20.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Nie miałem łatwego dzieciństwa. W ciągu tych krótkich, siedemnastu lat zdążyłem przejść więcej, niż niejeden przeciętny człowiek przez całe swoje życie. Większość z tego była prawdziwym koszmarem, a szczęśliwe chwile mogłem policzyć na palcach jednej ręki. Kiedy byłem dwunastoletnim dzieciakiem i moja matka padła ofiarą strasznego morderstwa z rąk niebezpiecznego kryminalisty, po raz pierwszy mój świat się zawalił. Nie sądziłem, że coś, co już raz zostało doszczętnie zdruzgotane, można zrujnować jeszcze niejednokrotnie, ale niedługo po tym wydarzeniu uświadomiłem sobie, jak bardzo się myliłem.

Byłem wewnętrznie zniszczony, a los szykował mi jeszcze więcej niespodzianek, z których prawie każda, zamiast pomóc zabliźniać się głębokim ranom, rozdrapywała świeże strupy na moim sercu. Choroba taty w jakiś sposób sprawiła, że się uodporniłem, a przynajmniej nauczyłem się przyjmować wszystkie ciosy na klatę i użalać się nad sobą tylko we własnej głowie. Sprawiła też, że przestałem ufać ludziom i zacząłem polegać wyłącznie na sobie. Stałem się gruboskórnym, zimnym draniem o niewinnej, delikatnej twarzy, którą zacząłem traktować raczej jak przekleństwo niż powód do dumy. Gdybym posiadał wygląd typowego twardziela, ludzie baliby się ze mną zadzierać. Sami usuwaliby mi się z drogi, a ja nie musiałbym się martwić o to, że jakiemuś niereformowalnemu masochiście zachce się nagle wgłębiać w moje problemy. Niestety, bezlitosne przeznaczenie chciało inaczej. Ludzie na mój widok całkiem tracili rozum. Wszyscy na wyścigi rzucali się, żeby mi pomagać, chociaż ja gardziłem pomocą i ich fałszywym współczuciem. Tak właśnie wtedy myślałem. Wszyscy są fałszywymi gnojkami, których tak naprawdę obchodził tylko własny interes.

Nienawidziłem swojego podejścia do życia, ale wydawało mi się ona jedyną bezpieczną drogą. Sądziłem, że w ten sposób da się funkcjonować. Moim największym błędem było jednak to, że mimo bycia twardo stąpającym po ziemi realistą wciąż wierzyłem w to, że nic nie dzieje się z przypadku. Przeznaczenie. Wydawało mi się, że skoro moje cierpienie było od dawna zapisane w gwiazdach, to muszą tam być również z góry ustalone mechanizmy kierujące moim losem. Więc prędzej czy później liczyłem na to, że uruchomią się dla mnie trybiki odpowiedzialne za szczęście. Czułem to podświadomie, chociaż nie byłem w stanie przyznać nawet sam przed sobą, że liczę na cokolwiek dobrego. Chciałem, żeby to mnie dopadło z zaskoczenia.

I tak się stało. Moment spotkania Minho był dla mnie przełomowym zdarzeniem. Potem wszystko zaczęło się poprawiać, los zaczął mi sprzyjać. Nowa praca, napływ gotówki, ludzie, przy których po raz pierwszy poczułem się swobodnie, a przede wszystkim miejsce, do którego biegłem zaraz po skończeniu lekcji, wiedząc, że ktoś tam na mnie czekał.

Słodki zapach świeżo wyjętych z piekarnika, czekoladowych muffinek Dary, jej irytujące, ale zarazem uspokajające nucenie i uwalany mąką fartuch. Odgłos przesypywanych ziarenek i dźwięk wprawionej w ruch maszynki do mielenia kawy, przebrzmiewający wyraźnie w gwarze rozmów klientów. Śmieszne, kelnerskie uniformy, częściowo składające się z białej koszuli, która zawsze pod koniec dnia miała przynajmniej jedną plamkę od nieostrożnego przenoszenia wypełnionej po brzegi filiżanki cappuccino. Codzienne sprzeczki z Amber. Beznadziejne żarty Jonghyuna. Ciepłe spojrzenie błyszczących, jasnobrązowych oczu, które czułem na sobie za każdym razem, kiedy sam odwracałem wzrok.

Wydawało mi się, że coś takie po prostu nie może nagle przestać istnieć. Po raz pierwszy w życiu nie myślałem o przyszłości, popisując się cholerną naiwnością, która doprowadziła mnie do tego, że zacząłem żyć w bajce pełnej wróżek, latających dinozaurów i mrocznych kucyków pony.

I wszystko wydawało się utopijnie idealne, dopóki cała ta tęczowa rzeczywistość nie poszła z dymem, dosłownie i w przenośni, zabierając ze sobą całą moją nowo nabytą i jeszcze kruchą wiarę, że może, może tym razem przeznaczenie mnie nie oszukało. Może dla odmiany to ja oszukałem przeznaczenie. Może teraz już będzie lepiej.

Tym czasem skończyliśmy wszyscy w wielkim salonie rezydencji należącej do obrzydliwie bogatego księstwa Choi, a ja nie potrafiłem wykrzesać z siebie nawet żadnego złośliwego komentarza na temat lśniących, skórzanych obić foteli, złotych ram na zdjęcia czy kryształowego żyrandolu. Cała ta jasność mnie przytłaczała i tak bardzo kontrastowała z moim nastrojem, że po prostu postanowiłem ją przemilczeć.

Czy kiedykolwiek czuliście się po prostu puści w środku, jakbyście nagle zamienili się w halloweenową dynię z której ktoś wydrążył cały miąższ? Być może to nie jest moja najkreatywniejsza metafora w życiu, ale stan, w jakim się obecnie znajdowałem najbardziej przypominał właśnie to. Miałem wrażenie, że ktoś wyciął tępym nożem kuchennym bolesne dziury w moim wnętrzu, wytargał ze mnie całą duszę i serce, a także mózg i kilka innych znaczących narządów wewnętrznych. Chciało mi się wrzeszczeć, wyć, kopać i gryźć ściany, ale nie umiałem wydać z siebie głosu, a moje mięśnie były jak zamrożone.

Nie mogąc dłużej tego znieść, oparłem brodę na podwiniętych kolanach i pozwoliłem, żeby okryła mnie bezpieczna zasłona z włosów. Nie chciałem, by widzieli mnie takiego. Ale oni też nie wyglądali najlepiej. Kibum, w przeciwieństwie do mnie, nie potrafił wysiedzieć. Co jakiś czas podrywał się ze swojego fotela, robił po pomieszczeniu kilka nerwowych rundek, po czym siadał z powrotem w zupełnie innym miejscu, by po chwili powtórzyć wszystko od nowa. Błądził przy tym rozbieganym wzrokiem dookoła, jak schwytane w klatkę zwierzę. Jonghyun z kolei siedział obok mnie ze splecionymi palcami i gapił się w chińskie wzorki zdobiące zapewne super drogi, miękki dywan. Dara i Onew przytulili się do siebie na sofie, a Amber przycupnęła na obszernych schodach prowadzących na piętro, gdzie co jakiś czas ciężko wzdychała.

Nasza sytuacja przedstawiała się, nie owijając w bawełnę, gównianie.

- Zapchlone szczury – warknął w końcu Kibum, przerywając ciszę. Jego głos zabrzmiał tak złowieszczo w porównaniu z pobladłą twarzą i sztyletującymi najbliższe otoczenie, zaczerwienionymi oczami, że aż poczułem dreszcz na karku. – Pieprzone skurwysyny. Nie ma sensu się oszukiwać, że to był jakiś cholerny przypadek! – Bo przypadków nie ma. Tu musiałem się z nim zgodzić. – Dość tego, bo za moment szlag mnie trafi! Dzwonię do ojca, wnoszę pozew do sądu i cała ekipa spedalonych drani ląduje w pierdlu jeszcze dzisiaj.

- Poczekaj! – Jonghyun zerwał się z kanapy, wyszarpując mu telefon. Po raz pierwszy od dłuższego czasu widziałem go takiego poważnego. W innej sytuacji wydałoby mi się to nawet zabawne, ale teraz nie miałem nastroju do śmiechu. – Nie mamy na nich żadnych dowodów, Key. Bez dowodów możemy co najwyżej pocałować klamkę sądu, a oni będą mieli z nas niezłą zwałę.

- Jakby już nie mieli! – odparował blondyn, ciskając w niego swoim firmowym spojrzeniem bazyliszka, pod którego wpływem nawet Jonghyunowi zabrakło pewności siebie i skurczył się jeszcze bardziej, o ile to możliwe. Key przeniósł swój przeszywający wzrok na nas, zaciskając usta w wąską linijkę. Nawet z daleka widziałem, jak trzęsie się ze złości. – Jinki, tobie też kot odgryzł język?! Przysięgam, że po tym wszystkim znienawidzę koty. A może ty też uważasz, że te pizdeczki z Exotic Flowers są niewinne i czyste jak łza, a kawiarnia eksplodowała, bo Dara zostawiła włączony piekarnik?!

- Po pierwsze Jonghyun nie powiedział, że uważa, że to nie ich wina – zaczął Onew trzęsącym się głosem, na do Dino przytaknął energicznie. Jinki odchrząknął, próbując wcielić się w rolę respektowanego autorytetu, ale tym razem wyszło mu to jeszcze gorzej, niż zwykle. – On ma rację, Kibum. Nie mamy na nich żadnego jawnego dowodu, więc nie możemy ich pozwać. To co zrobili… Jeśli to rzeczywiście oni to zrobili… Jest poważnym wykroczeniem prawnym, ale dopóki nie mamy stuprocentowej pewności…

- Może powinniśmy w takim razie zawołać tu Minho?! – przerwał mu Key, coraz bardziej rozdrażniony. – To on ma studiować to cholerne prawo, nie ty, hyung. Niech znajdzie jakieś pieprzone dowody i jazda do pana Choi. Niech wreszcie ten stary piernik na coś się przyda i pozamyka wszystkie fałszywe koteczki w jakichś kanałach bez wyjścia, tam gdzie ich miejsce!

- Zanim się napalisz, pozwól, że cię zgaszę – odezwałem się schrypniętym głosem. Wszyscy na mnie spojrzeli, bo to było pierwsze zdanie, jakie wypowiedziałem odkąd znaleźliśmy się w willi. Zaskoczyłem tym nawet samego siebie, bo już na początku postanowiłem sobie, że nie będę się mieszał głębiej w to bagno, mimo że i tak siedziałem w nim po uszy. Ale teraz słowa same ze mnie wylatywały, dając upust całemu nawałowi emocji, który przeze mnie przepływał w ciągu ostatnich paru godzin. Chyba trzymanie wszystkiego w sobie rzeczywiście mi nie służyło. – Nie możemy zwrócić się o pomoc do Choi seniora i bardzo dobrze wiem, że Bambi też by wzgardził tym pomysłem.

- A co wy nagle, bliźniaki syjamskie połączone mózgami…? - żachnął się Kibum, ale zgromiłem go wzrokiem, żeby się przymknął.

- Nie rozumiecie, że to w zasadzie tylko ułatwiło mu całą robotę? Już od dawna chciał, żeby Minho stąd wyjechał. W zasadzie zaczął szantażować go, odkąd odmówił sponsorowania kawiarni, a my z dnia na dzień byliśmy coraz bliżej bankructwa. To była kwestia czasu, Jinki hyung wie o tym lepiej niż ja. – Menadżer zwiesił smętnie głowę, nie chcąc nawiązywać z kimkolwiek kontaktu wzrokowego. Nabrałem powietrza, czując, że głos zaczyna mi się łamać, chociaż miałem przecież brzmieć stanowczo. – Wiecie, co mam na myśli. On chciał, żeby kawiarnia przestała istnieć. Teraz już przecież nic nie trzyma Minho w SM Town. Może sobie jechać do tych całych Stanów bez żalu, że zostawia za sobą coś, co kochał. I jego stary jest zadowolony.

- I tak będzie miał świadomość, że zostawia coś, co kochał. To nieprawda, że nic go tutaj nie trzyma – mruknęła Dara, podnosząc na mnie wzrok. Wytrzymałem spojrzenie, czując, jak na moje policzki występuje blady rumieniec.

- Dobra, czyli sugerujesz, że to stary Choi przysmażył SHINee Cafe – podsumowała Amber ponuro, zerkając na nas zza marmurowej poręczy schodów, gdzie wciąż siedziała.

Popatrzyłem z niedowierzaniem na tę idiotkę.

- Nie, zwariowałaś?! Niby po co miałby niszczyć coś, co sam stworzył? Nie jest chyba aż tak nienormalny… Tym bardziej, że jako właściciel teraz będzie musiał pokryć przynajmniej część kosztów, więc sam na tym sporo straci.

- Ale przecież zrzekł się własności kiedy przestał nam spłacać…

- Nie, on tylko przestał nas sponsorować. To dalej była jego inwestycja, dlatego teraz to on za nią odpowiada. I mogę się założyć, że będzie wściekły jak diabli, kiedy dowie się o tym, co się stało, ale jak tylko dotrze do niego, że to również niepowtarzalna szansa by wywlec Minho z kraju, nawet przez myśl mu nie przejdzie, żeby odbudować SHINee Cafe. Bądź co bądź to nadal twardy egoista, z tego co zdążyłem się o nim dowiedzieć…

Przerwałem swój inteligentny wywód, bo na chwilę stanęła mi przed oczami zacięta, pełna wzgardy i wyższości twarz ojca Minho, a potem tak bardzo niepasujący do tego obrazu opis jego osoby w liście mojej matki. Przecież on też musiał mieć gdzieś głęboko serce. Może i był zgorzkniałym starym prykiem, którego życie naznaczyło niezmazywalnym piętnem, ale czy tak bardzo różnił się ode mnie…? Zrobiło mi się głupio, że znowu zacząłem na niego najeżdżać i zapragnąłem cofnąć wszystko, co powiedziałem, ale było już za późno.

- Podsumowując, jesteśmy udupieni! – Kibum agresywnie kopnął Bogu ducha winny stolik do kawy, który podskoczył z głośnym stukotem, tym samym budząc drzemiącego pod nim Satana. Pies zawył boleśnie i w mgnieniu oka wskoczył na kanapę, gnieżdżąc się między oparciem a moim biodrem, skąd łypał z wyrzutem na wściekłego Kibuma.

Nie wiedziałem już, co mu odpowiedzieć na to jakże trafne stwierdzenie. Znowu zapadła dzwoniąca w uszach cisza, podczas której siedzieliśmy jak banda wyfrajerzonych bałwanów, jakimi się zresztą czuliśmy.

