16.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

*

Śniło mi się, że chodziłem po dachu, balansując na jego krawędzi i starając się za wszelką cenę nie stracić równowagi. W dole ziała pustka, otchłań bez granic, nie widać było nic, żadnych ulic, samochodów, ani ludzi pomniejszonych o kilka skali. Nie wiedziałem, gdzie bym się znalazł, gdybym spadł, ale z jakiegoś powodu nie bałem się ani trochę, wciąż pewnie podążając do przodu, jakbym wcale nie znajdował się o jedno potknięcie od śmierci. Byłem na to obojętny, jakby już nie zależało mi na tym, w którą stronę upadnę, jeśli poślizgnie mi się noga. I ta obojętność była chyba najgorsza.

Nagle ktoś złapał mnie za rękę. Nie widziałem jego twarzy, właściwie nie podnosiłem nawet głowy, żeby na niego spojrzeć. Kroczyłem przed siebie, ze wzrokiem wbitym w zdradziecką krawędź dachu, skupiałem się tylko na tym, żeby nie upaść i nie puścić tej ręki. Była duża, miękka, o znajomej strukturze. Czułem się tak, jakbym już kiedyś jej dotykał i byłem pewien, że jeśli tylko jej nie puszczę, nic mi się nie stanie. Nie wpadnę w otchłań. Dojdę do końca dachu i zeskoczę lekko na jego powierzchnię.

Wszystko było takie spokojne, dopóki nie zerwał się wiatr, skóra zaczęła mnie palić, oczy zaszły łzami, jakby gdzieś niedaleko ktoś rozpalił ognisko i dym zupełnie przysłonił mi widok. Nie wiedziałem już, dokąd idę.

- Powoli, dasz radę, przejdziesz przez to wszystko. – Dotarł do mnie cichy szept, którego źródło znajdowało się gdzieś niedaleko, ale równie dobrze mógł to być głos w mojej własnej głowie. – Jeszcze kilka kroków. Jesteś silny, wierzę, że ci się uda, jestem przy tobie. Potem będzie już tylko lepiej. Nie poddawaj się, nigdy cię nie zostawię.

Zacisnąłem mocniej palce na asekurującej mnie dłoni i wykonałem jeden, zdecydowany krok do przodu, by w następnej chwili  znaleźć się w czyichś opiekuńczych ramionach.

Udało mi się.

Obudziło mnie światło słoneczne, przebijające się przez cienki materiał namiotu i chamsko zaglądające mi prosto w twarz. Skrzywiłem się , nie otwierając oczu i podciągnąłem koc pod brodę, wtulając się w ciepłą poduszkę, która unosiła się lekko i opadała, zupełnie tak, jakby była żywa. Chyba jeszcze nie byłem do końca świadomy, bo tylko westchnąłem w nią i zignorowałem pierwszy niepokojący znak, nie zastanawiając się dłużej nad tym, dlaczego moja poduszka oddycha.

Już miałem od nowa zatonąć w śnie, przerzucając wszystkie problemy i niepewności do innego świata i skorzystać jeszcze trochę z tego, że tym razem nie dręczył mnie żaden koszmar. Już właściwie nie pamiętałem, co mi się śniło, ale to mogło być cokolwiek, byleby tylko zyskać te pięć minut dłużej.

Gdzieś na granicy między snem a jawą dotarł do mnie jakiś szelest, potem zgrzyt rozsuwanego zamka i czyjś triumfalny chichot, który od razu mi się nie spodobał.

- Co to ma być? Jakieś morning after..? No proszę, wychodzi na to, że cała ta szopka z wczoraj była jedną wielką ściemą, no nie wierzę, jakie słodkie gołąbeczki…

- Zamknij się, Jonghyun, ludzi obudzisz… Tobie nikt w interes nie zagląda, zresztą i tak wątpię, żeby ktoś był nim zainteresowany, może pomijając Key, bo on ma różne oryginalne pomysły zapisane w tym swoim różowym notatniczku.

- Amber, jesteś okrutna.

- No to zostaw ich w świętym spokoju, bo obudzę Kibuma! Wiesz, jaki on jest, kiedy za wcześnie wstaje. Niemożliwy. Więc jeśli nie chcesz zostać jego workiem treningowym podczas porannej gimnastyki, to radzę ci mnie posłuchać.

- Oj tam, ale świrujesz. Wszyscy chcą ich swatać, a wygląda na to, że sami nieźle sobie radzą. Masz aparat? Cyknąłbym fotkę, żeby mieć ich potem czym dręczyć…

- I kto tu teraz jest okrutny.

- Hej, już nie śpicie..?

Drgnąłem, mocniej wtulając się w swoją poduszkę, żeby nie słyszeć tego irytującego paplania w swojej podświadomości. W dodatku do dwóch wkurzających rozmówców dołączył trzeci, ale na szczęście chociaż ten wiedział, co to znaczy mówić szeptem. Znałem ten głos. Był delikatny i melodyjny, dzięki temu spokojnemu tonowi znów zacząłem odpływać.

- Przyniosłam im kawę. Wasza czeka w kuchni, jeśli macie ochotę. Jak czuje się Taemin..?

- Nie wiemy, nie wstali jeszcze. Ale wygląda na to, że lepiej.

- Heh, wygląda a to, że o niebo lepiej. Noona, chodź, zobaczysz jak sobie tutaj słodko chrapią.

- Ciii, nie budźcie ich. Zostawię im kubki przed namiotem, może wstaną, zanim wystygnie. Zostawmy ich teraz w spokoju…

Zapadła wreszcie upragniona cisza. Wewnątrz wręcz odetchnąłem z ulgą, mając zamiar dobrze wykorzystać te cenne minuty. Zawsze wstawałem przed świtem, by wyprowadzić psa, zrobić zakupy, naszykować Sulli śniadanie do szkoły, zajrzeć do ojca… Teraz, o dziwo, nie czułem takiej potrzeby. Chyba nic się nie stanie, jeśli ten jeden raz pośpię dłużej, tym bardziej, że było mi tak miękko i ciepło, tak dobrze już od dawna się nie czułem. Zupełnie mnie to rozleniwiło. Wciągnąłem powietrze, mając zamiar odetchnąć świeżym, porannym wiaterkiem, bo byłem pewien, że poprzedniego wieczoru zostawiłem otwarte okno, a potem…

Ewww.

Co tak okropnie cuchnęło..? Satan znowu wlazł mi do łóżka i dyszał mi w twarz, zaśliniając przy tym cały materac? Obrzydliwe. Zacząłem się wiercić, wciąż zbyt zaspany, by otworzyć sklejone od snu oczy. Próbowałem ułożyć się pod innym kątem, żeby chociaż trochę zminimalizować tą nieprzyjemną… woń. Jezu, nie wiedziałem, że mojemu psu tak cuchnie z pyska. Zupełnie jakby ktoś nie umył zębów rano. Czy psom myje się zęby..? Powinienem chyba zlecić to zadanie Sulli z obawy, że mnie Satan odgryzłby rękę, jeśli próbowałbym włożyć mu szczoteczkę do pyska.

Ciężko to było wytrzymać, dlatego zmusiłem się do uchylenia powiek, by przejść do brutalniejszych czynów, jak na przykład zrzucenie tego wielkiego cielska ze swojego mięciutkiego łóżka. Zamiast tego omal nie wrzasnąłem, podrywając się natychmiast do pozycji siedzącej.

Miejsce Satana zajmował nie kto inny, jak Choi Minho, z brązowymi włosami rozrzuconymi na poduszce i śpiworem naciągniętym pod samą brodę. Jego koc natomiast leżał na moim i w rezultacie byłem okryty trzema warstwami materiału. To dlatego było mi tak cholernie gorąco. I może jeszcze dlatego, że cały czas leżałem z twarzą ukrytą w jego szyi, przyciskając się do niego całym ciałem, jakby nadal było mi mało tego niemożliwego ciepła. W dodatku wcale nie znajdowałem się w swoim domu, tylko w dwuosobowym namiocie na farmie państwa Park.

Jezus Maria.

Minho westchnął z dezaprobatą, jego długie rzęsy rzucały cienie na jego blade policzki, kiedy przeciągnął się i na wpół przytomnie zaczął błądzić ręką w miejscu, gdzie jeszcze chwilę temu znajdowała się moja głowa. Nie namyślając się ani chwili, wyskoczyłem z namiotu jakby ktoś mnie gonił, z niedowierzaniem wypisanym na twarzy wielkimi literami i budującym się w środku cholernym zażenowaniem. Oczywiście nie byłbym sobą, gdybym prawie nie przewrócił się o kubki z kawą, które jakiś lekkomyślny pajac zostawił tuż przed wejściem. Na szczęście ich zawartość nie ucierpiała, a ja, nie czekając, zanim Bambi zupełnie się rozbudzi i zacznie bombardować mnie niezręcznymi pytaniami, popędziłem w stronę domu.

