18.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Gdyby ktoś jeszcze około rok temu zapytał mnie, jak wyobrażam sobie swoją przyszłość, nie musiałbym się długo nad tym zastanawiać. Moja wizja przyszłości przedstawiała się, jak na moje możliwości, bardzo różowo i lukrowo, zupełnie jakby ktoś wcisnął do mojego mrocznego, szarego życia przypominającego raczej horror albo jakiś kiepski thriller, niepasujący do niczego kadr z bajki dla naiwnych dzieciaków. Święcie wierzyłem w to, że coś kiedyś osiągnę i tym samym okłamywałem się właśnie tak, jak jedno z tych głupich bachorów wychowywanych w animowanym, nierealnym świecie, gdzie wszystko ma swój happy end. Teraz, po tych siedemnastu latach wreszcie dotarło do mnie, że mój happy end nigdy nie nadejdzie. Zostałem skazany na to, żeby życie skopało mi tyłek, wyrwało mi szczątki mojego zmaltretowanego serca, po czym przeżuło je i pogryzło, wypluło i zrzuciło z dachu wieżowca, żeby nie odbiegać od ogólnego schematu totalnej abstrakcji. Ale właśnie tak się teraz czułem i naprawdę miałem wrażenie, że jestem jakąś cholerną, naćpaną grzybami halucynogennymi Alicją w Krainie Czarów, albo może raczej w Krainie Beznadziei, gdzie nic nie ma sensu. Nie miałem pojęcia, co ze sobą w takim wypadku zrobić i ta myśl przerażała mnie najbardziej.

Kiedyś miałem dużo ambicji. Przerost formy nad treścią, można by rzec. Ułożyłem sobie w głowie calutki, dokładny plan działania i byłem z niego niezmiernie zadowolony, nie dopuszczałem do siebie jakże nieprawdopodobnej myśli, że coś może się spieprzyć w trakcie i w rezultacie wszystkie moje ambicje diabli wezmą. Niee, skąd. Przecież byłem tylko naiwnym, wierzącym we wróżki i cuda Lee Taeminem, upartym i dążącym do celu za wszelką cenę idiotą, który myślał, że może oszukać przeznaczenie. Chciałem wiele – utrzymać cały dom sam, zaopiekować się ojcem i siostrą, może jeszcze psem, czemu nie, przecież byłem niepokonany, do cholery. Dodatkowo przydałoby się jeszcze to wszystko utrzymać w tajemnicy do końca świata, trzymać ludzi na dystans i nie dać się przejrzeć żadnemu napalonemu kretynowi, ze wszystkim radzić sobie sam, nosić ciągle pokerową maskę, strzelać morderczymi spojrzeniami i ciętymi ripostami na prawo i lewo… Uff, to całkiem sporo roboty, jak na siedemnastoletniego gówniarza. Jeśli jeszcze zaliczymy w tym planie strategicznym osiąganie najwyższych stopni w szkole i usilne pragnienie dostania się na najlepsze studia, wyjechania do Seulu, zapewnienia ojcu nareszcie odpowiedniej opieki klinicznej, po której mógłby cudownie wyzdrowieć, otwiera się przed nami sielankowy obrazek prosto z raju. Świetnie, wspaniale. Kiedy teraz tak na niego patrzę, nie mogę uwierzyć, że mogłem być aż tak beznadziejnie naiwny i tracę ostatecznie wiarę w ludzkość, z uwzględnieniem swojej osoby na czele. Przecież życie to nie bajka, a ja nie jestem żadnym cholernym Kopciuszkiem.

Cóż, niektórzy najwyraźniej nie zasługują na szczęście. Jaka szkoda.

Ale pomijając moje zwyczajne marudzenie i użalanie się nad sobą… Wiecie, co jest w tym wszystkim najgorsze? Świat kręci się dalej, jak gdyby nigdy nic się nie stało, ludzie nadal są parszywymi dupkami bez grama uczuć, którzy śmieją się i rozmawiają ze sobą, nie mając pojęcia, że wśród nich jest ktoś, komu bardzo nie jest do śmiechu. Nadal mijają dni, dzień i noc, dzień i noc, i tak w kółko, panuje spokój i cisza, mimo, że w środku chciałoby się krzyczeć, wrzeszczeć i wyć przez te rozsadzające człowieka emocje, pragnące desperacko wyrwać się na wolność. W powietrzu nadal unosi się zapach kruchego ciasta z wiśniami, słychać brzęki obijających się od ścianki filiżanek łyżeczek, kawa nadal smakuje tak samo… No, może jest tylko trochę bardziej gorzka i metaliczna niż zwykle, ale to chyba przez to, że moje wargi zaczęły już krwawić od zbyt mocnego zagryzania.

Niesmaczna. Dlaczego ja to w ogóle piję? Ach, no tak, żeby nie zasnąć i nie mieć znowu tysiąca przerażających koszmarów. Jestem tchórzem, ale to akurat nic nowego, kolejna rzecz, która się NIE zmieniła.

- Dlaczego ty to w ogóle pijesz? – Wzdrygnąłem się, kiedy Amber zamaszyście przejechała ścierką po blacie stolika, przy którym przysiadłem. Patrzyła na mnie z dezaprobatą i zmarszczonymi brwiami, ale było to tak sztuczne, że niemal widziałem współczucie wylewające się jej przez uszy i dziurki w nosie. Wspominałem już kiedyś, że nienawidzę współczucia…? – Serio jesteś masochistą. Krzywisz się przy tym gorzkim ohydztwie tak, że aż odstraszasz klientów. Niedługo zupełnie ich stracimy, robisz za świetną antyreklamę.

- To tylko moja twarz – burknąłem, przenosząc wzrok z powrotem na brązową ciecz w swojej filiżance. Mój głos był dziwnie schrypnięty, prawdopodobnie dlatego, że od rana niewiele się odzywałem, jeśli w ogóle. Wolałem zadręczać się wewnętrznie, co nie było do mnie podobne, bo zazwyczaj wyładowywałem całą swoją frustrację na innych. Ha, więc jednak coś się zmieniło. – Powinnaś się już przyzwyczaić, to nie tak, że zwykle skaczę z radości, plując różowymi obłoczkami i srając tęczą.

Przez chwilę trwała cisza, jakby Amber gorączkowo zastanawiała się, co na to odpowiedzieć, żebym się czasem nie załamał, nie pokruszył jak chińska porcelana i nie umarł z żalu. Od pewno czasu obchodzili się ze mną jak z jajkiem i nie wiedziałem, czy bardziej mnie to irytuje, czy bawi. Po chwili prychnęła tak sztucznie, jakby grała główną rolę w przedstawieniu i oczekiwała za to bisu oraz gromkich braw.

- Rób co chcesz, tylko żebyś potem nie narzekał na ból żołądka, czy coś w tym stylu. Nadmierna ilość kawy nie służy zdrowiu, zarówno fizycznemu jak i psychicznemu. Choi to najlepszy przykład…

Wyprostowałem się, patrząc na nią ciekawie.

- Poobgadujemy razem Żabola? To może poprawić mi humor. Zrób mi jeszcze jedno podwójne espresso i możemy zaczynać.

Amber westchnęła z rezygnacją, opierając ręce na stoliku. Chyba już dała sobie spokój z udawaniem, że ma zamiar traktować mnie tak, jak zwykle.

- Nie mam nawet serca powiedzieć ci, żebyś przestał się obijać i zabrał się do roboty.

- Zacznijmy od tego, że ty w ogóle nie masz serca. Stałaś w kolejce po czyste chamstwo i złośliwość, kiedy rozdawali serca i mózgi. I cycki.

- Chyba wracasz do formy – zdecydowała, uśmiechając się blado. – Nieważne, pogadamy później. Kiedy skończysz kawę, zrób coś… Albo chociaż udawaj, że coś robisz, nie wiem… Możesz powycierać stoliki przy oknie, chociaż przed chwilą to zrobiłam. Chciałabym tylko, żebyś wiedział… - zająknęła się na moment, nerwowo stukając paznokciami o blat. Zerknąłem od niechcenia w kierunku lady i barku, gdzie Minho, Kibum, Jinki i Jonghyun przyglądali się nam nachalnie ze skupionymi minami, jakby oczekiwali ode mnie jakiejkolwiek gwałtowniejszej reakcji. Niestety, musiałem ich zawieść, nie miałem ochoty nawet spiąć zasłaniających mi cały świat włosów, a co dopiero kiwnąć palcem. Zupełnie opadłem z sił, mógłbym być jedną z przybitych bohaterek nudnych komedii romantycznych, które tylko siedzą na kanapie i jedzą lody czekoladowe prosto z kubeczka, tylko, że zamiast lodów ja miałem moją obrzydliwą kawę bez cukru. Tymczasem Amber nadal wysilała swoje szare komórki, próbując coś z siebie wycisnąć. Wreszcie zebrała się w sobie i wyrzuciła na jednym wdechu: - …żebyświedziałżezawszemożesznanasliczyć. Tyle. Uff. Trzymaj się, czy coś.

Wow, rzeczywiście się postarała. Zalewam się łzami wzruszenia, że aż tak mnie wszyscy kochają. Nie miałem nawet siły pogardliwie przewrócić oczami, więc tylko odprowadziłem ją beznamiętnym wzrokiem, kiedy zniknęła w drzwiach kuchni, żeby pewnie zdać relacje zajętej pieczeniem Darze. Pełna konspiracja, kurczę. Mogliby być tajnymi agentami zbawiającymi świat i moją zbrukaną duszę.

Już myślałem, że będę mógł w spokoju wrócić do zadręczania się czarnymi myślami i flegmatycznego siorbania tej gorzkiej lury, ale jak zwykle nawet na to nie mogłem liczyć. Chyba postanowili, że będą wysyłać co pięć minut specjalne delegacje, żeby sprawdzać na bieżąco, czy ze mną wszystko w porządku (jakby i bez tego nie było to dosyć oczywiste), bo nie zdążyłem nawet przełknąć jednego łyka gorącego napoju, kiedy Jonghyun zmaterializował się na krześle przede mną z tak szerokim uśmiechem, że zacząłem się zastanawiać, czy nie dostał szczękościsku.

