19.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

"Do Choi Jinri:

Jeśli czytasz ten list, to zapewne stało się coś strasznego. W innym przypadku nigdy nie chciałabym, by ta kartka papieru dostała się w Twoje – w Wasze – ręce. Słowa, które złożyłam w zadania, jakich nigdy nie chciałam wypowiedzieć na głos, coś, co najchętniej podarłabym na milion kawałeczków i wrzuciła do płonącego w kominku ognia, a potem z ulgą patrzyła na zwęglający się powoli papier. Ta wizja jest taka kusząca, szczególnie, że jeszcze nie jest za późno.

Niestety, upartość mamy chyba w genach, prawda? Taeminnie, przepraszam za to, że ten list zostanie zaadresowany do Twojej siostry, a nie do Ciebie. To tylko formalność, coś, dzięki czemu będę pewna, że kiedy nadejdzie odpowiedni czas (a będę się modlić, by nigdy nie nadszedł) oboje poznacie prawdę i nic nie zostanie przed Wami zatajone. Piszę do Waszej dwójki, bo wiem, że zawsze będziecie razem, wspierając się, kochając i pomagając sobie w najtrudniejszych chwilach, tak, jak Was tego nauczyłam. Jesteście moimi dziećmi. Zawsze będę z Was dumna i chcę, byście Wy też byli dumni z siebie samych i z siebie nawzajem, nawet, jeśli nie będziecie potrafili okazywać tego na zewnątrz. To ta irytująca, utrudniająca wszystko cecha mojego charakteru, którą oboje odziedziczyliście i którą tak ciężko zaakceptować będzie w przyszłości tym, których napotkacie na swojej drodze. Przepraszam za to. Powściągliwość, upartość i zbyt ogromna wrażliwość to wady, które musicie w sobie zaakceptować, tak jak ja to zrobiłam.

Wybaczcie, że zamiast pisać wprost, niepotrzebnie owijam wszystko w bawełnę. Nie planowałam tego. Nie sądziłam, że będę musiała doprowadzić do ostateczności, jaką jest napisanie tego listu i przekazanie go komuś zaufanemu, by w razie sytuacji krytycznej dotarł do Was cały i bezpieczny, zawierający informacje, które mogą na zawsze odmienić Wasze życie. Nawet nie wiecie, w jakim teraz jestem stanie ducha, podczas gdy na twarz staram się przywołać uśmiech. Słyszę, jak kłócicie się o coś w pokoju obok i ręce trzęsą mi się tak bardzo, że prawie każda litera wychodzi koślawa. Co chwila zerkam nerwowo na zegar, mając wrażenie, że wskazówki wcale się nie poruszają. Zżera mnie niepewność i strach, nie wiem nawet, czego mogę się spodziewać. Naprawdę chcą tylko porozmawiać? Nie znam osobiście tego mężczyzny, ale czuję, że mnie nienawidzi. Yun twierdzi, że nie mam się czego obawiać, bo utrzymuje całkowitą kontrolę nad sytuacją, opiekuje się naszą rodziną i nie pozwoli skrzywdzić nikomu ani mnie, ani Was, ani Jungkwona. Czy naprawdę mogę mu wierzyć? Po tym, co zrobił i po tym, co ja sama zrobiłam, nie jestem pewna, czy potrafię jeszcze ufać komukolwiek, włączając w to siebie.

Może zacznę od samego początku, mimo że nie jest to łatwe. Staram się odwlec prawdziwą intencję tego listu jak najbardziej się da, ale czuję, że jeśli nie zrobię tego teraz, nie zaadresuję i nie zostawię koperty w bezpiecznym miejscu, już nigdy nie będę miała szansy, by wszystko Wam wytłumaczyć tak, jak na to zasługujecie. Nie chcę brzmieć zbyt dramatycznie, ale tak bardzo boję się o Was i o Jungkwona, że mam wrażenie, jakbym wariowała. W co ja Was najlepszego wpakowałam? Co ja Wam zrobiłam… Jestem okrutną matką i okrutną żoną, zasługuję na karę, która nieuchronnie mnie czeka. Błagam tylko Boga, żebyście Wy byli bezpieczni i nie musieli odpowiadać za moje własne błędy.

Wszystko zaczęło się piętnaście lat temu, kiedy będąc na swoim ostatnim roku studiów w Seulu po raz pierwszy poznałam dwóch mężczyzn, o których nie miałam pojęcia, że tak bardzo zmienią moje życie. Lee Jungkwon, Wasz ojciec i Choi Yun Kyum, jego najlepszy przyjaciel. Od tego czasu między ich dwójką utworzyła się dziwna relacja, coś na kształt niezdrowej rywalizacji o moje względy, mimo, że już na samym początku starałam się ich za wszelką cenę do siebie zrazić. Nigdy nie czułam się komfortowo w towarzystwie ludzi, wolałam zbywać ich swoim niesympatycznym charakterem i niemiłym usposobieniem, nie chcąc ukazać swoich emocji i uczuć, by nie zostać zranioną. Brzmi znajomo, Taeminnie? Wiem, że jesteście oboje jeszcze dziećmi, ale już teraz widzę jak wiele nie tyle negatywnych, co kłopotliwych cech właśnie Ty po mnie odziedziczyłeś. Jesteś realistą, a jednocześnie masz wielkie marzenia, jak Twój ojciec. Sulli, Ty z kolei jesteś lekkoduchem, najpierw robisz, a dopiero potem zastanawiasz się nad konsekwencjami swoich czynów. Bardzo mi go przypominasz.

Wracam jednak do mojej trochę zwykłej, a z drugiej strony całkiem zawikłanej historii, która jest zupełnie niewinnym początkiem serii nieprzewidzianych zdarzeń, jakie miały miejsce później. Dzień uroczystości zakończenia studiów, moment, w którym odebrałam swój dyplom i chwila, gdy znalazłam się w ramionach Jungkwona była jedną z najszczęśliwszych w moim burzliwym życiu. Wtedy zrozumiałam, że istnieje ktoś, kto akceptuje mnie taką, jaka jestem i nie wymaga ode mnie, bym się zmieniała. Ktoś, przy kim będę mogła poczuć się bezpieczna i nareszcie bez strachu ukazać swoją głęboko skrywaną, wrażliwą naturę. On był – jest – niezwykłym człowiekiem. W ciągu dwóch kolejnych lat wzięliśmy ślub, znaleźliśmy pracę, taką, by była w stanie nas utrzymać i kupiliśmy dom w cichym, oddalonym od miejskiego zgiełku SM Town. Później urodziłeś się Ty, Taeminnie. Byłeś takim uroczym dzieckiem… Już w wieku kilku lat mazałeś po ścianach i meblach kredkami glinianymi, a ja wiedziałam, że kiedyś zostaniesz wielkim artystą. To chyba taki matczyny instynkt. Teraz wierzę w to tak samo mocno, jak wtedy.

Wszystko układało się po naszej myśli, sielankowo, idealnie do tego stopnia, że aż nierealnie. Żyłam jak w śnie, całkowicie szczęśliwa. To wspaniałe poczucie bezpieczeństwa trwało aż do chwili, gdy musiałam wyjechać do pracy w Seulu, zostawiając Taemina pod opieką Jungkwona. Miało mnie nie być tylko przez parę tygodni, nie planowałam osiedlać się tam na stałe. Nigdy nie lubiłam wielkiego miasta.

Wtedy znowu w moje życie wkroczył on. Choi Yun, przyjaciel mój i waszego ojca, wiecznie uśmiechnięty optymista z bardzo bogatej rodziny. Spotkaliśmy się przypadkowo, w barze późnym popołudniem. Rozmowa z nim przychodziła mi znacznie łatwiej niż kiedyś, bo teraz moja blokada na ludzi prawie zupełnie ze mnie opadła. Nie miałam oporów, by śmiać się z nim, opowiadać mu zabawne historyjki o moim synku, podczas, gdy on opowiadał mi o swoich dzieciach. Dowiedziałam się, że jeszcze się nie ożenił, ale ma zamiar zrobić to w najbliższym czasie. Jego synowie są od was starsi, młodszy ma czternaście lat. Podobno ma jego oczy. Zawsze były takie duże, brązowe i pełne niesamowicie jasnego światła…

Nie wiem, doprawdy nie wiem, jak to się stało. Mówią, że stara miłość nie rdzewieje, ale przecież ja nigdy nie odwzajemniałam jego uczuć. Co więc mną kierowało, co mnie popchnęło do tego, by się tak do niego zbliżyć…? On był inny niż Jungkwon, byli swoimi zupełnymi przeciwieństwami. Jungkwon był marzycielem, bujającym w obłokach, kimś, kim musiałam się stale opiekować, podczas gdy Yun chciał tylko zaopiekować się mną. Ale przecież to nie jego kochałam. Wiec dlaczego…?

Po powrocie do domu odetchnęłam z ulgą. Wstydziłam się zdrady i nie potrafiłam spojrzeć w oczy Wam oraz Waszemu ojcu. Przez wiele miesięcy mnie to gryzło, nie pozwalając mi spać ani jeść. Zrobiłam się nerwowa. Nawet teraz, opisując Wam to, czuję przepływającą przez moje ciało falę bezbrzeżnego wstydu, ale wiem, że jeśli to przeczytacie, będziecie już dorośli, dojrzali i gotowi na taką konfrontację z przeszłością. Proszę, nie nienawidźcie mnie. Zdaję sobie sprawę, że postąpiłam haniebnie, a skutki tego, co zrobiłam były zupełnie nieprzewidziane i szokujące przede wszystkim dla mnie samej. Ale gdyby nie ta chwila zapomnienia, nie zyskałabym kogoś bardzo ważnego, a tego nigdy, przenigdy nie żałowałam.

Sulli. Zawsze będziesz moją Sulli, mimo, że w prawdziwym akcie Twojego urodzenia widnieje imię Choi Jinri. Tę część listu adresuję do Ciebie w szczególności. Boli mnie serce, kiedy to piszę, ale nie mam wyboru, nie chcę, byś całe życie trwała w obrzydliwym kłamstwie, które twoja wyrodna matka na Ciebie nałożyła. Wiem, jak bardzo kochasz Jungkwona. Wasza dwójka dogaduje się o wiele lepiej niż Ty i ja, czego zawsze żałowałam, nie mogąc znaleźć z Tobą wspólnego języka tak, jak chciałam. Wiedz, że Cię kocham, bo jesteś moją jedyną córką, kocham Cię tak samo mocno jak Junkwon, mimo że, jak już się zapewne domyśliłaś, to nie on jest Twoim biologicznym ojcem.

Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz i że poznasz Choi Yuna pewnego dnia, by przekonać się na własnej skórze, jakim dobrym jest człowiekiem i jakim wspaniałym mógłby być – jest – ojcem. Nie osądzaj go, błagam. Całą winę biorę w tym momencie na siebie, ukrywanie tego wszystkiego przed moją własną rodziną było tylko i wyłącznie moim wyborem. Ludzie się zmieniają. Czasem jedna niefortunna decyzja losu może całkowicie zniszczyć ich osobowość, odebrać wiarę w siebie, popchnąć ich do czynów, których nigdy wcześniej nie odważyliby się popełnić. To okropny proces, przez który człowiek wymaga później bardzo długiego czasu, by odrodzić się na nowo. Nigdy nie zapominajcie, że wszystko co zepsute można naprawić przy odrobinie zaufania i miłości.

To nie koniec opowieści, która wcale nie będzie miała dobrego zakończenia. Mam takie dziwne przeczucie, którego nie potrafię nazwać, ale po prostu wiem, że mimo zapewnień Yuna nic nie jest „w porządku”. Moja intuicja rzadko mnie zawodzi, a teraz boję się jeszcze bardziej, niż kilka tygodni temu, gdy zrozumiałam, że ktoś dowiedział się o tym co zrobiłam oraz o wciąż niegasnących uczuciach Yuna. Znowu czuję się cholernie winna i wiem, że jestem. To takie frustrujące! W związku Yuna nie układa się najlepiej. Jego żona domyśla się czegoś, a on jest dla niej okropny i oziębły. Tak bardzo współczuję jej i ich synom, chociaż nie znam ich nawet osobiście. Nie sądziłam, że po tych wszystkich latach, kiedy już ustaliliśmy, że Sulli zostanie ze mną, on nadal będzie ustawał przy tym, by jego prawa rodzicielskie zostały zatwierdzone prawnie. Junkwon w dalszym ciągu o niczym nie wie, ale sądzę, że powoli się domyśla. Nie chce złamać mi serca, dlatego woli udawać, że wszystko jest dobrze. Jest takim dobrym, kochanym, troskliwym człowiekiem. A ja jestem po prostu rozdarta.