Potrzebowałem długiego, gorącego prysznica. Zdecydowanie.

~*~

W kuchni byli już prawie wszyscy, oprócz Kibuma, którego cera bardzo by się zniszczyła, gdyby nie spał przepisowo dziesięć godzin na dobę. Oczywiście wszystkie spojrzenia natychmiast spoczęły na mnie, a Jonghyun zagwizdał przeciągle, dopóki Amber nie wsadziła mu do ust dużego kawałka sushi. Musiałem jej za to potem podziękować. Rzuciłem niewyraźne „dźń dbry”, na co odpowiedział mi idealnie zsynchronizowany chórek kościelny, jakby wszyscy ćwiczyli to powitanie przed moim wejściem. Miałem ochotę w coś uderzyć, nienawidziłem, kiedy ludzie mi współczuli. W dodatku sami nie wiedzieli nawet, czego tak mi współczują.

Na ułamek sekundy napotkałem wzrok Donghae, ale zanim ktoś zdążył zadać jakieś pytanie, zniknąłem w łazience, zamykając za sobą z hukiem drzwi.

Czułem się brudny, nie tylko na zewnątrz.

Szybko zrzuciłem z siebie wczorajsze ubranie i wszedłem pod prysznic, od razu puszczając strumień gorącej wody. Moje włosy były w strasznym stanie, potrzebowały sporej dawki szamponu.

Tatuaż w kształcie węża. Krzyk i krew. Ciemny las, huki grzmotów, pioruny przecinające czarne niebo. Deszcz. „Może ja szukałem cię szczególnie wytrwale”.

Jęknąłem z bólu, kiedy szampon dostał mi się do oczu i zaczął okropnie palić. Naprawdę chciałem umyć nim twarz..? Jak bardzo rozkojarzony byłem?! Z irytacją spłukałem z siebie pianę i czym prędzej wyszedłem spod prysznica, klnąc na czym świat stoi. Nie powinienem o tym wszystkim teraz myśleć. O niczym nie powinienem myśleć. Jestem idiotą. Oczy wciąż mnie szczypały.

- O cholera – skwitowałem już nieco spokojniej, kiedy dotarło do mnie, że oczywiście zapomniałem świeżych ciuchów z namiotu. No trudno, będą musieli jakoś przeżyć mały striptiz ze mną w roli głównej, w sumie to miałem gdzieś, co sobie pomyślą. Zawiązałem ręcznik na biodrach i ruszyłem z powrotem do kuchni, czując się wreszcie o niebo lepiej.

O czymkolwiek gadali, zamilkli zgodnie kiedy tylko wszedłem, co mnie dodatkowo rozbawiło, a Jonghyun znowu gwizdnął. Naprawdę ktoś powinien zaszyć mu usta.

- Tae, niezłą masz figurę – stwierdziła Amber, autentycznie zaskoczona. – Przynajmniej nie same kości, tak jak zawsze myślałam.

- Możemy proszę nie rozmawiać o figurach? – spytała błagalnie Dara, która stała na środku kuchni z jakąś białą, falbaniastą szmatą w dłoni i gładziła ją z rozanielonym wyrazem twarzy. – Moja figura będzie jedną wielką katastrofą, kiedy urodzę to dziecko. Nie bierzcie mnie za pustą wariatkę, ale chciałabym wyglądać szczupło na własnym ślubie. – Zerknęła z ukosa na Jinkiego, który zaśmiał się, biorąc spory łyk parującej kawy.

Zlustrowałem wzrokiem kuchnię i rozluźniłem się zupełnie, kiedy nie dostrzegłem wśród ekipy osoby Donghae. Wciąż nie wiedziałem, jak powinienem zachowywać się w jego towarzystwie, po moim wczorajszym ataku paniki i ze względu na swoje przypuszczenia. Na razie sam musiałem ułożyć to sobie w głowie, uspokoić się. Potem dopiero podjąć jakieś kroki…

- To suknia ślubna mojej ciotki. – Sandara przyłożyła do siebie materiał, przeglądając się w szklanych drzwiczkach piekarnika. Przygryzła dolną wargę, nagle poważniejąc. Jej wzrok spoczął na Jinkim. – Co, jeśli chciałabym wziąć ślub jeszcze dzisiaj..? To można załatwić. Moja ciotka zna tutejszego pastora, nie widzę powodu, by jeszcze zwlekać.

- Nie ponosi cię za bardzo? – W progu pojawił się całkiem już wybudzony Key. Spojrzał na nią z powątpiewaniem. – Trzeba wszystko zaplanować. To nie takie proste…

- Ty byś nic, tylko wszystko planował! – żachnęła się, wprawiając wszystkich w zaskoczenie. Dara rzadko się denerwowała. – A może lepiej działać spontanicznie, pod wpływem impulsu..? Co mamy do stracenia? Jeśli tylko Dubu…

                Przerwało jej skrzypnięcie drzwi frontowych i zaspane „hej”. Założyłem ręce na piersi i zmarszczyłem brwi, próbując chociaż trochę odwrócić uwagę nowo przybyłego od swojej nagości, nagle czując się z nią bardzo niekomfortowo.

                - O, Minho, dobrze, że się obudziłeś.

                Bambi ziewnął szeroko, zastygając z otwartymi ustami, kiedy jego wzrok spoczął na mnie. Zamrugał nieprzytomnie, lustrując mnie spojrzeniem, a ja natychmiast pożałowałem, że jedynym moim okryciem był ręcznik.

                - Obudziłem się..? – W jego głosie słychać było wątpliwość. Amber pstryknęła mu palcami tuż przed nosem.

                - Tak i dobrze się składa, bo zaraz bierzemy się do roboty. Twoje ambitne plany na dzisiaj – malowanie płotu. Tak jest napisane w grafiku, który ciocia Dary nam przygotowała. A Taemin ci pomoże, bo on dobrze rysuje.

                - A co to ma do rzeczy? – mruknąłem, ale nikt mi nie odpowiedział, bo wszyscy byli już zaabsorbowani czymś innym.

- Mówiłam poważnie, z tym ślubem. – Dara patrzyła na Jinkiego wielkimi oczami, a jej dolna warga zaczęła lekko drżeć. Opuściła bezradnie biały materiał, skubiąc jego koronkę. Onew hyung chyba nie wiedział, co powinien na to odpowiedzieć, ale przestał się głupio uśmiechać i przez chwilę tylko gapili się na siebie. Zrobiło się cicho. Najśmieszniej wyglądał Żabol, który nie miał pojęcia, co się wokół niego dzieje i ze sterczącymi na wszystkie strony włosami przenosił wzrok z jednego na drugie, próbując zrozumieć, dlaczego atmosfera zrobiła się nagle tak napięta.

- Ale… - Jinki ostrożnie wstał i zbliżył się do swojej narzeczonej. – Teraz? Tutaj? Co z gośćmi, z obrączkami, z imprezą, z…

- Nie chcę żądnej imprezy i żadnych gości – oświadczyła kategorycznie, chwytając go za ramię. – Oświadczyłeś mi się już dawno. Będziemy mieć dziecko. Teraz już nie ma odwrotu… Chcę już tylko ciebie.

Naprawdę myślałem, że zrzygam się w tamtym momencie, ale jakaś wewnętrzna część mnie kazała mi się uśmiechnąć. Lekko, dosyć krzywo, nikt nie zauważył.

A jednak.

~*~

Stało się to, czego obawiałem się najbardziej. Ledwo zostaliśmy wypchnięci z domu, uzbrojeni w farby i pędzle, i jedynymi naszymi świadkami zostały przechadzające się po podwórku kury, Minho nie wytrzymał.

- Dlaczego mnie pocałowałeś? Nie wykręcisz się już. – Gdybym nie znał go tak dobrze, nie spodziewałbym się, że od razu uderzy z grubej rury. Niestety, miałem już nieprzyjemność przejrzeć go na wylot, dlatego wymyśliłem sobie wcześniej wiarygodną wymówkę.

- Próbowałem zatrzymać ciepło, żeby się nie przeziębić, bo mój organizm był przechłodzony od długotrwałego braku odpowiedniej ilości nasłonecznienia. Podobno ludzki mózg potrafi się zamrozić, jeśli nie jest odpowiednio ogrzewany, a ja już czułem szron na zębach, dlatego wolałem od razu zapobiec najgorszemu i użyć do tego techniki Eskimosów. Nie będę tłumaczył ci jej mechanizmów, bo i tak byś nie zrozumiał – wyrecytowałem z prędkością światła, stawiając kubeł z błękitną farbą na ziemi. Nabrałem na pędzel większy zapas, przy okazji rozchlapując trochę na buty Żabola. On sam prychnął pod nosem i oparł się o niepomalowany płot, przyglądając mi się z politowaniem.