- Hej – zaświergotał radośnie, aż musiałem odstawić filiżankę, bo zrobiło mi się niedobrze od nadmiaru szczęścia i optymizmu. – Wpadłem spytać, jak się czujesz, bo wyglądasz na spiętego. Gdybyś był zainteresowany, to służę masażem stóp, Kibum twierdzi, że jestem w tym całkiem dobry…

- Daruj sobie – warknąłem z irytacją. – Nie chcę znać szczegółów. Jeśli waszym celem jest subtelne pogonienie mnie do roboty, to powiedz im, że jeszcze nie skończyła się moja przerwa. Mam jeszcze… - Zerknąłem teatralnie na swój nadgarstek, zupełnie jakby było mnie stać na zegarek, haha - …trzy minuty. Przepraszam, że nie jestem maszyną, chociaż w sumie to zaczynam się czuć jak maszyna… zepsuta, w dodatku.

Jonghyun pochylił się w moim kierunku, spoglądając niepewnie na wpatrujących się w nas nachalnie idiotów przy barku. Nie byłem pewien, ale chyba używali w ten sposób jakiegoś tajemnego szyfru, bo jak na zawołanie wszyscy zaczęli uwijać się z zamówieniami i rozmawiać o tym, jaka piękna dziś pogoda, mimo, że za oknem znowu lało jak z cebra. Prychnąłem pogardliwie i podciągnąłem nogi na krześle, opierając brodę na kolanach, żeby już wyglądać całkowicie jak żałosna sierota, którą zresztą dosłownie się stałem. Jonghyun zniżył głos do szeptu, porzucając swój szeroki uśmiech na rzecz zmartwionego grymasu.

- Słuchaj… Wszyscy martwią się o ciebie, widzisz przecież. Wiem, że… to wszystko… To nie jest łatwe, a ty chyba wiesz, że w moich ustach „rozumiem” to nie jest tylko puste słowo. Uwierz mi, przeszedłem przez to wszystko i byłem w takim dołku, że w życiu byś mnie wtedy nie poznał. Ale patrz teraz, zmieniłem się. Staram się we wszystkim dostrzec lepszą stronę i mimo, że czasami robię z siebie idiotę… Dobra, częściej niż „czasami”… Ale dzięki temu czuję, że potrafię jeszcze żyć. I ty też powinieneś…

- Nawet nie próbuj mi dawać żadnych rad, możesz je sobie od razu wsadzić sam wiesz gdzie – syknąłem, patrząc na niego spode łba. Nienawidziłem, kiedy ktoś raczył mnie taką gadką szmatką, a już po Jonghyunie na pewno bym się tego nie spodziewał. Byłem też zły, bo ta jego pseudo inteligentna przemowa wywarła na mnie piorunujące wrażenie. Nie, przecież miałem grać niedostępnego i obojętnego na wszystko, zimnego drania, czyli jak zawsze, tylko teraz dwa razy bardziej, bo dodatkowo naprawdę tak się czułem. A ten mi tu bezceremonialnie wyjeżdża z czymś takim, budując we mnie maleńki zalążek poczucia winy i aż mam ochotę wstać z krzesła, po czym mu nim przywalić w ten wiecznie zadowolony, dinozaurzy ryj.

- Nas wszystkich naprawdę boli to, że się tak izolujesz, szczególnie teraz, kiedy najbardziej potrzebne jest ci właśnie nasze wsparcie. – Patrzył na mnie z ojcowską miną, całkiem opanowany mimo moich wyraźnych prób wyprowadzenia go z równowagi. Idioci, wszędzie idioci. Za jakie grzechy…

- Czy to Bambi cię tu przysłał? – spojrzałem na niego z pretensją, na co tylko przewrócił wymownie oczami.

- Nie, tym razem to była Calineczka, ale podobne klimaty. Skoro my się tak martwimy, to wyobraź sobie, jak on musi teraz wariować, widząc cię w takim stanie. To go przerasta, nie wie już, jak ci pomóc, żebyś znowu nie odepchnął go dziesięć razy brutalniej niż zwykle to robiłeś.

Spojrzałem na Minho, który mielił świeże ziarenka kawy wiedeńskiej, trajkocząc przy tym jak gdyby nigdy nic z długonogą klientką, która wypinała tyłek w wyjątkowo skąpej miniówce, opierając się o blat barku. Zacisnąłem usta w wąską linijkę. Na specjalnie przybitego to on mi nie wyglądał, wariować też raczej nie wariował, przynajmniej na pewno nie bardziej, niż zazwyczaj. To prawda, w jego ruchach i śmiechu było coś zbyt gwałtownego i jakby wyćwiczonego, ale wolałem zwalić to na efekt późnej pory, beznadziejnej pogody i może nadmiaru spożytej od rana kofeiny, żeby nie czuć się jeszcze bardziej winnym.

Odwróciłem się z powrotem do Jonghyuna z najsłodszym uśmieszkiem, na jaki było mnie w tej chwili stać.

- Powiedz mu… - zacząłem, wyraźnie akcentując każde słowo. – Że może się… iść… pieprzyć. Najlepiej z tamtą długonogą sarenką, stworzą parę idealną. I och, pozdrów go ode mnie.

- Taemin… - Dino jęknął cierpiętniczo, przecierając oczy wierzchem dłoni. Wyglądał na zmęczonego. – Ja mówię poważnie. Minęły już trzy tygodnie, odkąd… um. Amber twierdzi, że twoje stopnie strasznie się pogorszyły w szkole. Sulli płakała, że prawie nic nie jesz, nie śpisz… Jak myślisz, co my możemy sobie w takiej sytuacji myśleć…?

- Że próbuję się wykończyć? – Przerwałem mu, uśmiechając się kpiąco. – Nie, sorry, jeśli was zawiodę, ale nie próbuję. Gdybym tego chciał, znalazłbym tysiąc lepszych sposobów na popełnienie porządnego samobójstwa.

- Gadasz takie bzdury, że aż mnie uszy bolą. Nie wymagamy od ciebie, żebyś nagle zaczął nam się zwierzać, ale coraz bardziej się oddalasz. Czy w liście, który ojciec Minho dał Sulli było coś… coś strasznego? Co z wami teraz będzie, wiadomo już coś? Nie wiemy, na czym stoimy.

Zacisnąłem mocniej palce na filiżance, nie odczuwając prawie w ogóle tego, jak oparzyła mi dłonie. Hm. Jonghyunowi łatwo było mówić, ale ja też nie wiedziałem, na czym tak naprawdę stoję. Ostatnie parę tygodni minęło tak szybko, że nawet nie wiedziałem, jaki dzień był dzisiaj. Wstawałem po paru godzinach niespokojnego snu, szedłem z psem na spacer, potem do szkoły, potem do kawiarni i z powrotem do domu, i tak w kółko. Niby żadna różnica od tego, jak było zawsze, ale tym razem naprawdę czułem się cholernie samotny, mimo, że na każdym kroku spotykałem ludzi. Byłem sam w wielkim tłumie i przytłaczało mnie to. Niepokojący był też fakt, że od pogrzebu taty żadna policja ani opieka społeczna nie zainteresowała się jeszcze mną i Sulli chociaż byliśmy przekonani, że każdego dnia mogą zabrać nas z domu i wsadzić do sierocińca. Czasami nawet miałem nadzieję, że stanie się to jak najszybciej, bo to czekanie jeszcze bardziej mnie wykańczało. Co do listu… Nie przeczytaliśmy go jeszcze i o dziwo, żadne z nas nie czuło ciekawości na myśl o tym, co mógł zawierać. Wręcz przeciwnie, mieliśmy to gdzieś. Sulli oddała mi pomiętą kopertę zaraz po pogrzebie, mówiąc, że mogę zrobić z listem co będę chciał. Chyba za bardzo się bała znać prawdę, której i tak już wszyscy się domyślali. Póki co, nie rozmawialiśmy o tym. W ogóle, o mało czym teraz rozmawialiśmy.

- Nie czuję się na siłach urządzania sobie z tobą pogawędki przy kawce, może kiedy indziej – uciąłem, biorąc solidny łyk tego okropnego, gorzkiego napoju. Miałem chyba nadzieję, że wrzątek wypali mi struny głosowe i będę miał pretekst, żeby już nie musieć odpowiadać na żadne z jego durnych pytań. Jonghyun natomiast wyglądał, jakby dopiero co się rozkręcał, natrętny głupek. Już otwierał usta, by uraczyć mnie kolejną porcją swoich przebłysków inteligencji, ale przerwał mu brzęczący nad drzwiami dzwoneczek, który poinformował o przybyciu kolejnego klienta, oraz dłoń Kibuma, która pociągnęła go za kołnierz do góry, a jej właściciel skarcił go groźnym wzrokiem.

- Rusz tyłek, Jonghyun i idź do kuchni po tackę z muffinkami, bo w gablotce już ich zabrakło. Taemin… - Popatrzył na mnie i jego surowa mina nieco złagodniała. - …Dopij sobie spokojnie, masz jeszcze kilka minut przerwy.

Jak widać, ta cała głęboka depresja, otchłań rozpaczy i ogólna beznadzieja miała jednak swoje dobre strony.

Odprężyłem się więc na tyle, na ile pozwalały mi moje zszargane już i tak do granic możliwości nerwy i odchyliłem się na krześle, biorąc do ust kolejny spory łyk, który oczywiście poparzył mi język. Amber miała rację, byłem niezłym masochistą, ale taki ból odrywał na chwilę moje myśli od tego gorszego, wewnętrznego, którego nie potrafiłem się pozbyć i wątpiłem, czy kiedykolwiek będę potrafił.

W następnej chwili omal nie przewróciłem się na tym szatańskim stołku i nie wylałem na siebie gorącego espresso, bo mój wzrok padł na klientkę, która właśnie podeszła do lady, chybocząc się na boki w swoich wysokich szpilkach i pochyliła się nad gablotką, w skupieniu oglądając porozkładane na wystawie ciastka. Dosłownie mnie zatkało, Kibuma, Jjonga, Minho i Jinkiego chyba też, bo wszyscy zaniemówiliśmy, gapiąc się z niedowierzaniem na tą, um… kobietę, która właśnie zaszczyciła nasz lokal swoją obecnością.

Kobieta przemierzała właśnie odległość dzielącą ją od lady do barku, stąpając bardzo ostrożnie na swoich połyskujących szczudłach, bo nawet wysokimi szpilkami nie dało się tego nazwać. Rozglądała się przy tym ukradkiem na wszystkie strony, ze śmiertelnie zażenowaną miną i rozbieganym wzrokiem. Na twarzy miała chyba z toną makijażu, ale nawet to nie mogło ukryć pokaźnych rumieńców wstydu, które przebijały się przez grubą warstwę pudru. Poza tym była całkiem niezła, jeśli zignoruje się jej mocno zarysowane bicepsy, które praktycznie rozrywały rękawy zwiewnej sukienki, nie całkiem ogolone nogi i przekrzywioną perukę. Och i jeszcze ten niewiele znaczący detal, że kobieta była niezaprzeczalnie facetem.

