17.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Sulli

<muzyka>

Już jako dziecko zdawałam sobie sprawę, że życie mnie nie rozpieszcza, ale nigdy na to nie narzekałam. No dobrze, czasami marudziłam, złościłam się i wylewałam swoje żale, zwykle zbyt przesadzone i zbyt gwałtownie, ale najczęściej tylko i wyłącznie po to, by zirytować Taemina. Ktoś, kto przyglądałby się naszej relacji z dystansu nie mógłby wyjść ze zdziwienia, jakim cudem jeszcze się nie pozabijaliśmy, skoro nasze interakcje ograniczały się tylko do ciętych komentarzy, chamskich odzywek i wyzywania. Prawda była taka, że nie wyobrażałam sobie tego cholernego świata bez jego denerwujących, sarkastycznych uwag i każdego dnia dziękowałam Bogu, w którego notabene nawet nie wierzyłam, że mam przynajmniej jego. Wychował mnie. Dzięki niemu nie skończyłam w jakimś zatęchłym domu dziecka, samotna i niechciana. Ojca zabraliby do psychiatryka. Nawet by mnie pewnie nie pamiętał…

Naprawdę nienawidziłam ryczeć. Czułam się przez to słaba i całkiem przegrana. Wbrew pozorom mnie i Taemina wiele łączyło, tylko, że ja jeszcze wciąż siliłam się na udawanie, a jego już dawno przestało wszystko obchodzić. Był irytujący. Wkurzał mnie na okrągło, a ja walczyłam z nim jego własną bronią, sarkazmem. Dlatego był przekonany, że jestem tak samo silna jak on i mogę sobie bez niego poradzić.

Mylił się. Gdybym była naprawdę silna, nie siedziałabym teraz w tym brudnym, szpitalnym kiblu na podłodze, wcześniej szczelnie zamykając drzwi kabiny na zasuwkę. Dobrze, że miałam zatkany nos, bo nie wiem, jak wytrzymałabym ten smród, ale od płaczu i zimna chyba nabawiłam się kataru. Ścisnęłam mocniej telefon, który dzwonił praktycznie cały czas, aż miałam ochotę go wyłączyć, albo lepiej, rzucić nim o ścianę i szczątki spuścić w sedesie. Ale nie zrobiłam tego, bo jakimś cudem ukazujące się w kółko imię Amber na wyświetlaczu trzymało mnie na granicy między przerażeniem a zwyczajną histerią. Tylko dlatego jeszcze jakoś panowałam nad sobą.

- Szlag by to wszystko, kurwa mać! – Pozwoliłam sobie zakląć siarczyście, czując, jak powoli uchodzą ze mnie wszystkie emocje. Gdyby ktoś mnie teraz usłyszał, chyba by się za głowę złapał. Szesnastolatka, grzeczna dziewczynka, słodka czasem do porzygu i na pierwszy rzut oka zwyczajna pusta lala, a klnie jak szewc. Miałam ochotę wybuchnąć szaleńczym śmiechem na tę myśl ale powstrzymałam się, bo zamiast ojca, to mnie by jeszcze postanowili wsadzić w kaftan bezpieczeństwa. I tak już swoim rykiem wypłoszyłam z łazienki wszystkie stare baby, no może oprócz tych szczególnie wytrwałych i z pewnością przygłuchych, które plotkowały w najlepsze przy umywalce.

„A wiesz, złotko, że ten kulawy złośliwiec z dwunastki musi mieć założonego na noc pampersa, bo nie panuje nad swoim pęcherzem?” „Niebywałe, skarbeńko, naprawdę? Ha, teraz to dopiero mu w pięty pójdzie… Albo raczej w majty, hahaha…”

Fascynujące.

Przez dłuższą chwilę rozważałam otworzenie drzwi i wykopanie ich stamtąd siłą, żeby pozwoliły mi w spokoju umierać na tej ohydnej podłodze, ale za bardzo było mi niedobrze. Byłam tak otępiała i roztrzęsiona, że nawet nie chciało mi się już płakać. Moje oczy zrobiły się taki suche, jakby zupełnie zabrakło w nich łez. Może zdążyłam już wypłakać całą wodę z organizmu i dlatego teraz nie miałam nawet siły się poruszyć? Dało się w ogóle odwodnić od płaczu? Ile już tu w ogóle siedziałam..? Pięć godzin, dziesięć… Wiedziałam, że przesadzam, ale nie myślałam już racjonalnie.

Chciałabym, żeby Taemin tu był. Albo mama. Tak, ona wiedziałaby, jak mnie pocieszyć, przytulić, co powiedzieć, żebym się uspokoiła. Ale ona nie żyła. Została zamordowana. A teraz istniało prawdopodobieństwo, że stracę również i ojca.

Podwinęłam kolana pod brodę, opierając na nich głowę i utkwiłam wzrok w jakimś punkcie na ścianie kabiny. Czułam się tu klaustrofobicznie, ale to było lepsze niż snucie się po tych odrapanych korytarzach, patrzenie na chorych ludzi i jeszcze ten okropny, szpitalny zapach, którego wprost nienawidziłam. W ogóle nie cierpiałam szpitala. Kojarzył mi się z czymś smutnym i przerażającym. Nie chciałam tu być, ale bałam się teraz wyjść. Poza tym, Taemin obiecał, że przyjedzie najszybciej jak się da, tyle przynajmniej wywnioskowałam z przekleństw, które posypały się z jego ust, kiedy powiedziałam mu, co się stało. A były wśród nich takie, których nawet JA nie znałam.

- Przepraszam! – Drgnęłam lekko, gdy jedna z tych szpitalnych gwiazduń podniosła lekko swój piskliwy jazgot, na czym moje bębenki słuchowe z pewnością nieco ucierpiały. – Przepraszam, nie może pan tu wejść! To jest damska ubikacja…

- No to co pani tu robi?! – Kompletnie zamarłam na dźwięk tego znajomego głosu, który teraz przebrzmiewał rozdrażnieniem. Odetchnęłam cicho z ulgą, nie ruszając się ani o milimetr ze swojej zwiniętej pozycji. – Damą pani na pewno nie nazwę. Proszę zejść mi z drogi, mam pilną potrzebę…

- Proszę ją załatwić w męskiej łazience!

- Cholera, znowu to samo. Mam pani zaprezentować, że jestem dziewczyną?! Jezu, jakby wyznacznikiem kobiecości było noszenie dziwkarskich mini i kilogramowej tapety na ryju. Co się pani tak gapi jak cielę na tasak, wynocha!

Nadęta gwiazdunia wyszła, zatrzaskując za sobą drzwi i mamrocząc coś pod nosem, a zaraz za nią potruchtały jej wystraszone przyjaciółeczki. Nagle zrobiło mi się głupio, że tak je wyśmiewałam. Co, jeśli rzeczywiście były na coś poważnie chore..? Przecież mój ojciec też był chory, a nigdy, przenigdy nawet nie przeszło mi przez myśl, żeby z niego kpić. A teraz… Teraz mógł nawet umrzeć. Może już nie żył..?

- Sulli?! W której kabinie jesteś?!

Pociągnęłam nosem, zagryzając zęby na rękawie mojego starego swetra. Wybiegłam z domu tak szybko, że nie zdążyłam się nawet wymalować. Ale czy to było ważne, kiedy banda biegających facetów w białych kitlach wsadziła tatę na nosze i wnosiła do zaparkowanej przed domem karetki pogotowia, której migające światła jarzyły się złowieszczo w ciemności nocy? Nie, wtedy modliłam się tylko o to, żeby on przeżył, podczas gdy trzęsącymi rękami wybierałam numer telefonu Taemina i próbowałam powstrzymać spazmatyczny szloch.

To był najgorszy moment w moim życiu, może nawet gorszy niż ten, kiedy patrzyłam jak mama upada na podłogę w kałuży własnej krwi i już się nie podnosi.

Życie zdecydowanie mnie nie rozpieszczało.

- SULLI, OTWÓRZ MI! – Podskoczyłam, kiedy Amber kopnęła z całej siły drzwi którejś z kabin, gdy ta okazała się pusta. Sądząc po huku, jaki wydały, prawdopodobnie wykopała je z zawiasów. – Sulli, odezwij się, do cholery jasnej! JESTEŚ TU?!

- Nie! – wychrypiałam nieswoim głosem, natychmiast czując kolejną salwę łez napływających mi do oczu. Myślałam, że już wszystko wypłakałam…

Szybkie kroki dały mi do zrozumienia, że Amber w końcu zlokalizowała kabinę, z której dochodziło moje stłumione łkanie i westchnęła z rezygnacją, opierając się o drzwi.

- Jeśli nie chciałaś, żebym cię znalazła, mogłaś się w ogóle nie odzywać – powiedziała cicho. Wytarłam spuchniętą twarz rękawem, stwierdzając, że rzeczywiście, jak zwykle miała rację, a ja po raz kolejny wyszłam na tępą idiotkę. To mnie jeszcze bardziej rozżaliło i zaczęłam ryczeć od nowa. Naprawdę nie cierpiałam siebie w takim stanie.

- Idź stąd!

