego psychopaty”. Mój entuzjazm nieco opadł wraz z widokiem Jjonga, który dysząc i sapiąc jak po biegu maratońskim, zwalił mi się na ladę. Nie, żebym miał coś do Jonghyuna, ale niekoniecznie jego się spodziewałem, chociaż jeszcze chwilę temu zastanawiałem się, dokąd poszedł.

- Wody… - wyjęczał tymczasem wyżej wymieniony, gapiąc się na mnie błagalnie wzrokiem zbitego psa. – Wody, ludzie, potrzebuję wody… Albo może być coś mocniejszego, wszystko jedno… Mamy coś mocniejszego?!

- Zaraz dostaniesz w łeb czymś mocniejszym – wycedził Kibum, porzucając podziwianie swojego wyglądu w obudowie czajniczka. – Gdzie ty byłeś? Wysłałem cię tylko rozmienić 500 won do papierniczego, który znajduje się naprzeciwko, a ty zniknąłeś na pół godziny! Robiłeś to 500 won, czy jak?! Cóż, jeśli tak ci się nie spieszy, to mam nadzieję, że napatrzyłeś się na ten banknot do woli, bo długo nie zobaczysz takiej kasy. Nie tolerujemy tu leni i nierobów.

Ledwo powstrzymałem się od wymownego przewrócenia oczami. Oni byli naprawdę niemożliwi. Czasami aż uszy człowieka bolały od słuchania ich kłótni godnych starego małżeństwa i złośliwych docinek. W pewnym sensie kogoś mi przypominali, z tą różnicą, że obaj robili to raczej dla żartów i prędzej czy później się godzili, padając sobie w objęcia, a następnie zaszywając się w jakimś ciemnym kącie, gdzie cholera wie, co wyprawiali i daję słowo, cholera woli nie wiedzieć. Z dziwnych powodów patrzenie na nich wywoływało we mnie uczucie żałosnej zazdrości, bo mimo tych wszystkich dziecinnych przekomarzanek widać było, jak bardzo im na sobie zależało.

- W życiu nie uwierzycie, co się stało! – Jonghyun puścił zaczepkę Kibuma mimo uszu, co nie było dobrym posunięciem, bo Key nienawidził, kiedy się go ignorowało. A jeśli jeszcze ignorował go sam Jonghyun, robił się potem niemożliwy. Pocieszyłem się myślą, że nie mnie przypadnie zaszczyt ugłaskiwania go. – W mieście ma powstać nowa kawiarnia! Wszędzie wiszą plakaty i ci zabawni faceci z doczepionymi na głowach kocimi uszami rozdają wszystkim ulotki!

Zakrztusiłem się gorącym łykiem kawy, którą właśnie sobie zrobiłem i oczy zaczęły mi lekko łzawić od nadmiaru chili. Kibum uderzył mnie parę razy w plecy, nie spuszczając wzroku z Jonghyuna. Był tak samo zaskoczony, jak ja.

- Nowa kawiarnia? To niedobrze, nie przewidzieliśmy konkurencji na rynku, sądziliśmy, że skoro to takie małe miasteczko… Kto jest jej właścicielem?

- Nie mam pojęcia, ale podobno to jakiś dziany koleś, który przyjechał tutaj z Kanady. – Jonghyun zniżył głos do szeptu, niczym szpieg przekazujący tajne informacje z misji wywiadowczej. Nie zdziwiłbym się, gdyby za chwilę zaczął używać pseudonimu agent 00Dino i nosić okulary przeciwsłoneczne nawet w pomieszczeniu.

- Dlaczego kocie uszy? – zapytałem, bo trochę mnie to zaintrygowało. – Bawią się w jakiś Host Club, czy co?

- Pewnie to jakieś pomylone mangoświry – warknął Kibum, a w jego oczach pojawiły się płonące iskry nienawiści. Jonghyun chyba odetchnął z ulgą, że tym razem gniew Keya nie jest wycelowany w jego osobę, bo rozluźnił się nieco, przysunął sobie moją kawę i wypił ją duszkiem, nie zważając na sporą ilość ostrej przyprawy. – No jasne. Od razu wiadomo, dla kogo będzie ta ich żałosna stodoła. Myślą przewodnią są słodkie kociaki, tak? A kto lubi słodkie kociaki..?

- Zwariowane staruszki z Alzheimerem! – zawołał odkrywczo Jonghyun i wypiął dumnie pierś. Kibum zdzielił go szmatką do wycierania naczyń w głowę.

- Nie! Gustujące w słodkich, mangowych ludzio – kotach nastolatki, które uwielbiają wszystko, co jest słodkie, śliczne i kawaii! Boże! Dlaczego Onew na to nigdy nie wpadł?!

- Dzięki Bogu, że nie wpadł – mruknąłem pod nosem, wyobrażając sobie naszą ekipę skaczącą między stolikami w przebraniach kotów i królików, co na pewno byłoby super kawaii, w przypadku Taemina albo Sandary, ale na przykład moja reputacja chyba ciężko by na tym ucierpiała. Bądź co bądź, SHINee Cafe już i tak przypominała czasami zoo.

- Kto znowu wpadł? – Dołączyła do nas znudzona na śmierć Amber, rzucając mi na ladę notatnik z kolejną porcją zamówień. – Ludzie, opanujcie hormony, bo niedługo będziemy musieli otworzyć SHINee Przedszkole. Już wystarczy, że Jinki i Dara zwariowali na punkcie tego swojego jeszcze nienarodzonego dzieciaka…

- Jonghyun dowiedział się, że w SM Town ma zostać otwarta nowa kawiarnia – wytłumaczyłem jej, jednocześnie spoglądając w stronę drzwi, przez które właśnie weszła kolejna grupka rozchichotanych dziewczyn. Zmarszczyłem brwi i spojrzałem na zegarek, czując lekki niepokój. Taemin spóźniał się już pół godziny, co nigdy wcześniej mu się nie zdarzało.

- Powinniśmy powiedzieć o tym Onew – zdecydował Key. – Jeśli te kociaki zabiorą nam połowę klientów, to jesteśmy, za przeproszeniem, w dupie.

- Biorąc pod uwagę obecne rozkojarzenie Onew hyunga, to za bardzo się tym nie przejmie – zauważyłem z rezygnacją. – Amber ma rację, on teraz ma nieco inne sprawy na głowie. Chce udowodnić, że nadaje się na ojca i cały czas siedzi w tych swoich poradnikach, albo uczy się przewijać lalki. Podobno zapisał się nawet na jakiś kurs dla młodych ojców, czy coś…

- Chciałbym to zobaczyć – parsknął Jonghyun. – Ciekawe, czy wie chociaż, która strona pampersa jest która i czy wziął pod uwagę efekty zapachowe, bo w praktyce przyda mu się spinacz do nosa, żeby nie zemdlał przy tym przewijaniu.

