THE END

EPILOG

muzyka

Dwa lata później. Seul.

Można powiedzieć, że ta historia tu właśnie się kończy. Ma nawet swój uroczy i słodki do zemdlenia happy end, i nawet ja, urodziny pesymista z krwi i kości, nie mogę temu zaprzeczyć. Być może niewyżyci romantycy kłóciliby się ze mną zażarcie, bo gdzie niby jest to całe obiecane „i żyli długi i szczęśliwie”, nieśmiertelny dodatek do wszystkich happy endów tego świata..? Cóż, jeśli zagłębicie się bardziej w tę historię, bez trudu znajdziecie i ten swój wymarzony koniec, bo przecież wszyscy żyją, mają się dobrze, są szczęśliwi i, jeśli na ich drodze nie stanie nagle jakaś wredna góra lodowa, to będą żyć jeszcze długo w tej błogiej sielance. Co, znowu źle? Nie tak, jakbyście chcieli..? No, w takim razie niezmiernie mi przykro, że mój uroczy happy end was nie zadowala. Nie, nie hajtnęliśmy się z Minho, nie wyjechaliśmy na miesiąc miodowy na Karaiby czy do żadnej innej Nibylandii, nie zamieszkaliśmy też w luksusowym pałacu z basenem, gdzie zamiast wody pływa się w parującym cappuccino. Nie urodziłem mu także dwanaściorga rozwrzeszczanych bachorów. Tak, tak, też nawet żałuję.

A tak schodząc z sarkastycznego tonu – nie jest przecież powiedziane, że Minho nie dostał swojego happy endu właśnie w takim, bajkowym stylu, jaki tu przed chwilą przytoczyłem. Hm, jak tak teraz o tym myślę… To całkiem prawdopodobne, biorąc pod uwagę, że straciłem z nim całkowicie kontakt około półtora roku temu.

Ha, już słyszę, jak właśnie pękają wszystkie wasze malutkie serduszka, a ostatnie nadzieje rozsypują się w proch. Moje okrucieństwo nie zna granic. Dobrze, że przynajmniej ta część mnie pozostała po dawnym Lee Taeminie i czasami daje o sobie znać. W jakiś chory sposób jestem z niej dumny, w końcu to ona przez wiele lat trzymała mnie w pionie. Dzięki temu, kim byłem kiedyś, jestem teraz tym, kim się stałem. Moje serce też nieraz pękało, tłukło się w drobny mak, by potem przechodzić powolne procesy odbudowy, ciężkiej pracy przy jego sklejaniu i naprawianiu. Blizny pozostaną na zawsze, ale to nawet lepiej. Są wystarczającymi dowodami na to, że cała moja trudna przeszłość wreszcie zaprowadziła mnie tutaj. Do miejsca, gdzie zawsze należałem, spełniając tym wszystkim moje największe marzenia. Co z tego, że musiałem osiągnąć ten cel samotnie? Przecież takie właśnie jest życie. Polegaj tylko na sobie, a nie zostaniesz zraniony. Bo ludzie, których kochasz i na których ci zależy, a którzy z jakiegoś powodu nie mogą być przy tobie, ranią najbardziej, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

No dobra, nieważne jak chłodno i bezwzględnie chciałbym brzmieć w tym swoim małym podsumowaniu ostatnich kilku lat, nie mogę powiedzieć, że przez cały czas byłem sam. Od osób takich jak Amber czy Jonghyun naprawdę trudno się uwolnić, nawet jeśli by się bardzo tego pragnęło, a Sulli również na szczęście lub niestety nie zapomniała, że wciąż posiadała brata. Czasami było to wręcz niezdrowe, bo wybierała sobie najdziwniejsze pory na tkliwe rozmowy telefoniczne, na przykład kiedy akurat spałem, zakopany w podręczniki do historii sztuki, lub gdy byłem cały w farbie i musiałem trzymać telefon w zębach, jednocześnie malując, mieszając kolory i starając się nie poruszać ustami, żeby komórka nie wpadła mi w sam środek pracy zaliczeniowej. Dzięki Bogu te konwersacje polegały zazwyczaj na tym, że Sulli gadała jak nakręcona o najmniej interesujących mnie rzeczach, zwalniając mnie z obowiązku odpowiadania.

Tęskniła, to było pewne i na swój sposób urocze. Nie mogłem jej winić. Widywaliśmy się co prawda w weekendy, kiedy oboje mieliśmy wolne od lekcji, a jej szkoła nie znajdowała się daleko od mojego akademika. Mieszkanie w jednym mieście zdecydowanie ułatwiało komunikację.

Seul. Tak, właśnie tutaj mieszkałem przez ostatni rok. Można powiedzieć, że udało mi się osiągnąć to, o czym zawsze marzyłem. Porzuciłem koszmarne miasteczko daleko za sobą i ani razu za nim nie zatęskniłem, naprawdę. Nie było tam nic, żadnych wspomnień, do których chciałbym wrócić. Wszystkie już dawno obróciły się w proch. I tylko czasami, kiedy czekając na wieczorny autobus unosiłem głowę, żeby spojrzeć na różowo-błękitne niebo, a mój wzrok niechcący zahaczał o przetykane tysiącami anten krawędzie dachów najwyższych wieżowców… Wtedy zaczynałem rozumieć Sulli i jej tęsknotę, to, jak rozpaczliwie starała się ją ukrywać. Robiłem dokładnie to samo, tylko że ja nie mogłem zwyczajnie wyciągnąć telefonu, wybrać odpowiedni kontakt i nawijać pół nocy, słysząc oddech drugiej osoby tuż przy swoim uchu, chociaż dzieliły nas kilometry. Osoba, za którą ja najmocniej tęskniłem prawdopodobnie już nie pamiętała mojego imienia.