- Niezłe wytłumaczenie. Naukowe, mimo, że to najdurniejsza rzecz, jaką w życiu słyszałem.

Posłałem mu ironiczne spojrzenie.

- A to najdurniejsza twarz, jaką w życiu widziałem.

- …I tak muszę przyznać ci jeden punkt, bo spodziewałem się innej odpowiedzi. – Pokręcił głową z rozczarowaniem, ignorując moją zaczepkę. – Myślałem raczej, że uderzysz w ton „nawdychałem się zapachu halucynogennych muchomorów” albo „to była reakcja traumatyczna spowodowana szokiem pourazowym”, ale widocznie tak dobrze cię jednak nie znam…

Zagryzłem zęby, skupiając się na precyzyjnym sunięciu pędzla po starym drewnie. Skubany znał mnie na wylot.

Minho obok mnie westchnął i sam sięgnął po kubeł z farbą, nareszcie z zamiarem wzięcia się do roboty. Jeśli miałem nadzieję, że następne parę godzin posiedzimy sobie w błogiej ciszy, to się przeliczyłem.

- Nie pytam cię o to, dlaczego w ogóle poszedłeś do tego lasu – mruknął cicho. – Czuję, że na razie nie chcesz poruszać tego tematu. Nie wiem, co stało się między tobą, a Donghae wczorajszego wieczoru, ale domyślam się, że to jedna z tych twoich milczących tajemnic, które chowasz przed całym światem.

Drgnąłem. Miałem jakieś milczące tajemnice..? No tak, miałem. Ale skąd on o tym wiedział?!

- Nie patrz tak na mnie, rozumiem więcej, niż ci się wydaje. Ale chowanie tego… Cokolwiek to jest, niszczy cię od środka, wiem o tym. Więc po prostu… Wierzę, że kiedy będziesz na to gotowy, powiesz mi, o co w tym wszystkim chodzi. A jeżeli nie ufasz mi do tego stopnia, to zaufaj komukolwiek innemu. Nie chcę, żebyś dusił coś, co jest dla ciebie ciężarem, do końca życia.

Hm, melodramatycznie. Ale miał rację i to mnie zabolało. Wcześniej zawsze skupiałem się na tym, żeby moje, jak on to nazywał „milczące tajemnice” nie wyszły na jaw i robiłem wszystko, by do tego nie dopuścić. Nie zastanawiałem się nad tym, że to mnie ogranicza i poddusza od środka, zabierając mi tlen. Nie tylko mnie, bo także Sulli. Nie myślałem o tym. Teraz było mi… wstyd. Nie tylko ze względu na siebie.

- Masz jeszcze jakieś złote rady? – rzuciłem, kiedy zapadła cisza. Nie wiem, dlaczego ją przerwałem, nagle ględzenie Minho wydało mi się całkiem sensowne. Ale on nie byłby sobą, gdyby szybko nie zniszczył mojej kiełkującej wiary w ludzkość.

- Ten pocałunek. To chyba nie ma nic wspólnego z Donghae, ani z tym, co ukrywasz. Myślę, że tu przynajmniej jesteś mi winien natychmiastowe wytłumaczenie.

Jęknąłem z rezygnacją, omal nie upuszczając pędzla, który nagle zaczął wysuwać mi się ze śliskiej dłoni.

- Ale z ciebie egoista.

- Dlaczego? – Zrobił urażoną minę. – Bo chcę wiedzieć, co do mnie czujesz? Bo chcę wreszcie pomóc ci otworzyć się i zobaczyć, że świat wcale nie jest taki okropny, i przy okazji wycisnąć z ciebie trochę emocji, które chowasz pod tą swoją lodową maską? Wracamy do punktu wyjścia. To cię dusi od środka, Taemin.

Milczałem, z buntowniczą miną rozsmarowując więcej farby na drewnianych belkach, zawzięcie omijając go wzrokiem. Moja ręka zawisła w powietrzu, kiedy Minho chwycił mnie za nadgarstek, tym samym zmuszając do upuszczenia pędzla. Obrócił mnie w swoją stronę, unosząc moją brodę drugą dłonią, bym na niego spojrzał.

- Proszę, Taemin-ah. – Jego głos brzmiał spokojnie, niemal błagalnie. Wpatrywał się we mnie intensywnie tymi swoimi krowimi oczami i trzepotał rzęsami, jakby chciał mnie nimi powachlować. – Ja muszę wiedzieć.

Wyrwałem mu się, czując rosnące zakłopotanie, odznaczające się na mojej twarzy znienawidzonym rumieńcem.

- CO musisz wiedzieć?! – warknąłem agresywnie, cofając się o krok. – Dobra, niech ci będzie, słuchaj mnie uważnie. Nie wiem, czemu cię wtedy pocałowałem. Bałem się, czułem się źle, było mi smutno, samotnie i tłumacząc na koreański, było do dupy! Może potrzebowałem tego. Ludzie robią różne rzeczy w szaleństwie, Minho. Tutaj nie ma czego roztrząsać, chociaż wiem, że chciałbyś, żeby moja odpowiedź brzmiała inaczej. – Wbiłem wzrok w błotnistą ziemię, która równie dobrze mogłaby nagle utworzyć wir, który pochłonąłby mnie w całości. – Ale ja nie umiem inaczej.

- Okej – powiedział Bambi zdawkowym tonem, w którym jednak przebrzmiewała irytacja. – To pozwól, że JA ci powiem, czemu to zrobiłeś, skoro ty nie umiesz. Zrobiłeś to, bo mnie lubisz, chociaż sam się do tego nie przyznasz, bo jesteś tak cholernie uparty i zamknięty w sobie. Ja wiem swoje, bo widzę, jak się zachowujesz, nawet wtedy, kiedy udajesz, że nic cię nie obchodzi. Nie jestem ci obojętny, a ty wiesz, co ja do ciebie czuję i szczerze mówiąc, Taemin, jestem już zmęczony czekaniem na ciebie.

Zbił mnie z tropu. Poderwałem wzrok, żeby na niego spojrzeć i zaraz tego pożałowałem, czując, jak serce wywraca mi się do góry nogami. Minho miał zawziętą minę, a rzadko widywałem go z taką ekspresją. Chwycił mnie za ramiona i praktycznie rzucił na płot – jego świeżo pomalowaną część, żegnaj, czysta koszulko – i oparł ręce po obu stronach mojej głowy, wpatrując się we mnie intensywnie. Próbowałem odepchnąć go wystawionymi przed siebie rękami, ale nie udało mi się.

Nagle przeszył mnie dreszcz strachu i jakiejś głupiej ekscytacji zarazem. Nie to, że bałem się Minho, jezu, nie. Bałem się tego, co jeszcze może powiedzieć, albo zrobić, tym samym rozbijając mnie na kawałki, jak upuszczony niechcący kubek, którego zawartość wylewa się w locie niczym ludzkie uczucia.

- Posłuchaj mnie teraz uważnie, powiem ci dokładnie, jak to z tobą jest. – Patrzył na mnie ze z trudem wstrzymywaną złością. Nie wytrzymywałem tego spojrzenia i spuściłem głowę, ale szybko znowu skierował mój wzrok na siebie, chwytając mnie za podbródek. – Pocałowałeś mnie, bo mnie lubisz. Tak bardzo boli cię usłyszenie tego? Nie jestem sadystą, w przeciwieństwie do ciebie, ale uświadomienie ci tej tragicznej prawdy jest czymś, co już dawno miałem ochotę zrobić. Lubisz mnie, lubisz, lubisz.

- Nie zachowuj się jak dzieciak w przedszkolu! – warknąłem, próbując prześlizgnąć się pod jego ramieniem. Policzki paliły mnie żywym ogniem, a w uszach dudniło. Przyparł mnie do muru, drań, i to dosłownie.

- Nie jesteśmy w przedszkolu? No popatrz, nie wiedziałem! Lubisz mnie, powtórzę to tyle razy, że w końcu do ciebie dotrze. Lubisz mnie, może nawet mnie kochasz…

Dobra, tego było za wiele. Jestem Lee Taemin, nie dam się tak biernie poniżać.