- Skup się, znawco zmieniania pieluch. Będziesz miał okazję wykazać się za parę miesięcy, kiedy ten smarkacz się urodzi. Ale teraz musimy poradzić sobie sami. Dobrze by było dowiedzieć się, co to za ludzie z tej nowej kawiarni i jakie jeszcze mają kreatywne pomysły, których my nie mamy. – Kibum zakasał rękawy i zaczął kreślić kolejny genialny plan w notatniku na zamówienia, przy okazji zamazując mi parę linijek tekstu i teraz nie byłem pewien, czy Jung Jessica zamówiła odtłuszczoną latte, czy rozpuszczoną śmietanę. Zamrugałem, wpatrując się w tekst i znowu rzuciłem szybkie spojrzenie na zegarek, wyłączając się na chwilę z rozmowy.

Nie mogłem się skoncentrować. Brakowało mi obecności małej, wrednej, rudowłosej osóbki i jakoś dziwnie mieszało się piankę, kiedy nikt nie ciskał mi za uchem złośliwymi komentarzami, ani nie posyłał groźnych spojrzeń spod długiej grzywki, które chyba miały za zadanie mnie wystraszyć, ale zamiast tego niesamowicie mnie bawiły i rozczulały. To chyba nie najlepszy syndrom, że odczuwałem potrzebę bycia poniżanym i irytowanym. Właściwie, to podchodziło pod czysty masochizm, ale… Ale miałem wrażenie, że wszystko jest na swoim miejscu, kiedy Taemin był blisko.

- Minho? Słuchasz mnie w ogóle? – Z zamyślenia wyrwał mnie zniecierpliwiony głos Keya i jego urażona mina. – Próbuję tutaj coś wymyślić, a ty zamiast mnie wesprzeć, od pięciu minut maltretujesz to biedne espresso, które zresztą już dawno wystygło. To poważna sprawa! Jeśli szybko nie wprowadzimy jakichś innowacyjnych zmian, to tamci uszaci dranie nas zrujnują!

- Niestety, Minho teraz jest myślami daleko od twoich szatańskich planów – oznajmiła Amber z błyskiem w oku, przyglądając mi się ironicznie. – Pewnie ma zupełnie inne plany. Dotyczące zupełnie innego kociaka.

Jonghyun zarechotał z aprobatą.

- Nie, ja… - Chciałem się szybko wytłumaczyć, ale nie było mi to dane, bo ku mojemu i Kibuma przerażeniu, pozostała dwójka już zaczęła się rozkręcać.

- Więc masz jakieś plany dotyczące Taemina..?

- W końcu?!

- Nie! – Poczułem, że wstępuje mi na twarz lekki rumieniec i nagle powietrze zrobiło się jeszcze bardziej gorące, niż parę sekund temu. Czując strużkę potu spływającą za kołnierz koszuli, zapragnąłem zedrzeć z siebie rzeczoną górną część garderoby, ale wolałem nie ryzykować, zwłaszcza, że taki striptiz byłby szczególnie mile widziany przez większość klientek. Cóż, jeśli podciągnąć to pod potrzebę innowacji kawiarni, to chyba mógłbym się poświęcić. – Nie, nie, nie. Przepraszam, na chwilę odleciałem. Mówcie, słucham was. Kibum, to jak mamy zamiar ulepszyć SHINee i zdobyć więcej klientów?!

Kibum w ramach zemsty ostentacyjnie mnie zignorował, pozostawiając mnie na pastwę dwójki złośliwców, którym wyraźnie się nudziło.

- Nie wierzę. Amber, gdzie popełniliśmy błąd..? – Jęczał Jonghyun, nieudolnie parodiując stan głębokiego żalu. – Nasza słodka żabcia perfidnie nas okłamuje!

- Można się było tego spodziewać, tatuśku – prychnęła Amber. – Ale my wiemy swoje. Na pewno ma dokładnie opracowane plany A, B, C i Z w swojej czarującej główce.

- Nie, ludzie, poważnie, nie mam żadnych…

- Zboczone plany. Plany nieprzeznaczone dla naszych dziewiczych uszu.

- Biedny Taeś… Nie wie, co go czeka.

- Jego drogi Bambi ma zamiar uwieść go podstępem.

Ukryłem palącą twarz w dłoniach, próbując nie zwracać uwagi na przysłuchujących się ich bezsensownej historii mojego rzekomego życia, zaintrygowanych klientów. Czasami naprawdę rozumiałem, dlaczego Taemin wolał trzymać się od nich z daleka.

- Najpierw pójdą na romantyczną kolację przy świecach – kontynuowała Amber ze stoickim spokojem. Jonghyun machnął ręką lekceważąco.

- Po co komu subtelne gry wstępne? Nie ma co się cackać, Minho na pewno ma lepszą wizję. Od razu, jak tylko on tu przyjdzie, żabcia zaciągnie go na zaplecze i zamknie nic nie podejrzewającego Taesia w schowku na składniki, po czym połknie klucz, żeby nie było możliwości ucieczki. A potem to już jakoś pójdzie. Mogę się założyć, że będą tak głośno, że będziemy zmuszeni ewakuować całą kawiarnię w ciągu dwunastu sekund i, że…

- Dlaczego będziemy ewakuować całą kawiarnię? – zapytał bez emocji Taemin, który nagle pojawił się obok nas nie wiadomo skąd. Miał już na sobie uniform, a jego zniechęcona mina sugerowała wszelką pogardę, którą aktualnie wcelowywał w pokładającego się ze śmiechu Jonghyuna.

Podskoczyłem na jego widok jak oparzony i przybrałem minę kiepskiego pokerzysty, w przerażeniu analizując wszystko, co Jjong przed chwilą nawymyślał, po czym mało subtelnie odnalazłem pod ladą jego stopę i zmiażdżyłem ją obcasem.

Rozległ się bolesny wrzask.