- Hej, masz zamiar wreszcie ruszyć ten swój zgrabny tyłeczek i wejść do środka?! – Wzdrygnąłem się, wyrwany z zamyślenia i wróciłem na ziemię, flegmatycznie odwracając się w kierunku głosu. Wysoka blondynka z pół tonową tapetą na twarzy i kilometrowymi sztucznymi rzęsami, równie długimi tipsami oraz w szpilkach – właściwie wszystko w niej było w jakiś nienaturalny sposób wydłużone – patrzyła na mnie z dezaprobatą, stojąc w progu niewielkiego salonu fryzjerskiego. Skrzywiłem się na widok jej zirytowanego spojrzenia. Pod tym względem trochę przypominała mi Kibuma, mieli mniej więcej taką samą siłę rażenia lasera, którym ciskali z oczu w tych, którzy im podpadli.

- Czekam na znajomych – wyjaśniłem, nie siląc się na przesadną grzeczność. Uniosła sceptycznie wymalowane brwi.

- Potrzebujesz potrzymać kogoś za rączkę, kiedy będę robić porządek z tym mopem, który aktualnie masz na głowie…?

- Nie, ale Jia przeżyłaby szok, gdyby ta ceremonia odbyła się bez jej udziału, a potem wpadłaby w szał i to ty najbardziej byś na tym ucierpiała, bo prawdopodobnie uznałaby cię za kryminalistkę i morderczynię. – Uśmiechnąłem się słodko. – Zna sztuki walki.

Kobieta sztyletowała mnie przeszywającym wzrokiem swoich kocich oczu jeszcze przez dłuższą chwilę, aż miałem ochotę zapytać ją, czy nie jest jakoś spokrewniona z moim starym przyjacielem, ale zanim zdobyłem się na odwagę, prychnęła i zniknęła za szklanymi drzwiami salonu, wściekle wywijając rozgrzaną prosownicą.

Westchnąłem cicho, ponownie wbijając wzrok w niebo. Słońce było nisko i raziło moje oczy, wyglądając zza wysokich budynków. Seul. Pan Choi dotrzymał swojej obietnicy. Kiedy rok temu skończyłem liceum i miałem zamiar starać się o stypendium, przyszedł do mnie list z seulskiej Akademii Artystycznej specjalizującej się w malarstwie, rysunku i projektowaniu. Wraz z nim dostałem pełen spis podręczników oraz listę materiałów, a także informację, że część z nich została już zakupiona i leży w moim pokoju w akademiku, więc nie muszę się o nic martwić. Nie wiem, czy byłem wtedy bardziej zaskoczony, czy wściekły taką jałmużną. Przez chwilę nawet rozważałem olanie tego i kontynuowanie starania się o stypendium na własną rękę, ale Amber przekonała mnie, że w tej sytuacji nie ma co popisywać się swoją dumą i tak znalazłem się tutaj, studiując, ucząc się nowych rzeczy i robiąc to, co od zawsze kochałem.

Ta rzeczywistość wciąż wydawała mi się raczej nierealnym snem, z którego w każdej chwili mogłem się wybudzić. Nie trudno było sobie jednak uświadomić, że tak naprawdę wcale nie śnię, bo gdyby w zwykłym śnie ktoś rzucił mi się znienacka na plecy, wydając przy tym niezrozumiałe okrzyki wojenne i zaczął szarpać mnie za włosy, wołając „wio, koniku!”, na pewno obudziłbym się w trzy sekundy, spadając z łóżka i nabijając sobie guza wielkości drugiej głowy. Nie, takie rzeczy nie działy się nawet w moich najgorszych koszmarach. To z całą pewnością była przykra, ale za to bardzo pokręcona rzeczywistość.

Strząsnąłem z siebie tego nadpobudliwego kretyna, klnąc pod nosem i zastanawiając się dlaczego zawsze musiałem przyciągać do siebie takich świrów i żaden, ale to żaden z moich znajomych nie mógł być całkiem normalny. Jakbym był jakimś cholernym magnesem, którego oni wszyscy wzięli sobie za cel do maltretowania!

- Jiyong, pogięło cię?! Mogłeś mu zrobić krzywdę! – Drobna, różowowłosa dziewczyna pośpieszyła mi na pomoc z przerażoną miną. Ostrożnie ujęła moją twarz w dłonie, sprawdzając z każdej strony, czy aby na pewno ma do czynienia z wciąż żywą osobą. Potem odwróciła się do chłopaka, którego włosy również były wściekle amarantowe i zaczęła wygrażać mu, podskakując ze złości, co natychmiast zwróciło uwagę ciekawskich przechodniów. – Baran! Czy ty nie masz za grosz kultury?! Jak ty się witasz z przyjacielem, pacanie?! Biedny Taeminnie, nie dość, że musimy codziennie znosić twoje dziwactwa, to jeszcze zachowujesz się jak skaczący małpiszon i straszysz ludzi! Wstyd mi za ciebie! – Po czym zdzieliła go małą, fiołkową torebką, fukając jak rozwścieczona, różowa pantera.