- Prawda jest taka, że nie ma co tego roztrząsać. Stało się i nic na to nie poradzimy. Musimy się z tym pogodzić i ty też, Key – odezwała się cicho Sandara, po czym jakby zebrała się w sobie i wstała gwałtownie, krzywiąc się przy tym lekko. Mój wzrok mimowolnie zahaczył o jej sporych rozmiarów brzuch. Który to już miesiąc? Przez to wszystko co się ostatnio działo, zupełnie zapomniałem o tym, że spodziewała się dziecka. – Może ktoś powinien zajrzeć do Minho? – dodała już mniej pewnie, zerkając w kierunku schodów. – Nie chciałam nic mówić, bo wszyscy jesteśmy przybici, ale… martwię się o niego. Siedzi zamknięty w pokoju odkąd przyszliśmy, a to do niego zupełnie niepodobne.

- Och, zostaw go – mruknął lekceważąco nadal rozdrażniony Key. – Jak się nad sobą poużala, to przyjdzie. Wbrew pozorom Minho to nie jest zaprogramowany na wieczne szczęście i optymizm robot, on też musi od czasu do czasu się wyciszyć. I wcale mu się nie dziwię. Chociaż na jego miejscu wolałbym dać jakiś upust tym emocjom, porozwalać coś, zamordować jakiegoś fałszywego kociaczka albo wyżyć się w jakikolwiek inny sposób…

- To chyba znak, że powinniśmy już iść – przerwała mu Amber, zrywając się nagle ze swojego depresyjnego kącika na schodach. Rzuciła Jonghyunowi ciężkie spojrzenie i bez wahania zaczęła ciągnąć Kibuma za kołnierz w kierunku drzwi.

- Och. Och, tak, dokładnie, nie ma co płakać nad rozlanym piwem, czy jak to tam mówią… - Dino odchrząknął, patrząc za nią szeroko otwartymi oczami. Uniosłem brwi, przenosząc podejrzliwy wzrok z jednego na drugie. Cokolwiek chodziło im po głowie, nie mogło być to nic dobrego, a fakt, że nawet Key nie brał w tym udziału był już co najmniej przerażający. Kolaboracja Jonghyun – Amber nie zapowiadała niczego dobrego, tego byłem pewien. Ale z drugiej strony czy po tym, co się wydarzyło, mogło się wydarzyć coś jeszcze gorszego…?

- Naprawdę zostawimy Minho samego? – jęknęła Dara, patrząc na Jjonga z niedowierzaniem. – Jego matka wróci dopiero jutro. Wiem, że on… że umie o siebie zadbać, ale tej nocy nie powinniśmy się rozdzielać.

Dino wyglądał na lekko spanikowanego. Dzikie wrzaski Kibuma na szczęście ucichły już na zewnątrz, ale ja nie miałem zamiaru się stąd ruszyć. Nie było sensu udawać, że nic mnie nie obchodzi. Dara miała rację, wszystko było jeszcze zbyt świeże i mimo że ja już zdążyłem otrząsnąć się z pierwszego szoku, wiedziałem, że Minho nie pójdzie z tym tak łatwo. Ten nadwrażliwy Żabol potrzebował teraz wsparcia przyjaciół, więc gdzie oni się niby wybierali?!

- Nie macie dokąd iść – powiedziałem twardo i na tę myśl aż ścisnęło mnie w gardle. – To znaczy… Kawiarnia była waszym domem. Chcecie o tej porze wracać do Seulu? To bez sensu.

- Właściwie zrobiłem rezerwację w motelu – odparł szybko Jonghyun. – Dla nas wszystkich, potem jakoś podzielimy się… kasą. Pomyślałem… No wiesz… To wszystko dlatego, że… - Odetchnął głęboko i niemal widziałem, jak się poci, wysilając swoje szare komórki. Założyłem ręce na piersi, kiedy jego zagubiony wzrok spoczął na mnie. Ta sytuacja zaczynała przybierać charakter tragi-komiczny. – Dobra, po prostu doszliśmy z Amber do wniosku, że Minho trzeba dać przestrzeń. Ale nie za dużą! Taką… średnią. Średniej wielkości…

- Jjong, nie przyjmujesz teraz zamówienia, wiesz o tym? – odezwał się łagodnie Jinki. Dino popatrzył na niego z miną kopniętego szczeniaka. – Uh, no dobra, chyba rozumiem. Rzeczywiście nie ma sensu, żebyśmy tutaj wszyscy na kupie siedzieli całą noc i smęcili. Jutro pomyślimy trzeźwiej. Teraz musimy się chyba z tym przespać…

Jonghyun odetchnął z ulgą, jakby ktoś zdjął mu z karku jakiś ciężar i uśmiechnął się szeroko.

- Dzięki, hyung, lepiej bym tego nie ujął, poważnie.

- Chwila, Dubu! – zdenerwowała się Sandara. – Mówisz serio? Nie ma mowy, nie zostawię Minho samego!

- Ja też nie! – wtrąciłem, ciesząc się, że ktoś wreszcie mówił do rzeczy. – To znaczy… Eee… W innych okolicznościach nie wahałbym się zostawić tego frajera na pewną śmierć, nie myślcie sobie, że nagle nabawiłem się jakichś… ludzkich odruchów czy innych świństw, ale…

- W takim razie Minho nie zostanie sam. Ma teraz kogoś, kogo obecności potrzebuje o wiele bardziej, niż naszej. – Jinki uśmiechnął się do mnie krzywo. Chwycił swoją żonę za rękę i mimo jej niewielkiego oporu zaczął kierować się do drzwi, za którymi dopiero co zniknęli Kibum i Amber. W progu zatrzymał się jeszcze na chwilę i spojrzał na mnie przez ramię. – Zostań z nim, dobrze?

- Ja?! Dlaczego ja?! – Teraz już kompletnie nic nie rozumiałem i cholernie mnie to drażniło. Perspektywa pozostania w tym wielkim domu z przybitym do granic możliwości Minho, który najwyraźniej nie chciał widzieć nikogo na oczy, budziła we mnie jakiś potworny, niewytłumaczalny lęk. – Hyung, czekaj! Ja nie umiem pocieszać ludzi, jestem w tym beznadziejny, a on i tak nie chce teraz mojego…

- Jeśli z kimś teraz będzie chciał porozmawiać, to chyba tylko z tobą, Taemin. Nie rozumiesz? To z naszego powodu zamknął się na górze. Nie chce, żebyśmy zobaczyli jego słabości. Minho… On zawsze uważał się za Supermana, który może uratować cały świat. A teraz ten jego idealny świat zwalił mu się na głowę.

- Chyba cię pogięło, jeśli myślisz, że ja mu teraz jakoś pomogę. – Moja złość nieoczekiwanie przerodziła się w bezradność. Przecież to nie miało najmniejszego sensu. Być może jakaś część mnie rzeczywiście się zmieniła, ale umiejętność doszczętnego spierdolenia każdej rzeczy, jakiej się tknąłem mnie nie opuściła. Zacząłem nerwowo przestępować z nogi na nogę, czując się jak jakaś kompletna sierota. Nie było mowy, że pójdę do niego i nie dobiję go jeszcze bardziej. Bałem się, że palnę jakąś głupotę w najgorszym momencie.

Lee Taemin i pocieszanie po prostu nie szło ze sobą w parze. Trzeba by mi najpierw zaszyć usta, a najlepiej wymienić całą osobowość. Nie, po prostu… nie.

- Nie zrobię tego, nie umiem. Tylko wszystko pogorszę, więc nie ma mowy, żebym…

- Trzymaj – burknął Jonghyun, wciskając mi siłą papierową torbę z logo SHINee Cafe, jedną z tych, w których klienci zazwyczaj zabierali wypieki Dary na wynos. Patrzyłem na pakunek z dezorientacją, a ręce tak mi się trzęsły, że nie mogłem się zdobyć na jego odpakowanie.

- Co to za gówno?!

- Prezent ślubny, o którym ci mówiłem. – Dino miał zbolałą minę, jakby czuł się jeszcze bardziej niekomfortowo. – Prawdę mówiąc to było pierwsze, co ratowałem z płonącej kawiarni, więc postaraj się nie zepsuć…

Onew i Dara wyszli, Jonghyun przeszywał mnie niepokojąco poważnym jak na niego spojrzeniem, a ja wpatrywałem się tępo w papierową torebkę, która okazała się zadziwiająco lekka. O co tutaj chodziło? Czy nawet po tym wszystkim głupie żarty trzymały się tego niedorozwiniętego dinozaura?

- Kochasz go, prawda? – spytał cicho, ale jego stłumiony głos i tak rozbrzmiał echem po obszernym wnętrzu willi.

Teraz to ja poczułem się niekomfortowo.

- Dlaczego pytasz mnie o takie rzeczy?! – wybuchłem. – Nie chcę twoich prezentów i nie interesuj się nie swoimi sprawami!

Odsunął się gwałtownie, kiedy próbowałem z powrotem wepchnąć mu zmiętą torbę.

- Wiem, że go kochasz, wszyscy to wiedzą. Ty też to wiesz, tylko nie chcesz się przyznać. Ale gdybym nie miał pewności w tej kwestii, nie dawałbym ci tego. – Machnął ręką w kierunku pakunku. – Nie myślałem, że to wszystko tak się potoczy… Chciałem, żeby było śmiesznie, ale… Wynikły komplikacje i wyszło mniej śmiesznie, niż zakładałem. Mimo wszystko daję ci to, bo chyba tak samo jak ja masz wrażenie, że niedługo wszystko się skończy. – Głos Jonghyuna załamał się na chwilę, a on sam spuścił wzrok. – To tylko taka sugestia. Nie musisz tego wykorzystać, ale z doświadczenia wiem, że ciebie czasem zwyczajnie trzeba popchnąć we właściwym kierunku, bo nie obraź się, ale jesteś niesamowicie tępy.

Prychnąłem, rozdrażniony.

- I kto to mówi! Największy osioł w całej Korei, poważnie…

- Też będę się już zbierał, czekają na mnie! – Wyminął mnie szybko, jakby bał się, że zaraz zacznę go gonić. Na odchodnym wyszczerzył jeszcze raz zęby w tym swoim lekko durnowatym uśmieszku, ale tym razem wydał mi się on lekko wymuszony. – To tego… Zajmij się nim. On też cię kocha, kochacie się tak cholernie, że to aż boli i… i… i sam też się trzymaj.

Wciąż stałem jak wbity w ziemię kołek, kiedy za ostatnim gościem wieczora zatrzasnęły się drzwi. Miałem mętlik w głowie. Mechanicznym krokiem poszedłem przekręcić klucz w zamku, po czym wróciłem z powrotem do salonu, gdzie Satan siedział na kanapie sztywno wyprostowany i wpatrywał się we mnie z napięciem, jakby on też na coś czekał. Nagle cała ta wyfroterowana podłoga, błyszczący marmur i śnieżnobiałe ściany sprawiły, że poczułem się bardzo nieswojo. Równomierne tykanie zegara przypominało odliczanie do wybuchu bomby.

Czułem, że dłużej nie zniosę tego kołatania myśli we własnej głowie. Zacisnąłem zęby i rozerwałem agresywnie brązowy papier, zaglądając do torebki z narastającą frustracją.

W następnej chwili osunąłem się na fotel, bo nogi odmówiły mi posłuszeństwa.

~*~

Chyba pierwszy raz w życiu nie marnowałem czasu na filozoficzne rozmyślanie, zastanawianie się, rozważanie wszystkich za i przeciw. Nie przeprowadziłem też żadnych głębokich dyskusji z Nowym Lee Taeminem, który siedział zadziwiająco cicho nawet w momencie, kiedy podejmowałem decyzję. Nie wiedziałem, co mi się stało, że po trwającym może z dziesięć sekund nawale myśli i emocji, które uderzyły we mnie niczym spadający meteoryt, nagle poczułem się całkowicie spokojny. Jakby zrobiło mi się lżej, bo wiedziałem już, co muszę zrobić.

Nie, to nie tak, że nie byłem przerażony, spanikowany, wściekły na Jonghyuna i całą jego bandę konspirujących za moimi plecami spiskowców, bo tak naprawdę miałem ochotę rwać sobie włosy z głowy i zacząć modlić się do szatanów, żeby ziemia mnie pochłonęła i wyrzuciła mi z głowy tak durny pomysł.

Ale potem cała ta dzika fala paniki spłynęła po mnie, przywracając trzeźwe myślenie.

Przecież ja go kocham. Jonghyun miał rację we wszystkim co powiedział i nawet mój przekorny temperament nie był w stanie zaprzeczyć jego słowom. Mogłem mieć wiele wad i nieznośnych cech, ale największym moim grzechem było to, że zakochałem się w tym wielkookim, dziecinnym, nadpobudliwym dziwaku. Pozwoliłem mu na zniszczenie muru, który otaczał mnie ciasno ze wszystkich stron, dzięki niemu znalazłem siłę, żeby się otrząsnąć i zacząć czuć. A teraz on mnie potrzebował. Mnie, tylko mnie.

I właśnie dlatego stojąc przed zamkniętymi drzwiami do jego pokoju zupełnie się poddałem, zahipnotyzowany przez wydobywające się zza nich ciche, nieukładające się w żadną konkretną melodię brzękanie gitarowych strun. Nie pamiętałem nawet, jak się tam znalazłem, ale czując narastającą panikę i niepewność, które powoli zaczynały wkradać się z powrotem do mojej odrętwiałej świadomości, ostatni raz przełknąłem ślinę i zapukałem, może nawet nieco zbyt gwałtownie.

Dźwięk gitary ucichł natychmiast i przez jakiś czas panowała martwa cisza. Czekałem cierpliwie, próbując zignorować gęsią skórkę i to, jak bardzo się trząsłem. Jeśli miał zamiar udawać, że go tam nie było, to teraz już chyba trochę za późno…

- Nie mam ochoty na nic do jedzenia. – Rozległ się w końcu stłumiony głos po drugiej stronie, a ja zagryzłem dolną wargę tak mocno, że musiałem wstrzymać oddech, by nie zawyć z bólu. – I nie mam ochoty z nikim gadać, Key. Może… może jutro.

- To nie Kibum – powiedziałem schrypniętym głosem, obejmując się ramionami. – To ja. Mogę wejść?

Jak do tej pory szło mi całkiem nieźle, Jonghyun mógł być ze mnie dumny. Papierowa torebka szeleściła w mojej spoconej dłoni, mnąc się jeszcze bardziej.