- Cholera jasna, Minho! Chyba właśnie złamałeś mi duży palec u nogi! – zawył Dino, podskakują w miejscu. Kibum natychmiast porzucił swoje notatki i podbiegł, żeby opatrzeć mu rany, a Amber odchrząknęła, spojrzała na mnie przepraszająco, po czym zadowolona z siebie wróciła do obsługiwania gości. Taemin z kolei tylko wzniósł oczy ku sufitowi, niezbyt poruszony całym zajściem. Chyba już się przyzwyczaił. Odwrócił się w moją stronę, a ja zacząłem wściekle mieszać piankę do cappuccino, próbując pozbyć się zakłopotania i przy okazji rozchlapując trochę dookoła.

- Sorry za spóźnienie, czy coś tam – rzucił od niechcenia. – Musiałem skoczyć na chwilę do domu. Sprawy rodzinne. Nieważne. Widzę, że niewiele mnie ominęło.

- W sumie całkiem sporo. – Udało mi się szybko wziąć w garść i przywołać na twarz „minę naćpanego psychopaty”, co Taemin skomentował cierpiętniczym westchnięciem. – Słyszałeś o nowej kawiarni w mieście? Kibum twierdzi, że to może mieć negatywny wpływ na nasz biznes i musimy szybko coś wykombinować, żebyśmy nie zostali spłukani. Jakieś pomysły?

- Ekstra premia dla pracowników byłaby niezła.

- Haha, jak dla kogo. Naprawdę musimy się tym zająć, bo na Onew hyunga póki co nie można liczyć.

- Jak tam sobie chcecie, ja się w to nie mieszam. Jeśli się dowiem, że tam u nich więcej płacą, to możecie zacząć sobie szukać nowego kelnera.

Tak właśnie wyglądała każda rozmowa z Taeminem. Choćby nie wiem, jak miło i przyjemnie się zapowiadało, puenta zawsze musiała być gorzka i raniąca.

Westchnąłem cicho, pochylając się niżej nad ladą.

Dzisiaj mijał dokładnie tydzień od naszej randki w Seulu. No dobrze, niekoniecznie randki, chociaż jej pierwsza część bardzo przypominała normalną randkę normalnych ludzi, do których niestety było nam daleko. Przejażdżka motocyklem, którego prawdopodobnie i tak więcej nie zobaczę na oczy, potem bubble tea, spacer po moim ukochanym mieście i wygłupy na dachu, który kiedyś był moim własnym azylem, przystanią i schronieniem. Nigdy wcześniej nie zaprowadziłem tam nikogo, nawet Donghae, czy Kibuma. Nikt nie wiedział o tym miejscu, aż do momentu, kiedy zdecydowałem się pokazać je właśnie Taeminowi. Oczywiście mogłem się domyślić, że wszystko natychmiast zbagatelizuje, prychnie pogardliwie na kolejne moje dziwactwo, może nawet wyśmieje. Właśnie taki był – podły i egoistyczny, traktujący wszystkich, otaczających go, przychylnie nastawionych ludzi jak błoto, które niechcący przykleiło mu się do glanów. A przynajmniej taki starał się być. Taki chciał być i na siłę chciał pokazać wszystkim, że taki właśnie jest.

Wiedziałem, że to tylko przykrywka. Czasami już mi się wydawało, że ta przykrywka spadnie, roztrzaska się na maleńkie kawałeczki i obróci w proch, pozwalając w końcu poznać mi prawdziwego Lee Taemina, ale zawsze, kiedy już miałem nadzieję na jakiś przełom, wszystko wracało na swoje miejsce, raniąc jeszcze boleśniej. Dlatego tak wybuchnąłem tamtego wieczora w Seulu, sam siebie szokując swoim zachowaniem. Byłem zły, zdenerwowany spotkaniem z bandą Heechula i kompletnie wytrącony z równowagi. Nie byłem sobą. Zwykle, kiedy czułem się w ten sposób, szedłem na dach, myślałem, grałem na gitarze. Ale wtedy musiałem na czymś rozładować te niszczące mnie od środka emocje i tak się tragicznie złożyło, że Taemin był pierwszą osobą, na którą padł mój wybór.

Brzydziłem się sobą za to. Było mi tak strasznie głupio, kiedy zorientowałem się, co właśnie mu powiedziałem, co mu właściwie wyznałem, a czego nie miałem zamiaru mówić, aż do odpowiedniego momentu. Nie tak wyobrażałem sobie to wyznanie. Nie tak, nie z Taeminem mającym na twarzy wypisany szok, zdezorientowanie i taką niewinną bezradność, jakby nagle cała jego postawa silnego realisty legła w gruzach. Przestraszyłem się tak bardzo, że zupełnie straciłem zmysły.

Jak mogłem mu to zrobić? Jak? Jak? Jak? Mimo, że od tamtego incydentu minął tydzień, ja wciąż w kółko zadawałem sobie to pytanie, gryzło mnie ono i odbierało chęci do czegokolwiek. Taemin nie był silny. Chciał być, próbował być, ale w głębi duszy wiedziałem, jaki był kruchy i delikatny pod tą wyimaginowaną powłoką. A ja zawsze dawałem się ponieść emocjom i w rezultacie wszystko potrafiłem spieprzyć, jak wówczas, kiedy tak lekkomyślnie go pocałowałem. Wtedy nasza przyjaźń, lub jakkolwiek inaczej można było nazwać naszą relację, omal nie przepadła bezpowrotnie. A teraz..? Teraz mogło być jeszcze gorzej.

 Nie sposób sobie więc wyobrazić, jakie było moje zdziwienie następnego dnia, przed lekcjami, kiedy przyszedłem do kawiarni, żeby pomóc posprzątać Jinkiemu po imprezie urodzinowej, którą mi wyprawili. Na ladzie leżała prostokątna paczka owinięta w kolorowy papier, przewiązana wielką, czerwoną kokardą z wiele mówiącym napisem „Dla żabola”. Dłuższą chwilę wpatrywałem się w nią, niepewny, czy czasami nie dostałem halucynacji na skutek intensywnych wydarzeń tamtej nocy.

- Taemin to dla ciebie zostawił. – Rozwiał moje wątpliwości Jinki hyung, obdarzając mnie szerokim uśmiechem zza lady. – Wpadł tu o wpół do piątej rano razem ze swoim psem. Dobrze, że Dara była już na nogach, bo nie usłyszelibyśmy dzwonka. Nie wiem, czy ten dzieciak w ogóle kiedykolwiek sypia, ale wypił trzy filiżanki kawy i powiedział, żebym ci to przekazał.

Pamiętałem świetnie swoją reakcję, kiedy ostrożnie odwinąłem papier, nie będąc pewnym, czego oczekiwałem. Cóż, na pewno nie rysunku. W dodatku prawdziwie mistrzowskiego rysunku, mojego własnego, ołówkowego portretu, idealnie dopracowanego i wykończonego zarysu mojej własnej twarzy.

