14.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Satan patrzył na mnie intensywnie swoimi przekrwionymi oczami, zupełnie tak, jakby mnie o coś oskarżał. Przez sekundę uporczywie odwzajemniałem jego spojrzenie, żeby sobie nie myślał, że taki ze mnie mięczak, ale potem dotarło do mnie, że to przecież pies, a pies z zasady nie myśli w ogóle, dlatego dałem sobie spokój i ostentacyjnie się od niego odwróciłem. Czyżby moja aspołeczność przeskoczyła na tak wysoki szczebel, że zaczynałem przejmować się tym, co o mnie sądził mój własny pies, nawet, jeśli był głupim kundlem – materialistą, który najchętniej tylko by żarł, spał i wydalał to, co zżarł..? Nie, żeby kiedykolwiek robił cokolwiek innego.

Swoją drogą, taki pies to miał dobrze. Nie musiał harować jak wariat z dilerami halucynogennej kofeiny, ani ukrywać w rozlatującym się domu nie do końca normalnego tatusia, którego ulubionym zajęciem było prowadzenie konwersacji ze spłowiałym zdjęciem w plastikowej ramce, bądź układanie niezidentyfikowanych wzorów z ziarenek ryżu. Na pewno nie musiał także znosić marudzenia swojej młodszej siostry oraz złośliwych komentarzy jej dziewczyny, ani topić się w nawale własnych emocji, uczuć i myśli, krążących wokół osoby noszącej honorowy tytuł Wielkookiego Króla Durniów.

Tak, zdecydowanie Satan miał o wiele lepsze życie, niż, na przykład, przeciętny nastolatek posiadający za ciasne glany, spraną kurtkę motocyklową – ale nie posiadający motocykla, bo niby z czego – i z za długimi włosami, które opadały mu na zbyt dziewczęcą i zbyt delikatną twarz, okazjonalnie ozdabianą bardzo wiele mówiącym grymasem dezaprobaty. Załóżmy jeszcze, że owy nastolatek całe swoje życie mieszkał w zabitej deskami dziurze zwanej SM Town, której nie było nawet na mapie Korei i gdyby tych wszystkich atrakcji było mało, to jeszcze w każdej chwili cała jego nudna, ponura i beznadziejna egzystencja mogła legnąć w gruzach. O ile już nie legła, razem z silną wolą, wrodzoną złośliwością i pesymizmem, w zgliszczach jednej wielkiej nienawiści do całego świata.

Nieważne.

- I czego się gapisz, głupi kundlu?! – warknąłem do Satana, który wciąż dyszał nade mną, a strużka jego śliny kapała mi na kołdrę. Obrzydliwe. – SULLI! Zabierz tą bestię na spacer, zanim zrobi mi prezent na prześcieradle!

Z łazienki dotarło do mnie bardzo niecenzuralne słowo i przez chwilę zaciskałem zęby, zastanawiając się, jak ktoś tak wizualnie słodki może być wewnątrz taką niewychowaną smarkulą. Przy najbliższej okazji powinienem chyba poprosić Amber, żeby nauczyła ją kultury, bo ja najwyraźniej już dawno zawaliłem w kwestii wychowywania Sulli.

- Satan, idź proszę załatwić się w jej pokoju – rzuciłem do psa, naciągając kołdrę na głowę. – Przy czym upewnij się, że zrobisz to na jej nowych ciuchach.

- Cholera jasna, Taemin, właśnie wsadziłam sobie do oka mascarę! – wrzasnęła Sulli, wypadając z łazienki jak burza i wlatując do mojego pokoju z mordem w oczach. Na policzku miała długą smugę czarnego atramentu. Uniosłem brwi z powątpiewaniem.

- Już i tak wyglądasz jak chodząca masakra, nie ma sensu używać jej jeszcze więcej.

- Mascara, ignorancie! I wyobraź sobie, że wyprowadziłam psa wczoraj wieczorem, kiedy ty w najlepsze balowałeś sobie ze swoim chłopakiem w waszym słodkim SHINee - gniazdku. Tak więc dzisiaj twoja kolei.

Spiąłem się na te słowa i nagle przestał mnie bawić nawet jej nieudany makijaż. Na powrót stałem się ponurym pesymistą bez uczuć i cały mój względnie dobry nastrój wyparował w ciągu jednej sekundy.

- Zamknij się. Nie mam chłopaka. Czy ja ci wyglądam na geja? Nieważne, nic nie mów. Idź nakładać tapetę, może w końcu coś ci to da, a ja tym czasem zajmę się bydlakiem, którego na pewno nie JA przywlokłem do domu i który na pewno nie jest MOIM psem.

Skończyło się na tym, że chcąc nie chcąc musiałem zwlec się z łóżka i wyprowadzić Satana, podczas gdy Sulli, bardzo z siebie zadowolona, wróciła do nakładania atramentu na twarz. Bezlitosna żmija. Wiedziała, że nie spałem zbyt dobrze tej nocy, podobnie jak każdej innej ostatnich czasy. Znowu męczyły mnie koszmary i czasami całą noc mogłem przewracać się z boku na bok, nie zmrużając oka z obawy przed nimi. Tym razem nie był to nawet mój zwykły sen o śmierci mamy, odtwarzany klatka po klatce z najdrobniejszymi szczegółami. Teraz to były tylko jakieś niewyraźne cienie, postacie, które pojawiały się i znikały, z jakiegoś powodu mnie przerażając, jakby zwiastowały coś strasznego, co miało się niebawem wydarzyć. Nie, nie uważałem się za wariata wierzącego w prorocze sny. Wolałem myśleć, że to wszystko przez stres i towarzyszący mu kłąb uczuć, które nawet nie wiedziałem, co miały oznaczać. Takie myślenie było łatwiejsze, ale na pewno nie bardziej uspokajające. Z deszczu pod rynnę.

Kiedy wróciłem, żeby zostawić psa i spakować się do szkoły, ostrożnie uchyliłem drzwi do pokoju taty, sprawdzając, czy z nim wszystko w porządku. Ku mojemu zdziwieniu nie spał już, tylko siedział na brzegu swojego łóżka, kiwając się w tył i w przód ze wzrokiem skupionym w jednym punkcie na odrapanej ścianie. Przełknąłem ślinę.

- Tato? Wszystko… w porządku?

Obrzucił mnie pustym spojrzeniem.

- Powinieneś już iść do szkoły, Taemin-ah, bo znowu się spóźnisz. To, że masz najlepsze oceny w klasie, wcale nie znaczy, że możesz wagarować. Minho ma na ciebie zły wpływ, ale jeśli czujesz się z nim szczęśliwy, to dobrze, w takim razie możesz uciekać z lekcji ile tylko chcesz. – Uśmiechnął się do mnie nieco zbyt entuzjastycznie. Szczęka mi opadła i przez chwilę tylko stałem bezradnie, mrugając oczami i próbując zrozumieć, dlaczego mój ojciec nagle wypowiedział tak normalną i logicznie składną kwestię, albo co, gorsza, skąd wiedział, że się spóźniam, że mam dobre stopnie i skąd, do cholery, znał imię Minho.

- Uh… - Wydałem z siebie nieartykułowany dźwięk. – Dzięki za radę, ale… Mniejsza z tym, jeśli ta kretynka Sulli znowu nagadała ci jakichś głupot nietrzymających się kupy, to chyba ją…

- Twoja matka i ja uważamy, że powinieneś być szczęśliwy – przerwał mi poważnie. No tak, „twoja matka” w czasie teraźniejszym zdecydowanie burzyła całą jego świeżo nabytą wspaniałomyślność. – Twoja matka powiedziała mi wczoraj, że dawno nie widziała, żebyś się uśmiechał albo rysował. Ona uważa, że się boisz i dlatego nie potrafisz kochać. Martwi się, że odpychasz ludzi, którym na tobie zależy.