Drzwi otworzyły się tak gwałtownie, że odskoczyłem w popłochu, wpadając na przeciwległą ścianę. Minho patrzył na mnie z zaskoczeniem i dezorientacją, ale też jakimś rodzajem ulgi. Miał zaczerwienione oczy. Płakał? On? Nie potrafiłem sobie tego wyobrazić, ale na widok jego zbolałej miny całe zdenerwowanie ze mnie wyparowało.

- Taemin? Co ty tu jeszcze robisz? Myślałem, że wszyscy już poszli…

- Oni tak, ale ja zostaję, chyba, że mnie wyrzucisz. – Zrobiłem zdecydowany krok do przodu, prześlizgując się pod jego ramieniem do wnętrza pokoju. Byłem tu kilkakrotnie i za każdym razem nie chciałem już stąd wychodzić. Czułem się w tym pomieszczeniu tak przytulnie, swojsko. Wszystko przypominało mi Minho, nawet powietrze pachniało nim.

- Uh… - Nie wiedział, co powiedzieć. Ostrożnie przymknął drzwi, opierając się o framugę. – Sulli nie będzie się o ciebie martwić?

Przewróciłem oczami.

- Jest moją smarkatą siostrą, nie ma nic do gadania. – Twoją też, przeszło mi przez myśl, ale przemilczałem to. – Mogę tu usiąść?

Nie czekając na odpowiedź rzuciłem się na miękkie łóżko, wcześniej ostrożnie stawiając paczkę od Jonghyuna na stoliku nocnym. Bambi obrzucił ją obojętnym wzrokiem, myśląc zapewne, że w środku jest coś do jedzenia. Nagle poczułem ogromną chęć wybuchnięcia śmiechem. Wszystkie negatywne emocje uszły ze mnie jak z przebitego balonu. Nie powinienem był tak bardzo komplikować sobie życia. Okazało się, że wszystko jest o wiele łatwiejsze, kiedy podchodzi się do tego z perspektywy Minho. Teraz odniosłem wrażenie, jakbyśmy zamienili się rolami. On był przybity i ponury, mnie rozsadzała ekscytacja. Żyłem chwilą, nie myśląc o tym, co przyniesie jutro. Musiałem działać szybko i zdecydowanie, bez żadnych głupich pytań, niedopowiedzeń czy zbędnego wahania.

Dlatego kiedy przysiadł na skraju łóżka, gotowy pogrążyć się znów w przygnębieniu, nie zastanawiając się nad konsekwencjami chwyciłem go za przód swetra i zmusiłem do tego, by się położył, w następnej chwili siadając mu okrakiem na biodrach i unieruchamiając ręce nad głową.

Wpatrywał się we mnie z szokiem wypisanym na twarzy wielkimi literami.

- Taemin-ah, co…

- Przymknij się i słuchaj mnie teraz – warknąłem mu wprost do ucha, co sądząc po jego minie wyszło bardziej groźnie niż seksownie, bo zamiast się rozluźnić, spiął się jeszcze wyraźniej, ale mimo to mnie nie zrzucił. – Wiem, że jesteś zły. Wściekły. Sfrustrowany. Nie wiesz co teraz będzie i boisz się przyszłości. Akurat ja rozumiem to bardzo dobrze, bo przeżywam to samo permanentnie od kilku lat. Dlatego właśnie zostałem, kiedy inni poszli. Nie możesz teraz być sam, nie możesz popełnić tego samego błędu co ja. Musisz przełknąć to, co się stało jak najszybciej i przestać popadać w coraz głębszy dół. Pomogę ci w tym. Odwrócę twoją uwagę tak, że zapomnisz o wszystkim, co cię dręczy i niszczy od środka. Pozwól mi wreszcie coś ci z siebie dać…

- Chwila – przerwał mi stanowczo, wyplątując jedną rękę z mojego uścisku i przyciskając ją do moich ust. Zmarszczyłem brwi, wkurzony, że zepsuł mi tak dobrą przemowę. – Nie bardzo rozumiem, co masz na myśli, ale cieszę się, że tu jesteś. Samo to, że zostałeś jest dla mnie bardzo ważne bo nie wiem, czy potrafiłbym znosić to samotnie. Ale… Ale Taemin, trochę dziwnie się teraz zachowujesz… Co to znaczy „dać coś z siebie”?

- To znaczy, że mogę dać ci siebie – odparłem prosto z mostu, patrząc mu w oczy. – Nic innego i tak nie mam. To cholernie frustrujące, kiedy nie potrafię nawet odwdzięczyć ci się za wszystko, co dla mnie zrobiłeś… - Zamilkłem na moment, nie bardzo wiedząc, co dalej. Nadal przyglądał mi się kompletnie zbity z tropu, a ja nie byłem przyzwyczajony do tego typu rozmów. Niemożliwość rozładowania atmosfery jakimś ciętym komentarzem znacznie ograniczała mi pole manewru. – Chodzi o to, że tyle razy mówiłeś mi, co do mnie czujesz, a mnie wciąż nie może to przejść przez gardło.

- Taeminnie… - Przeniósł dłoń na mój policzek, dotykając go lekko opuszkami palców. – Powiedziałem ci przecież, że nie zmuszę cię do powiedzenia tego. Wiem, jakie trudne są dla ciebie słowa, ale tak się składa, że ja mam oczy. I to całkiem duże. – Uśmiechnął się łagodnie. – Widzę, że już dawno dałeś mi siebie.

Zacząłem się nerwowo wiercić, otwierając i zamykając usta, bo nie miałem pojęcia, jak uświadomić temu naiwnemu Żabolowi, o co mi tak naprawdę w tym momencie chodziło. W końcu zacisnąłem palce na materiale jego swetra i wziąłem głęboki wdech.

- Mówiąc, że chcę dać ci siebie, miałem na myśli, całkowicie.

- W sensie duchowym? – Wyglądał na rozbawionego. – Czyli oświadczasz mi się…?

- Um, nie, w sensie fizycznym. – Już nie byłem w stanie pohamować sarkazmu. – Czyli mówiąc dobitnie, proponuję ci seks.

Spodziewałem się wszystkiego, tylko nie tego, że usiądzie gwałtownie jak rażony prądem, zrzucając mnie z siebie jakbym nic nie ważył. Jęknąłem cicho, lądując na porozrzucanych poduszkach. Minho zerwał się z łóżka i nagle jakimś cudem znalazł się po drugiej stronie pokoju, patrząc na mnie z takim przerażeniem, jakbym nagle oświadczył, że to ja podpaliłem SHINee Cafe. A potem zaczął nerwowo przemierzać pokój wzdłuż i wszerz, nie wydając przy tym z siebie żadnego dźwięku.

Hm, to było dziwne. Usiadłem prosto, śledząc wzrokiem każdy jego ruch.

- Myślałem, że wykażesz więcej entuzjazmu…

- Co ci w ogóle strzeliło do głowy?! – Nie patrzył na mnie, ale jego twarz dosłownie płonęła. – Czemu… czemu tak nagle?! To najgorszy moment na to, żeby… myśleć o… Taemin, za kogo ty mnie masz?! Nie jestem niewyżytym seksualnie wariatem…!

Uniosłem brwi.

- Nie myślałeś o tym nigdy wcześniej?

- Nie, to nie… To nie tak, że nie myślałem, ale… Tae, w takim stanie nie jestem zdolny trzeźwo myśleć, kilka godzin temu miało miejsce coś, co nie śniło mi się w najgorszych koszmarach, a ty nagle…

- Twój taniec godowy mnie nie podnieca – syknąłem z narastającą irytacją i bezradnością. Byłem zły, że obudził we mnie te paskudne uczucia, bo jeszcze minutę temu myślałem, że zdołałem się ich pozbyć na rzecz zdecydowania. – Choi Minho, zechciałbyś usiąść?! Robisz z siebie ofiarę losu. Oczywiście, że wszyscy jesteśmy wściekli i przygnębieni z powodu kawiarni, ale właśnie dlatego to jest najlepszy moment! Może nawet innej szansy nie będzie! – Zacząłem niemal agresywnie rozpinać guziki swojej koszuli mocno trzęsącymi się rękami. Dlaczego on musiał wszystko tak komplikować?!

W dwóch susach znalazł się z powrotem przy mnie i zamknął moje dłonie z stalowym uścisku, zanim zdążyłem dotrzeć choćby do połowy.

- Taemin… - Odetchnął, próbując się uspokoić. Rumieńce nie schodziły z jego policzków i choćby nie wiem jak próbował, jego oczy błyszczały w nieco zbytnim ożywieniu, ale usta zacisnął w wąską linijkę. – Rozumiem twoją chęć… pocieszenia mnie, czy czymkolwiek to dla ciebie jest, ale ja naprawdę nic od ciebie w tej chwili nie chcę! Po prostu bądź przy mnie i to wystarczy. Może… może kiedyś, kiedy będziemy gotowi... Przygotowani, będziemy mieć to wszystko chociaż zaplanowane…

- Co, może przeprowadzimy jeszcze ankietę wśród przypadkowych przechodniów? – wymamrotałem histerycznie, próbując wyrwać ręce w jego dłoni. – Minho, to nie jest szkolny projekt! I nie robię tego po to, żeby poprawić ci humor, Jezu! Skoro zdajesz sobie sprawę co… co czuję do ciebie, to dlaczego mnie teraz odrzucasz?!

- Nie odrzucam cię! – Podniósł głos, sprawiając, że się wzdrygnąłem. Puścił mnie i wyprostował się, pocierając pulsujące skronie, jak zawsze, kiedy koszmarnie się denerwował. – My… Jesteśmy razem od niedawna. Cały rok zajęło mi docieranie do ciebie. W dodatku wszystko, co zdarzyło się w ostatnim czasie to dla nas całkiem nowa, świeża sytuacja! Nie uważasz, że to trzeba najpierw przemyśleć, zanim zdecydujesz się na coś takiego…?

Zmarszczyłem brwi, nie spuszczając z niego wzroku. Zaskakujące, jak pewnie się czułem, podczas gdy on zupełnie tracił głowę.

- Nie jesteś gotowy? Przecież mnie kochasz.

- Kocham cię i to wszystko, czego potrzebuję!

- Więc pewnie się mną brzydzisz. – Uderzyłem w najgorszy punkt z możliwych, aż sam się skuliłem na myśl o tej ewentualności. – Może masz rację. Może gdybym był ładniejszy, albo…

- Proszę cię, nie mów już nic więcej – wydusił z siebie słabym głosem, opadając obok mnie na zmiętą pościel. – Ugh, jak możesz w ogóle wysnuwać takie przypuszczenia?! Jesteś prześliczny. Po prostu…

Zagryzłem dolną wargę, wsłuchując się w dzikie tempo mojego walącego serca, w dalszym ciągu na niego nie patrząc.

- Po prostu co? Jaką jeszcze znajdziesz super ambitną wymówkę, żeby tego nie zrobić? A może ty zwyczajnie się boisz…?

- Nie! Ja… My… - Czyżby skończyły mu się argumenty? Uniosłem niepewnie głowę, kiedy chwycił poduszkę i przycisnął ją sobie mocno do twarzy, wydając z siebie przytłumiony materiałem dźwięk frustracji, coś pomiędzy jękiem a skowytem. Delikatnie wysunąłem mu ją z rąk i pochyliłem się nad nim, spoglądając w jego zarumienioną twarz i błyszczące oczy. Wyglądał, jakby miał gorączkę, ale tym razem nie odrywał ode mnie wzroku. - …Nie mam nic – wydusił słabo. – Żadnych… Potrzebnych rzeczy. Nie chcę cię skrzywdzić. – Głos zupełnie mu się załamał.

Przez chwilę walczyłem z chęcią wybuchnięcia płaczem. Moje skoki nastrojów zaczynały mnie lekko przerażać.

- Jonghyun – wyszeptałem. Machnąłem ręką w kierunku spoczywającej niewinnie na stoliku, papierowej torebki. – Jonghyun ma bardzo oryginalne poczucie humoru, ale nawet on czasem wykazuje przebłyski geniuszu.

~*~

Nie było idealnie, ale nawet przez chwilę nie liczyłem na to, że będzie. Wszystko działo się krępująco wolno i tak cholernie niezręcznie, że w pewnym momencie miałem ochotę zwiać jak najszybciej i udawać, że nic w ogóle nie miało miejsca, włączając w to naszą wcześniejszą rozmowę. Zdusiłem tą chęć głęboko w sobie, zmniejszając myślenie do minimum i skoncentrowałem się na czuciu. Było cicho, jak dla mnie zbyt cicho, a jedynym dźwiękiem stał się przyprawiający o dreszcze szelest ubrań i odgłos delikatnych pocałunków, które Minho składał na mojej szyi, ledwo dotykając ustami skóry. Mimo to oddychałem szybko i nierównomiernie, chociaż tak naprawdę jeszcze nic poważnego się nie zaczęło. Odchyliłem głowę nieco do tyłu, dając mu większe pole manewru i zacisnąłem mocno powieki, wplątując palce w jego miękkie loki.

Właściwie nie wiedziałem, czego się spodziewać. Nie byłem żadnym ekspertem w tej dziedzinie i gdy tylko sobie to uświadomiłem, naszły mnie poważne wątpliwości, ale było już trochę za późno, żeby się wycofać. Nie chciałem już nigdy więcej tchórzyć, tym bardziej nie przy nim. Dlatego też dałem mu całkiem wolną rękę, zgadzając się absolutnie na wszystko.

Zważając na to, jak bardzo trzęsły się jego ramiona, na których opierał całą wagę ciała, był nawet bardziej zestresowany niż ja. To dodało mi otuchy i pociągnąłem go lekko za zwijające się za uszami kosmyki włosów, chcąc przygarnąć go do siebie jeszcze bliżej.

Zawisł nisko nade mną, sprawiając, że niemal stykaliśmy się nosami. Na jego twarzy malował się strach, pragnienie i konsternacja. Dosyć dziwna mieszanka, ale chyba czułem się tak samo.

- Jak chcesz…? - zająknął się, nie wiedząc, w jaki sposób to ująć. Położyłem dłoń na jego karku i zmusiłem do tego, by pochylił się jeszcze niżej. Pocałowałem go szybko, przelotnie, ale mocno i pewnie. Chciałem w ten sposób utwierdzić go w przekonaniu, że całkowicie mu ufałem.

- Nie wiem. Improwizuj.

W milczeniu patrzyłem, jak rozpinał kilka ostatnich guzików mojej koszuli, tych, z którymi ja sam nie zdążyłem się uporać. Zsunął materiał z moich ramion, zahaczając przy tym dłońmi o wrażliwą skórę w okolicy obojczyków, przez co oblał mnie zimny pot. Było mi na przemian chłodno i gorąco, jakby temperatura mojego ciała nie mogła się zdecydować, w którą stronę poszybować. Pomogłem ściągnąć mu przez głowę niebieski sweter i podkoszulek, by w następnej chwili bezwiednie skierować wzrok na jego umięśnioną klatkę piersiową.