Jinki hyung nie krył zdziwienia.

- On to narysował? Naprawdę on..? Nie wiedziałem, że ma taki talent. Hm, wielu rzeczy jeszcze o nim nie wiemy, co?

Miał rację, bardzo wielu. Obrazek został oprawiony w ramkę i powieszony w honorowym miejscu na ścianie mojego pokoju. Mamie też się podobał. Od początku wiedziałem, że pomysł z wysłaniem mnie do Seulu był jej pomysłem, a nie Jinkiego, Amber, ani nawet Keya. Nie mogła wiedzieć, jak to się skończy i nie wiedziała. Owszem, była dosyć zaskoczona, kiedy wróciłem z miasta samochodem ojca, ale nie skomentowała tego, a ja nie spieszyłem się z wyjaśnieniami.

W każdym razie od tamtego czasu relacje między mną a Taeminem wyraźnie się zmieniły. Ciężko mi było powiedzieć, czy na lepsze, czy na gorsze, ale było… inaczej. Na początku okropnie się bałem, że moja bezmyślność i głupota raz na zawsze wszystko zepsuły, więc kiedy później w szkole złapałem Taemina, nastawiony na to, że będę musiał płaszczyć się na ziemi, błagając go o wybaczenie, zupełnie zbiło mnie z tropu jego zdawkowe „Nie ma sprawy”.

Bo naprawdę, sprawa była.

Później wielokrotnie chciałem do tego wrócić, ale za każdym razem mnie zbywał. Co naprawdę dziwne, nie usłyszałem od niego już ani razu przezwiska „Bambi”, czy „żabol”. Teraz byłem po prostu „Minho”. Na „hyunga” chyba wciąż było za wcześnie.

Trzymał mnie na dystans, potrafiłem to wyczuć. Dla reszty wciąż był złośliwym, wyszczekanym potworkiem, jego nienawiść do całego świata nie uległa zamianie, ale do mnie chyba tak, przynajmniej chwilowo. O ile można było to wywnioskować po bladych rumieńcach, które wypływały mu na policzki w mojej obecności, mimo, że przybierał zaciętą minę i odpowiadał mi bez emocji, dokładnie omijając mnie wzrokiem.

Kochałem go, co do tego nie było wątpliwości.

Kochałem tego egoistę, uparciucha, sceptyka, pesymistę i ponuraka z całą jego niechęcią, i niezadowoleniem z życia. Może to było z mojej strony wielce masochistyczne i bezmyślne, ale naprawdę go kochałem.

- CHOI MINHO! – Podskoczyłem, wyrwany z transu i wlepiłem przerażony wzrok z Kibuma, który patrzył na mnie jak na idiotę, podczas gdy Jonghyun cieszył się z czegoś ponad jego ramieniem. – Powiem Jinkiemu, że lenisz się w godzinach pracy! I nie obchodzi mnie, jaki kurs młodego ojca właśnie studiuje! Tutaj mógłby zdobyć całkiem niezłą praktykę, bo wszyscy jesteście leniwymi smarkaczami, pozbawionymi moralności. Jonghyun, przestań dyszeć mi w kark, usiłuję myśleć!

- Przecież to nigdy nie wychodzi ci na dobre, skarbie. Myślenie szkodzi na cerę… - Zamknął się, kiedy Kibum spojrzał na niego krzywo.

Szybko przywołałem się do porządku i odgoniłem z twarzy rozanielony uśmieszek, przez który owszem, musiałem wyglądać jak idiota.

- Zbieraj się, idziemy na przeszpiegi – rzucił Key, odwiązując fartuch, pod którym miał niewiarygodnie obcisłe i prawdopodobnie tamujące krążenie krwi, różowe dżinsy rurki. Nie skomentowałem tego, zwłaszcza, kiedy Jonghyun zajął się dokładnym oględzinom jego tylnej części ciała w tych spodniach.

- Do tej nowej kawiarni? Wybacz, wolę się w to nie mieszać. Poza tym jeszcze sekundę temu narzekałeś, że nic nie robię, a teraz sam mnie odciągasz od pracy…

- Marudzisz jak stara baba. Amber i Taemin zajmą się kawiarnią, kiedy my będziemy negocjować z tamtymi.

- Po czym wrócimy i okaże się, że po kawiarni zostały tylko popioły, bo Amber i Taemin się pozabijali – podsumowałem cierpko. – Czy Jonghyun nie może sam tam iść?

- Nie jestem waszą służącą! – obruszył się Dino, przerywając na chwilę pasjonujące zajęcie, jakim było podziwianie sylwetki Kibuma. – Zresztą i tak boję się sam do nich iść. Ten Kanadyjczyk mnie przeraża. Chodzą plotki, że tak naprawdę jest Chińczykiem i ma dwa metry, a jak na ciebie spojrzy, to zamieniasz się w kamień i mózg wypływa ci uszami, a potem…

- Możecie już się stąd wynieść, skoro musicie?! – przerwał mu Taemin, patrząc na nas z wściekłością. Długie włosy związał w kucyk i tak jak ja, rozpiął parę pierwszych guzików koszuli, bo wraz z napływającymi klientami, w pomieszczeniu robiło się coraz bardziej gorąco. Na dłuższą chwilę zatrzymałem wzrok na strużce potu spływającej powoli po jego gładkiej, mlecznobiałej szyi i ze zgrozą doszedłem do wniosku, że moja miłość do niego nie była chyba tak idealnie platoniczna, jak utrzymywałem. Na szczęście zanim zdążyłem się nad tym głębiej zastanowić, Kibum chwycił mnie za kołnierz i niemal siłą wywlókł z kawiarni, ku głośnym, rozczarowanym jękom zapatrzonych w nas klientek. Po raz kolejny dziękowałem Bogu, że zesłał mi Kibuma, bo nieważne, jak bardzo irytujący i nieznośny czasami bywał, gdyby nie jego zamiłowanie do knucia mrocznych planów, musiałbym sobie teraz radzić z ewidentnym dowodem mojej platonicznej miłości do Taemina… w spodniach.

~*~

- Um, jesteście pewni, że to tutaj? Bo nie przypominam sobie, żeby w SM Town rosły… palmy?

- Nie wierzę, no po prostu nie wierzę.