W międzyczasie odsunąłem się kilka kroków od tej ekscentrycznej pary, udając, że wcale ich nie znam. Tak naprawdę będąc uczniem Akademii Artystycznej, zdążyłem się już przyzwyczaić, że na każdym kroku spotykałem zwariowanych ludzi. Każdy z nich był święcie przekonany, że jego przeznaczeniem jest zostać drugim Leonardo da Vinci. Cóż, czasami to bywało nawet zabawne. Ta dwójka akurat przyczepiła się do mnie jak rzep już na początku roku, po czym zostali moimi samozwańczymi przyjaciółmi, nie odstępując mnie od tego czasu na krok. Zawsze zastanawiałem się, czy rzeczywiście wyglądałem tak sympatycznie, czy oni byli po prostu nieskrępowanymi masochistami. Chyba raczej to drugie.

Drzwi do salonu fryzjerskiego otworzyły się z hukiem po raz kolejny i pojawiła się w nich czerwona ze złości twarz blondynki.

- Czy twoi przyjaciele mogliby zabijać się gdzieś indziej?! – warknęła, widząc, że tylko ja ją zauważyłem. – Odstraszają klientów! Poza tym ja nie mam całego dnia, słodziutki, więc jeśli chcesz wreszcie wyglądać jak człowiek, to siadaj na fotel w tej chwili i najlepiej zapłać z góry!

Przygryzłem dolną wargę, wahając się jeszcze przez moment i bezwiednie zacząłem skubać długie końcówki, które wysunęły mi się z kucyka, opadając luźno na ramiona. Zbierałem się do tego już od tak dawna… Właściwie od lat. Nie wiem, dlaczego obcięcie włosów było dla mnie tak ważnym przeżyciem, bo przecież odrosną, jak bez ustanku powtarzała mi Amber. Ale dla mnie to było coś więcej, coś jak symbol wiążący mnie z pozostawioną daleko za sobą przeszłością. Włosy zawsze były łącznikiem pomiędzy mną a moją mamą, bo były tak samo miękkie i tak samo długie, jak jej kiedyś. Cienki kucyk z zebranych po bokach kosmyków, reszta opadająca na plecy. Tak właśnie zawsze się czesała i tak ja się czesałem na pamiątkę po niej. Poza tym wszyscy zawsze je podziwiali, nawet Sulli zazdrościła mi ich jedwabistej gładkości.

On też je lubił.

Nieco mocniej szarpnąłem zwisające pasmo, zaciskając zęby, żeby nie syknąć z bólu. Nowa fryzura jest jak nowe życie, a ja chciałem zacząć żyć na nowo i już nigdy więcej niepotrzebnie nie cofać się wstecz.

- Taeminnie, a może jednak się rozmyśliłeś…? – Jia przerwała na moment obrażanie skruszonego Jiyonga i potruchtała do mnie, uwieszając mi się na ramieniu. Zajrzała mi w oczy z błagalną nadzieją. – Nie musisz tego robić. Nawet nie powinieneś! Wszyscy wielcy artyści mieli długie włosy! Botticelli, Michał Anioł, Leonardo…

Prychnąłem z rozbawianiem.

- Oni wszyscy żyli kilkaset lat temu, Jia. Czy ja ci przypominam taką skamielinę? Zresztą już o tym rozmawialiśmy, to nic wielkiego. Poza tym jak będę chciał, to znowu je zapuszczę…

- Ale stary, dzięki temu jesteś unikatowy! – włączył się żywo Jiyong, zarzucając mi rękę na drugie ramię, aż z braku przestrzeni osobistej poczułem się nieco osaczony. – Wyróżniasz się z tłumu! Nie jesteś częścią szarej masy, tylko elity…!

Właśnie miałem zapytać, czy chodzi mu o jakąś elitę wariatów, której jest przewodniczącym, ale wściekła fryzjerka znowu dała o sobie znać.

- Długo jeszcze będziecie tam rozważać wszystkie za i przeciw?! Boże, nigdy nie miałam tak niezdecydowanych klientów! Może mam wam wysłać specjalne zaproszenie w papirusowej kopercie ze złotym znaczkiem?!

Nie miałem zamiaru bardziej się jej narażać, bo jej szponowate paznokcie wyglądały na dosyć niebezpieczny rodzaj broni. Wyplątałem się z uścisku dwójki szalonych artystów i przeskoczyłem kilka schodków, wchodząc za kobietą do salonu.

Natychmiast uderzył mnie specyficzny zapach lakierów i innych chemikaliów. Może to dziwne, ale wciągając go do płuc, nieco się zrelaksowałem. Farby i terpentyna pachniały bardzo podobnie.

Asystentka fryzjerki miała uśmiechniętą od ucha do ucha, okrągłą twarz i krótkie, czarne włosy. Wyglądała na jedyną przyjaźnie nastawioną osobę w tym przybytku, więc wypuściłem z ulgą powietrze i całkiem szczerze odwzajemniłem uśmiech.

- Chaerin jest w złym humorze, musisz jej wybaczyć – szepnęła, pochylając się do mnie, żeby rozjuszona blondyna jej nie usłyszała. – Miałyśmy właśnie bardzo… energicznego klienta. Za nic nie pozwalał się dotknąć i płakał na dźwięk maszynki, a był już tak zarośnięty, że nic nie widział na oczy! – Westchnęła z rozmarzeniem. – Słodki maluch.