- Nigdzie nie pójdę, chyba, że mnie wyrzucisz siłą. Czego nie zrobisz, jeśli nie otworzysz tych drzwi. – Znowu popisywała się swoim sprytem, ale tym razem w ogóle nie zareagowałam. Byłam naprawdę dziwnym człowiekiem. Potrzebowałam pocieszenia, ale go nie chciałam. Hej, czy to nie zaczynało za bardzo przypominać zwykłego zachowania Taemina..? Ale ze mnie hipokrytka. – Sulli, posłuchaj… - Łagodny głos Amber zawsze działał na mnie uspokajająco. Postanowiłam chociaż na chwilę wstrzymać płacz i pozwolić jej mówić. I tak nie mogło być już gorzej. – Wszyscy tu już jesteśmy. Taemin, Minho, Jonghyun, Key… Nawet Onew i Dara przyjechali, chociaż dzisiaj powinni być przecież całkiem szczęśliwi i spokojni. Ale nalegali, a wiesz dlaczego? Bo wszyscy jesteśmy twoimi przyjaciółmi i nigdy nie zostawilibyśmy cię samej w takiej sytuacji. Ani ciebie, ani Taemina. Bo zależy nam na was i kiedy wam jest ciężko, nam automatycznie też. Tak działa przyjaźń.

- Nie pieprz mi tu o przyjaźni! – warknęłam, zanim zdążyłam się ugryźć w język. Cały mój spokój szlag trafił, miałam ochotę krzyczeć i wszystko rozbijać, ale z drugiej strony czułam się na to zbyt wyczerpana. – Nie masz pojęcia, jak nam było ciężko przez ostatnie parę lat! A teraz może być jeszcze ciężej, jeśli on umrze, albo…

- Ludzie nie zawsze umierają przez zawał, Sull. Lekarz operator powiedział, że jego stan jest stabilny. Nadal jest nieprzytomny, ale stabilny.

Nieprzytomny, ale stabilny. Moje serce zaczęło powoli uspokajać swój dziki galop. Czyli, że chyba nie jest najgorzej. Niepotrzebnie panikowałam. Wszystko będzie dobrze. Obudzi się i… I co, jeśli lekarze zainteresują się jego zdrowiem psychicznym..? Teraz nasze położenie było wręcz beznadziejne. Robiliśmy wszystko, żeby trzymać ojca z dala od lekarzy, szpitali i wszystkiego, co mogłoby przyczynić się do odkrycia naszego sekretu. Nie mogliśmy ryzykować, ale teraz nie było wyboru. Kiedy weszłam do pokoju, ojciec już leżał na ziemi, jego ciałem wstrząsały dreszcze, a twarz była wykrzywiona jak w jakimś horrorze. Satang wył, biegając dookoła niego, a on dyszał ciężko, wpatrując się we mnie błagalnym wzrokiem. Byłam tak zszokowana, że przez kilka sekund po prostu stałam jak wrośnięta w ziemię i tylko na to patrzyłam. Potem dopiero coś we mnie pękło.

- Sulli? Otwórz, proszę. Jechałam taki kawał, żeby cię zobaczyć…

Nic ładnego nie zobaczysz – przeszło mi przez myśl i zacisnęłam mocno powieki. Jestem jakąś kompletną pomyłką genetyczną, jestem beznadziejna, bezużyteczna, nie umiem nawet wziąć odpowiedzialności za mojego chorego psychicznie ojca. Jeszcze oślepniesz na widok takiego wraku człowieka, jakim jestem.

- Tusz mi cały spłynął – burknęłam zamiast tego. To w zasadzie też była prawda. Niemal usłyszałam, jak po drugiej stronie drzwi Amber wzdycha z ulgą i osuwa się po drzwiach, by za chwilę uderzyć kolanami o podłogę.

Zabawne, że wszystkie dramatyczne sceny zawsze rozgrywają się w łazience, prawda? Wyjątkowo romantyczne miejsce.

- Wiem, że to nie najlepszy moment, ale myślę, że chciałabyś wiedzieć, jak się sprawy mają między twoim bratem a naszym jelonkiem Bambi. – Siliła się na rezolutny ton, ale i tak wiedziałam, że wciąż jest smutna i zła. – Znalazłam ich obściskujących się na dywanie w sypialni, więc chyba całkiem nieźle.

- To zawsze jakiś postęp – mruknęłam pod nosem.

- Dlaczego tak bardzo zależy ci na tym, żeby Taemin był szczęśliwy? – spytała cicho. – Zawsze tak się o niego troszczysz, a potem nawet nie chcesz się do tego przyznać. Robisz to, bo jest twoim bratem?

- Nie, robię to, bo jestem mu coś winna. Poza tym, on zasługuje na szczęście.

- Bardziej niż ty?

Zamilkłam na moment, zastanawiając się nad odpowiedzią. Z Amber właściwie było ciężko rozmawiać. Zawsze w końcu zaginała człowieka takim pytaniem, że dłuższą chwilę trzeba było poświecić na przemyślenie tego jeszcze raz. Przez to właśnie była wyjątkowa – zmuszała do myślenia, dzięki niej wiele się zdążyłam nauczyć. Wcześniej nigdy nie spotkałam kogoś, kogo interesowałoby moje zdanie chociaż w połowie tak, jak ją. Ona umiała słuchać i czasami naprawdę pragnęłam powiedzieć jej o ojcu i o całej historii z matką. Ufałam jej, ale zawsze w takich momentach gryzłam się w język. To byłoby z mojej strony zwyczajne świństwo w stosunku do Taemina. Przecież obiecaliśmy sobie, że zachowamy to w tajemnicy.

- Bardziej niż ja.

Przez chwilę po drugiej stronie drzwi panowała podejrzana cisza, a potem rozległ się taki huk, że podskoczyłam i omal nie wpadłam do muszli klozetowej, wydając z siebie żenujący pisk. Drzwi kliknęły w zawiasach, po czym opadły lekko, przechylając się w moją stronę i Amber w ostatniej chwili złapała je mocno, by zaraz odstawić je na bok jak gdyby nigdy nic.

Gapiłam się oniemiała na jej zaciętą minę i nawet zapomniałam, że wyglądam jak gnijąca panna młoda ze swoim rozpłyniętym makijażem. Brakowało mi tylko welonu. Ale Amber najwidoczniej nie dosyć przeraził ten obraz nędzy i rozpaczy, bo zanim zdążyłam zaprotestować, chwyciła mnie w pasie i pociągnęła do góry, tak, że wylądowałam w jej mocnym uścisku. Już nie panując nad sobą objęłam ją tak mocno, że zaczęłam się martwić, czy jej nie zgniotę, po czym nastąpił ciąg dalszy mojego okropnego ryku, a ona gładziła mnie uspokajająco po plecach i włosach, mamrocząc coś pod nosem. Właśnie tego mi było trzeba.

- Jesteś cholernie dzielna, zrobiłaś wszystko, co mogłaś zrobić w tej sytuacji, nikt nie wymaga od ciebie, żebyś teraz zgrywała twardzielkę – szepnęła mi do ucha, kołysząc mnie lekko w ramionach. – Twój brat powinien brać z ciebie przykład. On jest nadal zbyt uparty, chociaż powoli się kruszy.

- Powoli. – Pociągnęłam nosem, co musiało zabrzmieć dość obrzydliwie. – W żółwim tempie. On jest najgorszy.

- Uwierz mi, wiem. Ale też się o ciebie troszczy. A Minho poradzi sobie z utemperowaniem go, prędzej czy później. Teraz powinnaś bardziej skupić się na sobie i uwierzyć w siebie. Nie jesteś beznadziejna i bezużyteczna.

- Mówiłam to na głos? – Nawet nie chciało mi się tracić energii na zażenowanie. Amber odsunęła mnie od siebie i zmierzyła wzrokiem, uśmiechając się słabo. Wciąż byłam od niej nieco wyższa, więc musiałam zniżyć głowę, by spojrzeć jej w oczy. Rozumiała mnie, była moją przyjaciółką, może nawet kimś o wiele ważniejszym. Powinnam docenić, że w ogóle chciała się ze mną zadawać, zamiast się nad sobą użalać jak jakaś gówniara.

Wszystko będzie dobrze. Może nawet kiedyś wyjawię jej całą historię. Tylko najpierw spytam o zdanie Taemina.

Tym czasem Amber wspięła się na palce i pocałowała mnie delikatnie w policzek, odgarniając mi z czoła spocone włosy. Pociągnęłam nosem, siląc się na uśmiech, podczas, gdy ona lustrowała mnie uważnym wzrokiem.

- Chodź, musisz się umyć, wyglądasz, jakbyś była świnką albo ofiarą porażenia popromiennego – rzuciła prosto z mostu, tym samym burząc mój sentymentalny nastrój. Wydęłam policzki, próbując wzbudzić w niej poczucie winy, ale tylko pokręciła głową i zaprowadziła mnie do umywalki. Nawet nie ryzykowałam spojrzeniem w lustro. – Zobaczysz, Sull, wszystko dobrze się skończy. Pamiętaj, że ja zawsze będę tuż obok.

Nie wiem, co mnie wtedy podkusiło, żeby jej uwierzyć.

~*~

Wiecie, jakie to uczucie, tonąć? Powoli tracić powietrze, nie móc dosięgnąć brzegu, rozpadać się na miliony kawałeczków, dusić się, mając za towarzysza jedynie swoje własne, szalejące myśli. Właśnie tak się czułem, jadąc na przednim siedzeniu samochodu Jinkiego, który jakby na złość cały czas zwalniał, nie przekraczał dozwolonej prędkości i zatrzymywał się na wszystkich czerwonych światłach. Pieprzone przepisy drogowe. Kątem oka widziałem, jak siedzący z tyłu Minho wierci się i wzdycha z irytacją, zapewne żałując, że stracił swój motocykl. Na nim jechałoby się zdecydowanie szybciej, jednak nie miałem nawet siły, żeby popędzić Onew hyunga. Na szczęście Dara i Kibum robili to za mnie, ta pierwsza posyłając mu w lusterku wymowne spojrzenia, ten drugi w nieco brutalniejszy sposób, kopiąc niecierpliwie swoim eleganckim butem siedzenie kierowcy.