Nigdy już nie powiem „mogło być gorzej”. Teraz sytuacja stała się naprawdę poważna, wręcz niebezpieczna. Od pewnego czasu zaczęłam otrzymywać niepokojące listy, w których mężczyzna podpisujący się imieniem „Ren” grozi, że pożałuję tego, co zrobiłam rodzinie Choi, jeśli nie oddam Sulli jej ojcu i nie zostawię ich wszystkich w spokoju. To był pierwszy raz, kiedy naprawdę poczułam, co to strach. Wahałam się, czy powiedzieć o tym Yunowi, ale on wyciągnął to ze mnie, gdy następnym razem byłam zmuszona odwiedzić Seul. Nigdy nie widziałam go tak wściekłego. Bałam się, że może zrobić coś głupiego, tracąc nad sobą panowanie, dlatego nie pozwoliłam mu wrócić do domu tamtego wieczora. Był roztrzęsiony i na granicy szału, ale opowiedział mi o Lee Renie, przywódcy najbardziej niebezpiecznego gangu motocyklowego w Seulu. Niewiele zrozumiałam wtedy z jego kipiącego furią i bezradnością bełkotu, ale wyciągnęłam odpowiednie wnioski. Ten człowiek - Ren - był potworem i kimś, kogo zdecydowanie powinnam się bać. Były narzeczony żony Yuna, niezrównoważony psychicznie, był bliski zamordowania jej, kiedy dowiedział się, że nie mogą być razem. Uważał, że jeśli nie może być jego, nie powinna być niczyja. Szaleństwo z miłości doprowadziło go do tego, że porwał dwunastoletniego wówczas Minho, by wychować go na własnego syna i skłonić ją tym samym, by do niego wróciła. Byłam przerażona tym, co usłyszałam i nie mieściło mi się w głowie, że coś takiego mogło dziać się naprawdę, nie tylko na ekranie telewizora. Moje współczucie dla rodziny Choi, nienawiść do Lee Rena i do samej siebie rozsadzały mnie od środka.

Miłość. Miłość mogła doprowadzić do czegoś takiego. Wszystkie moje beztroskie marzenia i to, w co zawsze wierzyłam, legło w gruzach. Miłość okazała się być najgorszym wrogiem.

Yun obiecał zapewnić ochronę naszej rodzinie. Jako członek służb specjalnych od wielu lat bez żadnych rezultatów ścigał Lee Rena, który jednak wymykał mu się z rąk niczym zawodowy przestępca. Będąc na wolności mógł być zdolny do wszystkiego, a ja wciąż dostawałam listy. Nie podobało mu się, że nadal spotykam się z Yunem, zamiast pozwolić mu zająć się rodziną. Z jednej strony rozumiałam go i to bolało mnie najbardziej – on chciał teraz już tylko szczęścia i spokoju kobiety, którą kochał. Czy to nie jest coś, czego chce każdy, nawet, jeśli sam miałby z tego powodu cierpieć? On chciał, by Yun, jego żona, synowie i odebrana mu córka byli razem, a ja byłam przeszkodą ku temu, ponieważ przeze mnie pani Choi cierpiała. Przeszkody najlepiej usunąć, przecież to było takie logiczne. Czy to nie dziwne, że rozumiałam tok myślenia chorego, oszalałego z zemsty, niebezpiecznego kryminalisty…?

Teraz już nie wiem, co ze mną będzie. Właściwie jestem gotowa na to, cokolwiek się stanie, po prostu mam dosyć bezczynnego czekania. Waszego ojca nie ma w domu, tym razem to on pojechał do Seulu. Jestem jeszcze bardziej bezbronna, kiedy nie czuję jego obecności obok. Zabawne, kiedy to przeczytacie, zapewne trudno będzie Wam uwierzyć, że wszystko skomplikowało się do tego stopnia przez coś tak niepozornego jak miłość. Mimo to chcę, żebyście byli w stanie kochać w swoim życiu i żebyście też byli kochani. Ale nie chcę, żebyście oszaleli z miłości. Choćby nie wiem, co się stało, proszę, nigdy nie przestawajcie być SOBĄ.

Zegar wybija jedenastą wieczorem. Powinnam skończyć ten list i ukryć go w miejscu, gdzie tylko Choi Yun go znajdzie i przechowa dla Was, jeśli mnie z jakichś przyczyn zabraknie, by osobiście Wam to wszystko przekazać. Powinnam teraz pójść pocałować Was na dobranoc i życzyć Wam kolorowych snów. Albo nie, nie kolorowych. Białych, ponieważ biel to kolor definiujący spokój. A więc białych snów, dzieci. Mam nadzieję, że kiedy się obudzicie, wszystko już będzie na swoim miejscu.

Kocham Was.

Lee Yejin, Wasza mama."

~*~

Wow.

Przechyliłem głowę nieco w lewo, żeby spojrzeć pod trochę innym kątem i podparłem brodę na dłoniach, prawie kładąc się na kawiarnianym blacie. Światło było naprawdę beznadziejne, a lampy u sufitu desperacko domagały się naprawy, ale nikt najwyraźniej nie miał zamiaru wymienić żarówek i zaoszczędzić moim zmaltretowanym oczom oślepnięcia, co im nieuchronnie groziło przez ciągłe wpatrywanie się w Minho… Nie, wróć! To nie tak, że od trzydziestu minut siedzę jak idiota i gapię się na tego obrzydliwego ropucha niczym cielę na malowane wrota, definiując tym samym zachowanie popieprzonej, zakochanej gówniary z podstawówki. Nie, nie, to zła wizja. Okropna. Brrr. Nie robiłbym tego nawet jeśli ktoś przywiązałby mnie do kaloryfera i podparł mi powieki na zapałkach, zmuszając mnie do wgapiania się w tego matoła. Nie byłem jeszcze do tego stopnia zdesperowany i czegoś takiego nie potrafiłem sobie nawet wyobrazić, chociaż Żabol pewnie byłby w siódmym niebie. Niestety, ku jego nieszczęściu, powód moich dokładnych oględzin był całkiem inny. Tak naprawdę od trzydziestu minut przenosiłem wzrok z uwijającego się za barkiem Minho na siedzącą obok mnie i ponuro sączącą truskawkowe frappuccino Sulli, nie mogąc nadziwić się, że nigdy nie przykładałem żadnej wagi do ich uderzającego podobieństwa.

Wow. Naprawdę byłem idiotą, bo oni wyglądali niczym zaginione rodzeństwo i zapewne każdy, kto by ich razem zobaczył, powiedziałby to samo. Cóż, nie ma się w sumie co dziwić, oni byli zaginionym rodzeństwem. Niesamowite, po prostu… wow. Na żaden bardziej elokwentny komentarz nie było mnie w dalszym ciągu stać. Mieli takie same, kręcące się lekko na końcach brązowe włosy i ciemnoczekoladowe oczy, które były „pełne światła”, z tą różnicą, że te Sulli były, dzięki Bogu, mniejsze i mniej wyłupiaste. Ale nawet kształt twarzy mieli niemal taki sam, a teraz, kiedy Sulli nagle stała się taka wysoka (sądziłem, że mogły mieć z tym coś wspólnego dziesięciocentymetrowe szczudła od najprawdziwszej Prady, które przywdziała na nogi i które nie chciałem wiedzieć, skąd wytrzasnęła lub komu ukradła) byli praktycznie tego samego wzrostu. Jedynie usta naprawdę ich różniły, bo podczas gdy Sulli miała wąskie i aktualnie zaciśnięte w wąską linijkę, te Minho były zawsze duże i pulchne, a do tego niesamowicie miękkie, o czym miałem szansę przekonać się kilka razy. Nawet teraz gościł na nich krzywy uśmiech pełen zażenowania, a ich właściciel co jakiś czas otwierał je i zamykał, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie miał pojęcia, jak zacząć.

W efekcie wyglądał niczym zdychająca ryba wyrzucona z morza. Jakiś bardzo skrępowany i bezradny pstrąg, na przykład. Z nieokreślonych przyczyn strasznie mnie to bawiło.

- Uhh, możesz wreszcie przestać wytrzeszczać gały? – syknęła Sulli głosem pełnym jadu i ledwo tłumionej złości, powodując, że Minho omal nie wypuścił z rąk wysokiej filiżanki do latte, którą właśnie wyjmował ze zmywarki. – Czuję się jak jakiś cholerny, rzadko spotykany okaz w zoo, kiedy to robisz. Wiem, że jestem cudowna, prześliczna i super seksowna, ale to totalnie irytujące.

Prychnąłem, starając się przywołać na twarz głęboką urazę, ale jakoś zupełnie nie włożyłem w to serca.

- Nie schlebiaj sobie, małpie w zoo poświęciłbym chyba więcej uwagi – rzuciłem od niechcenia, przez co posłała mi pełne pogardy spojrzenie i pociągnęła spory łyk lodowatego napoju, by zaraz potem zacząć się niekontrolowanie krztusić. Mimo woli parsknąłem śmiechem, chowając twarz w rękawie koszuli. Miałem wrażenie, że zaszła we mnie jakaś przerażająca zmiana, bo odkąd poznałem prawdę i nagle wszystkie brudne sekrety z przeszłości zostały brutalnie ujawnione, czułem się po prostu… lekki. Żadnego wielkiego doła, depresji, kanionu czarnej rozpaczy, żadnego warczenia na wszystkich dookoła, zamykania się w sobie ani wznoszenia kolejnego grubego muru wokół siebie, cegiełka po cegiełce, jak to zwykłem robić już wiele razy. Teraz byłem całkiem odsłonięty. Wszystkie moje obawy, lęki, wszystko diabli wzięli i byłem tym faktem zachwycony, chociaż jednocześnie trochę zdezorientowany. Nie wiedziałem, jak mam się teraz zachowywać. Było tak, jakbym musiał poznawać siebie od początku, jak jakąś obcą osobę, chociaż niezupełnie obcą, bo ta osoba siedziała we mnie od zawsze, była po prostu bardzo głęboko ukryta. Mogłem się założyć, że nie będzie łatwo, bo podczas gdy dawniej wszystko przychodziło mi z taką naturalną łatwością, teraz musiałem dwa razy zastanawiać się, zanim coś powiem lub zrobię. W każdym razie pocieszałem się myślą, że ten „Nowy Lee Taemin” nie stracił całej swojej błyskotliwości i olśniewającego polotu w wirze obrzydliwie pozytywnych emocji i nadal nie dawał sobie wejść na głowę. Wątpiłem, żeby ten szczegół się kiedykolwiek zmienił i całe szczęście.

- Nadal to wszystko do mnie nie dotarło – odezwała się znowu Sulli, z hukiem odstawiając szklankę na blat. Spojrzała na Minho spode łba, na co ten odchrząknął nerwowo i posłał jej nieśmiały uśmiech. Przewróciła oczami z irytacją. – Czy cały świat oszalał?! Obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni…? Nie mogę się zdecydować, czy powinnam teraz zacząć śmiać się jak nawiedzona wariatka i czuć ulgę, czy usiąść w kącie i utopić się we własnych łzach, bo to wszystko mnie całkowicie przytłoczyło. A fakt, że ty, Taemin – wycelowała we mnie oskarżycielsko palcem, prezentując swój pomalowany wściekle czerwonym lakierem paznokieć – TY wydajesz się tym poruszony w NAJMNIEJSZYM STOPNIU szokuje mnie najbardziej! TO jest całkowicie niezgodne z prawami natury!

- Co w takim razie, mam zacząć rwać sobie włosy z głowy? – spytałem ze znudzeniem. – Mam już tego dość, Sull. To piekło, przez które przechodziliśmy do tej pory, to był jakiś niekończący się koszmar. A teraz wszystko wskazuje na to, że mama miała rację. Wszystko zaczyna być nareszcie na swoim miejscu. Nie ma sensu tego roztrząsać.