Kilka minut później cała nasza trójka stała przed budynkiem, który jeszcze niedawno był zwykłą ruderą wymagającą porządnego remontu, a teraz zaczynał już powoli nabierać kształtów małego pałacyku. Kilku umięśnionych mężczyzn nosiło wielkie donice z najprawdziwszymi palmami, paru innych wciągało na dach ogromny szyld z napisem „Exotic Flowers”.

Na szczęście nie ściągaliśmy na siebie zbyt dużej uwagi, bo wokół pracujących przy ulepszaniu placówki robotników w kombinezonach zgromadził się już spory tłumek gapiów. Kibum miał rację co do jednego – w większości były to piszczące nastolatki, które wpatrywały się z uwielbieniem w krzątających się gdzieniegdzie facetów w fartuchach, z ogonami i z kocimi uszami, którzy z zapałem rozdawali ulotki reklamujące kawiarnię. Albo mi się wydawało, albo tych słodkich dziewczyn wyjątkowo się ostatnio nagromadziło.

- Aigoo~ Widziałaś tamtego kotka? Jest taki słodki, że chciałoby się go utulić i zacałować na śmierć!

- Wieeem! A tamten, ten z wielkimi oczami… Omo, chyba cukier mi podskoczył!

Kibum odwrócił się do nas z głębokim szokiem wypisanym na twarzy. Ja i Jonghyun chyba nie wyglądaliśmy lepiej w tamtej chwili, z konsternacją przysłuchując się szczebioczącym z zachwytu, cienkim głosikom.

- To jakaś abstrakcja – powiedział cicho. – Jakim cudem udało im się w tak krótkim czasie stworzyć to wszystko? I dlaczego my nic o tym nie wiedzieliśmy?!

- Chyba byliśmy trochę za bardzo zabiegani – westchnąłem w odpowiedzi. – Naprawdę nie jest dobrze. Do tej pory byliśmy jedyną kawiarnią w mieście, co zrobimy, jeśli oni odbiorą nam wszystkich klientów?

- Hej! – Podskoczyliśmy, jakbyśmy właśnie zostali złapani na gorącym uczynku i jednocześnie obróciliśmy głowy w stronę wysokiego, jasnowłosego chłopaka, który trzymał plik ulotek i pocierał kark z bardzo niezręczną miną. Jego dopinane, kocie uszy sterczały na czubku głowy, co w każdym innym wypadku mogłoby wydawać się śmieszne i lekko kiczowate, ale jakimś dziwnym trafem dodawało mu uroku. Jonghyun szturchnął mnie w bok, wyglądając, jakby z całych sił starał się nie wybuchnąć śmiechem, bo sam najwyraźniej nie uważał tego chłopaka za całkiem słodkiego. Kibum założył ręce na biodrach i spiorunował blondyna spojrzeniem, na co tamten wzdrygnął się nieco, ale i tak posłał mu niepewny uśmiech. – Dzisiaj wieczorem otwieramy. Jeśli chcecie, możecie wpaść na imprezę powitalną. Darmowa degustacja kawy i wiele innych… um, atrakcji. – Zmieszany, podsunął mi pod nos kolorową ulotkę. Chciałem zachować się kulturalnie i wyciągnąć po nią rękę, ale Key chwycił mnie za nadgarstek.

- Nie, raczej podziękujemy – wysyczał przez zęby. – Nie będziemy bratać się z wrogiem.

- Kibum! – rzuciłem ostrzegawczo, ale mnie zignorował. Blondynek wytrzeszczył oczy.

- Wy… Jesteście z SHINee Cafe?

- O, proszę bardzo, świetnie zdają sobie sprawę z tego, kim jesteśmy! Więc tak trudno było nas jakoś zawiadomić, o tym, co wy tutaj kombinujecie?!

Wymieniliśmy z Jonghyunem zaniepokojone spojrzenia. Teraz dopiero zaczęliśmy ściągać uwagę zgromadzonych, a im Kibum bardziej się rozkręcał, tym bardziej ten jasnowłosy dzieciak z uszami spuszczał głowę i kulił się w sobie, wyglądając, jakby w każdej chwili mógł wybuchnąć płaczem. Zaczynałem żałować, że nie wzięliśmy ze sobą Jinkiego albo Dary, oni zawsze potrafili zapanować nad sytuacjami, w których Key za bardzo się unosił. Poza tym im dłużej patrzyłem na blondynka, tym bardziej przywodził mi na myśl Taemina i tym większą miałem ochotę go przytulić. Okay, może byłem uzależniony od przytulania, ale miałem tak od dzieciństwa. Prawdopodobnie dlatego, że zawsze mi tego brakowało. Już robiłem krok do przodu, żeby odepchnąć wściekłego Kibuma i pocieszyć jakoś dzieciaka, kiedy mój cel został dosyć brutalnie odsunięty na bok, przy czym omal się nie przewrócił. Jego miejsce zajął wielki, przewyższający nawet mnie facet z ostrzyżonymi na krótko, ciemnymi włosami i mnóstwem kolczyków w uszach. Zmierzył nas uważnym spojrzeniem, marszcząc przy tym brwi. Kibum natychmiast się zamknął, a ja nagle straciłem ochotę na przytulanie.

- Coście za jedni i czego tu chcecie? – odezwał się głębokim głosem. Mimo woli cofnąłem się o krok, przeżywając nieprzyjemne deja vu. Mężczyzna nie był podobny do Heechula, ani do nikogo z jego bandy, ale na pewno miał zadatki na gangstera. W swoim życiu miałem sporo do czynienia z takimi ludźmi i niestety, większość z tych wspomnień była naprawdę okropna, dlatego teraz byłem wyczulony na tym punkcie. Patrząc na tego chłopaka, mimo woli pomyślałem o ciemnej uliczce Seulu, podniesionej ręce Heechula i bolesnym policzku, jaki wymierzył Taeminowi. A potem moje myśli zawędrowały jeszcze dalej – aż do uśmiechającego się smutno ojca Donghae, który troskliwie głaskał mnie po głowie silną, wytatuowaną dłonią, kiedy jako trzynastolatek leżałem na zimnej podłodze w nieznanym sobie miejscu i płakałem, powtarzając, że chcę do mamy, do domu.

Nie zrobię ci krzywdy. Chcę ci pomóc. Możesz mieć normalny dom, możesz być kimkolwiek, jeśli tylko zechcesz. Ty i twoja mama żylibyście lepiej. Nikt by cię do niczego nie zmuszał, Minho, mógłbyś być muzykiem, nie musiałbyś nikomu niczego udowadniać. Kocham cię jak własnego syna, zawsze traktowałem cię jak Donghae. Naprawdę chcesz tam wracać..?