- Nie cierpię dzieci! – warknęła Chaerin, której słuch okazał się jednak lepszy, niż by się można było spodziewać. Chwyciła szczotkę i zaczęła zmiatać z podłogi krótkie, czarne kosmyczki, rzucając wściekłe spojrzenia Jii i Jiyongowi, którzy weszli jej w drogę, próbując dostać się do skórzanych foteli w poczekalni. – Uhh, zrobiłam to tylko dlatego, że to syn mojej przyjaciółki! Nieznośny smarkacz, straciłam przy nim całe nerwy! Po kim on to ma?! Jego rodzice nie są tak nadpobudliwi!

- Może po ojcu chrzestnym – zachichotała asystentka. – On też nie mógł wysiedzieć w miejscu dłużej niż pięć minut.

- Uhh, ten to kiedyś umrze na nadciśnienie, przysięgam! – mruknęła ponuro fryzjerka. – Chyba jest uzależniony od kofeiny. Szczęście, że zrobił sobie przerwę, bo dwa kierunki studiów to naprawdę… Dobra, nieważne, nie płacą mi za gadanie! To co robimy, laleczko? Golimy wszystko na zero…?

- NIE! – wykrzyknęła Jia, zanim zdążyłem się odezwać. Wyglądała na przerażoną. – Proszę mu tylko podciąć końcówki!

- Niech pani po prostu je zetnie – zwróciłem się do Chaerin, ignorując jęczącą Jię. – …I może przefarbuje. Myśli pani, że dobrze byłoby mi w rudym?

- Sądzę, że rudy idealnie pasowałby do twojego słodko-gorzkiego usposobienia – odparła, przyglądając mi się z miną profesjonalistki. – Okej, myślę, że mam wizję. Czy przynajmniej ty nie będziesz chciał odgryźć mi ręki, jeśli sięgnę po nożyczki…?

- Nie. Niech pani robi co chce – oświadczyłem pewnym siebie tonem, mając nadzieję, że nie pobladłem za bardzo. Chaerin obeszła mnie dookoła, zebrała wszystkie moje włosy w kucyk i związała je gumką, po czym jednym zdecydowanym ruchem ścięła tuż przy szyi.

Jia wydała z siebie taki pisk, jakby ktoś właśnie mnie zamordował i schowała twarz w koszuli Jiyonga, który z kolei podskoczył na fotelu, wyraźnie podekscytowany.

- Wow, to lepsze niż „Piła”! Mogliśmy wziąć popcorn.

Chaerin z pokerową twarzą wcisnęła mi w ręce kucyk, a ja wbiłem w niego wzrok i zamrugałem intensywnie parę razy, nie mogąc uwierzyć, że oto trzymam w dłoni coś, co towarzyszyło mi przez pół mojego życia.

- Nie wyglądasz na przerażonego taką wielką zmianą – stwierdziła z zaskoczeniem asystentka, której imię, sądząc po identyfikatorze, brzmiało Minji.

Powoli otworzyłem zaciśniętą pięść i pozwoliłem obciętym włosom spaść delikatnie na podłogę.

- Jestem artystą. – Mój głos brzmiał zaskakująco spokojnie. – Wszystkie emocje przeżywam wewnętrznie.

- Świetnie, panie artysto, to zapraszam na fotel. – Skłoniła się przede mną teatralnie, wyjmując szampony, odżywki, lakiery, farby i tysiąc innych podejrzanie wyglądających buteleczek, których zawartości nawet nie chciałem znać. Opadłem słabo na wskazane miejsce, czując się trochę oszołomiony tym, co się właśnie stało. Moje odbicie w lustrze spoglądało na mnie z opanowaniem, ale też jakby nieco kpiąco. No i co teraz, Taemin? Czujesz się lżej? Inaczej? Tak, czułem się inaczej. Jakbym zrzucił z pleców wielki ciężar, bo metaforycznie czy nie, tak właśnie było.

Siedząc na wygodnym fotelu w pachnącym chemikaliami salonie fryzjerskim Lee Chaerin, nagle odniosłem wrażenie, że wszystko dopiero się dla mnie zaczęło. Tyle jeszcze przede mną, tyle mnie jeszcze czekało… Zmieniłem się. Może nie całkowicie, bo wciąż siedział we mnie ten psotliwy, ironiczny i zdystansowany gówniarz, ale jednak nie dawał już o sobie znać tak często, jak kiedyś. Zrobiłem się bardziej otwarty na nowości, ludzi i siebie samego. Przestałem patrzeć na świat tak, jakby był źródłem zła. Zaakceptowałem go po prostu takim, jakim był. Nieidealny. Czasami ciężki do zniesienia. Trudny. Ale prawdziwy.

~*~

muzyka

Kiedy wyszliśmy z salonu fryzjerskiego, moje nogi były jak z waty, ale nie mogłem powstrzymać się od ukradkowego zerkania w witryny mijanych sklepów, żeby jeszcze raz rzucić okiem na swój nowy wygląd. Moje włosy były ognisto rude, niemal czerwone, mocno potraktowane prostownicą, z asymetrycznie ściętą grzywką.

Podobało mi się. Jii mniej, bo przez całą drogę do przystanku autobusowego łypała na mnie z taką miną, jakbym zabił jej kota, psa i świnkę morską, ale na szczęście przynajmniej się zamknęła. W foliowej torebce niosła mój świętej pamięci kucyk, bo uparła się, że musi zachować go na pamiątkę, co było z jednej strony urocze, a z drugiej totalnie przerażające. Nie komentowałem jednak, bo nawet nie miałem ochoty wdawać się z nią w kłótnie. Byłem zbyt szczęśliwy i rozpierała mnie nienaturalna wręcz energia. Dawno nie czułem się taki wolny.