Zapadła cisza, z korytarza dochodziło już tylko równomierne tykanie zegara. Wpatrywaliśmy się w siebie intensywnie, on bez emocji, ja natomiast wciąż zbyt zdezorientowany i zaniepokojony, żeby się odezwać. To była niecodzienna sytuacja. Ojciec nie wspominał zbyt często o mamie. Wpatrywał się tylko w jej zdjęcie, obracał w dłoniach ukradzioną spinkę, która przypominała tą należącą do niej, okazjonalnie tylko powtarzał jej imię. Żałowałem, że Sulli już poszła, ona zawsze lepiej wiedziała, jak się z nim obchodzić i jak rozmawiać. Ja tego nie potrafiłem, czułem się zbyt niezręcznie w jego towarzystwie. Miałem wrażenie, że potrafił przejrzeć mnie na wylot.

- Mama mówiła ci coś jeszcze? – Ośmieliłem się w końcu zapytać, niepewny, czy chcę usłyszeć odpowiedź.

Tata zmarszczył brwi i zaczął kiwać się jeszcze szybciej.

- Powiedziała, że zrobi dzisiaj na obiad miso i bimbap, ale nie mówiła, kiedy wróci. Kiedy ona wróci, Taemin-ah? Dlaczego jeszcze jej nie ma, kiedy…

- Nie wiem, tato. Naprawdę nie wiem.

~*~

Niewiele brakowało i rzeczywiście wziąłbym sobie nielegalny dzień wolnego od budy. Miałem sporo rzeczy do przemyślenia, a dodatkowo dziwna rozmowa z ojcem jeszcze wyprowadziła mnie z równowago i szczerze wątpiłem, czy w takim nastroju uda mi się skupić na matmie, fizyce albo jakiejś innej biologii. Gdyby to ode mnie zależało, w o ogóle nie fatygowałbym się z chodzeniem do szkoły, ale chciałem jak najszybciej ją skończyć i stąd wyjechać, po czym zapomnieć, że coś takiego jak SM Town w ogóle istniało. Poza tym niezbyt uśmiechało mi się spotkać znowu z pewnymi osobami, które grały mi na nerwach i notorycznie robiły mi wodę z mózgu, sprawiając, że czasami nie wiedziałem już nawet, jak się nazywam. Właściwie, była jedna taka osoba, ale jej gang wcale nie polepszał sytuacji, ucząc się od swojego mistrza trudnej sztuki wpędzania ludzi do grobu samą swoją egzystencją.

Końcowo jednak byłem zmuszony pójść do szkoły. Powód? Zbyt długo się wahałem z podjęciem decyzji, a kiedy zawędrowałem już pod jej budynek i doszedłem do wniosku, że po prostu zrobię w tył zwrot i pójdę sobie posiedzieć na dachu – ktoś mi kiedyś powiedział, że bliżej nieba lepiej się myśli, a ja miałem zamiar sprawdzić wiarygodność tej teorii – coś mnie brutalnie zatrzymało. Mówiąc brutalnie, wcale nie przesadzam, bo czyjaś zadziwiająco silna dłoń chwyciła mnie za ramię i zaczęła ciągnąć za sobą tak mocno, że mogłem się spodziewać tysiąca siniaków w tamtym miejscu.

- Wreszcie jesteś! Już myśleliśmy, że znowu się spóźnisz, a tak się składa, że musimy porozmawiać z tobą na bardzo poważny temat!

Zawleczony na tyły budynku, tuż obok śmietnika, stanąłem w miejscu i zacząłem rozmasowywać bolące ramię, patrząc na Amber i Jonghyuna spode łba. No tak, dlaczego nie przyszło mi do głowy, że komitet powitalny będzie już na mnie czekać, gotowy zniweczyć moje szatańskie plany ucieczki..? Przecież to było do przewidzenia.

- Czego chcecie? – burknąłem, jeszcze bardziej rozdrażniony, niż sekundę temu. – Trochę mi się spieszy.

- Spieszy ci się gdzie? – Jonghyun uniósł brwi z dezaprobatą. – Wyglądałeś, jakbyś miał ochotę wyrwać się na gigant, zamiast jak grzeczny chłopczyk udać się na lekcje. Nieładnie. Kibumowi by się to nie spodobało.

- Ani Kibum nie jest moją matką, ani żadne z was. A to, gdzie się miałem zamiar wybrać, to też nie wasza sprawa. Co to za „poważny temat”, o którym chcecie ze mną gadać? Bo rozmowę o ptaszkach i pszczółkach mam już za sobą, sorry, że psuję wam zabawę.

- Przymknij się na moment i słuchaj. – Amber zgromiła mnie wyniosłym spojrzeniem. Zerknąłem na deskorolkę, którą niedbale trzymała pod pachą. Więc to takim modelem limuzyny się wozi. – Chodzi o… Proszę, nie panikuj teraz. Chodzi o Minho.

Zagryzłem zęby, patrząc na nich z niedowierzaniem.

- Jasne. Mogłem się domyślić, że jego wysokość żabol wysłał was, żebyście mnie szpiegowali. Czego tym razem ode mnie chce? Nieważne, cokolwiek to jest, na pewno obejmuje w programie noszenie kiecki i szpilek, więc moja odpowiedź brzmi NIE.

- Właściwie, wcale nas nie wysyłał. Prawdę mówiąc, jest tak przybity, że w ogóle niewiele z nami ostatnio rozmawiał. A zgadnij, przez kogo to wszystko. – Amber rzuciła mi oskarżycielskie spojrzenie. – Przez ciebie, oczywiście. Nic, tylko sprawiasz kłopoty.

Stłumiłem gorzki śmiech w kołnierzu kurtki, zakładając ręce na piersi.

- Bo jestem Sprawiaczem Kłopotów, nie wiedziałaś?! A humory Minho jakoś mnie nie poruszają. Może ma okres, zostawcie go. Za bardzo się z nim cackacie.

- Chyba z tobą – prychnęła najwredniejsza kobieta świata. – Latamy dookoła ciebie, żebyś czasem się nie roztrzaskał, a tym czasem to nie ty teraz cierpisz. Poważnie, o co znowu się pokłóciliście?! Kiedy wczoraj wychodziłam z kawiarni, jeszcze wszystko było w najlepszym porządku, a dzisiaj rano Minho przyszedł zupełnie nieswój. Wnioskuję więc, że to twoja wina.

- Muszę się z tym zgodzić. – Jonghyun wzruszył ramionami, przybierając przepraszającą minę. – Zrobiłem mu nawet uśmiechniętą buźkę z mleka na jego cappuccino. Okay, dobra, Key miał rację, wyglądała trochę jak poskręcany banan z oczami, ale on nawet na nią nie spojrzał, nie mówiąc już o tym, że chyba się nie uczesał i…

- Dlaczego zawsze, kiedy jaśnie książę ma depresję, to musi być moja wina?! – żachnąłem się, poirytowany. Amber i Jonghyun wymienili między sobą porozumiewawcze spojrzenia, co jeszcze bardziej mnie rozsierdziło. – Nie mam pojęcia, o co wam wszystkim chodzi! Nic mnie z nim nie łączy, kompletnie nic oprócz zawodowej relacji…

- Nie rozśmieszaj nas!

- Naprawdę jesteś strasznie głupi, albo strasznie naiwny. To dlatego go odpychasz.

- Twojego zlodowaciałego serca nie jest w stanie rozmrozić nawet najbardziej wrząca kawa!

- Wow, to było dobre, Jonghyun.