- Wow, wow, wow! STOP. Spokojnie, za bardzo się rozpędziłeś. – Wbiłem w niego nienawistne spojrzenie, pozwalając złości, żeby powoli mnie zalała. Nie lubiłem tego uczucia, ale było przynajmniej bezpieczne i znajome. – Myślisz, że skoro cię pocałowałem, to już możesz sobie ze mną robić co zechcesz, bo jestem caaały twój i ci się grzecznie podporządkuję? Nie, to tak nie działa. Ja w przeciwieństwie do Sandary nie mam zamiaru z nikim brać ślubu, a ty mnie do niczego nie zmusisz. Teraz to TY posłuchaj, Choi Minho.

Zebrałem wszystkie siły i naparłem na niego ramionami, sprawiając, że poślizgnął się na błocie, zatoczył się do tyłu i wpadł do wiadra z niebieską farbą, robiąc przy tym tak głupią minę, że gdybym nie był wściekły do granic możliwości, zacząłbym śmiać się złośliwie. Niestety, żarty o niebieskim tyłku Minho musiałem odłożyć sobie na później, bo teraz istniało parę ważniejszych rzeczy, które miałem zamiar kulturalnie uświadomić temu debilowi i mieć nadzieję, że coś z tego do niego dotrze. Korzystając z faktu, że mogę spoglądać na niego z góry, podczas gdy on wciąż próbował podnieść się z ziemi i doprowadzić do porządku swoje zdewastowane spodnie, oparłem dłonie na biodrach i wyrzuciłem z siebie wszystko na jednym oddechu, próbując zachowywać przy tym pokerową twarz.

- Są dwie opcje. Pierwsza, ta bardziej prawdopodobna i z pewnością bardziej optymistyczna jest taka, że opętał mnie szatan, coś steruje moim umysłem, byłem poza własną świadomością, kiedy cię tak lekkomyślnie pocałowałem. Druga, ta irracjonalna, zupełnie abstrakcyjna i najgorsza z możliwych… Cóż, załóżmy, że coś poprzestawiało mi się w mózgu i zaistniała mała, mikroskopijna, tycia, maleńka możliwość, że masz rację i cię lubię.

Minho spojrzał na mnie z niedowierzaniem i ulgą, ale wciąż był zły.

- To jest ta gorsza opcja..?

- Ta mniej prawdopodobna. A poza tym, całowanie się z tobą to najokropniejsza rzecz, jaką w życiu robiłem, nie polecam nikomu. Nigdy w życiu nie dopuszczę, żeby to się powtórzyło, masz moje słowo.

- Ale powiedziałeś, że mnie lubisz. Powiedziałeś tak.

Westchnąłem ciężko. Bardziej upierdliwej osoby nigdy jeszcze nie spotkałem. Naprawdę zaczynałem mieć wrażenie, że gadam do dziecka w przedszkolu.

- Powiedziałem, że to najmniejsza prawdopodobność. Nie rzucę ci się w ramiona, nawet o tym nie myśl. Prędzej… Prędzej… Nie wiem, latające dinozaury ożyją, niż twoje cukierkowe marzenia się spełnią! – Wymyśliłem najgłupszą rzecz, jaka przyszła mi do głowy. Proszę bardzo, chciał grać w tą dziecinną grę, to miał, o co prosił.

Uniósł brwi i otworzył usta, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć – zapewne nic mądrego, ale wtedy przyszło wybawienie. Przynajmniej tak mi się wydawało.

- Heeeej! Tu jestem! Hahahaha widzicie mnie?! Haaalooo! – Podskoczyliśmy obydwoje, podrywając wzrok w górę, gdzie zza wysokiego płotu raz po raz wyłaniał się i znikał uradowany Jonghyuna z rozwianymi włosami. Zamrugałem, kompletnie zdezorientowany.

- Co… Co ty wyprawiasz?!

- LATAM! – zawył Jjong, po raz kolejny znajdując się w powietrzu. Śmiał się przy tym jak wariat i machał rękami na wszystkie strony, co wyglądało tak idiotycznie i niedorzecznie, że nic, tylko usiąść i płakać z żalu nad jego życiem. – Heeej, zróbcie sobie przerwę i chodźcie tutaj, szybko! Jinki znalazł trampolinę w piwnicy! Ale to świetne, zawsze chciałem tego spróbować… Ale FAZA, mówię wam!

- Wygląda na to, że dinozaury ożyły i nauczyły się latać – zauważył Żabol z zagadkową miną, wrzucając pędzle do kubła z wodą i udając się w kierunku furtki dzielącej płot z sadem.

Westchnąłem ciężko, zastanawiając się po raz kolejny, co takiego strasznego zrobiłem w przeszłym życiu, że Bóg postanowił w kółko tak okropnie mnie karać i przeniosłem wzrok na płot, gdzie dość wyraźnie odbiła się moja sylwetka, oraz dłonie Minho. Wyglądało to jak dowód rzeczowy jakiejś strasznej zbrodni, powinienem to chyba zamalować.

~*~

Nigdy wcześniej nie byłem na żadnym weselu, ale miałem niejakie pojęcie, jak to wygląda. Tańczy się, a raczej wywija wszystkimi kończynami, każdy w inną stronę, jest żarcie, jakieś procenty, koniec, wszyscy idą do domu. Tak powinna brzmieć słownikowa definicja wesela, ale niestety ci ludzie widocznie jej nie znali.

Dara chciała kameralnie, więc byliśmy tylko my i jej najbliższa rodzina, a „ślubu” tak naprawdę nie można było nazwać prawdziwym ślubem, bo udzielił go miejscowy pastor, używając stołu kuchennego w charakterze ołtarza. Nie komentowałem. Ważne było chyba to, że Sandara promieniała, ubrana w długą, białą suknię swojej ciotki i welon, w dłoniach ściskając wiązankę róż, które Minho ściął dla niej z ogrodu. Normalnie nigdy nie czułbym żadnej radości z czyjegoś szczęścia, wręcz przeciwnie, ograniczyłbym się do wymownego przewrócenia oczami i burknięcia pod nosem bardzo miłego „i tak się rozwiedziecie”, ale jakoś nie mogłem. Nie, jeśli chodziło o Darę. Chyba nigdy nie byłem z nią specjalnie blisko, ale wczorajsza rozmowa przy jeziorze sprawiła, że inaczej zacząłem na nią patrzeć. Powinna być szczęśliwa.

Co do Onew hyunga, to pocił się tak, jakby zaraz miał nadejść koniec świata, a nie jego pseudo ślub na rozlatującej się farmie. Są ludzie i parapety. Oczywiście Minho i Jenny zostali świadkami, przez co ta mała smarkula zaczęła skakać wokół Żabola jak pchła, rozgłaszając herezje o tym, jak seksownie wygląda w pożyczonej od pana Park, eleganckiej marynarce. Marynarka miała dziurę na ramieniu, czego nie omieszkałem złośliwie im wytknąć.

Ślub przebiegł nadzwyczaj szybko, nie było nawet obrączek. Chyba nikogo to nie obchodziło. Słodki, cukierkowy nastrój fruwającej w powietrzu miłości na szczęście mi się nie udzielił. Cały czas stałem z boku, a kiedy Jinki powiedział, że po załatwionych formalnościach można przejść do świętowania, bez żalu oddaliłem się jak najgłębiej w sad.

Zaczynało robić się ciemno, na drzewach migotały choinkowe lampki, zawieszone tam przez Jonghyuna i Kibuma, rozbrzmiała jakaś wieśniacka muzyka i ktoś nie wiadomo skąd wyciągnął szlaucha ogrodowego, po czym zaczął oblewać nią wszystkich naokoło. Sądząc po tubalnym śmiechu, był to Donghae. Nie chciałem teraz o nim myśleć.

Rzuciłem się na trawę, mając nadzieję, że nie było na niej żadnego krowiego placka ani mrowiska, po czym włożyłem słuchawki od mp3 do uszu i przygłośniłem dźwięk, wbijając wzrok we wschodzący księżyc. Pełnia. Nie lubię pełni. Kojarzyła mi się z bladą twarzą mojego ojca, kiedy godzinami w nocy przesiadywał na parapecie okna i wpatrywał się w srebrną kulę bez mrugnięcia powieką. Chyba był nią zafascynowany, a może mu się z czymś kojarzyła? Tęskniłem za nim, aż wstyd było mi to przyznawać. Za nim i za Sulli, chociaż ta mała kretynka czasem działała mi na nerwy gorzej niż Choi Minho. Mimo woli moje myśli znowu zaczęły błądzić ku naszej niepewnej przyszłości. Na razie było w miarę stabilnie, ale miałem niejasne przeczucie, że ta stabilność z każdą sekundą kruszy się razem ze mną. Dopóki nic mnie nie obchodziło, wszystko było w porządku. Teraz, kiedy coś zaczynało mnie obchodzić, miałem wrażenie, że sytuacja wymyka mi się spod kontroli.