- Jestem głodny – stwierdził Jiyong, niszcząc mój pełen euforii nastrój. Jego brzuch zaburczał głośno, jakby na potwierdzenie tych słów. – Błagam, wpadnijmy gdzieś po coś do jedzenia, bo nie jestem pewien, czy dam radę wysiedzieć na wieczornym wykładzie z pustym żołądkiem.

- Znam tani bar z szybką obsługą w dzielnicy Yongsan – zaproponowała Jia, chyba zapominając o tym, że powinna być obrażona. – To niedaleko, parę przystanków autobusem. Jeśli się pospieszymy, to zdążymy jeszcze przed zajęciami.

- Nie byłem jeszcze chyba w tamtych stronach – powiedziałem, zaciekawiony. Seul był ogromnym miastem. Mnóstwo różnych dzielnic, budynków, sklepów, restauracji, zarówno tych drogich oraz tych tanich, przy czym ciągle powstawały nowe. Tutaj konkurencja była naprawdę duża, ale jednocześnie prawie każdy bar czy kawiarnia mogły liczyć na rzesze klientów, bo mieszkańców Seulu, studentów oraz turystów było zawsze na pęczki.

Wsiedliśmy w odpowiedni autobus i Jiyong natychmiast wepchnął się na trzy najlepsze miejsca tuż przy oknie, radośnie ignorując mordujące go wzrokiem staruszki w moherowych beretach, które dumnie nosiły pomimo początku maja. Ustąpiłem miejsca jednej z nich, zastanawiając się, jakim cudem przeoczyłem moment swojej przemiany w kulturalnego, grzecznego chłopca. Hm, może po prostu miałem ochotę postać. Musiałem przemyśleć jeszcze kilka rzeczy, a słysząc tuż nad uchem trajkotanie Jii i Jiyonga raczej nie dałbym rady się skupić.

Wbiłem wzrok w przesuwające się za oknem budynki i ogromne szyldy zapraszające klientów, które tylko czekały na zapadnięcie zmroku, by mogły zacząć świecić w ciemności kolorowymi neonami. Mozaika kolorów, których znaczenia nie musiałem już znać, bo nie było mi to więcej potrzebne.

Nagle coś przykuło moją uwagę. To był ułamek sekundy, jedno mignięcie, rozmazane litery lśniącego szyldu na jednej z mijanych, awangardowych kawiarenek, których w tych stronach nie brakowało. Niby nic wielkiego, ale nagle poczułem, jak spokojnie krążąca w moich żyłach krew na moment zamarza, by po chwili ruszyć w zabójczym tempie. Znacie to uczucie, prawda? Jest zupełnie tak, jakby czas się zatrzymał i brakuje tylko odpowiednio nastrojowej ścieżki dźwiękowej, która w pełni oddałaby wszystkie kłębiące się w głowie emocje, bo nagle zupełnie brakuje słów, żeby je opisać.

- Taemin?! – Skrzywiłem się, czując, jak kościsty łokieć Jii wbija mi się między żebra. Tym szturchnięciem rozwiała też mój nostalgiczny nastrój, pozostawiając tylko irytację i złość, bo szyld zniknął już daleko w tyle za pędzącym autobusem. – No już nie patrz na mnie takim morderczym wzrokiem. Teraz, kiedy wreszcie widać ci oczy, to wygląda jeszcze bardziej przerażająco, wiesz? Seryjny zabójca Lee Taemin. Właśnie zastanawiamy się, co będziemy chcieli zamówić. Jeśli zrobimy to teraz, zaoszczędzimy czasu na miejscu. Naprawdę będziemy musieli się pospieszyć, bo inaczej znowu spóźnimy się na wieczorny wykład i profesor Kang chyba nas rozszarpie.

- A to byłby już trzeci raz, kiedy olewamy jego wykłady – dodał Jiyong, niezbyt skruszony z tego powodu. – W sumie to moglibyśmy sobie olać ten trzeci raz równie dobrze, facet tak zanudza, że od samego siedzenia w tej auli boli mnie tyłek.

Jia prychnęła, rzucając mu ciężkie spojrzenie.

- Skoro brak ci cierpliwości, to nie myśl sobie, że kiedyś zostaniesz drugim Picasso, jak ci się marzy – burknęła, wciąż nie zauważając zmiany, jaka zaszła w mojej twarzy. Zrobiło mi się duszno, jakby wypchany po brzegi autobus odciął mi dopływ tlenu, a spocona dłoń zaczęła ślizgać się nagle po metalowej rurce, której się przytrzymywałem. Moje serce waliło teraz dwa razy szybciej, jakby w ten sposób próbowało mnie zaalarmować o czymś bardzo ważnym.

 - Skąd niby wiesz, co mi się marzy? – burknął Jiyong niewyraźnie. Jego głos dochodził do mnie jak zza grubej ściany.

- Przecież gadasz przez sen!

- Tak, ale ty nie musisz ogłaszać tego całemu światu, tak samo jak i poufnego faktu, że ze sobą sypiamy.