- Wiem, wczoraj siedzieliśmy z Kibumem do późna, wymyślając hasła antyreklamowe dla Exotic Flowers…

Poddałem się zupełnie. Spuściłem głowę, chowając się w swojej sprawdzonej kryjówce z włosów i usiadłem na murku, z wściekłością kopiąc Bogu ducha winny kamyk, który leżał na ziemi. Jonghyun i Amber przestali się przekomarzać i zapadła cisza, w której dało się słyszeć donośny dzwonek na lekcje, oraz okrzyki ostatnich spóźnialskich. Tak naprawdę, nie wiedziałem, czego chcę. Nigdy nie wiedziałem, nigdy też nie myślałem o swoich potrzebach. Moje życie kręciło się wokół ojca, Sulli, domu i zarabianiu pieniędzy na utrzymanie domu, Sulli i ojca. I tak w kółko. Czasami dobijało mnie to błędne koło, ale byłem przekonany, że tak musi być. W moim zlodowaciałym sercu nie było miejsca na żadne głębsze uczucia. Czasami czułem się jak robot i niemal słyszałem, jak w mojej głowie poruszają się zardzewiałe trybiki, napędzające moje funkcje życiowe. Potem spotkałem Minho.

Nie ma czegoś takiego, jak książkowy przypadek, zawsze święcie w to wierzyłem. Musiałem spotkać Minho, bo takie było moje przeznaczenie. Tylko o co chodziło temu złośliwemu losowi? Co chciał mi udowodnić? Że on był wszystkim, czym ja nigdy nie potrafiłem się stać, miał wszystko to, czego ja nie mogłem mieć i w zasadzie nie miał wad, pomijając tą jedną, jedyną słabość. Mnie.

Naprawdę nienawidziłem go za to, że nie umiał zrezygnować ze mnie tak samo, jak ja z siebie już dawno zrezygnowałem i wciąż wierzył, że może mnie zmienić. Nie mógł.

- Nie zrozum nas źle – westchnęła Amber, ostrożnie przysiadając na murku obok mnie. Myślałem, że za chwilę położy mi dłoń na ramieniu, niczym w tych przerysowanych serialach, ale w ostatniej chwili zrezygnowała z tego matczynego gestu i udała, że odgania od siebie niewidzialnego owada. – Martwimy się o was obu. Pomijam już fakt, że jesteś cholernie tępy, wkurzający i beznadziejny, ale chcesz czy nie, jesteśmy twoimi przyjaciółmi.

- Um, w scenariuszu Kibuma to brzmiało jakoś mniej kiczowato…

- Siedź cicho, Jjong. Znając gorzką rzeczywistość, Taemin zaraz wstanie, spojrzy na nas morderczo, po czym zacznie krzyczeć, ciskać ripostami i w końcu ucieknie, niewiele mądrzejszy niż wcześniej. Ale spróbować zawsze można.

Wstałem i owszem, popatrzyłem na nich morderczo, ale po zobaczeniu triumfalnej, nieco zawiedzionej miny Amber, zrezygnowałem ze swojego zwykłego rytuału. Zamiast tego westchnąłem ciężko, jeszcze raz analizując wszystko, co mi powiedziała, nie zapominając o fakcie, że właśnie obraziła mnie w niewybaczalny sposób trzema negatywnymi przymiotnikami.

- Wiecie co? – zapytałem retorycznie, ostrożnie dobierając słowa. Unieśli brwi niemal jednocześnie, co może by mnie rozśmieszyło, gdyby nie waga zdania, które właśnie miałem zamiar wypowiedzieć. – Lubię was. Na swój chory sposób, ale was lubię. Wiem, że jestem tępy, wkurzający i beznadziejny, mam lodowe serce i zamrożone frappuccino zamiast krwi, a wy z kolei jesteście bandą popieprzonych, narzucających mi się wariatów, ale mimo wszystko, jesteście w porządku.

- Wow. – Amber gapiła się na mnie szeroko otwartymi oczami. – Tego się nie spodziewałam. Boże, tego nawet nie było w genialnym scenariuszu Kibuma. Hm. Szczerze mówiąc, nie wiem nawet, co na to odpowiedzieć. Dino?

- Ja mam tylko jedno pytanie – stwierdził Jonghyun, uśmiechając się szeroko, kiedy już doszedł do siebie. Zacząłem nerwowo grzebać butem w ziemi, nagle czując się niekomfortowo odsłonięty i bezbronny.

- No?

- Co ty czujesz do Minho? I nie mów, że zawodową nienawiść, czy co tam masz na końcu języka, bo teraz jest minuta szczerości. Lepiej dobrze ją wykorzystaj.

Nabrałem w płuca haust powietrza, starając się zignorować raptownie przyspieszone bicie serca. Moje zaciśnięte w kieszeniach dłonie nagle zaczęły się pocić.

- Nie wiem. – Zdawałem sobie sprawę, że powtarzam to zdanie po raz drugi tego dnia, ale zarówno za pierwszym razem jak i teraz byłem przekonany, że mówię prawdę. Jeszcze nigdy nie byłem tak pewien swojej odpowiedzi, która tak naprawdę niewiele miała wspólnego z odpowiedzią. – Nie wiem. Ja… naprawdę, nie wiem.

Amber westchnęła, po czym już bez skrępowania wyciągnęła rękę i zmierzwiła mi włosy, zarabiając za to moje cierpkie spojrzenie.

- No dobra, niech ci będzie. Grunt, że znowu nie uderzasz w swój nudny ton o rzekomej nienawiści.

- Więc mi płacisz! – zawołał z satysfakcją Jonghyun, sprawiając, że oboje podskoczyliśmy, wyrwani z nostalgii, jaka zapadła po moim „wyznaniu”.

- Serio? – jęknąłem, pocierając skronie, bo głowa znowu zaczynała boleć mnie z niewyspania. – Założyliście się o coś tak durnego..?

- O ile dobrze pamiętam, to założyliśmy się o konkretne incydenty! – Amber spiorunowała wzrokiem uśmiechającego się głupkowato Jonghyuna. – To się nie liczy.

- Nie, dokładnie pamiętam, że za wyznanie Taesia miało być pięć won. Nie oczekuję od razu stu, bo coś mi mówi, że na sto będę musiał jeszcze trochę poczekać, jeśli wiecie co mam na myśli…

Nagle Amber zerwała się z murka, przyskoczyła do niego i przytknęła mu obie dłonie do ust. Zdezorientowany Jonghyun popatrzył na nią okrągłymi oczami, podczas gdy ja uniosłem głowę i rozejrzałem się dookoła, nasłuchując. Mimo, że lekcje trwały już od dłuższego czasu i teren wokół szkoły był całkowicie opustoszały, na parkingu z piskiem opon zaparkował samochód. Wychyliłem się ostrożnie z naszej kryjówki za murem, żeby sprawdzić, czy jest w ogóle czym się przejmować. Jeśli to jakiś kolejny nie posiadający budzika delikwent, to nie ma po co panikować, gorzej, jeśli owym spóźnialskim był dyrektor liceum, wtedy lepiej będzie dla nas, jeśli się stąd szybko…

Kiedy drzwi czarnego BMW otworzyły się gwałtownie, a potem z hukiem trzasnęły, omal nie padłem w wrażenia, przy okazji przydeptując zerkających mi przez ramię Amber i Jjonga. Choi Minho szedł szybkim krokiem przez parking, wyciągając długie nogi tak bardzo, że prawie biegł, a jego niecodzienna, zacięta mina nie wróżyła niczego dobrego. Poczułem, jak moje wnętrzności wykonują obrót o sto osiemdziesiąt stopni, a temperatura podskoczyła mi pewnie o kilka kresek, podobnie jak ciśnienie, puls i zapotrzebowanie na tlen. Przygryzłem dolną wargę, starając się zignorować ten znienawidzony stan, do którego doprowadzało mnie samo patrzenie na tego idiotę. 

- Bambi się spóźnił? – szepnąłem, roztrzęsiony. Po wczorajszym incydencie w kawiarni nie miałem ochoty się z nim widzieć. Jeszcze nie ochłonąłem po tym, jak praktycznie na jego oczach zacząłem się mazać i to zupełnie bez powodu. Upokorzenie wciąż zżerało mnie od środka.