A potem ktoś wpadł do pomieszczenia, ktoś krzyczał, ktoś się z kimś szamotał, a ja siedziałem w kącie, łzy spływały mi po policzkach i nie wiedziałem, czego tak naprawdę chcę.

Otrząsnąłem się z szoku, jaki wywołała we mnie ta niespodziewana fala wspomnień, dopiero kiedy gburowaty wielkolud z Exotic Flowers Cafe zwrócił się bezpośrednio do mnie, najwyraźniej dochodząc do wniosku, że z całej naszej trójki ja byłem jedynym wartym jego uwagi.

- Nazywam się Wufan – powiedział spokojnie. – Niedawno kupiłem tą miejscówkę, żeby założyć tutaj kawiarnię. Macie z tym jakiś problem..?

- Nie, my tylko…

- Tak! – Kibumowi wróciła już mowa i postanowił nie zwracać uwagi na błagalne spojrzenia, jakie rzucaliśmy mu wraz z Jjongiem. – Jesteśmy z SHINee, przyszliśmy odwiedzić konkurencję. Zawsze miło jest poznać nowych sąsiadów, jeśli oni nie zamierzają przedstawić się pierwsi.

Wufan uniósł brwi, przyglądając się mu z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- W takim razie przepraszamy, jeśli was uraziliśmy – powiedział powoli. – Chętnie oprowadzimy sąsiadów po naszym skromnym dobytku. Lu Han, idź pomóc Jonginowi zainstalować fontanny z czekoladą na tarasie, ja tutaj sobie poradzę.

- Jonginowi? – Jonghyun wytrzeszczył oczy ze zdziwienia. – Masz na myśli Kim Jongina z mojej drużyny footballowej?!

Wufan nie zadał sobie trudu, żeby odpowiedzieć. Mrugnąłem do osłupiałego Jonghyuna porozumiewawczo, starając się jakoś rozładować sytuację.

- Pomyśl, jak idiotycznie Jongin musi wyglądać z kocimi uszami i ogonem, od razu zrobi ci się lepiej, kiedy następnym razem strzeli gola twojej drużynie.

Dino popatrzył na mnie mieszaniną niedowierzania i jawnej pogardy, po czym obszedł mnie szerokim łukiem, i przyłączył się do Kibuma, który już kroczył za Wufanem do wnętrza budynku. Pomyślałem, że chyba rzeczywiście za dużo czasu spędzali w swoim towarzystwie.

~*~

Wróciliśmy z stanie duchowego załamania. Nawet ja nie mogłem znaleźć nic, co w jakiś sposób poprawiłoby atmosferę i podniosło na duchu dziwnie milczącego Keya oraz deptającego mu po piętach Jonghyuna. Oboje wyglądali jak weterani powracający z wojny, chociaż triumfalny uśmieszek Wufana, jaki posłał nam na pożegnanie utwierdził mnie w przekonaniu, że wojna tak naprawdę dopiero miała się zacząć.

Exotic Flowers było oryginalne. Egotyczne. Inne. Niewiele miało wspólnego z tradycyjnym, niewielkim sklepem z kawą, jakim była nasza kawiarenka, która chociaż nie powalała wielkością, to posiadała swój niepowtarzalny klimat i była przytulna. U naszej nowej konkurencji wszystko było nowoczesne, błyszczące i powiększone o parę skali. Wufan nie omieszkał pokazać nam drogich ekspresów do kawy najnowszej technologii, przestrzennej kuchni z całym potrzebnym sprzętem i paru innych dodatków specjalnych, jakimi były na przykład czekoladowe fontanny. Kibum o mało się nie rozpłakał, kiedy je zobaczył. Podczas tej bolesnej wycieczki mignęło mi przed oczami kilka znajomych twarzy – Kim Jongin na nasz widok upuścił stos kart menu i schował się za palmą, bezskutecznie próbując ściągnąć z głowy królicze uszy, w których naprawdę wyglądał idiotycznie, a z kolei Park Chanyeol, chłopak z mojej klasy, z którym zawsze całkiem nieźle mi się dogadywało, zapewne dlatego, że on też był niepoprawnym optymistą – nie krępował się z zaserwowaniem nam darmowej porcji waniliowego kakao, smakującego przerażająco dobrze. Lu Hana już nie widzieliśmy, chociaż naprawdę miałem zamiar przeprosić go za zachowanie Kibuma.

Widok krzątającej się po kuchni IU w fartuszku i czepku kompletnie zbił mnie z tropu i omal nie zakrztusiłem się kakao. Dziewczyna spojrzała na mnie wielkimi oczami, zarumieniła się i wybiegła z pomieszczenia, zanim zdążyłem się odezwać. Tak naprawdę, nie wiedziałem nawet, co powinienem do niej powiedzieć, bo nasze stosunki od zawsze były dosyć chłodne, a po balu zimowym jeszcze się pogorszyły. Świetnie pamiętałem moment, w którym Taemin powiedział mi, że IU jest teraz jego dziewczyną i jak okropnie się wówczas poczułem, nawet, jeśli okazało się to później tylko jednym z wielu chwytów poniżej pasa, do których uciekał się ten mały egoista. Co do IU, denerwowała mnie. Była jedną z tych dziewczyn, które sprawiają wrażenie słodkich niczym miód, a kiedy przychodziło co do czego, pokazywały swoją prawdziwą osobowość. Może zbyt szybko ją oceniłem, bo do tej pory w żaden sposób mi się nie naraziła, ale byłem tylko człowiekiem i jak każdy znałem uczucie palącej zazdrości, nawet, jeśli to było dziecinne i nieprofesjonalne.

W każdym razie nasz powrót do kawiarni odbył się w ponurym milczeniu. W drzwiach powitał nas rozgorączkowany Jinki, pytając, co my sobie wyobrażamy, urywając się z pracy w godzinach szczytu. Może wyglądałby nawet surowo, gdyby jedną ręką nie trzymał za nogę owiniętej w pampersa lalki, a w drugiej ociekającego wodą mopa. Chyba brał na siebie zbyt wiele obowiązków. Przeprosiłem go w imieniu naszej trójki, bo Key i Jonghyun od razu zniknęli w drzwiach prowadzących na zaplecze. Odetchnąłem parę razy, mierzwiąc sobie włosy i szybko przywołałem na usta najbardziej olśniewający uśmiech, na jaki było mnie stać. Przecież to nie tak, że teraz SHINee Cafe nagle przestanie istnieć. Nie, nigdy nie pozwoliłbym zaniedbać tego niepozornego sklepu, który stał się moim prawdziwym domem.