- Nie mam pojęcia kim jesteś i co zrobiłeś z moim bratem, ale wkurzasz mnie jeszcze bardziej niż on! – Sulli nie dawała za wygraną. Odwróciła się ode mnie ostentacyjnie i ponownie zaatakowała biednego Żabola. – Co ty o tym myślisz?! Chyba musisz mieć coś do powiedzenia?! Pieprzyć świeżo nabytą wspaniałomyślność Taemina, przynajmniej ty musisz mnie zrozumieć! No dalej, powiedz, jak cię to wszystko dobija! Daj upust swojej dzikiej furii! Zacznijmy wyć i wrzeszczeć, niszcząc wszystko dookoła, żeby świat zobaczył, jacy jesteśmy sfrustrowani, no dalej!

Minho patrzył na nią szeroko otwartymi oczami, wyglądając przy tym jak zagubiona w ciemnym lesie sarenka Babi zastanawiająca się, w którą stronę ma uciekać, żeby nie walnąć w drzewo. Przezabawne.

- Um… - wyjąkał niepewnie, rzucając mi błagalne spojrzenie ponad jej ramieniem. Puściłem mu oczko, mając nadzieję, że nie wyglądałem przy tym tak, jakbym dostał paraliżu mięśni twarzy. Oto, co drastyczne przeżycia robią z ludźmi. Potem i tak będę się gorączkowo tłumaczył, że wpadł mi do oka zmielony kardamon. – Um, nie sądzę, żebyśmy mieli powód, by być sfrustrowani, Sulli… Szczególnie teraz, kiedy zaczyna się naprawdę układać… Taemin ma rację, zachowajmy spokój i zobaczymy, czy…

- Uhh, po co ja cię w ogóle pytam! – przerwała mu raptownie, jeszcze bardziej niezadowolona. – Masz fioła na punkcie Taemina! Zgadzasz się ze wszystkimi bzdurami, które on plecie! WSZYSCY macie fioła! Nie pojmuję, jak możecie siedzieć tu z założonymi rękami jak gdyby nigdy nic. TO WKURZAJĄCE!

- Słuchaj, rozumiem, że jesteś zdezorientowana i zagubiona. – Minho odetchnął głęboko, uderzając w łagodny ton dobrego wujaszka, jakby tłumaczył coś małemu dziecku. Przyglądałem mu się z fascynacją. Raczej wątpiłem w skuteczność tego zabiegu w stosunku do mojej hiper wentylującej przez nos niczym rozwścieczony byk siostrzyczki, ale i tak byłem pod wrażeniem, że postanowił spróbować. – Ta sytuacja wciąż jest  dla ciebie nowa, zresztą jak dla nas wszystkich. Nie spodziewałem się, że możesz być moją… siostrą…

- Naprawdę jesteście do siebie cholernie podobni – wtrąciłem, nie mogąc się powstrzymać, ale zostałem chamsko zignorowany.

- Nigdy w życiu nie myślałem, że prawda może być taka skomplikowana, ale chyba jedyną frustrującą rzeczą jest tutaj fakt, że nawet nie mam się na kogo złościć. Wiem, jaki jest mój ojciec, ale teraz, kiedy znam jego motywy, wydaje się o wiele mniej… okropny. – Minho wzruszył ramionami, wzdychając cicho. – Nasze stosunku raczej się po tym nie poprawią, ale jestem mu naprawdę wdzięczny za to, co dla was teraz robi i ty też powinnaś.

Sulli skrzywiła się z niesmakiem, na powrót zaciskając usta w linijkę i marszcząc brwi. Ha, a więc jednak wszystko sprowadzało się do tego, tak jak myślałem. „Choi Jinri” była naprawdę nieskomplikowaną osobą i łatwo było ją przejrzeć. Nie miałem najmniejszego zamiaru się nad nią użalać, bo prawda była taka, że lepiej trafić nie mogła. Ojciec Minho, tknięty najwyraźniej wyrzutami sumienia i nagłym przejawem instynktu rodzicielskiego, chciał ją wysłać do jakiejś elitarnej szkoły żeńskiej w Seulu i zapewnić jej pełną edukację, dopóki nie będzie pełnoletnia. To oznaczało, że ta idiotka właśnie dostała niepowtarzalną szansę na wyrwanie się z SM Town, co było moim marzeniem od zawsze. Nie jestem w stanie opisać, jak cholernie jej zazdrościłem. Fakt, w innym przypadku w życiu bym się na to nie zgodził, bo przyjmowanie jałmużny od typa pokroju ojca Minho – nawet, jeśli już wiedziałem, że nie mógł być kompletnym dupkiem, skoro moja matka coś tam kiedyś do niego czuła – wydawało mi się ostatnią hańbą i pogwałceniem wszelkich zasad. No ale on był też biologicznym ojcem Sulli i chciał dać jej coś, czego ja nigdy nie mógłbym jej zapewnić. Tym razem musiałem schować dumę głęboko do kieszeni. Poza tym Nowy Lee Taemin, który całkiem nieźle się już zadomowił w mojej głowie był jak najbardziej „za”, mimo, że jego też gryzła przeklęta zazdrość, ale postanowił się do tego taktownie nie przyznawać. Nowy Lee Taemin był taktownym draniem.

- Czuję się, jakbym nagle została główną bohaterką w kiczowatej dramie, w której wcześniej grałam tylko mało znaczącą, drugoplanową rólkę – wyjęczała Sulli z rezygnacją, krzyżując ręce na blacie i układając na nich głowę. – Okazuje się, że bycie główną bohaterką SSIE. Nie chcę jechać do Seulu. Nikogo tam nie znam!

Boże, to był jej jedyny powód? Naprawdę była tępa. Na szczęście teraz już przynajmniej wiedziałem, że to prawdopodobnie problem genów pana Choi, ja byłem pod tym względem bezpieczny i inteligentny.

- Cóż, chyba jednak nie jesteś aż tak bardzo pogrążona w depresji, skoro już zdążyłaś wydać połowę hajsu, który dał ci twój nowy tatuś w ramach kieszonkowego. – Machnąłem ręką na jej nogi w firmowych butach, które błyskawicznie skrzyżowała pod krzesłem.

- To nie jest mój nowy tatuś – wysyczała przez zęby. – Moim jedynym tatusiem był i będzie Lee Junkwon. Mam gdzieś DNA.

- Ale to ci nie przeszkadza kupować Prady…

- Powinnam się o ciebie martwić, Taemin, skoro nagle zacząłeś rozpoznawać marki butów…? MIŁOŚĆ uderzyła ci do głowy, ot co! Z twardziela zamieniłeś się w zakochaną żabią królewnę, rzygać mi się chce, jak na was patrzę! – Wstała gwałtownie, odsuwając krzesło z szurnięciem, aż kilku klientów na sali podskoczyło nerwowo.

- I z wzajemnością! – Rzuciłem za nią z braku lepszej riposty, ale nawet się na mnie nie obejrzała. Pognała na górę przeskakując po kilka schodków, zapewne po to, by teraz podręczyć swoim marudzeniem biedną Sandarę.

Chyba po raz kolejny odezwała się moja nowo nabyta, miłosierna strona, bo nie mogłem za bardzo winić Sulli. Nigdy się pewnie nie spodziewała, że znajdzie się w samym centrum wielkiej intrygi z przeszłości i teraz nie miała pojęcia, co z tym zrobić. Cóż, pojedzie do tego głupiego Seulu, czy będzie tego chciała, czy nie. Jak będzie trzeba, to zwiążę ją i wywiozę tam siłą, przysięgam. A jak już tam będzie, to niech Choi senior się z nią użera, chętnie przekażę mu ten zaszczyt i będę mógł tylko mieć nadzieję, że czegoś się tam nauczy i nie będzie to tylko francuski manicure. Tak, wiem, dla mnie też to wszystko jest zaskakujące, nowe i jakby wyrwane z zupełnie innej rzeczywistości. Możliwe, że właśnie ten szok blokował kulminującą się we mnie niezauważalnie złość i bezradność, nie pozwalając jej osiągnąć punktu krytycznego. Albo to, albo coś zaczynało sterować moim mózgiem. Może Nowy Lee Taemin…? A może Minho? Kto wie jakie diabelskie umiejętności jeszcze posiada ten wampir energetyczny. Rzuciłem mu podejrzliwie spojrzenie tylko po to, by przyłapać go na uważnym skanowaniu mnie zza lady i nawet wtedy nie miał w sobie choć odrobiny moralności, by ze skruchą odwrócić wzrok. Za grosz taktu!

- A z tobą… - zaczął ostrożnie i przysięgam, że ani na chwilę nie zamrugał, wciąż wytrzeszczając te swoje wielkie gały, jakby spodziewał się, że za moment głowa mi eksploduje i wyfruną z niej tęczowe gołębie srające brokatem. – Z tobą na pewno wszystko w porządku?

Jęknąłem cierpiętniczo, uderzając nieco zbyt mocno czołem w blat. Utrzymywanie nerwów na wodzy naprawdę bolało.

- Pytałeś mnie o to już z milion razy, wiesz? Ostatnio jakiś kwadrans temu i o ile pamiętam, od tamtej pory nie odczułem żadnego sygnału, że coś jest nie w porządku. Poważnie, wyluzuj, bo przeginasz, jak zwykle zresztą. Nie musisz mnie ciągle monitorować. Nie mogę nawet w spokoju skoczyć do toalety, bo od razu dostaję esmesa o treści „Żyjesz?!” albo „Wszystko ok?!” lub „Nie utopiłeś się w muszli?! Przyjść ci pomóc?!” i to bez ŻADNEJ uśmiechniętej buźki na końcu. Zacząłem się aż martwić, że to z tobą coś jest dziwnie nie w porządku.

- Wybacz za to. – Jeszcze raz dokładnie sprawdził, czy aby na pewno nie mam zamiaru zamienić się nagle w ufoludka z czułkami, po czym kąciki jego ust powoli powędrowały w górę. – Chodzi o to, że zwykle się tak nie zachowujesz. Zwykle ciskasz w ludzi ciężkimi przedmiotami i laserami z oczu, więc to taka niecodzienna odmiana, że teraz… No wiesz, że teraz tego nie robisz. Chyba rzeczywiście wszyscy potrzebujemy więcej czasu, żeby przyzwyczaić się do zmian. Poza tym, nie możesz mnie winić. – Jego podejrzany uśmiech poszerzył się niebezpiecznie, aż wyprostowałem plecy, wyczuwając nadchodzące uderzenie i byłem gotowy przyjąć je na klatę jak mężczyzna. – Teraz mam pełne prawo się o ciebie martwić. Nie ma nic dziwnego w tym, że martwię się o swojego chłopaka.

Och, no tak. Zjechałem na krześle kurcząc się w sobie i porzucając całą swoją ideę przyjmowania ciosów Minho na klatę po męsku. Równie dobrze mógłbym właściwie całkiem zsunąć się pod ladę i stworzyć sobie tam kącik dzikiego zażenowania. Czemu nie, podłoga w tamtym miejscu wydawała się bardzo kusząca. Jednak chcąc zachować ledwo czołgające się resztki dumy mogłem tylko siedzieć jak kołek, przełykać nerwowo ślinę i udawać, że wcale nie mam twarzy koloru wozu strażackiego jadącego na sygnale, aby ugasić lawę.

- Ekhm…

Problem polegał na tym, że czasami Nowy Lee Taemin za bardzo sobie pozwalał i wchodził mi na głowę, biorąc we władanie wszystkie moje reakcje, spowalniając pracę mózgu o ogólnie zachowując się jak idiota, czyli całkowicie nie tak, jak ja się zwykle zachowywałem. Poza tym Nowy Lee Taemin kompletnie, ale to zupełnie nie potrafił radzić sobie z osobą okrutnego potwora Choi Minho, wobec którego, ku mojej rozpaczy, stawał się miękką fryteczką. A kiedy okrutny potwór Choi Minho postanawiał przy okazji dowalić deklaracją TEGO pokroju i Nowy Lee Taemin wybierał sobie akurat taki moment na zawładnięcie moją psychiką, to robiło się naprawdę niezręcznie.

Teraz też szczerzył się jak kretyn, którym zresztą wciąż był i żaden stan rzeczy nie zmieni tego faktu. Rzucił spieniacz do mleka oraz zamówienie, na które czekała jakaś zniecierpliwiona klientka i podparł się łokciami na blacie kilka centymetrów od mojej twarzy. Moja mina zrzedła jeszcze bardziej, a jego wręcz przeciwnie.