Nigdy wcześniej nie widziałem go tak obnażonego i mimo że zdawałem sobie sprawę, jak dobrze jest zbudowany, teraz i tak zaschło mi w ustach. Nie mogłem się z nim równać. Ta myśl znacznie obniżyła poziom mojej pewności siebie.

Bez słowa opadłem z powrotem na poduszki, sunąc dłonią po jego ramionach, umięśnionym brzuchu i klatce piersiowej, skrzętnie omijając przy tym jego wzrok. Wiedziałem, że obserwował mnie z niepokojem, nadal był spięty i wciąż się wahał. Naszła mnie ochota, by coś wypróbować. Mocniej nacisnąłem na jedną z jego twardych brodawek, szczypiąc ją dwoma palcami. Zdesperowany, gardłowy dźwięk, jaki wydał z siebie Minho uświadomił mi, że idę w bardzo dobrym kierunku. Podparłem się na łokciach, przechylając głowę by móc pocałować wrażliwe miejsce, w tym samym czasie wsuwając dłoń za pasek jego spodni w poszukiwaniu zamka.

Zanim zdążyłem na dobre przejąć inicjatywę i z satysfakcją odnotować swoją przewagę, zaszła w nim nagła zmiana. Przyszpilił mnie z powrotem do twardego materaca, wpijając się łapczywie w moje usta, a jego język zaczął błądzić po moich dziąsłach, zębach i podniebieniu, sprawiając, że zawirowało mi w głowie. Jęknąłem, ledwo zdając sobie z tego sprawę. Ja, Lee Taemin, najzwyczajniej w świecie zacząłem wydawać z siebie nieprzyzwoite, kompromitujące dźwięki, poddając się jego dłoniom badającym każdy odkryty fragment mojego ciała i wyginając plecy w łuk, kiedy nieoczekiwanie otarł się kroczem o przód moich zdecydowanie zbyt ciasnych już spodni.

Nikt jeszcze nigdy nie dotykał mnie w taki sposób. Miałem wrażenie, że zaraz oszaleję i prawie topiłem się w nawale chaotycznych myśli.

Na szczęście moje ciało zaczęło myśleć za mnie. Położyłem dłonie na jego biodrach, wkładając całą siłę mięśni w to, by przytrzymać go w bezruchu. Uniósł się, ani na chwilę nie przestając mnie całować. Trochę czasu zajęło mi odszukanie zapięcia paska, bo nie potrafiłem powstrzymać dłoni od niekontrolowanego drżenia. Westchnął w moje usta, wolną ręką pomagając mi zsunąć z siebie dżinsowy materiał. Nie miałem pojęcia co robię, ale moje palce gładko wślizgnęły się za gumkę jego bokserek, sunąc niżej już bardziej zdecydowanie.

W końcu musiał oderwać się ode mnie i schował twarz w zagłębieniu między moją szyją a obojczykiem, dysząc ciężko. Pierwszy raz miałem szansę usłyszeć jak cudownie schrypnięty stawał się jego głos, kiedy jęczał, nie mogąc się dłużej powstrzymać.

- Tae… Taemin…!

- Coś nie w porządku? – zapytałem niewinnie, przyspieszając swoje ruchy. To było takie niesamowite. Jego reakcje były niesamowite, a fakt, że to ja byłem ich sprawcą wywołał u mnie dziki dreszcz podniecenia.

- Nie, uhhh, nie, cz-czekaj chwilę…

Zatrzymałem swoją dłoń, kierując na niego pytający wzrok. Był rozpalony, patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami, nie mogąc uspokoić oddechu.

- Zwol… nijmy – zdecydowałem wspaniałomyślnie, lekko zadyszany.

Skinął głową, podnosząc się do pozycji siedzącej, a jego delikatne ręce powędrowały do mojego rozporka, z którym zaczął się mocować. Patrzyłem na to z zadziwiającym spokojem, unosząc lekko biodra, żeby mógł zsunąć ze mnie wąskie spodnie wraz z bielizną i tym samym nie pozostawiając już żadnych dzielących mnie od niego barier.

Zarumieniłem się wściekle, klnąc w duchu swoje niespożyte hormony i ich błyskawiczne działanie. Skrzyżowałem nogi, z sekundy na sekundę coraz bardziej zażenowany.

- Nie gap się… tak!

- Uhh. Taeminnie… – westchnął, uśmiechając się delikatnie i ostrożnie acz stanowczo rozchylił z powrotem moje uda. – Jak bardzo perfekcyjny potrafisz jeszcze być?

Miałem wrażenie, że moje serce za moment eksploduje przez nadmiar pompowanej krwi. Czy dało się umrzeć z nawału emocji?

- Nie jestem perfekcyjny – mruknąłem, odwracając wzrok. – Ale staram się, chociaż tobie pewnie i tak nigdy nie dorównam.

To była najbardziej tandetna i kiczowata rzecz jaką mogłem powiedzieć, ale mój umysł przypominał konstrukcją wyciśniętą gąbkę i nie panowałem nad głupotami, które wypływały mi z ust. Minho wypuścił ze świstem powietrze, pochylając się , by złożyć pocałunek na wewnętrznej stronie mojego uda. Wbiłem paznokcie w poduszkę, trzęsąc się jak galareta, co on opacznie zrozumiał, szybko się prostując.

- Zimno ci? Powinienem pójść po koce…

- Przestań gadać, błagam! – wysyczałem przez zaciśnięte zęby. Mój wzrok powędrował w stronę szafki nocnej. – Torba…

- Och. Och. Tak, torba, już, jasne – wymamrotał, sięgając po wciąż leżący tam pakunek. Starałem się chociaż połowicznie nie wyglądać na tak zdenerwowanego, jak się czułem, ale krew dudniła mi w uszach, kiedy wyciągnął stamtąd paczkę prezerwatyw i butelkę z żelem.

Nawet sobie nie wyobrażałem, że to będzie takie żenujące. Z drugiej strony właśnie dzięki temu wszystko wydawało się takie realne.

Zaczerpnąłem głęboko powietrza, układając głowę na poduszkach i wczepiając paznokcie w materiał prześcieradła. Wyobraźnia podsuwała mi wcześniej najróżniejsze wizje tego, co miało mnie czekać, spodziewałem się między innymi potwornego bólu, męki i cierpienia, ale i tym razem moje skłonności do przesady mnie zawiodły. Było to… dziwne uczucie. Nie nieprzyjemne, ale też nie jakieś specjalnie komfortowe. Minho przygotowywał mnie w morderczo powolnym tempie, za co w pewnym sensie byłem mu wdzięczny. Kiedy już zaczynałem się przyzwyczajać, dodał drugi palec, rozchylając je lekko wewnątrz mnie.

Wtedy dopiero zrobiło się niekomfortowo, ale zacisnąłem zęby jeszcze mocniej i wbiłem wzrok w sufit nad nami, próbując policzyć poprzyklejane do niego dziecinne, plastikowe gwiazdki.

Przy jakiejś szóstej krzyknąłem przeszywająco, odchylając głowę do tyłu i wyginając plecy, zszokowany nagłą sensacją.

- O Boże. – Minho się przeraził, natychmiast ode mnie odskakując. – Bolało? Wszystko w porządku? Nie chciałem, przepraszam, to… Jeśli chcesz, możemy…

- Zrób to – wszedłem mu w słowo. Niekontrolowanie szarpnąłem biodrami, rozczarowany brakiem dotyku.

- Ale…

- Już jestem gotowy. Zrób to.

Milczenie.

- Kocham cię.

Ja ciebie też, nie masz pojęcia, jak bardzo. I któregoś dnia ci to powiem, ale dzisiaj ci to udowodnię.

Przegapiłem moment, w którym się przygotowywał, ogłuszony przez szaleńcze kołatanie swojego własnego serca. Potem ostrożnie pochylił się nade mną, po raz ostatni spoglądając z wahaniem w moje wilgotne, lekko zamglone oczy, a kiedy znalazł w nich to, czego szukał, wsunął się we mnie płynnie, sprawiając, że zobaczyłem nad sobą tysiące gwiazd i tym razem nie próbowałem ich nawet liczyć.

~*~

Mój zegar biologiczny od zawsze był nastawiony na czwartą rano, co dla większości normalnych osób jest jeszcze środkiem nocy. Jaka szkoda, że normalność nigdy nie była moją mocną stroną. Znajdowałem się właśnie w połowie jakiegoś przyjemnego, lekkiego snu o pastelowych barwach i niczym konkretniejszym, kiedy moja zwariowana psychika wydała z siebie przeszywający dźwięk, spełniając funkcję budzika lepiej niż niejeden szpanerski zegarek. Natychmiast otworzyłem szeroko oczy, czując się tak, jakby ktoś oblał mnie kubłem lodowatej wody i przez chwilę tylko wpatrywałem się w sufit, próbując przyzwyczaić oczy do panującej w pokoju ciemności.

Nie miałem ochoty wstawać. Nie często zdarzał mi się tak spokojny sen, bez żadnych koszmarów i niepokojących wizji. Poza tym było mi ciepło, wygodnie i jedyne, czego pragnąłem, to zakopać się z powrotem w miękkiej pościeli pachnącej świeżością i jakimś lawendowym, pewnie drogim jak diabli proszkiem do prania, którego nazwy prawdopodobnie nigdy w życiu nie słyszałem.

Właśnie ten nieznajomy zapach, w niczym nieprzypominający zapachu wykrochmalonej, nieco szorstkiej pościeli w moim własnym łóżku, obudził moją uśpioną podejrzliwość. Sekundę zajęło mi uświadomienie sobie, że na mojej talii znajduje się coś ciężkiego, gorącego, przypominającego kształtem ludzką rękę.

Dwie sekundy później poderwałem się jak oparzony do pozycji siedzącej, wydając z siebie mrożący krew w żyłach wrzask przerażenia. Po mojej głowie natychmiast zaczęły krążyć makabryczne obrazy morderców, gwałcicieli, psychopatów z nożami i potworów spod łóżka. Rozejrzałem się w panice, na oślep starając się wymacać dłonią coś ciężkiego, czym mógłbym przywalić intruzowi w łeb i unieszkodliwić go, w ten sposób zyskując trochę czasu na szaleńczą ucieczkę. Zanim jednak zdążyłem przypomnieć sobie numer na policję, do egzorcysty lub gdziekolwiek indziej, ciało leżące bezwładnie obok mnie poruszyło się i zaczęło mruczeć coś niewyraźnie, odkleiło ode mnie wreszcie swoją łapę i przekręciło się na drugi bok.

Kiedy dotarło do mnie, gdzie jestem i z kim jestem, a fala wspomnień z zeszłej nocy zalała mnie niczym tsunami, wydałem z siebie jeszcze jeden zszokowany okrzyk, po czym spadłem z łóżka.

Cholera jasna! Podłoga okazała się o wiele twardsza, niż zawsze zakładałem, że jest. Uderzyłem w nią z całej siły swoją zacną tylną częścią ciała i przed oczami przeleciało mi całe moje siedemnaście lat wraz z drogą mleczną i życiem pośmiertnym.

- Kur… aaaa…! - Było jedynym, co zdołało wydostać się z mojego gardła poza stekiem wymyślonych na poczekaniu przekleństw, przepełnionych cierpieniem jęków i wyzwisk nie skierowanych do nikogo konkretnego.

Chwilę leżałem jak sparaliżowany, próbując dojść do siebie i nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Byłem tak obolały, jak jeszcze nigdy w życiu. Mordercze lekcje wf-u w szkole to była przy tym przyjemna rozgrzewka. Teraz nie byłem w stanie poruszyć żadną częścią ciała, a szczególnie dolną, żeby nie zawyć w agonii. Choi Minho i jego pieprzone, niespożytkowane pokłady energii oraz buzujących hormonów zrobiły ze mnie czołgającą się po ziemi, na wpół rozdeptaną dżdżownicę i to dosłownie, bo w dodatku byłem tak zaplątany w kołdrę, która spadła razem ze mną, że przypominałem zwinięty kokon.

Właściwie równie dobrze mógłbym nigdy nie wychodzić z tego kokonu i umrzeć tu teraz jak stoję. Albo raczej jak leżę.

- Spłoń w piekle, niewyżyty Żabolu – syknąłem jadowicie pod nosem, nasłuchując, czy jakoś na to zareaguje. Gdzie tam! Ciche posapywanie dochodzące z ciepłego łóżka utwierdziło mnie w przekonaniu, że odpowiedzialny za moją poranną agonię idiota nadal spał jak zabity. Nie obudziły go nawet moje dzikie wrzaski ani huk, jaki spowodowałem, uderzając w twardą powierzchnię. To mnie ostatecznie dobiło.

Zagryzłem zęby, podnosząc się na łokciach najdelikatniej jak potrafiłem. Jakimś cudem udało mi się stanąć chwiejnie na drżących nogach, ale już zrobienie kroku sprawiło, że moje pole widzenia zalała krwista czerwień i omal z powrotem nie padłem jak długi.

Choi Minho, zapłacisz mi za to.

Spojrzałem na niego z góry, zastanawiając się, czy szybkie i bezbolesne zamordowanie go we śnie nie byłoby najlepszą zemstą. Ale nie. Skoro mnie bolało, jego też powinno. Już miałem zacząć nim brutalnie potrząsać, żeby się ocknął i błagał mnie o wybaczenie, ale nagle całą moją złość i irytację zastąpiło coś zupełnie innego, coś tak nieoczekiwanego, że aż cofnąłem się do tyłu, mrugając z dezorientacją.

Jasne promienie słońca wdarły się przez szpary w zasuniętych roletach, rzucając blade światło na jego spokojną twarz, lekko uchylone, pełne usta i długie rzęsy rzucające cienie na wydatne kości policzkowe. Splątane, brązowe loki były rozsypane na poduszce, gładkie i miękkie, aż zapragnąłem wsunąć w nie palce, sprawdzając, czy rzeczywiście są takie puszyste, jak zeszłej nocy. Jego klatka piersiowa unosiła się równomiernie z każdym oddechem, a na ramionach i rękach zaczęła tworzyć się widoczna gęsia skórka, spowodowana nagłym uderzeniem chłodu. We śnie wydawał się taki delikatny i bezbronny, jakby był kimś zupełnie innym niż ten żywiołowy, w gorącej wodzie kąpany Minho, którego znałem.