Przekrzywiłem głowę w bok i zlustrowałem ją, albo raczej jego, pod innym kątem, nie wiedząc już, czy śmiać się czy płakać. Tak beznadziejnym kamuflażem nawet ja nie mogłem się poszczycić w swojej kwitnącej karierze udawania laski. Zarówno klienci jak i pracownicy gapili się na niego ze współczuciem pomieszanym z niedowierzaniem. Kibum zaczął powoli osuwać się pod ladę, ale Jonghyun jak zwykle zareagował wystarczająco szybko, by potrzymać go i zacząć wachlować kartą menu. Chłopak napotkał mój pełen pożałowania dla ludzkości wzrok, wytrzeszczył oczy i przystanął, nie do końca wiedząc, co zrobić. W końcu uśmiechnął się nieśmiało, przez co wyglądał jeszcze bardziej idiotycznie niż sekundę temu, o ile to możliwe.

Znałem ten uśmiech i nagle zrobiło mi się jeszcze bardziej żal. Poza tym poczułem niepohamowaną ochotę przywalenia głową w blat stołu. Naprawdę, Kim Jongin? Serio…?

Kim Jongin przebrany za dziewczynę na szczęście stracił już zainteresowanie moją osobą i czym prędzej powrócił do odgrywania swojej roli życia. Wykonał w kierunku wciąż osłupiałego Minho dziwny grymas, który chyba miał zostać uznany za zalotne mrugnięcie, po czym pochylił się nad gablotką z ciastkami, w skupieniu lustrując wzrokiem każde z nich. Kibum robił się na przemian czerwony, zielony i całkiem biały, wciąż nie mogąc wyjść z szoku, więc Bambi w porę się zreflektował i odchrząknął, przybierając pozę profesjonalnego baristy.

- Czym mogę służyć?

- Uh… A co… co polecacie? – Głos Jongina brzmiał tak piskliwie, że chyba tylko wrażliwe na ultradźwięki delfiny mogłyby się z nim porozumieć. Minho zerknął na mnie ponad ramieniem nietypowego gościa, próbując przywołać mnie błagalnym spojrzeniem. Uśmiechnąłem się do niego cierpko. O nie, ja tu sobie posiedzę, porozkoszuję się moją obrzydliwą kawą i pośmieję się z tego absurdu, który właśnie rozgrywał się na moich oczach. Zdążyłem się już od tego odzwyczaić, powinienem był pamiętać, że nieważne, jak głęboką depresję mogę mieć, świat zawsze wyskoczy z jakąś tragiczną parodią, żeby mnie jeszcze bardziej dobić.

- Może… może latte waniliowe z bitą śmietaną… odtłuszczone… albo… mrożona truskawkowa…

- Mogę zobaczyć kartę menu?

Minho podał mu tekturkę nieco zbyt gwałtownie, nadal z tak dziwną miną, jakby dostał skurczu mięśni twarzy. Podczas, gdy Kai studiował z zapałem spis różnych rodzajów napojów, Kibum wyrwał się Jonghyunowi i pociągnął go za sobą, histerycznie machając rękami w kierunku zaplecza. Jinki rzucił się za nimi i nawet ja, wiedziony tylko i wyłącznie siłą ciekawości zdołałem podnieść się ze swojego niewygodnego krzesła i podreptać za nimi.

Zapowiadał się niezły kabaret. Takie rzeczy tylko w SHINee Cafe.

Ledwo zamknęły się za nami drzwi, już pożałowałem, że jednak nie zostałem w moim kąciku rozpaczy.

- CO TE ZAPCHLONE DRANIE SOBIE WYOBRAŻAJĄ?! – ryknął Kibum, chwytając za pierwszą rzecz, jaka wpadła mu w ręce i którą okazał się wyjątkowo wielki wałek do ciasta. Przerażona Sandara omal nie upuściła na podłogę gorącej brytfanki.

- Co się…

- GNOJKI! MAŁE GNIDY BEZ WYOBRAŹNI…! Zniżają się już do takiego poziomu… Upadają tak nisko, topią się wręcz we własnej żałosności, toną w Rowie Marjańskim, przysięgam wam, że ich wszystkich powyciągam stamtąd i pozabijam!

Oparłem się leniwie o blat kuchenny, słuchając jego dzikich okrzyków z największą obojętnością. Trzasnęły drzwi i do środka wpadła Amber, wodząc po naszych twarzach skonfundowanym wzrokiem.

- Dlaczego Kim Jongin z tej wieśniackiej kawiarni dla kotów radośnie ucina sobie teraz pogaduszki z Minho? – spytała niepewnie, odsuwając się mimo woli na widok wściekłego Kibuma, wciąż dzierżącego w dłoni śmiercionośny wałek do ciasta. – Albo może inaczej. Dlaczego Kim Jongin w sukience, koleś z tej konkurencyjnej kawiarni dla kotów, której rzekomo nienawidzimy, konwersuje sobie jak gdyby nigdy nic z Minho?!

- Teraz to brzmi nawet jeszcze bardziej absurdalnie – stwierdził Jinki z niedowierzaniem. – Rany, czuję się jak w jakiejś parodii… To na pewno nie sen?

Na chwilę zapadła cisza, przerywana tylko postukiwaniem mojego ubłoconego glana o czyściutką, wypolerowaną wykładzinę. A potem…

- PRZEKLĘCI IDIOCI I TCHÓRZE! WSZYSTKICH ICH PONABIJAM NA PAL! – Key rzucił się z dzikim wyrazem twarzy w kierunku drzwi, trzymając swoje narzędzie zbrodni niczym miecz, ale Jonghyun chwycił go wpół i unieszkodliwił, ignorując jego piski oraz wszelkie próby wyswobodzenia się. – SZPIEDZY! SZPIEDZY… NASYŁAJĄ SZPIEGÓW… ROBIĄ Z NAS DEBILI PRZED KLIENTAMI… PRÓBUJĄ WYKRAŚĆ OD NAS NASZE PRZEPISY…!

- A już myślałam, że Kim Jongin w sukience to tylko moja halucynacja z przemęczenia – jęknęła Amber cierpiętniczo. – Albo to, albo ktoś miał bardzo czarne poczucie humoru. Wychodzi na to, że jednak druga opcja jest trafna.

- Co robimy? –Jinki aż się spocił. – Jeśli Key ma rację i tamci naprawdę nasłali na nas szpiegów, a ten chłopak jest tu po to, żeby… no nie wiem… odwrócić naszą uwagę, albo… Podejrzeć nasz sposób pracy żeby zdobyć więcej klientów…

- Oni coś planują. – Odezwałem się wypranym z emocji tonem, na co wszyscy podskoczyli, ze zdumieniem przypominając sobie o mojej obecności wśród żywych. – Nie wiem co, ale jestem pewien, że ten cały kabaret ma jakieś głębsze dno. Kim Jongin nie jest totalnym kretynem, chociaż fakt faktem, sprawia takie wrażenie.

- Znasz go bliżej? – Amber zmierzyła mnie podejrzliwym wzrokiem.

Prychnąłem pogardliwie.

- Był moim mężem w przedszkolu.

- Boże, tylko nie mów tego przy Minho, bo będziemy mieć kolejną dramę – westchnął błagalnie rozbawiony Jonghyun. – Poważnie, to może tragicznie śmieszne, co teraz powiem, ale nasze życie zaczyna przypominać jedną wielką, brazylijską telenowelę. Za chwilę okaże się, że dziecko Dary nie jest dzieckiem Jinkiego, tylko stryjecznego kuzyna jego przyszywanego wuja, który w dodatku jest jego pradziadkiem.

- Zamknij się i nic już nie mów. To jest naprawdę poważniejsze, niż wam się wydaje. – Nachmurzył się Onew hyung, pocierając czoło. – Taemin ma rację. Ta nieudolna próba wyprowadzenia nas z równowagi to jakiś podstęp Wu Yifana i całej reszty z Exotic Flowers. Pytanie, co zrobić z tym tam. – Machnął bezradnie ręką w kierunku wyjścia na salę, gdzie Kai pewnie nadal węszył i starannie notował w głowie przepisy na poszczególne rodzaje kaw, które ten naiwny idiota Minho mu prawdopodobnie chętnie dyktował.

- Ja wiem, co zrobić z tym kiciusiem. – Spojrzałem sceptycznie na Kibuma, który wreszcie przestał wyrywać się Jonghyunowi i to był pierwszy znak, że za moment będzie jeszcze gorzej. Jego diaboliczny uśmieszek nie wróżył zresztą niczego dobrego, ale przynajmniej pozbył się już ciężkiego wałka do ciasta. – Damy tej wyjątkowo brzydkiej panience to, czego chce. Zaserwujemy jej taką kawusię, że do końca życia ją zapamięta. O ile to przeżyje.

- Co zamierzasz zrobić? – zainteresował się Dino. – Naplujesz mu do filiżanki? Nie rób tego, to takie dziecinne. Mam dużo lepsze pomysły. Niektóre z nich są dosyć obrzydliwe…

- Nie trzeba. – Niepokojący uśmiech Kibuma poszerzył się i nagle w pomieszczeniu zrobiło się jakby nieco chłodniej. – Myślę, że sobie poradzę z moją wrodzoną kreatywnością i talentem do tworzenia szatańskich planów.

~*~

Pięć minut później cała mafia wyszła z kuchni w żałobnym korowodzie, co już powinno wzbudzić pierwsze podejrzenia w naszej przyszłej ofierze, ale ta (lub ten) była w dalszym ciągu zbyt zaaprobowana podglądaniem Minho w akcji mieszania kawowej pianki. Ukradkiem robiła też zdjęcia, jak na prawdziwego szpiega incognito przystało, zachowując oczywiście pełną konspirację, czyli bynajmniej się z tym nie kryła. Kibum zazgrzytał zębami, ale na szczęście tym razem na tym się skończyło. Odchrząknął i uśmiechnął się przesadnie słodko, wypinając dumnie pierś. Na tacy niósł kilka filiżanek parującej kawy w naszej najlepszej zastawie, którą wyjmowaliśmy tylko na specjalne uroczystości. Jinki i Jonghyun wymienili między sobą niepewnie spojrzenia i podreptali za nim, kiedy ruszył w stronę intruza, a ja, Amber i Dara zostaliśmy nieco z tyłu, żeby mieć dobry widok na wszystko, co się miało za chwilę rozegrać. Zerknąłem w przelocie na zegarek i złapałem się na tym, że po raz pierwszy od wielu beznadziejnych, szarych dni, nie zauważyłem, kiedy minęło tyle czasu. To mnie trochę przeraziło, więc szybko znów popadłem w ponury nastrój. Moja żałoba była zbyt wielka, żeby jakieś bzdury mogły ją zakłócić. Nie miałem zamiaru dawać Kibumowi i reszcie takiej satysfakcji. Jeszcze nie czas.