- Hej, Taemin-ah, rumienisz się naprawdę uroczo. Chyba będę w stanie przywyknąć do tego szybciej, niż mi się wydawało.

- C…co?! – Jakim cudem udało mi się odskoczyć do tyłu razem z krzesłem i nie wywalić się na podłogę niczym ostatnia ofiara losu. Czułem strużkę potu spływającą mi za kołnierz, kiedy gwałtownie odwróciłem wzrok od radosnych ogników w jego czekoladowych oczach. Cholerny manipulant. – O czym ty w ogóle gadasz?! To wszystko… to wina światła! Nie wiem czy zauważyłeś, ale światło tu tragiczne! Żarówka w jednej z lamp po lewej stronie całkiem się spaliła, może powinieneś ruszyć swój leniwy tyłek i ją wymienić zanim będziemy zmuszeni pracować przy świeczkach, jak w jakimś niecywilizowanym średniowieczu!

- Mmm przy świecach, mówisz? Przy świecach byłoby całkiem romantycznie, nie sądzisz…? – Najwyraźniej świetnie się bawił. Nie byłem pewien, czy bardziej mam ochotę dać w ryj sobie czy jemu. Prawdopodobnie sobie, żeby się ocknąć i wypędzić Nowego Lee Taemina gdzie pieprz rośnie. Jezu, Taemin, ogarnij się. Przecież to wciąż ten sam niezrównoważony i nadpobudliwy Żabol, do licha! Nie dawaj robić sobie lurowatej latte z mózgu popapranemu kochasiowi z durnymi pomysłami.

- Mniejsza o świece! Niedługo i tak nie będzie potrzeby wymieniać żarówek, bo wcześniej wykończy nas nasza kocia konkurencja i wtedy nawet koncept średniowiecza nie pomoże! – wypaliłem na wdechu, całkowicie zmieniając temat. Minho zamrugał, zbity z tropu i odetchnąłem z ulgą, kiedy jego łobuzerski uśmieszek nieco przybladł. Jeden zero dla mnie, konfrontacja dotycząca statusu naszego świeżo upieczonego związku, co do którego wciąż czułem się diabelnie niekomfortowo, póki co została odparta pomyślnie. Coś mi mówiło, że niedługo i tak wróci do dokuczania mi i pewnie nie obejdzie się wtedy już bez konfrontacji usta-usta i NIE, żebym tego nie chciał – bądź co bądź to ja zacząłem, co musiałem ze skruchą przed sobą przyznać – ale jako że nadal nie wiedziałem, jak odnosić się do Minho jako do kogoś więcej niż irytującego przyjaciela, starałem się to odwlekać. – Wiec, co ze sprawą Exotic Flowers i Kim Jongina, albo może raczej Kim Jonginy? – kontynuowałem już normalnie, stwierdzając, że zagrożenie minęło. – Nie wykręcili ostatnio żadnego numeru? Zaskakujące. Ciekawe, czy Kibum nadal przebiera się za palmę tropikalną i chodzi ich szpiegować.

- Nie wiem, co z nimi. – Minho przybrał minę pokerzysty, co mnie nieco zszokowało i mimo woli zacząłem się gorączkowo zastanawiać, co takiego powiedziałem. Chyba, że nagle poczuł się wielce urażony faktem, że nie miałem ochoty flirtować z nim na oczach całej kawiarni. Tak, to niestety w jego stylu. – Szczerze mówiąc, myślałem, że ty mi powiesz – dodał, wracając do porzuconego zamówienia. Klientka na nie czekająca o dziwo nie piorunowała nas wzrokiem, ale za to z zaciekawieniem przysłuchiwała się naszej rozmowie. Nie byłem pewien, co gorsze.

- Dlaczego miałbym wiedzieć coś na ten temat? Nie, żeby mnie to jakoś bardzo nagle zaczęło obchodzić, ale po ich ostatniej akcji spodziewałem się jakiegoś ataku, czy coś – powiedziałem ostrożnie. Minho prychnął. Prychnął. Niemożliwe, Choi Minho nie prychał z irytacją, a już na pewno nigdy nie prychał z irytacją na mnie. Obrażalska bestia.

- No wiesz, sądziłem, że bardziej orientujesz się w sytuacji, skoro Kim Jongin był twoim MĘŻEM.

Kiedy przetworzyłem sobie na spokojnie sens jego pełnej wyrzutu wypowiedzi, szczęka dosłownie mi opadła. To miał być powód jego zbolałej miny i śmiertelnej urazy?! Już miałem zacząć obwiniać biednego, niewinnego Nowego Lee Taemina!

Skąd on o tym w ogóle wiedział? Uh, przysięgam, że kiedyś zamorduję tego parszywego pterodaktyla, Kim Jonghyuna. Paskudny plotkarz.

- To było w PRZEDSZKOLU. Miałem wtedy PIĘĆ LAT… - Sam nie wiedziałem, dlaczego się w ogóle tłumaczyłem.

- Oooch, więc teoretycznie nie wzięliście jeszcze rozwodu?! – Żabol wbił we mnie przeszywające spojrzenie. Dziewczyna niemogąca doczekać się na swoje cappuccino usadowiła się wygodnie na jednym z wysokich stołów i chłonęła każde słowo z jawnym zaciekawieniem. Prześladowczyni.

- Przecież… przecież mówię, że… - Czułem, że znowu się beznadziejnie rumienię i zacząłem się martwić, czy aby na pewno wszystko w porządku z pracą moich naczyń krwionośnych. Minho kompletnie zignorował moją marną próbę zabrania głosu.

- Pewnie dał ci bransoletkę z cukierków, prawda? Pewnie była SMACZNA. – Wyglądał jak zraniony szczeniak wyrzucony na deszcz i chyba myślał, że wywoła tym u mnie wyrzuty sumienia. – I pewnie zaręczyliście się za pomocą lizaków truskawkowych w kształcie pierścieni. Albo co gorsza takich z gwizdkiem! Wiesz, że to podchodzi pod zdradę, Taemin…? Teraz jesteś mój i tylko mój, nie wolno ci brać od Kim Jongina lizaków z gwizdkiem, ani…

- SĄDZĘ, ŻE TA ROZMOWA POWINNA SIĘ NA TYM ZAKOŃCZYĆ! – Przerwałem mu stanowczo, mając wrażenie, że z uszu bucha mi para jak z lokomotywy. Ostentacyjnie zeskoczyłem z krzesła i wyminąłem zdezorientowaną klientkę, kierując się śladem Sulli na górne piętro kawiarni. Minho mamrotał pod nosem coś jeszcze o „zdradzie” i mojej rzekomej przynależności do niego, a także o tym, że kupi mi smycz i obrożę, aby mógł mieć mnie cały czas na oku (przy tej obietnicy ostatecznie zwątpiłem w jego zdrowie psychiczne – nie, żebym w nie kiedykolwiek wierzył). Boże, w co ja się najlepszego wpakowałem? Czy człowiek, z którym jakimś dziwnym trafem nagle wylądowałem w związku mógł być jeszcze bardziej nienormalny, niż mi się zawsze wydawało?

Nowy Lee Taeminie, witaj na pokładzie. Niniejszym oświadczam, że nie dożyjesz jutra.

~*~

Dla nikogo nie było już tajemnicą, że kawiarnia miała poważne problemy. Mogliśmy do woli się oszukiwać, udawać, że nie widzimy, jak klientów z dnia na dzień ubywa w zastraszającym tempie, podobnie jak cyferek na koncie bankowym, podczas gdy rachunek za czynsz, składniki i całą resztę wydłuża się w jakiś niewytłumaczalny sposób. Kiedy Jinki hyung zrobił się nerwowy i zaczął wydzierać się na każdego, kto mu się akurat nawinął, uznaliśmy to za ostateczny sygnał, że sytuacja jest krytyczna. Widok wkurzonego Onew jest z jednej strony niesamowicie zabawny, ale nawet ja musiałem darować sobie komentarze w tym temacie, bo wątpiłem, by komuś było teraz do śmiechu. Nie, żeby kiedykolwiek ktokolwiek doceniał moje błyskotliwe poczucie humoru, dlatego tym bardziej postanowiłem siedzieć cicho. Nie mogłem przecież otwarcie przyznać się do tego, jak bardzo zależy mi na kawiarni, bo jakąś tam resztkę reputacji twardziela jeszcze posiadałem, chociaż niebezpiecznie osypywała się ona ze mnie za każdym razem, kiedy Choi Minho wjeżdżał na scenę cały w skowronkach, ze swoimi debilnymi uśmiechami i krowimi oczami, i zaczynał prawić litanie na niewygodne dla mnie tematy, przy okazji nie tracąc szansy by pomacać mnie publicznie gdzie popadnie.

Irytujące jak cholera.

W każdym razie kawiarnia znalazła się w poważnych kłopotach. Długi, coraz bardziej gasnące zainteresowanie i ostra konkurencja ze strony Exotic Flowers, którzy oficjalnie wzięli sobie za punkt honoru zniszczenie nas i zrównanie z ziemią, a dodatkowo wyrodny ojciec Minho, który być może i zrobił się czułym i kochającym tatusiem dla swojej niewdzięcznej, nowo odnalezionej córeczki, ale nic nie wskazywała na to, by miał ochotę wspomóc finansowo swoją własną inwestycję. Sam słyszałem, jak Żabol wrzeszczał na niego przez telefon, przy okazji jakże wspaniałomyślnie płosząc jakąś zagubioną w akcji resztkę klientów, ale nawet to nic nie dało. Nie mogę powiedzieć, że sam nie byłem wkurzony jak diabli. Rzadko kiedy interesowały mnie nie moje sprawy, ale tym razem byłem przekonany, że sprawa kawiarni w dużym stopniu dotyczy także i mnie. Ale co ktoś taki jak ja mógł zrobić…? Próbowałem podpuścić Sulli, by sama porozmawiała z Choi seniorem i zmusiła go do spłacenia chociaż części długów, ale ta niewdzięcznica nie chciała nawet o tym słyszeć. Wciąż była śmiertelnie obrażona o to, że jej przyszłość wydawała się teraz mienić wszystkimi kolorami tęczy. Doprawdy dziwne dziecko.

Moja przerwa w pracy niemożliwie mi się tego dnia dłużyła. Z braku pomysłów na jej spędzenie poszedłem do kuchni, gdzie z piekarnika wydobywał się słodki zapach czekoladowych muffinek Dary. Samej pani Lee nie było w pobliżu, co uznałem za bożą łaskawość, bo chociaż jej obecność najmniej by mi przeszkadzała, to miałem nadzieję spędzić te wlekące się w nieskończoność piętnaście minut jedynie w swoim towarzystwie. Wyrzuciłem nawet Nowego Lee Taemina, zakazując mu włażenia do mojej głowy przynajmniej do czasu, aż moje rutynowe, samotne smęcenie nad bezsensownością świata dobiegnie końca. Wskoczyłem więc na zasypany mąką stół, nie zawracając sobie głowy tym, że później prawdopodobnie będę musiał paradować z białym tyłkiem i skrzyżowałem nogi, wyciągając mp3. Przejrzałem całą playlistę. Większość piosenek już mi się dawno znudziła, będę musiał jakoś subtelnie zaalarmować Minho, żeby mi ją z łaski swojej zaktualizował, ale jeszcze nie miałem planu w jaki sposób to zrobić, żeby nie wyglądało to tak, jakby mi zależało. Uhh, bycie mną w dalszym ciągu było strasznie trudne. Nie polecam.

Zanim zdążyłem wybrać utwór na chybił trafił i odpłynąć w stan kompletnego niemyślenia, rozległo się ciche skrzypnięcie kuchennych drzwi i mój spokój ducha został brutalnie zakłócony. Nie musiałem nawet podnosić wzroku, kiedy ciepłe ramiona oplotły mnie od tyłu. Słowa „prywatność” i „przestrzeń osobista” nie mieściły się najwyraźniej w jego mózgu wielkości ziarenka grochu. Zacisnąłem szczękę, stwierdzając z niesmakiem, że zamiast błogiego, upragnionego spokoju znowu mam w głowie niezły piedolnik.