- Na to wygląda. Mówiłam, że jest jakiś nieswój – mruknęła Amber, po czym prawie wbiła mi łokieć między żebra, na sekundę odbierając mi oddech. - Hej, a ON co tutaj robi?!

Tuż za Minho z samochodu wyszły jeszcze dwie inne osoby. Jedną z nich była jego matka – wyglądała na jeszcze bardziej zmęczoną i zaniedbaną, niż kiedy widziałem ją ostatnim razem. Była dużo niższa od syna, więc ledwo za nim nadążała, ale natychmiast rzuciła się przez parking, najwyraźniej bardzo pragnąc go zatrzymać. Drugą osobą był jego ojciec. Co do tego nie miałem wątpliwości. Zacisnąłem palce na chropowatej powierzchni murku, z odrazą obserwując jego niezmienną, zimną twarz, wąskie wargi i zmarszczone brwi. Miał na sobie swój nieśmiertelny, sztywniacki garnitur i krawat zawiązany pod szyją tak ciasno, że cudem jeszcze oddychał. Przed oczami stanęła mi scena sprzed kilku miesięcy, kiedy bez wahania uderzył Minho w twarz, przy czym nie zadrżał mu ani jeden mięsień. Mogłem sobie wyobrazić, jak bardzo chłopak go nie cierpiał.

Ale to nie wyjaśniało faktu, dlaczego ten przerażający facet był teraz tutaj, a nie w Seulu, polując na gangi mafii, zamiast uprzykrzać życie żabolowi.

- Minho, stój w tej chwili!

- Daj mi święty spokój! – Jeszcze nigdy nie słyszałem u niego tak niegrzecznego tonu. Nawet, kiedy krzyczał na mnie w Seulu, wydawał się po prostu wytrącony z równowagi, a teraz umyślnie pyskował. Nie powiem, żeby to nie było w pewnym sensie… pociągające.

Co..?

- Dlaczego wziąłeś samochód bez mojego pozwolenia?! Dlaczego w ogóle pojechałeś tam, nikomu nic nie mówiąc?! – Ojciec dopadł go w końcu, chwycił za nadgarstek i wykręcił mu rękę tak mocno, że Minho syknął z bólu. Przy czymś takim uścisk Amber mógł uchodzić za wręcz delikatny. - Wiesz, na jakie niebezpieczeństwo się naraziłeś..? Co ty sobie wyobrażałeś… Co ci strzeliło do głowy, żeby…

- To były moje urodziny! – Krzyknął Minho, próbując wyrwać się z jego silnego chwytu. – Osiemnaste. Ty nawet o nich nie pamiętałeś. Zostaw mnie!

Jego matka w końcu do nich dotarła, dysząc ciężko i spoglądając rozbieganym wzrokiem to na syna, to na męża. Jonghyun obok mnie prychnął ze złością.

- Na miejscu Minho wkopałbym draniowi tak, żeby się nie pozbierał.

- To jest jego ojciec – przypomniała cicho Amber. – Nie może mu nic zrobić. Prawdę mówiąc, to beznadziejny układ.

- Bądźcie cicho. – Wpatrywałem się w napięciu w stężałą minę bruneta, rejestrując jego mocno zaciśniętą szczękę i drgające nozdrza. Nawet z tej odległości czułem jego wściekłość. Przez chwilę miałem nadzieję, że podniesie wzrok i napotka mój, a ja będę mógł wysłać mu telepatyczne Hwaiting. Ale nie podniósł. Oboje z ojcem toczyli zaciętą walkę w milczeniu, ignorując wszystko, co ich otaczało.

- Nie masz już pięciu lat, powinieneś wiedzieć, że czasami trzeba rezygnować ze swoich dziecinnych zachcianek – powiedział lodowato Choi senior. – Byłeś tam z tym chłopakiem, prawda?!

Drgnąłem, kiedy dotarło do mnie, że „tym chłopakiem” byłem prawdopodobnie ja. Minho warknął, szarpiąc się z całej siły. W końcu udało mu się wyrwać z żelaznego uścisku ojca i odskoczyć kilka kroków do tyłu, podczas, gdy jego matka czym prędzej stanęła pomiędzy nimi.

- Nie twoja sprawa, z kim byłem!

- Nie pozwalam ci umawiać się z chłopakiem, słyszysz?! Nie tak cię wychowałem, a jeśli chcesz przez to pokazać mi, jaki to jesteś zbuntowany, to mam na to tylko jedną radę. WYJEŻDŻASZ STĄD NIEZZWŁOCZNIE!

Minho zamarł w bezruchu i tylko jego klatka piersiowa unosiła się szybko, jakby właśnie pokonał jakiś ciężki bieg. Ja, Amber i Jonghyun również zamarliśmy w naszej kryjówce za murkiem, niezdolni wykrztusić słowa. Wyjeżdża? Ojciec nie miał prawa rozkazywać mu w ten sposób i rządzić nim jak marionetką, rzucając go według upodobania między Seulem a SM Town i jeszcze mieć pretensje, kiedy on sam zapragnął na chwilę wyrwać się z jego oślizgłych macek. To było irracjonalne. W tym momencie podzielałem zdanie Jonghyuna. Ten drań po prostu potrzebował, żeby ktoś raz na zawsze pokazał mu, że nie jest pępkiem świata.

- Zaczekaj, nie bądź niemądry – wtrąciła błagalnie pani Choi. Wyglądała tak, jakby nie śmiała spojrzeć mu w oczy. – Minho świetnie się tutaj odnalazł, ma przyjaciół i… Poza tym z tym Seulem to był mój…

- Nie wtrącaj się, mamo – przerwał jej Minho, robiąc zdecydowany krok do przodu. Odsunął ją jednym lekkim ruchem dłoni, z powrotem stając oko w oko z ojcem. – Nie wyjadę stąd, nie zmusisz mnie do tego. Już dosyć namieszałeś w moim życiu. Nie interesuje mnie, w jaki sposób będziesz próbował mnie zaszantażować, nie mam zamiaru wykonywać twoich cholernych rozkazów nigdy więcej.

- A co, jeśli… – Mężczyzna uśmiechnął się złośliwie, a między jego wąskimi wargami błysnęło coś, co mogło być tylko złotym zębem, albo laserem, którym przeszywał wszystkich, którzy mu się sprzeciwiali, ilekroć otwierał usta. – Co, jeśli przestanę sponsorować waszą małą kawiarenkę? Jest dla ciebie ważna, prawda? Wolisz tu zostać i patrzeć, jak twoi przyjaciele ledwo wiążą koniec z końcem, niż jak grzeczny chłopczyk poddać się i pojechać do USA?

- Nie zrobisz tego. Onew i Dara…

- Onew i Dara chyba mają teraz nieco inne problemy, niż zajmowanie się interesami. Wiesz dobrze, że bez mojego wsparcia cały ich maleńki biznes legnie w gruzach.

- Ty…

- Minho!

Jego matka w ostatniej chwili powstrzymała go przed wycelowaniem pięści w sam środek niewzruszonej twarzy ojca. Poczułem, że Amber drży lekko – a może to ja zadrżałem? – i przysunąłem się do niej bliżej, żeby nie stracić równowagi. Nie chciałem już na to patrzeć, ani tego słuchać. Byłem wystarczająco zszokowany tym, czego do tej pory byłem świadkiem. Zanim jednak zebrałem całą silną wolę i odwróciłem wzrok z zamiarem odejścia jak najdalej od całej tej sytuacji, Minho mnie wyprzedził. Wydał z siebie jakiś nieartykułowany dźwięk, przesycony bezradnością i nienawiścią, po czym nie reagując na nawoływania matki, ruszył w kierunku wejścia do szkoły. Jego ojciec wciąż stał jak wrośnięty w ziemię, uśmiechając się z mściwą satysfakcją.