Coś do siebie mówili, co jakiś czas przerywając nieznośną ciszę, ale nie zwracałem na nich uwagi. Nie potrafiłem skupić się na niczym innym, co wykraczało poza moje własne, czarne jak smoła myśli. Nawet nie zauważyłem, że Żabol bawi się moimi włosami, przeczesując je palcami i głaszcząc ledwo wyczuwalnie, co chyba miało uspokoić moje zszargane nerwy. W innym przypadku odskoczyłbym, przerażony i zirytowany tak intymnym gestem i to jeszcze na oczach reszty, ale teraz miałem to, prawdę mówiąc, gdzieś.

Nic się nie liczyło. Nic, oprócz taty.

Moja intuicja urodzonego pesymisty jak zwykle wyprzedziła fakty. Wiedziałem, że zostawienie Sulli z ojcem nie było najlepszym pomysłem, nie miałem pojęcia, jaki diabeł mnie podkusił, by zgodzić się na coś takiego. Wymyślałem najczarniejsze scenariusze. Że nie upilnuje go i zostawi otwarte drzwi, a wtedy ojciec ucieknie i zrobi sobie krzywdę. Że oszaleje jeszcze bardziej, znajdzie zapałki i podpali dom. Że dostanie ataku paniki, a Sulli nie będzie umiała sobie z nim poradzić. Był jak nieprzewidywalne dziecko, którym trzeba bezustannie się opiekować. Rozważałem każdą opcję, ale nie TO.

Nie to, że dostanie zawału. W najmniej odpowiednim momencie, z niewiadomych przyczyn, już po raz drugi w swoim życiu. Ojciec zawsze był jedną wielką niewiadomą, ale dobrze pamiętałem jego pierwszy zawał. To było wtedy, kiedy dowiedział się, że mama nie żyje. Oboje z Sulli byliśmy zbyt wstrząśnięci, nasz świat walił się w zastraszającym tempie, nie wiedzieliśmy, co to oznacza. Lekarze powiedzieli, że wyjdzie z tego. I wyszedł, wrócił do domu. A potem dostał świra.

To prawdopodobnie najbardziej absurdalna historia, jaką kiedykolwiek przeżyłem. Reszty chyba nie trzeba nawet opowiadać. A teraz, jadąc w samym środku nocy do tego cholernego szpitala, w samochodzie wypełnionym ludźmi, o których istnieniu nie wiedziałem jeszcze rok temu, nagle poczułem przeszywający strach, uczucie, które nie nawiedzało mnie często. Chociaż ostatnio zadziwiająco, coraz częściej.

- Spokojnie. – Głos Minho był tak cichy, że ledwo dosłyszałem go przez warkot silnika i dźwięk sunących po asfalcie kół. – Uspokój się, wszystko będzie…

- Nie mów mi, że WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE, DO CHOLERY! – Wszyscy podskoczyli, kiedy niespodziewanie wybuchłem, zaskakując tym nawet sam siebie. Onew zahamował ostro przed kolejnymi czerwonymi światłami, zerkając na mnie z przestrachem. – NIC nie będzie dobrze. Wy NIC nie wiecie! Nie macie pojęcia, jak to jest…

- Ja mam – burknął Jonghyun gdzieś z tyłu, sprawiając, że mimo woli zamilkłem. Zupełnie zapomniałem o jego obecności. Byłem pewien, że jest tak pijany w sztok, że wcale z nami nie pojedzie. Ale najwyraźniej już wytrzeźwiał. Albo, tak jak Bambi, był bardzo dobrym aktorem, zasługującym na Oscara. – Możesz sobie gadać i użalać się nad sobą, bo ty myślisz, że nikt nie ma gorzej od ciebie. Ale ty nie musiałeś połowę życia spędzić śpiąc na brudnych ławkach w parku i wykradają żarcie ze śmietników. Pozdrawiam z mojej uroczej rzeczywistości.

- Jonghyun… - Kibum próbował przerwać mu stanowczo, ale tym razem Dino nie miał zamiaru go słuchać. Zniewolonemu pantoflarzowi nagle zachciało się uzewnętrzniać swoje żale. Po prostu idealny moment sobie wybrał.

- Nie, serio. Ty, Taemin-ah, zawsze jesteś taki oschły i wściekły na cały świat, bo uważasz, że spotkało cię wszystko co najgorsze. Do dupy z takim podejściem! Patrz, wszyscy jesteśmy w kijowej sytuacji, wszyscy mamy swoje problemy, a ty nigdy nawet nie zapytałeś się, jak możesz nam pomóc. Wiesz jak to się fachowo nazywa? EGO-IZM. Czy jakoś tak, zawsze myliłem trudne słowa.

Nie wytrzymałem na ten zarzut. I tak byłem już na skraju załamania nerwowego.

- MÓJ OJCIEC UMIERA, KRETYNIE! Matka już nie żyje, za chwilę wsadzą nas do sierocińca, bo tak się składa, że nie jesteśmy z Sulli pełnoletni, a to…

- Twój ojciec nie umiera – syk Jonghyuna był tak niepasujący do jego zwykłego wizerunku naćpanego endorfinami optymisty, że aż musiałem się odwrócić, żeby na niego spojrzeć. – Chociaż może umrze, nie wiem, może ty masz jakiś dar przewidywania przyszłości, sorry. Ale wiesz, co ci powiem?! Powinieneś wreszcie nam zaufać, bo ci ludzie, którzy siedzą teraz w tym samochodzie, zmienili całe moje życie na lepsze. Gdyby nie oni, pewnie żebrałbym teraz pod jakimś mostem w dziurawych skarpetkach i bez żadnej nadziei. Jestem im tak cholernie wdzięczny, że mógłbym im nawet oddać te dziurawe skarpetki, bo to chyba jedyna wartościowa rzecz, jaką posiadałem, zanim mnie nie przygarnęli. A ty? Ty też wiele zyskałeś, tylko tego nie widzisz.

- Możesz przestać karmić mnie takimi moralizującymi gadkami, kiedy jadę do mojego umierającego ojca i mam wielką ochotę coś rozwalić?! – Kipiałem ze złości, mierząc się z nim spojrzeniem. Dzielnie wytrzymywał mój wzrok, nie reagując na szeptającego mu coś do ucha Kibuma, który wyraźnie nie był zadowolony, że ktoś go ignoruje. – Jeśli się nie przytkasz, to twój pusty, dinozaurzy łeb będzie tym czymś.

- Jeśli mogę się wtrącić… - zaczął Minho, unosząc ręce w pojednawczym geście.

- NIE MOŻESZ! – wrzasnąłem, przenosząc całą swoją złość z Jonghyuna na niego. – Ty się do mnie nawet nie odzywaj. Gdyby twój drogi tatuś nie zbankrutował kawiarni, nie musielibyśmy nigdzie wyjeżdżać, a ja miałbym czas, żeby zająć się moim, który wbrew pozorom jest mniej psychiczny niż twój!

Zaległa cisza. Zraniona i zszokowana mina Minho wystarczyła, żebym zdał sobie sprawę, jak bardzo przegiąłem. Zabawne, że zaledwie niecałe pół godziny temu pozwoliłem mu się całować i dotykać w taki sposób, w jaki nie dałbym się nikomu innemu, a teraz od nowa doprowadzał mnie do szału. Całe porozumienie diabli wzięli. Wpatrywał się we mnie szeroko otwartymi oczami, w zupełnym bezruchu, podobnie jak cała reszta z wyjątkiem Jinkiego, który zaciskał palce na kierownicy tak mocno, jakby chciał ją rozmiażdżyć.

- Twój ojciec co? – jęknęła cicho Amber, prostując się na siedzeniu. – Jak to psychiczny?

Dopiero wtedy dotarło do mnie, co tak naprawdę powiedziałem w przypływie dzikiej furii. Jinki gwałtownie zahamował, powodując, że gdybym nie zapiął pasów, prawdopodobnie wyleciałbym przez przednią szybę samochodu. Z dwojga złego to byłoby mniej szokującym przeżyciem.

- Jesteśmy na miejscu – powiedział tonem wypranym z emocji, zaciągając hamulec. Przed nami jarzył się jasno oświetlony budynek szpitala w SM Town.

- Dzięki ci, Boże, Allahu, Buddo i Szatanie – westchnąłem, wyskakując z auta jak oparzony. Minho natychmiast rzucił się za mną, próbując chwycić mnie za ramię, ale nie mogłem teraz na niego patrzeć. Dopadłem ciężkich, plastikowych drzwi, omal nie ślizgając się na własnych nogach i prawie zatrzasnąłbym mu je przed nosem, gdyby nie był wystarczająco szybki, by je przytrzymać.

- Taemin, POCZEKAJ!

- Daj mi święty spokój!

- CZEKAJ! – Biegłem już po schodach w górę, potrącając pielęgniarki i kręcących się po korytarzach, zdezorientowanych pacjentów. Byli jak ćmy, poszarzali na twarzach i zagubieni w ciemności, szukali światła, nawet nie wiedząc, jak szybko mogą je znaleźć. Słyszałem kroki Minho tuż za mną i wreszcie udało mu się mnie dogonić. Złapał mnie za ramię i przytrzymał tak mocno, że krzyknąłem z bólu. W następnej chwili przygwoździł mnie do ściany, wbijając wściekłe spojrzenie w moje oczy, prawie całkowicie przysłonięte włosami, które w następnej chwili odgarnął mi z czoła nieco zbyt agresywnie.