Zaczerwieniłem się po korzonki włosów i zarzuciłem na niego kołdrę, przykrywając go nią po szyję, po czym wyleciałem z pokoju jakby mnie ktoś gonił, po drodze chwytając pierwszą rzecz jaka wpadła mi w ręce, bo paradowanie nago po czyimś domu nie zaliczało się do moich największych marzeń.

Dopiero znalazłszy się bezpiecznie na ciemnym korytarzu pozwoliłem sobie na jęk bólu, który wzmógł się z powodu gwałtowniejszych ruchów. Dlaczego po tym wszystkim co się stało, nadal zachowywałem się jak zażenowana dziewica?! Biorąc pod uwagę okoliczności, to nie było już zbyt aktualne porównanie.

- Jezu – mruknąłem słabo, podpierając się ściany. Zakręciło mi się w głowie. – Cholera, właśnie przespałem się z Minho.

Nie, właściwie nie. Kochałem się z Minho.

Pod wpływem tej konkluzji moja twarz zaczęła palić żywym ogniem i doszedłem do wniosku, że chyba naprawdę zacznę mieć awersję do ognia pod każdą postacią. Pozwoliłem sobie na kilka głębszych wdechów i wydechów, po czym wciągnąłem przez głowę za duży i za długi, niebieski sweter z golfem, ten sam, który zeszłego wieczora zdejmowałem z chłopaka. O wiele wygodniej i pewniej czułbym się w swoim własnym ubraniu, albo jakiejkolwiek koszulce mojego rozmiaru, spodniach albo chociaż bokserkach, ale luźny materiał był miękki, ciepły i pachniał wszystkim, co kochałem. Pal licho zwisające rękawy i fakt, że powyciągana wełna sięgała mi do połowy ud. Przynajmniej zasłaniała to, co miała zasłonić.

Krzywiąc się pod wpływem każdego kroku, dałem radę zejść po schodach na dół. Satan przywitał mnie głośnym szczekaniem i chyba próbował stanąć na dwóch łapach z radości, ale był tak spasiony, że coś mu nie wyszło. Doprawdy, mama Minho rzeczywiście wzięła sobie za punkt honory zrobienie z niego rozpieszczonego kanapowca z nadwagą. Po wychudzonym chucherku, które przygarnęliśmy z Sulli rok temu nie pozostało nic.

- Kto by pomyślał, że taki brzydki kundel jak ty, bez nadziei i bez szans tak szybko wyjdzie na prostą – skomentowałem kwaśno, kierując się do kuchni. Nawet gdybym łaskawie postanowił go pogłaskać, schylenie się do jego poziomu byłoby dla mnie fizyczną męką. Jak dobrze, że miałem wymówkę. - …Ale skoro ty tak dobrze skończyłeś, to może dla mnie też jest jakaś nadzieja. Nie, zignoruj mnie, bo znowu wyjdę na wariata, który gada do psa. I zamknij się, bo obudzisz śpiącą księżniczkę – dodałem ostro, ale za chwilę przypomniałem sobie, że przecież kamiennego snu Minho nie poruszyłoby nawet trzęsienie ziemi.

Wymieniłem filtr w ekspresie i naszykowałem filiżanki do espresso. Czułem, że jeśli zaraz nie dostarczę sobie porządnej dawki kofeiny, to chyba zwariuję.

Byłem w trakcie walki z przeklętym młynkiem do kawy, który mimo praktyki nadal się buntował ilekroć trafiał w moje ręce, kiedy gdzieś w głębi domu rozległ się donośny dzwonek telefonu. Omal nie wyskoczyłem z własnej skóry, odliczając nerwowo ilość sygnałów. Przecież nie było mowy, żebym odebrał telefon państwa Choi! Kto w ogóle dzwonił o tak nienormlanej porze?!

Kiedy nieznośny dźwięk ucichł, prawie natychmiast zabrzęczała poczta głosowa.

- Minho, kochanie! Dopiero teraz się dowiedziałam! – spanikowany głos pani Choi wypełnił całe mieszkanie. – Dlaczego mnie nie zawiadomiłeś?! Tak mi przykro, że nie ma mnie teraz przy tobie… Gdybym wiedziała mogłabym odwołać dzisiejszą konferencję! Kiedy Jinki zadzwonił, nie mogłam uwierzyć, że… kawiarnia…! Mój Boże, wyobrażam sobie jak bardzo musisz to przeżywać… - przerwała na moment, biorąc głębszy wdech, a ja poczułem się jak intruz, słuchając tej prywatnej wiadomości. Martwiła się o niego. No tak, to przecież normalne, była jego matką. Matka jest po to, by martwić się o swoje dziecko. Spuściłem głowę, wbijając wzrok w spienione mleko, które pokryło powierzchnię filiżanki białą pianką. Czy moja mama też gdzieś… gdziekolwiek teraz jest, czy martwi się o mnie…? – Uhh, w każdym razie trzymaj się do moje powrotu. Wiem, że sobie poradzisz. Postaram się przyjechać jak najwcześniej, chociaż pewnie nie jesteś teraz sam… Jak dobrze, że masz takich cudownych przyjaciół! Cóż, nie martw się o nic, zostawiłam już wiadomość twojemu ojcu, on się wszystkim zajmie. Idź do szkoły, dobrze? I zjedz porządne śniadanie. W lodówce są świeże jajka i… Zresztą znajdziesz. Odzwoń proszę, kiedy się obudzisz i nie denerwuj się. Wiesz, że cię kocham, prawda…? Uhh, no dobrze. To wszystko. Czekaj na mnie. Pozdrów Taeyeon!

Energiczne kliknięcie zawiadomiło mnie, że odłożyła słuchawkę.

Przez moment nie bardzo wiedziałem, co zrobić. Taeyeon? Więc jego matka nadal była święcie przekonana, że jestem jego dziewczyną. Hm. Może to i lepiej. Do mnie samego nadal nie docierały zmiany w naszej relacji, chociaż prawdopodobnie po ostatnich zdarzeniach powinienem wreszcie przyjąć je do wiadomości. Ale to nie było teraz najważniejsze. Bardziej niepokoiła mnie ta część, w której mama Minho wspomniała o jego ojcu. Jeśli moje najgorsze przypuszczenia co do niego miały okazać się prawdą, to nie było co liczyć na jakiekolwiek wsparcie z jego strony. Tylko co w takim razie zamierzał zrobić…?

Prychnąłem z frustracji, związując irytujące kosmyki rozczochranych włosów w kucyk, a potem otworzyłem lodówkę, wzrokiem poszukując jajek. W skali tandetności od jeden do sztucznych rzęs Sulli – jaki poziom osiągnęłoby z mojej strony zaniesienie mu śniadania do łóżka?

Odrzuciłem ten durny pomysł zanim zdążył nabrać sensu i zatrzasnąłem lodówkę, napotykając w jej przeszklonych drzwiach swoje własne odbicie, na którego widok odskoczyłem jak oparzony.

- Wyglądam jak ruina – wymamrotałem pod nosem, przyglądając się z przerażeniem swoim odstającym we wszystkie strony włosom, podkrążonym oczom i pogryzionym do krwi wargom. - …Wyglądam tragicznie, a czuję się jeszcze gorzej. Co seks robi z ludźmi?! Cholera, przypominam teraz rozdziewiczoną zombie surykatkę którą trzasnął piorun podczas aktu kopulacji. Uhh, dlaczego zawsze mnie to spotyka…

- Nigdy nie rozumiałem twoich metafor, ale brzmiało kreatywnie. – Wydałem z siebie żałosny, wysoki pisk zaskoczenia, odwracając się napięcie w kierunku schodów. Minho patrzył na mnie nieprzytomnie, przecierając oczy i ziewając tak szeroko, że z tej odległości byłem w stanie zobaczyć jego migdałki. Zszedł w samych dżinsach, w dodatku chyba założonych na lewą stronę i mimo że też był rozczochrany, to jakimś cudem nadal wyglądał… dobrze.

Gapiłem się na niego przez kilka sekund z lekko uchylonymi ustami, mając nadzieję, że nie zacznę ślinić się jak Satan.

A potem realizm sytuacji uderzył mnie z całej siły i oblałem się przeklętym rumieńcem, natychmiast przenosząc całą uwagę z powrotem na nieszczęsne drzwi lodówki i udając, że wcale nie zauważyłem czerwonych pręg na jego biodrach i bokach, które były niczym innym, tylko śladami paznokci. Mieszanina zażenowania i fascynacji wyglądała jeszcze bardziej idiotycznie na mojej praktycznie parującej twarzy. Naprawdę ja je tam zostawiłem…?

- Okropne – burknąłem, bojąc się nawiązać z nim kontakt wzrokowy. – Ale mam jeszcze lepsze metafory, gdybyś chciał posłuchać. Na przykład czuję się przez ciebie tak, jakby staranowało mnie stado wściekłych antylop. Antylopy to takie trochę jelenie. Albo sarenki. Nadal nie jestem pewien, jakiej płci jest Bambi.

- Myślałem, że po tej nocy masz już dowód – zaśmiał się z czystym okrucieństwem. Kiedy chwilę potem prawie spadł ze schodów, uniosłem kąciki ust w mściwej satysfakcji.

- Aaa, wszystkie mięśnie mnie bolą… - wyjęczał, chwiejąc się lekko. – Chyba mam zakwasy. Nigdy nie sądziłem, że to tak… Że… To za każdym razem tak boli?

Przełknąłem nerwowo ślinę, czując, że pocą mi się dłonie.

- Haha. Kto by pomyślał, co? Mam genialny pomysł – nie róbmy tego więcej!

- No wiesz! – obruszył się, jawnie urażony. Potrząsnął głową, wprawiając w ruch niesforne loki. Kątem oka widziałem, jak się do mnie zbliża i zaczynało robić mi się już podejrzanie duszno w tym jego diabelskim swetrze. – Odrobina bólu jeszcze nikomu nie zaszkodziła, Tae, nie rób z siebie takiego męczennika…

- Hipokryta! – Chciałem szybko odskoczyć na drugi koniec kuchni, ale złapał mnie w pasie, splatając ramiona na mojej talii. Ułożył podbródek na moim ramieniu, sprawiając, że nasze oczy spotkały się w lustrzanych drzwiach lodówki. Patrzył na mnie z czułością i cieniem czystej zaborczości. Tak, jakbym należał tylko do niego.

Nagle poczułem się bardzo niekomfortowo w tej pozycji i zacząłem nerwowo obciągać rąbek przydługiego swetra, który okazał się trochę mniej przydługi, niż zakładałem.

- Nie idźmy dzisiaj do szkoły – wymruczał z ustami tuż przy mojej szyi, wysyłając dreszcz wzdłuż mojego kręgosłupa. – Ten, kto wymyślił szkołę, musiał bardzo nienawidzić tego, kto wymyślił spanie.

- Um… Twoja mama dzwoniła. Kazała ci iść do szkoły – wypaliłem szybko.

Nie ruszyło go to.

- Nie chce mi się. Mam depresję. Wciąż nie mogę otrząsnąć się z szoku. Musisz mnie pocieszyć.

- Już cię pocieszyłem!

- To nadal za mało. Wiesz ile pocieszania potrzebuję w tym stanie? Całe mnóstwo! Poza tym ja… Nie chcę jeszcze myśleć o tym wszystkim. Możemy jeszcze przez jakiś czas udawać, że świat nie istnieje, jesteśmy tyko ja i ty na jakiejś odległej planecie? Proszę, Taemin-ah…

Z zaciętą miną wyswobodziłem się z jego uścisku, pilnując, by nie skrzyżować z nim niechcący wzroku, bo miało to na mnie iście bazyliszkowy wpływ. Widząc te szczenięce, pełne ufności i miłości oczy nie byłem w stanie już się oprzeć, a przecież powinienem być jak zawsze stanowczy. Prawda była taka, że nadal było mi go żal i rozumiałem go całkowicie, ale związek z Minho przypominał trochę opiekę nad rozpieszczonym dzieckiem. Słowo „nie” należało powtórzyć mu dobitnie kilka razy, żeby do niego dotarło. Poza tym nie sądziłem, żebym w obecnym stanie fizycznym mógł zdobyć się na jakiekolwiek pocieszanie w przeciągu co najmniej tygodnia.

- Teraz nie – odezwałem się głośno i wyraźnie, wyobrażając sobie, że rzeczywiście przemawiam do rozpuszczonego smarkacza. – Teraz zadzwonimy do Jonghyuna, porozmawiasz z nim i powiesz mu, jak świetnie się czujesz, bo gdyby nie przebłysk jego niespotykanego geniuszu, prawdopodobnie cała wczorajsza noc nie miałaby miejsca.

- Ale czemu ja…? – marudził, chwytając mnie za długi rękaw swetra. – Nie spożyłem jeszcze mojej porannej porcji kofeiny, a bez tego nie jestem w stanie sklecić sensownego zdania złożonego, poza tym jest piąta rano…

- Zrobimy mu cudowną pobudkę – zadecydowałem, uśmiechając się szatańsko. – No już nie rób z siebie takiego męczennika, Żabciu. Odrobina bólu jeszcze nikomu nie zaszkodziła, tak chyba brzmiało twoje motto, prawda…?

~*~

Kilka następnych dni upłynęło w miarę spokojnie i sielankowo, ale kiedy nadszedł moment konfrontacji z rzeczywistością, nie byłem na to przygotowany nawet w najmniejszym stopniu.

Nie sądziłem, że po tym wszystkim, po ciągłym maglowaniu tego, co się stało i rozbieraniem tego na czynniki pierwsze, widok gruzu, zawalających się, sczerniałych fragmentów ściany i głęboka, wypalona w ziemi dziura mogły zrobić na mnie jeszcze jakiekolwiek wrażenie. Kiedy jednak moim oczom ukazało się koszmarne pobojowisko otoczone ze wszystkich stron żółto czarną taśmą policyjną, przez sekundę nie potrafiłem złapać tchu. Tylko tyle zostało z całej kawiarni. W miejscu, gdzie jeszcze kilka dni temu znajdował się niewielki, ale przytulny i jasno rozświetlony budynek, teraz ziała całkowita pustka, nie licząc tych paru kruszących się powoli kawałków czegoś, co kiedyś było otynkowaną ścianą.

Przyglądałem się temu z mieszaniną niedowierzania, bólu i narastającej złości, nie mogąc wykrztusić słowa, dopóki Minho nie wziął mnie za rękę i nie odwrócił przodem do siebie, zmuszając mnie do oderwania wzroku od tej żywcem wyciągniętej z horroru ruiny.

- Mój ojciec tutaj jest – powiedział poważnie, chcąc sprawiać wrażenie, że widok jaki zastaliśmy wcale go nie poruszył, ale był naprawdę kiepskim aktorem. Głos drżał mu tak bardzo, że przywodził na myśl zacinającą się taśmę, w ogóle nie przypominając jego zwykłego, pogodnego tonu. Bruzda na czole i lekko uniesione brwi też świadczyły o jego zdenerwowaniu i kompletnym rozstrojeniu emocjonalnym.