~*~

- Musisz z nim porozmawiać.

- Dlaczego ja?!

- Bo to TY jesteś tym, który nie wie, co do niego czuje. I nie próbuj się tego wypierać, Jonghyun nagrał to na dyktafon!

- Teraz blefujemy, prawda? Bo tak naprawdę, to my nawet nie mamy dyktafonu…

- O czym niby mam z nim gadać..? Znam siebie i mogę się założyć, że tylko pogorszę sprawę, bo ja zawsze wszystko pieprzę. Może lepiej to wy idźcie z nim porozmawiać, a ja…

- Taemin oppa.

Okręciłem się dookoła, żeby spojrzeć na nowo przybyłego dręczyciela. Właśnie trwała długa przerwa i cały taras był oblężony przez uczniów, którzy głośno rozmawiali, i spożywali swoje drugie śniadania. Ani śladu wysokiego, brązowowłosego chłopaka o wyłupiastych oczach. Korzystając z tego faktu, Jonghyun i Amber postanowili znowu mnie napastować, tym razem po to, żeby wspólnie przeanalizować to, co miało miejsce rano. Nie do końca miałem na to ochotę. Sam nie wiedziałem, co o tym myśleć i czy brać groźbę Choi seniora na poważnie. Poza tym cały czas miałem przed oczami obraz wstrząśniętej twarzy Minho. Z dziwnego powodu wiedziałem, że on też nie miał zamiaru z nami tego roztrząsać. Świadczył o tym chociażby fakt, że wyraźnie unikał nas przez cały dzień. To nie było do niego podobne. Zazwyczaj można się było spodziewać, że w każdym momencie wyskoczy z pobliskich krzaków, uśmiechnięty od ucha do ucha niczym psychopata i uwiesi się człowiekowi na szyi, bo akurat dopadł go nastrój na przytulanie wszystkiego, co się rusza i dziwnym trafem wybór padał na mnie. Nie, żeby mi tego brakowało, nic z tych rzeczy. Z drugiej strony Amber miała rację. To JA byłem tym, który nie wiedział, co do niego czuje. Na samą myśl o tym robiło mi się niedobrze. Fakt, że posiadałem jakąś słabość, a co gorsza, że tą słabością był właśnie ON, tragicznie mnie przerażał.

Już miałem się złamać, zwalić to na kark mętliku, który wciąż miałem w głowie i wyruszyć na poszukiwanie żabola, żeby go jakoś pocieszyć. Nie zrozumcie mnie źle. To nie tak, że nagle ruszyło mnie sumienie. Po prostu… Tak jak wcześniej wyznałem, nie wiedziałem, dlaczego tak mi zależy.

Na szczęście w porę ktoś mnie powstrzymał. Przez chwilę mrugałem intensywnie, próbując ustalić, czy drobna postać o długich, ciemnych włosach i niewinnych oczach okalanych kilometrowymi rzęsami to naprawdę IU, czy kolejny wybryk mojej wyobraźni, powstały na skutek rozchwiania emocjonalnego. Gdzieś za mną Amber prychnęła pogardliwie, uświadamiając mi tym samym, że miałem przed sobą prawdziwą, uśmiechającą się nieśmiało IU. Prawdę mówiąc, była ostatnią osobą, którą spodziewałem się spotkać. Minęło tak dużo czasu, odkąd ostatnim razem się widzieliśmy – o ile dobrze pamiętałem, było to na balu i rozstaliśmy się wtedy w dosyć napiętej atmosferze.

Zarumieniłem się lekko.

- Hej, IU. Co u ciebie? – spytałem nerwowo.

- Szukałam cię – powiedziała niepewnie. – Chciałam… Porozmawiać. Um… Dawno nie rozmawialiśmy.

- Na twoim miejscu nie oczekiwałbym uroczych pogaduszek przy kawce – wtrącił Jonghyun poważnie. – Pracujesz u konkurencji. Nie, żebyśmy byli rasistami, szowinistami, czy jak to tam się nazywa, ale ja tu nie widzę współpracy, tym bardziej, że ty i twoja banda kotopodobnych chłoptasiów chcecie nas wygryźć.

- Okay, zostawimy was teraz samych – zdecydowała wspaniałomyślnie Amber i popchnęła Dino w kierunku pustych stolików na końcu stołówki. Jasne, pewnie. Wtedy, kiedy nie trzeba, zawsze się wcisną, ale gdy naprawdę nie pogardziłbym ich wsparciem, od razu się ulatniają. Prawdziwi przyjaciele. Za co ja ich tak w zasadzie lubiłem..? Spojrzałem z góry na drobną postać IU, czując, że pomiędzy nas zaczyna powoli wkradać się niezręczność. Tego się można było spodziewać. Po naszym niefortunnym pocałunku na balu zimowym nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa, a teraz ona, bądź co bądź pracowała u konkurencji.

- Więc… Co tam u ciebie? – palnąłem z braku lepszych pomysłów.

- Och, w porządku. – Zaczęła nawijać na palec ciemny lok, nie patrząc na mnie. Marszczyła brwi, jakby nad czymś intensywnie myślała. Potem nieoczekiwanie podniosła wzrok. Ku mojemu zdziwieniu był zawzięty i zdecydowany. – Oppa, uznałam, że najwyższa pora, by cię przeprosić. Źle się czułam z tym, co się między nami wydarzyło… Chciałam to naprawić. Rozumiem, że nie czujesz do mnie tego… Tego, co ja do ciebie. Ale pomyślałam, że moglibyśmy zacząć od początku. Jako przyjaciele… To chyba dobre wyjście, prawda?

Wpatrywałem się w nią z powątpiewaniem. Przyjaciele, to tak wiele znaczyło. Nie byłem pewien, czy potrafię się z nią przyjaźnić. Przecież nigdy nie byłem w tym dobry. To, że przez Minho z dnia na dzień stawałem się coraz większym mięczakiem, wcale nie znaczyło, że zaczynałem tak łatwo nabywać wszystkie ludzkie cechy.

- Myślę… Myślę, że moglibyśmy spróbować – powiedziałem z ociąganiem. Jej twarz się rozjaśniła.

- To świetnie! Może moglibyśmy zacząć od czegoś prostego? Spotkać się gdzieś po szkole, trochę lepiej się poznać…

W wolnym tłumaczeniu – randka. Sprytna była, nie powiem.

- Niech będzie, czemu nie. Ale mam jeden warunek. Spotkamy się w naszej kawiarni. To znaczy, w SHINee Cafe. Pod koniec tygodnia, może być?

Tak jak podejrzewałem, natychmiast zrzedła jej mina. Amber i Jonghyun obserwowali nas uważnie z odległości paru metrów i wymieniali znaczące spojrzenia, zapewne niezbyt zachwyceni moim pomysłem, ale wiedziałem, co robię. Umawiając się z nią u nas nastawiałem się na to, że przy okazji wyciągnę z niej coś dotyczącego Exotic Flowers. Kibum byłby ze mnie dumny.

- Minho oppa chyba mnie nie lubi – mruknęła IU, nadmuchując policzki niczym urażony chomik. – Nie chcę przeszkadzać.

- Nie będziesz. A nim się nie przejmuj, ma różne dziwactwa.