- Wcale ze sobą nie sypiamy. To było raz, bardzo dawno i nieprawda, a poza tym…

- Sorry, że wam przerywam. – Wreszcie udało mi się wyrównać niespokojny oddech i zebrałem całą swoją silną wolę, by wydobyć z siebie głos. Oboje natychmiast zamilkli i wbili we mnie zaniepokojone spojrzenia, jakby dopiero teraz dostrzegając, w jakim znajdowałem się stanie.

- Tae, wszystko dobrze? Wyglądasz, jakby nagle zabrakło ci powietrza. Jesteś pewien, że…

- Tak, nie przejmujcie się mną. Jeździe dalej beze mnie, muszę… coś tutaj sprawdzić…

- Ale co…?!

Zanim któreś z nich zdążyło mnie powstrzymać, zacząłem przepychać się między stłoczonymi pasażerami w stronę drzwi. Jak w amoku szarpnąłem za hamulec bezpieczeństwa. Rozległ się przeraźliwy świst i kierowca natychmiast zahamował, wykrzykując kilka siarczystych przekleństw. Ludzie wrzasnęli, wpadając na siebie, a samochody dookoła zaczęły trąbić. Powstał kompletny chaos. Jia i Jiyong gapili się na mnie szeroko otwartymi oczami przez okno zatrzymanego pojazdu, kiedy wyskoczyłem na środku ulicy i rzuciłem się w kierunku chodnika, gdzie niemal stratowałem kilku zszokowanych przechodniów.

Nie miałem pojęcia, co we mnie wtedy wstąpiło, nie pamiętałem nawet tego, o czym myślałem, biegnąc. Podobno tak właśnie działa adrenalina. Pozwala człowiekowi zrobić rzeczy, na które normalnie nigdy by się nie zdobył.

Teraz nie miałem czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Byłem zdezorientowany i kompletnie wytrącony z równowagi, kiedy biegłem ile sił w nogach do miejsca, które mignęło mi przed oczami raptem minutę temu. Moje serce szalało, jakby chciało się wyrwać z klatki piersiowej, było mi gorąco i to bynajmniej nie z wysiłku. Przeklinałem się za tą zbyt gwałtowną reakcją, tym bardziej, że kiedy wreszcie się zatrzymałem, dysząc i zginając się w pół, otaczała mnie błoga cisza. Zupełnie tak, jakby wszyscy ludzie i pędzące jeszcze niedawno samochody nagle wyparowały, zostawiając mnie samego z dudniącą w uszach, wrzącą krwią.

Niemal miałem nadzieję, że to, co zobaczyłem, to tylko nic nieznacząca fatamorgana, ale z drugiej strony nie chciałem, by moje serce roztłukło się po raz kolejny, co z pewnością by się stało, gdyby rzeczywiście była to tylko jakaś halucynacja. Wariowałem? Może, w sumie było mi już wszystko jedno.

Powoli rozejrzałem się dookoła i znów natrafiłem wzorkiem na lśniący w słońcu szyld nad jednym ze sklepowych budynków. Był tam. Całkiem materialny i tak znajomy…

SHINee Cafe. A pod nim szklane drzwi z napisem „Otwarte”. Malutkie stoliczki poustawiane na zewnątrz i wewnątrz, przy żadnym z nich nikt jednak nie siedział. A może siedzieli, tylko ja ich nie widziałem? Jakby w zwolnionym tempie skierowałem swoje kroki ku kawiarni, unosząc głowę do góry, gdzie na odkrytym tarasie rosły zielone pnącza, okalające całą ścianę budynku w niesamowity, lekko abstrakcyjny sposób. Zarośla wypuszczające powoli kolorowe pączki kwiatów.

Są takie dni, że po prostu nic się nie dzieje. Idziesz sobie dziarsko do szkoły, radośnie pogwizdując i myśląc o tym, jakie to życie jest piękne i jaki zaszczyt cię spotkał, że masz przyjemność egzystować na tym świecie, myślisz sobie: mogłoby się coś wydarzyć, coś ciekawego, coś, co odmieni całą moją przyszłość. Dlaczego właśnie nie dzisiaj, nie w taki piękny dzień, kiedy wydaje się, że wszystko jest możliwe? Kto wie, może tuż za rogiem czeka na mnie niespodzianka i niedługo będę najszczęśliwszą osobą na Ziemi…

Uśmiechnąłem się szeroko do swojego odbicia w błyszczącej szybie. Całkiem nieźle wyglądałem z tym uśmiechem, może nieco bardziej jak mięczak i ciota, ale teraz miałem to głęboko gdzieś. Krótkie, ognistorude włosy bardziej do mnie pasowały niż ta lwia grzywa, której na szczęście już się pozbyłem. Jia miała rację, wreszcie widać było moje oczy w całej okazałości. Duże, brązowe, błyszczące w podekscytowaniu i niecierpliwości. A może to tylko promienie słoneczne nadawały im takiego rozgorączkowanego wyrazu?

Pchnąłem drzwi z nową, zdecydowaną siłą, sprawiając, że zawieszony nad nimi dzwoneczek obwieścił pojawienie się nowego klienta. Siedząca za barkiem, znudzona dziewczyna poderwała głowę i spojrzała na mnie z sympatią, wyciągając w moją stronę kartę z menu.

- Dzień dobry, co podać?

Odniosłem wrażenie, że gdzieś ją już wcześniej widziałem, ale niczego nie mogłem być w tej chwili pewien. Nie ufałem swojej wyobraźni, dalej wydawało mi się, że śnię. Na przypiętej do uniformu plakietce widniało imię „Victoria”.