- Wiem, mówiłeś, że miał przyjechać i ocenić straty – rzuciłem, przełykając ślinę. Jego stres zaczynał mi się udzielać. Czasami żałowałem, że znam go tak dobrze. – Mam nadzieję, że powsadzał już nasze egzotyczne kotki do klatek?

Tak jak przypuszczałem, żart mi się nie udał. Bambi spiął się jeszcze bardziej, zaciskając palce na moich ramionach i byłem pewien, że pozostawi mi tam fioletowe siniaki. Być może moje zapędy masochistyczne zaczęły przy nim wchodzić na całkiem nowy poziom, bo zignorowałem ból bez drgnięcia powieki.

- Jego ekipa potwierdziła, że to podpalenie. Znaleziono ślady świadczące o obecności benzyny albo jakiejś innej łatwopalnej substancji rozlanej zarówno na zewnątrz, jak i w środku kk-kaawiarni… - przerwał, żeby wziąć głębszy wdech, bo głos zaczynał mu coraz bardziej drżeć. – Prawdopodobnie zrobili to podczas pikniku, kiedy zgromadził się taki tłum, że nie było szans, by ktokolwiek coś zauważył. – Zamilkł na moment, jakby nad czymś się intensywnie zastanawiał. – K… kurwa.

Uniosłem brwi, odnotowując, że oto byłem świadkiem wypowiedzenia przez mojego super kulturalnego, cnotliwego chłopaka najprawdziwszego przekleństwa. Wiedziałem jednak, że to nie moment i miejsce, żeby zacząć się z niego bezkarnie nabijać.

- Skoro już wiedzą, jaka była przyczyna pożaru, to po co chcą nas przesłuchiwać? Powiemy im to samo co cała reszta. Exotic Flowers są temu winni i tyle. Już od dawna chcieli nas zniszczyć.

- Ale nadal nie zostały znalezione żadne dowody! – jęknął Minho, garbiąc się jeszcze bardziej. Bez przesady, aż taki niski nie byłem. Z zaciętą miną podniosłem ręce i ująłem jego twarz w dłonie, zmuszając jego rozbiegany wzrok do skupienia się na mnie.

- Nie panikuj, okej?! Teraz już nie ma co popadać w paranoję. Wiem, że to wciąż świeża sprawa i możesz mi nie wierzyć, ale mnie też dusi żal, wściekłość i chęć zemsty, ale przecież nie polecę z kanistrem benzyny, żeby podpalić tą ich żałosną, kocią stodołę. I ty też nie, bo nie będziemy się zniżać do ich poziomu. Teraz trzeba po prostu przyjąć do wiadomości to, co się wydarzyło i znaleźć jakieś racjonalne wyjście z sytuacji. Na spokojnie.

Patrzył na mnie nieco sceptycznie, ale przynajmniej przestał już nerwowo hiperwentylować.

- Od kiedy zrobiłeś się racjonalny, Taemin…? Myślałem, że kto jak kto, ale ty nie będziesz tracił czasu na rozważanie moralnych za i przeciw. Kibum już szykuje plan zemsty.

- Nie wątpię – prychnąłem ponuro, zdejmując dłonie z jego policzków. Zacząłem się odsuwać, zniechęcony jego wojowniczym tonem, ale złapał mnie za nadgarstki ze skruszoną miną. Westchnąłem cierpiętniczo. – Słuchaj, cokolwiek byśmy nie zrobili, wyjdziemy tylko na totalne ofiary losu, za jakie zresztą już nas mają. Jasne, możemy obrać moją starą, sprawdzoną metodę użalania się nad życiem i wyrażania całej naszej frustracji i nienawiści do całego świata, możemy nawet zorganizować strajk albo doprowadzić do wybuchu trzeciej wojny światowej. Nie krępuj się, działaj. Ale to i tak nic ci nie da. Też boli mnie uświadomienie sobie tego faktu, ale SHINee Cafe nie powstanie jak feniks z popiołów.

- Założymy się?

Minho puścił moje dłonie, patrząc mi buntowniczo w oczy i ściągnął brwi. Założyłem ręce na piersi, nie przerywając kontaktu wzrokowego i starałem się nie mrugnąć nawet kiedy poczułem pieczenie pod powiekami. Wyglądało na to, że nie miał zamiaru ustąpić, uparty osioł. W końcu poddałem się, przewracając pogardliwie oczami. Nieważne, na jakiej stopie zażyłości akurat się znajdowaliśmy, wkurzał mnie nadal tak samo jak zawsze, a może nawet i ciut bardziej.

- Zgoda, niech ci będzie. Powodzenia we wskrzeszaniu feniksa, o czcigodny Merlinho.

- Jeszcze zobaczysz – syknął przez zęby, aż wzdrygnąłem się mimo woli, bo syczący Żabol nie był zjawiskiem powszechnie mi znanym. Niedobrze, naprawdę wyglądał, jakby wypowiadał mi wojnę i aż zacząłem się zastanawiać, czy prowokowanie go było dobrym pomysłem. Obaj byliśmy źli i rozżaleni, a z naszymi charakterami stąd było już niedaleko do poważnej kłótni. – Zobaczysz, że SHINee Cafe przetrwa wszystko. Osobiście się tym zajmę i kiedyś będziesz musiał ze skruchą przyznać mi rację, Taemin.

Chciałem coś powiedzieć, załagodzić jakoś sytuację, albo znając mnie, jeszcze bardziej ją skomplikować, ale zanim zdążyłem otworzyć usta, ktoś nam przerwał.

- Minho! – Drgnęliśmy obaj na dźwięk znajomego, szorstkiego głosu i odwróciliśmy się w stronę, z której dochodził. Pan Choi szedł ku nam szybkim, wyważonym krokiem, zręcznie wymijając kupki gruzu i poczerniałe dachówki. Nie rozglądał się nawet na boki, jakby zupełnie nie obchodził go stan jego własnej inwestycji. Marszczył poorane zmarszczkami czoło i zaciskał usta w wąską linijkę, czyli wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętałem z naszego ostatniego spotkania na pogrzebie taty. Zacisnąłem ręce w pięści, wbijając paznokcie w skórę wewnątrz dłoni. Przed oczami stanął mi tak nieznajomy portret człowieka, którego opisywała w liście moja matka jako dobrego, troskliwego mężczyzny, w którym się zakochała. Naburmuszony facet zmierzający w moim kierunku w niczym go nie przypominał.

To też ojciec Sulli, przeszło mi przez myśl i spuściłem wzrok na nadpaloną trawę, nagle czując się jeszcze bardziej zażenowany. Bądź co bądź chciał dla niej dobrze. Miał zamiar wysłać ją do elitarnej szkoły i zadbać o jej wykształcenie, bo była jego córką, tak samo jak chciał zapewnić dobrą przyszłość Minho. A ja i moje uprzedzenia nie mieliśmy tutaj nic do gadania.

- Witaj, ojcze – zwrócił się do niego Żabol tak formalnym i wypranym z emocji tonem, jakim nie zwraca się nawet pracownik do swojego rygorystycznego szefa. – Chciałeś nas widzieć, więc jesteśmy.

Pan Choi skinął sztywno głową, poprawiając pedantycznie zawiązany krawat, przez który jego kark wyglądał jak ściśnięta szyja wielkiego żółwia. On jest dobry. Jest w porządku. Po prostu ma problemy z socjalizacją, podobnie zresztą jak ja. Sporo przeszedł, ale teraz chce się poprawić. No i w końcu moja matka go kochała.

- Właściwie, chciałem porozmawiać z Taeminem. – Poderwałem głowę, wbijając w niego zaskoczone spojrzenie. Ze mną? O czym on chciał rozmawiać ze mną? Już sam fakt, że zapamiętał moje imię był nad wyraz szokujący. Minho też wyglądał na zdezorientowanego, bo zamrugał kilkakrotnie, przetwarzając tę informację.

- Z Taeminem – powtórzył powoli mój chłopak, patrząc na swojego ojca, jakby ten postradał zmysły. – A o czym niby eee… Chcesz z nim rozmawiać, tato? To znaczy ojcze.

- Och, mam do przedyskutowania parę ważnych spraw dotyczących papierów Jinri, z których część pozwoliłem sobie już złożyć w jej nowej szkole – odparł spokojnie. – Nadal mam pewne braki w informacjach, a Taemin był za nią odpowiedzialny przez ostatnie kilka lat, więc tylko on może mi pomóc w zapełnieniu tych luk.

Taemin. Nie żeby coś, ale ja nadal tam stałem i to centralnie przed nim. Nie cierpiałem, kiedy ktoś mówił o mnie w mojej obecności tak, jakby mnie nie było.

- Okeeej. – Minho odchrząknął, bezwiednie kładąc mi dłoń na ramieniu, co jednak nie uszło uwadze jego ojca. Bruzda na jego czole pogłębiła się, a ja powstrzymałem nieprzemożoną chęć strącenia ręki Żabola jak najszybciej się dało. – Um, to znaczy, tak, rozumiem, ojcze. Możesz zaczynać.

Wzrok mężczyzny ponownie spoczął na spiętej twarzy syna.

- Miałem na myśli, na osobności. Więc jeśli to nie byłby dla ciebie problem, prosiłbym cię, żebyś poszedł teraz do moich ludzi, którzy wciąż przeszukują zdewastowany teren w celu znalezienia śladów działalności podpalacza i odpowiedział na kilka ich pytań. To nie potrwa długo.

Minho wahał się. Widziałem, jak przenosi zagubiony wzrok ze swojego stoicko spokojnego ojca na mnie i z powrotem, jakby zastanawiał się, czy zostawienie mnie samego w towarzystwie tego tyrana to dobry pomysł. Szczerze mówiąc na myśl o tym ja też poczułem gęsią skórkę i przez chwilę miałem nadzieję, że Żabol kategorycznie odmówi. Perspektywa bycia sam na sam z człowiekiem, który z jednej strony był mi tak bliski, a z drugiej tak obcy wydawała mi się trochę przerażająca. Jednak mimo wszystko byłem ciekawy, co miał do powiedzenia. Bo przecież błagam, tylko Minho mógł być na tyle naiwny, by nabrać się na jego gadkę-szmatkę o dokumentach Sulli.

- W porządku, idź – wydusiłem w końcu, popychając wciąż nieprzekonanego chłopaka w stronę samochodu policyjnego. – Może na coś się im przydasz.

Posłał mi ostrzegawcze spojrzenie.

- Dobra… Jak coś to będę tam. Niedaleko.

Jasne, jeśli twój stary nagle zechce zamordować mnie tępą siekierą, będę wiedział, w którą stronę uciekać, żebyśmy mogli zginąć razem. Przewróciłem oczami, czekając, aż odejdzie i przestanie się oglądać, po czym zwróciłem się z powrotem w stronę pana Choi. Przyglądał mi się z zagadkową miną, niby niczym nie różniącą się od tej czysto urzędniczej ekspresji, którą zawsze prezentował, a jednak zauważyłem w jego spojrzeniu cień zainteresowania i czegoś na kształt żalu. Odetchnął, kiedy Minho już nie mógł go usłyszeć i nagle jakby zapadł się w sobie, robiąc krok w tył. Już nie wyglądał na tak pewnego siebie jak sekundę wcześniej. Ta niespodziewana zmiana nieco zbiła mnie z tropu.

- Jesteś bardzo podobny do matki – stwierdził niemal łagodnie. – Masz jej oczy. I rysy. Ona też się tak czesała. Tylko usta…

- Tak, usta mam po ojcu – przerwałem mu, zirytowany tą sentymentalną bzdurą, której się nie spodziewałem i która wywołała we mnie ukłucie bólu. – Może przejdźmy do rzeczy. Czego pan ode mnie tak naprawdę chce? Tylko bez owijania w bawełnę i niech mi pan nie wyjedzie teraz z tekstem, że „ona też była realistką”, bo przysięgam, że zacznę wrzeszczeć.

Zamknął na moment oczy, pocierając czoło, jakby się gorączkowo nad czymś zastanawiał. Nie przypominał już w niczym surowego biznesmana, a bardziej zmęczonego życiem staruszka. Czy on naprawdę był z rocznika mojego ojca? Wydawał się dwa razy starszy od niego.

- Jak zapewne już wiesz, Minho wyjeżdża do Stanów, by studiować prawo – powiedział poważnie, w dalszym ciągu na mnie nie patrząc. – To od zawsze było zaplanowane i on zdaje sobie z tego sprawę.

- Mhmm… - Ponagliłem go, myśląc, że gdyby było mnie stać na zegarek, w tym momencie zacząłbym sugestywnie zerkać na nadgarstek.

- Teoretycznie miał wyjechać dopiero po uroczystym zakończeniu liceum, ale tamtejsza prywatna uczelnia, dzięki moim… wpływom i pewnym znajomościom wyraziła zgodę na przyjęcie go zaraz po egzaminach, by mógł się zaaklimatyzować.

Szczęka bezwiednie mi opadła i potrzebowałem chwili, żeby dojść do siebie. Jak to „zaraz po egzaminach”?! Przecież egzaminy końcowe zaczynały się za niecały miesiąc, do cholery! Poza tym co niby miały znaczyć te jego specjalne wpływy i znajomości? Podarował im kupę hajsu, żeby się podlizać? Przespał się z dyrektorką tej całej uczelni…? A może z dyrektorem?!

Fu, ta ostatnia wizja zniszczyła mi psychikę. W każdym razie, to znaczyło, że Minho wyjedzie szybciej, niż się spodziewałem. Do Stanów. Za niecały miesiąc. Boleśnie uderzyło mnie nagle, jak mało czasu nam pozostało. Oczywiście, wcześniej wiedziałem, że to prędzej czy  później nastąpi, między innymi dlatego tak się spieszyłem, by nadrobić stracony czas z nim, ale sądziłem, że przynajmniej do zakończenia roku…

Cóż, teraz wszystko uległo zmianie. Odwróciłem wzrok, by jeszcze raz spojrzeć na bezkształtne szczątki kawiarni. Już nigdy nie będzie tak, jak kiedyś.

- Dlaczego mi pan to mówi? – Zdecydowałem się przerwać ciszę, jaka nagle między nami zapadła. – Myślałem, że nie obchodzi pana moje zdanie, czy w ogóle moja osoba. Więc po co?

Odchrząknął, wbijając we mnie uważne spojrzenie.

