...

NOTKA POŻEGNALNA

muzyka

Długo się do tego zbierałam, bardzo długo. Po opublikowaniu epilogu nie byłam w stanie wycisnąć z siebie żadnych oficjalnych słów pożegnania, sentymentalnych słów czy czegokolwiek, co świadczyłoby już ostatecznie, że to koniec Troubles Makera. Nadal brzmi dziwnie, co? Bardzo przywiązałam się do tego opowiadania. Jest to moje pierwsze dzieło, które doprowadziłam do końca, które zdobyło tak wielką popularność (wciąż nie mogę w to uwierzyć) i z którego jestem tak dumna. Można powiedzieć, że dojrzałam, zmieniałam się dzięki TM. Zaczęłam pisać pierwszy rozdział praktycznie dwa lata temu w wakacje i nawet nie myślałam, że kiedyś to luźne, spokojne opowiadanko stanie się dla mnie tak cholernie ważne. Że będę je tworzyć w różnych momentach mojego życia: walić agresywnie w klawiaturę, targana złością; siedzieć na wysokim tarasie nad domem mojej babci z laptopem na kolanach i filiżanką rozpuszczalnego cappuccino; leżeć w łóżku z gorączką, ale nadal, wytrwale pisać… Jak tak teraz wspominam te wszystkie sytuacje, które spędziłam wraz z Troubles Makerem, naprawdę coś ściska mnie w gardle. Racja, były też momenty, kiedy już sądziłam, że nie dam rady. Zero weny, zero chęci, zero pomysłów, nic, pustka. Miałam ochotę wtedy wszystkim rzucić, zawiesić, w skrajnej desperacji nawet usunąć bloga i po prostu zniknąć. Ale nie zrobiłam tego. Po każdej, nawet najdłuższej, kilkumiesięcznej przerwie wracałam, bo nie mogłam wytrzymać. Coś mi mówiło, że to opowiadanie musi być pierwszym, jakie dokończę, bo jest dla mnie wyjątkowe. Nie poddałam się. A dwa tygodnie temu opublikowałam epilog i nagle, po raz pierwszy od niepamiętnych czasów, poczułam się stuprocentowo z siebie zadowolona. Dumna, jak z dziecka, które wychowałam i pokazałam światu. Może to i durna metafora, okej. Ale tak właśnie się teraz czuję.

Blog powstał 11 października 2012 roku, a pierwszy rozdział został opublikowany w miesiąc później, 7 listopada. Całość ma 20 rozdziałów plus epilog, łącznie około 320 stron (słów nie liczyłam, wybaczcie). Liczba komentarzy do tej pory (bez moich odpowiedzi!) to 513, lub coś koło tego, jestem humanem i nie umiem liczyć ;; Obserwatorów jest póki co 185.

Ja… Po zrobieniu tego podsumowania jestem w jeszcze głębszym szoku, kocham Was wszystkich, zarówno tych, którzy byli ze mną od początku do końca, tych, którzy dołączyli w trakcie oraz tych, którzy przewinęli się gdzieś w między czasie. Chciałabym Wam powiedzieć, bo pomimo iż piszę dla siebie, dlatego, że to kocham i nie mogę żyć bez tego – nie udałoby mi się to wszystko, gdyby nie Wy. Dostałam od Was tyle motywacji, miłych słów i pochwał, czasem też popędzających kopów w tyłek, które mi się należały… To jest niesamowite i po raz kolejny Wam za to dziękuję. Jesteście wspaniali. Mam nadzieję, że nawet teraz, kiedy teoretycznie moja przygoda a z TM już się skończyła, Wy nadal zostaniecie przy mnie i będziecie mnie wspierać w moich nowych przedsięwzięciach. Tak, każdy komentarz, każde jedno słowo i każda szczera rozmowa pomagają mi i będą pomagać, więc nie bójcie się, bo ja nie gryzę. Wręcz przeciwnie, wydaje mi się, że jestem całkiem miłą osobą~

Dzięki TM poznałam mnóstwo wspaniałych osób, z niektórymi z nich zaprzyjaźniłam się do tego stopnia, że nie traktuję ich już jako znajomych z Internetu, ale jako przyjaciół z prawdziwego życia. Wielu z nich miałam okazuję poznać na żywo, porozmawiać z nimi, spotkać się i to nie raz, i mam nadzieję, że wciąż będę poznawać nowych, a tych, z którymi już teraz się przyjaźnię, nigdy przy mnie nie zabraknie. Chciałabym zawrzeć w tej notce szybkie podziękowania, dla każdego indywidualne, ale wiem, że i tak nie uda mi się wspomnieć o wszystkich, którzy pomagali mi przez ostatnie dwa lata, więc wymienię tylko tych, którzy są mi najbliżsi i którzy pozwolili mi się przed nimi otworzyć, zbliżyć do nich.