Ledwo to powiedziałem, ktoś złapał mnie za nadgarstek i odciągnął od zdezorientowanej IU, która zastygła z lekko uchylonymi ustami. Bez większego oporu pozwoliłem zaciągnąć się do środka budynku, skupiając wzrok na swoich butach i próbując zignorować nagłe gorąco, które mnie ogarnęło. Minho. Fakt, że potrafiłem go już rozpoznać po samej strukturze dłoni, dodatkowo mnie dobijał. Nie spodziewałem się, że po całym dniu unikania mnie, nagle wyskoczy nie wiadomo skąd i bez słowa wyjaśnienia zawlecze mnie w sobie tylko znane miejsce. Nie robiłem cyrków, bo po prostu nie widziałem w tym sensu, teraz, kiedy dosłownie parę godzin temu przyznałem się głośno, że nie wiem, co do niego czuję. Dobra, to jeszcze nic nie znaczyło. Nie oświadczyłem mu się przecież. Mogłem go podświadomie dalej nienawidzić i nim pogardzać, ale to cholernie „nie wiem” huczało mi w głowie za każdym razem, kiedy zbierałem się w sobie, żeby zatrzymać się i porządnie na niego nakrzyczeć za to, że przerwał mi pasjonującą rozmowę z moją nową „przyjaciółką”.

Zazdrosny dupek, ot co.

Ta myśl nieco mnie uspokoiła i sprowadziła ironiczną satysfakcję. Dobrze mu tak.

Kiedy w końcu łaskawie zdecydował się mnie puścić, uniosłem głowę, przybierając na twarz wyraz stoickiego spokoju i lekkiego znudzenia, po czym rozejrzałem się dookoła, skrzętnie omijając jego wzrok.

- Męski kibel – stwierdziłem bez emocji. – Mało romantycznie, nawet, jak na ciebie.

- Co ty z nią tam robiłeś?

No tak, to był Choi Minho, zero subtelności.

- Kontemplowaliśmy o filozofii życia – rzuciłem w przestrzeń, opierając się o wilgotną umywalkę. Nagle doznałem nieprzyjemnego deja vu – już kiedyś odbywaliśmy podobną rozmowę w tym niezbyt czystym miejscu. Milczenie przeciągało się. Wreszcie, zniecierpliwiony, zerknąłem na niego kątem oka i to był mój błąd, bo Minho jeszcze nigdy nie wyglądał tak… tak inaczej. Odetchnąłem głęboko, klnąc w duchu ile wlezie i próbując wziąć się w garść. To niemożliwe, żeby facet, który zawsze doprowadzał mnie do szału, nagle potrafił mnie rozmiękczyć samym spojrzeniem zbitego szczeniaka.

- Umówiłem się z IU u nas w kawiarni, w ten piątek. Ona chce się ze mną przyjaźnić, a ja chcę wykorzystać ją jako element misji szpiegowskiej Kibuma. Wiem, mało moralne, ale taki już jestem. Nie masz o co się denerwować, nie przerwałeś żadnej ceremonii ślubnej, czy co tam sobie ubzdurałeś.

Wyrzuciłem to wszystko z siebie na jednym wdechu, gapiąc się zawzięcie w jeden punkt na zachlapanej wodą podłodze. Według scenariusza, teraz powinien się na mnie rzucić i udusić mnie w swoim niedźwiedzim uścisku. Wcale by mnie to nie zdziwiło, tak właśnie wyglądała nasza relacja. Kłóciliśmy się, godziliśmy, ja pyskowałem, on mnie przytulał i od początku. Błędne koło, rutyna. Za każdym razem miałem wrażenie, że coś bardzo kruchego we mnie coraz bardziej pęka.

Minho westchnął ciężko.

- Przepraszam. Znowu zadziałałem pod wpływem impulsu. Byłem…

- Zazdrosny, taa, wiem. Chociaż wciąż uważam, że to bez sensu.

- Nie zrozum mnie źle, IU mi się po prostu nie podoba. Osoby jej pokroju… Sam nie wiem, może jestem uprzedzony, ale ona przypomina mi Hyunę, dziewczynę mojego ojca. Laska, która kradnie cudzych facetów, ukrywając się pod maską słodkiej niewinności.

- Okaaay. – Uniosłem brwi, siłą powstrzymując się od triumfalnego uśmiechu. – Ale ja nie jestem twoim facetem, gdybyś nie zauważył.

To go chyba trochę otrzeźwiło. Odchrząknął, zażenowany i uniósł lekko kąciki ust, zakładając ręce na piersi. Zbliżył się do mnie o krok, a ja mocniej zacisnąłem dłonie na brzegu umywalki, czując, że znowu zasycha mi w gardle. Przeklęte rozchwianie hormonalne. Przeklęte „nie wiem”. Przeklęty Choi Minho i jego durna egzystencja.

- Chyba masz rację. Jeśli chodzi o ciebie jestem chyba zbyt opiekuńczy. Twoja wina.

- Jasne – burknąłem, niezadowolony. Z każdym jego krokiem czułem się coraz bardziej nie na miejscu i w panice zacząłem rozglądać się za najkrótszą drogą ucieczki. – Ty… Dlaczego właściwie tak bardzo nie chcesz wyjeżdżać z SM Town? Przecież to totalna wiocha. Ojciec chce cię wysłać do Ameryki, na twoim miejscu nawet największy idiota by się nie wahał.

Skrzywił się lekko, ale jego oczy nadal błyszczały jak w gorączce.

- Plotki szybko się rozchodzą. Nie, nie chcę jechać do Ameryki. Niezbyt lubię te klimaty, poza tym będąc w Ameryce, chyba trochę za bardzo brakowałoby mi pewnego  upartego gówniarza z wrodzonym pesymizmem, notorycznie sprawiającym kłopoty niewinnym ludziom, którzy z jakichś chorych powodów zdecydowali się go lubić. Więc przypuszczam, że to robi ze mnie „największego idiotę”.

- Aha – wykrztusiłem, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w jego zdecydowanie za bardzo rozszerzone źrenice na tle brązowych tęczówek. Owiał mnie intensywny zapach cynamonu. Okay, to już nie było bezpieczne. Wolałbym, gdyby bez zbędnych ceregieli wykonał swój rytuał przytulania i dał mi spokój, bo w pozycji, w jakiej się nieoczekiwanie znaleźliśmy, czułem się mało komfortowo, nie wspominając już o tym, że ten przebrzydły Bambi zaczynał zabierać mi przestrzeń osobistą oraz tlen.

- Taemin-ah… - westchnął, owiewając mi twarz swoim oddechem, a ja udałem, że się krzywię, chociaż pachniał tylko kawą i miętową pastą do zębów. – Dlaczego nie możemy być normalni?

- Normalność jest do dupy. Jak masz szansę coś pokomplikować, to nigdy się nie krępuj, po co ułatwiać sobie życie? – mruknąłem ironicznie, czując strużkę potu spływającą mi za kołnierz. Minho powoli położył dłonie po obu stronach umywalki, napierając na mnie swoim torsem i pochylił się jeszcze niżej, nie spuszczając ze mnie uważnego wzroku. Rzadko kiedy bywał tak poważny, co trochę mnie przerażało. Wiele rzeczy przerażało mnie w tamtej chwili, bardzo wiele.

Badał moją reakcję. Może i bym jakoś zareagował, gdybym nie miał wszystkich zmysłów posklejanych papką z emocji, w jeden wielki pytajnik.

Kurwa mać, pieprzyć to.

Odrzucając w jednej sekundzie całe swoje samozaparcie i wątłe bariery, które mnie chroniły, chwyciłem go za kołnierz koszuli i pociągnąłem w dół, ku sobie, zamykając oczy tak mocno, że aż zaczęły mi przed nimi skakać kolorowe płatki.

Czułem się tak, jakby przez mój mur obronny przejechał czołg.

- HEJ! Skończyliście?!

Czołg poderwał się nagle w powietrze, wykonał obrót o sto osiemdziesiąt stopni i zamienił się w wielkiego dinozaura, który zaczął wściekle zasypywać rozburzony mur kamieniami, rycząc przy tym dziko.