- Stany, Taemin. USA. To bardzo daleko. To nie Seul, do którego możesz dostać się stąd w ciągu niecałej godziny. USA to całkiem inny kontynent, kilka godzin samolotem, a do tego dochodzi jeszcze…

- Wiem, gdzie leży USA – warknąłem agresywnie, w jednej chwili tracąc nad sobą kontrolę. – Nie jestem wieśniakiem, za którego mnie pan najwidoczniej ma. Moja znajomość mapy świata jest na całkiem zaawansowanym poziomie. Niewiarygodne, co?!

- Nie unoś się. – Jego spokój działał mi na nerwy. Byłem pewien, że w środku szydzi ze mnie i kpi. Byłem niczym w jego oczach. – …Ale widzę, że jesteś całkiem spostrzegawczy. Chyba już domyślasz się, do czego dążę.

- Oj chyba jednak nie. Niech mnie pan lepiej oświeci, moje IQ składa się przecież z dwucyfrowej liczby…

- Chcę, żebyś zerwał z nim wszelkie stosunki i nie kontaktował się z nim, kiedy będzie w Stanach.

Okej, to zszokowało mnie nawet bardziej niż informacja o wcześniejszym wyjeździe Minho. Prawdę mówiąc aż zamarłem na dłuższą chwilę, mając kompletną pustkę w głowie. Spodziewałem się, że właśnie dla czegoś takiego zrobił cały ten cyrk, ale i tak wryło mnie w ziemię. Miałem tylko jedno pytanie. Dlaczego? Co niby miał do mnie, że tak bardzo chciał się mnie pozbyć?

- To proste – dodał od niechcenia, jakby czytał mi w myślach. – Chcę, żeby mój syn skupił się wyłącznie na nauce. Studia prawnicze to nie jest coś, co można zbagatelizować tak, jak on to robi. A ty niestety nie pomożesz mu w koncentracji na ważnych rzeczach, jeśli nadal będziesz się koło niego kręcił, Lee Taemin.

- A niby dlaczego miałbym zgodzić się na twoje chore warunki? – wycedziłem, czując bulgoczącą w głowie, zbierającą się powoli dziką furię. Spojrzał na mnie z wyższością, widocznie urażony moim nagłym odrzuceniem formy grzecznościowej w stosunku do jego nadętej osoby. Dobrze mu tak. Okazało się, że jednak nie myliłem się co do niego. Nieważne, co moja mama w nim widziała i że był biologicznym ojcem Sulli. To nie on ją wychował i dzięki temu ustrzegła się od stania się takim samym fałszywym krętaczem jak on.

- Co, jeśli zaproponuję ci uczciwy układ? Pamiętam, z jakim entuzjazmem twoja matka zawsze opowiadała mi o twoich niesamowitych zdolnościach artystycznych, mimo że miałeś wtedy tylko dwanaście lat.

- Już nie rysuję.

- Talentu nie traci się przez krótką przerwę, o ile mi wiadomo. Przykro byłoby zmarnować taki potencjał, tym bardziej, że jesteś bardzo ambitny, należysz do czołówki najlepszych uczniów w swoim liceum i jesteś o krok od tego, by szkoła przyznała ci w przyszłym roku stypendium.

Zrobiłem się naprawdę podejrzliwy. Skąd on to wszystko wiedział? Był jakimś wariatem-prześladowcą? Nie podobało mi się, że ktoś bez mojej wiedzy grzebał w moich prywatnych sprawach i tym bardziej obawiałem się tego, co chciał mi zaproponować w zamian za zerwanie z Minho. To wszystko było już i tak popieprzone do granic możliwości.

- Wiesz, że nawet z wzorowymi wynikami w nauce bardzo ciężko jest się dostać na Akademię Artystyczną w Seulu, prawda? – Kontynuował, jakby w ogóle nie zauważał mojej kipiącej nienawiścią i wściekłością miny. Zaczął przechadzać się z rękami założonymi za plecami, a ja zerknąłem w stronę wozu policyjnego, gdzie Minho ustawił się w taki sposób, żeby nie spuszczać nas z oczu. Teraz też przyglądał się podejrzliwie swojemu ojcu i chyba zupełnie nie słuchał tego, co mówił do niego jeden z glin.

- Nie mam pojęcia, dlaczego pana w ogóle obchodzi moja przyszłość – zwróciłem się do pana Choi, odwracając się od skupionego, w każdej chwili gotowego do ataku Żabola. Nie mogłem teraz na niego patrzeć.

- A co, jeśli właśnie to ci zaproponuję? Kiedy za rok skończysz szkołę, będzie na ciebie czekało świeżutkie miejsce w najbardziej elitarnej placówce z wydziałem rysunku w całej Korei Południowej. – Jego małe, wąskie oczka były chytre i wodniste, w niczym nie przypominały dużych, jasnobrązowych oczu sarenki Bambi. Wzdrygnąłem się mimo woli.

- I niby mam ci wierzyć…? Przez całe życie kłamałeś i oszukiwałeś. Nawet swojej własnej rodzinie nie powiedziałeś o Sulli i romansie z moją mamą!

- Czy mam ci przypomnieć, że twoja mama też nie był święta? Ona postąpiła nawet gorzej, niż ja. Nie powiedziała nawet swojej własnej córce, kto jest jej prawdziwym ojcem.

Nie potrafię opisać, jak wielką ochotę miałem go w tamtym momencie uderzyć. Powstrzymałem się resztkami silnej woli, dając mu w ten sposób przewagę. Na jego twarzy pojawił się źle maskowany wyraz triumfu.

- Więc jak będzie? Dogadamy się? Wiem, że ci na tym zależy. Chcesz się stąd wyrwać bardziej, niż cokolwiek innego. A ja ci to zapewnię. Zatroszczę się o ciebie tak, jak o moje własne dzieci. Teraz nie masz już nikogo, Taemin, kto mógłby się zainteresować twoją przyszłością. Ja robię to za darmo, chociaż właściwie wcale cię nie znam. No, prawie za darmo. Proszę cię tylko o jedną, małą przysługę – zostaw Minho w spokoju. To nie takie duże wyrzeczenie, biorąc pod uwagę, że związek na odległość i tak nie przetrwałby długo, zwłaszcza z waszymi wybuchowymi charakterami. Chcesz poświęcić sukces i marzenia dla czegoś takiego…? W dzisiejszych czasach nawet łatwiej żyje się bez zobowiązań i sądzę, że zawsze zdawałeś sobie z tego sprawę.

Czułem się tak, jakby ktoś wyrwał mi serce i kopnął je w sam środek wypalonej w ziemi dziury, by zostało pogrzebane wraz ze szczątkami kawiarni. Targało mną jednocześnie tyle emocji, że z natłoku myśli aż rozbolała mnie głowa. Miałem tego dość, dlaczego mówił mi te wszystkie rzeczy?! Według niego jeszcze nie dosyć paskudnych sytuacji przeszedłem w swoim życiu? Co niby miałem mu odpowiedzieć? Podać mu rękę, przyznać, że spoko, zgadzam się, zostawię kogoś, kogo kocham i rzucę się w pogoń za karierą jak jakiś pokręcony wariat jego pokroju? Czy też lepiej było odmówić i poczekać, aż wszystko samo się posypie, a ja utknę na zawsze w tej znienawidzonej przeze mnie dziurze, bez nadziei i zupełnie samotny?

- Niech mi pan da czas do zastanowienia. – Mój głos brzmiał jak głos zaprogramowanego specjalnie robota, był kompletnie wyprany z emocji. Kąciki ust mężczyzny uniosły się ku górze ledwo zauważalnie.

- Wiedziałem, że nie będziesz mógł tak po prostu odrzucić tej propozycji. Masz czas do jutra. Och i jeszcze jedno – dodał na odchodnym, wpatrując się we mnie intensywnie. – Wolałbym, żebyś nie wspominał o tej rozmowie Minho. Chyba obaj wiemy, jaki on jest porywczy, a ja i tak mam już wystarczająco dużo na głowie.

I odszedł, nie oglądając się za siebie, pozostawiając mnie w stanie całkowitej rozsypki. Bambi znalazł się obok mnie w ciągu dwóch sekund i objął mnie ostrożnie ramieniem, jakby sprawdzał, czy aby na pewno jestem cały.

- Co on ci nagadał? Cokolwiek ci powiedział, nie wierz w nic, ani na nic się zgadzaj!

- To nic – wykrztusiłem z trudem, nie mogąc spojrzeć mu w oczy. – Tylko jakieś pierdoły o nowej szkole Sulli. Już nawet nie pamiętam.

Stanowczy głos mężczyzny nadal brzęczał mi w głowie jak stado natrętnych much niedających się w żaden sposób odgonić.

~*~

Następne dni przeleciały tak szybko, że miałem wrażenie jakby ktoś złośliwie przyśpieszył czas. Zanim się obejrzałem, zamieniły się w tygodnie, a tygodnie w miesiąc. Z każdą kolejną upływającą godziną robiłem się coraz bardziej roztrzęsiony i zdenerwowany. Mimo że praktycznie każdą chwilę spędzałem z Minho, mój czas składał się głównie z obsesyjnego odliczania minut, jakie pozostały do jego wyjazdu. Przerwy między lekcjami, wspólne popołudnia i noce – mało, mało, wciąż za mało w obliczu tego, że po tym pożegnaniu mieliśmy się już przecież nigdy nie spotkać.

Nigdy. Nigdy to cholernie wkurwiające słowo. W swoim życiu nienawidziłem naprawdę wielu rzeczy, ale słowo „nigdy” stało się nieoczekiwanie moją największą zmorą. Ponieważ nigdy to strasznie długo. A ja nie potrafiłem się na niczym skupić, wciąż powtarzając sobie w myślach ten wyraz, katując się nim praktycznie bez przerwy. Czyżby moje masochistyczne zapędy się powiększały? Bałem się tego. Bałem się, co ze mnie zostanie, kiedy wszyscy wyjadą i kiedy Minho mnie opuści. Nie chciałem znowu zamknąć się w tej ciasnej skorupie, z której dopiero co udało mi się wydostać, ale do tego to się właśnie nieubłaganie sprowadzało.

Myśl, że to wszystko będzie mi na powrót brutalnie odebrane, mroziła mi krew w żyłach. Ale przecież obiecał. Obiecał, że nigdy mnie nie zostawi, wciąż to powtarzał.

Tyle, że teraz nie miał na to wpływu.

Być może zaczynałem brzmieć jak jakiś patetyczny palant, ale to mnie pogrążało, mimo że starałem się nie dawać niczego po sobie poznać. Szkoda, że znał mnie tak dobrze, bo byłem pewien, że się domyśla, chociaż sam ani słowem nie wspomniał o tym, że wyjeżdżał wcześniej. To Dara mi o tym powiedziała, nie wiedząc, że już od dawna zdawałem sobie sprawę z tego, co miało nadejść. Zdawałem sobie sprawę z tego, że kiedy Bambi wyjedzie do USA, oni też tu nie zostaną. Dlaczego mieliby? Przecież to nie był ich prawdziwy dom, to nie był ich świat. Mieli swoje życie w Seulu, Kibum musiał wracać do szkoły po rocznej przerwie, a według woli pana Choi Sulli miała zostać odesłana do swojego nowego liceum tego samego dnia, co Minho na inny kontynent.

Wszyscy musieli odejść. Ta świadomość bolała mnie chyba najbardziej. Gdybym tylko był rok starszy, mógłbym pojechać razem z nimi i tak jak Jonghyun poszukać jakiejś pracy w wielkim mieście. Ale musiałem zostać. Wszyscy odchodzili, tylko ja cały czas stałem w miejscu.

- Hej, dobrze się czujesz? – Amber podeszła do mnie na lekcji wf-u, jednej z tych uciążliwie ciągnących się w nieskończoność godzin, których nie mogłem spędzić z Minho. Spojrzałem na nią ponuro, zastanawiając się, jakim cudem udało jej się odkryć mój tajny schron w schowku na materace. – Posuń się, to nie tylko twoja świątynia rozpaczy – burknęła, wskakując na miejsce obok mnie.

Dłuższą chwilę spędziliśmy w całkowitym milczeniu, słuchając dochodzących z sali gimnastycznej odgłosów odbijanych piłek do siatkówki i bojowych okrzyków ludzi z klasy.

- Choi żalił mi się, że łazisz ostatnio przybity jak gwóźdź do ściany. On myśli, że to przez niego i kto wie, może ma rację. Jest aż tak beznadziejny w łóżku?

Nieopodal mnie leżała poobijana piłka lekarska. Nagle zacząłem zastanawiać się co by było, gdybym trafił nią Amber w łeb.

- Ej, nie spinaj się tak, tylko żartowałam… Twoje poczucie humoru zawsze było beznadziejne, ale przynajmniej jakieś było, a teraz całkiem wyparowało – mruknęła, nadymając policzki. Kiedy zrozumiała, że przyjąłem taktykę ignorowania, wydała z siebie rozdrażnione prychnięcie, a potem westchnęła. – Widzisz, nawet nie umiem już się z tobą kłócić, to straszne. Zamiast tego mam ochotę cię przytulić.

- To jest dopiero straszne – odparowałem, niszcząc tym samym swoją strategię. – Ehh, więc przylazłaś tu tylko po to, żeby mi podokuczać? Mogłem się tego w sumie domyślić, niektóre rzeczy się po prostu nie zmieniają.

- Przecież właśnie ci powiedziałam, że to wcale nie jest mój cel! Przyszłam z tobą pogadać bo… martwię się o ciebie.

- Aaa to akurat coś nowego.

Posłała mi mordercze spojrzenie.

- Nie, nieprawda. Zawsze się o ciebie martwiłam, tylko byłam zbyt uparta, żeby to przyznać, a ty z kolei byłeś tak nieznośny, że gdybym ci to powiedziała, tylko byś mnie wyśmiał! A teraz… teraz już bez sensu owijać w bawełnę. Ja… - zawahała się na moment, nerwowo szarpiąc rąbek swojej sportowej koszulki. – …Proszę cię Taemin, nie rób tego znowu. Nie zamykaj się. Proszę. I tak już wszystko stoi na głowie, a skoro zaufałeś Minho, to możesz zaufać i mnie.

- Ja po prostu tak bardzo, kurwa, nie chcę znowu zostać sam – wyrzuciłem z siebie, nie myśląc o tym, co mówię. Jakby coś siedziało mi w środku i wypychało te słowa wbrew mojej woli. – To jest, kurwa, najgorsze. Oni wszyscy… Nie umiem się pogodzić z tym, że wszyscy mnie zostawiają, bo, kurwa, uwierzyłem w te pierdoły o szczęśliwym zakończeniu. Byłem tak naiwny… tak…

Zanim się zorientowałem, woda wylewała się ze mnie hektolitrami, a ja stałem się żywą fontanną w silnym objęciu drobnych ramion Amber.