~*~

Podczas wieczornej zmiany zrobiło się niespotykanie cicho. Kilka staruszek siedziało w kącie, plotkując i popijając wystygłą już dawno, bezkofeinową kawę zbożową, a ja oparłem się o ladę i z dezorientacją spojrzałem do notatnika na zmówienia, w którym nie figurowała już ani jedna pozycja do zrealizowania. Po chwili z góry zbiegła Amber, przebrana w swój codzienny strój, chociaż do zamknięcia zostały jeszcze dwie godziny.

- Jinki powiedział, że mogę już spadać – zawołała, zanim dopadła drzwi wyjściowych. – Dzisiaj jest to całe przyjęcie powitalne w nowej kawiarni i Kibum powiedział, że musimy pójść wybadać grunt, czy coś w tym stylu. – Przewróciła wymownie oczami. – Jonghyun też już chyba poszedł, Onew musiał się na chwilę położyć, był padnięty. Dara powinna być na górze, ale chyba nie zejdzie, bo ma jeden z tych swoich napadów w stylu „nienawidzę życia” i zachowuje się jak… No cóż, jak kobieta w ciąży. Uh, poradzisz sobie tutaj sam?

Przeciągnąłem się z krzywym uśmiechem.

- Raczej się nie przepracuję.

Zerknęła na jedyny zajęty stolik i pokiwała głową ze zrozumieniem.

- Dobra, to lecę. Zadzwonię później, żeby powiedzieć ci, czy faktycznie było tak świetnie. Sulli wspomniała coś, że też tam wpadnie…

- Sulli? – powtórzyłem z roztargnieniem. – Więc Taemin też już sobie poszedł?

Wiedziałem, że Taemin miał z siostrą pewnego rodzaju dziwny układ, polegający na tym, że kiedy jedno z nich przebywało poza domem, drugie musiało być w domu. Sulli i tak nie przestrzegała tego warunku, na co Taemin natychmiast zaczynał się złościć i zazwyczaj kończyło się to zażartą kłótnią między nimi. Nie bardzo rozumiałem, jaki jest w tym systemie sens, ale skoro Sulli wychodziła dzisiaj z Amber, to Taemin musiał wcześniej zwolnić się do domu.

Ku mojemu zaskoczeniu Amber tylko wzruszyła bezradnie ramionami.

- Właściwie nie wiem, nie widziałam, żeby już wychodził, ale skoro tutaj go nie ma… - Jednocześnie spojrzeliśmy podejrzliwie na stolik staruszek, jakby oczekując, że Taemin za moment wyskoczy im spod obrusu. Parsknąłem śmiechem pod wpływem tej wizji.

- Poszukam go, baw się dobrze!

Amber wyszczerzyła zęby i zgięła rękę w łokciu, mrucząc ciche „Hwaiting”, po czym zniknęła. Ziewnąłem szeroko, mając nadzieję, że dzisiejsza pustka w kawiarni jest spowodowana tylko i wyłącznie imprezą powitalną w Exotic Flowers, a jutro znowu będzie urwanie głowy. Z jakichś masochistycznych powodów lubiłem, kiedy było dużo do roboty. Lubiłem być zajęty, dzięki temu nie musiałem za dużo myśleć. Fakt, trochę zaniedbałem ostatnio moją świętą gitarę, więc szybko odnotowałem w myślach, że muszę jej to w najbliższym czasie wynagrodzić, zabierając ją na romantyczną randkę pod gwiazdami, kiedy następnym razem wybiorę się na dach.

Parę minut później pomachałem wychodzącym babciom i sprzątnąłem puste filiżanki z ich stolika, żeby zanieść je do kuchni. Otworzyłem drzwi na zaplecze i omal nie krzyknąłem ze strachu.

- No tak, wiedziałem, że to ciebie zostawili – jęknął Taemin, który siedział po turecku na blacie stołu, między książkami kucharskimi i workami z mąką, i w najlepsze robił zadanie z matematyki, gryząc w ustach ołówek.

Zamrugałem kilka razy, sprawdzając, czy na pewno nie mam halucynacji, po czym odetchnąłem z ulgą i oparłem się o framugę drzwi, posyłając mu zmęczony uśmiech.

- Ciekawe miejsce sobie wybrałeś do studiowania.

- Wybrałbym inne, gdybym wiedział, że mnie tu znajdziesz. – Odrzucił zeszyt i zeskoczył ze stołu, przeciągając się leniwie. Odwróciłem wzrok, kiedy jego koszula podjechała lekko do góry. – Co, Coffee Prince boi się o swoją koronę..? Słyszałem, że tamci z tej nowej kawiarni to jakieś mocne typy. Kibum już zdążył się wypłakać w moje ramię. Ubrudził mi koszulę tym swoim atramentem, czy czym on tam maluje oczy. Straszne.

- Tak, musimy mieć się na baczności. – Zamilkłem na moment, zastanawiając się gorączkowo, jak mu to powiedzieć. Od tamtej sprawy z Seulu praktycznie w ogóle nie zostawaliśmy ze sobą sam na sam. Fakt, że jeszcze nie uciekał, zaczynał być lekko podejrzany. – Hm, Tae?

- Tylko nie Tae – fuknął z irytacją. – Jeśli ty też masz zamiar się poryczeć, to zmyj najpierw makijaż.

- Nie noszę makijażu.

- To wszystko wyjaśnia.

- Co wyjaśnia?

- Twoją twarz? Jezu! – Westchnął cierpiętniczo. – Czasami naprawdę mam wrażenie, że rozmawiam z niedorozwiniętym kretynem, bez urazy.

Zacisnąłem usta w linijkę, niemal gryząc się w język, kiedy pierwszym moim odruchem było posłanie mu ciepłego uśmiechu. Zamiast tego postanowiłem wypróbować coś innego. Bez słowa odwróciłem się na pięcie i wyszedłem z kuchni, umyślnie trzaskając drzwiami tak mocno, że echo odbiło się po pustej kawiarni. Odczekałem chwilę i tak, jak przeczuwałem, po chwili Taemin nacisnął klamkę, spoglądając na mnie uważnie przez szparę w drzwiach.

- Sorry..?

Tym razem musiałem naprawdę zebrać w sobie całą silną wolę, żeby nie parsknąć triumfalnym śmiechem. Chyba właśnie znalazłem klucz do zimnej jak lód duszy Taemina. Jakież to było proste. Należało zwyczajnie walczyć z nim jego własną bronią, nawet, jeśli było to bardzo niedojrzałe.