Odchrząknąłem, zakłopotany, że tak się w nią nachalnie wpatruję.

- Klasyczne cappuccino z czekoladą i cynamonem – palnąłem bez zastanowienia, nawet nie zaglądając do menu. – Na wynos.

Skinęła głową, zapisując to w notesiku. Przez cały czas zerkała na mnie ciekawie, jakby tak jak ja zastanawiała się, skąd może mnie znać.

- Dla kogo ma być?

Na początku nie zrozumiałem, o co jej chodziło i dopiero potem dotarło do mnie, że chciała podpisać mi mój papierowy kubeczek. Omal nie wywróciłem oczami z niedowierzaniem. Huhu, imiona na kubeczkach. Niczym w jakimś wylansowanym Starbucksie.

- Lee Taemin – powiedziałem, patrząc, jak szybko jej ręka notuje to na kartce z zamówieniem. Po chwili wyprostowała się z szerokim uśmiechem i ruszyła w kierunku drzwi prowadzących zapewne na zaplecze.

- Proszę chwileczkę zaczekać.

Rzuciłem ciężką od materiałów torbę na ladę i przysiadłem na skraju jednego z wysokich krzesełek przylegających do barku, nie mogąc powstrzymać się, by nie zerknąć w głąb wnętrza. Coś ukłuło mnie w klatce piersiowej. Uczucie deja vu uderzyło we mnie tak bardzo, że to wręcz fizycznie zabolało. Nawet układ tej kawiarni był identyczny. Tak samo porozstawiane stoliki, taki sam kolor ścian. W powietrzu unosił się ten sam, delikatny zapach świeżo mielonej kawy i czegoś słodkiego, jakby domowych wypieków. Spojrzałem tęsknie w stronę lekko uchylonych drzwi na zaplecze, ledwo powstrzymując ochotę, by chociaż tam zajrzeć. Miałem wrażenie, że w środku zastanę roześmianą Darę, wyjmującą z piekarnika kolejną porcję czekoladowych muffinek. Ze schodów prowadzących na piętro za chwilę zbiegnie Kibum i swoim zrzędliwym głosem zagoni wszystkich do roboty. Spod lady wyskoczy ten tępy dinozaur, który tak naprawdę tylko udawał idiotę, Jonghyun, a ze składziku wytoczy się Onew hyung, taszczący w ramionach wielki worek mąki, po czym potknie się o własne nogi i cała zawartość worka wyląduje na podłodze.

Widziałem to oczami wyobraźni tak realnie, jakbym faktycznie przeniósł się w czasie i miejscu. Czymkolwiek była ta kawiarnia… Jakąś filią? A może w ogóle nie miała nic wspólnego z naszym lśniącym SHINee, oprócz samej nazwy i klimatu, który tak bardzo przypominał mi tą szczęśliwszą część mojej trudnej przeszłości. Nieoczekiwanie zachciało mi się jednocześnie kretyńsko śmiać i równie kretyńsko ryczeć, więc dobrze, że w samą porę wróciła Victoria z moim zamówieniem, bo jeszcze chwila i stałbym się rozklekotaną ze wzruszenia papką emocji. A tego stanu nienawidziłem najbardziej na świecie.

- Lee Taemin. – Victoria mrugnęła do mnie figlarnie, cokolwiek miała zamiar przez to przekazać i postawiła na ladzie papierowy kubeczek z wciąż parująca zawartością. Od jej zapachu zakręciło mi się w głowie. – To będzie 4219 won. Zapraszamy ponownie!

Mechanicznie wygrzebałem z portfela jakąś sumę i nie czekając nawet, aż wyda mi resztę, ruszyłem w kierunku drzwi. Musiałem stąd wyjść jak najszybciej, a z drugiej strony czułem, że jeśli teraz to zrobię, już nie będę miał szansy wrócić. Tylko czy na pewno chciałem wracać? I do czego właściwie…?

Otwierając drzwi, pochyliłem twarz nad kubkiem, wdychając zapach cynamonu, który uderzył mnie w nozdrza z zadziwiającą siłą. Chyba mi go nie pożałowała. Pociągnąłem spory łyk, nie zwracając uwagi na to, że prawdopodobnie poparzę sobie język i przesunąłem wzrokiem nieco w dół, gdzie czarnym flamastrem powinno być napisane moje imię.

Troubles Maker.

Zakrztusiłem się kawą, automatycznie przyciskając rękę do ust. W niemym szoku wpatrywałem się w te dwa słowa, lekko koślawe i nierówne, jakby komuś, kto to pisał, bardzo mocno trzęsły się ręce. Rozległ się huk upuszczonej na chodnik torby, a ja nie miałem pojęcia, jakim cudem nagle wysunęła mi się z rąk.

Troubles Maker. Sprawiacz kłopotów. Trouble Maker.

Jaki idiota pisze “troubles” z “s” na końcu, skoro to nawet nie jest poprawne gramatycznie, do cholery jasnej?!

No tak. Przychodziła mi do głowy tylko jedna osoba, którą bardziej niż angielska gramatyka interesowało balansowanie na krawędzi dachu, brzdąkanie na gitarze i komponowanie wzorów na kawowej piance. Osoba o wielkich, lśniących niczym cała galaktyka oczach koloru mlecznej czekolady, które upodabniały ją do wiecznie zdziwionej, zamkniętej we własnym świecie sarenki Bambi, irytującego Żabola ze zbyt optymistycznym nastawieniem do świata.