Ale w takim razie kiedy będzie czas…? I tak już wystarczająco dużo go zmarnowałem…

Amber trąciła mnie w żebra, ściągając moją uwagę z powrotem na Kibuma i jego właśnie wchodzący w życie, przesiąknięty czystym złem plan od siedmiu boleści.

- Przepraszam, specjalna oferta! – Key stanął centralnie przed Kim Jonginem, szczerząc zęby w lekko psychodelicznym uśmiechu. Wystraszony tym nagłym atakiem Kai omal się nie przewrócił i aż zrobiło mi się go żal. – Próbujemy właśnie czegoś nowego. Wie pani, zupełna nowość, testujemy różne smaki, techniki… To tajna receptura, specjalność naszego mistrza baristy – trajkotał z przesadnym entuzjazmem. Żabol zerknął na niego znad lady, zastanawiając się pewnie, czy określenie „mistrz barista” odnosiło się do niego, czy nie. Na twarzy Jongina odmalowało się zaciekawienie, kiedy padły słowa „tajna receptura” i zmierzył uważnym wzrokiem niewinnie wyglądające filiżanki. Wszyscy w napięciu czekali na jego reakcję.

- Jaka to kawa?

- Nie możemy powiedzieć! – zaświergotał Kibum. – To część tajemnicy, proszę pani. Proszę się poczęstować, oczywiście na koszt firmy! Jeśli przypadnie pani do gustu, zdradzimy to i owo… Co prawda mistrz barista kategorycznie zakazał przekazywania tego przepisu komukolwiek, ale takiej pięknej damie jak pani…

Tu już zdecydowanie przegiął, ale Kim Jongin chyba rzeczywiście był takim idiotą, na jakiego wyglądał, bo nadal nie zwęszył podstępu. Jinki hyung, który do tej pory tylko skwapliwie potakiwał, chwycił jedną z filiżanek i upił łyk z błogą miną, co miało być chyba jakimś chwytem marketingowym, ale w jego wykonaniu wypadło raczej żałośnie. Jednak Jonginowi – albo Jonginie, zależy z której strony patrzeć – wystarczyło. Ten kretyn jak gdyby nigdy nic złapał rozgrzany uchwyt i wypił wszystko duszkiem, nawet się przy tym nie krzywiąc. Wow, był lepszy niż Minho, chyba tak jak on dostawał takie specyfiki razem z mlekiem matki, czy coś.

Wyciągnąłem szyję, napawając się tą straszną chwilą, ale ku naszemu rozczarowaniu nic się nie stało. Kim Jongin odstawił pustą filiżankę, oblizał się i wzruszył lekceważąco ramionami.

- Jak dla mnie to nic specjalnego. Musicie jeszcze popracować, jeśli chcecie pobić tą nowo otwartą kawiarnię pełną przystojniaków, bo jak na razie wypadacie przy nich dość blado. – Mrugnął figlarnie, po czym skierował się ku drzwiom, w progu omal nie skręcając sobie nogi. Przez moment trwała cisza. A potem Kibum ryknął.

- CO DO CHOLERY POSZŁO NIE TAK…!

- Uspokój się, może to działa z opóźnieniem?! Jeszcze nie zdążył przetrawić i dopiero za kilka minut się zacznie – łagodził spanikowany Jonghyun, bojąc się, że wałek do ciasta znowu może wkroczyć do akcji. Westchnąłem ze znudzeniem, tracąc nadzieję na dobre show. Ci to zawsze potrafią coś spieprzyć.

- Dlaczego chcieliście zatruć tą miłą dziewczynę…? – Bambi zamrugał, całkowicie zbity z tropu. Miałem ochotę przywalić głową w najbliższą ścianę z żalu nad jego zacofaniem, ale gdybym miał robić to za każdym razem, gdy Minho popisywał się swoją inteligencją, w końcu dostałbym wstrząsu mózgu. – Co dosypaliście do tej kawy?

- ARSZENIK – powiedział Key grobowym tonem.

- Nie, tylko błyskawicznie działający środek przeczyszczający – prychnęła Amber. – Najwyraźniej ten środek był do dupy i w przenośni, i dosłownie.

- No cóż, nie pozostało nam nic innego jak tylko mieć oko na tych małych krętaczy. Chcą nas wygryźć, co do tego nie ma wątpliwości. Powinniśmy się mieć na baczności, bo nie wiadomo co im może strzelić… co może strzelić im do… do… - Onew zmarszczył brwi, wpatrując się z dziwnym wyrazem twarzy w jakiś bliżej nieokreślony punkt na ścianie.

- Dubu? – Dara zmierzyła go wzrokiem. – Wszystko w porządku?

Wtedy nasz menadżer kawiarni zrobił się zielonoczerwony na twarzy, co stworzyło bardzo ciekawy efekt w połączeniu z jego zdezorientowaną miną. Na jego czole pojawiły się kropelki potu, a następnie bez słowa rzucił się w kierunku toalety, tratując po drodze stoliki, krzesła, klientów i nie pytajcie jakim cudem, siebie samego.

- Tak – stwierdził Jonghyun po chwili wymownej ciszy. – Zdecydowanie arszenik.

~*~

Nie miałem pojęcia, jakim cudem wiecznie nieruchoma wskazówka zegara zaczęła wskazywać godzinę dwudziestą drugą, a za oknami kawiarni nareszcie zrobiło się ciemno. Czas płynął dla mnie tak cholernie wolno, wlókł się jak stado żółwi i czasami nawet miałem wrażenie, że wręcz się cofał, żeby tylko zrobić mi na złość. Na szczęście wszyscy klienci już dawno się ewakuowali i na drzwiach zawisła tabliczka z napisem „zamknięte”, dzięki czemu mogłem wreszcie pozwolić sobie na głębszy oddech, który wstrzymywałem praktycznie przez cały dzień.

Po raz kolejny spryskałem blat stolika płynem odkażającym, mimo, że jego powierzchnia błyszczała już wręcz oślepiająco i śmierdziała duszącymi chemikaliami. Przynajmniej nikt teraz nie może powiedzieć, że wykonałem swoją pracę na odwal się. Mój nowo nabyty, absurdalny pedantyzm miał oczywiście podłoże w mojej całkowicie zdruzgotanej psychice, bowiem wychodziłem z założenia, że im później wrócę do domu, tym lepiej dla mnie. I tak nikt tam na mnie już nie czekał, nie miałem po co się spieszyć. Sulli pewnie znowu nocowała u Amber albo jakiejś innej przyjaciółeczki, pozostawało więc lekkie zmartwienie w postaci Satana, który pewnie w panice wyczekiwał wieczornego spaceru, ale jego też nie miałem ochoty widzieć na oczy, nawet, jeśli to podchodziło pod znęcanie się nad zwierzętami. I tak nie potrwa to długo. Wiedziałem, że w najbliższym czasie będę musiał oddać go do azylu, bo przecież nigdy nie pozwolą zabrać nam do sierocińca jeszcze jakiegoś obrzydliwego, zapchlonego kundla, nawet o tak niewinnych i pełnych smutku, przekrwionych oczach, jak Satan.

Ludzie są okrutni i nic tego nie zmieni. Już się do tego przyzwyczaiłem.

Pochyliłem się nad blatem, przelewając całą wściekłość i bezsilność na Bogu ducha winną ścierkę, gwałtownie trąc nią skrzypiącą już błagalnie powierzchnię stolika. Aż sam byłem zaskoczony, skąd we mnie nagle tyle siły, skoro cały dzień snułem się tylko bezczynnie jak cień człowieka, nie mając ochoty na nic. Wizja kolejnej bezsennej nocy nie była zbyt zachwycająca, dlatego wolałem zostać tu dopóki Dara, Onew czy ktokolwiek inny nie zejdzie z góry, żeby sprawdzić, czemu światło w kawiarni jest niezgaszone. Wtedy zapewne zostanę wyrzucony na zbity pysk i odprowadzony pseudo troskliwymi tekstami w stylu „idź się wyspać!”, „musisz się przespać!”, „sen to zdrowie!”, od których robiło mi się prawie tak samo niedobrze, jak od chemicznego zapachu płynu do czyszczenia. Czy oni naprawdę byli tak tępi, że nie docierało do nich słowo BEZZSENNOŚĆ? Wbrew pozorom nie tak trudno było domyślić się jego znaczenia. Nie potrafiłem spać i tyle. Spojrzałem niechętnie na swoją zdeformowaną twarz odbijającą się w wypolerowanym na błysk blacie. Pff, wcale nie wyglądałem aż tak koszmarnie…

- Wyglądasz koszmarnie.

Opanowując pisk przerażenia czy jakikolwiek odruch mogący w jakiś sposób zmienić moją wypraną z emocji, pokerową minę, spojrzałem przez ramię na zmartwionego Żabola, który opierał się o barek z założonymi na piersi rękami. Nie miałem pojęcia, jak długo już tam stał, ale pewnie wystarczająco długo, żeby się napatrzeć na mój atak dzikiej furii skierowany przeciwko biednej ścierce i stolikowi. Zmierzyłem go krytycznym spojrzeniem i prychnąłem z pogardą. Jeśli ktoś tu wyglądał „koszmarnie” to chyba on. Jego uniform wyglądał jak wyciągnięty psu z gardła, brązowe włosy sterczały na wszystkie strony, a sińce pod oczami świadczyły o tym, że chyba też raczej nie śnił w nocy o tęczowych kucykach Pony. Mógłbym powiedzieć, że jechaliśmy na tym samym wózku, gdyby nie to, że nie miałem najmniejszej ochoty się z nim w żaden sposób solidaryzować.

- Co ty tu jeszcze robisz? – burknąłem, wracając do przerwanej czynności. Nie było sensu nawet się na niego wściekać za jawne prześladowanie, przecież zawsze był upartym osłem, który robił to, na co miał ochotę.

- O to samo powinienem zapytać ciebie. Myjesz jeden stolik dwadzieścia razy, mam przeczucie, że starłeś już z niego cały lakier.

Nie odpowiedziałem, mając mikroskopijną nadzieję, że to go zniechęci i pójdzie sobie. Niestety, mieliśmy przecież do czynienia z Choi Minho, z nim nie było tak łatwo jak z Amber czy z Jonghyunem.