Wyciągnąłem rękę, zakrywając dłonią kulę księżyca, jakbym chciał ją chwycić. Zamiast tego ktoś inny chwycił moją dłoń. Wyrwałem z uszu słuchawki.

- Czego chcesz?!

Minho pokręcił głową w ciemności i położył się obok mnie, łapiąc za jeden kabelek. Gdyby nie światło księżyca i migoczące lampki, nie zauważyłbym lekkiego grymasu na jego twarzy.

- Czemu słuchasz jakichś depresyjnych wyjców..? Puść coś wesołego.

- Nie, żeby coś, ale to ty nagrałeś mi te wyjce, jakbyś nie pamiętał. – Uświadomiłem mu z irytacją, przerzucając playlistę. Człowiek nie mógł mieć pięciu sekund spokoju. W dodatku od incydentu przy płocie nie rozmawialiśmy ze sobą i jakoś niespecjalnie marzyłem, żeby zostawać z nim znowu sam na sam, ale musiał się napatoczyć, jak na upierdliwego gnojka przystało. – Znudziło ci się kręcenie tyłkiem z Jenny? Zawsze wiedziałem, że masz pociąg do młodszych. Oto ukazuje się twoja pedofilska strona.

Zapadło milczenie. Już miałem nadzieję, że się obraził i sobie pójdzie.

- Chcesz teraz pogadać o tym, co stało cię wczoraj z Donghae? Nie naciskam.

Zacisnąłem usta.

- To nie naciskaj.

- Przepraszam. – Znowu milczenie. Słuchaliśmy w skupieniu jakiegoś głupiego, angielskiego kawałka, który irytująco wpadał w ucho. Dobrze, że Bambi przynajmniej nie kazał mi włączyć jakiegoś Girls Generation, bo takie kwiatki też znalazłem na tej jego ulubionej playliście. – …I przepraszam za to dzisiaj rano, podczas malowania… Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało.

- Okej.

- Myślałem nad tym tatuażem Donghae. Ma go odkąd pamiętam. Jego ojciec… Wspominałem ci o jego ojcu. Był trochę psychiczny, chociaż według niego robił to wszystko dla naszego dobra, to znaczy mojego, Donghae i mojej matki. Ciężko to opowiedzieć, bo to długa historia i niewiele z niej pamiętam, ale chyba miał jakiś wielki żal do mojego ojca, no i kochał moją matkę, nie mógł znieść, jak on nas krzywdzi. Mój ojciec… Miał wtedy romans z jakąś kobietą. A ojciec Donghae postanowił zrobić najgorszą rzecz z możliwych, by nie patrzeć na cierpienie mojej mamy. Zabił tą kobietę.

Poruszyłem się niespokojnie, czując, jak mój puls gwałtownie przyspiesza.

- Wow, jakbym słuchał zapowiedzi miliardowego odcinka Mody na Sukces – powiedziałem niby od niechcenia, siląc się na obojętny ton. Głos i tak lekko mi zadrżał.

Czułem się tak, jakbym spadał w otchłań niczego.

- Teraz ojciec Donghae musi się ukrywać, ale sądzę, że prędzej czy później go złapią. Mój tata wpadł w szał, dostał jakiejś chorej obsesji, kiedyś nie był taki. Teraz… sam nie wiem, co jest gorsze. Fakt, że próbuje zapełnić pustkę po tej kobiecie jakimiś jednorazowymi dziwkami, czy to, że okłamuje moją mamę.

- Zacząłem się już gubić, kto jest czyim ojcem – skłamałem słabym głosem, czując, jak wszystkie moje szare komórki zaczynają pracować w zdwojonym tempie. Rozbolała mnie głowa.

- Niepotrzebnie ci o tym mówię. – Minho westchnął cicho. – Masz swoje problemy. I swoje sekrety. Ale jeśli będziesz chciał pogadać o czymś wyjątkowo ważnym, wiesz, że jestem tutaj dla ciebie.

W moim gardle urosła nagle wielka gula. Powoli odwróciłem się na bok, tak, by móc spojrzeć mu w twarz. Ciężko sobie wyobrazić, jak bardzo się w tamtej chwili trząsłem, w środku i na zewnątrz. Brakowało mi powietrza.

- Boję się, że ojciec Donghae był tym, który zamordował…

- MINHO! TAEMIN!? GDZIE WY SIĘ ZNOWU ZASZYLIŚCIE?! – Oboje poderwaliśmy się z ziemi, omal nie zderzając się czołami, kiedy mroczna sylwetka Kibuma zamajaczyła tuż nad nami. Przypomniało mi się, że gdy poznałem go na początku, nazywałem go mrocznym księciem. Nic bardziej mylnego, teraz miał na sobie połyskującą, cekinową kamizelkę i kapelusz… z piórami..? Stał z rękami na biodrach, niecierpliwie przytupując nogą. – Też sobie wybraliście moment na romantyczne zwierzenia. Poczekajcie może do własnego ślubu! Dara i Onew chcą, żeby wszyscy dobrze się bawili, wiec ruszać mi stąd tyłki, bo poszczuję was psami.

- Chyba swoim dinozaurem – rzucił rozbawiony Żabol, zręcznie uchylając się przed pięścią przyjaciela. Na jego twarzy nie było już śladu po wcześniejszej powadze.

To chyba nadal nie był dobry moment.

Kiedy wyłączałem mp3, po raz ostatni spoglądając w rozgwieżdżone niebo nad farmą, czułem tylko pustkę, żal i zimno.

~*~

Nie wiem, jakim cudem z nastroju ogólnej beznadziei, pustki, żalu i zimna można było w tak szybkim tempie przejść do sytuacji, w jakiej się obecnie znalazłem, obejmującej zupełnie inne nastroje i emocje. Właściwie, to, co się właśnie ze mną działo, było tak absurdalne, że nawet nie chciałem zastanawiać się, jak do cholery wylądowałem w tym miejscu, robiąc to, co właśnie robiłem, zamiast spędzać czas bardziej produktywnie, na przykład na bardzo pesymistycznym snuciu refleksji nad sensem życia, albo raczej nad jego brakiem.

To by do mnie pasowało i nikogo by chyba nie zaskoczyło. Natomiast TO zdecydowanie nie było zgodne z moim planem wiecznego użalania się nad sobą i trzymania ludzi na dystans do końca moich dni. W sumie to miało niewiele wspólnego z trzymaniem ludzi na dystans, dosłownie. Jeśli jednak stado pluskiew, które znalazłem rano w namiocie, nie wyżarło mi jeszcze całego mózgu, to prawdopodobnie powinienem natychmiast wziąć się w garść i uciec jak najdalej stąd. Albo zacząć walić głową w ścianę. Albo pozwolić ziemi, by raz na zawsze pochłonęła moją żałosną egzystencję. Albo jedno i drugie, i trzecie.

Cóż, póki co moje mięśnie i kawałek mózgu, który mi pozostał i okazał się kompletnie bezużyteczny, odmówiły mi posłuszeństwa. Poddałem się więc i postanowiłem popełnić samobójstwo nieco później, bo... Teraz nie było mi to za bardzo dane.

Ale może od początku.

                Wesele Dary i Jinkiego, które bardziej przypominało dyskotekę popaprańców w szpitalu psychiatrycznym, przebiegało nadzwyczaj spokojnie, jeśli można uznać za spokojne dzikie densy Jonghyuna do najgorszej muzyki, jaką w życiu słyszałem, wznoszenie tysięcznego toastu przez Donghae, który już chyba sam nie wiedział, co bredzi pod nosem oraz bardzo dojrzałą zabawę polegającą na oblewaniu się wodą za pomocą diabelskiego szlaucha. Przed tym ostatnim uciekałem jak mogłem, ale i tak skończyło się na tym, że uradowany kretyn Żabol złapał mnie wpół i wrzucił do lodowatego jeziora, jakby zamrożenie mnie na sopel lodu było nowym celem jego życia. Finałowo tak czy siak byłem więc cały mokry i wyglądałem jak strach na wróble z rudym mopem na głowie, jak to zauważyła jak zwykle miła i kochana Amber Liu. W dodatku jakiś natarczywy pstrąg z jeziorka omal nie wlazł mi do spodni i w rezultacie wyskoczyłem stamtąd, drąc się w niebogłosy, ku uciesze Żabola i całej reszty.

Obrażony i zżalony życiem ulokowałem się więc jak najbliżej ogniska i ignorowałem ich wszystkich, umilając sobie czas planowaniem dla nich długiej i bolesnej śmierci w męczarniach. Podsumowując, naprawdę, nie było tak źle, jak się spodziewałem.

Nagle ktoś złapał mnie od tyłu za ramiona i omal nie podskoczyłem na dziesięć metrów w powietrze, całkowicie przekonany, że tym razem to na pewno szatan przyszedł po moją nieczystą duszę. Niestety, była to tylko Dara.