- Czy ty nie możesz, kurwa, chociaż RAZ trochę zwolnić?! Nienawidzę tego, kiedy się kłócimy, ale zauważ kto te kłótnie wywołuje!

- Wow, umiesz przeklinać. Myślałem, że „motyla noga” i „jasny gwint” to dla ciebie wystarczająco brzydkie słowa.

- Nie pluj jadem, nie odstraszysz mnie tym, znowu popełniasz ten sam błąd! Ja po prostu nie chcę, żebyś szedł tam sam. Wiem, że mi nie wierzysz, ale cię rozumiem. Albo staram się zrozumieć, Taemin-ah. – Pochylił się nade mną i oparł czoło o moje ramię. Spiąłem się lekko, ponad jego głową widząc zdyszanych Jonghyuna, Kibuma, Darę oraz Jinkiego. Też musieli za nami biec. Amber gdzieś zniknęła, ale nie miałem teraz czasu ani ochoty, żeby się and tym zastanawiać. W mojej głowie się kotłowało. Chciałem zobaczyć tatę i Sulli jak najszybciej, ale ten idiota skutecznie mi to uniemożliwiał.

- To czego chcesz?

- Ciebie. Bo za każdym razem, kiedy już mi się wydaje, że cię zdobyłem, ty prześlizgujesz mi się przez palce. – Odsunął się, wciąż nie robiąc jednak większej przerwy między nami i popatrzył na mnie bezradnie błyszczącymi, lekko wilgotnymi oczami. Zamrugałem, czując, jak moje własne oczy zaczynają podejrzanie szczypać. – Dlatego teraz pójdziemy tam RAZEM, czy ci się to podoba, czy nie. Nie jesteś z tym sam, przyzwyczajaj się do tej myśli. Idziesz tam ze mną, albo w ogóle. O tak. – Złapał mnie za rękę i splótł nasze palce, unosząc je na wysokość naszych twarzy. – Nie próbuj się stawiać, bo inaczej wyrwę ci ramię, a tego bym wolał uniknąć.

Nie będę ryczeć. Nie zacznę ryczeć, nie ma mowy. Nie jestem z typu tych ryczących mięczaków, już dawno temu to sobie przysięgałem. Więc nie.

Zagryzłem zęby i ścisnąłem jego dłoń tak mocno, że prawdopodobnie zatrzymało mu się krążenie krwi. Chciał, to ma, nie puszczę go, nie spadnę w tą przepaść bez dna.

- Taemin? Minho? – Dara podeszła do nas z pewnym wahaniem. Dopiero teraz zorientowałem się, że wciąż miała na sobie wymiętą i brudną suknię ślubną. Zrobiło mi się niedobrze, jakby to przeze mnie najszczęśliwszy dzień w jej życiu zamienił się w ten koszmar. – Sulli napisała do Amber, że wasz ojciec jest na oddziale zamkniętym, to trzecie piętro, po lewej stronie.

- Ona też tam teraz jest?

- Sulli? Nie sądzę. Źle się czuła, jest w toalecie. Amber do niej poszła, nie martw się o to. Podobno lekarz operator chce się z tobą zobaczyć.

Chciałem jak najszybciej rzucić się schodami w górę, ale dłoń Minho, wciąż spleciona z moją, była bezlitosna. Żabol spojrzał na mnie ostrzegawczo.

- RAZEM, pamiętasz?

Wziąłem kilka głębszych wdechów, żeby znowu nie zacząć się dusić.

- O… okej.

Odział zamknięty był utrzymany w nieco sterylniejszych warunkach, niż reszta szpitala. Było tu czysto, biało i dosyć psychodelicznie. Ciekawe, jak wyglądają szpitale psychiatryczne. Wizja takiego miejsca przerażała mnie jeszcze bardziej niż wizja sierocińca. Ale idąc z Minho za rękę stopniowo zaczynałem się uspokajać. Wciąż gnębiło mnie to okropne przeczucie, że to jeszcze nie jest najgorsze, co mnie czeka, ale jego ciepła dłoń trochę niwelowała ten niepokój. Albo tak sobie po prostu wmawiałem, czując lekkie wyrzuty sumienia na wspomnienie tego, co powiedziałem o jego własnym ojcu.

Z jednej z sal wyszedł mężczyzna w średnim wieku, ubrany w biały kitel i dzierżący w dłoniach jakąś tabliczkę.

- Ty jesteś Lee Taemin? Syn pana Jungkwona?

- Tak. To on. – Jedyny raz byłem wdzięczny Kibumowi, że nie potrafił utrzymać języka za zębami, bo swojemu własnemu głosowi nie do końca ufałem.

- Taemin! – Zgiąłem się w pół, kiedy Sulli rzuciła mi się na szyję, wybiegając nie wiadomo skąd, cała czerwona i spuchnięta od płaczu. Wyglądała jak siedem nieszczęść, a idąca za nią Amber tylko posłała mi słaby uśmiech.

- O, jesteście oboje w komplecie – stwierdził lekarz, mierząc nas wyniosłym wzrokiem. W jego spojrzeniu czaiło się coś niepokojącego, ale za bardzo nie chciałem tego zauważyć, by zdecydować, co to było. – To dobrze. Wasz ojciec właśnie się obudził. Jest bardzo wyczerpany, ale chyba chce się z wami zobaczyć.

Zamarliśmy, gapiąc się na niego w osłupieniu. Wszystko działo się zdecydowanie za szybko. Za szybko…

Rozpryskujące się na podłodze krople krwi, upadająca kobieta. Krzyk, płacz, szyderczy śmiech.

Wzdrygnąłem się. Minho ostrożnie wyplątał swoją dłoń z mojego kurczowego uścisku, a Sulli zastąpiła ją swoją, mniejszą i zdecydowanie chłodniejszą, nieco spoconą.

„Ojciec chce się z wami zobaczyć.”

Przepraszam bardzo, że co? Fakt, że obudził się i pamiętał o naszym istnieniu, zamiast wpaść w panikę z powodu całkowicie nowego miejsca i tym samym nie pozostawić już lekarzom wątpliwości co do swojego stanu psychicznego, był dziwny i… niepokojący. Wymieniliśmy z Sulli niepewne spojrzenia. Co zastanie nas za tymi białymi drzwiami..? Co, jeśli ojciec dostanie teraz jakiegoś ataku lękowego, jak to często mu się zdarzało? Wtedy już nie będzie dla nas nadziei. Ale czy w ogóle była jeszcze jakaś nadzieja?

Poczułem, jak ktoś zaciska dłoń na moim ramieniu i odwróciłem lekko głowę, żeby spojrzeć w łagodne oczy Minho.

- Idźcie. Poczekamy tu na was.

Z jakiegoś powodu dodało mi to otuchy. Popchnąłem Sulli lekko w kierunku pomieszczenia i po chwili znaleźliśmy się w środku, niemal oślepieni przez wszechogarniającą biel. Miałem ochotę kichnąć, bo silny zapach leków sprawił, że zakręciło mi się w nosie.

Ojciec leżał na wysokim, mechanicznym łóżku, które automatycznie mogło się podwyższać i obniżać. Spodziewałem się, jaką frajdę miałby, mogąc jeździć nim w górę i w dół, ale najwyraźniej jeszcze nie odkrył tej możliwości. Albo to, albo… sam nie wiedziałem. Jego zwykle zarośnięta twarz teraz była całkowicie ogolona, a bujne włosy spięte w śmieszną kitkę, zapewne przez pielęgniarki. Leżał na wznak, z głową odwróconą w naszym kierunku, spojrzenie ciepłych, niewinnych oczu wbijał w nasze zamarłe twarze. Oddychał charcząco przez uchylone usta, krzywiąc się nieznacznie, bo plastikowa rurka przypięta pod nosem łaskotała go w policzki. Aparatura, do której był podłączony, wydawała z siebie długie, przeciągłe piknięcia. Nierówne.

- Tato? – Sulli pierwsza odważyła się odezwać. Zrobiła kilka kroków do przodu, powoli, jakby zbliżała się do dzikiego zwierzęcia. Widziałem, że z trudem umie zachować spokój, bo jej dłonie trzęsły się w panice a głos był nienaturalnie piskliwy. – Tato, jak się czujesz? Wszystko w porządku? Jesteś teraz w nowym miejscu, wiem, że to może być dla ciebie niewygodne, ale to nic, niedługo wrócisz do domu. Satang na ciebie czeka. Pytał się, czy już ci lepiej…

Przełknąłem ślinę. Ona zawsze lepiej umiała się z nim dogadywać i w pewnym sensie zazdrościłem jej tego. Ja mogłem tylko stać jak słup soli i gapić się wielkimi oczami w jego zadziwiająco spokojną twarz.

A potem się uśmiechnął. Nie był to jeden z tych szalonych uśmiechów, szerokich na całą twarz i lekko przerażających. Ten był łagodny, znajomy, ale już dawno zapomniany. Poczułem, jak coś przewraca mi się w żołądku.

Moja siostra wciągnęła powietrze, teraz drżąc na całym ciele. Chyba też to zauważyła.

- Tatusiu…

- Sulli. – Jego głos brzmiał inaczej. Był słaby i ledwo dosłyszalny, ale, jeśli to w ogóle możliwe, całkowicie… przytomny. Należący do człowieka o zdrowych zmysłach. – Taemin.

Niemożliwe.