Za moimi plecami rozległo się ciężkie wetchnięcie.

- A jak ty się czujesz…?

- Świetnie. Wspaniale. Niesamowicie – wyrecytowałem ponuro swoją stałą kwestię. – Przecież to widać, no nie? Tryskam energią i optymizmem.

- Chyba dobrze się stało, że Kai przyszedł do nas dzisiaj na przeszpiegi – zauważył Bambi, jak zwykle ignorując mój ociekający sarkazmem ton. – Patrzyłem na ciebie. Przez moment wydawało mi się, że się rozluźniłeś. Nadal byłeś… sobą, ale to było tak, jakbyś przez sekundę… zapomniał, że…

- To dość przerażające, że gapisz się na mnie kiedy powinieneś skupić się na czym innym, ale nawet już mnie to nie niepokoi. Zawsze byłeś dziwny – przerwałem mu w porę, nie chcąc dłużej słuchać tych bzdur. – Poza tym, to ty tu jesteś wszystkiemu winny. Powinieneś wywalić tego żałosnego gnojka jak tylko tutaj wlazł, a nie pozwalać mu bezkarnie podglądać nasze przepisy. Założę się, że zaraz poleciał do swojego szefunia, tego wielkiego chinola o wyglądzie terrorysty i jutro wszystkie nasze ciastka będą leżały u nich na wystawie, wyglądając dwa razy atrakcyjniej, żeby ostatecznie nikt już nawet nie spojrzał na naszą dziadowską kanciapkę.

- Nie mów tak o kawiarni. – Oho, sądząc po intonacji trafiłem w jego czuły punkt, czyli dokładnie tam, gdzie zamierzałem. – Oni nigdy nas nie pobiją, tego akurat możesz być pewien. Czegokolwiek by nie wymyślili, SHINee Cafe zawsze będzie jedyne w swoim rodzaju. To tutaj będą wracać klienci i nie obchodzi mnie, czy tamci mają diamentową fontannę czekolady, czy nie. Są tylko naszą marną podróbką i wiesz o tym tak samo dobrze, jak ja. Gdyby było inaczej, nie uciekaliby się do czegoś takiego. Oni się zwyczajnie obawiają, ale my nie mamy takiej potrzeby.

- Ty naprawdę nie rozumiesz?! – warknąłem, coraz bardziej zirytowany. Czułem, że nagle zawładnęła mną nieodparta chęć wyrzucenia z siebie wszystkiego, co się we mnie kumulowało przez parę ostatnich dni. Znajome uczucie nadchodzącego wybuchu wywołało ból i nagłe napięcie w mojej klatce piersiowej. Oparłem ręce na blacie stolika, chowając głowę w ramionach. – Ty i ten twój wieczny OPTYMIZM. To się robi powoli chore! Wszystko się wali, nie widzisz tego?! WSZYSTKO! Jedna katastrofa pociąga za sobą następne, jak w jakimś pieprzonym dramacie Szekspira. A wiesz, jaki będzie końcowy efekt…? SAMI SIEBEI WYKOŃCZYMY. Nie ma po co być szczęśliwym na tym beznadziejnym świecie i dlatego tak cholernie wkurzasz mnie z tym swoim bezsensownym podejściem w stylu: „Och, wow, świat jest piękny! Nieważne, że sytuacja jest bez wyjścia, wszyscy nas nienawidzą, że i tak wszyscy umrzemy, przecież mamy kawiarnię! ” Nie mogę tego znieść! – Zaczerpnąłem łapczywie powietrza, czując zbierające mi się w kącikach oczu łzy złości. Żabol posiadał ten przeklęty dar doprowadzania mnie do szału swoją naiwnością i idiotyzmem za każdym razem, kiedy się odzywał i najgorsze, że postanowił to robić nawet teraz, kiedy ja zupełnie nie miałem siły na wybijanie mu z tego pustego łba kolejnych pokładów szaleńczego optymizmu. Może trochę mu zazdrościłem, bo ja tak nigdy nie potrafiłem. Albo po prostu jego podejście do świata wywoływało we mnie jednocześnie współczucie, politowanie i wściekłość. – Nie potrafię… nie umiem zrozumieć, jak można być tak durnym, tak…

Zamarłem, gubiąc nagle wątek, mimo, że mógłbym tak jeszcze długo wylewać z siebie wstrzymywane żale. Silne ramiona owinęły się wokół mojego pasa i twardy tors przylgnął do moich pleców, przerywając mój nagły atak szału. Mocniejszy niż zazwyczaj zapach kawy stłumił smród chemikaliów i Minho oparł czoło o czubek mojej głowy, mamrocząc pod nosem uspokajające „ciii”, które docierało do mnie słabo przez jakiś dziwny dźwięk zachłystywania oraz szybko wciąganego powietrza. Dopiero po kilku sekundach zorientowałem się, że ten dźwięk wydostaje się ze mnie i wtedy zakręciło mi się w głowie z niedowierzania. Zacząłem mrugać w panice, próbując rozwiać mętną mgiełkę, która przysłoniła mi widok, ale to tylko pogorszyło sprawę, mgiełka stała się gęstsza, a dźwięki coraz donośniejsze.

Trząsłem się od płaczu. Moje łzy skapywały na lśniący stolik, tworząc na nim wypukłe kropelki. To było takie dziwne, nieznajome uczucie, jakby wreszcie coś we mnie pękło i zdjęło z moich ramion jakiś ogromny ciężar. Z każdą kolejną kroplą robiło mi się lżej, ale jednocześnie miałem wrażenie, że nie dam rady już przestać. Nigdy.

Nie wiem, ile czasu upłynęło, czy w ogóle minął jakiś czas, czy też całkiem już się zatrzymał, ale Minho w końcu odwrócił mnie delikatnie przodem do siebie i podsunął krzesło, zmuszając mnie do bezsilnego opadnięcia na nie. Moje nogi były jak z waty, w uszach mi szumiało i wciąż nie mogłem złapać powietrza przez spazmatyczny szloch, który mną zawładnął i nie chciał mnie puścić. Boże, tak nienawidziłem ryczeć. Płacz był zarezerwowany dla kompletnych mięczaków i nieradzących sobie z własnymi emocjami łajz, a teraz wychodziło na to, że sam siebie musiałem zaliczyć do tej haniebnej kategorii. I to jeszcze na jego oczach stoczyłem się tak nisko. Nie mogłem sobie tego wybaczyć.

- No już, spokojnie, oddychaj przez nos… głęboko, powoli… - Minho kucnął naprzeciwko mnie, wciąż ściskając moje zimne dłonie w swoich. Obserwował mnie wielkimi, wystraszonymi oczami, w których malował się niewysłowiony smutek, ale też i jakaś ulga. Jedną ręką dotknął lekko mojej twarzy, kiedy starałem się pójść za jego instrukcjami i chociaż trochę się opanować. Krew zaczęła szumieć mi w uszach. – Chcesz się czegoś napić? Przynieść ci coś?

Pokręciłem głową, wzmagając tym samym mdłości, które mnie ogarnęły. Miałem ochotę zwymiotować albo zwinąć się w kłębek i umrzeć. Obie opcje były kuszące. Żabol wypuścił ze świstem wstrzymywane powietrze, mocniej splatając nasze dłonie na moich kolanach.

- Oj Taeminnie… Już dawno powinieneś to zrobić. To lepsze niż duszenie wszystkiego w sobie… Teraz będzie lepiej, zobaczysz. Może być już tylko lepiej. Oddychaj.

- Boli… - wychrypiałem nieswoim głosem i aby mojej kompromitacji stało się zadość, dostałem przy okazji niekontrolowanej czkawki. – To tak koszmarnie… boli. Nie wiem… Nie mam pojęcia co ze sobą zrobić, to potworne, najpotworniejsze… najpotworniejsze co kiedykolwiek czułem. Nie umiem nawet tego opisać…

- To normalna, ludzka reakcja. – Wciąż gładził delikatnie moją mokrą i napuchniętą od płaczu twarz. Teraz dopiero musiałem wyglądać koszmarnie ale jakimś cudem nie przeszkadzało mu to. Pierwszy raz cieszyłem się z tego, że jego wrodzona upartość nie pozwoli mu zostawić mnie w spokoju. Nie chciałem spokoju. Chciałem poczuć się ludzko. – Przepraszam, że cię sprowokowałem. Mówienie o błahostkach jest łatwiejsze, ale ty chyba tego nie potrzebujesz, nigdy tego nie potrzebowałeś. Jesteś silny, nie znam chyba silniejszej osoby, niż ty i podziwiam cię za to. To wszystko, co się teraz dzieje… Problemy z kawiarnią, twój ojciec, Sulli, wasz dom… Wiem, że cię to boli, ale mnie boli prawie tak samo bardzo, kiedy widzę, jak bronisz się przed naszą pomocą. Nie, nie będę ci tutaj robił kolejnej pogadanki o tym, jaka ważna jest przyjaźń, bla bla bla… - dodał szybko, widząc, że już otwieram usta. – Może powtórzę stu tysięczny raz tą samą, patetyczną gadkę, ale jesteśmy tu dla ciebie i nie pozwolimy cię nigdzie, nikomu zabrać. Ja nie pozwolę. Kocham cię, zostajesz ze mną na zawsze, czy tego chcesz, czy nie.

Nie mogłem powstrzymać prychnięcia, chociaż wyszedł mi z tego raczej jakiś żałosny jęk.

- Co jeśli nie chcę? Co z prawami człowieka?

- Nie obowiązują w tym przypadku – powiedział śmiertelnie poważnie. Jego zacięta mina sprawiła, że nagle do tych wszystkich targających mną, nowych emocji doszło jeszcze zażenowanie i zupełnie straciłem ochotę na kłócenie się z nim. – Jesteśmy sobie przeznaczeni. Jak dwie połówki pomarańczy, jabłka, ziarenka kawy czy czego tam chcesz, mnie to obojętne. I jeśli już koniecznie ma to być „dramat Szekspira”, to w porządku, ale umrzemy razem i to dopiero za jakieś milion szczęśliwych lat, jak Romeo i Julia tylko w bardziej optymistycznej odsłonie, co ty na to?

- Nie jestem żadną pieprzoną Julią, nie jestem laską – wymamrotałem, czując, że twarz pali mnie od płaczu i skrępowania. W innym przypadku chyba bym go pobił za wygadywania takich herezji, ale teraz nie miałem na to wystarczająco dużo siły.