Gomili, albo może raczej Aguś – zacznę od Ciebie, bo Ty znałaś mnie na długo przed tym, jak stałam się Aliss. Dziękuję Ci za to, że wciąż tak samo mnie wspierasz, wysłuchujesz moich żalów, wybuchów, dziwnych filozofii i akceptujesz mnie. Jako jedyna czytałaś Troubles Makera, zanim jeszcze był Troubles Makerem i to jest dla mnie cholernie ważne.

Koczi – mam wrażenie, że Tobie powinnam dedykować całe to opowiadanie, bo właściwie to Ty napędzałaś mnie do pisania najusilniej, przeżywałaś ze mną każdy kolejny rozdział, motywowałaś mnie i ani na chwilę nie przestałaś we mnie wierzyć. Dziękuję.

Layla – naprawdę się cieszę, że Cię poznałam, bo od razu złapałam z Tobą wspólny język i może Ty tak tego nie odbierasz, ale dla mnie ta nasza siostrzana relacja jest niesamowicie ważna. Dziękuję Ci za wszystkie przeróbki zdjęć, przy których się śmiałam, piękne okładki, grafikę, rozbrajające rozmowy na twitterze i wspólne hejtowanie naszego najgorszego biasa ;;

Kei – nie wiem, czy to czytasz, ale gdyby nie Ty, nie jestem pewna czy w ogóle opublikowałabym jakiekolwiek swoje opowiadanie. Dzięki Tobie pokochałam 2mina jeszcze mocniej i stałaś się moim mentorem w dziedzinie pisania, za co zawsze Cię podziwiałam i będę podziwiać.

Hikari – byłaś ze mną tu od bardzo dawna, ale tak naprawdę udało mi się Ciebie bliżej poznać dopiero w zeszłe wakacje. Uwielbiam Twoje wyczerpujące komentarze, Twoją błyskotliwość i inteligencję. Dziękuję, że wciąż jesteś i że dzielisz moją miłość do 2mina, pisania, wszystkiego.

Uszati – strasznie się cieszę, że Cię poznałam, bo jesteś wspaniałą osobę i autorką. Stałaś się takim moim wzorem do naśladowania (jakkolwiek głupio to nie brzmi). Chciałabym mieć Twój zapał do pisania, pomysły, wenę, wytrwałość. Dziękuję, że mnie w ten sposób motywujesz no i udało Ci się przekonać mnie do HunHana, czego nadal nie potrafię zrozumieć!

Berenika – w ciągu zaledwie tygodnia, jaki z Tobą spędziłam, zdążyłam się z Tobą bardzo zżyć i zaufać Ci jak mało komu. Umiesz słuchać i zawsze starasz się mnie zrozumieć, za co jestem Ci bardzo wdzięczna.

Minchannie – naprawdę cieszę się, że napisałaś mi wtedy ten komentarz, a potem odezwałaś się na twitterze. Jesteś niesamowitą osobą i chociaż znam Cię na razie krótko, to już czuję się tak, jakbyś była obok mnie od zawsze. Uwielbiam z Tobą fangirlować, dostawać od Ciebie dzikie spamy i pytać Cię o rady dotyczące fabuły moich opowiadań.

Shana – dziękuję za to, że czytałaś. Uwielbiam z Tobą pisać (czasem ze zwykłych rozmów wychodzą nam rozbrajające konwersacje xD) i bardzo mocno trzymam kciuki za Twoje własne opowiadania.

Huncapoo – jejciu, Ty jesteś jednym z tych moich mentorów, przez których się denerwuję i boję, że publikując kolejny rozdział czy oneshota, nie sprostam ich oczekiwaniom. Chciałabym brać z Ciebie przykład, bo kocham Twój styl i Twoje pomysły. Inspirujesz mnie ;;

Levi – Tobie też muszę podziękować, bo wiem, że jesteś z TM od bardzo dawna, chociaż tak naprawdę dopiero niedawno Cię „poznałam”. Twoje komentarze zawsze wywołują uśmiech na mojej twarzy i zawsze na nie niecierpliwie wyczekuję. Jesteś świetną motywatorką.

Ayo – uwielbiam Cię, wiesz? Nie znam Cię wciąż za dobrze, ale mam wrażenie, że jesteś moją bratnią duszą. Dziękuję za motywowanie, kopanie w tyłek, popędzanie… Wszystko to wyszło mi tylko na dobre. Na pewno będę dalej dla Ciebie pisać 2miny!

Kimiko Lee – za każdym razem czekam na Twoje komentarze, czytam je po kilka razy, uśmiecham się. Są takie kochane, aż chce się tworzyć dalej, dzięki nim czuję się doceniona i wiem, że mam dla kogo pisać.