- Chodźcie tutaj. – Wyciągnął w naszą stronę swoją bladą, kościstą dłoń, która zaraz opadła bezwładnie na prześcieradło, zmęczona z tego niezauważalnego wysiłku. Na jego twarzy wciąż pozostawał blady uśmiech. – Tak za wami tęskniłem…

Niewiarygodne.

~*~

Wszystko potoczyło się nagle zbyt szybko, jakby czas na moment zamarł, a potem ruszył z kopyta, nie zastanawiając się, czy przekroczy dozwoloną prędkość, czy nie. Sulli już nie powstrzymywała się, przypadła do krawędzi szpitalnego łóżka, chwyciła go za rękę i zaczęła mamrotać coś niewyraźnie przez łzy, co jakiś czas przerywając sobie głośniejszym szlochem. Ja stałem w miejscu, tam, gdzie mnie zostawiła i w oszołomieniu wpatrywałem się w jego spokojną twarz.

Nigdy nie wierzyłem w cuda, to nie było możliwe, żeby mój ojciec nagle odzyskał przytomność. I to nie tylko tą fizyczną. Przytomność umysłu. Pofalowane linie na aparaturze zaczęły pikać nieco szybciej. Ojciec spojrzał na mnie zamglonym wzrokiem i uśmiechnął się, tym samym zmuszając mięśnie twarzy do dłuższego wysiłku.

- Zawsze chciałem, żeby wasze buzie były tym, co zobaczę na samym końcu.

Sulli dostała czkawki, na moment opanowując płacz. Zamrugałem, wciąż zbyt zszokowany, by wydać z siebie jakiś dźwięk. Zaraz, co on mówił..?

- To przykre, że akurat… akurat teraz, kiedy mam wam najwięcej do powiedzenia… Widzicie mnie w takim stanie... – Przerwał na chwilę, oddychając płytko. Zrobiłem kilka kroków do przodu, chwiejąc się lekko, bo moje nogi były jak z waty. Stanąłem za Sulli, nie odrywając wzroku od jego twarzy nawet na sekundę. – Chociaż pewnie widzieliście mnie już w gorszym. Przepraszam. Ja… Przepraszam, że przeze mnie tyle musieliście wycierpieć.

- Nie mów tak! – Moja siostra złapała go kurczowo za nadgarstek, ale słysząc moje mimowolne syknięcie, szybko rozluźniła uścisk. Jego ręce były tak kościste i słabe, że miałem wrażenie, jakby przy każdym mocniejszym chwycie mogły się pokruszyć. – Jesteś najlepszym tatą na świecie, zawsze byłeś i będziesz, nieważne, czy jesteś do końca zdrowy, czy nie! To ja przepraszam, że czasami nie chciałam się tobą opiekować, byłam okropna, dziecinna, nie wiedziałam, jak się z tobą obchodzić i…

- Nie – przerwał jej ledwo dosłyszalnym szeptem, ale natychmiast zamilkła. – Nie pa… nie pamiętam tego. Jedynie jakieś przebłyski. – Na jego czole utworzyła się podłużna zmarszczka. – Jakby ta część mojego życia nie była do końca… moja. Tak mi przykro, że nie miałem szansy spędzić z wami więcej czasu. Jestem słabym człowiekiem. Coraz słabszym. A teraz czuję, że to… to się zbliża coraz bardziej.

- Co się zbliża? – Nie wytrzymałem. Mój głos był schrypnięty i dziwnie łagodny, zupełnie do mnie niepasujący. Ojciec ponownie na mnie popatrzył. Jego oczy były lekko zapadnięte, ale tak samo jasnobrązowe jak moje. Sulli miała ciemniejsze.

- Taemin… Chodź tutaj.

Poruszając się jak napędzana na baterię maszyna okrążyłem powoli łóżko, by przykucnąć po jego drugiej stronie. Robiło mi się na przemian zimno i gorąco. Dłonie miałem mokre od zimnego potu, ale zacisnąłem je lekko na jego drugiej ręce, przyjemnie chłodnej i suchej w dotyku.

- Taemin, chciałbym, żebyś zawsze był sobą i robił to, co kochasz. Bez względu na wszystko. – Nie rozumiałem. – Zawsze tak pięknie rysowałeś. Jesteś artystą, tak jak ja kiedyś byłem. Masz talent i nie możesz go zmarnować. Obiecaj mi, że nigdy tego nie zrobisz. Że narysujesz mi kiedyś coś… ładnego.

Otworzyłem usta, nie mogąc wydobyć z nich żadnego słowa.

- Ale o czym ty mówisz? – jęknęła Sulli płaczliwie, kładąc głowę na miękkim materacu. – Przecież nigdzie nie odchodzisz. Zobaczysz, teraz będziemy żyć sobie we trójkę i wszystko będzie lepiej, i Taemin narysuje ci dużo ładnych rzeczy, a ja…

- Sulli. – Jego głowa przekręciła się z pewnym trudem w jej stronę. Skrzywił się nieznacznie, a mnie coś ścisnęło w klatce piersiowej. – Sull, pamiętaj, że zawsze będziesz moją małą córeczką. Zawsze nią byłaś i zawsze nią będziesz, choćby nie wiem, co kazało ci przestać tak myśleć.

- Nigdy bym tak nie pomyślała, tatusiu co…

- Zawsze będziesz Lee Sulli, silna jak twoja mama. Nie poddawajcie się, dążcie do tego, co jest dla was ważne i ufajcie tylko tym, którzy naprawdę są godni zaufania.

- Tato…

Przekręcił się z powrotem na wznak, wbijając wzrok w sufit. Ciężko oddychał. Po jego skroni spływał pot. Poczułem, jak jego uścisk na mojej ręce drga lekko, a potem zupełnie słabnie. Zerwałem się gwałtownie, naciskając jak szalony przycisk wzywający pielęgniarkę. Sulli znowu wpadła w histerię. Pikanie na aparaturze zaczęło się niebezpiecznie rozciągać, coraz rzadziej wydając z siebie szybsze piknięcia. Usta taty nienaturalnie poszarzały, jakby z trudem łapał powietrze.

- Przeprr…przeprasz…

Zamilkł. Maszyna wydała jeden, przeciągły pisk. Kilka pielęgniarek i lekarzy rzuciło się w kierunku łóżka, parę z nich siłą odciągnęło przerażoną Sulli, która zapierała się rękami i nogami.

Mnie nikt nie musiał ciągnąć. Wypadłem na korytarz, czując się tak, jakbym nagle wyszedł z własnego ciała i nie panował już nad nim. Czyjeś silne, twarde ramiona objęły mnie w pasie i zamknęły w szczelnym uścisku, skąd mogłem tylko wdychać intensywny zapach kawy, wypalający mi dziury w sercu.

Nie wiem, kto zaczął krzyczeć, ale bardzo możliwe, że to byłem ja.

~*~

Jeszcze nigdy cisza nie była dla mnie tak nieznośna, jak teraz. Dzwoniła w uszach, przyprawiała o migrenę, wyostrzała zmysły do tego stopnia, że każdy, nawet najmniejszy szelest był dla mnie jak wybuch bomby jądrowej, na który wzdrygałem się jak porażony, zastygając z szeroko otwartymi oczami, wzrokiem wbitym w przestrzeń. Noc była szczególnie trudna, pełna dziwnych snów, które nie przypominały nawet moich zwyczajnych koszmarów, nierealistycznie i bezkształtne, a zaraz po przebudzeniu wyparowywały gdzieś, zostawiając mnie z walącym sercem i przyspieszonym oddechem oraz uczuciem zupełnej pustki w środku. Sulli chyba też nie spała zbyt dobrze, bo gdzieś koło czwartej nad ranem przyszła do mnie, zawinięta w koc i z rozczochranymi włosami, po czym wsunęła się na miejsce obok mnie, nawet nie skarżąc się, że jest jej ciasno, chociaż starałem się jak najbardziej przytulić do ściany. Wiedziałem, że też nie spała, co jakiś czas pociągając nosem, jakby miała katar, ale żadne z nas się nie odzywało.

Tuż przed świtem jakimś cudem udało mi się przysnąć na dłużej. Obudziło mnie dopiero groźne szczekanie Satana i donośne pukanie do drzwi. Spiąłem się cały, błagając w duchu Sulli, żeby otworzyła, bo nie do końca ufałem swojemu schrypniętemu głosowi. Ale oprócz psa nie odpowiedział mi nikt, a pukanie stało się jeszcze głośniejsze. Dobrze, że przynajmniej nie mieliśmy dzwonka.

Wstałem powoli, domyślając się, że Sulli pewnie zerwała się z samego rana i poszła na zakupy, stwierdzając, że i tak już nie uśnie. Jakby w zwolnionym tempie skierowałem się w stronę drzwi frontowych. Kto mógł chcieć od nas czegoś o tej porze? Czyżby policja..? W tak krótkim tempie zdecydowali się, co z nami zrobić? Myślałem, że poczekają z tym chociaż do pogrzebu. Najwyraźniej niewiele ich to obchodziło. Zacisnąłem zęby i odblokowałem zasuwkę, nawet nie zadając sobie trudu, żeby spojrzeć przez wizjer.

W progu stał Choi Minho z trzema plastikowymi kubkami z logo SHINee Cafe, których zawartość jeszcze parowała. Spojrzałem na niego ponuro i już kulturalnie chciałem zamknąć mu drzwi przed nosem, ale w ostatniej chwili włożył między je nogę i praktycznie siłą wpakował się do środka.

- W tym momencie nie mam na to ochoty, trochę mi niedobrze – rzuciłem w ramach powitania. Nie miałem zamiaru nawet pytać, skąd wiedział, gdzie mieszkamy. To był Choi Minho, miał te swoje dziwactwa i magiczne sztuczki, może był kosmitą, nie wiem, prawdopodobnie nawet nie chcę wiedzieć.