Odepchnąłem Minho z taką siłą, że niemal poślizgnął się na wilgotnej podłodze i upadł. W ostatniej chwili chwycił klamki do jednej z kabin, oddychając szybko i błądząc lekko zamroczonym wzrokiem po mojej twarzy, która prawdopodobnie parowała, dymiła i buchała żywym ogniem. Zachciało mi się krzyczeć z bezsilności, ale zamiast tego po prostu spuściłem głowę.

Minho zaklął pod nosem tak brzydko, że aż zacząłem się zastanawiać, czy nie mam na niego złego wpływu.

- Czego chcesz, Jonghyun, do jasnej cholery?!

- Um… Amber wysłała mnie na przeszpiegi żebym sprawdził, czy nie sprowadzasz Taemina na złą drogę, o ile istnieje jeszcze gorsza… - W drzwiach pojawiła się głowa Jonghyuna, który ostrożnie omiótł wzrokiem całą łazienkę, łącznie z nami i uniósł brwi. – Wygląda na to, że przyszedłem w porę. – Nie. – Znowu się tu zabijaliście? Przepraszam, jeśli przeszkodziłem, ale to był pomysł Amber, poza tym naprawdę muszę siku, więc…

- Gdyby Amber weszła tu na „przeszpiegi” i tak nikt by się nie zorientował, że coś jest nie tak, bo to w końcu męski kibel – powiedziałem powoli, mając nadzieję, że mój głos nie drży tak bardzo, jak mi się wydawało. Dobrze przynajmniej, że nie straciłem przez to wszystko zdolności rzucania złośliwymi komentarzami.

- Słyszałam! – Dobiegł nas poirytowany głos Amber zza drzwi. – Minho, wszystko w porządku?

- Jasne. Wszystko świetnie. Chodźmy już, zaraz skończy się przerwa.

Przetarłem spocone czoło wierzchem dłoni, skrzętnie omijając spojrzeniem jego zagadkowy wzrok.

~*~

Piątek nadszedł szybciej, niżbym sobie tego życzył. Tydzień zleciał mi na bieganiem między szkołą, pracą a domem. Nie miałem nawet okazji porozmawiać z Minho o tym, co się stało. Co się prawie stało, Boże, dzięki ci za Jonghyuna i jego wspaniałe wyczucie czasu. Gdyby stało się to, co mogło się stać, jeśli w porę by nam nie przeszkodził, nie wiem, czy dałbym radę teraz zachowywać się jak gdyby nigdy nic. Tym czasem po prostu nie wracałem do tego, żabol zresztą też ani razu nie wspomniał o incydencie w szkolnej łazience, chociaż po jego pytających spojrzeniach i niekończonych sentencjach mogłem się spodziewać, że prędzej czy później zapragnie dowiedzieć się, co to, do diabła, miało znaczyć. Obawiałem się tylko, że nie będę w stanie mu odpowiedzieć, bo sam nie miałem pojęcia.

Im bliżej było do mojej tak zwanej „randki” z IU w SHINee Cafe, tym bardziej miałem ochotę się z tego wycofać. Teraz, kiedy wszystko jeszcze bardziej się skomplikowało, nie wydawało mi się prawdopodobne, żebyśmy kiedykolwiek mogli zostać przyjaciółmi. Niestety, sam byłem sobie winien. Mogłem nie dawać jej głupiej nadziei i trzymać język za zębami, kiedy Kibum zapytał mnie podejrzliwie, co kombinuję. Myślałem, że się wykręcę, mówiąc mu o planie wyciągnięcia z IU jakichś informacji o strategii konkurencji, chociaż niewiele mnie to tak naprawdę obchodziło. Na moje nieszczęście, Kibuma bardzo. Natychmiast zapalił się na ten plan i wyraził chęć zostania naszym osobistym kelnerem, kiedy ona przyjdzie, żeby także mógł usłyszeć trochę tych fascynujących niusów. Wciąż uważał, że Exotic Flowers zagraża naszej kawiarni i trzeba ich jak najszybciej wyeliminować. W jaki sposób – tym na razie się ze mną nie podzielił.

Amber z kolei była bardziej negatywnie nastawiona na wizytę IU.

- Napluję jej do latte.

Rzuciłem jej ciężkie spojrzenie, na co odpowiedziała jeszcze bardziej wściekłym mieszaniem kawy, głośno obijając łyżeczkę od ścianek filiżanki.

- Serio..? Ile ty masz lat, pięć?

- Po prostu nie lubię wypacykowanych Barbie.

- Ale moją siostrę lubisz – zauważyłem złośliwie. – Aż dziwne.

- Twoja siostra jest dużo mądrzejsza od ciebie, szkoda, że tego nie widzisz – oświadczyła z kamienną twarzą. – Z resztą rób jak uważasz. Między tobą a Minho wszystko okay?

- Jasne, wszystko świetnie – zacytowałem mechanicznie jego własne słowa, nie wiedząc, co innego na to odpowiedzieć. Amber zmarszczyła brwi z powątpiewaniem.

- Nie dokuczaliście sobie ostatnio. Mam się zacząć martwić?

- Nie – uciąłem, odwracając się od niej.

W samą porę, bo kiczowaty dzwonek, który Dara powiesiła nad drzwiami wejściowymi, właśnie zadźwięczał donośnie i weszła IU, rozglądając się niepewnie dookoła. Ignorując pogardliwe pomruki Amber, ruszyłem w jej kierunku.

- Hej – wycisnąłem z siebie coś na kształt uśmiechu. – Stolik przy oknie, może być?

Skinęła głową, rozpromieniona i podreptała za mną, siadając z gracją na wskazanym miejscu.

- Więc, co u ciebie słychać? Pracujesz teraz w Exotic Flowers, prawda?

- Tak, ale nie dlatego, żeby zrobić wam na złość. Nie jestem taka – powiedziała pospiesznie, uważnie obserwując moją minę. – Potrzebowałam trochę pieniędzy, a oni szukali kelnerki. Tak jakoś wyszło.

Skinąłem głową, dając jej do zrozumienia, że nie mam jej tego za złe, w przeciwieństwie do Keya, na przykład. Ale o tym nie musiała wiedzieć. Rozmowa jakoś się nie kleiła. Nie potrafiłem zbyć jej jakimś złośliwym komentarzem, chociaż nie wiedziałem, z czego wynikał ten opór.

- Co podać? – zapytał ponuro Minho, pojawiając się nad naszym stolikiem z notesem w dłoni i grobową miną. Spojrzałem na niego, zdezorientowany. Gdzie wywiało Kibuma?

- Małą latte. Dwie łyżeczki cukru – sprecyzowała IU, zapewne przypominając sobie sytuację sprzed paru miesięcy, kiedy była zmuszona wypić gorzką cappuccino i prawie ją to zabiło (dobrze, że przynajmniej w duchu trzymałem fason ironicznego sceptyka). Minho zanotował i oddalił się, rzucając mi dezaprobujące spojrzenie przez ramię, co odczytałem jako „rani mnie twoja nieczułość” i wspaniałomyślnie zignorowałem. Zaczęliśmy rozmawiać o zwykłych rzeczach. Szkoła, muzyka, bezpieczne tematy, które ona sprytnie dopierała, prawdopodobnie domyślając się, jakie są prawdziwe intencje tego spotkania.

- Um, przepraszam, że przeszkadzam. – Key zmaterializował się nie wiadomo skąd pięć minut później i obdarzył zdumioną IU słodkim uśmiechem. Potem chwycił mnie za kołnierz i niemal siłą postawił do pionu. – Spotkanie biznesowe, sytuacja awaryjna.

- Co ty wyprawiasz?! – syknąłem, kiedy ciągnął mnie w kierunku zaplecza, zostawiając IU samą przy stoliku. Odprowadziła nas smutnym spojrzeniem. Nie czułem się komfortowo z myślą, że zostawiam ją tam na pastwę losu, dlatego jak tylko drzwi na zaplecze zamknęły się za nami, odsunęłam się od Kibuma i zmierzyłem go wściekłym wzrokiem. – Możecie przynajmniej sprawiać pozory miłych i sympatycznych, kiedy ona tutaj jest..?