- Będę rzucać bukietem! – Uśmiechnęła się do mnie szeroko, mrugając okiem. Jej długa, biała suknia cały dół miała uwalany błotem, a w welon zaplątało się kilka listków, ale najwidoczniej nie zwracała na to najmniejszej uwagi. Była zbyt szczęśliwa.

Posłałem jej tylko ponure spojrzenie.

- I co w związku z  tym..? Mam ci pomóc nim celować? Możemy naładować go dynamitem i porzucać nim w Minho – zapaliłem się, ale pokręciła przecząco głową.

- Wymyśliłam, że wszyscy, bez względu na płeć, muszą spróbować go złapać! To stary zwyczaj, na pewno wiesz, jak działa. Ten, kto złapie bukiet panny młodej, jest następny do ślubnego ołtarza!

- Nie chcę się wtrącać, ale ty nie byłaś przy ślubnym ołtarzu – wytknąłem jej, porzucając mikroskopijny entuzjazm, jaki we mnie zakiełkował i zamieniając go na zwykłe znudzenie. – Sorry, ale ten bezzębny pastor udzielił wam ślubu przy kompostowniku, kiedy praktycznie klęczeliście w krowich plackach. A tak poza tym, ten zwyczaj jest idiotyczny.

Dara przewróciła oczami z lekką irytacją, nie przestając ciągnąć mnie za ramię. Niedobrze, w ciągu tego krótkiego pobytu poza kawiarnią zdążyła chyba zostać moją samozwańczą starszą siostrą i tym samym skazała się na dołączenie do mojej kilometrowej listy osób, które mnie denerwowały.

- Daj spokój, to tylko zabawa. No chodź. Nie będziesz tu przecież siedział sam na moim weselu. Zobacz, wszyscy świetnie się bawią, tylko ty tutaj tak wegetujesz, pod tym kocem.

Spojrzałem we wskazywanym przez nią kierunku i ze znudzeniem przesunąłem wzrokiem po sadzie, który o tej porze był oświetlony tylko przez zawieszone na drzewach, migoczące lampki i buchające od ogniska światło. Każdy robił co chciał, więc trudno to było nazwać „dobrą zabawą”. Jinki i Jonghyun rozmawiali przy stole, przy czym oboje wyglądali już na lekko pijanych, raz po raz dolewając sobie szampana. Kibum rozmawiał z babcią Park, żywo przy tym gestykulując - wyglądało na to, że znalazł swoją bratnią duszę… Amber natomiast siedziała na pniu i zawzięcie pisała na telefonie, robiąc jedyną racjonalną rzecz, jaką było olewanie tego, co się wokół niej działo. Na Minho i Jenny, którzy tańczyli do jakiejś wolnej piosenki, wolałem nawet nie patrzeć, bo tylko zepsułbym sobie humor jeszcze bardziej.

Chcąc nie chcąc pozwoliłem zaciągnąć się do zgrai tych podrygujących ułomów, którzy byli już zdecydowanie mocno wstawieni. Jonghyun uwiesił mi się na szyi, ledwo pojawiłem się w zasięgu jego wzroku, nie zwracając uwagi na moje pełne zdegustowania spojrzenie, jakie posłałem w jego stronę.

- Taeeeemiiin. Jestez taaki słotki… Wyglądaz jak dziewcynka, mówił ci to ktoooz?

- Ty wyglądasz jak genetyczna pomyłka z tyłkiem przeszczepionym w miejsce twarzy – syknąłem, zrzucając go z siebie. Jonghyun uśmiechnął się szeroko i radośnie, pokazując przy tym wszystkie zęby, łącznie z ósemkami.

- Zjadbym cię, ale mam pełny zełonek…

Prychnąłem w odpowiedzi. Naprawdę nie miałem zamiaru się teraz zastanawiać, kto znowu sprzedał mu obsikane chwasty zamiast porządnej marihuany. Tuż przede mną pojawiła się Amber, o dziwo, całkiem trzeźwa. W jednej ręce trzymała kieliszek z szampanem, w drugiej swój telefon i zaraz też wcisnęła mi to pierwsze, na co obrzuciłem ją podejrzliwym spojrzeniem.

- Nie piję alkoholu.

- To udawaj, że pijesz! – burknęła, zirytowana. Popatrzyła z irytacją na klejącego się do mnie Jjonga. – Co to jest, była już zmiana partnerów? Lepiej idź poszukaj Kibuma, bo znowu zrobi z siebie drama queen, jak wczoraj. Sulli nie odbiera moich telefonów – zwróciła się z powrotem do mnie, jakby to była moja wina. – Powiedziałeś jej, żeby nie odbierała?

- Co? O czym ty gadasz? – Robiłem się coraz bardziej zirytowany. Już nie wiedziałem, kto z tej bandy jest najgorszy.

- Nie odpisuje – oświadczyła Amber, zabierając mi z powrotem swojego szampana. – Mam złe przeczucia. Ona zawsze natychmiast mi odpisuje.

- Cóż, może miała cię dość i właściwie nie dziwię się jej. – Wyrwałem jej kieliszek i wypiłem duszkiem jego zawartość, wbijając wzrok we wtulonych w siebie Minho i Jenny, ponad jej ramieniem. Czy na tej płycie naprawdę nie było żadnych szybkich piosenek, do których każdy tańczyłby po swojemu, tylko jakieś smętne wyjce, przy których trzeba kołysać się w przód i w tył bez żadnego celu?! Gorzki napój zaczął okropnie palić mnie w przełyku. Złapałem się za gardło, dostając nagłego ataku kaszlu, po czym omal się nie przewróciłem, bo Amber, wyraźnie zniesmaczona, uderzyła mnie w plecy zdecydowanie zbyt brutalnie z stosunku do okoliczności.

- Jesteś nieznośny. Myślałam, że po tym cyrku, jaki wczoraj urządziłeś, zdążyliście dojść do porozumienia, ale widzę, że teraz jesteś jeszcze bardziej sfrustrowany. I nic z tym nie zrobisz. Żałosne.

- Nie mam pojęcia, o czym ty mówisz – warknąłem ostrzegawczo, nie mogąc uwierzyć, że ta idiotka właśnie nazwała mnie żałosnym.

- Cholera by cię, Lee Taemin. Będziesz tego żałować,  nie mów, że nie ostrzegałam.

Miałem ochotę prychnąć, ale zamiast tego zakrztusiłem się kolejną dawką alkoholu, którą ktoś uczynny wcisnął mi do ręki. Niee, wiedziałem, że się nie upiję i nawet niespecjalnie mi na tym zależało. Kiedyś, mając dwanaście lat, testowałem na sobie działanie czystej wódki, zastanawiając się, czy mi po tym odbije. To było zaraz po śmierci mamy, byłem zwykłym smarkaczem, wtedy wydawało mi się, że cały mój świat legł w gruzach. Chciałem zapomnieć? No, może. W każdym razie nie podziałało, miałem zdecydowanie zbyt mocną głowę. Jak na nowicjusza to było wręcz niespotykane – pierwszy sygnał, że nie jestem do końca normalny. Potem nie zastanawiałem się już nad tym.

- He, chodźcie tutaj, Dara powiedziała, że będzie rzucać bukietem! – Nie wiadomo skąd na horyzoncie pojawiła się sylwetka podekscytowanej Jenny. Przynajmniej odessała już swoje oślizgłe macki od Żabola. Muzyka ucichła, wszyscy zebrali się w jednym miejscu, łącznie z Jonghyunem, który ledwo kontaktował. Ktoś położył mi dłoń na ramieniu i podskoczyłem.

Odwróciłem się i stanąłem twarzą w twarz z Minho.

- W porządku? – mruknął, pocierając czoło. Nie patrzył na mnie, ale zdołałem dostrzec, że jego źrenice są ciemne i nienaturalnie rozszerzone. Hm.

- Kiedykolwiek jest ze mną w porządku? A co z tobą, wyglądasz, jakbyś miał za moment zwrócić przedwczorajsze śniadanie. Upiłeś się? – spytałem, nagle bardziej zainteresowany. Pijany Minho, hohoho. I to bynajmniej nie samą kawką. To trzeba będzie nagrać, wreszcie zaczynała się jakaś zabawa.

- Nie… Nie wiem. – Skrzywił się, masując skronie. – Kręci mi się w głowie. I mam ochotę zrobić coś szalonego.

Uniosłem brwi, zastanawiając się, czemu wypowiedział to takim dziwnym tonem.

- Cóż, dobra wiadomość jest taka, że nie zdążyłeś się jeszcze schlać do nieprzytomności, jak Dino. Ty zawsze chcesz robić szalone rzeczy. Chcesz mi powiedzieć, że zawsze jesteś podpity..? Nie zdziwiłbym się.