Minho uśmiechnął się z czułością, opierając ramiona na moich kolanach.

- Masz rację. Nie jesteś. Jesteś bardzo odważnym, dobrym, dojrzałym, wytrwałym chłopakiem o silnym charakterze, który przeszedł w swoim siedemnastoletnim życiu dużo więcej, niż niejeden dorosły człowiek. Jesteś piękny, idealny ze wszystkimi swoimi wadami. – Nabrał więcej powietrza, nie spuszczając ze mnie uważnego wzroku. – A teraz proszę bardzo, możesz mnie pobić albo zgasić jedną ze swoich ciętych ripost na każdą okazję. Spodziewam się tego.

Po raz kolejny postanowiłem zrobić mu na złość i udowodnić mu, że wcale tak dobrze mnie nie zna, jak mu się wydaje. Przełknąłem ślinę, zaciskając wciąż piekące powieki i pochyliłem się, ujmując w dłonie jego twarz. Dość marnowania czasu. Skoro i tak to wszystko mogło skończyć się w każdej chwili, nie miałem już nawet po co z tym walczyć. Wszystko się posypało, runęły mury i moja silna wola. Co do jednego Żabol nie miał racji. Nic nie trwa wiecznie. Co jak co, ale w bajeczki nigdy nie miałem zamiaru uwierzyć, dlatego musiałem się spieszyć, żeby nie zaprzepaścić ostatniej, nikłej szansy na odbudowanie tego wszystkiego, co straciłem. Przycisnąłem swoje usta do jego miękkich warg, lekko uchylonych i jakby tylko na to czekających. Znowu się zapowietrzyłem, mając ochotę rozryczeć się jak ostatni mięczak, na nowo.

To było przerażające i nieprawdopodobne. Cholernie go kochałem. Zawsze, zawsze, zawsze, od początku tego całego wariackiego kalejdoskopu wydarzeń i dram, bo jako jedyny uparcie dążył do tego, żeby wyciągnąć mnie z tego okropnego czegoś, w czym się znajdowałem od ładnych paru lat, żeby poznać prawdziwego Lee Taemina i w końcu mu się to udało, mimo, że starałem się przez cały ten czas zrujnować mu życie.

Jeśli to, co teraz czułem, to nie była ta cała kiczowata, przereklamowana i pozbawiona jakiegokolwiek logicznego sensu miłość, to ja już nie wiem, co nią było i czy w ogóle istniała.

Tego zdecydowanie się nie spodziewał. Albo może, wnioskując po tym, jak jego wargi ułożyły się na moich w delikatny uśmiech, jednak właśnie tego najbardziej się spodziewał.

~*~

- Jesteś najobrzydliwszym psem, jakiego w życiu widziałem.

Satan patrzył na mnie swoimi przekrwionymi ślepiami, dysząc ciężko z wywieszonym jęzorem i zamiatał podłogę swoim szczurzym ogonem, bynajmniej nie zrażony takim komplementem. Postronna osoba mogłaby uznać za dziwny fakt, że całkowicie normalny człowiek siedzi na podłodze i gada do psa z tak poważną miną, a pies leżący naprzeciwko niego z uwagą tego wysłuchuje. Satan chyba nie uważał tego za dziwne, był w końcu przyzwyczajony. Tata często ucinał sobie z nim takie pogawędki, zazwyczaj nie do końca logiczne i sensowne, ale dla ich dwójki najwyraźniej bardzo ważne. Westchnąłem z irytacją, zmieniając pozycję, bo moje skrzyżowane nogi zaczęły już cierpnąć od tego siedzenia. Co ja właściwie robiłem? Próbowałem udawać tatę…? Sprawić, żeby ten głupi kundel jeszcze raz poczuł się tak, jakby jego prawdziwy i jedyny właściciel żył? Pożegnać się z nim?

Przez przebywanie z Minho zdecydowanie mi odbiło i zrobiłem się żałośnie sentymentalny. Może też zwariowałem? W końcu nikt o zdrowych zmysłach nie myślał przecież, że jakiś zwykły pies o wyglądzie brzydkiego bydlaka może go zrozumieć, albo, co już kompletnie niedorzeczne – odpowiedzieć. A jednak uparcie nie poddawałem się.

- Domyślasz się, gdzie niedługo wylądujesz, prawda? – kontynuowałem więc swój monolog, mierząc go groźnym spojrzeniem. – W schronisku dla bezpańskich psów. Trafiają tam psy, których właściciel już nie chce, albo takie, których właściciel odszedł. W obu przypadkach zostają bezpańskie i nie ma już dla nich miejsca, nigdzie. Smutne, prawda? No cóż, życie jest brutalne.

Satan poniósł łeb, przypatrując mi się z dzikim uwielbieniem, przy czym dziwnie skojarzył mi się z Żabolem. Różnica polegała na tym, że ten drugi się tak nie ślinił, chociaż czasem miałem wrażenie, że zaraz zacznie.

- Zastanawiasz się pewnie, czy nie jest mi przykro, że muszę cię oddać. Wiesz, na pewno czuję jakiś tam żal, ale pamiętaj, że robię to też dla twojego dobra. I tak musielibyśmy się niedługo rozstać. Pewnie wyrzuciliby cię na ulicę i nigdy już nikt by się tobą nie zainteresował. Zdechłbyś w jakimś rowie, potrącony przez ciężarówkę, albo umarłbyś z głodu… Nie ma mowy, by ktokolwiek cię przygarnął, bo, nie obraź się, ale nie wyglądasz zachęcająco. Kolejny brzydki, niezbyt bystry, zagubiony psiak na ulicy, w którym nie ma nic ciekawego i który tylko marzy o tym, by znaleźć dom. Gorsza jakoś. Dlaczego trzymać takiego bydlaka, skoro można mieć pięknego pudla, jakiegoś championa, albo porządnego psa obronnego, zamiast takiej pipki… Pfff… - przerwałem na moment, zerkając na telefon, bo właśnie dostałem esemesa od Minho. „ Cappuccino na wynos? Będę za 5 minut J ” Nie wiedzieć czemu poczułem nieprzyjemny dreszcz na plecach i odrzuciłem komórkę, pochylając się nad Satanem, żeby lepiej słyszał wszystko, co miałem mu do powiedzenia na sam koniec.

- Czasami przypominasz mi mnie i chyba dlatego właśnie nigdy za tobą nie przepadałem. Zagubiony, smutny, domagający się uwagi, rozpaczliwie szukający czegoś, w sumie nawet nie wiadomo czego… A z drugiej strony jesteś moim totalnym przeciwieństwem. Myślę, że tata bardziej ci ufał niż mi. Chciałbym widzieć, o czym ci opowiadał… - Ostrożnie wyciągnąłem rękę, by podrapać go za uchem. Nie robiłem tego często, więc wyszło mi raczej niezręcznie, ale Satan i tak ożywił się i zaczął wyciągać szyję, by polizać mnie po twarzy. – On nie żyje, nie wiem, czy zauważyłeś. Wcale nie wyjechał, on już nie wróci. Już nigdy z tobą nie „porozmawia”. Przykro mi.

W tym momencie zabrzmiał dzwonek i poderwałem się gwałtownie, omal nie potykając się o wielkie cielsko psa, kiedy w panice pognałem przez korytarz, żeby otworzyć drzwi. Niby wiedziałem, że to tylko Minho, ale wciąż jeszcze serce waliło mi za każdym razem, kiedy ktoś przychodził. Natychmiast w mojej głowie pojawiała się wizja bandy umundurowanych kolesi, którzy ze sztywniackimi minami przyszli zabrać nas do „lepszego miejsca” bo ten dom nie był przecież naszą własnością. Cieszyłem się w sumie, że Sulli nie ma, byłem pewien, że wpadłaby w histerię i za nic w świecie nie pozwoliłaby mi oddać psa do azylu, mimo, że wiedziała przecież, że to nieuniknione. Nie miałbym siły znosić i jej.

- Hej! – Minho szczerzył zęby w tak szerokim uśmiechu, że zacząłem się zastanawiać, jakim cudem nie pękła mu jeszcze szczęka. Trzymał w obu dłoniach plastikowe kubeczki z parującą zawartością i właściwie nie wyglądał wcale inaczej niż zwykle, a mimo to speszyłem się i cofnąłem o krok, nie bardzo wiedząc, co zrobić. Jak powinno wyglądać teraz nasze powitanie? Nie, nawet nie odpowiadajcie. Nie miałem zamiaru popadać w schemat szczęśliwej zakochanej pary, to zupełnie nie w moim stylu. Może wystarczy, jeśli nie będę warczeć ani syczeć w odpowiedzi? To zawsze jakiś początek.

- Hej.

Wow, nagle temat do rozmowy wyczerpał się, zanim jakikolwiek się zaczął. To naprawdę było najdurniejsze, co kiedykolwiek czułem, bo nawet patrzenie na niego było jakieś niezręczne, a wszystko przez to, co się stało zeszłego wieczora w kawiarni. Na szczęście wybawił mnie Satan, który przecisnął się obok mnie i zaczął obwąchiwać Minho z zaciekawieniem. Bambi podał mi kubki i wziął go na ręce, krzywiąc się przy tym z wysiłku.

- Albo przypakował odkąd go ostatnio widziałem, albo ty i Sulli oddajecie mu swoje porcje. Osobiście stawiam na to drugie.

- Przynajmniej będzie miał na zapas, bo tam dokąd jedzie, nie ma luksusów – mruknąłem, mijając go w drzwiach. – To chyba jedziemy, nie?

Przez chwilę patrzył na mnie z troską.

- Na pewno chcesz go oddać?

- A mam jakieś inne wyjście? Poradzi sobie. Jedźmy już. – Mój wzrok padł na sporego vana, coś w stylu samochodu campingowego, który zaparkował przy wjeździe i aż gwizdnąłem. – Skąd wytrzasnąłeś takie limo…? Ukradłeś?

- Nie. Pożyczyłem bez zgody właściciela.

- Oooch, to mnie uspokoiło, już cię wziąłem za kryminalistę…

- Ale zwrócę. – Mrugnął do mnie porozumiewawczo, otwierając tylne drzwi, gdzie po chwili wpakował zdezorientowanego Satana. – Kiedyś… Ja, mama, tata i Minseok jeździliśmy nim na wakacje. Teraz już tylko stoi i kurzy się w garażu, więc nikt się nawet nie zorientuje, że go nie ma.