- W porządku, chciałem się tylko z tobą zobaczyć.

- Od patrzenia na ciebie jest mi jeszcze gorzej.

Przewrócił oczami, zupełnie ignorując moją skwaszoną minę. Zerknąłem kątem oka w porysowane lustro na ścianie, które przedstawiało raczej tragiczny obraz. Wyglądałem jak dziecko wojny, z tymi podkrążonymi oczami, bladą twarzą i w podartym szlafroku zarzuconym na ramiona. Ślicznie. Nie, żebym chciał zaimponować Minho, miałem gdzieś, co sobie myślał, szczególnie w tym momencie. Ale przez to czułem się jeszcze mniej pewnie, niż pięć sekund temu. Jakby wszystkie moje wewnętrzne uczucia nagle wypłynęły i odbiły się na moim wyglądzie. A więc Żabol dobrze wiedział, w jakim jestem stanie, nawet jeśli miałem zamiar zgrywać przed nim twardziela.

Wkurzyło mnie to.

- Czego tu chcesz?! Naprawdę nie rozumiecie, że my też potrzebujemy trochę czasu, żeby to wszystko przemyśleć, oswoić się z tym i…

- I z pewnością odizolowanie wam w tym pomoże – przerwał mi z ironią, układając ostrożnie kubki z kawą na stole. – Tylko pogrążycie się w tym jeszcze bardziej, a później zrobi się wam jeszcze ciężej. Odrzucanie pomocy w tej sytuacji to zwyczajna głupota.

- Sam jesteś głupi – warknąłem, krzyżując ręce na piersi. Użeranie się z jego irytującą osobą było ostatnim, czego sobie teraz życzyłem. – Tak jakby właśnie wszystko nam się zawaliło. Straciliśmy jedynego rodzica, jakiego mieliśmy, co w wolnym tłumaczeniu robi z nas sieroty. A wiesz, gdzie trafiają sieroty i gdzie my trafimy szybciej, niż ty zdążysz wlać w siebie swoją codzienną dawkę kofeiny. Do sierocińca.

- Przestań. Twoje pesymistyczne nastawienie przestaje być już śmieszne i robi się po prostu smutne. – Minho popatrzył na mnie z zaciętym wyrazem twarzy. Przyleciał Satan i zaczął obwąchiwać go ze wszystkich stron ciekawie, by w następnej chwili stanąć na dwóch nogach z otwartym pyskiem, zaśliniając mu przy tym całe spodnie. Żabol przykucnął i jak gdyby nigdy nic zaczął drapać go za uchem, niezrażony nawet jego odrażającą brzydotą, pryskającą wszędzie śliną czy przekrwionymi oczami. No tak, jego zawsze do takich ciągnęło. Zagubionych wyrzutków, którymi za wszelką cenę chciał się zaopiekować, mimo, że oni wzbraniali się na wszelkie sposoby.

Byłem jak Satan, opuszczony i samotny, bezgłośnie wołający o pomoc. Tylko, że ja w przeciwieństwie do niego, nie domagałem się jawnie uwagi.

- A jak ty niby możesz nam pomóc? Wskrzesisz tatę? Raczej wątpię, chyba, że faktycznie jesteś drugim wcieleniem Harrego Pottera, czy coś.

Nawet nie bolało mnie już mówienie o tym. Jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie, jakby tata wciąż żył i wszystko było w porządku. Jakby za sekundę miał wyjść ze swojego pokoju w swoim ulubionym szlafroku w kaczuszki i ukradzioną z kuchni łyżką, którą potem zacząłby wygrywać sobie tylko znaną melodię, uderzając nią o kubeczki. Normalna nienormalność.

Minho westchnął cicho, przyglądając mi się z troską.

- Coś wymyślimy. Przecież zawsze coś wymyślamy.

- Tak i zwykle wasze pomysły kończą się jedna wielką klapą.

- Nie wszystkie. Spójrz na Jonghyuna, nie wydaje ci się szczęśliwy? Odkąd mu pomogliśmy, jest z nim o wiele lepiej.

- Inteligencji mu nie przybyło.

- Jesteś zmęczony, powinieneś iść się położyć. Poczekam na Sulli, jeśli chcesz.

- Nie chcę.

Mierzyliśmy się przez chwilę wzrokiem, jak za starych, dobrych czasów, kiedy wszystko nie było jeszcze tak bardzo skomplikowane. A może było, nawet jeszcze bardziej niż teraz, tylko, że wtedy tak tego nie dostrzegałem, radziłem sobie ze wszystkim sam.

Minho mnie zmiękczył, wkurzający idiota.

Skrzypnęły drzwi wejściowe i pojawiła się Sulli, obładowana siatkami, jakby zrobiła zapasy na cały miesiąc. Prawdopodobnie zrobiła. Nie miałem nawet ochoty sprawdzać, czy cokolwiek jeszcze zostało w moim portfelu, a tym bardziej się na nią o to złościć.

- O, hej, Minho. – Uśmiechnęła się krzywo. – Widzę, że poznałeś Satanga.

- Satana – poprawiłem mechanicznie.

- Taemin, idź się położyć, nie spałeś dzisiaj dobrze.

Świetnie, teraz wszyscy wysyłają mnie do spania, jak jakieś niedorozwinięte dziecko, które tylko przeszkadza. Bez słowa odwróciłem się od nich i poszedłem z powrotem do swojego pokoju, zatrzaskując za sobą z hukiem drzwi. Rzuciłem się na łóżko wbijając wzrok w sufit i myśląc o tym, jak bardzo nienawidzę współczucia, oraz o tym, jak bardzo go potrzebuję.

Naprawdę nie cierpiałem w sobie tych sprzeczności.

Nie wiedziałem nawet, na ile przysnąłem, ale wydawało mi się, że tylko na moment zamknąłem oczy. Tym razem nie śniło mi się nic konkretnego, na szczęście. Żadnego spadania, krwi, morderstw, krzyków, ani łez. Miałem tylko wrażenie, że robię się coraz bardziej zmęczony, chociaż przecież powinno być zupełnie na odwrót.

Uchyliłem powieki, mając tuż przed nosem wyszczerzony pysk Satana, który wbijał we mnie zaintrygowane spojrzenie. Wypuściłem go na ogród, mając nadzieję, że nigdzie nie ucieknie. Swoją drogą, ciekawe, czy w domu dziecka pozwolą nam zatrzymać psa. Pewnie nie.

Z pokoju ojca dochodziły przytłumione głosy i jakieś szelesty starych papierów. Wsunąłem tam głowę, tylko po to, żeby zobaczyć siedzących na podłodze Minho i Sulli, oraz panujący wszechobecnie syf, z którego wybierali poszczególne rzeczy i wkładali do dużego, kartonowego pudła, co jakiś czas pokazując sobie znaleziska i wymieniając się uwagami na ich temat. To były przedmioty należące do ojca. Jego książki, które już dawno przestał czytać, jakieś koślawe rysunki, nieprzedstawiające nic konkretnego, zdjęcia, a także łyżki, naczynia i nawet śrubokręt, który notabene wcale nie chciałem wiedzieć, gdzie znalazł. Dobrze, że już nigdy nie zrobi sobie nim niechcący krzywdy.

- Co robicie? – zapytałem, chociaż dobrze wiedziałem. Unieśli głowy w tym samym momencie, tak samo zaskoczeni, z minami, jakbym złapał ich na gorącym uczynku. Wtedy uderzyło mnie, jak bardzo są do siebie podobni. Bardziej nawet niż ja byłem podobny do Sulli.

- Sprzątamy rzeczy ojca – odparła moja siostra niepewnie. – No wiesz, te… cenne. Żeby nic tutaj nie zostało, kiedy… To znaczy jeśli… um.

Spojrzała na Minho błagalnie, a ten od razu przejął pałeczkę, jak zwykle pewnie wewnętrznie zachwycony, że może popisać się swoją elokwencją. Nawet nie próbowałem tego złośliwie skomentować.

- Lepiej wszystko trzymać w jednym miejscu, bo potem może się pogubić. Przy okazji odgruzujemy trochę ten pokój. Twój ojciec nie był czyściochem.

- Też byś nie był, gdybyś był zdziecinniałym i niezrównoważonym psychopatą – mruknąłem pod nosem, nie mogąc się powstrzymać. Sulli odchrząknęła, a on przekrzywił głowę, zaskoczony.

- Proszę?

- Nie, nic. Znaleźliście coś interesującego?

- Parę płyt Mozarta. – Sulli wskazała na ułożoną w kącie kupkę. – Nie wiedziałem, że tego kiedyś słuchał.

Mój wzrok zamiast na płyty padł na kartonowe pudło, już prawie wypełnione po brzegi. Na samym wierzchu leżała niebieska spinka w kształcie kwiatka, zabezpieczona ze wszystkich stron paroma warstwami materiału, jak jakiś ważny skarb. Uniosłem brwi, wpatrując się w nią ponuro.

- Nie chcesz tego jednak?

Sulli podążyła za moim wzrokiem i lekko zauważalnie się wzdrygnęła. Popatrzyła na mnie ze skruchą.