- Spytasz czy wszystko w porządku, a wykastruję cię własnoręcznie – zagroziłem ostro zanim zdążył się odezwać. Byłem dumny, że póki co ta zakochana ciota, Nowy Lee Taemin postanowił siedzieć cicho głęboko we mnie. To chyba przez to, że nie mogłem zobaczyć oczu Minho i zamienić się w kupkę nieszczęścia.

- Interesujące składasz mi obietnice – wymruczał mi do ucha, kładąc brodę na moim ramieniu. Wstrzymałem oddech. Momenty w których Bambi zamieniał się w obłapiającą mnie ze wszystkich stron amebę kosztowały mnie sporo nerwów i kilka mini zawałów, podczas gdy moje serce próbowało wyskoczyć mi przez gardło.

- Czego chcesz? – spytałem łamiącym się niebezpiecznie głosem.

- Dlaczego muszę czegoś chcieć? Nie ma nic nienaturalnego w tym, że przytulam się do swojego chłopaka.

Tego się właśnie obawiałem – proces zamieniania się w miękką gąbkę wyciskaną bezlitośnie przez Minho uważam za rozpoczęty.

- Mógłbyś… zachować to na kiedy… indziej? – wykrztusiłem, na próżno starając się od niego nieco odsunąć. Było mi tak cholernie gorąco. Miałem wrażenie, że zaraz zwariuję, a jego ręce wręcz parzyły moją skórę przez materiał koszuli.

- Nie – padła stanowcza odpowiedź. – Wybacz, ale teraz mam wrażenie, że każda chwila kiedy cię nie widzę, nie dotykam i nie czuję twojego zapachu jest chwilą straconą. Kiedy na ciebie patrzę z większej odległości, zastanawiam się, dlaczego jesteś tam, a nie w moich ramionach. Dawniej mogłem tylko pomarzyć, żebyś mi na coś takiego pozwolił. – Przyciągnął mnie jeszcze bliżej, wyczuwając, że się subtelnie zsuwam z krawędzi stołu. Zacząłem hiperwentylować. Jego klatka piersiowa była teraz gładko przyciśnięta do moich pleców. Mogłem wyczuć bicie jego serca na swoim ciele. Wrażenie było takie, jakbym miał dwa serca i obydwa waliły nierównomiernie, chaotycznie, każde w swoim tempie.

Nigdy w życiu nie czułem się tak kruchy i mały jak teraz. Nigdy. Ostatecznie straciłem całą swoją silną wolę, wywieszając mentalnie białą flagę zaniechania walki. Mógł zrobić ze mną co chciał, nie sądziłem, bym potrafił jeszcze kiedykolwiek stanąć na nogi.

- Kocham cię – kontynuował tym czasem jak gdyby nigdy nic. Jakby kompletnie nie zdawał sobie sprawy, że praktycznie trzyma teraz moje zwłoki, podczas gdy mój duch unosi się gdzieś nad jego głową. – Każdy moment, w którym ci tego nie udowadniam jest bezsensowny i zmarnowany. Nie wymagam póki co, żebyś mi na to odpowiedział. Wiem, że to wszystko nadal jest trudne i skomplikowane i nawet gdybyś chciał, nie jesteś na to jeszcze gotowy. Ale mimo to coś mi podpowiada… wiem, że czujesz do mnie to samo. I że kiedyś mi to powiesz, uśmiechając się w ten swój rzadki, nieśmiały sposób o którym nie masz pojęcia, co ze mną robi i patrząc mi w oczy powiesz to głośno i wyraźnie. Kiedyś, nie teraz.

Przekręcił mnie jakimś cudem przodem do siebie, skamieniałego i niezdolnego do myślenia, tak, że mimo woli musiałem spojrzeć mu w twarz, chociaż miałem ochotę zacisnąć powieki bardzo mocno i zaoszczędzić sobie kolejnego bolesnego ucisku w klatce piersiowej. Oparł dłonie po obu stronach zabrudzonego mąką blatu, wpatrując się we mnie intensywnie z takim wyrazem twarzy, że poczułem się kompletnie nagi i bezbronny. Jednocześnie chciałem uciec i zostać. Już nie wiedziałem, która strona podświadomości przeze mnie przemawia, czułem tylko, że głowa pulsuje mi boleśnie a w uszach szumi krew. Dlaczego on robił mi to za każdym razem, sprawiając, że stawałem się idiotycznie słaby?

Mama miała rację. Miłość okazała się być największym wrogiem.

- Kocham cię. – Zamrugał nagle, nie przestając się uśmiechać, chociaż jego oczy jakby zaszły mgiełką. – Nie umiem powiedzieć jak bardzo. Jesteś najważniejszą osobą w moim życiu, wiem to od dawna i nie mam na to wpływu. Kochamciękochamciękochamcię.

Pochylił się niżej, dotykając białą od mąki dłonią mojego gorącego policzka i zaczął zbliżać swoją twarz do mojej, oddychając ciężko. Albo może to ja tak oddychałem, w zasadzie trudno było odróżnić. Zamknąłem oczy, przechylając głowę nieco w bok, a moje ręce mechanicznie powędrowały do jego bioder, gdzie nieśmiało spoczęły. Też chciałem powiedzieć „kocham cię”, ale nawet nie próbowałem, bo ani to, ani nic innego nie przeszłoby mi w tej chwili przez ściśnięte gardło. Poza tym, on miał rację. Na to nie byłem jeszcze gotowy.

Zatrzymał się kilka milimetrów ode mnie, nasze wargi stykały się ledwo wyczuwalnie.

- To będzie szósty raz – wyszeptał, prawie w ogóle nie poruszając ustami.

- Szósty… - powtórzyłem głupio, nieswoim głosem. Szare komórki zaczynały mi się przegrzewać i kręciło mi się w głowie od zapachu świeżo zmielonej kawy.

- Szósty raz, kiedy cię pocałuję. A właściwie mój trzeci. Ty pocałowałeś mnie już trzy razy. Teraz będzie po równo.

On to liczył, na miłość boską?! Chciałem coś powiedzieć, nie za bardzo wiedziałem nawet, co, ale zanim wymyśliłem jakąkolwiek logiczną odpowiedź, zrobił to. Jego usta były miękkie i słodkie jak latte z dużą ilością mleka i cukru, i mimo że zwykle preferowałem gorzką, czarną kawę, nie zamieniłbym tego teraz na nic. Ten pocałunek był inny niż większość naszych pocałunków. Zawsze było gwałtownie, za szybko i zbyt chaotycznie, ale teraz wszystko działo się powoli, w idealnej harmonii, nie istniało coś takiego jak czas. Miałem wrażenie, że umieram, spadam w dół i końca nie widać, i nie bałem się, bo wiedziałem, że nie uderzę o nic twardego.

Nie docierały do mnie żadne odgłosy z zewnątrz, więc nic dziwnego, że nie usłyszałem zamaszystych kroków eleganckich butów na podłodze i w pierwszej chwili sądziłem, że poirytowany, zdegustowany okrzyk pochodził z mojej własnej głowy. Dopiero, kiedy Minho podskoczył, oderwał się ode mnie i zrobił taką minę, jakby planował wyjątkowo bolesne morderstwo, całkiem otrzeźwiałem.

W drzwiach stał Kibum i przyglądał nam się z niedowierzaniem i złością wypisanymi na twarzy wielkimi literami.

- Czy moglibyście… – wysyczał przez zęby ten różowy potwór, pomiot szatana, gnojek z beznadziejnym wyczuciem czasu nie zasługujący na to, by egzystować. - ...PRZESTAĆ wymieniać się śliną, mikrobakteriami i kodonami DNA w godzinach pracy…? Rozpustnicy! Naprawdę, STARAM SIĘ zrozumieć, mnie też by chyba szlag trafił po roku utrzymywania hormonów na wodzy, kibicuję wam i zakładam fanclub, ale proszę, liżcie się gdziekolwiek byle nie na moich oczach i NIE tutaj. Proszę.

- Wy to wszyscy robicie specjalnie! – Minho wycelował w niego palcem, czerwieniąc się po cebulki włosów – ze złości czy z jakiegokolwiek innego powodu. – Za każdym razem, kiedy jesteśmy w takiej… uh… sytuacji, któreś z was musi wleźć i nam przerwać! To już twój drugi raz, Kibum, trafiasz na moją czarną listę!

- O mój Boże, drżę ze strachu – skwitował Key ironicznie, wywracając oczami. Mrugnął do mnie porozumiewawczo, ale tym razem zamiast nawiązać nić porozumienia, której się chyba spodziewał, strzeliłem w niego przeszywającym laserem nienawiści.

- Poważnie, to podejrzane! Założyliście jakiś Związek Dręczenia Minho i Taemina, czy co?! – Żabol uderzył pięścią w stół, aż podskoczyłem na blacie. – Ty, Amber, wciągnęliście w to nawet psa…!

- Zamknij się już, bo popadasz w paranoję – prychnął Kibum, wyraźnie znudzony. Podszedł i chwycił mnie za kołnierz, bezceremonialnie ściągając mnie ze stołu i ciągnąć w kierunku drzwi.

- HEJ! Dokąd zabierasz mojego chłopaka?! – Wydarł się za nami Minho. – Powinieneś najpierw zapytać MNIE o pozwolenie!

Dokładnie, dokładnie to powinieneś zrobić, Kibum. Chyba straciłem w tym momencie swój honor, niezależność, resztki przyzwoitości oraz własne zdanie, ale nieważne, oddaj mnie z powrotem Żabolowi, bo ci powyrywam wszystkie te tlenione kudły gołymi rękami.

Jak dobrze, że nadal miałem gardło związane na supełek i nie zacząłem wygadywać takich bzdur, bo moja reputacja byłaby oficjalnie skończona na oczach całej kawiarni. Tym czasem Kibum wyminął rechotającego Jonghyuna, rozbawioną Amber i zdegustowaną Sulli, po czym otworzył kopniakiem drzwi do schowka pod schodami, gdzie trzymaliśmy mopy, szczotki i inne narzędzia do sprzątania. Wepchnął mnie tam bez słowa wyjaśnienia, a kiedy już miałem zamiar zacząć protestować i walczyć jak na faceta przystało, o mało co nie przewróciłem się przez Minho, który został wrzucony zaraz za mną z równie zdezorientowaną ekspresją.

- Tutaj możecie robić co wam się żywnie podoba – powiedział Kibum grobowym głosem, patrząc na nas z góry z triumfalnym uśmieszkiem pełnym jego wrodzonej złośliwości i pozbawionego skrupułów wyrachowania. Szatan. – Macie szczęście, że nie ma już żadnych klientów. Wszystkich zdążyliście wypłoszyć.

Zatrzasnął za sobą skrzypiące drzwi do schowka, pogrążając nas w kompletnej ciemności. Za ścianą rozległ się zbiorowy wybuch śmiechu.

- Zabezpieczcie się! – wrzasnął Jonghyun, rżąc jak zdychający ze śmiechu koń.

Niewiarygodne, jak bardzo wciąż nienawidzę tych ludzi.

~*~

Jeśli myślicie, że opowiem wam ze wszystkimi pikantnymi szczególikami i detalikami co się działo w tym przeklętym schowku na mopy, to ze szczerym żalem oświadczam, iż tego nie zrobię. Życie jest w dalszym ciągu brutalne, nie ma nic za darmo, a ja nie mam zamiaru być nagle miły dla wszystkich bez wyjątku. Już samo bycie miłym dla tego płaza, żaby, meduzy, która jak się do człowieka przyssie to już się nie odessie (uwierzcie mi, coś o tym wiem) wystarczająco zlasowało mi mózg. Nie miałem zamiaru staczać się jeszcze niżej, chociaż prawdopodobnie już leżałem gdzieś na poziomie rowu Mariańskiego. Nieważne. W każdym razie kiedy po jakichś trzydziestu minutach – lub nawet więcej, sam nie wiem, zapomniałem włączyć stoper – wyszliśmy wreszcie na światło dzienne niczym para oślepionych nietoperzy z mroku, wyglądaliśmy… Sądząc po wiele mówiących minach Jonghyuna i Amber, delikatnie rzecz ujmując niewyjściowo. Albo, jak dobitnie skomentował całkowicie zniesmaczony Kibum, omijając nas szerokim łukiem, aby nie brukać swoich niewinnych oczu tą rozpustą w biały dzień – „Jesteście tak wymemłani jakbyście się przeżuli w całości i potem wypluli!” „Ohyda!”, „Ja nie chcę wiedzieć!” oraz „Lee Taemin, nie spodziewałem się tego po TOBIE!”.