- Ja też chciałem cię przeprosić. – Spoważniałem, robiąc ostrożny krok w jego stronę. Czasami Taemin przypominał mi dzikie zwierzątko, które można spłoszyć najmniejszym szelestem. – Za tamto… W Seulu. Za Heechula i za ten mój… wybuch…

Na jego blade policzki wystąpiły słabe rumieńce, ale zmarszczył brwi, psując tą uroczą ekspresję.

- Ty znowu o tym? Mówiłem ci, że to nieważne. Było śmiesznie, przeżyliśmy, teraz o tym zapomnimy.

Przełknąłem ślinę, czując nagłą suchość w gardle.

- Zapomnisz o tym, co ci wtedy powiedziałem?

Drgnął, wbijając zacięty wzrok w przestrzeń nad moim ramieniem.

- Tak. Tak właśnie zrobię.

Zacisnąłem ręce w pięści, wpatrując się w niego z niedowierzaniem. Naprawdę to powiedział, czy tylko się przesłyszałem? Teraz, kiedy byłem już pewien, że zaraz jego mur rozkruszy się na proch..? Teraz? Jedno krótkie zdanie zawisło nad nami w ciężkiej ciszy, po czym powoli oparłem się o ladę, czując, że tępy ból za moment rozsadzi mi klatkę piersiową. Popatrzył na mnie bez emocji, wcisnął ręce w kieszenie i skierował się do wyjścia, pochylając się tak, żebym nie mógł zobaczyć wyrazu jego twarzy. Nie miałem pojęcia, ile czasu minęło, zanim otworzył drzwi wyjściowe i powoli odwrócił się w moją stronę, wciąż nie podnosząc wzroku.

- Rysunek. Ten rysunek, który ci dałem. Podobał ci się?

Nagle zaczęło mi się niesamowicie kręcić w głowie.

- Co? Jaki rysunek?

- Portret. Twój. Ten, który dla ciebie narysowałem. Był… dobry?

Dłuższą chwilę zajęło mi zrozumienie sensu tego pytania, a kiedy w końcu do mnie dotarło, o co pytał, stałem się jeszcze bardziej skonfundowany.

- Tak, był wspaniały. Wisi w moim pokoju, jest… prześliczny.

Taemin uniósł głowę i wyraz jego twarzy sprawił, że zamarłem, niezdolny wykrztusić już ani jednego słowa.

- To dobrze – powiedział zadziwiająco spokojnie, głos nie zadrżał mu ani razu. – I niech tak zostanie. Jeszcze… trochę.

Miałem zamiar zapytać, czy wciąż ma na myśli rysunek, ale zanim zdobyłem się odwagę, już go nie było. Po paru kolejnych, długich sekundach osunąłem się na podłogę, nie do końca rozumiejąc, dlaczego to, co właśnie się stało, miało tak wielkie znaczenie, jak mi się wydawało, że miało.

Może dlatego, że Taemin nigdy nie płakał.

~*~

Następnego dnia była sobota. Wszedłem rano do kawiarni pogrążony w myślach, zapewne wyglądając jak chodzący trup po nieprzespanej nocy. Zanim zdążyłem się ocknąć, coś wściekle różowego przygwoździło mnie do ściany i wcisnęło mi w ręce jakiś worek.

- Masz, twój nowy uniform. Przebierzesz się w niego i nie będziesz wybrzydzał, że ci się fason nie podoba, bo każę ci chodzić nago, tak jak Jonghyunowi!

Owo „coś” okazało się wkurzonym Kibumem. Huh, niezbyt oryginalny początek dnia. Zajrzałem ciekawie do worka, odkładając swoje zmartwienia na jakiś czas.

Po chwili wyciągnąłem jakieś biało-różowe szmaty i przyjrzałem się im z głupią miną.

- Co to niby…

- Ulepszamy kawiarnię, tak? – warknął Key, popychając mnie w stronę schodów. – Innowacyjne pomysły. Kreatywne. Świeże. Od dzisiaj wszyscy chodzimy na różowo, bo jesteśmy słodcy jak te farbowane pudle na pokazach mody. Nie, Minho, nie chcę słyszeć żadnych protestów! Jeśli przyjdzie ci do głowy ogłosić strajk, tak jak Jinki hyung i Amber, proszę bardzo! Ale ja nie pozwolę zrujnować tej kawiarni jakiemuś przerośniętemu dupkowi z chińskiej fabryki ołówków! Na górę, w tej chwili.

Kiedy jakiś czas temu cały nasz personel stawił się na baczność w różowo-białych uniformach i z bardzo zażenowanymi minami, parę pierwszych klientek prawie zemdlało z zachwytu.

Może czasami na niektóre zmiany warto było długo czekać.

_______________________________

tak, no właśnie .__.

Wiem, że znowu z opóźnieniem, ale tym razem z dużo mniejszym. No i wreszcie mamy trochę więcej Minho. Zadziwiająco spokojnie pisało mi się ten rozdział, przypuszczalnie właśnie przez zmianę bohatera, ale to chyba pierwszy i ostatni taki rozdział. Sama chciałam trochę bardziej zrozumieć jego charakter, ale bądź co bądź lepiej pisze mi się z perspektywy Taemina. Ten rozdział to nie "dodatek", tak, jak na początku zakładałam, to po prostu zwykły, kolejny part opowiadania, w którym akcja posuwa się do przodu. Tyle tylko, że planowałam jeszcze jeden fragment, ale zrezygnowałam z niego i chyba będzie dopiero w czternastce (która, notabene, nie wiem kiedy się napisze, bo ten i przyszły tydzień mam kompletnie zawalony ;__; ale dam radę~).

Dodałam nowych bohaterów. Choi senior mnie przeraża o.o A z kolei Lee senior tak mnie rozczula, że nic tylko go przytulić. Aw.

Teraz jeszcze jedna sprawa, niezwiązana z opowiadaniem. Chodzi o Magnificon, który odbędzie się w Krakowie w dniach 19-20 maja. A więc mam pytanie, czy ktoś się wybiera na ten konwent? Bo z tego co słyszałam parę genialnych autorek będzie (Kei wspomniała, że jedzie i Uszati chyba też? *.*), no a ja wciąż się zastanawiam, ale pomyślałam, że świetnie by było zebrać ekipę i się wybrać. Co wy na to? Fangirling forever - all day all night. No i wreszcie byśmy się poznali~! ^^ Pisać, kto ma zamiar się pojawić!

Ode mnie to tyle. Płaczę, że już po świętach ;__;