W końcu skupił na mnie wzrok, zamierając na chwilę. Jego oczy były szkliste i bardziej błyszczące niż zwykle. Przełknąłem ślinę, cofając się o krok. Nagle zalała mnie fala zakłopotania, chociaż nie do końca wiedziałem, z jakiej racji.

- No dobra, może jednak jesteś troszkę…

- Przestańcie trajkotać, Dara rzuca! – Jenny wepchnęła się pomiędzy nas, chwytając zdezorientowanego Minho pod ramię. Posłała mi przy tym ten swój irytująco słodki uśmieszek. Nienawidzę gówniary. Sulli to przy niej kochane niewiniątko.

- Kogo zuca..? Inkiego..? – Nikt nie czuł się w obowiązku odpowiadać Jonghyunowi. Kibum westchnął cierpiętniczo, stając obok mnie i tym samym odrywając moją uwagę od podskakującej Jenny i dziwnie zdyszanego Bambiego. No, może nie od tego ostatniego.

- Hej, Kibum, co się dzieje z Minho? – szepnąłem pod nosem, kiedy Sandara odwróciła się i ze śmiechem zaczęła udawać, że wyrzuca bukiet wysoko w powietrze, podczas gdy wciąż trzymała go mocno w dłoni. Key zmarszczył brwi, spoglądając na Żabola kątem oka.

- Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, ale miejmy nadzieję, że się nie upił, bo wtedy robi się trochę…

- Trochę jaki? – drążyłem, coraz bardziej zaintrygowany. Miałem szanse odkryć kolejny powód, by potem drażnić go tym przy każdej możliwej okazji. Kibum pochylił się w moją stronę, jakby zaraz miał mi zdradzić jakiś wyjątkowo pikantny sekret, ale zanim zdążył otworzyć usta, wiązanka niewielkich, czerwonych różyczek spadła prosto na jego głowę, przy okazji strącając z niej stylowy kapelusz. W ostatniej chwili zdążył ją złapać, zanim upadła na trawę. Wpatrywaliśmy się z głupią miną w jego zdobycz, a potem wszyscy zaczęli naraz gwizdać i bić brawo.

- No proszę, mamy nową pannę młodą! – chichrał się Donghae, zarzucając Kibumowi rękę na ramiona. – To znaczy, pana młodego. Chociaż ja tam nie wiem. Gratulacje, dzieciaku.

Key zaczerwienił się, ale nic nie powiedział, z dumną miną trzymając bukiet przed sobą, niczym jakieś trofeum. Wzrokiem chyba szukał w tłumie Jonghyuna, dlatego uznałem, że to nienajlepszy moment, żeby próbować wyciągać z niego brudne sekreciki pijanych przyjaciół, którzy notabene wciąż byli wśród nas. Kiedy indziej.

Jak na zawołanie obok mnie pojawił się Minho i zachwiał się niebezpiecznie. Instynktownie go podtrzymałem, zaraz omal nie uginając się pod ciężarem jego ciała. Och, super. Zupełnie tak, jakbym miał do czynienia ze spróchniałym drewnem, w dodatku spróchniałym drewnem ze złym charakterem. Już wolałbym wymachiwać żenującym bukiecikiem Dary, jak Kibum.

- Taeee… - chuchnął mi do ucha, przez co omal go nie puściłem. Nie wiem, czym on się tak załatwił, ale przynajmniej nie cuchnął żadnym mocnym trunkiem. Tyle wygrać. – Jesteeeś taaaki śliczny… Taki pięęękny…

Och, no dobra, zbyt szybko oceniłem sytuację.

- Co ty wyprawiasz? Zwariowałeś?! – Starałem się go posadzić na pobliskim pniu, ale postawił opór. Kurwa mać, co to jest za człowiek…

Odchylił się lekko i spojrzał na mnie z błąkającym się na ustach, niepewnym uśmiechem.

- Um. Chyba zaraz… zwymiotuję.

Jeszcze lepiej. Z ciężkim westchnięciem chwyciłem go ramieniem w pasie, ostrożnie kierując go w stronę domu. Wyglądało na to, że będzie musiał zająć pokój Dary i Onew, uniemożliwiając im tym samym odpowiednie spędzenie nocy poślubnej, tym bardziej, że namioty zniknęły z pola widzenia na czas imprezy. Wizja wchodzącej do sypialni pary młodej i zastającej tam radośnie chrapiącego sobie Żabola, nawet mnie bawiła.

- Nigdy więcej wódki dla ciebie. Ważysz chyba z tonę – stęknąłem, nie przechodząc nawet paru kroków. – Zastanawia mnie, co jeszcze wyprawiasz po pijaku…

~*~

                Takim właśnie sposobem ze stanu stałego przeszedłem płynnie w stan ciekły, zamieniając się w żałosną papkę rozjechaną na podłodze i porzuconą tam bez życia. Nie miałem nawet siły się nad sobą użalać, a co dopiero panikować. Już dawno uszło ze mnie całe powietrze, zabierając ze sobą logikę i zdrowy rozsądek. Najgorsze, że nawet za nimi nie tęskniłem.

Pytanie, dlaczego PODŁOGA. Jakby nie można było, jak normalni ludzie, obściskiwać się na łóżku, bo tam przynajmniej jest miękko. Niee, nieważne, że łóżko znajduje się gdzieś dwa metry od nas, bo Choi Minho to hipster i on musi całować się na podłodze, bo tak jest chyba według niego romantyczniej. Jezu.

W każdym razie próbowałem nie zwracać uwagi na ból kręgosłupa, kiedy Bambi całował mnie gwałtownie i chaotycznie, tak, jakby zależało od tego jego życie. Pewnie wyobrażał sobie, że zależało. Na początku czułem niepokój i nienawiść do siebie za to, że się tak poddaję, ale chyba gdzieś między momentem, w którym przesunął powoli szorstkim językiem po moich zaciśniętych wargach, a tym, w którym zagryzł mocno wrażliwą skórę na mojej szyi, zaczęło mi być wszystko jedno. Stałem się bezpowrotnie jednym kłębkiem szalejących emocji i tylko moja klatka piersiowa unosiła się i opadała przy akompaniamencie świszczącego oddechu wypuszczanego przez nos.

Nie, nie będę jęczeć, nie będę jęczeć, nie jestem jakąś łatwą dziwką, nie będę jęczeć, nie myśl sobie, że od razu zacznę ci tu jęczeć, nie jesteś aż taki dobry, Choi Minho.

Minho zebrał wszystkie swoje wewnętrzne siły woli i oderwał się ode mnie, opierając łokcie po obu stronach mojej głowy i przez chwilę tylko leżeliśmy tak, stykając się nosami i próbując uspokoić przyśpieszone oddechy. Wpatrywałem się w niego szeroko otwartymi oczami, mogąc dostrzec każdą żyłkę i każdy złoty refleks w jego ciemnobrązowych tęczówkach, które teraz zaszły lekką mgłą, jak zaparowana szyba. Sekundę później już wyszczerzył zęby w szczęśliwym, przepełnionym czułością uśmiechu, w którym niestety dopatrzyłem się nutki złośliwej satysfakcji. Wkurzyło mnie to. Wypuściłem salwę gorącego powietrza prosto w jego twarz, mając ochotę zabić się za swoje płonące policzki i spływające mi po szyi kropelki potu, który zapewne Minho już zdążył sobie pooglądać i spróbować, jakkolwiek obrzydliwie i żenująco to nie brzmiało. Obróciłem głowę w bok, zaciskając spuchnięte wargi w wąską linijkę, mając nadzieję, że to wystarczy jako dowód mojej pogardy dla niego. Normalnie już dawno bym go odepchnął, ale całą moją względną normalność szlag trafił i bezpowrotnie zamordował.

Stało się najgorsze. To, czego się od początku najbardziej obawiałem. Proszę państwa, Lee Taemin stał się nagle rozpaćkaną kupką niechcianych uczuć, które przekroczyły granicę żałosności jakieś trzy malinki temu. Serce waliło mi z żalu nad utraconą powłoką zimnego pesymisty i tylko dlatego dyszałem jak po przebiegnięciu stukilometrowego maratonu. Tylko dlatego.