Hoshi – Ty też byłaś tu od bardzo dawna. Praktycznie od samego początku. Przepraszam, że nie dotrzymałam danej Ci obietnicy i obcięłam Taeminowi włosy ;; Już ja się postaram, żeby szybko odrosły.

Rosesylla – Tobie też dziękuję za to, że wytrwale czytasz i komentujesz każdy mój nowy, dziki pomysł. Jesteś i wierzysz we mnie, kocham Cię za to.

Naprawdę chciałabym podziękować jeszcze dziesiątkom osób, każdemu z osobna. Juki, Midori, nawiedzona, Maknae Star, Buminnie, Marti, Redbird, Rae Hoon, Kira Hara, Park Do-bi, Zero, Neko, magnetostrykcja, Shimi Chanel, ArchAnielicA, Sheenie, witness, Julka, Styleurbeanie, Naleśnik, Jowita... i wszystkim innym, którzy byli tu ze mną przez cały ten czas – kocham Was WSZYSTKICH. Każdy komentarz był dla mnie na wagę złota i żaden nie ginął wśród innych. Jestem teraz tak bardzo szczęśliwa, że mam ochotę udusić Was w morderczym uścisku.

Dziękuję za to, co mi daliście i cieszę się, że mogłam dać Wam z siebie jak najwięcej. Bądźcie ze mną nadal, dobrze? ;; Bo mam wrażenie, że brzmię, jakbym co najmniej rozstawała się z tym światem, uhh ;; Przepraszam.

Nie wiem, co jeszcze powinno się znaleźć w tej oficjalnej notce „pożegnalnej”. Może przybliżę Wam nieco moje plany dotyczące opowiadań na najbliższą przyszłość. Tak jak wspominałam już kiedyś, chcę napisać serię dodatków do TM – „Coffee on the rooftop”, które będą się skupiały zarówno na głównych bohaterach, jak i na tych pobocznych. Czasami mogą być całkiem wyrwane z kontekstu, mogą dotyczyć nowego życia postaci w Seulu jak i ich przeszłości, ale to będę wyraźnie zaznaczać na początku każdego takiego oneshota. Mam parę pomysłów na nie i śmiało możecie składać swoje propozycje, co byście chcieli, żeby się w nich znalazło. Nie mówię, kiedy będę je pisać i publikować, bo nie chcę określać ścisłych dat. Teraz skupię się trochę bardziej na innych projektach, a te luźne dodatki będę pisać wtedy, kiedy przyjdzie mi na to wena i ochota.

Tradycyjnie zapraszam na Deflowered Angel, moje opowiadanie z EXO, które ma już 6 rozdziałów. Zdaję sobie sprawę, że nie wszystkim może przypaść do gustu tematyka czy gatunek, a nawet sam zespół, ale chciałabym, byście dali temu szansę ;;

Po drugie, Devil Wears Gucci. To jest mój nowy blog, na którym będę publikować opowiadanie wielopartowe z EXO (przepraszam jeszcze raz, jeśli ktoś nie lubi…) i wiążę z nim spore nadzieje. To będzie dosyć lekkie ff, trochę angst, trochę fluff, taki mix gatunków. Myślę, że w pewnym sensie może to Wam przypominać Troubles Makera, głównie ze względu na styl, w jakim będzie pisane, ale oczywiście nie chcę powielać schematu. Zapraszam, bo bardzo mi zależy na tej fabule.

I wreszcie, dla Shawoli i 2ministów – rzucam się na głęboką wodę i planuję kolejne wielopartowe opowiadanie. Nie wiem, jak poradzę sobie z trzema, ale żyje się raz, a ja mam wrażenie, że po TM jestem w stanie zrobić wszystko. Zobaczymy, nie chcę nic zakładać z góry. Her Whisper na pewno różni się od TM tematyką. Jest bardziej skomplikowane i chyba dojrzalsze, a pomysł na nie rozkwitł we mnie w tym samym czasie, co pomysł na Troubles Maker, czyli mniej więcej dwa lata temu. Nie chciałabym tego zawalić, dlatego proszę, trzymajcie kciuki.

Poza tym wszystkim mam w planach parę oneshotów, zarówno z EXO jak i z SHINee (między innymi kontynuację „Millennium Winter” oraz „Friends”, a także 2minowego oneshota „River Flows In You”, który będzie dramatem historycznym – hoho, jak to poważnie brzmi…). Więc jeśli chodzi o miniatury i kilkuczęściowe, krótkie opowiadania, zapraszam na Exorcising.

To chyba wszystko, co chciałam ująć w tej notce. Nadal mam wrażenie, że o czymś zapomniałam, wciąż nie wierzę, że naprawdę skończyłam Troubles Makera. Ślę w Waszym kierunku wyrazy miłości i trzymajcie się ciepło <3

[grafika autorstwa Layli ♥]

Do napisania, co~?