Zająłem miejsce na przednim siedzeniu obok kierowcy i podkuliłem nogi, od razu wbijając wzrok w widok za oknem, mimo, że nawet jeszcze nie ruszyliśmy. Satan, wystraszony i nieprzyzwyczajony do jazdy samochodem, zaczął piszczeć, skacząc po fotelach z tyłu, dopóki nie zmęczył się i nie położył, zawodząc cicho. Nie chciałem go słyszeć. Kiedy jechaliśmy, Minho chwycił moją rękę i splótł nasze palce jakby to nie było nic nadzwyczajnego, ani na moment nie odrywając wzroku od ulicy. Co naprawdę dziwne, nawet mi to jakoś szczególnie nie przeszkadzało.

Potem wszystko poszło bardzo szybko. Wysiedliśmy przed ponurym budynkiem schroniska, gdzie musiałem podpisać jakiś nic niewarty papier i Satana zabrał nieprzyjemnie wyglądający facet, wcześniej zakładając mu łańcuch. Ten głupi kundel oczywiście posłusznie podreptał za nim, jak zwykle naiwny i ufny do bólu, zapewne myśląc, że to tylko jakiś nowy rodzaj spaceru. Patrzyłem za nimi, dopóki Minho nie pociągnął mnie w stronę wyjścia, z powrotem do samochodu.

Po paru minutach jazdy w całkowitym milczeniu zaczął morzyć mnie sen. Dziwne. Ostatnio prawie całkiem zapomniałem, jak to jest spać i szczerze mówiąc nie byłem pewien, czy jeszcze bym to umiał. Może to brzmi niedorzecznie, ale bałem się spać. Bałem się koszmarów i tego, co może przynieść ranek. Ale ciche nucenie przez Minho jakiejś nieznanej mi melodii sprawiło, że po prostu się uspokoiłem. Przycisnąłem czoło do zimnej szyby i zamknąłem oczy, próbując tym razem nie myśleć o niczym.

~*~

Dni mijały tak wolno, że czasami zastanawiałem się, czy nie zaczynam wariować przez to wszystko. Z jednej strony moja głęboka depresja przestała się pogłębiać jeszcze bardziej, głównie dzięki Minho, który chyba wziął sobie za punkt honoru zapewnianie mi rozrywki i wciąż wyczyniał jakieś durne rzeczy, żeby oderwać mnie od ponurego smęcenia na temat bezsensowności życia w mojej własnej głowie. Teraz, kiedy byliśmy… sobie bliscy (słowo razem nie mogło mi nadal przejść przez świadomość a co dopiero przez gardło) właściwie zmieniło się tyle, że trochę mniej mnie irytował, albo przynajmniej starałem się minimalizować jakoś swoją irytację. Wciąż targał mną niepokój i strach za każdym razem, kiedy ktoś pukał do drzwi, więc nie wydało mi się to specjalnie słodkie czy romantyczne, kiedy wypadłem na zewnątrz, tratując przy tym ogromny kosz róż stojący na podeście i zacząłem rozglądać się w panice za członkami opieki społecznej czy komornikami. Ale cóż, to nie jego wina, ostatecznie przecież chciał dobrze, więc mogłem tylko odetchnąć z ulgą, pozbierać nieszczęsne kwiatki i poprzeklinać sobie na niego w duchu. No proszę, nawet potrafiłem go usprawiedliwić za doprowadzenie mnie do stanu przedzawałowego, to musiało coś znaczyć.

Pomijając jednak Minho i jego żałosne próby uszczęśliwienia mnie, podczas gdy czułem się wewnątrz tak, jak gdyby nigdy już nikt i nic nie było w stanie mnie uszczęśliwić – problemy mnożyły się jak grzyby po deszczu, nie pomagał nawet szaleńczy optymizm Żabola i całej reszty jego świty. Kawiarnia traciła klientów z przerażającą prędkością, dupki z Exotic Flowers triumfowały, Jinki hyung był na granicy załamania nerwowego. To wszystko mnie jeszcze dobijało, chociaż przecież nie raz wmawiałem sobie, że losy kawiarni nic a nic mnie nie obchodzą. Chyba jednak nie była to do końca prawda. Za nic nie przyznałbym się do tego głośno, ale nie chciałem stracić następnej rzeczy, na której mi zależało, miejsca, które, chociaż to brzmi nieco patetycznie – w chwilach słabości ośmielałem się nazywać domem.

Nieważne, nie miałem ochoty teraz o tym myśleć. Właściwie straciłem ostatnio ochotę na myślenie o czymkolwiek, ale jak na złość tych złośliwych myśli przybywało. Kolejny dzień pracy mijał spokojnie. Minho złapał mnie za nadgarstek, kiedy podawałem mu kartkę z nowym zamówieniem i zatrzymał, kiedy już chciałem oddalić się z powrotem w głąb sali.

- Wpadnij do mnie wieczorem, dobrze? Muszę ci coś pokazać. – Uśmiechnął się tajemniczo, na co przewróciłem oczami ze znudzeniem.

- Cokolwiek to jest, nie wiem, czy chcę to widzieć.

- Zaufaj mi. To niespodzianka.

Zgodziłem się do niego przyjść tylko dlatego, że nie chciałem kolejnego wieczora spędzić na snuciu się bezczynnie po pustym domu, a mogłem się założyć, że Sulli, nawet jeśli wróci na noc, w co wątpiłem, od razu zaszyje się w swoim pokoju, nie zawracając sobie nawet głowy moim tragicznym stanem ducha. Za to akurat nie mogłem się na nią złościć, bo sama była w jeszcze gorszym. Od pogrzebu nie rozmawiała praktycznie z nikim poza Amber, a tej jakoś nie miałem ochoty o nic pytać. Więc z dwojga złego wolałem przejść się do tej opływającej w luksusy willi, która aż raziła z daleka po oczach hajsem i ogólnym bogactwem. Byłem tu wcześniej tylko raz i nie należało to do moich najpiękniejszych wspomnień, więc kiedy ostrożnie i niechętnie zadzwoniłem do drzwi, nie spodziewałem się, że wypadnie z nich Żabol i rzuci się na mnie w dzikiej radości, chociaż przecież nie powinno mnie to aż tak zdziwić.

- Przyszedłeś! – Popatrzył na mnie błyszczącymi oczami i bez żadnego ostrzeżenia pocałował mnie w policzek.

- Naprawdę? Nie zauważyłem… - Wyswobodziłem się z jego uścisku, wciąż idiotycznie skrępowany tego typu wyrazami czułości. – To co to za niespodzianka? Niech to lepiej będzie coś dobrego, bo zaczynam mieć wrażenie, że zaprosiłeś mnie podstępnie tylko po to, żeby mnie pomolestować.

Pokręcił głową, mierzwiąc mi włosy. Ledwo powstrzymałem się od brutalnego odepchnięcia go. A potem wyciągnął jakąś chustkę i zaczął zakładać mi ją na głowę, więc mój instynkt zareagował samoistnie i otrąciłem jego ręce, mierząc go podejrzliwym spojrzeniem.

- Niby co masz zamiar z tym zrobić?

- To niespodzianka. Muszę zawiązać ci oczy – wyjaśnił cierpliwie. – Tak, taak, wiem, co teraz powiesz. Kicz, banał, scena wyciągnięta prosto z tandetnej komedii romantycznej ale proszę cię, zaufaj mi. Może tym razem uda mi się ciebie zaskoczyć?

Szczerze w to wątpiłem, ale chcąc nie chcąc dałem sobie zasłonić oczy tą durną chustką. Miałem nadzieję, że nie zabiję się gdzieś po drodze, bo dokądkolwiek zmierzaliśmy, mając Minho za przewodnika nie czułem się zbyt pewnie. Jakimś cudem udało nam się w ten sposób powoli pokonać schody na górę i długi korytarz, aż Żabol otworzył jakieś drzwi na lewo i lekko wepchnął mnie do środka.

- I już? – spytałem z rezygnacją. – Mogę już zdjąć to cholerstwo?

- Jeszcze chwilka. Usiądź tu i nie podglądaj… - Najwidoczniej bawił się sto razy lepiej niż ja. Usiadłem na miękkim materacu, wyczuwając pod palcami puszysty kocyk i stwierdziłem, że to chyba łóżko. Ha, jeśli zaciągnął mnie tu w nieczystym celu i teraz zamierzał mnie zgwałcić, to trzeba mu przyznać, że nieźle to obmyślił. Nawet pewnie bym się specjalnie nie bronił…

A potem moje przemyślenia przerwało donośne, schrypnięte szczeknięcie i coś ciężkiego, śliniącego się wylądowało na moich kolanach, przewracając mnie na plecy. Zdarłem z głowy przepaskę, wbijając zdezorientowane i niedowierzające spojrzenie w znajomą mordę Satana, który zawisł nade mną z wywalonym językiem, próbując zalizać mnie na śmierć. Z góry dobiegł mnie śmiech zadowolonego z siebie Żabola.

- Jesteś zaskoczony, prawda? Cieszysz się?!

- Zaadoptowałeś go?! Ty chyba… ty… - Przekręciłem się na bok, uciekając od napastującego mnie psa - wariata. – Ty jesteś nienormalny!

- Ale przyznaj, że nie spodziewałeś się tego! – Minho wskoczył na łóżko, ściągając ze mnie tego oślinionego bydlaka. Usiadłem z powrotem, gapiąc się na tą dziwaczną dwójkę wielkimi oczami, wciąż nie będąc w stanie wykrztusić słowa. To prawda, zatkało mnie. Nie sądziłem, że kiedykolwiek jeszcze zobaczę tą tępą mordę Satana, do której tak się przywiązałem. Tym czasem Żabol śmiał się w najlepsze z mojej skonfundowanej miny, trzymając mocno wyrywającego się, zachwyconego moją obecnością psa.

- To naprawdę… to naprawdę najobrzydliwszy pies na świecie – wykrztusiłem słabo. – Naprawdę go chcesz…? Poważnie… Mógłbyś mieć rasowego pudla, który reaguje na każdą komendę, potrafi żonglować, wyszczekuje alfabet i robi na złoto…

- Ale ja nie chcę pudla. – Przyglądał mi się łagodnym wzrokiem. – Nie zamieniłbym go na żadnego genialnego pudla, bo uważam, że jeśli kogoś kochasz, to nie patrzysz na jego wady, widzisz same zalety. Nie możesz wymienić go na lepszy model, to po prostu niemożliwe.

Prychnąłem z niedowierzaniem, dochodząc już do siebie.

- Aha, więc teraz już kochasz mojego psa?! Wow, to dopiero jest romans wszechczasów. Muszę przyznać, że twój gust jest jednak dużo gorszy, niż myślałem.