- Pomyślałam, że… eee… Dobrze by było, gdybyśmy to włożyli do… um. Żeby tata miał to przy sobie, kiedy…

- Okej, możemy to zrobić. – Uciąłem jej jąkanie, dobrze wiedząc, do czego się sprowadza. Przysiadłem na krawędzi pościelonego łóżka, zataczając wzrok po całym pomieszczeniu. Nie przebywałem tu często, nie czułem się tu komfortowo. Moją uwagę przykuły rzucone w kąt sztalugi z całkiem czystymi płótnami i komplet pędzli. Szybko odwróciłem wzrok, nie zwracając uwagi na to, że Minho intensywnie mi się przygląda.

- Wiem, że to nie jest najlepszy moment, ale mam pewne… pytanie – odezwał się, przerywając ciszę, jaka zapadła po mojej gwałtownej odpowiedzi. – Właściwie bardziej prośbę. Mój ojciec… Spytał, czy może przyjść na pogrzeb.

Gapiliśmy się na niego z niedowierzaniem.

- Po co?! Nie, nie chcę – pierwszy odzyskałem głos, prostując się natychmiast. Że też on ma czelność prosić o coś takiego. – Może znowu zacznie się o coś rzucać, albo cię pobije? Dzięki, nie, wolę ten dzień przeżyć w spokoju i uczcić go tak jak należy, a nie szykować się od razu na jakiś kolejny pogrzeb.

- Taemin! – skarciła mnie Sulli, ale ją zignorowałem.

- Poza tym, co on niby ma do naszego ojca?! Nie znał go, nie ma prawa ładować się tymi swoimi odpicowanymi buciorami do naszego życia. Sorry, ale przekaż tatusiowi, że specjalnych wejściówek nie sprzedajemy, więc nas  nie przekupi, gdyby był bardzo uparty.

Minho zamknął na chwilę oczy, oddychając głęboko, jakby siłą powstrzymywał się od wybuchu. Wiedziałem, że wykonuję cios poniżej pasa, najeżdżając tak na jego własną rodzinę, ale nie potrafiłem inaczej. Odezwała się ta gorsza część mnie i chyba wzięła górę nad całą moją osobą. Bądź co bądź jego rodzina żyła, moja nie. Już nie.

Ten fakt był nie do wytrzymania. Bolało, tak cholernie bolało…

- Dobrze, przekażę mu, żeby nie przychodził. Masz rację, nie ma żadnych podstaw, by to robić. Nie wiem nawet, skąd się dowiedział.

Ja zaczynałem się domyślać, ale nie chciałem na razie rzucać fałszywych oskarżeń. Wszystko było jeszcze dla mnie zbyt świeże i abstrakcyjne, by zagłębiać się w całą historię i powiązania mojego ojca z innymi ludźmi.

- Zastanawia mnie jedna rzecz – mruknęła Sulli, wstając z podłogi, by delikatnie zamknąć wieko pudła. – Już wcześniej miałam z tobą o tym porozmawiać, ale… Nie wiedziałam, jak.

Popatrzyła na mnie bezradnie. Minho wstał, jakby miał zamiar zostawić nas samych, ale machnęła ręką, by został. Przyglądałem się jej ze zdawkowym zainteresowaniem. Nie często tak naprawdę rozmawialiśmy, zacznijmy od tego. Ograniczaliśmy się raczej do porannych sprzeczek o łazienkę czy rzucania w siebie złośliwymi komentarzami. Nie umieliśmy inaczej.

- O co chodzi?

- O to, co powiedział tata, kiedy byliśmy… w szpitalu. O tym, żebym zawsze pamiętała, że jestem i będę jego córką, choćby nie wiadomo, co się stało.

- I… co w tym dziwnego? – Nie rozumiałem problemu. Znowu poczułem nieznośny ucisk w klatce piersiowej, na wspomnienie wyczerpanej twarzy ojca, jego kruchej figury na białym łóżku i odgłosu pikającej niespokojnie aparatury. Sulli zawahała się na widok mojej miny, ale dałem jej znak, by kontynuowała.

- To zabrzmiało tak dziwnie, jakbym kiedykolwiek miała kwestionować, że jestem jego córką. Tobie przecież nic takiego nie powiedział.

- Może dlatego, że ja nie jestem jego córką – prychnąłem, coraz bardziej zniechęcony. Minho wertował jakąś książkę ze spuszczoną głową i chyba udawał, że wcale nas nie słyszy. Wtapiał się w otoczenie, kameleon od siedmiu boleści. Z kolei moja siostra westchnęła ciężko, skupiając całą swoją uwagę na jakimś porysowanym notatniku.

- Nieważne. Pewnie znowu czepiam się nic nieznaczących szczegółów.

Nie byłem pewien, czy są one akurat takie nieznaczące, ale nie odpowiedziałem, bo od unoszącego się w powietrzu kurzu i zapachu ulubionych płatków owsianych taty zakręciło mi się w głowie.

~*~

<muzyka>

Paskudna pogoda. Jakby to był jakiś warunek, że na pogrzebach musi zawsze lać. Ciężkie krople deszczu rozpryskiwały się na głębokich już kałużach, rozchlapując wodę na moje buty, kiedy brnąłem przez to błoto ze zdesperowaną miną. Tylko tego teraz brakowało, żebym zniszczył ten wymuskany i pewnie koszmarnie drogi garnitur, który Kibum mi pożyczył. Już zresztą kątem oka widziałem, z jakim żalem patrzył na moje eleganckie buty, też zresztą należące do niego, które całe były uwalane błotem z co gorszych kałuż. Ciekawe, swoją drogą, dlaczego martwiłem się o coś tak mało ważnego, jak ubranie, podczas gdy czwórka ponurych gości niosła trumnę mojego ojca tuż przede mną, by zaraz zakopać jego pozbawione życia ciało głęboko pod ziemią. Byłem aż taki nieczuły..? Zrobiło mi się za siebie wstyd, ale nie mogłem się zmusić, by podnieść wzrok. Prawda była taka, że próbowałem się skupić na czymkolwiek innym, byle nie na tym, co się wokół mnie działo.

Tata nie lubił deszczu.

- Niebo płacze – rzucił Minho melancholijnym tonem, okrywając nas obu czarnym parasolem. Rzuciłem mu ponure spojrzenie, na co uśmiechnął się nieco zbyt szeroko i dosyć sztucznie, jak na mój gust.

- Nie denerwuj mnie nawet. To jest najgorszy dzień w moim życiu.

Objął mnie opiekuńczo ramieniem i przyciągnął bliżej siebie, korzystając z mojej aktualnej rezygnacji.

- Nie mam serca ci nawet mówić, że to nieprawda.

- Dzięki.

Szliśmy w milczeniu, wsłuchując się tylko w szum deszczu nad nami i chlupot naszych butów na rozmokłej ziemi. Dobrze, że deszcz całkowicie rozmywał zapach cmentarza. Rozejrzałem się ukradkiem. Znicze już dawno się wypaliły. Sztuczne kwiaty na wiekach marmurowych grobowców nigdy nie miały zwiędnąć, co najwyżej się zabrudzić. Kiedyś, będąc prowadzony za rękę przez jakąś nieznajomą kobietę na pogrzebie mamy, zastanawiałem się, dlaczego daje się zmarłym jakieś plastikowe badyle, zamiast tych żywych. Potem zrozumiałem. Bo oni przecież też są martwi.

Dara i Onew szli za nami, uśmiechnęli się słabo, kiedy udało im się uchwycić moje spojrzenie. Co za ironia losu, jeszcze niedawno był ślub, teraz jest pogrzeb. Jak w jakimś złośliwym kalejdoskopie, jakby ktoś tam z góry patrzył na nas i miał wielką radochę, robiąc sobie z nas jaja. Może jemu też się czasem nudziło? To by się trochę gryzło z moim przekonaniem, że nie istnieje coś takiego, jak zwykły przypadek. Wszystko ma swój powód. O ile jeszcze zostały we mnie jakieś przekonania, bo czułem zadziwiającą pustkę, kiedy próbowałem po nie sięgnąć.

- Tutaj. – Jeden z tych naburmuszonych facetów wskazał na puste miejsce między alejkami, tuż obok kremowego grobowca, który tak dobrze znałem. Tutaj leżała moja matka.

Poczułem, jak Sulli, która dotąd szła na samym końcu pochodu, popłakując cicho, wtulona w sweter Amber, teraz wysunęła się nieco do przodu i stanęła za mną, zerkając na wykopaną w ziemi dziurę. Miałem wrażenie, że moje serce pęknie na ten widok i niczym nie będzie dało się go już skleić, więc na wszelki wypadek utkwiłem wzrok w błotnistej ziemi, kiedy ci goście pakowali trumnę do środka.

Przecież to jeszcze nie koniec świata, prawda? Ha, chyba nie nadałbym się jednak na optymistę. Choćbym nie wiem, jak się starał, wciąż czułem się tak, jakby mój świat się skończył.

- Musisz się z nim pożegnać – szepnął Minho, popychając mnie lekko do przodu. Sulli podążyła za mną, uczepiona kurczowo mojej marynarki. Stanąłem nad przepaścią i doznałem nieprzyjemnego deja vu. Jakbym już od dawna tak stał i patrzył w tą otchłań. Może kiedyś śniło mi się coś podobnego.

Zgarnąłem grudkę ziemi i chwilę ważąc ją w dłoni, sypnąłem na wieko trumny.

Dziękuję za wszystko tato. Będzie mi ciebie brakować. Nie zawiodę cię, już nigdy.

Nie powiedziałem nic na głos, wolałem wierzyć, że słyszał moje myśli. Odsunąłem się pośpiesznie, pozwalając Sulli na jej własne pożegnanie. Zamachnęła się i rzuciła ziemią oraz garścią białych płatków lilii, które zostały z jej bukieciku. Cała drogę oskubywała go nerwowo.