- Muszę ci się do czegoś przyznać – westchnął Żabol, zniżając się, żeby schować twarz w zagłębieniu między moim ramieniem a obojczykiem. Poczułem nacisk jego miękkich warg w tamtym miejscu i wstrząsnął mną nieoczekiwany dreszcz. Zagryzłem wargę tak mocno, że chyba przebiłem ją zębami, żeby powstrzymać jakikolwiek dźwięk, zszokowany i przerażony idiotyczną reakcją swojego ciała. Nie byłem do tego przyzwyczajony, dlatego tak reagowałem, wyczuwając niebezpieczeństwo. Czysty instynkt. Albo to, albo te pierdoły o czułych punktach na skórze nie były wcale pierdołami. – Ja… - kontynuował jak gdyby nigdy nic Minho, na szczęściu zbyt nieogarnięty, by zwracać uwagę na moje skoki ciśnienia. - …Tak naprawdę, wcale nie jestem pijany.

Drgnąłem lekko, nagle przytłoczony całą tą bliskością. Mimo to prychnąłem z politowaniem na to wyznanie.

- Serio? Byłem pewien, że schlałeś się czekoladowym Piccolo. Co jeszcze mi powiesz? Że wcale nie leżysz na mnie dlatego, że złapał cię skurcz mięśni spowodowany brakiem magnezu, wypłukanego przez kawę..?

Ha, wracałem do formy. Byłem z siebie dumny, nawet ignorując fakt, że wciąż leżałem bezradnie na podłodze, przygwożdżony do niej przez ciało Minho, równie zresztą spocone, jak i moje, co było widać gołym okiem przez klejącą się do skóry, białą koszulę. Puls znowu mi przyspieszył i nagle zapragnąłem zerwać z niego tą koszulę jak najszybciej się dało.

Nie, wróć, tamtego nie było.

Przełknąłem ślinę nieco zbyt głośno, wbijając buntowniczy wzrok w jakiś punkt nad jego ramieniem, kiedy Minho uniósł się lekko, żeby przyjrzeć mi się z niedowierzaniem.

- A ty..?!

- Nie, piłem tylko brudną wodę z jeziora, do którego wrzucił mnie jakiś debil – żachnąłem się, nie wytrzymując nerwowo tego napięcia. Potem doszedłem do wniosku, że równie dobrze mogę się już zupełnie stoczyć, nikt po mnie nie zapłacze. Chwyciłem go za przód wymiętej i do połowy rozpiętej koszuli (moment jej rozpinania umknął mi z pamięci) i zdecydowanie pociągnąłem w dół, omal nie zderzając się z nim czołem. – Wyświadcz mi przysługę, jeden raz w życiu. Zatkaj się i mnie pocałuj.

                Zrobił to, oszczędzając mi przynajmniej swoich triumfalnych uśmieszków, od razu wsuwając język między moje uchylone wargi, przez co zapowietrzyłem się lekko, chwytając go gwałtownie za włosy, żeby przysunąć go jeszcze bliżej siebie. Badał delikatnie wnętrze moich ust, błądząc gorącym językiem po moim podniebieniu i wewnętrznej stronie policzków, a ja łapczywie oddawałem pocałunki, wiercąc się pod nim i wzdychając. Chyba nie chciałem delikatności, za długo już się broniłem przed tymi uczuciami. Możecie nazwać mnie ciotą i słabym człowiekiem, ale byłem zmęczony ciągłą walką. Rozpiąłem mu koszulę do końca, a właściwie rozerwałem ją ze zniecierpliwienia, ale żaden z nas nie zwrócił na to uwagi. Zawsze pragnąłem Minho tak, jak pragnąłem pomocy i zrozumienia – potrzebowałem tego, ale nigdy o to nie prosiłem i wręcz odrzucałem od siebie wszystkie jego próby, kiedy starał się dać mi to, czego najbardziej zawsze chciałem, w tym siebie.

Może ten gnojek miał rację, może go lubiłem, może nawet kochałem, na swój pokręcony i niedorzeczny sposób, albo może po prostu chciałem desperacko zapełnić tą bolesną pustkę w sobie, która była tam już za długo. Chciałem się też przekonać na własnej skórze, czy to, przed czym tak uciekałem, naprawdę było takie złe i straszne. Nie było, może pomijając niepokojące uczucie powolnego spadania w nieznaną otchłań i przerażającą bezbronność.

Czułem się tak, jakby całe moje ciało stało w ogniu, chociaż pewnie nie powinienem, ponieważ właśnie cała moja filozofia życiowa, nad którą tak długo pracowałem poszła się kochać i już raczej nie miała zamiaru wrócić. Przynajmniej na ten moment, kiedy długie palce Minho sunęły po mojej twarzy, włosach i ramionach, a nasze oddechy mieszały się ze sobą. Było mi duszno, praktycznie nie mogłem oddychać, serce waliło mi jak oszalałe, a głowa pękała z niewiadomego powodu. Do diabła, nie chciałem tego przerywać do końca świata.

Niestety koniec świata nadszedł wcześniej, niż się spodziewałem. Towarzyszyło mu gwałtowne otwarcie drzwi do pokoju, które zaskrzypiały przeraźliwie w zawiasach i huknęły o ścianę, po czym do ciemnego wnętrza wlało się oślepiające światło z korytarza. Minho jęknął w moje usta z dezaprobatą, najwyraźniej nie poruszony tą eksplozją. Wyglądało na to, że nie ma zamiaru się ruszać, choćby go mieli siłą ze mnie ściągać i ja też tego nie chciałem, wbijając paznokcie w materiał jego koszuli na plecach. Zerknąłem niechętnie w stronę drzwi, szykując się na niezły ubaw z min naszych gości, którzy pewnie stali tam ze szczękami dzwoniącymi o podłogę i ekspresją godną oglądających horror gówniarzy z podstawówki.

Była tam tylko Amber. Stała w progu z telefonem w ręku i patrzyła na nas szeroko otwartymi oczami, ale ku mojemu zdziwieniu, nie wyglądała na zaskoczoną, zdegustowaną, albo złośliwie usatysfakcjonowaną. Jej mina sprawiła, że położyłem dłoń na klatce piersiowej Żabola i odessałem go od siebie mimo wszelkich oporów.

Amber wyglądała tak, jakby właśnie stało się coś strasznego.

- Amber..? Wszystko… w porządku? – wychrypiałem przez ściśnięte gardło, czując, że zamiast przyjemnego ciepła moje ciało nagle przechodzi intensywny, zimny dreszcz. Podniosłem się na łokciach, żeby uchwycić jej rozbiegany wzrok, a Minho szybko dźwignął się na nogi, ignorując swoją wytarmoszoną koszulę, rozwiane włosy i zaczerwienioną twarz. Podszedł do niej i położył jej dłoń na ramieniu, przez co drgnęła i zerknęła na niego, szybko jednak przenosząc błagalny wzrok na mnie.

Wyciągnęła w moją stronę swoją komórkę.

- Taemin… To do ciebie. Proszę, musisz to odebrać, to jest bardzo…

Niemal wyrwałem jej telefon z dłoni, z walącym sercem przyciskając słuchawkę do ucha. Nie musiałem patrzeć na wyświetlacz, by domyślić się, kto dzwonił.

- Sulli?! Co się dzieje?!

- Taemin-ah… - Poczułem się tak, jakby ktoś oblał mnie kubłem zimnej wody, kiedy dotarł do mnie jej schrypnięty od płaczu, nienaturalnie cienki głos. – Taemin-ah… Musisz tutaj natychmiast… Musisz tu wrócić. Jak najszybciej… Proszę.

 _____________________________________

* przy okazji pierwszej sceny polecam posłuchać "All About Your Heart", jest w playliście. Tak jakoś... :D

Chyba jestem winna wyjaśnienia, czemu to tak długo trwało. Z drugiej strony nie jestem pewna, czy chcecie ich słuchać, bo nie jestem tutaj po to, żeby marudzić i użalać się nad sobą :< Ale chyba potrzebowałam tej przerwy. Były momenty, kiedy zaczynałam wątpić, czy kiedyś to skończę i czy jeszcze cokolwiek napiszę. Myślę, że zna to uczucie każdy, kto kiedykolwiek pisał. Okropne. W każdym razie, obiecałam już dawno, że skończę to opowiadanie i choćby wszystkie moje inne obietnice poszły się pierdolić, to TĄ na pewno dotrzymam.

Ciekawa jestem, czy ktoś tutaj jeszcze czekał ;___; Jeśli tak, zostawcie po sobie znak. Proszę. Chyba teraz tego potrzebuję, jakiegoś śladu, że naprawdę nie jestem taka beznadziejna w tym, co robię, jak mi się zaczyna wydawać.

Rozdział nie jest najwyższych lotów, wiem. Może oprócz końcówki, taaak, końcówka jest w porządku, przynajmniej według mnie o,o

Z dedykacją dla Layli, oraz z podziękowaniami dla Koczi i Oli. Nie wiem czy wiecie, ale połowa tego rozdziału to wasze pomysły~ *^* Kocham bardzo, BARDZO <3