- Jesteś o niego zazdrosny, Taemin…?

- O psa?! Myśl czasem zanim coś powiesz…

- Ale cieszysz się, że go stamtąd zabrałem, prawda? To niby nic wielkiego, ale nie zaprzeczysz, że jesteś chociaż troszeczkę, odrobinkę, dosłownie troszkę szczęśliwy…

- Tak… - wymamrotałem zupełnie bezsilnie. W tym starciu już dawno przegrałem, nie było po co walczyć. - Jestem troszeczkę, odrobinkę, troszkę szczęśliwy. – A potem to, co we mnie siedziało, wybuchło jak z armaty. – A TY JESTEŚ NAJWIĘKSZYM DEBILEM NA ŚWIECIE I CIĘ NIENAWIDZĘ!

Po tym wyznaniu rzuciłem się na niego w celu zamordowania go tam na miejscu, przy okazji strącając biednego, wystraszonego Satana na podłogę. Minho wytrzeszczył oczy, zastanawiając się prawdopodobnie, w którą stronę powinien uciekać, ale zanim się zdecydował, pocałowałem go gwałtownie i mocno, sprawiając, że stracił równowagę i runął na poduszki, a ja razem z nim. Miałem wrażenie, że eksploduję, umrę, jeśli nie znajdę się tak blisko niego, jak tylko się da. To było gorsze niż głód, niż pragnienie, niż potrzeba snu, który nigdy nie nadchodził. Jego usta smakowały gorzką kawą i przez chwilę przeszła mi przez głowę myśl, kiedy Minho przestał słodzić swój ulubiony napój, ale uleciała tak szybko, jak się pojawiła. Nie było czasu na rozwiązywanie zagadek, chciałem skupić się tylko na tych miękkich ustach, gorących dłoniach błądzących po moim karku i wsuwających mi się we włosy, twardej klatce piersiowej, która unosiła się i opadała. Westchnąłem, kiedy jego język badał powoli moje podniebienie, błądził wewnątrz moich ust i sprawiał, że w głowie zaczęło mi wirować. Nie wiadomo czemu przypomniał mi się nasz pierwszy pocałunek. To było tak dawno, a jednak potrafiłem odtworzyć każdy jego szczegół. Ciekawe, czy już wtedy go kochałem? Ehh, Taemin, jesteś naprawdę skomplikowaną osobą, sam siebie nie rozumiesz. O ile łatwiej by ci było, gdybyś już na początku mu na to pozwolił, na otworzenie tej nudnej, ponurej skorupy i wyciągnięcie cię stamtąd? Tyle czasu byś zaoszczędził…

Nasza pozycja się zmieniła. Minho znalazł się nade mną, przyciskając mnie mocniej do materaca, ani na chwilę nie przestając mnie całować. To było zupełnie coś innego niż wtedy, w kawiarni. Gdyby tak policzyć wszystkie nasze interakcje tego typu, to o dziwo jak na razie ja wygrywałem. Pocałowałem go już trzy razy – w lesie, w kawiarni i teraz tutaj. No nie do wiary...

Odchyliłem głowę do tyłu, zaciskając powieki, kiedy jego usta powędrowały wzdłuż mojej szyi, znacząc na niej wilgotną ścieżkę. Zagryzłem wargi z całej siły, żeby nie wydać z siebie żadnego kompromitującego dźwięku i uchyliłem lekko jedną powiekę, tylko po to, żeby spotkać się oko w oko z dyszącym mi w twarz Satanem i tym samym rujnującym cały nastrój.

- Pies… - wyjąkałem dziwnie zmienionym głosem, próbując odepchnąć Minho, który w ogóle nie zwracał na mnie uwagi, przygryzając wrażliwą skórę na moim karku. – Uhh… Pies… się gapi.

Chwyciłem go za włosy i pociągnąłem do góry. Popatrzył na mnie nieprzytomnym wzrokiem.

- Zignoruj go.

- Powariowałeś?! – Podparłem się na łokciach, wciąż nie mogąc zebrać się do kupy. Cholerny Satan, kundel przybłęda, mały drań, szlag by to, niech go pchły zeżrą w ciemnym kanale. – Nie mogę tego robić, kiedy pies się gapi!

Żabol jęknął cierpiętniczo, zwalając się na poduszki, z zamiarem chyba uduszenia się nimi.

- Zaczynam żałować, że go zabrałem z tego schroniska. Myślisz, że można jeszcze zwrócić?

- Nie wiem, ale nie rób tego. – Pochyliłem się, żeby złapać zachwyconego Satana za jego sterczące, małe uszka. Uśmiechnąłem się lekko, nagle w ogóle nie odczuwając napięcia w klatce piersiowej, które utrzymywało się tam przez kilka ostatnich tygodni. Byłem zmęczony tym wszystkim i myślałem, że jeśli teraz się położę, to sen zawładnie mną natychmiast i może nawet zaoszczędzi mi koszmarów.

- Hej, co to? – Dłoń Minho znalazła się nagle na moim tyłku. Spojrzałem przez ramię z zamiarem rzucenia mu najbardziej zdegustowanego spojrzenia, na jakie było mnie jeszcze stać, ale zamarłem, widząc, że wyciągnął z tylnej kieszeni moich dżinsów zabrudzoną, wymiętą i lekko naddartą z jednej strony kopertę. Rozleniwiony wyraz jego twarzy się zmienił, a ja znowu poczułem ukłucie tego pieprzonego bólu, nie mogąc uwierzyć, że wrócił tak szybko. – To… To ten list? – spytał niepewnie Bambi, siadając obok mnie.

- Taaak… - Z trudem przełknąłem ślinę. W moim gardle powstała nagle wielka gula. Minho popatrzył na mnie uważnie.

- Naprawdę nie chcesz go otworzyć? Myślę, że możesz poczuć ulgę, jeśli w końcu to zrobisz. To znaczy, do niczego cię nie namawiam, ale…

- Chcę go otworzyć – stwierdziłem stanowczo, zadziwiając tym samego siebie. Sztywna sierść Satana pod moim palcami napinała się lekko z każdym kolejnym ruchem moim palców. – Chcę go przeczytać, ale… - Wziąłem głęboki oddech, wbijając spojrzenie w brązowe oczy Minho. – Zrobisz to dla mnie? Otworzysz go?

- Nie chcesz zrobić tego sam? Mogę wyjść, albo…

- Nie! – Złapałem go za ramię, czując wzbierającą panikę. – Zostań. Otwórz kopertę. Nie musisz czytać, po prostu siedź tutaj, okej?

Pokiwał głową nieco zbyt energicznie, ani na chwilę nie spuszczając ze mnie wzorku.

- Okej.

Moje serce waliło jak oszalałe, kiedy powoli rozrywał biały papier, starając się nie uszkodzić tego, co znajdowało się w środku. Panowała cisza przerywana tylko tym jednym szelestem, nawet dyszenie Satana prawie zupełnie przestało do mnie docierać. Nie wiedziałem, czego mam się spodziewać, ani czego tak bardzo się boję. To tylko list… Tylko jeden, głupi list, który może zmienić wszystko.

W końcu Minho wydobył z koperty pomiętą, zapisaną rozmazanym gdzieniegdzie, czarnym atramentem kartkę papieru i zmarszczył brwi, przyglądając się jej ze zdumieniem.

- To nie jest pismo mojego ojca.

Zajrzałem mu przez ramię, starając się nie trząść zbyt zauważalnie.

- To prawda. To pismo mojej mamy.

_____________________________________________

Ehm. Jestem, a to, co możecie przeczytać powyżej, to osiemnasty rozdział Troubles Makera. Wreszcie. Ja... Właściwie nie bardzo wiem, od czego zacząć przepraszanie Was za tak długą przerwę, która przerodziła się w końcu w oficjalne ZAWIESZENIE. Możecie tylko uwierzyć mi na słowo, że jest mi bardzo przykro i wstyd z tego powodu, bo obiecywałam sobie i Wam, że teraz, przy samym końcu, wezmę się za to porządnie, nie zawalę, dociągnę do epilogu... Ale zawaliłam i okropnie się z tym czuję. Wiem, że czekaliście. Wiem, że mnie poganialiście - niektórzy bardziej subtelnie, niektórzy mniej i mimo, że czasami irytowało mnie czytanie kolejnego komentarza o treści "kiedy nowy rozdział?!", to chciałam Wam za to podziękować, bo dzięki temu wzięłam się do roboty. Już trochę mnie znacie i myślę, że macie jakiś zarys mojej osoby, więc chyba wiecie, że ja nigdy nie porzuciłabym TM, gdybym nie miała jakiegoś ważnego powodu, bo mimo wszystko jestem związana z tym opowiadaniem. Powodem był głównie brak tej cholernej, małej, wrednej istotki o wiele mówiącej nazwie Wena. Sama nie wiem dlaczego, ale ostatnio przerzuciłam się z moim pisaniem na nieco mroczniejsze, poważniejsze tematy i zupełnie nie mogłam przez to z powrotem wbić się w specyficzny klimat Troubles Makera. TU i TU możecie podziwiać to, co stworzyłam podczas swojej nieobecności tutaj (tak, to opowiadania o EXO. Tak, zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy lubią. Przepraszam...?).

Cóż, pozostaje mi jeszcze raz Wam podziękować za tak wytrwałe czekanie. Niejeden autor marzy o takich czytelnikach i jest w stanie zrobić dla nich wszystko, dlatego cieszę się, że jesteście i kocham was za to ♥ Nie będę pisać, komu za co dziękuję indywidualnie, bo postanowiłam, że przy okazji epilogu napiszę taką właśnie notkę z podziękowaniami i tam każdy otrzyma kilka ciepłych słów dla siebie~ Jesteście najlepsi, przepraszam, że ciągle Was zawodzę.

A rozdział z dedykacją dla Layli. Nie jestem w stanie napisać, jak wiele Ci zawdzięczam podczas tworzenia tego opowiadania i jak bardzo zawsze zależy mi na Twojej opinii, więc powiem tylko jedno - wszystkiego najlepszego! Masz dzisiaj urodziny, spędź je jak najlepiej. Wszystkiego, co tylko sobie zamarzysz <3 Jeśli się kiedyś spotkamy, może postaram się o lepszy prezent dla Ciebie niż ten rozdział, póki co jeszcze raz najlepsze życzenia, Layluś ;__; ♥

EDIT: Została zaktualizowana playlista oraz możecie podziwiać nowy, piękny szablon, wykonany przez Uszati ♥

[wizyta w SHINee Cafe~ dziękuję Ola i Paulina ;__; ♥]