Aha.

Szczerze mówiąc też się tego po sobie nie spodziewałem, ale to przecież nie moja wina, że Nowy Lee Taemin okazał się być nieznośnym smarkaczem z buzującymi hormonami, mającym jakieś niewiarygodne przekonanie, że Choi Minho jest całkiem uroczy. Z zasady nie zgadzałem się z  tą dziwną, nowo odkrytą częścią mojej świadomości, byłem na to za bardzo wymemłany.

- Może nie wygląda, ale ja tam się cieszę – stwierdziła z miernym entuzjazmem Amber, kiedy rzuciliśmy się z powrotem do pracy, próbując zająć czymś ręce i nie wyglądać zbyt podejrzanie, chociaż już i tak nieliczni klienci mierzyli nas krytycznym wzrokiem. Hm, jak im się coś nie podobało, to zawsze mogli pójść lizać buty tego strasznego gościa, Wu Yifana do jego pałacu z kawową fontanną, który to lokal nie był w żadnym, nawet najmniejszym stopniu gejowski. Pomijając biegających w falbaniastych fartuszkach, dorosłych facetów z doczepianymi kocimi uszami, ale przecież w tym zdecydowanie nie było nic podejrzanego!

- Tak w sumie to ja też! – Jonghyun siedział przy barku z idiotycznym uśmieszkiem na ustach i machał w powietrzu nogami, co nie pomagało mu ukryć faktu, że jako skurczony karzeł nie był w stanie nawet dotknąć podłogi stopą. – Znaczy, spodziewałem się, że prędzej czy później do tego dojdzie i od zawsze was shippowałem, ale wolałem się nie wtrącać, bo zawsze wszystko jest potem na mnie.

- Na kogoś musi być – zauważyłem bezlitośnie. Dino wyszczerzył zęby, niezrażony.

- Tak na marginesie, Tae, mam dla ciebie prezent ślubny. Zobaczysz go sobie później, bo wsadziłem ci go do twojej szafki na górze. Tylko koniecznie poczekaj z tym na mnie, chcę nagrać twoją minę, kiedy zobaczysz, co…

- Nie biorę ślubu! – przerwałem mu, krztusząc się własną śliną, podczas gdy Minho znów robił minę zatytułowaną „Powinieneś najpierw zapytać MNIE o to, czy w ogóle pozwolę ci odezwać się do mojego chłopaka”. Jonghyun machnął lekceważąco ręką.

- To nic wielkiego, nie spodziewaj się lśniących biletów na podróż poślubną do Honolulu! Może kiedyś, jak już stanę się milionerem zbijającym fortunę na mojej plantacji zioła, która będzie najbardziej wpływową inwestycją…

- O, dobrze, że wszyscy tu jesteście! – Jinki hyung zleciał ze schodów z plikiem papierów i bardzo poważną miną, która nadawała mu niecodziennie formalny, niemal groźny wygląd. To znaczy gdyby nie fakt, że dosłownie zleciał, potykając się o rozwiązaną sznurówkę, jego ekspresja mogłaby ostatecznie zostać uznana za „groźną”. – Co robicie? Czemu znowu się obijacie?!

- Nie obijamy się. – Ziewnęła Amber, nie zadając sobie trudu by zasłonić usta. – Plotkujemy o życiu miłosnym naszych kolegów z pracy, bo to jedyna ciekawa rzecz w promieniu tych paru metrów kwadratowych.

- I tak nie ma nic do roboty - westchnął Minho z rezygnacją. – Dzisiaj mieliśmy ośmiu klientów. Ośmiu. Jeden wyjątkowo agresywny, chciał wylać na mnie swoje cappuccino, bo było zbyt słodkie.

- Jesteś pewien, że to nie był Wu Yifan w stroju atomówki? – zażartowałem dosyć ponuro.

- Mniejsza o to. Jonghyun, idź po Kibuma, Darę i Sulli. Myślę, że wpadłem na genialny pomysł!

Sądząc po radosnej nutce dumy przebrzmiewającej w jego głosie, mogłem spodziewać się wszystkiego co najgorsze, ale w sytuacji, w jakiej obecnie znajdowała się kawiarnia, chyba już nic nie mogło pogorszyć sprawy, dlatego powstrzymałem się od komentarza. Chwilę później cała nasza ekipa zebrała się przy ladzie, wpatrzona z nadzieję w rozgorączkowanego menadżera. Zauważyłem, że Dara krzywi się nieznacznie, siadając na jednym z wysokich krzeseł i mój wzrok mimo woli powędrował do jej zaokrąglonego brzucha. Ciekawe, czy już znali płeć dziecka. Nie, żeby to była moja sprawa!

- Plan jest prosty. Urządzimy PIKNIK. Wiecie dobrze, jak ludzie uwielbiają takie imprezy, zlecą się jak pszczoły do miodu! Pamiętam ten tłum na przyjęciu powitalnym z okazji otwarcia SHINee Cafe…

- Ale na otwarciu SHINee Cafe wszystko było za darmo – zauważył sceptycznie Kibum. – Ludzie „uwielbiają” tylko takie imprezy, na których nie muszą nic płacić za żarcie, a nam przecież nie chodzi o to, żeby jeszcze bardziej pogrążyć się w długach, tylko żeby się z nich jakoś podnieść.

- Wiem i właśnie dlatego to będzie impreza charytatywna! – Ekscytował się Jinki, rzucając Kibumowi przed nos stertę papierów. – Wszystko już rozpisałem i rozrysowałem! Każdy ma przydzielone jakieś zadanie, więc musimy postarać się, żeby wypaść jak najlepiej, a wtedy na pewno nie będziemy narzekać na brak zainteresowania.

- To ma być coś w stylu datku na kawiarnię, taka jałmużna?! Trochę żałosne z naszej strony. – Skrzywiłem się z niesmakiem. Średnio mi się ten „genialny plan” podobał, poza tym miałem niejasne przeczucie, że coś w którymś momencie i tak się spieprzy. Minho rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie, więc przewróciłem oczami, myśląc że chce mnie zbesztać za podważanie zdania hyunga, ale on tylko dawał mi znak żebym postawił kołnierz i ukrył czerwone ślady, które pozostały na mojej szyi po schowkowym incydencie. Zamknąłem się i oblałem rumieńcem.

- Skoro nikt nie ma żadnych przeciwwskazań, uważam, że wszystko zostało ustalone. W planie macie instrukcje, nie przyjmuję żadnych pytań ani zażaleń! – Po tym rezolutnym komunikacie Onew uśmiechnął się radośnie i skierował do kuchni, mamrocząc coś o porządnej dawce cukru, która miała rzekomo właściwości minimalizujące permanentne nadciśnienie. Prychnąłem, nie mogąc uwierzyć, że naprawdę znowu muszę popierać coś tak głupiego. Wątpliwe było, żebyśmy dali radę zebrać wystarczająco dużą sumę pieniędzy oraz to, by ktokolwiek w ogóle miał ochotę wspomóc nas charytatywnie. Ludzie to w dalszym ciągu sknery i świnie.

- Hej, nie martw się. – Drgnąłem, słysząc nad uchem spokojny głos Żabola, który położył dłonie na moich ramionach tuż przy karku i zaczął delikatnie masować tamte miejsca. – Wszyscy jesteśmy teraz zestresowani i przemęczeni, więc nic lepszego nie wymyślimy. A kto wie, może tym razem pomysł Jinkiego wypali? W każdym razie my możemy znaleźć sposób, żeby urwać się z większej części tego pikniku – dodał konspiracyjnym szeptem, dmuchając gorącym powietrzem w moje ucho, aż poczułem ciarki na plecach. – Co ty na to? Umówisz się ze mną oficjalnie…?

- Uh… - Mój mózg działał teraz na spowolnionych obrotach i aż czułem jak powoli przyjmuje konsystencję znajomego, gumowego żelka. – Umm, a nie powinniśmy pomóc w… uhh, obowiązki i tego…

- Nawet nie próbujcie się wymigać i zostawić nas tu z tym bajzlem! – Amber wynurzyła się nie wiadomo skąd i zburzyła nastrój, zgrzytając zębami z irytacją. – Poważnie, w sojuszu jesteście jeszcze bardziej nieznośni niż kiedy denerwowaliście mnie osobno! Cofam to, co powiedziałam. Wolałam czasy waszych… waszych…

- Końskich zalotów - podsunął jej usłużnie Key.

Jonghyun parsknął.

- Żabich lepiej brzmi.

~*~

Skończyło się na tym, że rzeczywiście zerwaliśmy się z „imprezy” zanim cała ta „impreza” się w ogóle zaczęła. Słowem, zwialiśmy tak szybko, jak się dało, co nie było wcale łatwym osiągnięciem, bo Jinki, najwidoczniej zaalarmowany przez Amber o naszej planowanej ucieczce, postawił na straży Jonghyuna i Kibuma, którzy łazili za nami krok w krok. Na początku bawiło mnie, jak bardzo Minho był przez to zirytowany, ale później zaczęło to grać na nerwach nawet mi. Przez sekundę poważnie rozważałem zanurkowanie do schowka na mopy, żeby się od nich uwolnić, ale jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności małe drzwiczki były zamknięte na cztery spusty, a dziurka od klucza zaklejona kilkakrotnie taśmą. Ktoś tu bardzo nas nie kochał.

To nie tak, że zamieniłem się w psychopatycznego maniaka pokroju Minho i każdą wolną chwilę chciałem wykorzystać na całowaniu się z nim po kątach! Teraz, kiedy o tym myślałem, wydawało mi się to jeszcze bardziej niedorzeczne i żenujące. Ostatnio i tak przebywaliśmy ze sobą praktycznie cały czas i nie wiedziałem już, czy mam go dość, czy jeszcze mi go mało. Może rzeczywiście miałem rozdwojenie jaźni. Trudno, on będzie płacił za moją terapię u psychiatry. Ta myśl sprawiła, że smutny uśmiech taty stanął mi przed oczami i zostałem przygnieciony całym ciężarem tego obrazu.

Nie! Minęło już zbyt wiele czasu. Nie chciałem zmarnować w ten sposób kolejnych kilku lat, powtarzając w pamięci wciąż te same momenty i za każdym razem wbijając sobie w serce kolejne ostre gwoździe. Póki co ten organ leczył się powoli, ale spokojnie. Niewidzialne plastry nalepione przez Minho, Jonghyuna, Kibuma i resztę chroniły gojące się rany przed ich ponownym rozdrapaniem. Wszystko będzie dobrze.

- Na trzy do drzwi i szybko do vana – rzucił Bambi cicho, przechodząc obok mnie z tacą pełną plastikowych kubeczków i talerzyków. Spojrzałem na niego pytająco, ale tylko wzruszył ramionami i wskazał brodą Kibuma, który patrzył na nas przeszywająco z drugiego końca kawiarni, rozdając napływającym gościom czekoladowe muffinki, podczas gdy Jonghyun jakieś kilka kroków dalej podskakiwał z naszą charytatywną puszką na datki. Chyba nie trudno się domyślić, który z nich cieszył się większym powodzeniem.

- To nie wypali – mruknąłem, udając, że krojenie tortu pochłania mnie bez reszty. – Czuję się jak terrorysta z tą obstawą.

- Nie mów, że masz wyrzuty sumienia, kochanie.

- Zamknij się. Nie mam. - Miałem. Mimo wszystko głupio mi było zostawić ich tutaj, poświęcających się w ten sposób dla dobra kawiarni i polecieć ślepo za Minho. Nigdy nie byłem bardzo łaskawy i nienawidziłem brać udziału w czymś, o czym z góry wiedziałem, że nie wypali, ale z drugiej strony siedzenie tutaj i patrzenie jak ci frajerzy się pogrążają aż mnie bolało.

- Zrobimy to szybko i z zaskoczenia. Kiedy się zorientują, już będziemy odjeżdżać. Wchodzisz w to? – Patrzył na mnie błagalnym wzrokiem niczym wielkooki szczeniak rasy cocker spaniel i nie miałem już nic do powiedzenia. – Raz, dwa… TRZY!