Osoba, której tak bardzo brakowało mi przez ostatnie dwa lata, choćbym nie wiem jak usilnie starał się ukryć przed sobą ten zaskakujący fakt.

Zrobiłem się beznadziejnie sentymentalny.

Powiał wiatr, unosząc ze sobą intensywny zapach cynamonu i jakichś nierozkwitłych jeszcze kwiatów, które dopiero miały się w pełni rozwinąć. Coś kazało mi unieść głowę i spojrzeć na skąpany w promieniach słońca, płaski dach obrośnięty pnączem, gdzie wysoka, smukła sylwetka o rozwianych włosach opierała się lekko na poręczy. Nasze spojrzenia się skrzyżowały.

Minho uśmiechnął się z czule i z radością, przechylając lekko głowę, zupełnie tak samo, jak miał w zwyczaju dwa lata temu. Nic się nie zmienił. Nic, poza tym, że zdecydowanie wydoroślał. Jak i ja, zresztą.

- Hej, Żabolu. Dotrzymałeś obietnicy.

A potem upuściłem na ziemię wszystko, co w jednej chwili straciło cały sens i wpadłem z powrotem do wnętrza kawiarni, by spotkać się z nim w połowie drogi i zatonąć w pełnym słonych łez, szaleńczego śmiechu i dzikiej tęsknoty pocałunku, który smakował cynamonowym cappuccino.

THE END.

_____________________________

Przygotowałam sobie całą podniosłą przemowę na ten moment, ale teraz, kiedy przyszło co do czego, mam kompletną pustkę w głowie. Miałam opublikować epilog później, na początku lutego, jednak robię to dzisiaj, bo czuję, że tak powinno być. W porównaniu do rozdziałów nie jest długi, ale możecie wierzyć lub nie, pisząc ostatnie słowa całkiem opadłam z sił. Zawarłam w nim wszystko, co chciałam i zakończyłam to tak, jak od początku planowałam. Wy oceńcie.

Dziękuję jeszcze raz za Wasze cudowne komentarze pod 20 rozdziałem, które autentycznie doprowadziły mnie do płaczu. Nie macie pojęcia, jaka jestem szczęśliwa. Czuję się teraz trochę tak jak Taemin, lekko, jakby ten koniec był dla mnie dopiero początkiem. Byłam bardzo przywiązana do tego opowiadania, chyba jeszcze nigdy wcześniej żadnego swojego tworu nie kochałam w ten sposób. Wiem, że nie jest to idealne, ale jest moje i będę do tego nie raz powracać. Planuję serię luźnych dodatków, w których zawrę wszystko to, na co nie wystarczyło już miejsca w głównej fabule. JongKey, Amber, Sulli, Onew i Dara... Chciałabym wyjaśnić, co się u nich działo w ciągu tych dwóch lat, które minęły od akcji z 20 rozdziału, a także skupić się na przyszłości Minho i Taemina. Proszę mnie jednak nie pytać, kiedy pojawią owe dodatki, bo nie wyznaczam konkretnych terminów. Napiszę je, kiedy będę miała pomysł i wenę na to, a tym czasem chciałabym skupić się bardziej na swoich innych opowiadaniach, także tych całkiem nowych, które dopiero niedługo ruszą.

Tak jak wcześniej wspominałam, mam zamiar niebawem wstawić notkę pożegnalną wraz z indywidualnymi podziękowaniami dla tych, bez których TM by nie powstało. Znajdą się tam również opisy i plany tego, co chcę napisać w najbliższej przyszłości i parę innych ważnych rzeczy, dlatego zachęcam co jakiś czas sprawdzać bloga~

Zanim dotrę do nieuchronnego końca tej notki autorskiej i zaszyję się cichutko w kąciku, przeżywając to, co właśnie zrobiłam, wyjaśnię jeszcze kilka spraw związanych z fabułą.

Po pierwsze: List Taemina do Minho, który zawierał dwa tajemnicze słowa. Sądziłam, że wszyscy domyślą się, co to były za słowa, ale na wszelki wypadek upewnię Was, że tak, to było właśnie to niewypowiedziane "Kocham Cię".

Po drugie: Powodu, dla którego Victoria wydała się Taeminowi znajoma, można szukać w rozdziale 11, kiedy główni bohaterowie po raz pierwszy wybrali się do Seulu.

Po trzecie: "trouble" jest rzeczownikiem niepoliczalnym, więc zastosowanie "s" w liczbie mnogiej jest niegramatyczne (Aliss z pokerową twarzą udaje, że zabieg ten był od początku zastosowany całkiem celowo).

Po czwarte: Nowi bohaterowie. Polecam zajrzeć do zakładki z bohaterami, ponieważ prawdopodobnie będą się oni przewijać również w serii dodatków.

Końcowo: Dziękuję Hikari za pomoc w wyborze nowej fryzury dla Taemina >obrazek< oraz Layli za pomoc w szukaniu gifa ♥

Ktoś mi powiedział, że z tego mogłaby wyjść niezła kontynuacja. Nie mówię nie. Mówię tylko - nie teraz. Może kiedyś, kiedy będę bardzo tęsknić, pomyślę o tym na poważnie. Póki co chcę się pożegnać, przynajmniej na dłuższy okres czasu, z tym opowiadaniem.

Dziękuję.