- Nagle zaczęło ci zależeć na tym, co sobie ktoś o tobie pomyśli? - parsknęła Amber. W kuchni znajdowała się już cała ekipa. Minho w milczeniu bawił się spieniaczem do mleka, Dara pospiesznie zamiatała mąkę z podłogi, a Jonghyun i Jinki siedzieli na stole, ten drugi z zadziwiająco poważną miną, jak na niego. Założyłem ręce na piersi, zastanawiając się, o co znowu chodzi. Drażniło mnie to, że oni zawsze musieli wciągać mnie w swoje wymyślone problemy, podczas gdy ja miałem wystarczająco dużo własnych. Ale nic nie mogłem na to poradzić. Oparłem się o framugę drzwi, czekając, aż ktoś zacznie przemawiać i miałem nadzieję, że IU w tym czasie nigdzie nie ucieknie.

- Mam dobrą i złą wiadomość –powiedział cicho Onew. – Którą chcecie usłyszeć najpierw?

- ZŁĄ, oczywiście, że złą! – odparł szybko Key. – Zawsze najpierw mówi się złą, żeby potem ta dobra mogła być pocieszeniem. To logiczne.

- Dobrze. Kawiarnia zbankrutowała.

Na sekundę zaległa całkowita cisza, a potem nagle wszyscy zaczęli mówić jednocześnie.

- CO?! To niemożliwe, mamy tylu klientów! – przekrzyczał ich w końcu Jonghyun, który nagle nienaturalnie pobladł. Onew pokręcił głową, rozkładając ręce.

- Pieniądze ze sprzedaży ledwo pokrywają koszty wynagrodzenia, a przecież są jeszcze składniki, dostawy, czynsz…

- Nie rozumiem – jęknął Kibum, kiedy udało mu się względnie się uspokoić. – Przecież ojciec Minho nam za to wszystko płacił…

- No właśnie. Ojciec Minho przysłał mi wiadomość, że nie jest w stanie już sponsorować SHINee Cafe. Musimy radzić sobie sami.

- Cholera! – Wszyscy umilkli, kiedy Minho cisnął spieniacz do mleka na ziemię i uderzył pięścią w ścianę, aż zatrzęsły się wszystkie naczynia w zmywarce. Zagryzłem wargę, wbijając paznokcie w wewnętrzną stronę dłoni.

Nie jest w stanie? Jasne, nigdy w to nie uwierzę. Byłem pewien, że Jonghyun i Amber również wrócili myślami do tamtego poranka przed szkołą, kiedy pan Choi zaczął w tak okrutny sposób szantażować swojego syna. Wtedy wydawało mi się, że to tylko puste pogróżki, ale najwyraźniej jeszcze nie znałem jego możliwości. Nie sądziłem, że tak szybko zrobi to, co zapowiadał. Kawiarnia nie mogła tak po prostu zbankrutować, to było takie nierealne. Po tych wszystkich miesiącach znałem to miejsce jak własną kieszeń i traktowałem jak coś oczywistego. Nie chciałem popadać w sentymenty, ale czułem się w jakiś sposób związany z tym miejscem.

- Zaraz, to co my teraz zrobimy? – odezwała się Amber. – I to w takim okresie, kiedy konkurencja rośnie w siłę..?

- Tu właśnie przychodzi czas na dobrą wiadomość. Możemy to odpracować. Dara wymyśliła sposób na zdobycie pieniędzy dla kawiarni.

- Błagam, żeby tylko ten „pomysł” nie obejmował znowu wciśnięcia mnie w kieckę i szpilki – wysiliłem się na odrobinę czarnego humoru, zerkając kątem oka na Minho, ale nawet się nie uśmiechnął.

- Nie, to był plan B, ale myślę, że plan A wypali. – Onew popatrzył na nas łagodnie, ale z lekkim wahaniem. – Jedziemy… do kuzynów Dary, na wieś. Będziemy pomagać w pracy w sadzie, dzięki temu nadrobimy przynajmniej część strat. Co wy na to..?

- Chcesz nas zmienić w wieśniaków? – Kibum wyglądał na przerażonego tą wizją. Posłał Jonghyunowi błagalne spojrzenie, na co Dino odchrząknął, zwracając się do Jinkiego.

- Hyung… Będziemy zbierać robaczywe jabłka, wdeptywać w krowie placki i wsadzać łapy w gniazda pszczół?

- Będziemy głodować? Pozjadamy się żywcem – wyraziła swoje obawy Amber.

- Będziemy sami sobie polować na jedzenie..?

- I komary – jęknął Key, zniesmaczony. – Wszystko, tylko nie komary…

- Nie mamy wyboru.

- Ja uważam, że lepiej byłoby przebrać Taesia za dziewicę i wysłać go do starego potwora w charakterze ofiary, może wtedy cofnie swoją decyzję – zaproponował Dino.

- Wiecie co, jeśli będziemy umierać z głodu, Jonghyuna zjemy pierwszego – podsunąłem usłużnie.

- Dobra, spokój! – odezwała się po raz pierwszy Sandara, piorunując nas wzrokiem. Przegapiłem moment, w którym stała się tak groźna, ale jakimś cudem wystarczyło jedno spojrzenie na jej minę, żeby wszyscy się zamknęli. – Jeśli ktoś nie chce jechać, nie musi. Ale wtedy nie przetrwamy długo. Amber ma rację, konkurencja rośnie w siłę, a my stoimy na przegranej pozycji. Jeśli teraz czegoś nie zrobimy, to potem może być za późno.

- Czyli ustalone – podsumował Jinki markotnie. – Jedziemy tam. Koniec zebrania.

- Możesz już wracać do swojej randki, dzieciaku – rzucił Key, mijając mnie z zaciętym wyrazem twarzy. Spojrzałem przez ramię na żabola, ale wyglądało na to, że nigdzie się stamtąd nie ruszał. Obracał w dłoniach zepsute urządzenie, wpatrując się w nie uporczywie, jakby to ono było wszystkiemu winne.

Po co sobie ułatwiać życie, skoro można je jeszcze skomplikować?

Wyszedłem z powrotem na salę, czując się jak w transie. Stolik przy oknie stał pusty, a niedopita latte wciąż lekko parowała.

IU nie było.

_________________

(czasami dobija mnie, jak bardzo niektóre gify pasują do pewnych sytuacji.)

Comeback, comeback~

Zacznę tradycyjnie, od przeprosin. Zdaję sobie sprawę, że ciężko ze mną wytrzymać, a fakt, że ostatnio publikuję rozdziały średnio raz w miesiącu, wcale nie świadczy o mnie dobrze, jako o autorce. Jednak tak jak obiecałam, jest maj, jest więcej czasu, jest więcej chęci i pomysłów, tak więc rozdziały będą się pojawiały w miarę regularnie - co dwa tygodnie. Nawiasem mówiąc, zostało ich 6 do końca, plus Epilog. Chciałabym skończyć Troubles Makera przed końcem roku (szkolnego, nie kalendarzowego, mam nadzieję x.x).

Co do konwentu. TAK, JEST ON W DNIACH 18-19, mój błąd :< Wybaczcie. Już wiem prawie na pewno, że się na nim pojawię. Jeśli ktoś też by na niego przybywał i chciał się spotkać, to pisać do mnie na gg, ustalimy jak i gdzie, żeby się potem nie szukać w tłumie innych mangoświrów :3

Co jeszcze? Żyję, piszę, jest dobrze ^^ Wzięłam się także za nadrabianie zaległości w czytaniu, a za chwilę biorę się za pisanie Deflowered Angela. Dziękuję za komentarze, były kochane *.* Tyle miłości do Was~ <3