Dosłownie wszystko rzuciliśmy – tacki, kubeczki, torty, po czym tratując zdezorientowanych gości przemknęliśmy obok Kibuma, który otworzył szeroko oczy i usta, a kiedy wreszcie do niego dotarło, co się stało, zaczął wykrzykiwać obelgi pod naszym adresem, ale na szczęście nikt nie miał już szans nas zatrzymać.

Czułem się jak prawdziwy badass i nawet siedząc już w vanie ojca Minho nie mogłem przestać histerycznie chichotać. To dopiero była akcja! Nieważne, że mroczna zemsta Kibuma dotknie nas później bardzo boleśnie. Nie martwiłem się teraz o to. Nie myślałem o niczym, kiedy jechaliśmy ulicami znienawidzonego przeze mnie miasteczka i dopiero kilka przecznic dalej zorientowałem się, gdzie wylądowaliśmy. W SM Town wszędzie było blisko. Nawet nie starałem się wyglądać na zaskoczonego, kiedy van zaparkował pod znajomym blokiem, a uradowany Żabol wyskoczył z samochodu, żeby otworzyć mi drzwi po drugiej stronie i praktycznie mnie stamtąd własnoręcznie wyciągnął.

- W innym przypadku powiedziałbym, że niczego się nie nauczyłeś, ale nawet ja muszę przyznać, że tęskniłem za tym miejscem. – Powiedziałem niechętnie, unosząc głowę do góry. Zaczynało się ściemniać, ale na krawędzi dachu jasno świeciły kiczowate, choinkowe lampki, które ktoś tam magicznie przymocował. Oto znajdowałem się w punkcie wyjścia, z cieszącym się jak dziecko, nadpobudliwym wariatem u boku i było mi w dodatku cholernie dobrze. Po raz kolejny zacząłem kwestionować swoje zdrowie psychiczne, gdy uświadomiłem sobie ze zgrozą, że sam nie mogę się doczekać zobaczenia jeszcze raz świata z tamtej wysokości. Żabol otworzył bagażnik i wyciągnął pokrowiec na gitarę oraz wypakowany po brzegi plecak, bo w końcu nie byłby sobą, gdyby nie miał tego wszystkiego wcześniej zaplanowanego co do joty.

Uderzyła mnie znienacka przerażająca myśl, że oto czekała nas prawdziwa, oficjalna randka, na tym samym dachu wieżowca, na którym rok temu spotkaliśmy się w bardzo dziwnych, niezwykłych wręcz okolicznościach. Historia zataczała krąg. Ten sam portier pochrapywał za biurkiem w hallu, nie zwracając najmniejszej uwagi na to, że właśnie dwójka kryminalistów miała zamiar wkraść się na dach. Pewnie i tak uznałby to za kompletny absurd. Poczekaliśmy w milczeniu na windę i wsłuchując się w zgrzytanie mechanizmu wjechaliśmy na samą górę, gdzie okno przy drabince pożarowej było lekko uchylone.

Buchnęła mi w twarz fala chłodnego powietrza, a włosy natychmiast całkiem zasłoniły mi widok. Czułem się jak nie z tej ziemi. Tak wygląda wolność? Cholernie przyjemna.

- Mam koc. – Rozległ się nagle dziwnie rozedrgany głos Minho. Unikał mojego wzroku i nie wiedzieć czemu wyglądał na zdenerwowanego. Zabawne, bo ja już dawno nie byłem tak wyluzowany i wyciszony. – I mam gorącą czekoladę, jak kiedyś. Dara dodała do niej trochę rumu, ale podobno niedużo. Na rozgrzanie.

Uniosłem brwi. Szczególnie rozgadany nie był, a małomówny Choi to pierwszy znak, żeby zacząć się niepokoić. Jednak tylko skinąłem głową, bojąc się, że palnę coś głupiego, że z moich ust wyleci jakiś niestosowny, chamski komentarz i zabije ten bajkowy nastrój. Generalnie nigdy nie lubiłem tak tandetnych rzeczy, lampek choinkowych i całego tego romantycznego badziewia, ale jakby się tak głębiej zastanowić, wcześniej nie lubiłem wielu rzeczy, do których teraz powoli, krok po kroku starałem się przywyknąć. Nie lubiłem na przykład słodkiej kawy, a teraz codziennie dosypywałem pół łyżeczki do filiżanki, kiedy nikt nie patrzył.  Nie lubiłem się śmiać ani okazywać jakichkolwiek emocji poza pogardliwą ignorancją, a teraz proszę, potrafiłem śmiać się jak normalny człowiek bez uczucia okropnego ścisku w klatce piersiowej. Kiedyś nie lubiłem Minho.

- Hej, co robisz? – Żabol gapił się na mnie z góry, zastygły w trakcie wyciągania z plecaka kolejnych bajerów, kiedy po prostu położyłem się na miękkim kocu z ramionami pod głową i nogami zgiętymi w kolanach. Nie mogłem powstrzymać błogiego westchnięcia, które wyrwało mi się piersi zupełnie wbrew mojej woli. Ogromne oczy Minho rozszerzyły się jeszcze bardziej.

- Myślę – odparłem lakonicznie, przymykając swoje własne powieki. – Ktoś mi kiedyś powiedział, że bliżej nieba lepiej się myśli. Nie pamiętam, kto to był, ale jedno mu trzeba przyznać. Miał cholerną rację.

Roześmiał się tym swoim kipiącym szczęściem śmiechem, którego wcześniej nie lubiłem. A może po prostu mu zazdrościłem, że potrafił śmiać się w taki cudowny sposób.

- Mam dla ciebie pewną niespodziankę, Taemin-ah. Może ci się to wydać… Wiem, że nie przepadasz za takimi rzeczami, ale… - Zająknął się na moment. – Ja właściwie nie śpiewam – stwierdził po chwili, jak gdyby to miało coś wspólnego z tematem. Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, co mu znowu odbiło, a kiedy uświadomiłem to sobie, gwałtownie usiadłem, patrząc na niego z niedowierzaniem.

- Zaśpiewasz dla mnie?!

- To głupi pomysł – wymamrotał po nosem, bawiąc się nerwowo suwakiem pokrowca na gitarę. – Ja nie śpiewam. Nie lubię śpiewać. Nie wiem, dlaczego. Kocham muzykę, kocham grać, pisać piosenki, ale nigdy jeszcze nic…

Złapałem go za nadgarstek, trochę dlatego, że czułem taką potrzebę, a trochę dlatego, że dźwięk suwaka zaczynał mnie irytować.

- To dobry pomysł. Najlepszy. Błagam, zaśpiewaj mi coś. Już za późno, żeby się wycofać, bądź mężczyzną! Pokaż, że masz jaja!

Przewrócił oczami, odgarniając mi z twarzy zdmuchiwane przez wiatr włosy i uniósł kąciki ust z zażenowaną miną.

- Jesteś najlepszą rzeczą, jaka mi się kiedykolwiek przydarzyła.

I zaśpiewał.

~*~

Nie chciałem wracać. Naprawdę nie chciałem, a fakt, że byłem lekko podpity i zacząłem odczuwać skutki cudownego trunku Żabola, w którym jak się okazało jednak był alkohol, nie pozwalał mi nawet trzeźwo myśleć, dlatego kiedy Minho włożył gitarę z powrotem do pokrowca i zarzucił ją sobie na ramię z rezolutnym okrzykiem „Wracajmy!” tylko popatrzyłem na niego z dołu z głupim uśmieszkiem, po czym dostałem czkawki. Źle ze mną. Nigdy nie miałem słabej głowy, więc albo niewinna czekolada z rumem zawierała trochę więcej rumu niż sądziłem, albo po prostu spędzanie czasu z Choi dało mi się w końcu we znaki i końcowo zwariowałem. Ta myśl wywołała u mnie napad dzikiego chichotu, co już zdecydowanie nie było normalnym objawem w moim przypadku i nawet Minho się przestraszył, kucając obok mnie i próbując mnie ocucić.

Czułem się tak dziwnie i lekko, i nie byłem pewien, czy to na pewno alkohol jest tego przyczyną. Ale w takim razie co innego? Nawet nie byłem w stanie zebrać myśli do kupy. Kręciło mi się w głowie, mój mózg zamienił się w wielką gąbkę. Było mi ciepło, było mi dobrze. Chciałem siedzieć na dachu i wpatrywać się w skaczące mi przed oczami punkciki gwiazd, pić czekoladę z rumem, śmiać się wariacko i patrzeć w szeroko otwarte oczy zdezorientowanego Minho, który wciąż nie miał pojęcia, co ze mną zrobić. Chciałem go pocałować, ale z drugiej strony mój tyłek był jakby przyklejony do miękkiego kocyka i nie miałem ochoty ruszać żadną kończyną. Przekrzywiłem głowę, wpatrując się w niego z głupim wyrazem twarzy. Może się domyśli i sam mnie pocałuje, żebym nie musiał się specjalnie wysilać?

Niestety, Żabol zawsze był bardzo niedomyślną osobą, więc ciężko było od niego nagle wymagać nieoczekiwanych przebłysków inteligencji. Westchnął ciężko, stając na nogi i pociągając mnie gwałtownie za sobą. Wydałem z siebie zdławiony jęk protestu.

- Nie udawaj, że jesteś pijany, już to przerabialiśmy – wytknął mi bezlitośnie. Zmierzwił mi i tak już rozczochrane przez wiatr włosy, uśmiechając się z czułością. – Też nie mam ochoty tam wracać, ale Jinki hyung dzwonił już chyba z dziesięć razy. Pewnie brakuje im taniej siły roboczej.

- Związek Dręczenia Minho i Taemina – burknąłem pod nosem, na co wybuchnął śmiechem, odrzucając głowę do tyłu. Moją uwagę przykuły dwie podskakujące kulki na jego szyi i zamrugałem, zbity z tropu, zagryzając dolną wargę. Przez głowę przetoczyła mi się fala różnych idiotycznych myśli, dlatego postanowiłem skupić się na tej, która była z nich najmniej idiotyczna: Choi Minho to naprawdę jakiś genetyczny wybryk natury, skoro ma dwa jabłka Adama.

- Wrócimy tu jeszcze. – Położył mi dłonie na ramionach, zniżając twarz do mojego poziomu. – A jeśli nie tu, to znajdziemy sobie jakiś inny dach. Zawsze chciałem zamieszkać w domu, który miałby dach.

Parsknąłem pogardliwie, nie mogąc się powstrzymać.

- Wow. Twoje marzenia są zbyt skomplikowane. Dom z dachem to poważna sprawa.

- Żebyś wiedział. – Skinął głową z powagą. – Dom z dachem i z tobą w środku, nic więcej mi do szczęścia nie potrzeba.

Na to już nie miałem pod ręką żadnej ironicznej odpowiedzi.

Zeszliśmy ostrożnie po skrzypiącej drabince pożarowej i nie zawracając sobie głowy czekaniem na windę, rzuciliśmy się w dół po schodach, ściągając się kto pierwszy wypadnie na zewnątrz. Narobiliśmy przy tym tyle hałasu, że jakaś zakokonowana w różowy szlafrok wiedźma z miniaturowym yorkiem w ramionach wybiegła na klatkę schodową, wygrażając nam wałkiem kuchennym. Kiedy wreszcie znaleźliśmy się bezpiecznie przed blokiem, nie byliśmy w stanie złapać oddechu. Minho pochylił się, opierając dłonie na kolanach i zamknął oczy, a jego brązowe kosmyki przykleiły się do czoła. Ja sam mimo zmęczenia czułem rozsadzającą mnie energię. Mógłbym biec tak jeszcze bardzo, bardzo długo, bo wreszcie miałem pewność, że żyję. Każdy mięsień we mnie krzyczał, a krew dudniła w uszach i cholernie mi się to podobało. Jakbym wyrwał się z jakiejś potwornie ciasnej klatki. Wolny.