I już. Koniec. Żadnych podniosłych słów, trzęsącej się ziemi, jasności z nieba, piorunów, grzmotów, nic. Cisza, przerywana tylko rytmicznym bębnieniem deszczu. Czułem, jak słone krople spływają mi po twarzy, aż do ust. Odwróciłem się i łapiąc Sulli za rękę, skierowałem się z powrotem w stronę czekającej na nas w napięciu grupki. Cieszyłem się, że byli tu ze mną w tej chwili, chociaż nigdy bym się do tego głośno nie przyznał.

Minho wyciągnął do mnie ramiona, ale po chwili opuścił je wzdłuż ciała, wpatrując się w coś ponad moją głową. Zmarszczył brwi, nagle całkowicie zmieniając się na twarzy.

- Co on tutaj robi?! Przecież powiedziałem mu, że…

- Taemin – szepnęła z niepokojem Sulli, ciągnąc mnie za rękaw w tym samym momencie. – Ten straszny facet, o tam… Cały czas się na nas gapi.

Przełknąłem ślinę, gotując się ze złości. Już po minie Żabola wywnioskowałem, kto był nieproszonym gościem na pogrzebie mojego ojca. Tak jak przypuszczałem, w miejscu oddalonym od nas o parę metrów stał wysoki mężczyzna w drogim, czarnym płaszczu, nienagannym krawacie i lśniącym kapeluszu. Jego twarz była blada, zacięta, nadęta, jak twarze tych zmanierowanych biznesmanów, którzy mają za dużo w dupach. Chował się między drzewami, myśląc chyba, że tam dociera mniej deszczu, a drugi mężczyzna, zapewne jego kierowca, z cierpiętniczą miną trzymał nad nim wytworny parasol. Mogłem się spodziewać, że kiedy ten drań, Choi senior na coś się uprze, to nie daruje. A jednak wstąpiła we mnie wściekłość, bo przecież nawet nie znałem go osobiście. Nie wiedziałem, po co tutaj przylazł i dlaczego zakłóca ten spokój.

Minho wyprzedził nas i poszedł w jego stronę zdecydowanym krokiem, prawdopodobnie tak samo zły, jak ja w tamtej chwili. Podążyliśmy za nim, zachowując bezpieczną odległość. Gdzieś za sobą usłyszałem, jak Dara wciąga nerwowo powietrze. Hm, więc aż taki respekt budził ten naburmuszony, stary zgred bez moralności? No proszę. Tacy to zawsze mają najlepiej.

- Czego tutaj chcesz?! – Rzadko słyszało się Minho tak wściekłego, a już zdecydowanie nigdy nie kierował tej frustracji do kogoś innego, niż mnie. Jego ojciec uniósł ręce w pojednawczym geście, chociaż jego mina wciąż pozostawała surowa.

- Już dobrze, nie unoś się. Nie z tobą przyszedłem się tu zobaczyć.

- Nie ze mną?! A z kim, w takim razie? Wiesz, że to jest dość szczególny dzień, a ty zakłócasz go swoją obecnością, nie mam pojęcia, dlaczego…

- Chciałem to komuś dać – przerwał mu, wyciągając z kieszeni płaszcza jakąś podłużną, białą kopertę. Jego wzrok przemknął po naszych zastygłych w oczekiwaniu twarzach, jakby kogoś szukał. Potem jego wzrok spoczął na mnie i zmarszczka na jego czole wygładziła się ledwo zauważalnie. – To dla ciebie. Tutaj jest chyba wszystko, co powinniście wiedzieć… o tym, jak zginęła wasza matka.

Zamarłem, czując, jak lodowata kula nagle tworzy mi się w gardle i nie pozwala nawet przełknąć śliny. Myślałem, że już nic nie będzie w stanie mnie poruszyć, przynajmniej przez jakiś dłuższy czas. Teraz stałem jak wrośnięty w ziemię, z wodą skapującą mi z włosów i wbijałem wzrok w pomiętą kopertę w ręce tego mężczyzny, nie wiedząc, co myśleć i robić.

- Nie wezmę tego – wydusiłem z siebie w końcu. Choi prychnął pogardliwie.

- To nie jest do ciebie, chociaż myślałem, że ciebie też zainteresuje. To dla twojej siostry, niech ona to weźmie.

Teraz dopiero zdałem sobie sprawę, że Sulli przez cały czas stała tuż za mną i to jej przyglądał się wcześniej ten bufon, nie mnie. W pewnym sensie poczułem ulgę, z drugiej strony jeszcze bardziej się spiąłem. Sulli zrobiła niepewnie krok do przodu i wyciągnęła dłoń po list. Moje serce biło teraz trzy razy szybciej niż wcześniej.

- Nie bierz tego, Sull – warknąłem ostrzegawczo, na co jej ręka lekko drgnęła. Spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami.

- Ale… Skoro to do mnie… Do nas… I tam są jakieś informacje o mamie, to…

- Nie bierz tego, nie pozwalam ci. – Teraz mój głos brzmiał już lekką paniką, za co nie mogłem sobie wybaczyć. – Jeśli to weźmiesz, to już nigdy się do ciebie nie odezwę.

Zawahała się na ta groźbę, blednąc jeszcze bardziej.

- Ale… To tylko list…

- Nie wiesz, co jest w środku – wtrącił się Jonghyun, nieoczekiwanie stając po mojej stronie. – To może być dobrze opancerzona bomba atomowa albo sformalizowana, jadowita anakonda.

- Nie wydurniaj się, to nie jest dobry moment – syknął Kibum z napięciem.

Czułem, że coraz szybciej wali mi serce. Rzuciłem błagalne spojrzenie na Minho, który stał zbyt daleko ode mnie i zbyt blisko swojego ojca, by mógł złapać mnie za rękę, jak zazwyczaj. Odpowiedział pełnym bólu i bezradności, przepraszającym wzrokiem. Byłem na niego zły, jak zawsze, kiedy mnie rozczarowywał, choć wiedziałem, że nie był w stanie nic zrobić.

- Weź go, proszę. – Pan Choi wciąż wpatrywał się w Sulli z nadzieją. Nawet nie wyglądał już tak przerażająco, jak wcześniej. Cokolwiek miał nam do przekazania, to musiało być niezwykle ważne i dla niego, skoro na ten moment porzucił nawet swoją zaciętą minę tyrana. Sulli podjęła decyzję. Chwyciła kopertę ostrożnie w dwa palce i pociągnęła, wysuwając ją z dłoni ojca Minho. Zacisnąłem ręce w pięści, spuszczając wzrok na swoje ubłocone buty. Choi senior jakby odetchnął z ulgą. Potarł wierzchem dłoni spocone czoło i bez słowa pożegnania odwrócił się na pięcie, idąc w stronę zaparkowanej tuż pod bramą cmentarza, czarnej limuzyny. Minho nie wiedział, czy powinien iść za nim, czy zostać z nami. Rozpaczliwie patrzył za ojcem, jak znika we wnętrzu samochodu, nawet nie zwracając uwagi na syna. Kiedy rozległ się warkot silnika, już bez skrupułów podbiegł do mnie i złapał mnie za ramiona.

- Wszystko w porządku?

- Tak. – Nie.

Podniosłem głowę i popatrzyłem na Sulli, która stała ze zmarszczonymi brwiami i pomiętą, morką od deszczu kopertą w dłoni.

- Ale… - Zamrugała, zbita z tropu. Amber zajrzała jej przez ramię, na jej twarzy też odmalowało się zaskoczenie.

- Co? O co chodzi? – Zniecierpliwiłem się.

- To… Nie jest chyba do mnie. To jest adresowane do jakiejś Choi Jinri. Nie znam żadnej Choi Jinri. Ktoś wie może, kto to niby jest?

Minho zamarł z nieodgadnioną miną, a potem powoli odwrócił się w jej stronę.

- Słyszałem to imię. Kiedy byłem mały, tata mówił, że tak nazywałaby się moja siostra… gdybym ją miał.

__________________________________________

Udało się~! Dzięki Wam, udało mi się wreszcie napisać i opublikować ten rozdział. Właściwie wszystko było przeciwko mnie. Moja wena, moje chęci, mój psujący się internet... Ale już chyba wystarczająco marudziłam na Twitterze, tutaj nie będę :D

Ten rozdział jest... inny, jak widać. Chyba najdłuższy jak dotychczas i najbardziej angstowy. Wielkimi krokami zbliżamy się do końca... Jeszcze 3 rozdziały i epilog. Dam z siebie wszystko! Dziękuję za ogromną liczbę komentarzy, pochwał, krytyk, dzięki nim zmotywowałam się i tym razem było szybciej, niż ostatnio. Nie będę mówić, którego dokładnie pojawi się 18, bo wolę potem nie mieć wyrzutów sumienia. Ale postaram się jak najszybciej~

Miałam nikomu tego rozdziału nie dedykować, ale końcowo zdecydowałam, że to jednak zrobię. Dedykacja należy się Ayo Lee, bo ten ostatni komentarz, jaki zostawiła pod 16 partem ostatecznie mnie zmotywował. Z desperacją wzięłam się do pisania. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś tak na to czeka. Dziękuję <3

I oczywiście tradycyjne podziękowania dla Koczi i Layli, za kopanie mnie w tyłek i hwaitingowanie~

Layla zrobiła dla mnie TO, dalej płaczę, bo cudo ;;

Dziękuję za wszystko jeszcze raz.

P.S. A TUTAJ możecie podziwiać moje i Gomili wspólne dzieło - oneshota TaeKai. Pisałam jako Tae~