Totalny absurd. Ale z drugiej strony co w moim siedemnastoletnim życiu nie było absurdem…?

- Nie zostaniesz sam. – Jej głos drżał, kiedy ściskała mnie kurczowo, jak gdyby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. – Nie zostaniesz sam, Taeminnie. Masz jeszcze mnie.

- Mam już tylko ciebie.

~*~

Nigdy wcześniej nie widziałem seulskiego lotniska i w ogóle żadnego lotniska na żywo, więc mimo iż miałem jako takie pojęcie, jak to wygląda, nie spodziewałem się, że będzie aż tak ogromne. Czułem się klaustrofobicznie, ze wszystkich stron otaczany przez tłumy ludzi z bagażami, mówiących w najróżniejszych językach i różnie wyglądających. Gdyby Minho nie trzymał mnie za rękę, chyba nie miałbym wyboru jak tylko stanąć w miejscu i spokojnie poczekać, aż któreś z tych tłoczących się goryli zadepcze mnie na śmierć. W dodatku panowała straszna duchota a jednocześnie wszędzie czułem przeciągi i coś okropnie śmierdziało zgniłym serem.

Być może zwyczajnie wszystko mnie wkurzało. Nie miałem nawet zamiaru pocieszać się ulubioną optymistyczną sentencją Żabola „zawsze może być gorzej”, bo po czymś takim zwykle właśnie robiło się gorzej. Lada chwila mogła pojawić mi się nad głową gradowa chmurka z kreskówki i zacząć ciskać błyskawicami.

Mniej więcej tak przedstawiało się moje samopoczucie tego uroczego, majowego poranka. Po prostu cudownie, wracamy do punktu wyjścia.

- Do bezpośredniego lotu Seul – Waszyngton w klasie A pozostało trzydzieści pięć minut. Prosimy pasażerów o przygotowanie się do oddania bagaży przy stanowisku dwunastym. – Mechaniczny głos w głośnikach sprawił, że omal nie wyskoczyłem ze skóry, a nogi zaczęły trząść mi się jakby były z galarety. Trzydzieści. Pięć. Minut. Półtora miesiąca bolesnego odliczania doprowadziło w końcu do tego, że oto stałem na lotnisku w Seulu, sztyletując wzrokiem wielki zegar, którego wskazówki przesuwały się do przodu, pozostawiając mi coraz mnie sekund.

Miałem wrażenie, że za moment umrę na zawał.

- Um, Taemin-ah, chyba odciąłeś mi krążenie krwi w lewej dłoni – jęknął Żabol, a ja dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że praktycznie miażdżyłem jego palce w swoim uścisku. Odskoczyłem jak oparzony, wpadając przy okazji na jakiegoś tłustego gościa z naręczem walizek.

- Przepraszam!

- Nie, w porządku, wracaj. – Przyciągnął mnie z powrotem, ustawiając przodem do siebie i pochylił się, by spojrzeć mi w oczy. Przełknąłem ślinę, spuszczając wzrok i pozwoliłem, by włosy opadły mi na twarz, ale odgarnął je gwałtownie do tyłu, unosząc palcem moją brodę. Jego wzrok wyrażał niepokój. – Jesteś strasznie blady. Jadłeś coś, zanim wyszliśmy?

- Tak, ale chyba zaraz to wszystko zwrócę. – Nigdy nie sądziłem, że mój głos może osiągnąć ultradźwiękową piskliwość, ale to właśnie się chyba stało. – Niedobrze mi.

Dotknął mojego spoconego czoła swoją ciepłą dłonią, ani na chwilę nie odrywając ode mnie wzroku. Chwilę tak staliśmy, a potem nie wytrzymał i przytulił mnie mocno, chowając twarz w moich włosach.

- Nie denerwuj się – szepnął mi do ucha łagodnym tonem, a ja mimo woli przypomniałem sobie jak jeszcze niedawno sam skierowałem do niego te słowa, tylko że wtedy znajdowaliśmy się w zupełnie innych okolicznościach. Okazało się, że te trzy uspokajające słowa miały zupełnie odwrotny efekt. – Przecież USA nie jest tak daleko od Korei…

- Nie mam pojęcia, jakim cudem zdałeś te cholerne egzaminy, bo twoja znajomość geografii zasługuje na pałę – mruknąłem niewyraźnie w jego koszulę. Zamknąłem oczy, wciągając głęboko do płuc kojącą woń cappuccino i drażniący lekko zapach cynamonu. Ta mieszanka już zawsze będzie przywoływać we mnie wspomnienia.

- Przecież zobaczymy się niedługo – obiecywał tym czasem Minho, nieświadomy tego, że tymi słowami wbijał mi gwoździe do trumny. – Przyjadę jak tylko się rozpakuję.

- No to w ogóle nie wyjeżdżaj, idioto.

Wyrwał mu się zduszony śmiech.

- W najbliższy weekend… Jak tylko zorientuję się w uczelni i w mieście. A na święta to ty przyjedziesz do mnie. Kupię ci bilet w klasie dla vipów. Będziemy ubierać waszyngtońską choinkę i lepić waszyngtońskie bałwany z waszyngtońskiego śniegu, a potem całować się pod waszyngtońską jemiołą i kochać się w wielkim, waszyngtońskim…

- Jeszcze nawet czerwiec się nie zaczął.

- Czy ty zawsze musisz mnie zgasić…?

Zachciało mi się ryczeć, ale przecież obiecałem sobie, że od tego żenującego incydentu z Amber już nikt publicznie nie zobaczy moich łez, a tym bardziej on.

- Tae… Nie będzie tak źle, nawet nie zdążysz za mną zatęsknić. Mój ojciec obiecał, że do czasu ukończenia liceum nikt nie zabierze ci domu, on osobiście się o to postara. Nie musisz też martwić się czynszem i pieniędzmi, poza tym na pewno masz jeszcze sporo oszczędności z pracy w kawiarni, a jeśli tylko będziesz miał jakieś problemy, wiesz gdzie mnie szukać.

- Tak. Na drugim końcu świata – podsumowałem niechętnie. – Nie musisz się o mnie tak martwić, nie jestem taką ciotą, poradzę sobie.

- Wiem. – Odchrząknął, pociągając nosem. O nie, jeśli jeszcze on nagle zacznie się mazać, to wydrapię mu te przeklęte, sarnie oczy i nikt oprócz mnie nie będzie mógł na nie patrzeć. – Taemin… Kocham cię, pamiętaj o tym.

- Mhm… - zagryzłem dolną wargę aż do krwi, nienawidząc siebie za to, że nawet teraz, wiedząc, że widzę go po raz ostatni w życiu, te dwa słowa nie chciały przejść mi przez gardło. Przez tłum zaczęła przedzierać się gorączkowo reszta ekipy. Jonghyun i Kibum torowali sobie drogę, taranując biednych ludzi wózkami do przewozu bagaży. W jednym z nich siedziała wściekła Sulli w mundurku prosto z kiczowatej dramy, które nałogowo oglądała i chyba po raz pierwszy w życiu związała swoje wiecznie rozczochrane włosy w dwa kucyki z kokardkami. Stłumiłem parsknięcie w kołnierzu koszuli Minho, bo ten zabawny widok podziałał na mnie rozluźniająco.

- Chciałeś wyjechać bez pożegnania! – Key wycelował w niego oskarżycielsko palcem. – Obściskiwać się z Taeminem zawsze masz czas, ale swoich najlepszych przyjaciół zwyczajnie olewasz! Uhh właśnie dlatego nie cierpię ludzi w związkach! Są potwornie irytującymi, egoistycznymi dupkami!

- Mała przekąska na drogę. – Dara przepchnęła się między Kibumem a Jonghyunem, wręczając Minho plecak wielkości jego własnej walizki. Jeśli to miała byś ta „mała” przekąska, to chyba nie powinienem się martwić, że Żabol umrze z głodu w tej Ameryce, bo miał zapas przynajmniej na następne pół roku.

Wyswobodziłem się ostrożnie z jego uścisku i stanąłem z boku, przyglądając się, jak żegnał się z każdym po kolei. Im też będzie go brakowało. Mnie będzie brakowało ich wszystkich.

- Co, braciszku? – Sulli wychyliła się niebezpiecznie z pozostawionego na pastwę losu metalowego wózka i spojrzała na mnie z uśmieszkiem. – Faceci podobno nie beczą, chyba, że faktycznie jesteś babą.

- Och spadaj – odparowałem. – Masz się zacząć dobrze uczyć w tej swojej nowej elitarnej akademii, rozumiesz?! Bo inaczej każą ci klęczeć na grochu przez pięć godzin. Albo gorzej. Odłączą ci tam Internet!

Zachichotała, po czym pokazała mi język. Cieszyłem się, że wreszcie jest wolna. Mimo wszystko będę za nią tęsknił, ale może mieszkanie z dala od domu sprawi, że stanie się dojrzalsza. I tak była bardzo samodzielna jak na swój wiek, więc o nią najmniej się martwiłem.

Zaschło mi w ustach, kiedy automatyczny głos oznajmił, że pozostał już tylko kwadrans do odlotu, a potem zacznie się moje wieczne nigdy. Pasażerowie w ślimaczym tempie zaczęli ustawiać się w kolejce do oddania bagaży. Minho spojrzał na mnie błyszczącymi oczami ponad ramieniem Jonghyuna, a mnie znowu coś przewróciło się w żołądku. Bezwiednie wymacałem w kieszeni spodni pomiętą kopertę. Była w opłakanym stanie od ciągłego sprawdzania, czy aby na pewno nie wypadła, gdzieniegdzie miała małe, brązowe plamki od obrzydliwej kawy z lotniskowego automatu. Miałem nadzieję, że atrament się nie zatarł i to, co miałem do przekazania mojemu Żabolowi, zachowało się w całości.

Zbliżyłem się do niego i zarzuciłem mu ręce na szyję, stając na palcach, by móc pocałować go długo i powoli, czując jak łagodne ciepło rozchodzi się po całym moim rozedrganym ciele, przez wszystkie nerwy, do wszystkich kończyn. Przestałem słyszeć to, co się działo dookoła nas, istniał tylko on.

Wolną ręką zdołałem rozsunąć do połowy kieszeń jego plecaka i włożyć tam kopertę. Kiedy się ode niego oderwałem, kręciło mi się w głowie i przez chwilę nie mogłem złapać powietrza.

- Chyba musimy częściej się żegnać – uśmiechnął się szeroko, ale jego oczy zrobiły się nieco wilgotne. Oblizałem usta, jeszcze raz przełykając kawowy posmak.

- Uważaj na siebie, dobrze?

- To chyba moja kwestia.

- Minho, musisz już iść, bo odleci bez ciebie! – Spanikował Key, popychając go w kierunku odprawy. Pobiegłem za nim, bo wciąż nie puszczał mojej dłoni.

- Jesteś najlepszym, co mnie w życiu spotkało.

- Idź już!

Moment, w którym w końcu wypuścił moją rękę jakoś mi umknął. Pamiętam tylko, że stawałem na palcach, starając się dostrzec jego kasztanowe loki wśród tysiąca innych głów, ale udało mi się to dopiero kiedy Jonghyun kucnął przede mną, proponując, bym wskoczył mu na plecy. Nawet przez chwilę nie zastanawiałem się nad idiotycznym brzmieniem tej propozycji.

Był tam. Machał jak wariat i śmiał się, podczas gdy dwóch ochroniarzy próbowało przemówić mu do rozumu, bo tarasował drogę innym pasażerom. Wysiliłem się na najszczęśliwszy uśmiech, na jaki było mnie stać i miałem gdzieś, jak idiotycznie musiałem wyglądać.

- Co było w liście, który mu podrzuciłeś? – zapytał Jjong, nie mogąc się powstrzymać.

Zacząłem mrugać intensywnie oczami i nie przestawałem machać, chociaż już dawno straciłem Minho z oczu.

- Nic takiego. Tylko takie tam dwa słowa.

______________________________________

A więc stało się. Oto przeczytaliście definitywny koniec Troubles Makera i szacun, jeśli wytrwaliście do końca, bo chyba trochę się przeliczyłam z tymi 31 stronami... ^^" Nie mam pojęcia, co powiedzieć, nie przygotowałam sobie jeszcze mowy pożegnalnej, bo przecież wciąż pozostał epilog, który musi zwieńczyć całość opowiadania! Tak, do tych, którzy już planują dla mnie godną śmierć w męczarniach apeluję, że będzie EPILOG, a więc właściwie wszystko jest jeszcze możliwe.

Sama nie wiem, czy jestem zadowolona z tego ostatniego rozdziału, ale musicie mi uwierzyć, że starałam się bardzo, bardzo mocno. Każde słowo musiałam dokładnie przemyśleć, pootwierałam tysiąc możliwych słowników i bardzo przepraszam za błędy interpunkcyjne, których pewnie jest tu w cholerę i więcej. To moja pięta achillesowa.

Po epilogu mam zamiar napisać porządną notkę pożegnalną wraz z indywidualnymi podziękowaniami dla tych, bez których to opowiadanie by nie powstało. Tym czasem dziękuję tutaj wszystkim Wam za to, że byliście, jesteście i - mam nadzieję - będziecie wspierać głupiutką Alice dalej w jej przygodzie z pisaniem.

Chciałabym też (uh, zaczyna się żebranie, nie lubię tego ^^") żeby każdy, kto przeczyta ten rozdział, nawet jeśli nie robił tego wcześniej, by ten jeden raz zrobił wyjątek i skomentował. Dlaczego mi na tym zależy? Chcę sprawdzić, ile tak naprawdę osób związało się z tym opowiadaniem tak bardzo, jak ja. Liczba 174 obserwatorów to prawdziwy zaszczyt, dlatego chciałabym wiedzieć, dlaczego właściwie spodobał Wam się ten mój twór. Nie musi to być bardzo długa epopeja narodowa. Zwyczajny komentarz, kilka zdań na wagę złota. Mogę na Was liczyć...? <3

A to dla was. Przepraszam, za fatalną jakość, co jak co, ale na reżysera to ja się nie nadaję x'D

>>>VIDEO<<<

No. Więc to chyba tyle ode mnie. Jeśli jeszcze o czymś sobie przypomnę, będziecie wiedzieć pierwsi. Dziękuję! ♥

Alice.

P.S. Z racji tego, że ostatnio blogger mnie hejtuje, przepraszam bardzo, jeśli ktoś nie dostanie informacji o pojawieniu się rozdziału ;_; To nie ode mnie zależy i jestem bardzo zła :<