Spojrzałem w górę, przypominając sobie pierwszy raz, kiedy przechodziłem tędy, zmierzając do szkoły. To było prawie rok temu, a ja wciąż miałem wrażenie, że zdarzyło się to ledwie wczoraj. Wtedy jeszcze byłem szarym, ponurym Lee Taeminem w ciężkich glanach, spranej kurtce motocyklowej i bez żadnej nadziei na przyszłość. Przytłaczały mnie problemy, których teraz nie miałem. To tutaj, na tym śmietniku spotkałem Jonghyuna, pierwszą osobę, która się mną zainteresowała, zamiast zignorować mnie bez słowa jak wszyscy. Wciąż mnie to gryzło i chciałem go o to kiedyś zapytać, ale chyba wiedziałem, jaka byłaby jego odpowiedź. Po prostu wzruszyłby ramionami i rzucił „Byłeś taki jak ja. Nie mieliśmy nic do stracenia”.

Jedna spontaniczna decyzja, zwykły impuls zmusił nas do wejścia na ten dach, po którym chodził człowiek. Zwyczajna ciekawość. A może nie? Przecież nigdy nie wierzyłem w przypadki. To, że stąpałem twardo po ziemi nie znaczyło, że wszystko było dla mnie czarno-białe. Tata tak wiele mnie nauczył, chociaż nie zdawał sobie z tego nawet sprawy.

- To była najdziwniejsza rzecz w moim życiu – powiedziałem sam do siebie. – A to coś znaczy.

- Mówisz o naszym pierwszym spotkaniu? – Minho jakby czytał mi w myślach. Również spojrzał w górę, na jeden z wielu budynków o płaskim dachu tuż pod gwiazdami. – Masz rację, to było dziwne. Czasami to wspominam. Z początku byłem zły na rodziców, na ojca, że kazał nam się przenieść z Seulu do takiej dziury… Ale fakt, że Kibum, Jinki i Dara zostali ze mną sprawił, że zacząłem myśleć o tym bardziej jak o nowej przygodzie niż niezasłużonej karze. Kawiarnia, to wszystko… potraktowałem to jako wyzwanie. A tamtego rana na dachu, kiedy przyszliście… - Zamilkł na moment, wciąż nie odrywając wzroku od majaczących nad naszymi głowami gwiazd. – Kiedy pierwszy raz zobaczyłem Jonghyuna, pomyślałem, że wygląda na zagubionego, szukającego celu w życiu człowieka. Pomyślałem, że będzie świetnym przyjacielem. Z kolei kiedy pierwszy raz zobaczyłem ciebie… - Przeniósł wzrok na mnie, nie przestając się lekko uśmiechać. – Cóż, dobra, może nie była to za bardzo głęboka refleksja z mojej strony, przepraszam.

- Co pomyślałeś? – Zmrużyłem oczy, przyglądając mu się podejrzliwie. Po tym to można się było spodziewać już wszystkiego. Niby nigdy nie interesowało mnie, co ludzie myślą o moim wyglądzie i miałem ten aspekt swojej osoby głęboko gdzieś, ale mimo wszystko ta historia mnie zaciekawiła. – Coś zboczonego?!

Uniósł ręce w poddańczym geście, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu.

- Pomyślałem tylko, że jesteś najpiękniejszą osobą, jaką widzę na oczy. Przez moment nie byłem pewien, czy w ogóle jesteś prawdziwy.

Och. To chyba nie był w takim razie najlepszy moment, aby powiedzieć mu o moim pierwszym wrażeniu, które o ile pamiętałem głównie opierało się na tym, że Minho jest psycholem i seryjnym mordercą, którego szaleńczy uśmiech mógł zdradzać tylko chęć zabicia mnie i Jonghyuna za pomocą swojej gitary i zrzucenia naszych ciał z dachu. Nie znałem go jeszcze wtedy, dobra?! Nigdy nie byłem ufny w stosunku do ludzi, nie osądzajcie mnie.

Droga powrotna do kawiarni znowu zleciała nam w komfortowym milczeniu. Już nic nie wspominaliśmy i w zasadzie byłem mu wdzięczny, że nie zaczynał żadnych niewygodnych konwersacji, bo teraz, kiedy moje zmysły wróciły na swoje miejsce, czułem się nieco skrępowany. Samo to, że właśnie wracałem z randki, pierwszej oficjalnej randki w moim życiu, w dodatku z randki, na którą zabrał mnie Żabol i na którą nawet nie musiał mnie siłą uprowadzać, było wciąż surrealistyczne. Zerknąłem na niego kątem oka, kiedy szliśmy powoli przez park. Zmierzyłem wzrokiem jego skupiony profil i poczułem, jak na moje policzki występują irytujące rumieńce, których na szczęście nie dało się zobaczyć w ciemności. Ciekawe, czy kiedykolwiek będę potrafił zachowywać się przy Minho zupełnie swobodnie? Bez uderzania w sarkastyczny ton w najmniej odpowiednim momencie? Bez spinania wszystkich mięśni za każdym razem, kiedy się do mnie zbliżał? Czy taki związek w ogóle miał prawo bytu? Byliśmy swoimi całkowitymi przeciwieństwami. Fakt, że zaakceptowałem go jako kogoś tak ważnego był dla mnie całkowicie niepojęty, bo to oznaczało, że nie mogłem pozostać dłużej całkiem bierny. Też musiałem dać mu coś z siebie, tak jak on zawsze dawał mi wszystko, nawet kiedy jeszcze wmawiałem uparcie jemu i sobie, że go nienawidzę i że nie jest mi do niczego potrzebny.

Uh, brzydziłem się tymi kłamstwami i podziwiałem go za to, że mimo wszystko ze mną wytrzymał. Że był przy mnie, kiedy odpychałem go rękami i nogami, raniłem go i zamykałem mu jakąkolwiek drogę dostępu do siebie. Nie miałem tylko pomysłu jak mu to wynagrodzić, ani nie byłem do tego stopnia odważny, by po prostu go o to zapytać.

Uhh, to takie wkurzające!

Już miałem wsadzić ręce do kieszeni i wbić zacięty wzrok w ziemię, kiedy nagle ciepła, duża dłoń chwyciła moją i splotła nasze palce jakby to było coś zupełnie zwyczajnego. Minho pogwizdywał pod nosem, patrząc przed siebie i nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi. Spojrzałem na niego szeroko otwartymi oczami, zastanawiając się, czy gdybym zaczął się wyrywać, to by mnie puścił. Szczerze w to wątpiłem, poza tym i tak nie miałem na to ochoty.

Dziwnie przyjemnie było iść przez park z Minho za rękę, chociaż jeszcze parę miesięcy temu coś takiego nie mieściłoby mi się w głowie. Jakoś nagle przestałem martwić się o przyszłość i przeszłość, zostało tylko tu i teraz. Zresztą po co mi myśleć o przyszłości, skoro wszystko zmierzało ku dobremu zakończeniu? Właściwie, ta historia mogłaby skończyć się dla mnie właśnie w tym miejscu. Oczyma wyobraźni widziałem siebie i Minho podążających w stronę zachodzącego słońca jak w jakiejś taniej, łzawej dramie, którymi zawsze pogardzałem. Nawet żałowałem trochę, że słońce już zaszło i zrobiło się całkiem ciemno, ale ostatecznie gwiazdy też robił niezłą scenerię do tandetnego romansu. Tak, chyba mogłyby już wypłynąć napisy końcowe. Wciągnąłem do płuc trochę tlenu, załamując się nad swoją własną głupotą, która niebezpiecznie zaczynała przypominać tok myślenia Sulli. Powietrze pachniało dymem i spalenizną, co niestety niezbyt pasowało do mojego super romantycznego wyobrażenia. Może to jakaś metafora do pożaru namiętności czy coś w tym stylu? Nie wiedziałem nawet, że Nowy Lee Taemin postanowił zasłynąć jako poeta.

Nagle Minho zatrzymał się w miejscu, a ja omal na niego nie wpadłem, natychmiast wracając do siebie. Jego dłoń zaczęła wyślizgiwać się z mojej i w odruchu spowodowanym przez jakieś niknące resztki odurzenia ścisnąłem ją mocniej.

- Co się stało? Jednak nie wracamy? – zagadnąłem, przeklinając się za nutkę nadziei w moim głosie. – Widać już światła kawiarni, chyba faktycznie urządzili tam jakieś party hard, bo cholernie miga…

- To… To nie są światła.

- Co?

Spojrzałem mu w twarz i poczułem, jak coś ciężkiego ląduje na dnie mojego żołądka. Był blady, widać to było nawet w mroku, jaki panował dookoła nas. Jego oczy były szeroko otwarte, przerażone, jakby zobaczył ducha lub coś o wiele gorszego. Przejął mnie nagle niesamowity chłód. Minho puścił się biegiem w stronę jasno oświetlonej kawiarni, ciągnąc mnie za sobą w szaleńczym tempie. Omal nie potknąłem się o krawężnik, kiedy przecinaliśmy opustoszałą ulicę, ale nie wydałem z siebie żadnego dźwięku, bo głos po prostu zamarł mi w gardle. Swąd spalenizny i duszącego dymu był nie do wytrzymania.

O Boże.

Widok jaki się przed nami otwierał, był więcej, niż makabryczny. Kawiarnia stała w ogniu. Czerwone płomienie pożerały ściany i pięły się po dachu, ogień buchał z okien, potłuczone szyby spadały na chodnik, gdzie zebrał się spory tłum przerażonych ludzi. Nasza grupka stała w bezpiecznej odległości, wszyscy wpatrywali się z niedowierzaniem w osypujące się zgliszcza, jakie powoli powstawały z ich ukochanego miejsca, pracy, z ich domu. Jinki obejmował szlochającą Darę, która zgięta w pół, dostała ataku kaszlu i trzymała się kurczowo za brzuch. Jonghyun gładził nieporadnie po plecach trzęsącego się spazmatycznie Kibuma, który ukrył twarz w dłoniach. Amber i Sulli po prostu patrzyły. Żadna z nich nie płakała, ale widać było, że są kompletnie zagubione i zszokowane.

Mimo gorąca, jakie emanowało od buchającego ognia, dłoń która wciąż kurczowo ściskała moją, była lodowato zimna i drżąca. Nie sądzę, bym kiedykolwiek był w stanie wyrzucić z pamięci obraz jego twarzy w tamtym momencie.

Płonący budynek stawał się ruiną na naszych oczach, zabierając wraz z dymem moje najlepsze wspomnienia. Wszystko się skończyło i NIC nie było w porządku.

_____________________________________

 Uh. Jest rozdział, yaaay~ Znowu po sporej przerwie. Znowu ma kilometrową długość. Alice znowu ucieka schować się do kąta i będzie cierpliwie czekać na opinie, płonąc (przepraszam! ;_;) z nerwów. Wygląda na to, że... że został oficjalnie jeden rozdział do końca. Nie wierzę w to, nie mogę w to uwierzyć. Czas jaki spędziłam z tym opowiadaniem oficjalnie przekroczył okres roku. Nie, jeszcze nie płaczę, ale czuję, że kiedy dojdzie do Epilogu, nie będę mogła się powstrzymać. Za bardzo przywiązuję się do pewnych rzeczy.

Dziękuję za kochane komentarze. Czasami mam ochotę uściskać Was wszystkich i nigdy nie wypuścić ;_; Nie wiem, dlaczego Troubles Maker cieszy się takim powodzeniem, w dalszym ciągu jestem zszokowana. Ale jednocześnie jestem cholernie szczęśliwa, bo to oznacza, że coś robię dobrze. Dziękuję wszystkich, którzy wypytywali kiedy rozdział, gonili do pracy, motywowali na różne sposoby, czasem mniej, czasem bardziej drastyczne <3

Co do ankiety, w której mieliście okazję głosować... ^^" Wypadło na kontynuację, hmm? Nie powiem, że nie myślałam o tym. A właściwie wciąż jeszcze myślę. Na pewno Epilog nie będzie definitywnym końcem TM, co to, to nie! Czeka mnie jeszcze seria oneshotów, bonusów, czyli wszystko to, co nie zmieściło się już w fabule. Sama kontynuacja... Nie wiem, jestem rozdarta, tym bardziej, że planuję nowe opowiadanie już od dłuższego czasu. Wrócę do tego jeszcze przy okazji Epilogu, okej~?

Rozdział dziewiętnasty z dedykacją dla Minchannie. Czuję taką potrzebę prosto z serca. Za te wszystkie rozmowy, za pomysły, za wsparcie. Jesteś wspaniała! ♥

+ Tradycyjnie przepraszam za błędy. Poprawię ;; No i do napisania, hm...?